ΤΗ ΙΒ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Πατέρων Πρόκλου καί Ιλαρίου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Πολυειδέσι βασάνοις εγκαρτερήσαντες, φωτοειδείς στεφάνους, εκομίσασθε άμφω, Ιλάριε καί Πρόκλε, όθεν υμών, τήν πανέορτον μνήμην πιστώς, επιτελούμεν δεόμενοι εκτενώς, τού πρεσβεύειν υπέρ πάντων ημών.

Τούς σπαραγμούς τής σαρκός σου Πρόκλε υπήνεγκας, τήν δι' αιώνος λήξιν, προορώμενος μάκαρ, καί τήν τού Παραδείσου διαγωγήν, καί τό φώς τό ανέσπερον, εν ώ υπάρχων ικέτευε καί ημάς, φωτισθήναι τους τιμώντάς σε.

Καθάπερ δύο φωστήρες κόσμον φωτίζετε, τή τών θαυμάτων αίγλη, αθλοφόροι Κυρίου, Ιλάριε καί Πρόκλε, τόν σκοτασμόν, τών παθών εκδιώκοντες, όθεν ημάς ανυμνούμεν περιχαρώς, εορτάζοντες τήν μνήμην υμών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεομακάριστε Κόρη τάς ικεσίας ημών, ως ευμενής προστάτις, τών πιστών Θεοτόκε, προσάγουσα τώ Κτίστη, τόν ιλασμόν, διαμείβου τοίς δούλοις σου, ως παντελής σωτηρία καί ιλασμός, τών ψυχών ημων Θεόνυμφε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Εν τώ Σταυρώ παρεστώσα τού σού Υιού καί Θεού, καί τήν μακροθυμίαν, τούτου αποσκοπούσα, έλεγες θρηνούσα, Μήτερ αγνή, Οίμοι! τέκνον γλυκύτατον, τί ταύτα πάσχεις αδίκως Λόγε Θεού, ίνα σώσης τό ανθρώπινον.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων, ού η Ακροστιχίς.

Σεπτοίς Αθληταίς σεπτόν εισφέρω μέλος. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος δ'

Τριστάτας κραταιούς

Συνόντες τώ Θεώ, καί ταίς θείαις ακτίσι, πυρσευόμενοι αεί, γενναίοι Αθληταί, τήν ψυχήν μου φωτίσατε, μέλποντος τήν φωτοφόρον, καί σεπτήν υμών άθλησιν, κατανύξει καρδίας μακάριοι.

Επτέρωσεν υμάς, ο ουράνιος πόθος, όθεν πάντα τά τερπνά, τού βίου Αθληταί, ελογίσασθε σκύβαλα, νεύσεσι ταίς πρός τό θείον, θεωθέντες καί άπασαν, τών αθέων ισχύν ταπεινώσαντες.

Πυρί θεαρχικής, αναφθέντες Τριάδος, δυσσεβείας τήν πυράν, εσβέσατε Σοφοί, τών αιμάτων τοίς ρεύμασιν, όθεν ταίς τών ιαμάτων, καθαραίς επομβρήσεσι, τών παθών ημών ρύπον εκπλύνατε.

Τήν άλυπον ζωήν, τήν ουράνιον δόξαν, Παραδείσου τήν τρυφήν, τό φώς τό νοητόν, τήν τερπνήν αγαλλίασιν, Μάρτυρες επιζητούντες, τών δεινών υπηνέγκατε, τρικυμίαν γενναίω φρονήματι.

Ουράνιοι χοροί, τήν υμών καρτερίαν, κατεπλάγησαν σοφοί, αικίσεις γάρ σαρκός, καί πολύπλοκα βάσανα, Μάρτυρες γενναιοφρόνως, υπηνέγκατε χαίροντες, καί εχθρού τήν κακίαν συντρίβοντες.

Θεοτοκίον

Ιόν τών ακοών, τής προμήτορος Εύας, Γαβριήλ σοι προσφωνών, τό Χαίρε αληθώς, εξετίναξε Δέσποινα, μόνη γάρ τόν αναιρέτην, τής κακίας τού όφεως, υπέρ νούν τε καί λόγον εκύησας.

Ωδή γ'

Ουκ εν σοφία, καί δυνάμει

Σοφία λόγον, θεϊκών τούς ασόφους διήλεγξας, καί στρεβλώσεις τής σαρκός, ισχύϊ Πνεύματος ήνεγκας, Πρόκλε παμμακάριστε, μάρτυς θεόπνευστε.

Αναρτηθέντα, ωμοτάτους κελεύει σε ξέεσθαι, ο παράφρων πρός Θεόν, ψυχής τά όμματα τείνοντα, καί τή καρτερία σου, καλλωπιζόμενον.

Θλάσιν ανδρείως, τών μελών καθυπέμεινας πάνσοφε, αίματι δέ τήν πυράν, τής ασεβείας απέσβεσας, Πρόκλε δυναμούμενος, τή θεία χάριτι.

Θεοτοκίον

Λύσον Παρθένε, τόν δεσμόν τών κακών μου συνδέουσα, τή στοργή με τού εκ σού, τεχθέντος Λόγου πανάμωμε, καί σώσόν με Δέσποινα, ταίς ικεσίαις σου.

Ο Ειρμός

«Oυκ εν σοφία, καί δυνάμει καί πλούτω καυχώμεθα, αλλ' εν σοί τή τού Πατρός, ενυποστάτω σοφία Χριστέ, ου γάρ εστιν Άγιος, πλήν σου φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Ιλάριον πιστοί, καί τόν ένδοξον Πρόκλον, αθλήσαντας στερρώς, καί εχθρόν καθελόντας, συμφώνως τιμήσωμεν, τόν Χριστόν μεγαλύνοντες, ούτοι θαύμασι, τών παθημάτων τό σκότος, εκδιώκουσι, φωταγωγούντες τούς πίστει, αυτοίς προσπελάζοντας.

Θεοτοκίον

Ελπίς Χριστιανών, Παναγία Παρθένε, όν έτεκες Θεόν, υπέρ νούν τε καί λόγον, απαύστως ικέτευε, σύν ταίς άνω Δυνάμεσι, δούναι άφεσιν αμαρτιών ημίν πάσι, καί διόρθωσιν, βίου τοίς πίστει καί πόθω, αεί σε δοξάζουσιν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η άσπιλος αμνάς, τόν αμνόν καί ποιμένα, κρεμάμενον νεκρόν, επί ξύλου ορώσα, θρηνούσα εφθέγγετο, μητρικώς ολολύζουσα, Πώς ενέγκω σου, τήν υπέρ λόγον Υιέ μου, συγκατάβασιν, καί τά εκούσια πάθη, Θεέ υπεράγαθε;

Ωδή δ'

Ο καθήμενος εν δόξη

Η κολούθει σού τοίς λόγοις, τό τού πράγματος βέβαιον, ο γάρ αιμοβόρος, είργετο προβαίνειν τοίς έμπροσθεν, έως Χριστόν τόν τών όλων μόνον Κύριον, ωμολόγησε, Πρόκλε Θεόν υπεράγαθον.

Τεταμένος σύ τώ ξύλω, καί ιμάσι πεδούμενος, καί ποικιλοτρόπως, Μάρτυς ταίς αικίαις βαλλόμενος, θεοίς αψύχοις τό σέβας ου προσένειμας, εν Κυρίω Θεώ σου, σαφώς δυναμούμενος.

Αηττήτω παρρησία, καί γενναίω φρονήματι, αθλοφόρε Πρόκλε, έστης πρό βημάτων τήν σάρκωσιν, διαπρυσίως κηρύττων τού κενώσαντος, εαυτόν μέχρι δούλου, μορφής Λυτρωτού ημών.

Ιταμός μέν ο διώκτης, τοίς σοφοίς επεδείκνυε, τών βασάνων είδη, καί τόν βιαιότατον θάνατον, ακαταπλήκτους δέ βλέπων καταπλήττετο, καί τήν ήτταν ορών εαυτού εμωραίνετο.

Θεοτοκίον

Συντριβέν τή παραβάσει, τών χειρών σου τό ποίημα, κατοικτείρων Λόγε, μήτραν απειρόγαμον ώκησας, καί εν δυσί ταίς ουσίαις προελήλυθας, αφθαρσίας καινίζων, οδούς τοίς ειδόσι σε.

Ωδή ε'

Σύ Κύριέ μου φώς

Σύ Κύριε Ισχύς, τών Μαρτύρων καί στήριγμα, σύ Άγιε τοίς Αγίοις, αδιάσειστον τείχος, αθλούσι προθυμότατα.

Ερωτι θεϊκώ, τήν ψυχήν πυρακτούμενος, υπέφερες ταίς λαμπάσι, φλογιζόμενος Πρόκλε, παμμάκαρ αξιάγαστε.

Πύρ μονον δειλιώ, τό αιώνιον έκραζες, φλεγόμενος μάρτυς Πρόκλε, προσταγαίς τού τυράννου, καί γνώμη θανατούμενος.

Θεοτοκίον

Τίς δύναται τό σόν, ερμηνεύσαι μυστήριον, ώ Δέσποινα Θεοτόκε; τόν γάρ Κτίστην τών όλων, αφράστως εσωμάτωσας.

Ωδή ς'

Ήλθον εις τά βάθη

Ού πύρ οθδέ μάστιγες ου θήρες, ουδέ θανάτου πείρα, γενναιότατοι υμάς χωρίσαι, τής τού Θεού καθαράς αμώμου τε, αγαπήσεως κατίσχυσε.

Νόμοις εγκωμίων ου δουλεύει, η τών Μαρτύρων όντως, μέχρι αίματος ανδραγαθία, μόνος αυτους, ο δοξάζων Κύριος, μεγαλύνειως θεράποντας.

Ευπλόως τό πέλαγος περώντες, τών χαλεπών βασάνων, προσωρμίσθητε πρός θείον όρμον, τής εν Χριστώ, αθλοφόροι Μάρτυρες, αϊδίου απολαύσεως.

Θεοτοκίον

Ιδού η Παρθένος ανεβόα, ο Ησαϊας πάλαι, βουλής Άγγελον μεγάλης τίκτει, Εμμανουήλ, τόν Θεόν καί Κύριον, καί Σωτήρα τών ψυχών ημών.

Ο Ειρμός

«Ήλθον εις τά βάθη τής θαλάσσης, καί κατεπόντισέ με, καταιγίς πολλών αμαρτημάτων, αλλ' ως Θεός, εκ φθοράς ανάγαγε, τήν ζωήν μου πολυέλεε».

Συναξάριον

Τή ΙΒ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων μαρτύρων Πρόκλου καί Ιλαρίου.

Στίχοι

· Ήνεγκε γυμνός πυκνά ο Πρόκλος βέλη.

· Ξίφει δέ Ιλάριος ετμήθη κάραν.

· Δωδεκάτη βέλος είλε Πρόκλον, ξίφος Ιλάριόν τε.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μιχαήλ τού Μαλεϊνου, ός εχρημάτισε Πατήρ πνευματικός τού Αγίου Αθανασίου τού εν τώ Άθω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου μάρτυρος Σεραπίωνος, καί τών Αγίων μαρτύρων Ανδρέου τού στρατηλάτου, Ηρακλείου, Φαύστου, Μηνά, καί τής συνοδείας αυτών, καί τού Αγίου μάρτυρος Μάμαντος, πέραν εν τώ Σίγματι.

Η αγία Βερονίκη η αιμορροούσα, ήν Ιάσατο ο Χριστός, εν ειρήνή τελειούται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Αβραμιαίοι ποτέ

Σώματα τοίς αικισμοίς, εκδεδωκότες πόθω, τού σαρκωθέντος Λόγου Μάρτυρες, πρός τούτου τόν στέφανον, τόν τής δικαιοσύνης εδέξασθε εικότως.

Φωτί τώ θείω τόν νούν, πεφωτισμένοι πίστει, βασανων σκότος παρεδράμετε, βοώντες πανεύφημοι, ο τών Πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί.

Έρρει χειλέων τών σών, μελισταγών λογίων, παμμάκαρ Πρόκλε θείον ίαμα, ποτίζον τούς μέλποντας, ο τών Πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί.

Ρώμη τή θεία τόν νούν, οχυρωθείς βασάνων, πικράς ιδέας εκαρτέρησας, κραυγάζων Ιλάριε, ο τών Πατέρων ημων Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Ως τών κτισμάτων Αγνή, αγιωτέρα κύεις, τόν πάντων Κτίστην διαμένουσα, Παρθένος αμίαντος, ευλογημένη αεί, Μήτηρ δεδοξασμένη.

Ωδή η'

Λυτρωτά τού παντός

Μετά πλείστας βασάνους τοξεύμασιν, ανημέροις εχθρός σε προδίδωσιν, υφ' ών κατατεμνόμενος, παναοίδιμε Πρόκλε, χαίρων εις χείρας, τού Θεού εναπέθου τό πνεύμά σου.

Επληγώθη τό τίμιον σώμά σου, ανενδότοις τοξεύμασιν Άγιε, καί ανιάτως έπληξε, δυσμενείς ασωμάτους μή μελωδούντας, Ευλογείτε τά έργα τόν Κύριον.

Λαμπρυνόμενος αίγλη τής χάριτος, ώσπερ λίθος εν γή κυλιόμενος, συνέτριψας Ιλάριε, οχυρώματα πλάνης μέλπων συντόνως, Ευλογείτε υμνείτε τόν Κύριον.

Οι κρουνοί τών αιμάτων σου ρεύσαντες, ασεβείας τό πύρ εναπέσβεσαν, τούς δέ πιστούς κατήρδευσαν, μελωδούντας απαύστως, Πάντα τά έργα, ευλογείτε υμνείτε τόν Kύριον.

Θεοτοκίον

Σαρκωθείς εξ αχράντων αιμάτων σου, ο Θεός ο ποιήσας καί πλάσας με, Θεοκυήτορ Δέσποινα, ανεκτήσατο κόσμον ούτω βοώντα, Ευλογείτε υμνείτε τόν Κύριον.

Ο Ειρμός

«Λυτρωτά τού παντός παντοδύνα με, τούς εν μέσω φλογός ευσεβήσαντας, συγκαταβάς εδρόσισας, καί εδίδαξας μέλπειν, Πάντα τά έργα, ευλογείτε υμνείτε τόν Κύριον».

Ωδή θ'

Εύα μέν τώ τής παρακοής

Ίδε φωταυγής καί Ιερά καί εύσημος, τών Mάρτύρων μνήμη έλαμψε, πάσαν τήν γήν φωταγωγούσα, τόν ζόφον τής κακίας εξαίρουσα, καί νέφη τών ψυχών απελαύνουσα, καί ιαμάτων χάριν βρύουσα.

Ως δύο μαζοί πνευματικοί προχέετε, ιαμάτων γάλα Αγιοι, πάσαν εκτρέφοντες καρδίαν, πικρίαν νοσημάτων διώκοντες, καί πάθη χαλεπά θεραπεύοντες, όθεν αξίως μακαρίζεσθε.

Σταγόσιν αιμάτων Αθληταί φοινίξαντες, αλουργίδα παναοίδιμοι, ταύτην ωραίως τε φορούντες, Χριστώ συμβασιλεύετε πάντοτε, τώ μόνω Βασιλεί καί Θεώ ημών, υπέρ τού κόσμου ικετεύοντες.

Η γή επευλόγηται υμών τοίς αίμασι, καί λειψάνων καταθέσεσι, τών πρωτοτόκων δ' Εκκλησία, τοίς πνεύμασιν ενθέως φαιδρύνεται, εν ή μετά Μαρτύρων ως Μάρτυρες, υπέρ τού κόσμου ικετεύσατε.

Θεοτοκίον

Φωτός οικητήριον αγνή γεγένησαι, Παναγία Μητροπάρθενε, τού διά σου επιφανέντος, εν ύλη ορωμένη τού σώματος, καί πάντας τούς εν σκότει φωτίσαντος, όθεν σε πίστει μακαρίζομεν.

Ο Ειρμός

«Εύα μέν τώ τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν εισωκίσατο, συ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».

Καί η λοιπή, Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.