ΤΗ Ζ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου θωμά τού εν Μαλεώ, καί τής Αγίας Μάρτυρος Κυριακής.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια αμφοτέρων.

Στιχηρά τού Αγίου

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Θεοφεγγή σε φωστήρα, Πάτερ επέγνωμεν, ταίς νοηταίς ακτίσι, καταυγάζοντα κόσμον, καί σκότος εκμειούντα τής πονηράς, τών δαιμόνων συγχυσεως, τήν φωτοφόρον σου μνήμην, όθεν πιστώς, εορτάζομεν μακάριε.

Περιφανής εν τώ βίω, πάλαι γενόμενος, πλούτω καί δυνασπεία, μοναζόντων τό σχήμα, οσίως ημφιάσω, Πάτερ θωμά, τήν πτωχείαν μιμούμενος, τού δι' ημάς σαρκωθέντος, όθεν πολλοίς, σέ χαρίσμασιν επλούτισε.

Στύλω πυρός ορατώς σε, Θεός ωδήγησε, πρός σωτηρίαν Πάτερ, πρός γαλήνης λιμένα, πρός όρμον απαθείας, ύδωρ τή σή, προσευχή δέ ανέιβλυσε, καί αβλεπτούσι τό βλέπειν, καί τοίς χωλοίς, ευδρομίαν εδωρήσατο.

Στιχηρά τής Αγίας

Ήχος β'

Ότε, εκ ξύλου σε

Μάρτυς, αθληφόρε τού Χριστού, έστης πρό βημάτων ανδρείως, Χριστόν κηρύττουσα, σταύρωσιν εκούσιον καταδεξάμενον, καί δεσμοίς ομιλήσασα, καί πάσαις αικίαις, χαίρουσα ανέδραμες πρός τά ουράνια, δήμοις απ' αιώνος Μαρτύρων, συναριθμηθείσα καί δόξης, διαιωνιζούσης απολαύουσα.

Λόγου, τού φανέντος επί γής, νύμφη εκλεκτή ανεδείχθης, Κυριακή αληθώς, κάλλει διαλάμπουσα, ενθέων πράξεων, καί τής θείας αθλήσεως, φαιδραίς αγλαϊαις, όθεν τόν ουράνιον θάλαμον ώκησας, ένθα, ως Παρθένος καί Μάρτυς, πάντοτε χορεύουσα πάντων, τών μνημονευόντων σου μνημόνευε.

Ρίζης, ευκλεούς Κυριακή, κλάδος ωραιότατος ώφθης, καρπόν σωτήριον, φέρων τής αθλήσεως, τά κατορθώματα, καί μαραίνων εν χάριτι, φυτά ασεβείας, όθεν τήν πανίερον, μνήμην σου σέβομεν, πόθω καί λειψάνων τήν θήκην, νύν περιπτυσσόμεθα χάριν, εξ αυτής ιάσεων λαμβάνοντες.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Εκ δεξιών τού Σωτήρος, παρέστη η παρθένος, καί αθληφόρος καί Μάρτυς, περιβεβλημένη ταίς αρεταίς τό αήττητον, καί πεποικιλμένη ελαίω τής αγνείας, καί τώ αίματι τής αθλήσεως, καί βοώσα πρός αυτόν, εν αγαλλιάσει τήν λαμπάδα κατέχουσα, Εις οσμήν μύρου σου έδραμον, Χριστέ ο Θεός, ότι τέτρωμαι τής σής αγάπης εγώ, μή χωρίσης με νυμφίε επουράνιε, Αυτής ταίς ικεσίαις κατάπεμψον ημίν, παντοδύναμε Σωτήρ τά ελέη σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης Χριστέ

Πανύμνητε κατάβαλε, εχθρών μιαιφονούντων ισχύν, καί τήν λύπην, τού λαού σου εις χαράν, μετάβαλε Παρθένε, καί έλεος παράσχου, όπως σωθέντες ανυμνώμέν σε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Εν ξύλω τήν ζωήν ημών, ορώσα η πανάμωμος, Θεοτόκος, Κρεμαμένην μητρικώς, ωδύρετο βοώσα, Υιέ μου καί Θεέ μου, σώσον τούς πόθω ανυμνούντάς σε.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος β'

Εν πόλει τού Θεού ημών, εν όρει αγίω αυτού, εκεί κατεσκήνωσεν η Αγία, τήν λαμπάδα άσβεστον τηρήσασα, Ακούσωμεν τής Παρθένου εγκώμιον, Ώ Παρθενία, ναός Θεού! ώ Παρθενία, Μαρτύρων Δόξα! ώ Παρθενία, Αγγέλων συνόμιλε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν πάσαν ελπίδα μου, εις σέ ανατίθημι, Μήτερ τού Θεού, φύλαξόν με υπό τήν σκέπην σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ότε, εκ ξύλου σε

Πόνους, υπομείνασα πολλούς, εν τή τού Υιού καί Θεού σου σταυρώσει Άχραντε, έστενες δακρύουσα, καί ολολύζουσα, Οίμοι! τέκνον γλυκύτατον, αδίκως πώς πάσχεις, πάντας θέλων ρύσασθαι τούς εξ Αδάμ γηγενείς; Όθεν Παναγία Παρθένε, σέ παρακαλούμεν εν πίστει, ίλεων ημίν τούτον απέργασαι.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Καλλιέρημα ώφθης καί θύμα άγιον, προσενεγκούσα τώ Πλάστη τήν καθαράν σου ψυχήν, εν εδόξασε Χριστός, ώ καρτερόψυχε, Όθεν καί βρύει διά σού, τοίς τιμώσί σε πιστοίς, τάς χάριτας υπέρ ψάμμον, Κυριακή αθλοφόρε, ως ελεήμων καί φιλάνθρωπος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων οι παρόντες δύο.

Ο Κανών τού Αγίου

Ωδή α' Ήχος β'

Δεύτε λαοί

Τόν φωτισμόν, τής θείας χάριτος Ένδοξε, εν τή ψυχή δεξάμενος, ως άλλην Αίγυπτον, τών παθών τήν ομίχλην, κατέλιπες καί βίον, έσχες ουράνιον.

Περιφανής, Πάτερ εν βίω γενόμενος, κατά βαρβάρων έστησας, άπειρα τρόπαια, καί μονάσας οσίως τό στίφος τών δαιμόνων, κατετραυμάτισας.

Ασκητικώς, τώ δυσμενεί συμπλεκόμενος, συμμαχία Όσιε, τού θείου Πνεύματος, εταπείνωσας τούτον, καί νίκης ουρανόθεν, στέφανον είληφας.

Θεοτοκίον

Μόνη Θεόν, πάσι τόν όντα αχώρητον, σοί χωρητόν γενόμενον, δι' αγαθότητα, απεκύησας Κόρη, όν αϊτησαι σωθήναι, τούς ανυμνούντάς σε.

Ο Κανών τής Αγίας, ού η Ακροστιχίς,

Xαίρων κροτώ σε, Μάρτυς, ευσεβοφρόνως. Ιωσήφ.

Ήχος β' καί Ειρμός ο αυτός

Χαρμονικώς, επί τή μνήμη χορεύσωμεν, τής αθληφόρου Μάρτυρος, καί εκβοήσωμεν, Ταίς αυτής ικεσίαις, Χριστέ Σωτήρ οικτίρμον, σώζε τόν κόσμον σου.

Αίγλη τή σή, φωτιζομένη η ένδοξος, Κυριακή φιλάνθρωπε, σκότος διέφυγε, πολυθέου απάτης, καί πάσιν ιαμάτων, φέγγος απήστραψεν.

Ίνα Χριστώ, τώ αθανάτω νυμφίω σου, ευαρεστήσης θάνατον, καί πύρ καί βάσανα, εις ουδέν ελογίσω, διό τής αθανάτου, δόξης ηξίωσαι.

Θεοτοκίον

Ρύμην Αγνή, τήν τού θανάτου ανέστειλας, αθανασίας πρόξενον, Χριστόν κυήσασα, όν ο Άδης θανέντα, βουλήσει εκουσία, ιδών ετρόμαξεν.

Τού Αγίου

Ωδή γ'

Στερέωσον ημάς

Ταίς σαίς επικαμφείς Θεός δεήσεσι, χειρί σε Προφήτου δεσμών αφήκε, καί πορεύεσθαι ευώδωσε, πρός επίπονον σκάμμα τής ασκήσεως.

Οστύλω Ισραήλ ποτέ τήν έρημον, Παμμάκαρ διέρχεσθαι ευδοκήσας, διά στύλου σε πυρός ωδήγει, προειδως τής ψυχής σου τήν ευγένειαν.

Θεοτοκίον

Χρυσούν ως αληθώς θυμιατήριον, καί στάμνον τού μάννα καί θείον όρος, καί παλάτιον τερπνότατον τού Θεού σε Παρθένε ονομάζομεν.

Τής Αγίας

Ο αυτός

Ο λόγος τού Θεού αγνήν σε άφθορον, ωραίαν τώ κάλλει Μάρτυς δειχθείσαν, εαυτώ νύμφην προσήκατο, ερασθείς σου δι' άκραν αγαθότητα.

Τά κάλλη τά εκτός καταμαράνασα, τήν ένδον υπέδειξας ευμορφίαν, τώ γινώσκοντι τά κρύφια, διά τούτό σε Μάρτυς εμνηστεύσατο.

Ως κλάδος ιερός ωραία τεθηλας, εκ ρίζης αγίας Παρθενομάρτυς, καί καρπούς ωραίους ήνεγκας, τήν τρυφήν τήν αγήρω προξενούντάς σοι.

Θεοτοκίον

Σοφίαν τού Θεού τήν ενυπόστατον, τεκούσα Παρθένε, τού σοφιστού με, τής κακίας ελευθέρωσον, μεσιτεία σου μόνη παναμώμητε.

Ο Ειρμός

«Στερέωσον ημάς εν σοί Κύριε, ο ξύλω νεκρώσας τήν αμαρτίαν, καί τόν φόβον σου εμφύτευσον, εις τάς καρδίας ημών τών υμνούντων σε».

Κάθισμα Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Τώ Κυρίω Όσιε, ευαρεστήσας, διά θείων πράξεων, καί πολιτείας καθαράς, τής κληρουχίας ηξίωσαι, τών Ασωμάτων, θωμά παμμακάριστε.

Δόξα... Τής Αγίας ο αυτός

Ταχύ προκατάλαβε

Αγνείας στιλπνότητι, κρίνον ως εύοσμον, κοιλάσιν εξήνθησας, Κυριακή τώ Χριστώ, μαρτύρων πανεύφημε, Λάμψεσιν εφωτίσθης, επιγνώσεως θείας, πλάνης δυσωδεστάτης, απελαύνουσα βλάβην, διό καί εορτάζομεν, Μάρτυς τήν μνήμην σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ηστείρα τήν έλευσιν, προκατιδούσα τήν σήν, καί τών ασπασμών φωνήν, ενηχηθείσα ωσίν, ηπόρει τώ πράγματι, ένδοθεν εγνωκυία, ασπασμοίς σοίς Παρθένε, εσκίρτα γάρ τό βρέφος, εν αυτής τή νηδύϊ, διό τού εν γαστρί σου Θεού έγνω τήν σάρκωσιν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρώ σε υψούμενον, ως εθεάσατο, η άχραντος Μήτηρ σου, Λόγε Θεού μητρικώς, θρηνούσα εφθέγγετο, Τί τό καινόν καί ξένον, τούτο θαύμα Υιέ μου; πώς η ζωή τών όλων, ομιλείς τώ θανάτω; ζωώσαι τούς τεθνεώτας θέλων, ως εύσπλαγχνος.

Τού Αγίου

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Εγκρατείας ενέπρησας, θείω πυρί, ακάνθας αμαρτίας, καί θαυμάτων φέγγος, Πάτερ απήστραψας.

Τής ψυχής σου τά όμματα, τής τών παθών, ιλύος εκκαθάρας, αβλεπτούσας κόρας, Μάκαρ διήνοιξας.

Σεαυτόν ηλλοτρίωσας, τών κοσμικών, θορύβων θεοφόρε, καί υπερκοσμίου γαλήνης έτυχες.

Θεοτοκίον

Απειρόγαμε Δέσποινα, η τόν Θεόν, αφράστως συλλαβούσα, πειρασμών καί θλίψεων πάντας λύτρωσαι.

Τής Αγίας

Ο αυτός

Επί βήματος ίστασο, Κυριακή, αδίκως κρινομένη, καί κριτή δικαίω ενατενίζουσα.

Μέλη σώματος έδωκας, εις αικισμούς, καί αίματος Παρθένε, ταίς οαίς ασάρκους εχθρούς εβύθισας.

Αταπείνωτος έμεινας, Κυριακή, βασάνοις ομιλούσα, καί τήν επηρμένην οφρύν κατέβαλες.

Θεοτοκίον

Ρύσαι πάσης κακώσεως, τού δυσμενούς, Παρθένε τούς ειδότας, αληθώς Θεού σε Μητέρα πάναγνε.

Τού Αγίου

Ωδή ε'

Ο τού φωτός χορηγός

Χειραγωγούντά σε, πρός τάς ερήμους ευσεβώς έσχηκας, τόν Ηλιού Πάτερ τόν θεσβίτην, φαινόμενον νυκτός, καί μυσταγωγούντα τά θείά τε Όσιε.

Ως άλλον Κάρμηλον, τό Mαλεού Όρος σοφέ ώκησας, Οπτασιών, θείων απολαύων, καί θαυματουργιών, χάριν παραδόξως, θωμά κομιζόμενος.

Θεοτοκίον

Τήν πληγωθείσάν μου, ταίς προσβολαίς τού δυσμενούς Άχραντε, ως συμπαθής, ίασαι καρδίαν, η τόν επί Σταυρού, σαρκί προσηλωθέντα αρρήτως κυήσασα.

Τής Αγίας

Ο αυτός

Τήν καθαράν σου ψυχήν, ναόν Θεού παναληθή δείξασα, Κυριακή, ναούς τών ειδώλων ηδάφισας, Χριστόν, επικαλουμένη, τόν σέ δυναμώσαντα.

Ύψωσας χείρας καί νoύν, πρός τόν Χριστόν Κυριακή ένδοξε, καί φοβερώ, σεισμώ τούς αθέους κατέπληξας εις γήν, κατανενευκότας, καί βλέπειν μή σθένοντας.

Σέ ο τών όλων Θεός, θαρσοποιεί ζώση φωνή άνωθεν, τούς αικισμούς, φέρειν τών ανόμων, γενναίω λoγισμώ, όπως αναδήση, τής νίκης τόν στέφανον.

Θεοτοκίον

Έλυσας Άχραντε, τών προπατόρων τήν αράν τέξασα, άνευ σαρκός, σεμνή θελημάτων, τόν πάντα τώ αυτού, θελήματι θείω, σαφώς ουσιώσαντα.

Τού Αγίου

Ωδή ς'

Εν αβύσσω πταισμάτων

Εν ερήμω ανύδρω κατώκησας, καί τών προσευχών επομβρία σου Όσιε, ύδωρ εν ταύτη πλούσιον, τόν Δεσπότην πηγάσαι ηξίωσας.

Αβραάμ ώσπερ πάλαι ο δίκαιος, τής ενεγκαμένης σαυτόν απεμάκρυνας, καί τώ Θεώ προσήγγισας, καί εις γήν τών πραέων εσκήνωσας.

Μοναστής αληθής εχρημάτισας, καί μετά ταφήν ιαμάτων χαρίσματα, Πάτερ θωμά τοίς χρήζουσιν, αναβλύζεις δυνάμει τού Πνεύματος.

Θεοτοκίον

Ο βουλήσει τό πάν εργαζόμενος, μήτραν βουληθείς απειρόγαμον ώκησε, τούς τή φθoρά νοσήσαντας, αξιών αφθαρσίας ως εύσπλαγχνος.

Τής Αγίας

Ο αυτός

Υπερέβης τούς όρους τής φύσεως, εν τή υπέρ φύσιν αθλήσει, Πανεύφημε, καί τόν τήν Εύαν τρώσαντα, τοίς μεγίστοις σου πόνοις κατέτρωσας.

Σταλαγμοίς τών αιμάτων σου Πάνσεμνε, τής πολυθεϊας βυθόν απεξήρανας, καί ιαμάτων πέλαγος, τοίς πιστώς προσιούσιν ανέβλυσας.

Επί βήματος θήρες ηδέσθησαν, σέ τήν αδιάφθορον αμνάδα ένδοξε, Κυριακή καί σέβας σοι, ως Χριστόν σεβομένη απένειμαν.

Θεοτοκίον

Βασιλέα κυήσασα Κύριον, οίά περ Βασίλισσα θεοχαρίτωτε, τούς επί σοί προστρέχοντας, ουρανών βασιλείας αξίωσον.

Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον Ήχος β'

Τά άνω ζητών

Η Μάρτυς Χριστού, ημάς συνεκαλέσατο, τούς άθλους αυτής, τούς θείους καί παλαίσματα, εγκωμίοις άσαι νύν, φερωνύμως αύτη γάρ πέφηνεν, ως ανδρεία τώ φρονήματι, κυρία νοός τε, καί παθών απρεπών.

Ο Οίκος

Τής τών ειδώλων πλάνης κρατούσης ανά πάσαν τήν γήν, καί περιπολούσης, φιλόχριστοι, Μέδοντός τε δυσσεβούς καί απανθρώπου όντος παρά πάντας ανθρώπους, προσεκυνείτο η τών αθέων μιαρά καί δυσώνυμος αίρεσις, τή τούτου γάρ αθεωτάτη φωνή τά πλήθη υπήκουεν, ως τοίς μή είκουσι τή αυτού ασεβεία θάνατον απειλούση σφοδρόν τε καί δύσμορον, Αλλ' η Μάρτυς Χριστού, τάς τών τυράννων αθέους προσταγάς τε καί απειλάς καταπτύσασα, καί Χριστόν τόν Θεόν εν μέσω τού σταδίου κηρυξασα, τόν εχθρόν κατεπάτησεν, όθεν ώφθη αληθώς κυρία νοός τε, καί παθών απρεπών.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Ζ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών θωμά τού εν τώ Μαλεώ.

Στίχοι

· Διείς πτέρυγας, είπεν άν Μωσής, Πάτερ,

· Ως αετός τις εξανέπτης πρός πόλον.

· Εβδομάτη θωμάν θάνατος μέλας έμφρονα είλεν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Κυριακής.

Στίχοι

· Κυριακή θανούσα τήν τομήν φθάνει

· Προαιρέσει, πλήν καί τελειούται ξίφει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Περεγρίνου, καί τών συν αυτώ, Λουκιανού, Πομπηϊου, Ησυχίου, Παππίου, Σατορνίνου καί Γερμανού.

Οι άγιοι νεομάρτυρες Πολύκαρπος καί Ευάγγελος ξίφει τελειούνται.

Ο άγιος Ιερομάρτυς Ευστάθιος πυρί τελειούται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τού Αγίου

Ωδή ζ'

Εικόνος χρυσής

Τυφλοίς τό οράν, καί χωλοίς Πάτερ θωμά τήν ευδρομίαν, ενοχλουμένοις απολύτρωσιν, καί ασθενούσι τήν ίασιν, επιχορηγών τή δυνάμει τού Χριστού ανεκραύγαζες, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Η σύχως τήν σήν, διετέλεσας ζωήν Πάτερ παμμάκαρ, ακτημοσύνη λαμπρυνόμενος, καί εγκρατεία κοσμούμενος, μέλπων κατανύξει καρδίας, τώ Δεσπότη πανόλβιε, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Παρθένε σεμνή, απειρόγαμε αγνή ευλογημένη, Καταπιπτόντων επανόρθωσις, αμαρτανόντων η λύτρωσις, σώσόν με τόν άσωτον, σώσον, τώ Υιώ σου κραυγάζοντα, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Τής Αγίας

Ο αυτός

Ο νούς σου φωτί, αγαπήσεως Θεού λελαμπρυσμένος, μέσον καμίνου ισταμένης σου, φλογιζομένης ουδόλως δέ, άτρεπτος παρθένε εδείχθη, μελωδούσης τώ Κτίστη σου, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Φλογίζει τούς τρείς, νεανίας ουδαμώς τό πρίν η κάμινος, ουδέ τήν Μάρτυρα, ευχομένη γάρ, μέσον ακλόνητος ίστασο, δρόσον θεϊκήν δεχομένη, καί εν αινέσει κραυγάζουσα, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ρομφαία τής σής, παρρησίας τόν εχθρόν της αληθείας, Παρθενομάρτυς εθανάτωσας, κληρονομήσαι ποθήσασα, τήν διαιωνίζουσαν δόξαν, Κυριακή καί κραυγάζουσα, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Ο μόνος Θεός, μόνην εύρε καθαράν τήν σήν γαστέρα, καί σωματούται καί γνωρίζεται, άνθρωπος σώζων τόν άνθρωπον, όθεν τών καλών ως αιτίαν, σέ επιστάμενοι ψάλλομεν, Ευλογημένη η Θεόν σαρκί κυήσασα.

Τού Αγίου

Ωδή η'

Τόν εν καμίνω τού πυρός

Πάθη δυσκάθεκτα ψυχής, εγκρατείας χαλινώ καθυποτάξας, τοίς αϋλοις, Αγγέλοις, εξωμοιώθης βοών, Υμνείτε τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Τόν τού θεσβίτου Ηλιού, ανιχνεύων Ιερόν παμμάκαρ βίον, πρός τό όρος ανήλθες, προσομιλείν τώ Θεώ, νηστεία τόν νούν καθαιρόμενος, μέλπων, Ευλογείτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ζώσα υπάρχουσα πηγή, ως τό ύδωρ τής ζωής αποτεκούσα, τήν ψυχήν μου τακείσαν, τής αμαρτίας φλογμώ, Παρθένε Θεοτόκε πότισον, ίνα σε δοξάζω, εις πάντας τούς αιώνας.

Τής Αγίας

Ο αυτός

Νύμφη Χριστού παρθενικαίς, καλλοναίς Κυριακή πεποικιλμένη, εγνωρίσθης, διό σε, επουρανίων αυτός, θαλάμων αξίως ηξίωσεν, ανυμνολογούσαν, αυτόν εις τούς αιώνας.

Ως Δανιήλ μέσον θηρών, ενεβλήθης τόν Χριστόν δοξολογούσα, καί τήν τούτων Παρθένε, θηριωδίαν σαφώς, τώ θείω μετέβαλες Πνεύματι, όθεν σε τιμώμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Σέ ως αμνάδα πρός σφαγήν, διά πόθον τού αμνού Θεού καί Λόγου, αγομένην οικτίρας, ως συμπαθής φωτεινούς, εκπέμπει Αγγέλους τού σώματος, λύοντάς σε Μάρτυς, πρό τής τομής τού ξίφους.

Θεοτοκίον

Ο υπερούσιος Θεός, ουσιώθη καθ' ημάς εκ σού Παρθένε, καί ωράθη ως βρέφος, ο πρό αιώνων Πατρί, καί θείω συνυπάρχων Πνεύματι, όθεν ως αυτού σε, δοξάζομεν Μητέρα.

Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον, μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τού Αγίου

Ωδή θ'

Τόν εκ Θεού Θεόν λόγον

Πνεύματι Πάτερ πτωχεύσας, ουρανών βασιλείαν, απείληφας σύν πάσιν εκλεκτοίς, δόξης αρρήτου πληρούμενος, καί τών πόνων αξίως, δεχόμενος θωμά τάς αμοιβάς, διά τούτό σε πίστει, καί πόθω μακαρίζομεν.

Η τών λειψάνων σου θήκη, τοίς πιστώς προσιούσι, πηγάζει ιαμάτων ποταμούς, πάθη ψυχών κατακλύζοντας, καί σωμάτων οδύνας, εξαίροντας μακάριε θωμά, πρεσβευτά τών εν πίστει, αεί μακαριζόντων σε.

Συναγελάζων Οσίων, φανοτάταις αγέλαις, καί φέγγει ανεσπέρω νοητώς, Πάτερ θωμά αυγαζόμενος, τούς τήν θείαν σου μνήμην, τελούντας φωταγώγησον πιστώς, καί τυχείν σωτηρίας, πρεσβείαις σου αξίωσον.

Θεοτοκίον

Υπεραστράπτουσα πάσι, τών θαυμάτ, ων τή αίγλη, τών σών θεοχαρίτωτε Αγνή, τήν τών παθών καί τών θλίψεων, απελαύνεις ομίχλην, καί φώς τής ευφροσύνης νοητώς, εφαπλοίς τοίς Μητέρα, Θεού σε μεγαλύνουσιν.

Τής Αγίας

Ο αυτός

Ισχυροτάτη Παρθένε, πρός Θεόν πεποιθήσει, θηρίων τάς ορμάς καί τού πυρός, καί τών βασάνων τού σώματος, τό επίπονον Μάρτυς, εξέκλινας γενναίω λογισμώ, διά τούτό σε πίστει, καί πόθω μακαρίζομεν.

Ωραιοτάτω νυμφίω, ωραιότατον κάλλος, της σής διευτρεπίζουσα ψυχής, τήν παρθενίαν ακήρατον, διετήρησας Μάρτυς, καί τούτω τών μελών τούς αικισμούς, ώσπερ προίκα προσήξας, Κυριακή πανεύφημε.

Σού τό πολύαθλον σώμα, επί γής τεθαμμένον, ιάσεων πηγάζει ποταμούς, τοίς ευσεβώς προσπελάζουσι, καί παθών απελαύνει, τόν ρύπον καί βυθίζει πονηράς, τών δαιμόνων εφόδους, Κυριακή Θεόνυμφε.

Η παναγία σου μνήμη, ώσπερ ήλιος Μάρτυς, ανέτειλεν ημίν Κυριακή, νέφη παθών απελαύνουσα, καί φωτίζουσα πάντας, τούς πίστει αληθεί περιχαρώς, σέ τιμώντας Παρθένε, καί πόθω μακαρίζοντας.

Θεοτοκίον

Φαεινοτάταις λαμπάσι, τού εκ σού σαρκωθέντος, Παρθένε Παναγία υπέρ νούν, οι Θεοτόκον ειδότες σε, φωτιζόμεθα πίστει, καί σκότους εκλυτρούμεθα παθών, καί παντοίων κινδύνων, καί πάσης περιστάσεως.

Ο Ειρμός

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγoν, τόν αρρήτω σοφία ήκοντα καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρώσει φθορά πεπτωκότα δεινώς, εξ Αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα δι' ημάς, οι πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνωμεν».

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.