ΤΗ Ε' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου καίθεοφόρου Πατρός ημών Αθανασίου τού εν τώ Άθω, καί τού Οσίου Πατρός ημών Λαμπαδού τού θαυματουργού.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους στ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια αμφοτέρων τών Αγίων. Στιχηρά τού Αγίου Αθανασίου.

Ήχος β'

Ποίοις ευφημιών

Ποίων ευφημιών έπαινον, προσενέγκωμεν Αθανασίω; τώ πεποικιλμένω ταίς πράξεσι, καί ευθηνουμένω ταίς χάρισιν, τής θεολαμπούς φωτοχυσίας, τώ ξίφει, τώ διατέμνοντι παθών τάς ορμάς, τώ στύλω, τώ θεωρία απαστράπτοντι, τής εγκρατείας τώ λύχνω, τώ εν τή λυχνία αυγάζοντι τής ψυχής, Θεού τά προστάγματα, τού πάσι ζωήν παρέχοντος.

Ποίοις οι ευτελείς στέμμασιν, Αθανάσιον στέψωμεν λόγων, τόν αιθεροδρόμον Ιέρακα, τόν ουρανοφοίτως αιρόμενον, τών θεωριών πτέρυξι θείαις, τόν πύργον, τής ταπεινώσεως τόν άρρηκτον, τό τείχος, τής διακρίσεως τό άσειστον, τής τών ηθών ευκοσμίας, τήν σεμνήν ευπρέπειαν τόν υπέρ τών τέκνων αυτού, Χριστόν τόν Θεόν, εκδυσωπούντα τόν μόνον εύσπλαγχον.

Όρθρος αειφανής Όσιε, ανεδείχθης πυρσώ χαρισμάτων, τούς παθών αχλύϊ τυφλώττοντας, έλκων πρός αυγήν τήν ανέσπερον, Πάτερ Αθανάσιε θεόφρον, διό περ, ως επαυξήσαντα, τό τάλαντον, ψυχών σε, θεραπευτήν Χριστός ανέδειξε τών ανιάτων μωλώπων, σηπεδόνας ξίφει, τώ τών λόγων τέμνοντα, καί ρώσιν σωτήριον, παρέχοντα τοίς προσιούσί σοι.

Στιχηρά τού Οσίου Λαμπαδού

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Πάτερ Λαμπαδέ μακάριε, δι' εγκρατείας πολλής, καί συντόνου δεήσεως, τής σαρκός τό φρόνημα, τή ψυχή καθυπέταξας, καί χαρισμάτων, έμπλεως γέγονας, τού παναγίου Πνεύματος Όσιε, ώ στηριζόμενος, τών πνευμάτων φάλαγγας τών πονηρών πάσας καθυπέταξας, καί κατηδάφισας.

Πάτερ Λαμπαδέ θεόπνευστε, ως κεκρυμμένος ημίν, θησαυρός πεφανέρωσαι, εν σπηλαίοις κείμενος, καί σημείοις καί τέρασιν, ευωδιάζων, ψυχάς τών πίστει σοι, προσερχομένων, θεομακάριστε, όθεν βοώμέν σοι, καί ημάς εξάρπασον τών δυσχερών, σού ταίς παρακλήσεσιν, ανευφημούντάς σε.

Πάτερ Λαμπαδέ θεόσοφε ασκητικαίς αγωγαίς, τώ Θεώ προσκολλώμενος, καί ταίς τούτου λάμψεσιν, Ιερώς φωτιζόμενος, λαμπράς εδείχθης πάσιν αυγάζουσα, σωτηριώδεις αρετάς πάντοτε, όθεν τήν μνήμην σου, τήν φωσφόρον σήμερον, χαρμονικώς, πίστει εορτάζομεν θεομακάριστε.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Ως ένθεος η ζωή σου, καί πανίερόν σου τό τέλος, Πάτερ, Αθανάσιε, εν αυτώ γάρ πάσα η τού Όρους πληθύς συναχθείσα, ως έβλεψεν άπνουν εν κλίνη σε ρήμασι γοεροίς ανεβόα, Δός τελευταίον λόγον τοίς δούλοις σου Άγιε, δίδαξον, πού καταλείπεις τά τέκνα σου Πάτερ, ά ώκτιρας ως Πατήρ, όντως συμπαθής καί φιλόστοργος, Όμως κάν ώδε τώ τάφω καλύπτη, άνω σε πάντες πλουτούμεν προστάτην καί πρεσβευτήν πρός Θεόν, οι πόθω τιμώντές σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τίς μή μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε; τίς μή ανυμνήσει σου τόν αλόχευτον τόκον, ο γάρ αχρόνως, εκ Πατρός εκλάμψας Υιός μονογενής ο αυτός εκ σού τής Αγνής προήλθεν αφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεός υπάρχων καί φύσει γενόμενος άνθρωπος δι' ημάς, ουκ εις δυάδα προσώπων τεμνόμενος, αλλ' εν δυάδι φύσεων ασυγχύτως γνωριζόμενος, Αυτόν ικέτευε, σεμνή παμμακάριστε ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Εις τήν Λιτήν, Στιχηρά ιδιόμελα.

Ήχος α'

Τούς φωστήρας τούς μεγάλους

Τόν ανέσπερον φωστήρα τής οικουμένης μέλψωμεν Όσιον Αθανάσιον, υπέρ ήλιον γάρ έλαμψεν εν τώ τής πίστεως στερεώματι, καί πιστών ταίς φρυκτωρίαις τά συστήματα, πρός αρετήν εχειραγώγησε, τό μέν, θεοπνεύστοις διδαχαίς, καί σωτηρίων ρημάτων εισηγήσεσιν, άσπερ, αφθονωτάτους οία κρουνούς, από χειλέων επήγαζε, τό δέ, τή πράξει τή θαυμαστή, καί ισαγγέλω πολιτεία, πρός ζήλον εφελκόμενος, καί αμφότερα, βίον καί λόγον υπέρλαμπρον, ως παιδοτρίβης άριστος θεοπρεπώς επιδεικνύμενος, Αυτού ταίς ικεσίαις Χριστέ ο Θεός ημών, τήνδε τήν ποίμνην φρούρησον, καί τήν ορθόδοξον πίστιν κράτυνον ως φιλάνθρωπος.

Ήχος β'

Τόν υιόν τής βροντής

Τόν Χριστού εραστήν, τόν επώνυμον τής αθανασίας, τόν αληθή μύστην τού Σωτήρος, καί κλέος καί καύχημα, τών μονοτρόπων πάντων καί ποδηγέτην, τόν ηγιασμένον από τού βρέφους τώ Κυρίω, χοροί Πατέρων συνελθόντες ευφημήσωμεν, Ούτος γάρ έρωτα θείον εν εαυτώ συλλαβών, τήν Ιμέν τού κόσμου έλιπεν απάτην, ήρε δέ τόν ζυγόν τού Χριστού επωμάδιον, καί τά στίφη τών δαιμόνων ετρέψατο ανδρείως, δεικνύς ημίν πρακτικώς, τής θείας αγάπης τόν άριστον δρόμον, τόν αυτόν γάρ καί αυτός διαδραμών, εν σπουδή πέφθακε, τό φώς τό αληθές, τής Τριάδος τής παντουργού, Ώ θαύματος εκστατικού, καί πράγματος θεοπρεπούς! ότι γήϊνος ών εν τή φύσει, ίσος γέγονε ταίς νοεραίς ουσίαις, δόξαν καί τιμήν θεόθεν άπλετον λαμβάνων, καί πρεσβευτής ημίν γίνεται, ως άν τύχοιμεν τών αιωνίων αγαθών, εν τή ημέρα τής κρίσεως.

Ήχος δ'

Εξέλθετε έθνη

Εξέστησε νόας, εξέπληξε καί βροτούς, τά πανθαύμαστα σκάμματα τής εν ασκήσει σου βιοτής, ώσπερ γάρ άσαρκος σχεδόν, εν σαρκίω γεηρώ, εχθροίς τοίς αοράτοις προσεπάλαισας, Γενεαί γούν σε πάσαι μέλπουσι τών ευσεβών, εξαιρέτως δέ η ση τιμία ποίμνη, τό λαμπρόν σου τών πόνων στηλογράφημα, ήν ανέδειξας ως πόλιν εν ερήμω τερπνήν ήν οικητήριον στίφους μοναζόντων ευπρεπές κατέστησας, ή καθάπερ εν ενδύμασι πολυτίμοις, τοίς σοίς καθωραϊζεται θαυμασίοις, καί τοίς γενναίοις σου άθλοις, καί σαίς λιταίς Αθανάσιε, καί πρεσβείαις εξαιτείται, πρός Χριστού περιφρουρείσθαι, τού έχοντος τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Σαλπίσωμεν εν σάλπιγγι ασμάτων, η χάρις γάρ τού Πνεύματος, πάσης σάλπιγγος ευηχέστερον, πάντας πρός ύμνον συγκαλεί τού θεοφόρου Πατρός, Βασιλείς καί άχροντες θαυμαζέτωσαν, τού παμβασιλέως τόν γνήσιον οικέτην, τόν τού κοσμοκράτορος τάς αρχάς καί εξουσίας, Πνεύματος θείου πανοπλία τροπωσάμενον, Ποιμένες καί διδασκαλοι, τόν τής αρίστης όντως κανόνα τε καί τύπον, ποιμασίας ευφημήσωμεν, τόν εν δόγμασιν ακραιφνή, τόν εν τή πίστει γενναίον, τόν εν θεωρίαις υψίνουν, εν πράξεσιν υπερνεφή, εν διδάγμασι τής τρυφής χειμάρρουν, τόν ποδηγέτην τών πλανωμένων, τόν εδραστήρα τών κλονουμένων, τόν πάσι τοίς ασθενούσι συμπαθέστατον, Άθω τό μέγα κλέος, εγκωμιάζοντες πάντες είπωμεν, Πατέρων κορωνίς Αθανάσιε, πρόστηθι τών σών οικετών, διά παντός ημών Πάτερ, καί σώσον τήν ποίμνην σου ταίς ικεσίαις σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σαλπίσωμεν εν σάλπιγγι ασμάτων, προκύψασα γάρ άνωθεν η παντάνασσα Μητροπάρθενος, ταίς ευλογίαις καταστέφει τούς ανυμνούντας αυτήν, Βασιλείς καί άρχοντες συντρεχέτωσαν, καί τήν Βασιλίδα κροτείτωσαν εν ύμνοις, Βασιλέα τέξασαν, τούς θανάτω κρατουμένους πρίν, απολύσαι φιλανθρώπως ευδοκήσαντα, Ποιμένες καί διδάσκαλοι, τήν τού καλού ποιμένος υπέραγνον Μητέρα, συνελθόντες ευφημήσωμεν, τήν λυχνίαν τήν χρυσαυγή, τήν φωτοφόρον νεφέλην, τήν τών ουρανών πλατυτέραν, τήν εμψυχόν τε κιβωτόν, τόν πυρίμορφον τού Δεσπότου θρόνον, τήν μανναδόχον χρυσέαν στάμνον, τήν κεκλεισμένην τού Λόγου πύλην, απάντων Χριστιανών τό καταφύγιον, άσμασι θεηγόροις, εγκωμιάζοντες ούτως είπωμεν, Παλάτιον τού Λόγου, αξίωσον τούς ταπεινούς ημάς, τής ουρανών βασιλείας, ουδέν γάρ αδύνατον τή μεσιτεία σου.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. α'

Χαίροις ασκητικών

Χαίροις αγγελικαίς ομιλών, χοροστασίαις Αθανάσιε Όσιε, τόν βίον γάρ τούτων Πάτερ, επί τής γής αληθώς, αρετήν ασκήσας πεπολίτευσαι, φανείς καθαρότητος, ακηλίδωτον έσοπτρον, ακτινοβόλους, αστραπάς εισδεχόμενος, τάς τού Πνεύματος, τού Αγίου πανόλβιε, όθεν καταυγαζόμενος, εώρας τά μέλλοντα, πάντα προλέγων εκ θείας, φωτοφανείας μυούμενος, Χριστού, όν δυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι τό μέγα έλεος.

Στίχ. Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος τού Οσίου αυτού.

Χαίροις τών Ασκητών αρχηγός, γεγενημένος, καί αήττητος πρόμαχος, παθών γάρ τεμών τάς ρίζας, καί τών δαιμόνων ορμάς, υποστάς ανδρείως, Αθανάσιε, αυτών εθριάμβευσας, τήν ψυχόλεθρον πλάνησιν, τήν τού Σταυρού δέ, τού Σωτήρος ενέργειαν, καί ανίκητον, εφανέρωσας δύναμιν, ήν καί περιζωσάμενος, ενίκησας άπαντας, τούς αθετούντας τήν θείαν, διά σαρκός επιφάνειαν, Χριστού, όν δυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι τό μέγα έλεος.

Στίχ. Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τόν Κύριον, εν ταίς εντολαίς αυτού θελήσει σφόδρα.

Στύλος φωτοειδής αρετών, εστηριγμένος, καί νεφέλη σκιάζουσα, σύ ώφθης τών εν τώ Άθω, πρός ουρανόν από γής, τών Θεόν ορώντων προηγούμενος, Σταυρού βακτηρία, τήν τών παθών ρήξας θάλασσαν, τόν νοητόν δέ, Αμαλήκ τροπωσάμενος, ανεμπόδιστον, τήν ουράνιον άνοδον, εύρες θεομακάριστε, καί κλήρον ακήρατον, σύν, Ασωμάτοις τώ θρόνω, περιχαρώς παριστάμενος, Χριστού, όν δυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Τήν τών Πατέρων καλλονήν, τών ασκητών τό κλέος, τήν βρύσιν τών θαυμάτων, καί πρός θεόν πρεσβευτήν ακαταίσχυντον, συνδραμόντες, ώ φιλέορτοι, ασματικοίς εγκωμίοις υμνήσωμεν, λέγοντες, Χαίροις ο τού μονήρους βίου κανών καί χαρακτήρ, καί τύπος ακριβέστατος, Χαίροις φωστήρ τηλαυγέστατε, ο δαδουχών τήν σύμπασαν, αρετών τοίς πυρσεύμασι, Χαίροις τών εν οδύναις ο μέγας παρακλήτωρ, καί θερμός προστάτης τών περιστατουμένων, Σύ τοιγαρούν Αθανάσιε, μή παύση πρεσβεύων Χριστώ τώ Θεώ, υπέρ τής ποίμνης σου ταύτης, καί πάντων πιστών, τών τιμώντων σου τήν σεβάσμιον κοίμησιν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος πλ. β'

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Τήν εν σαρκί ζωήν, σού κατεπλάγησαν, Αγγέλων τάγματα, πώς μετά σώματος, πρός αοράτους συμπλοκάς, εχώρησας πανεύφημε, καί κατετραυμάτισας, τών δαιμόνων, τάς φάλαγγας, όθεν Αθανάσιε, ο Χριστός σέ ημείψατο, πλουσίαις δωρεαίς, Διό Πάτερ, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν...

Θεοτοκίον Ήχος γ'

Σέ τήν μεσιτεύσασαν τήν σωτηρίαν τού γένους ημών, ανυμνούμεν Θεοτόκε Παρθένε, εν τή σαρκί γάρ τή εκ σού προσληφθείση, ο Υιός σου καί Θεός ημών, τό διά Σταυρού καταδεξάμενος πάθος, ελυτρώσατο ημάς, εκ φθοράς ως φιλάνθρωπος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Kατεπλάγη, Ιωσήφ

Επί τών ώμων τόν Σταυρόν, αναλαβών τόν τού Χριστού, ηκολούθησας αυτώ, διά τών έργων ευσεβώς, τών τής ασκήσεως όσιε Αθανάσιε, καί πάσι μονασταίς, ενασκουμενοις σεμνώς, γεγένησαι κανών, καί τύπος ένδοξε, Αλλά τοίς θείοις σκάμμασι, τά άνω απολαβών νύν βασίλεια, μή διαλίπης, καθικετεύων, τού σώζεσθαι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Μή εισέλθης μετ' εμού, ως ο Προφήτης σοι βοώ, εις κριτήριον Χριστέ, εγώ γάρ οίδα τά εμά, κατηγορούντά με πταίσματα, καί σοί κραυγάζω, Ελέησον ευχαίς τής τεκούσης σε, εμέ τόν ταπεινόν καί ανάξιον, ως τόν Ληστήν καί Πόρνην καί τόν, Άσωτον, καί τόν Τελώνην φιλάνθρωπε, ου γάρ δικαίους, ήλθες τού σώσαι, αλλά μάλλον τούς πταίσαντας.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Τώ Κυρίω Όσιε, ευαρεστήσας, διά θείων πράξεων, καί πολιτείας καθαράς, τής κληρουχίας ηξίωσαι, τών ασωμάτων, σοφέ Άθανασιε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Προστασία άμαχε, τών εν ανάγκαις, καί πρεσβεία έτοιμος, τών ελπιζόντων επί σέ, από κινδύνων με λύτρωσαι, καί μή παρίδης, η πάντων βοήθεια.

Ο Ν' καί οι Κανόνες

Ο Κανών τού αγίου Αθανασίου, ού η ακροστιχίς.

Αθανάσιον υμνών, αρετήν επαινέσω. Αμήν.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Αρματηλάτην Φαραώ

Αθανασίας γεγονώς επώνυμος, έτι εν βίω τελών, τής αληθούς ώφθης Πάτερ, Αθανάσιε, αθανασίας μέτοχος, μεταστάς τών προσκαίρων, Αλλά Χριστώ παριστάμενος, μέμνησο ημών μεμνημένων σου.

Θεοσεβή εξ απαλών γενόμενον, ονύχων Όσιε, πρός αρετής κτήσιν, γεννητόρων στέρησις, σέ ουδαμώς εκώλυσεν, αλλά πάντα τόν πόθον, ολοσχερώς καί τήν έφεσιν, έτρεψας πρός μόνον τόν Κτίσαντα.

Από χειλέων ρυπαρών τήν αίνεσιν, τολμήσας άδω σοι, τώ περί σέ πόθω, κάτοχος γενόμενος, καί τή αγάπη δέσμιος, Αλλά Πάτερ συγγνώμων, γενού καί δός κατ' αξίαν σοι, τούτον προσκομίσαι τόν έπαινον.

Θεοτοκίον

Νέον παιδίον υπέρ λόγον τέτοκας, τόν παλαιόν ημερών, νέας εν γή τρίβους, αρετής δεικνύμενον, ού ο κλεινός θεράπων σου, Αθανάσιος Κόρη, τώ έρωτι τιτρωσκόμενος, τούτόν σοι τόν οίκον εδείματο.

Ο Κανών τού Αγίου Λαμπαδού

Ωδή α' Ήχος β'

Δεύτε λαοί

Αρδευτικαίς, τών προσευχών επιδόσεσι, τήν ψυχικήν λαμπάδα μου, Πάτερ κατάρδευσον, Λαμπαδέ θεοφόρε, καί λόγον ανυμνείν σε, έμπνευσον Όσιε.

Σύ τόν σταυρόν, τών σών επ' ώμων αράμενος, τώ διά σέ τήν σταύρωσιν, τήν εθελούσιον, υπομείναντι Πάτερ, νεκρώσας σου τήν σάρκα, κατηκολούθησας.

Ασκητικώς, τώ δυσμενεί συμπλεκόμενος, καί τήν εξ ύψους δύναμιν επικαλούμενος, εταπείνωσας τούτον, καί νίκης ανεπλέξω, Πάτερ διάδημα.

Θεοτοκίον

Τίς εξειπείν, σού κατ' αξίαν δυνήσεται, τήν υπέρ λόγον σύλληψιν, Θεόν γάρ τέτοκας, εν σαρκί Παναγία, ημίν απιφανέντα, σωτήρα πάντων ημών.

Τού Αθανασίου

Ωδή γ'

Ο στερεώσας κατ' αρχάς

Από παιδός τή πρός Θεόν, αγάπη συνειλημμένος, τούς ομήλικας τών παίδων αθροίζων, καί χορείαν συνιστών, πνευματικώς ερρύθμιζες, τών παιδικών πανσόφως, τούτους εθών εξαιρούμενος.

Σοφίας έρωτι βληθείς, πρός τήν ευδαίμονα πόλιν, Κωνσταντίνου παραγίνη θεόφρον, καί ως μέλιττα σοφή, καί μελουργός τά καίρια τών λόγων συναθροίσας, τά περιττά καταλέλοιπας.

Ιστίω Πάτερ τού Σταυρού, τήν ψυχικήν σου ολκάδα, κυβερνήσας ευσταλώς τε καί κούφως, τήν τού βίου χαλεπήν ποντοπορίαν ήνυσας, καί πρός γαλήνης θείους, ήχθης λιμένας μακάριε.

Θεοτοκίον

Ο πρό αιώνων γεννηθείς, εκ τού Πατρός απορρήτως, επ' εσχάτων εκ γαστρός σου προήλθε, καί εθέωσεν ημών, τήν φύσιν Μητροπάρθενε, τούς τών Οσίων δήμους, περιφανώς επαγόμενος.

Τού Λαμπαδού

Σύ τώ λόγω σου Κύριε

Η συχάζων έν όρεσι, καί σπηλαίοις κρυπτόμενος, χάριν θεϊκήν εκομίσω, θεόφρον μακάριε.

Ταπεινώσει υψούμενος, τή αγάπη πτερούμενος, πρός τάς νοητάς καταπαύσεις, μετέβης Πατήρ ημών.

Εγκρατεία συνέζησας, θεοφόρε Πατήρ ημών, όθεν τού εχθρού τήν κακίαν, θεόφρον διέφυγες.

Θεοτοκίον

Τούς εις σέ καταφεύγοντας, από πάσης δεόμεθα, ρύσαι απειλής η τεκούσα, Χριστόν τόν Θεόν ημών.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εκ νεότητος πάντα καταλιπών, τά τού βίου επίκηρα καί τερπνά, προθύμως ηκολούθησας, τώ καλούντί σε Όσιε, καί επ' ώμων άρας, Σταυρόν ως ακήκοας, εν νηστείαις Πάτερ, τό σώμα κατέτηξας, όθεν καί Ποιμένα, τών οικείων προβάτων, καλώς προχειρίζεται, ο πανάγαθος Κύριος, Αθανάσιε Όσιε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Τήν Σοφίαν καί Λόγον εν σή γαστρί, συλλαβούσα αφλέκτως Μήτηρ Θεού, τώ κόσμω εκύησας, τόν τόν κόσμον συνέχοντα, καί εκ μαζών εθήλασας, τόν πάντας εκτρέφοντα, καί εν αγκάλαις έσχες, τόν πάντα βαστάζοντα, όθεν δυσωπώ σε, Παναγία Παρθένε, ρυσθήναι πταισμάτων μου, όταν μέλλω παρίστασθαι, πρό προσώπου τού Κτίστου μου, Δέσποινα Παρθένε αγνή, τήν σήν βοήθειαν τότε μοι δώρησαι, σέ γάρ έχω ελπίδα ο δούλός σου.

Τού Αθανασίου

Ωδή δ'

Σύ μου ισχύς Κύριε

Nούν τών παθών, καθηγεμόνα ποιούμενος, και ενθέοις, έργοις ποδηγούμενος, σύ τήν καλήν, ήνυσας οδόν, καί τάς τών δαιμόνων, ενέδρας καί πανουργεύματα, καί τάς ραδιουργίας ευσεβώς απεκρούσω, ως εχέφρων τό κρείττον ελόμενος.

Υπεισελθών, τόν ελαφρόν τού Κυρίου ζυγόν, καί τώ θείω, φόβω στοιχειούμενος, καί καθαρθείς, σώμα καί ψυχήν, γέγονας αγνείας, καί σωφροσύνης υπόθεσις, καί όρος εγκρατείας, καί σφραγίς απαθείας, καί αγάπης εικών Αθανάσιε.

Μετεσχηκώς, τής καθ' ημάς καί τής θύραθεν, σύ παιδείας, εμφιλοσοφώτατα, τό προσφυές καί λυσιτελούν, εκάστης διείλες, δικαιοσύνη φραττόμενος, φρονήσει, ταπεινώσει, συνέσει καί ανδρεία, καί τοίς άλλοις εμπρέπων χαρίσμασι.

Θεοτοκίον

Νώτοις φρικτώς, χερουβικοίς εποχούμενος, ο Δεσπότης, θρόνον ώσπερ πύρινον, τήν σήν Αγνή, ώκησε νηδύν, καί σαρκός προσλήψει, τήν ανθρωπίνην εθέωσεν, ουσίαν ως διδάσκει, ο κλεινός εν Οσίοις, Αθανάσιος μόνη πανύμνητε.

Τού Λαμπαδού

Εισακήκοα Κύριε

Ευωδία γενόμενος, εν τώ Χριστώ, ταίς θείαις αρεταίς σου, ιαμάτων μύρα βρυεις θεόπνευστε.

Φανερούσαι κρυπτόμενος, υπό Θεού, εις δόξαν τουτου Πάτερ, επί χρόνοις πλείστοις μακαριώτατε.

Τών λειψάνων σου έχοντες, νύν τήν σορόν, εκ ταύτης εξαντλούμεν, Λαμπαδέ τάς ρώσεις ανευφημούντές σε.

Θεοτοκίον

Δυσωπούμέν σε, Άχραντε, τήν τόν Θεόν, ασπόρως συλλαβούσαν, τού αεί πρεσβεύειν υπέρ τών δούλων σου.

Τού Αθανασίου

Ωδή ε'

Ίνα τί με απώσω

Ώφθης ώσπερ μαγνήτης, έλκων τή γλυκύτητι Πάτερ τών λόγων σου, πρός διδασκαλίαν, καί αφόασιν τών παραινέσεων, τούς εφιεμένους, διηνεκώς οράν καί βλέπειν, τό σεπτόν καί χαρίεν σου πρόσωπον.

Νόμοις θείοις υπείκων, καί ταίς προσταγαίς πειθαρχών τού ποιήσαντος, νομοθέτης ώφθης, μοναστών καί κανών ακριβέστατος, παιδευτής αφρόνων, καί οδηγός πεπλανημένων, καί φωστήρ τών εν σκότει Αοίδιμε.

Αρετών εκμαγείον, καί τών χαρισμάτων δοχείον τού Πνεύματος, τού Αγίου πέλων, Ιερόν καί τερπνόν φροντιστήριον, εδομήσω πάσαν, διαγωγήν καί πολιτείαν, προσφυή μονασταίς εκτιθέμενος.

Θεοτοκίον

Ρητορεύον ου σθένει, στόμα κατ' αξίαν σε μέλπειν Πανύμνητε, ανωτέραν ούσαν, Χερουβίμ καί απάσης τής κτίσεως, διό σύν τώ θείω, Αθανασίω τόν Δεσπότην, υπέρ πάντων ημών καθικέτευε.

Τού Λαμπαδού

Ο τού φωτός χορηγός

Ταίς θεϊκαίς αστραπαίς, λαμπαδουχούμενος αεί ήστραψας, φωτιστικήν αίγλην ιαμάτων, φωτίζων τούς πιστούς, ταύτην σου τήν μνήμην, γεραίροντας Όσιε.

Κλήσει κατάλληλον, πράξιν δεικνύμενος λαμπάς πέφυκας, τώ θεϊκώ προσαναπτομένη, τού Πνεύματος πυρί, καί τής αμαρτίας τήν ύλην συμφλέγουσα.

Μύρον ηδύπνοον, εξ αενάων θησαυρών Όσιε, τών θεϊκών πηγών αναβλύζεις, διώκων τών παθών, πάσαν δυσωδίαν, εις δόξαν Θεού ημών.

Θεοτοκίον

Σοί τή τεκούση Χριστόν, τόν τού παντός Δημιουργόν κράζομεν, Χαίρε αγνή, χαίρε η τό φώς, ανατείλασα ημίν, χαίρε η χωρήσασα, Θεόν τόν αχώρητον.

Τού Αθανασίου

Ωδή ς'

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Ενέκρωσας σαρκικάς, επιθυμίας τοίς πόνοις σου, εσταύρωσας σεαυτόν, κόσμω καί τοίς πάθεσι, νηστείαις καί δάκρυσι, προσευχαίς καί ύμνοις, ανενδότοις προσεδρεύων Θεώ.

Τών μοναστών αρχηγός τών εν τώ όρει τού, Άθωνος, καί τύπος καί χαρακτήρ, εναρέτων πράξεων, υπάρχων εκόσμησας, τά εκείσε πάντα, τών αζύγων καταγώγια.

Ηδύς, ευθύς καί χρηστός, επιεικής τε καί μέτριος, ευπρόσιτος προσηνής, ελεήμων πέφυκας, συμπαθής καί εύσπλαγχνος, ιλαρός τοίς τρόποις, χριστομίμητος τοίς ήθεσι.

Θεοτοκίον

Νέος καθάπερ Μωσής, αναφανείς κατεσκεύασας, οιά περ άλλην σκηνήν, μάνδραν Πανσεβάσμιε, ήν καί υπερηύξησας, πόνοις καί ιδρώσι, καί ανέθου τή Μητρί τού Θεού.

Τού Λαμπαδού

Εν αβύσσω πταισμάτων

Διελθών τό τού βίου κλυδώνιον, αύραις θείου Πνεύματος οιακιζόμενος, πρός τούς λιμένας έφθασας, τής εκεί καταπαύσεως Όσιε.

Μοναστών υποτύπωσις γέγονας, τήν γάρ Ηλιού εξεικόνισας έρημον, εφησυχάζων Όσιε, καί τά πάθη ξηραίνων τού σώματος.

Ο βυθός τών δακρύων σου γέγονε, πάντων τών δαιμόνων Μακάριε όλεθρος, καί φωτισμός τής ποίμνης σου, τής αεί σε τιμώσης πανόλβιε.

Θεοτοκίον

Συμπαθείας τής σής με αξίωσον, η τόν συμπαθέστατον Λόγον κυήσασα, τόν τώ οικείω αίματι, εκ φθοράς τούς ανθρώπους ρυσάμενον.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Τή υπερμάχω

Ως τών αϋλων ουσιών θεωρόν άριστον, καί πρακτικόν υφηγητήν παναληθέστατον, ευφημούμέν σε η ποίμνη σου, καί βοώμεν, Μή ελλίπης ικετεύειν πρός τόν Κύριον, λυτρωθήναι πειρασμών καί περιστάσεων, τούς βοώντάς σοι, Χαίροις Πάτερ, Αθανάσιε.

Ο Οίκος

Ανωθέν σου τήν κλήσιν, ειληφώς παραδόξως, αθάνατον ζωήν εκληρώσω, μετά σώματος γάρ επί γής, ασωμάτων βίον μετελθών, γέγονας τοίς πάθεσιν ανάλωτος, διό σε ευφημούμεν Πάτερ.

· Χαίροις, φαιδρόν μοναζόντων κλέος, χαίροις, λαμπρά σωφροσύνης στήλη.

· Χαίροις, τής ανδρείας αρίδηλον γνώρισμα, χαίροις, τής πανσόφου φρονήσεως ένδειξις.

· Χαίροις, στάθμη ισοστάσιος δικαιοσύνης ακριβούς, χαίροις, λόγω καταρτίσας σου τών πρακτέων τάς ορμάς.

· Χαίροις, νούς απολαύων εννοιών απορρήτων, χαίροις, πάσαν τήν κτίσιν ευσεβώς διαθρήσας.

· Χαίροις, δι' ού ησχύνθησαν δαίμονες, χαίροις, δι' ού πάν πάθος νενέκρωται.

· Χαίροις, λιμήν τών εν ζάλη τού βίου, χαίροις, σωτήρ τών πιστώς σοι βοώντων.

· Χαίροις, Πάτερ Αθανάσιε.

Σ υ ν α ξ α ρ ι ο ν

Τή Ε' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου καί θεοφόρου Πατρός ημών Αθανασίου τού εν τώ Άθω.

Στίχοι

· Μέγας μέν Αντώνιος, αρχή Πατέρων.

· Θείος δ' Αθανάσιος ένθεον τέλος.

· Κάν' Αθανάσιος ύστερος χρόνοις,

· Αλλ' υπερέσχε καί παλαιούς τοίς πόνοις.

· Αθανασίω καί μαθητών εξάδι,

· Ναοί λύονται σωμάτων ναού λύσει.

· Πέμπτη δ' Αθανάσιον άγον νόες άστυ θεοίο.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Λαμπαδού.

Στίχοι

· Άρδων ελαίω Λαμπαδός τήν λαμπάδα

· Έτοιμος εγγίσαντος ήν τού Νυμφίου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τού Αθανασίου

Ωδή ζ'

Θεού συγκατάβασιν

Εις πάσαν διέδραμε, σχεδόν τήν κτίσιν τής πολιτείας σου, καί τών κατορθωμάτων ο φθόγγος Πάτερ, καί εις περίδοξον, έφθασας ύψος Θεού σε δοξάσαντος, καί περιβόητόν σε πάσι ποιήσαντος.

Πενήτων προμήθεια, χηρών προστάτης, προνοητής ορφανών, λυπουμένων ταχεία παραμυθία, κινδυνευόντων λιμήν, αδικουμένων αντίληψις γέγονας, τόν σόν μιμούμενος Πάτερ διδάσκαλον.

Αστέρα παγκόσμιον, καί μοναζόντων φωστήρα άδυτον, βοηθόν εν ανάγκαις, αμαρτανόντων μέγα προσφύγιον, ειδώς μεσίτην καί πρέσβυν προβάλλομαι, πρός τόν Δεσπότην Χριστόν σε πανσεβάσμιε.

Θεοτοκίον

Ιδείν εφιέμενος, ο σός θεράπων τού σού Υιού καί Θεού, τήν απόρρητον δόξαν Θεογεννήτορ, τούτου τόν τίμιον Σταυρόν λαβών ηκολούθησε, τοίς ζωηφόροις αυτού καί θείοις ίχνεσιν.

Τού Λαμπαδού

Ο τήν κάμινον πάλαι

Τάς βραζούσας καμίνους, τών παθών κατασβέσας, εγκρατείας τή δρόσω, Μακάριε εβόας, Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Φωτοβόλοις λαμπάσι, τών εν σοί χαρισμάτων, καταυγάζεις καρδίας, τών πίστει μελωδούντων, Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Ταπεινός τή καρδία, υψηλός πολιτεία καί εν θαύμασι Πάτερ, εδείχθης αναμέλπων, Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Ο εν μήτρα οικήσας, καί τεχθείς εκ Παρθένου, ο τόν Άδην σκυλεύσας, καί τά έθνη φωτίσας, ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Τού Αθανασίου

Ωδή η'

Επταπλασίως κάμινον

Νεανικώς τροπούμενος, τάς αρχάς Αθανάσιε, καί τάς εξουσίας, τάς τού σκότους μέγιστος, διδάσκαλος πέφυκας, καί οδηγός σωτήριος, τάς επιβουλάς, καί τάς ενέδρας καί δόλους, αυτών ανακαλύπτων, καί τήν ποίμνην σου πάσης, δαιμόνων κακουργίας, αποίμαντον φυλάττων.

Επί τής γής ως άνθρωπος, περιών τό πολίτευμα, εν τοίς ουρανοίς, ως αληθώς εκέκτησο, Αγγέλοις εφάμιλλος, αναφανείς τήν διαγωγήν, καί τήν πολιτείαν, εκτελών τήν εκείνων, μεθ' ών νύν αναμέλπεις, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Σέ συνελθόντες σήμερον, επαξίως γεραίρομεν, καί τήν τών λειψάνων σου, τιμώμεν λάρνακα, παθών απολύτρωσιν, αμαρτημάτων άφεσιν, πάσης συμφοράς, καί περιστάσεως λύσιν, αιτούμενοι ευχαίς σου, τήν αγίαν σου μνήμην, πιστώς καί χαρμοσύνως, τελούντες εις αιώνας.

Θεοτοκίον

Ως Ηλιού τό πρότερον, τό Καρμήλιον ώκησεν, ούτω καί αυτός, τώ Όρει τώ τού Άθωνος, σχολάζων επόθησας καθ' εαυτόν συνείναι Θεώ, καί θεαρχικαίς καταυγασθείς θεωρίαις, θεράπων ανεδείχθης, τής αγνής Θεοτόκου, βοών αυτή τό Χαίρε, μετά τού Αρχαγγέλου.

Τού Λαμπαδού

Τόν εν καμίνω τού πυρός

Αποκαλύψεσι φρικταίς, καί σημείοις φοβεροίς Πάτερ θεόφρον, αγνοούσιν εγνώσθης, καί επί χρόνοις πολλοίς, εφάνης παμμάκαρ κρυπτόμενος, μύρα ιαμάτων, ημίν αναπηγάζων.

Χάριν αέναον ημίν, αναβλύζεις εκ πηγών τού σωτηρίου, αρδευόμενος Μάκαρ, καί διασώζεις ημάς, κινδύνων καί παθών καί θλίψεων, τούς επιτελούντας, τήν σήν αγίαν μνήμην.

Αγγελικώς επί τής γής, διανοία καθαρά επολιτεύσω, καί Αγγέλοις συνήφθης, απολυθείς τής σαρκός, Υμνείτε βοών τόν φιλάνθρωπον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Τόν εκ Πατρός μονογενή, γεννηθέντα θεϊκώς πρό τών αιώνων, επ' εσχάτων τεχθέντα, εκ τής Παρθένου σαρκί, υμνείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Τού Αθανασίου

Ωδή θ'

Εξέστη επί τούτω

Αγνείαν, σωφροσύνην καί καθαράν, πολιτείαω καί βίον ακίβδηλον, καί αγωγήν, άσαρκος καθάπερ επί τής γής, τετελεκώς ανέδραμες, πρός τάς ουρανίους διατριβάς, καί πάσι συναγάλλη, οσίοις καί δικαίοις, καθικετεύων υπέρ πάντων Χριστόν.

Μεγάλως μεγαλύνας επί τής γής, τόν οικείον Δεσπότην καί μέλεσι, τοίς σεαυτού, διά θεωρίας καί πρακτικής, τούτον δοξάσας ένδοξος, ώφθης καί περίβλεπτος παωταχού, εγένου θεοφόρε, τήν αρετήν γάρ οίδεν, όντως αιδείσθαι καί πολέμιος.

Ηνώθης Ασωμάτων ταίς στρατιαίς, καί Οσίων χοροίς συνηρίθμησαι, καί εκλεκτοίς, πάσι συγχορεύεις μετεσχηκώς, τής αληθούς θεώσεως, καί τής αθανάτου Πάτερ ζωής, μεθ' ών υπέρ τής ποίμνης, τής σής αδιαλείπτως, τόν σόν Δεσπότην καθικέτευε.

Θεοτοκίον

Ναός ηγιασμένος χωρητικός, τού ενός τής Τριάδος υπάρχουσα, ναόν ο σός, Δέσποινα θεράπων καί ευαγές, σεμνείον Αθανάσιος, ήγειρεν εις δόξαν σου καί Τιμήν, εν ώ ακαταπαύστως, μή παύση δωρουμένη, τήν συμμαχίαν ταίς πρεσβείαις σου.

Τού Λαμπαδού

Τόν εκ Θεού Θεόν Λογον

Ο δι' ημάς εν σπηλαίω, γεννηθείς εκ Παρθένου, σπηλαίω κεκρυμμένην Ιερώς, λαμπαδουχια τού Πνεύματος, Λαμπαδέ θεοφόρε, πιστοίς αποκαλύπτει τήν σεπτήν, τών λειψάνων σου θήκην, πηγάζουσαν ιάματα.

Ασκητικώς ηγωνίσω, τόν αγώνα τελέσας, καί πάσας τάς παγίδας τού εχθρού, πατήσας διασώζεις εκ φθοράς, τούς τιμώντάς σε πόθω, παμμάκαρ θεοφόρε Λαμπαδέ, οδηγών ημάς Πάτερ, πρός τρίβον τήν ουράνιον.

Θεοτοκίον

Φείσαί μου Κύριε φείσαι, όταν μέλλης με κρίναι, καί, μή καταδικάσης με εις πύρ, μή τώ θυμώ σου ελέγξης με, Δυσωπεί σε Παρθένος, η σέ κυοφορήσασα Χριστέ, τών Αγγέλων τά πλήθη, καί τών Οσίων τάγματα.

Εξαποστειλάριον

Τών Μαθητών ορώντων σε

Ως τηλαυγής ανέτειλας εκ κλιμάτων, Εώας φαεσφόρος καί Εσπερίων, μέρη, Αθανάσιε εφώτισας, σών αρετών λαμπρότησιν, αλλά μή παύση πρεσβεύων, υπέρ τού κόσμου Κυρίω.

Θεοτοκίον

Πανευαγής Παντάνασσα ικεσίαις, τού σού τιμιωτάτου Αθανασίου, φύλαττε τήν ποίμνην σου απρόσψαυστον, πάσης εναντιότητος, διαπαντός σε υμνούσαν, τήν προστασίαν τού κόσμου.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τά εφεξής γ', δευτερούντες τό α'.

Ήχος πλ. δ'

Ω τού παραδόξου θαύματος

Τίμιος όντως ο θάνατος, τού σού Οσίου Χριστέ, εναντίον σου πέφυκεν, ιδού γάρ ανέβλυσεν, εκ ποδός ο θεράπων σου, πηγήν αιμάτων καί μετά θάνατον, παντοίας νόσους αποδιώκουσαν, καί φυγαδεύουσαν, πονηρίας πνεύματα, οίς έτι ζών, αντιπαρετάξατο, καί μέχρις αίματος. (Δίς)

Πηγήν θαυμάτων ανέδειξε, καί ποταμόν δωρεών, τήν σορόν τών λειψάνων σου, τοίς βροτοίς ο Κύριος, Αθανάσιε πάνσοφε, τυφλοίς τό βλέπειν αύτη δεδώρηται, ελεφαντίδα λέπραν εκάθηρε, συνεχομένους τε ακαθάρτοις πνεύμασιν, εκ τής αυτών, εξουσίας ρύεται, καί σωφρονούντας ποιεί.

Χαίροις ασκητών αγλάϊσμα, τών μοναζόντων αστήρ, τών ποιμένων, τό καύχημα, Πάτερ Αθανάσιε, τών Οσίων ομόσκηνε, χαίρε αγάπης καί σωφροσύνης πηγή, χαίρε Τριάδος τό καταγώγιον, χαίρε λαμπρότατε, λύχνε διακρίσεως, χαίρε κανών, αρετών ευθύτατε, καί στήλη έμψυχε.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Πρός τό, Χριστού τόν Ιεράρχην

Τόν τής Αθανασίας επώνυμον, άπαντες ευφημήσωμεν, τόν εν τώ Άθω, ανδρικώς καί γενναίως ασκήσαντα, ός καί τήν ποίμνην συνήγαγε ταύτην, καί οίκον Κυρίω ανήγειρε πόθω, καί τή Μητρί του Θεού ανέθετο, ή καί πρεσβεύει υπέρ ημών, τών εν πίστει τελούντων τήν μνήμην αυτού.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος πλ. β'

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις

Εις τήν Λειτουργίαν. Τά Τυπικά, οι Μακαρισμοί, καί εκ τού Κανόνος τού Αγίου Αθανασίου η γ' καί ς' Ωδή.

TΗ ΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Σισώη τού Μεγάλου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Φαιδρά εξανέτειλε, καθάπερ ήλιος Όσιε, η πανέορτος μνήμη σου, ακτίσιν αστράπτουσα, τών σών εναρέτων, πράξεων παμμάκαρ, καί καταυγάζουσα πιστών, τάς διανοίας φέγγει θαυμάτων σου, Αυτήν ούν εορτάζοντες, περιχαρώς σε γεραίρομεν, καί πιστώς μακαρίζομεν, μοναζόντων τό καύχημα.

Άγγελος επίγειος, οίά περ άλλος εβίωσας, εγκρατεία τό σωμά σου, μαράνας πανόλβιε, καί ταίς αγρυπνίαις, καί μνήμην θανάτου, διηνεκώς εμμελετών, τά θεία Πάτερ επαυξανόμενος, μεγίσταις αναβάσεσι, πρός εφετών τό ακρότατον, όθεν όντως κατήντησας, επ' αυτήν τήν ακρώρειαν.

Θαύμα υπέρ έννοιαν, εν τή κοιμήσει σου γέγονεν, οσιόφρον θεσπέσιε, ηνίκα ο θίασος, τών αγίων Πάτερ, επέστη αθρόον, ώσπερ, γάρ ήλιος σοφέ, τό πρόσωπόν σου εξανατέταλκε, δηλούν τήν αστραπόμορφον, τής σής ψυχής καθαρότητα, καί πιστούμενον άπαντας, οίου τέλους τετύχηκας.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ τό καθαρώτατον, τού Βασιλέως παλάτιον, δυσωπώ Πολυϋμνητε, τόν νούν μού καθάρισον, τόν εσπιλωμένον, πάσαις αμαρτίαις, καί καταγώγιον τερπνόν, τής υπερθέου Τριάδος ποίησον, όπως τήν μεσιτείαν σου, καί τό αμέτρητον έλεος, μεγαλύνω σωζόμενος, ο αχρείος ικέτης σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Έφερες Πανάμωμε, εν τή καρδία σου δίστομον, Συμεών σοι ως έφησε, ρομφαίαν καί τέτρωσαι, εν αυτή τά σπλάγχνα, καί τάς διαθέσεις, ως εθεάσω σόν Υιόν, επί τού ξύλου σεμνή κρεμάμενον, διό καί ανεκραύγαζες, Τέκνον εμόν μή παρίδης με, αλλά σπεύσον ανάστηθι, ως προείπας μακρόθυμε.

Απολυτίκιον Ήχος α'

Τής ερήμου πολίτης καί εν σώματι Άγγελος, καί θαυματουργός ανεδείχθης θεοφόρε Πατήρ ημών Σισώη, νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τούς νοσούντας, καί τάς ψυχάς τών πίστει προστρεχόντων σοι, Δόξα τώ δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τώ σέ στεφανώσαντι, δόξα τώ ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Οσίου ούτος.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Άσωμεν τώ Κυρίω

Πάθεσι νεκρωθέντα, ζώωσόν με Πάτερ ταίς πρεσβείαις σου, τή ζωή νύν τών ζώντων παρρησία πολλή παριστάμενος.

Έρωτι Πάτερ θείω, έρωτας σαρκός αποκρουσάμενος, ηκολούθησας πόθω, τώ καλούντι Σισώη μακάριε.

Αίγλην άϋλον Πάτερ, ένδον εν καρδία εισδεξάμενος, εφωτίσθης καί πάσαν, τών παθών τήν αχλύν εξηφάνισας.

Θεοτοκίον

Σώσόν με τόν εν ζάλη, πασών ηδονών κλυδωνιζόμενον, τόν Σωτήρα τεκούσα, τού παντός τήν γαλήνην πανάμωμε.

Ωδή γ'

Σύ εί τό στερέωμα

Σάρκα καθυπέταξας, τώ λογισμώ στερρώς Όσιε, τήν δέ ψυχήν έδειξας δουλεία, τών παθών αταπείνωτον.

Πόνοις σου τήν άρουραν, τήν τής ψυχής σοφώς Όσιε, καλλιεργών, στάχυν απαθείας, καί θαυμάτων εξήνθησας.

Νέκρωσιν ενδέδυσαι, ζωοποιόν Xριστόν ένδοξε, ιχνηλατών, όθεν ανιστάν σοι, καί νεκρούς χάριν δίδωσι.

Θεοτοκίον

Τόπον αγιάσματος, καί νοητήν Αγνή τράπεζαν, άρτον Χριστόν, τήν ζωήν τών όλων, δεξαμένην υμνούμέν σε.

Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Σαρκός τάς ηδονάς, εγκρατείας τώ τόνω, ενέκρωσας σοφέ, αρετών εμμελεία, διό ταίς αναβάσεσιν, αυξανόμενος άριστα, Πάτερ έφθασας, πρός τήν ουράνιον τρίβον, καί παρίστασαι, αεί Χριστώ σύν Αγγέλοις, Σισώη Πατήρ ημών.

Θεοτοκίον

Θεού σε καί τροφόν, καί Μητέρα εκάλει, εκ γλώσσης μητρικής, ο τής χάριτος κήρυξ, Θεόν τόν εν σπλάγχνοις σου, εγνωκώς διά Πνεύματος, καί αμνόν τεχθείς, αυτόν εδείκνυ δακτύλω, κόσμου αίροντα, τάς αμαρτίας Παρθένε, προσλήψει τού χείρονος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ορώσά σε Χριστέ, η πανάμωμος Μήτηρ, νεκρόν επί Σταυρού, ηπλωμένον εβόα, Υιέ μου συνάναρχε, τώ Πατρί καί τώ Πνεύματι, τίς η άφατος, οικονομία σου αύτη, δι' ής έσωσας, τό τών αχράντων χειρών σου, σοφόν δημιούργημα;

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Επομβρία τής χάριτος, Πάτερ ποταμπύς θαυμάτων ανέβλυσας, μολυσμών αποκαθαίροντας, τούς εν πίστει μάκαρ σοί προστρέχοντας.

Ολυνύκτοις δεήσεσι, καί ταίς πανημέροις Όσιε στάσεσι, τήν ψυχήν προκαθηράμενος, τής Τριάδος οίκον ταύτην έδειξας.

Εν ερήμοις εμάκρυνας, Πάτερ φυγαδεύων καί προσδεχόμενος, σέ τόν σώζοντα μακάριε, ολιγοψυχίας καί κακώσεως.

Θεοτοκίον

Αλατόμητον όρος σε, πάλαι Αββακούμ προείδε Πανάμωμε, ο Θεός εξ ού επέφανε, καί ημάς φθαρέντας ανεκαίνισεν.

Ωδή ε'

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Ναός τής τρισηλίου θεότητος, χρηματίσας παθών τά ινδάλματα, τής σής ψυχής εξεμείωσας.

Νεκρώσας τής σαρκός σου τό φρόνημα, θεοφόρε, νεκρούς εξανέστησας, τή συνεργεία τής χάριτος.

Θεοτοκίον

Τόν ήλιον τεκούσα τής χάριτος, Θεοτόκε, Παρθένε τόν άδυτον, εσκοτισμενον με φώτισον.

Ωδή ς'

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Τού κήτους τού νοητού, πανωλεθρίαν διέφυγες, εγκράτειαν προσευχήν, αγάπην ανόθευτον, κραταιάν ταπείνωσιν, καί στοργήν βεβαίαν, πρός Χριστόν Πάτερ κτησάμενος.

Χριστός σου τά πρός αυτόν, κατεύθυνε διαβήματα, ο δυνατός δυνατόν, σαφώς απειργάσατο, πατούντα επ' όφεων, καί σκορπίων κάρας, θεοφόρε Παμμακάριστε.

Τή νεύσει τή πρός Θεόν, Θεός σαφώς εχρημάτισας, τή πρός τό φώς ολική, στοργή φώς γεγένησαι, Άγγελος επίγειος, θεοφόρε Πάτερ, επουράνιός τε άνθρωπος.

Θεοτοκίον

Μαρία τό καθαρόν, τής παρθενίας κειμήλιον, καθάρισόν μου τόν νούν, παθών αμαυρώσεως, καί πλήρωσον χάριτος, καί δικαιοσύνης, τήν καρδίαν μου Πανάμωμε.

Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγέ δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΣΤ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ηιμών Σισώη τού μεγάλου.

Στίχοι

· Θεού τεθνηκως πυξίω προσεγράφη,

· Θείου Σισώης Πνεύματος τό πυξίον.

· Βή δέ Σισώης γήθεν εις ουρανόν έκτη αμύμων.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αθλήσεως τής Αγίας Μάρτυρος Λουκίας τής Παρθένου, καί Ρήξου Βικαρίου καί άλλων πλείστων παθόντων εν Καμπανία.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Αστίου (ή Αστείου), Επισκόπου Δυρραχίου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων Αρχίππου, Φιλήμονος καί Ονησίμου, καί τών Αγίων Μαρτύρων Απολλωνίου, Αλεξανδρίωνος καί Επιμάχου.

Οι άγιοι εικοσιτέσσαρες μάρτυρες, οι τή Λουκία καί τώ Ρήξω μαρτυρήσαντες, ξίφει τελειούνται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Παίδες Eβραίων

Όλην τού Πνεύματος τήν αίγλην, αποδέδεξαι νοϊ κεκαθαρμένω, καί φωστήρ τών πιστώς, βοώντων χρηματίζεις, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Θείω πυρί τής εγκρατείας, επυρπόλησας ακάνθας αμαρτίας, καί πρός φώς νοητόν, μετήλθες ανακράζων, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Σώσόν με Μήτερ τού Σωτήρος, συνεχόμενον βυθώ αμαρτημάτων, καί παντοίας εχθρού, εξάρπασον κακίας, ίνα τήν σήν σωζόμενος, μεγαλύνω προστασίαν.

Ωδή η'

Επταπλασίως κάμινον

Διηνεκέσι χρώμενος, προσευχαίς καί δεήσεσι, λύμην εκ ψυχής, τήν τών παθών απήλασας, καί τής διανοίας σου, τό οπτικόν εκάθηρας, όθεν προοράν, προφητικώς ηξιώθης, τά μέλλοντα Σισώη, ευσεβώς αναμέλπων, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Αγγελικώς εβίωσας, μετά σώματος Όσιε, καί τάς εναντίας, ετροπώσω φάλαγγας, εντεύθεν εις άϋλον, μετ' ευφροσύνης Πάτερ ζωήν, όπου τών Αγγέλων κατεσκήνωσας τάξεις, μεθ' ών νύν ανάκράζεις, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Υλομανούσαν πάθεσι, τήν ψυχήν μου καθάρισον, σού ταίς πρός τό θείον Ιεραίς εντεύξεσι, καί τής συνεχούσης με, αιχμαλωσίας λύτρωσαι, Πάτερ θεοφόρε, καθαρώς ίνα ψάλλω, Οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Αγιασθείσα Πνευματι, υπεδέξω εν μήτρα σου, τόν Δημιουργόν τής, ανθρωπίνης φύσεως, καί τούτον εκύησας, ανερμηνεύτως Κόρη αγνή, όν ακαταπαύστως, ανυμνούντες βοώμεν, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι περισωθέντας τούτους ιδών, τώ Δημιουργώ, καί Λυτρωτή ανεβόα, Οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αι ώνας.

Ωδή θ'

Εφριξε πάσα ακοή

Δέδεικται θαύμα φοβερόν, κατ' αυτόν σου τόν καιρόν τής κοιμήσεως, υπέρ τόν ήλιον, τού σού προσώπου, Πάτερ αστράψαντος, ότε παρέστησαν χοροί, Αγίων τό πνεύμά σου, παραληψόμενοι, καί Θεώ τώ ποιητή προσκομίσοντες.

Ταίς θείαις Μάκαρ καλλοναίς, ενηδόμενος καί θέσει θεούμενος, καί λαμπρυνόμενος, ταίς φανοτάταις εκείθεν λάμψεσι, τήν φωτοφόρον σου πιστώς, μνήμην τούς γεραίροντας, ταίς ικεσίαις σου, αχλυώδους τών παθών λύμης λύτρωσαι.

Δίκαιος, άμεμπτος παντός, απεχόμενος κακού Πάτερ γέγονας, όσιος άκακος, Θεώ λατρεύσας εν οσιότητι, επανεπαύσατο διό, Τριάς τή καρδία σου, ής νύν τρανότερον, απολαύεις τηλαυγώς αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Εξ έργων όλως εν εμοί, σωτηρία ουχ υπάρχει Πανάμωμε, τήν εναντίαν γάρ, οδεύων τρίβον σκότους πεπλήρωμαι, αλλ' η τό φώς τό εκ φωτός, ημίν ανατείλασα, φώτισον σώσόν με, μή παρίδης με δεινώς απολλύμενον.

Ο Ειρμός

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο Ύψιστος, εκών κατήλθε μέχρι καί σώματος, παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Καί η λοιπή Ακολουθία, τού Όρθρου καί Απόλυσις