ΤΗ Δ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜHNΟΣ

Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Ανδρέου Κρήτης, τού Ιεροσολυμίτου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ'

Τί υμάς καλέσωμεν Αγιοι;

Τί σε νύν Ανδρέα καλέσωμεν, ασκητήν, τών παθη μάτων αμαυρούντα τάς ορμάς, λειτουργόν, ιερουργούντα Ευαγγέλιον Χριστού, κιθάραν, μελωδούσαν τά τού Πνεύματος, κινύραν, καταθέλγουσαν τά σύμπαντα, νέον Δαυϊδ γνωριζόμενον, τής κιβωτού προσκιρτήσαντα, τής χάριτος, καί τής Νέας Διαθήκης σοφέ.

Τί σε νύν Ανδρέα προσείπωμεν, μιμητήν τών ανδρικώς, ηγωνισμένων εκλεκτών, επαινέτην τών Μαρτύρων, τών Αγίων αψευδή, αλείπτην, αρετής πρός επανάληψιν, ζωγράφον, τής τού βίoυ ματαιότητος, υφηγητήν ακριβέστατον, δογματιστήν αληθέστατον, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τί σε νύν Ανδρέα προσφθέγξωμαι; τών Αγίων ιεροσολύμων, βλάστημα τερπνόν, τών δογμάτων τών Ορθών, τής ευσεβείας στηριγμόν, τής Κρήτης, ιεράρχην ιερώτατον, τόν κόσμον, φρυκτωρίαις καταυγάζοντα, Ανατολής εξορμώμενον, φωτίζοντα τά Εσπέρια, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τίνι ωμοιώθης ταλαίπωρε, πρός μετάνοιαν ουδόλως, ανανεύουσα ψυχή, καί τό πύρ μή δειλιώσα τών κακών επιμονή; Ανάστα, καί τήν μόνην πρός αντίληψιν, ταχείαν, επικάλεσαι καί βόησον, Τόν σόν Υιόν καί Θεόν Αγνή, μή διαλίπης πρεσβεύουσα, ρυσθήναί με, τών παγίδων τού αλάστορος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Άρνα η αμνάς ως εώρακεν, επί ξύλου ηπλωμένον, εκουσίως σταυρικού, ανεβόα μητρικώς, οδυρομένη εν κλαυθμώ, Υιέ μου, τί τό ξένον τούτο θέαμα; ο πάσι, τήν ζωήν νέμων ως Κύριος, πώς θανατούσαι μακρόθυμε, βροτοίς παρέχων ανάστασιν; Δοξάζω σου, τήν πολλήν Θεέ μου συγκατάβασιν.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ'

Ορθοδοξίας οδηγέ, ευσεβείας διδάσκαλε καί σεμνότητος, τής οικουμένης ο φωστήρ, Αρχιερέων θεόπνευστον εγκαλλώπισμα, Ανδρέα σοφέ, ταίς διδαχαίς σου πάντας εφώτισας, λύρα τού Πωεύματος, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Ύμνοις κροτώμεν ανδρικοίς τόν Ανδρέαν.

Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος πλ. α'

Ίππον καί αναβάτην

Ύπνον από βλεφάρων, εκτιναξάμενος, σεαυτόν τώ Δεσπότη, δι' αρετής ητοίμασας, φαιδρόν καταγώγιον, θεοφάντορ, Όσιε, όθεν ώφθης Θεού ενδιαίτημα.

Μέλει παναρμονίω, τήν σήν κινύραν κινών, τήν Χριστού, Εκκλησίαν, υμνολογών εφαίδρυνας, Ανδρέα θεσπέσιε, τού Αγίου Πνεύματος, ενηχούμενος θεία χάριτι.

Νόμω τώ θεογράφω, σοφώς πειθόμενος, τά τού σώματος πάθη, ασκητικώς ενέκρωσας, τόν νούν δέ επτέρωσας, τώ σφοδρώ σου έρωτι, άδων άσματα θεία Πάνσοφε.

Θεοτοκίον

Όλος επιθυμία, καί άχραντος γλυκασμός, ο Υιός καί Θεός σου, τών αγαθών τό πλήρωμα, υπάρχει Πανάμωμε, όν δυσώπει ρύσασθαι, τούς εν πίστει νύν σοι προστρέχοντας.

Ωδή γ'

Ο πήξας επ' ουδενός

Ιθύνας δι' αρετής τόν βίον σου Όσιε, καί τώ θείω πόθω Θεώ ενούμενος, όργανον εδείχθης λογικόν, πάσαν τήν οικουμένην, καταλαμπρύνων μελωδήμασι, θείων θησαυρών αρυόμενος.

Σοφίας τής ουρανίου γέγονας έμπλεως, τής ψυχής γάρ τό στόμα πλατύνας Όσιε, πάσαν εισεδέξω προφανώς, αίγλην τήν φωτοφόρον, τού τρισηλίου αμαρύγματος, ως Ιερουργός Ιερώτατος.

Κρατύνας τάς ψυχικάς δυνάμεις σου Όσιε, καί σαρκός κρατήσας ασκήσει, γέγονας, όλος φαεινότατος αστήρ, τέρπων τήν Εκκλησίαν, τοίς ορθοδόξοις σου διδάγμασι, καί αρμονικοίς μελωδήμασι.

Θεοτοκίον

Ρυσθήναι τών παθημάτων αιχμαλωσίας με, δυσωπώ σε Μήτηρ Θεού πανάμωμε, καί τής αμαρτίας τάς ουλάς, πάσας εξαλειφθήναι τήν αμαρτίαν, η τόν αίροντα, κόσμου παραδόξως κυήσασα.

Ο Ειρμός

«Ό πήξας επ' ουδενός, τήν γήν τή προστάξει σου, καί μετεωρίσας ασχέτως βρίθουσαν, επί τήν ασαλευτον Χριστέ, πέτραν τών εντολών σου, τήν Εκλησίαν σου στερέωσον, μόνε αγαθέ, καί φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Λαμπρυνθείς τήν καρδίαν θείω φωτί, εξηρεύξω δογμάτων φωτοειδή, μακάριε λόγια, καί τόν κόσμον εφώτισας, γεγονώς δέ θείον, τού Πνεύματος όργανον, ηδυτάτοις φθόγγοις, ηδύνεις εκάστοτε, πάντων τάς καρδίας, ανυμνών τήν Τριάδα, Αγίων τά τάγματα, καί Παρθένον τήν άχραντον, ώ Ανδρέα πανεύφημε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Ως Παρθένον καί μόνην εν γυναιξί, σέ ασπόρως τεκούσαν Θεόν σαρκί, πάσαι μακαρίζομεν, γενεαί τών ανθρώπων, τό γάρ πύρ εσκήνωσεν, εν σοί τής θεότητος, καί ως βρέφος θηλάζεις, τόν κτίστην καί Κύριον, όθεν τών Αγγέλων, καί ανθρώπων τό γένος, αξίως δοξάζουσι, τόν πανάγιον τόκον σου, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς καταφεύγουσι πίστει, τή σκέπη σου Άχραντε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν αμνόν καί ποιμένα καί λυτρωτήν, η αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς εκβοώσα, ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήνπερ υπομένεις, διά σπλάγχνα ελέους, Μακρόθυμε Κύριε, τού ελέους η άβυσσος, καί πηγή αγαθότητος, σπλαγχνίσθητι καί δώρησαι ούν, τών πταισμάτων άφεσιν τοίς δούλοις σου, τοίς ανυμνούσί σου πίστει, τά θεία παθήματα.

Ωδή δ'

Τήν θείαν εννοήσας σου

Ο λόγος σου τώ βίω κοσμούμενος, θεολογίας ακριβούς, κανών εδείχθης θεσπέσιε, τής πανυμνήτου Τριάδος, τήν δόξαν σαφηνίζων τρανότατα.

Τήν πράξιν θεωρίας επίβασιν, επιδειξάμενος σοφέ, καί θεωρία χρησάμενος, τής πολιτείας σφραγίδι, Ανδρέα θεηγόρε διέπρεψας.

Ως θείος Ιεράρχης πανόλβιε, ποιμαντικώς προπολεμών, τής Εκκλησίας απήλασας, τάς τών λεόντων εφόδους, Ανδρέα τής ανδρίας φερώνυμε.

Μεγίστων εγκωμίων υπόθεσιν, τήν Θεοτόκον ευρηκώς, σπουδήν εδείκνυς κατάλληλον, τήν υπερτέραν επαίνων, επαίνοις πολυτρόποις γεραίρων Σοφέ.

Θεοτοκίον

Εκτός μέν συναφείας συνέλαβες, αδιαφθόρως εν γαστρί, πρίν ωδινήσαι δέ τέτοκας, καί μετά τόκον Παρθένος, Θεόν σαρκί, τεκούσα πεφύλαξαι.

Ωδή ε'

Ο αναβαλλόμενος

Νύν οι σεμνυνόμενοι, τοίς σοίς διδάγμασι, καί μελωδίαις ταίς θεοπνεύστοις, Ιερώς ηδόμενοι, Ανδρέα παμμάκαρ, τήν μνήμην σου γεραίρομεν.

Αίγλη λαμπρυνόμενος, τού θείου Πνεύματος, τάς τών Αγίων χοροστασίας, παναγίως ήνεσας, μεθ' ών νύν αγάλλη, Ανδρέα παμμακάριστε.

Νύν ούν δι' αισθήσεων, φθαρτών τού σώματος, ου φαντασίαις οράς τά θεία, νεορώς δέ Πάνσοφε, ψυχής ενεργείαις, ενούμενος τώ κρείττονι.

Θεοτοκίον

Δάκρυσι προσπίπτω σοι, σφοδρώς δεόμενος, εμών πταισμάτων νύν λυτρωθήναι, διά σού Πανάμωμε, καί τής αιωνίου, χαράς γενέσθαι άξιον.

Ωδή ς'

Μαινομένην κλύδωνι

Ρητορευων ήλεγξας, τούς αθέους στόματι λαμπρώ τών σεπτών Εικόνων γάρ ετράνωσας, παναληθώς, Ιερομύστα προσκύνησιν.

Ιερώς εκόσμησας, τήν σήν Πάτερ ένδοξε ζωήν, τών παθών γάρ τάραχον κατέσβεσας, καί πρός ζωήν, τής απαθείας προσώρμισαι.

Καλλοναίς τών λόγων σου, καί δογμάτων πάντες οι πιστοί, ευσεβώς ηδόμενοι αγάλλονται, αιρετικών, τάς γλωσσαλγίας τρεπόμενοι.

Θεοτοκίον

Ολικώς ενούταί μοι, ο ανάρχως λάμψας εκ Πατρός, διά τής σαρκώσεως πανάμωμε, τής διά σού, γεγενημένης Θεόνυμφε.

Ο Ειρμός

«Μαινομένην κλύδωνι, ψυχοφθόρω Δέσποτα Χριστέ, τών παθών τήν θάλασσαν κατεύνασον, καί εκ φθοράς, ανάγαγέ με ως εύσπλαγχνος».

Κοντάκιον Ήχος β'

Τά άνω ζφών

Σαλπίσας τρανώς, τά θεία μελωδήματα, εδείχθης φωστήρ, τώ κόσμω τηλαυγέστατος, τώ φωτί λαμπόμενος, τής Τριάδος Ανδρέα Όσιε, όθεν πάντες βοώμέν σοι, Μή παύση πρεσβεύων τού σωθήναι ημάς.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Δ' τού αυτού μηνός, Μνήμη, τού εν Αγίοις Πατρός ημών Ανδρέου Κρήτης, τού Ιεροσολυμίτου.

Στίχοι

· Θανών εφεύρε τών πόνων στέφος μέγα,

· Κρήτης ο ποιμήν, ού πόνος Κανών μέγας.

· Τή δέ τετάρτη αρχιθύτην μόρος Ανδρέαν είλε.

Αι άγιαι μάρτυρες Κυπρίλλα, Αρόα καί Λουκία ξίφει τελειούνται.

Η αγία Ασκληπιάς η θαυματουργός εν ειρήνη τελειούται.

Ο άγιος Ιερομάρτυς θεόφιλος καί ο όσιος Μένιγνος εν Κυρίω τελειούνται.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής αθλήσεως τού Αγίου Ιερομάρτυρος Θεοδώρου, Επισκόπου Κυρήνης.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Θεοδότου, καί τού Αγίου Δονάτου, Επισκόπου Λιβύης, καί τής οσίας Μαρίας, μητρός τού Αγίου Συμεών, τού εν τώ θαυμαστώ, Όρει.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Ο υπερυψούμενος

Ίνα τήν λαμπρότητα, τών Αγίων Όσιε, θεάση εν πνεύματι, τοίς έργοις ελάμπρυνας, τόν βίον σου, κραυγάζων, ο Θεός ευλογητός εί.

Σώμα περικείμενος, ασωμάτων τάγματα, εζήλωσας Όσιε, εν οίς αγαλλόμενος, συμφώνως αναμέλπεις, ο Θεός ευλογητός εί.

Τά Ιεροσόλυμα, νύν λαμπρώς ευφραίνεται, φωστήρα πολύφωτον, τώ κόσμω εκπέμψαντα, σέ Μάκαρ μελωδούντα, ο Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Ο πρίν μέν ασώματος, σωματούται Πάναγνε, δι' οίκτον αμέτρητον, εκ μήτρας αγίας σου, ώ πάντες μελωδούμεν, ο Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η'

Σοί τώ παντουργώ

Νέας κιβωτού, τής Εκκλησίας Πάτερ, φαιδρώς προεσκίρτησας, χορούς στησάμενος, Πάντα τά έργα Χριστόν βοών υμνείτε, καί υπερ υψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Άσμα τό καινόν, εν Εκκλησία Πάτερ, Όσίων εκραύγαζες, τω Παντοκράτορι, Πάντα τά έργα, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Νέμων αρετή, θεοπρεπώς τά έργα, τούς άθλους ανύμνησας, Ανδρέα πάνσοφε, πάντων Αγίων, τών πρίν θαυμαστωθέντων, καί τελειωθέντων, Χριστώ εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Δεύτε τήν αγνήν, καί Θεοτόκον Κόρην, υμνήσωμεν λέγοντες, ενθέοις άσμασι, Χαίρε Παρθένε, δι' ής χαρά εδόθη, φύσει τών ανθρώπων υπερευλογημένη.

Ο Ειρμός

«Σοί τώ παντουργώ, εν τή καμίνω Παίδες, παγκόσμιον πλέξαντες, χορείαν έμελπον, Πάντα τά έργα, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Ησαϊα χόρευε

Ρημάτων ο φθόγγος σου, διά πάσης έδραμε τής γής, δογμάτων τε τό τερπνόν, καί ειλικρινές, Ανδρέα μακάριε, διό Χριστός, ο παμβασιλεύς, σέ εστεφάνωσεν, ευπρεπείας διαδήματι.

Εν ενώσει κρείττονι, απολαύων αίγλης τριλαμπούς, Ανδρέα μυσταγωγέ, τών υπερφυών, τούς πόθω τελούντάς σου τήν Ιεράν, μνήμην Ιερώς, νύν ταίς πρεσβείαις σου, εκ κινδύνων διαφύλαττε.

Ασωμάτων τάξεσι, συνευφραίνη νύν εν ουρανοίς, τόν τούτων επί τής γής, βίον ακλινώς, ως πολιτευσάμενος, καί ορθής πίστεως φανείς, κήρυξ πανάριστος, θεορρήμον αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Νεμομένην έστησας, τού θανάτου άσχετον ορμήν, τεκούσα σωματικώς όντως υπέρ νούν, ζωήν τήν αιώνιον, ή προσβαλών, στόματι πικρώ, Άδης κατήργηται, Θεοτόκε Μητροπάρθενε.

Ο Ειρμός

«Ησαϊα χόρευε, η Παρθένος έσχεν εν γαστρί καί έτεκεν υιόν, τόν Εμμανουήλ, Θεόν τε καί άνθρωπον, Ανατολή, όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, τήν Παρθένον μακαρίζόμεν».

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.