ΤΗ Β' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής εν Βλαχέρναις Καταθέσεως τής τιμίας Εσθήτος τής Υπεραγίας Θεοτόκου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια γ' αυτά, δευτερούντες.

Ήχος δ'

Εδωκας σημείωσιν

Έδωκας φιλάνθρωπε, τήν σήν Μητέρα βοήβειαν, τοίς σοίς δούλοις ως εύσπλαγχνος, δι' ής τήν απόρρητον, καί φρικτήν ειργάσω, σήν οικονομίαν, καί τό πρωτόκτιστον ημών, επανωρθώσω θείον αξίωμα, διό τήν πανσεβάσμιον, ταύτης τιμώντες πανήγυριν, ανυμνούμεν τό κράτος σου, Ιησού παντοδύναμε.

Πόλιν τήν τιμώσάν σε, καί κατά χρέος δοξάζουσαν, περιέπεις πανύμνητε, Εσθήτι τιμία σου, εξ αθεωτάτων, άχραντε βαρβάρων, από λιμού τε καί σεισμού, καί εμφυλίου πολέμου πάντοτε, Παρθένε απειρόγαμε, καί διά τούτο δοξάζει σε, Παναγία Θεόνυμφε, τών ανθρώπων βοήθεια.

Εσθήτα τιμίαν σου, θεοχαρίτωτε Δέσποινα, εδωρήσω τή πόλει σου, πλούτον αναφαίρετον, σκέπην τε καί κλέος, καί άρρηκτον τείχος, καί ιαμάτων θησαυρόν, καί τών θαυμάτων πηγήν αένναον, λιμένα τε σωτήριον, χειμαζομένοις εκάστοτε, διά τούτο υμνούμέν σε, υπερύμνυτε Δέσποινα.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Φρένα καθαραντες καί νούν, σύν τοίς Αγγέλοις καί ημείς πανηγυρίσωμεν, φαιδρώς εξάρχοντες, δαυιτικήν μελωδίαν, τή νεάνιδι νύμφη τού Βασιλέως Χριστού τού Θεού ημών, Ανάστηθι, Κύριε, λέγοντες εις τήν ανάπαυσίν σου, σύ καί η κιβωτός τού αγιάσματός σου, ως γάρ παλάτιον τερπνόν, ταύτην κατεκόσμησας, καί κατεκλήρωσας αυτήν τή πόλει σου Δέσποτα, nεριποιείσθαι καί σκέπειν, εκ πολεμίων βαρβάρων, τή κραταιά δυνάμει σου, ταίς ικεσίαις αυτής.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Παλάτιον έμψυχον Θεού, μόνη εχρημάτισας, καί τήν τιμίαν Εσθήτά σου, οίκω αγίω σου, τεθησαυρισμένην, τοίς πιστοίς αγίασμα, καί τείχος εδωρήσω απόρθητον, δι' ής η πόλις σου, Θεομήτορ διασώζεται, ανυμνούσα, τό ένθεον κράτος σου.

Στιχ. Ανάστηθι Κύριε εις τήν ανάπαυσίν σου σύ καί η κιβωτός τού αγιάσματός σου.

Εσθήτα τιμίαν σου τό σόν, τίμιον καί άγιον, σώμα σεμνή περιστείλασαν, δόξης θησαύρισμα, εδωρήσω πάσι, καί πηγήν πηγάζουσαν, τής χάριτος αείζωα νάματα, ής εορτάζομεν, τήν κατάθεσιν τιμώντές σε, Θεοτόκε, τήν πάντας τιμήσασαν.

Στιχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού.

Ο οίκός σου Δέσποινα τό σόν, ιερόν μαφόριον, ως θησαυρόν αγιάσματος, φέρων εκάστοτε, αγιάζει πάντας, ημάς τούς προστρέχοντας, καί σέ χρεωστικώς μακαρίζοντας, εν τούτω έχοντας, τήν ελπίδα τών ψυχών ημών, καί βεβαίαν, σκέπην καί κραταίωμα.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Ως στέφανον υπέρλαμπρον, πανάχραντε Θεοτόκε, Εσθήτά σου τήν αγίαν, η Εκκλησία τού Θεού περιέθετο, καί φαιδρύνεται χαίρουσα σήμερον, καί μυστικώς χορεύει, Δέσποινα εκβοώσά σοι, Χαίρε διάδημα τίμιον, καί στέφανε τής θείας δόξης αυτού, Χαίρε η μόνη δόξα τού πληρώματος, καί αιώνιος ευφροσύνη, Χαίρε τών εις σέ προστρεχόντων, λιμήν καί προστασία, καί σωτηρία ημών.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ'

Θεοτόκε αειπάρθενε, τών ανθρώπων η σκέπη, Εσθήτα καί Ζώνην τού αχράντου σου σώματος, κραταιάν τή πόλει σου περιβολήν εδωρήσω, τώ ασπόρω τόκω σου άφθαρτα διαμείναντα, επι σοί γάρ καί φύσις καινοτομείται καί χρόνος, διό δυσωπούμέν σε, ειρήνην τή οικουμένη δωρήσασθαι, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Τής σεπτής Εσθήτός σου, τή καταθέσει, εορτάζει σήμερον ο σός πανύμνητε λαός, καί εκτενώς ανακραζει σοι, Χαίρε Παρθένε, Χριστιανών τό καύχημα. (Δίς)

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα όμοιον

Εορτάζει σήμερον, η οικουμένη, τήν σεπτήν κατάθεσιν, τής σής Εσθήτος ώ σεμνή, καί μετά πόθου κραυγάζει σοι, Χαίρε Παρθένε, πιστών η βοήθεια. (Δίς)

Οι δύο Κανόνες τής Υπεραγίας Θεοτόκου, ών ο παρων φέρει Ακροστιχίδα τήνδε.

Εσθήτα τιμώ τής πανάγνου Παρθένου. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος δ'

Τριστάτας κραταιούς

Εσθήτά σου σεπτήν, Θεοτόκε Παρθένε, τώ τιμώντί σε λαώ, δεδώρησαι αεί, Ιερόν περιτείχισμα, όθεν πάσαν εναντίων, επανάστασιν πάντοτε, εκτρεπόμεθα σθένει τού Πνεύματος.

Σαρκί τού δι' ημάς, εξ αγνών σου αιμάτων, γνωρισθέντος επί γής, Εσθήτα ιεράν, επαφή καθηγίασας, σώματός σού τε προσψαύσει, δι' ής πάντας τούς δούλους σου, αγιάζεις Παρθένε υμνούντάς σε.

Θησαύρισμα σεπτόν, τοίς πιστώς σε τιμώσιν, εδωρήσω αγαθή, Παρθένε αληθώς, τήν τιμίαν Εσθήτά σου, άπαντας καταπλουτούσα, δωρεαίς θείου Πνεύματος καί θαυμάτων πολλαίς επιδείξεσιν.

Η άσπιλος αμνάς τόν αμνόν η τεκούσα, τού Θεού υπερφυώς δεδώρησαι ημίν, τήν τιμίαν Εσθήτά σου, σπίλον όντως καί ρυτίδα, εκκαθαίρουσαν πάντοτε, τών αυτήν προσκυνούντων Πανάμωμε.

Έτερος Κανών

Ήχος ο αυτός

Θαλάσσης τό ερυθραίον

Λαμπάδα, φωτοφανή καί άδυτον ο τής Πανάγνου ναός, ως ουρανός ευράμενος φαιδρός, τήν τιμίαν Εσθήτα αυτής, τήν οικουμένην σήμερον, ταίς τών χαρίτων αιθριάζει αυγαίς.

Ισχύν τε, καί ασφαλείας σύνδεσμον, τήν σήν Πανάχραντε, Έσθήτα θείαν όντως αληθώς, περιέχει η πόλις σου, ως κράτος αδιάσπαστον, διό καί χαίρει καυχωμένη εν σοί.

Τής πάλαι, ως αληθώς υπέρτιμος, η σή σορός Κιβωτού, Θεογεννήτορ ώφθη τοίς εν γή, ου τά σύμβολα φέρουσα, αλλά πιστώς φυλάττουσα, τής αληθείας τά γνωρίσματα.

Ωδή γ'

Ότι στείρα έτεκεν

Τό τερπνόν αγίασμα, τήν επουράνιον πύλην, τήν τού Θεού Μητέρα υμνήσωμεν, καί τήν αυτής Εσθήτα θεία βρύουσαν χαρίσματα, ήν πόθω ασπασώμεθα.

Αφθαρσίας ένδυμα, τούς τή φθορά γυμνωθέντας, σού τώ αφθόρω τόκω, πάντας ενέδυσας Σεμνή, οίς τήν σεπτήν Εσθήτά σου, δεδώρησαι όλβον αναφαίρετον.

Τόν νεφέλαις, Άχραντε, προσεπενδύοντα όλον, τόν Ουρανόν Εσθήτί σου, περιέστειλας σεπτή, ήν προσκυνούντες, πίστει σε δοξάζομεν, σκέπη τών ψυχών ημών.

Ιατρείον άμισθον, τοίς ασθενούσιν υπάρχει, ο θείος ούτος οίκος, τήν γάρ Εσθήτά σου αγνή, πηγήν απαύστως βρύουσαν, ιάματα κέκτηται Πανάμωμε.

Έτερος

Ευφραίνεται επί σοί

Τιμήσωμεν οι πιστοί, ως συναφείας πρός Θεόν σύνδεσμον, τήν τής Αγνής σήμερον, Έσθήτα πιστώς ευλαβούμενοι.

Ιάματα τοίς πιστοίς, η πολυτίμητος ημίν σήμερον, τής υπερτίμου αγνής, Εσθής αναβρύει εν χάριτι.

Ως δρόσος εωθινή, η ευφροσύνη σου Αγνή ρέουσα, τήν τών παθών κάμινον, τών σέ ανυμνούντων κομίζει αεί.

Ο Ειρμός

«Εφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή, καί στερέωμα».

Κάθισμα Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Οι τών θαυμάτων ποταμοί Θεοτόκε, εκ τής πανσέπτου σου σορού προερχόμενοι, ως εξ Εδέμ ποτίζουσι τό πρόσωπον τής γής, χάριτας προχέοντες, τοίς πιστώς σε τιμώσιν, όθεν ανυμνούμέν σε, καί σεπτώς ευφημούμεν, καί ευχαρίστως κράζομεν αεί, Χαίρε η μόνη, ελπίς τών υμνούντων σε.

Ωδή δ'

Δι' αγάπησιν οικτίρμον

Μεγαλύνωμεν τήν μόνην ευλογημένην, καί τήν αυτής Εσθήτα, προσπτυξώμεθα πίστει, όπως αρυσώμεθα τήν χάριν τού Πνεύματος.

Ως πολύτιμον θησαύρισμα κεκτημένη, η σέ τιμώσα πόλις, τήν Εσθήτά σου Κόρη, πίστει κατασπάζεται, καί χάριν κομίζεται.

Τήν Εσθήτά σου, ως βρύουσαν αφθαρσίαν, καταστολήν τε δόξης, χρηματίζουσαν πάσι, τοίς υμνολογούσί σε, τιμώμεν Πανάμωμε.

Η Πανάμωμος καί μόνη αγιωτέρα, τών Χερουβίμ φανείσα, τάς ψυχάς ημών σώσον, πάσης περιστάσεως, τών πίστει τιμώντων σε.

Έτερος

Επαρθέντα σε ιδούσα

Ως υπέρτιμον στερέωμα Θεοτόκε, ο ποιητής καί κτίστης σέ πηξάμενος, ώσπερ, άστροις κατεκόσμησε, ταίς θείαις ελλάμψεσιν, αίς καταφαιδρύνεις τά πέρατα.

Από γής ημάς ανέλκει Θεογεννήτορ, πρός ουρανόν η θεία, Εσθής σου τώ πόθω σεμνή, ταύτης αναφθέντας θερμώς, διό σε δοξάζομεν, ως αιτίαν δόξης τής κρείττονος.

Ιδού χάρις ανεξάντλητος, δεύτε πάντες, ειλικρινεί καρδία, αρύσασθε θεία, νάματα πηγάζοντα, αφθόνως φιλέορτοι, τής σεπτής σορού τής πανάγνου Μητρός.

Ωδή ε'

Σύ Κύριέ μου φώς

Σύ Δέσποινα ημίν, τοίς σοίς δούλοις δεδώρησαι, κραταίωμα τήν Εσθήτα, καί τιμίαν σου Ζώνην, καί θείον περιτείχισμα.

Παράδεισος τερπνός, ευωδίαν τού Πνεύματος, πανάχραντε αποπέμπων, ο ναός ο κατέχων, τήν σήν Εσθήτα δέδεικται.

Αγίασον ημών, τάς ψυχάς καί τά σώματα, τών πίστει σου τήν αγίαν, Παναγία Εσθήτα, τιμώντων ως υπέρτιμον.

Ναούς ημάς Θεού, τού εν σοί ενοικήσαντος, ανάδειξον Θεοτόκε, τούς τώ θείω ναώ σου, πιστώς σε μακαρίζοντας.

Έτερος

Ο αυτός Ειρμός

Σύ, Κύριε τήν σήν, Μητέρα εμεγάλυνας, σύ ύψωσας υπέρ πάσας νοεράς εξουσίας, ασυγκρίτως τήν δόξαν αυτής.

Η χάρις τού Θεού νύν αφθόνως παρέχεται, πανάχραντε Θεοτόκε, εκ τιμίας σορού σου, τοίς πόθω προσκυνούσί σε.

Σέ δύναμιν πιστοί, Βασιλείς περιζώννυνται, σέ σύνδεσμον Θεοτόκε, η σή έχουσα πόλις, Εσθήτί σου σεμνύνεται.

Ωδή ς'

Εβόησε, προτυπών

Ανέδειξας, τή πασών Βασιλίδι τών πόλεων, η τεκούσα, Βασιλέα τών όλων καί Κύριον, αρραγές ως τείχος, τήν σεπτήν καί αγίαν Εσθήτά σου.

Γηθόμενοι, τής Παρθένου τήν χάριν δοξάσωμεν, καί τήν ταύτης, παναγίαν Εσθήτα τιμήσωμεν, εξ ής πάσα ρώσις, ασθενούσιν απαύστως προέρχεται.

Ναμάτων σε, ζωηρύτων πηγήν επιστάμεθα, Θεοτόκε, καί τιμώμεν τήν θείαν Εσθήτά σου, εξ ής τάς ιάσεις, καθ' εκάστην πιστοί αρυόμεθα.

Ο Κύριος, μετά σού Θεοτόκε γενόμενος, τών ανθρώπων, εαυτώ τήν ουσίαν ωκείωσε, καί τού αλλοτρίου, εξ αυτής πάσαν βλάβην εξώρισεν.

Έτερος

Θύσω σοι, μετά φωνής

Όλην σε, υπερφυώς εδόξασε Κύριος, όλην ελάμπρυνε Κόρη, όλην σε ετίμησεν υπέρ λόγον, Θεοτόκε, τώ ναώ σου, σύν τή Ζώνη, Εσθήτι καί θεία Σορώ.

Ισχύν σε, οι πιστοί κεκτημένοι καί καύχημα, περιζωννύονται δόξαν, τήν σεπτήν σου Ζώνην Θεοκυήτορ, κατέχοντες, ως υπέρλαμπρον κόσμον καί τίμιον.

Ιδείν σου, Θεοτόκε τήν δόξαν τήν άφατον, πάλαι ωδίνησαν θείως, οι Προφήται πάντες, αλλ' επ' εσχάτων, ημίν ώφθη, τών ημερών ο χρόνων επέκεινα.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Κοντάκιον Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Περιβολήν πάσι πιστοίς αφθαρσίας, θεοχαρίτωτε Αγνή εδωρήσω, τήν Ιεράν Εσθήτά σου, μεθ' ής τό ιερόν, σώμά σου εσκέπασας, σκέπη θεία ανθρώπων, ήσπερ τήν κατάθεσιν, εορτάζομεν πόθω, καί εκβοώντες κράζομεν πιστώς, Χαίρε Παρθένε, Χριστιανών τό καύχημα.

Ο Οίκος

Τήν καθαράν καί αληθή σκηνήν τού Θεού Λόγου, τήν έμψυχον νεφέλην, καί στάμνον τήν τού Μάννα, τήν Θεοτόκον Μαριάμ, πάντες οι σωθέντες διά τού τόκου αυτής εν πίστει μακαρίσωμεν, καί τήν σεπτήν, Εσθήτα προσπτυξώμεθα, ήπερ τόν Δεσπότην περισχούσα, ως βρέφος εβάστασε φορέσαντα σάρκα, δι' ήσπερ τών βροτών η φύσις επήρθη πρός μετάρσιον ζωήν καί βασιλείαν, όθεν γεγηθότες, κραυγάζομεν μεγαλοφώνως, Χαίρε Παρθένε, Χριστιανών τό καύχημα.

Συναξάριον

Tή Β' τού αυτού μηνός, Μνήμην ποιούμεθα τής εν τή Αγία σορώ καταθέσεως τής τιμίας Εσθήτος τής υπεραγίας Θεοτόκου, εν Βλαχέρναις, επί Λέοντος τού μεγάλου, καί Βηρίνης τής αυτού γυναικός.

Στίχοι

· Χιτών μέν Υιού Χριστοφρουροίς δημίοις.

· Εσθής δέ Μητρός χριστοφρουρήτω πόλει.

· Δευτερίη κατέθεντο σορώ Εσθήτα Πανάγνου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αθλήσεως τού Mάρτυρος Κοϊντου, καί μνήμη τού εν αγίοις Πατρός ημών Ιουβεναλίου, Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Αβραμιαίοι ποτέ

Υψηλοτάτω νοϊ, καί ταπεινή καρδία, τού Βασιλέως υψηλότατον, τόν θρόνον δοξάσωμεν, τήν παναγίαν Κόρην, καί κεχαριτωμένην.

Παστάς Θεού εκλεκτή, εν τή σεπτή σου ταύτη, παστάδι πίστει τήν Εσθήτά σου, κειμένην σεβόμεθα, ως κιβωτόν αγίαν, καί ευσεβούντων σκέπην.

Ανακαινίζεται πάς, ο προσιών εν πίστει, καί τήν αγίαν ασπαζόμενος, σορόν τήν κατέχουσαν, τήν σήν αγνή Παρθένε, φωτοειδή Εσθήτα.

Ρύπου παντός ψυχικού, καθαρτική υπάρχει, η σή Παρθένε παναμώμητε, σορός η καλύπτουσα, τήν τό σεπτόν σου σώμα, καλύψασαν Εσθήτα.

Θεογεννήτορ αγνή, τήν σέ τιμώσαν πόλιν, λιμού σεισμού τε καί κακώσεως, απάσης περίσωζε, καί εθνικής εφόδου, καί εναντιας βλάβης.

Έτερος

Εν τή καμίνω Αβραμιαίοι

Σύ ως ήλιος, δικαιοσύνης μόνος ών Αγαθέ, θείως τόν ναόν εφαίδρυνας τής Σεμνής, τοίς ποικίλοις σου χαρίσμασιν, εν ή ανίσχουσα, τας ακτίνας εκπέμπει Εσθήτος αυτής.

Υπερβλύζουσιν, οι τών θαυμάτων θείοι Πάναγνε, χάριν αληθώς κρατήρές σου τοίς πιστοίς, καί αφθόνως τοίς τιμώσί σε, τής σορού προχέονται, ως εξ άλλης Εδέμ νοητοί ποταμοί.

Νύν προσέλθετε, μετ' ευφροσύνης πάντες οι επί γής, δεύτε, η σορός προτρέπεται μυστικώς, τής Κυρίας περιπτύξασθε, τήν υπερένδοξον, εν εμοί θησαυρισθείσαν ζώνην αυτής.

Ωδή η'

Λυτρωτά τού παντός

Ευχαρίστοις φωναίς ανυμνούμέν σε, τήν παντοίων καλών ημίν πρόξενον, καί τήν σεπτήν Εσθήτά σου, ασπαζόμεθα Κόρη αναβοώντες, Ευλογείτε τά έργα τόν Κύριον.

Νοητόν ως λαμπάδιον έχοντες, εν λυχνία τραπέζη προκείμενον, τό ιερόν μαφόριον, τής πανάγνου Παρθένου, τάς τής καρδίας, φωτιζόμεθα κόρας εκάστοτε.

Ουδαμώς αμοιρούντας κατέλιπες, Ιεράς σου Παρθένε προσψαύσεως, τούς αναξίους δούλους σου αντί σώματος γάρ σου τού ζωηφόρου, τήν Εσθήτά σου πάσι δεδώρησαι.

Ύμνω δίαις ενθέοις τιμήσωμεν, τού Θεού τό ευρύχωρον σκήνωμα, τήν εν μητράσι Πάναγνον, τήν ουράνιον πύλην, δι' ής εκλείσθη, η πρός θάνατον πύλη απάγουσα.

Έτερος

Χείρας εκπετάσας Δανιήλ

Άγγελοι πανάχραντε Αγνή, νύν συγχορεύουσιν, εν τώ σεπτώ σου ναώ, καί περιέπουσι Δέσποινα, τήν τιμίαν καί αγίαν σου, Εσθήτα πόθω καί χαρά, καί ευφροσύνη πολλή προσκυνούντες, καί ανυμνούντες τήν δόξαν τού γένους ημών.

Ράβδος η τό άνθος τής ζωής, αναβλαστήσασα, σύ εί ή πάντων χαρά, ή πολυτίμητος άχραντε, μυροθήκη η τού Πνεύματος, ο θησαυρός τών αγαθών, τών αρωμάτων πηγή, εξ ής μύρα τών ιαμάτων, εκβλύζει η θεία σορός.

Υμνούσι πανάχραντε Αγνή, τά μεγαλείά σου, αί νοεραί στρατιαί ανακηρύττουσιν άπαντες, Πατριάρχαι καί Προφήται τρανώς, καί Αποστόλων ο χορός, Μαρτύρων πλήρωμα, καί Οσίων άπαν τό πλήθος μεθ' ών προσκυνούμέν σε.

Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντών χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε πάντα τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον».

Ωδή θ'

Εύα μέν τώ τής παρακοής

Ιδού σε τήν κλίνην Σολομών, γεραίρομεν, χαρμοσύνοις μελωδήμασι, καί τήν τιμίαν σου, Εσθήτα, ως άλλην κιβωτόν αγιάσματος, κυκλούντες τάς ιάσεις λαμβάνομεν, τάς σωτηρίους Αειπάρθενε.

Ώφθη νύν η θεία σου σορός, κατέχουσα, τήν Εσθήτα τήν τιμίαν σου, ώσπερ πηγή φωτός Παρθένε, ακτίνας ιαμάτων εκπέμπουσα, καί σκότος νοσημάτων διώκουσα, ήν μετά πόθου ασπαζόμεθα.

Σήμερον συγχαίρουσιν ημίν, πανάμωμε, προσκυνήσει τής Εσθήτός σου, πάσαι ουράνιαι Δυνάμεις, Απόστολοι, Προφήται καί Μάρτυρες, καί Όσιοι καί Δίκαιοι άπαντες, Δέσποινα μόνη αειπάρθενε.

Η γίασται άπασα η γή, πανάγιον, τού Δεσπότου καταγώγιον, τή καταθέσει τής Εσθήτος τής σής, καί ο Δαυϊδ επαγάλλεται, τής πάλαι κιβωτού προτυπούσης σε, τή καταπαύσει Αειπάρθενε.

Φαιδρόν περιβόλαιον τό σόν, μαφόριον, εδωρήσω καί προτείχισμα, τή σέ τιμώση Βασιλίδι, τών πόλεων πασών ως Βασίλισσα, απάντων ποιημάτων τυγχάνουσα, Θεοκυήτορ Μητροπάρθενε.

Έτερος

Λίθος αχειρότμητος όρους

Θάλαμος υπέρτιμος ούτος, Θεογεννήτορ η σορός σου, ώφθη τήν τιμίαν σου Ζώνην, καί τήν Εσθήτα παρθενικήν, ως στολήν, καί νυμφικήν ως έχουσα, καί συντηρούσα ως ζωής θησαυρόν.

Ναόν εκμιμούμενον πάσαν, τών ουρανών τήν ευκοσμίαν, σήμερον πιστοί τής Παρθένου, κατειληφότες ταίς τών θαυμάτων αυγαίς, ώσπερ άστρασι λάμπουσι, καταυγαζόμεθα τή χάριτι.

Έχει τήν αγίαν σου Ζώνην, Θεογεννήτορ η σή πόλις, καί τήν σήν Εσθήτα ως τείχος, καί τών δογμάτων θείαν ενότητα, καί ορθοδόξων καύχημα, καί Βασιλέων τροπαιούχημα.

Υμνούμεν τήν άφατον δόξαν, καί τήν ανείκαστόν σου χάριν, σύ γάρ εί πηγή τής σοφίας, εξ ής ο λόγος, πάσι προέρχεται, τοίς σέ τιμώσιν, Άχραντε, καί μεγαλύνουσι τόν τόκον σου.

Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, έξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Φώς αναλλοίωτον Λόγε

Μόνη καί φύσιν καί χρόνον, εκαίνισας Θεομήτορ, άφθορος γάρ σου ο τόκος, άφθαρτος καί η Εσθής, δι' ής τήν πόλιν σου σκέπεις, ή καί τά σκήπτρα, τής ευσεβείας κρατύνεις. (Δίς)

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια γ', δευτερούντες τό α'.

Ήχος δ

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Η σορός η κατέχουσα, τήν Εσθήτα σου Άχραντε, κιβωτός τοίς δούλοις σου αγιάσματος, καί Ιερόν περιτείχισμα, καί δόξα καί καύχημα, καί ιάσεων πηγή, καθ' εκάστην γνωρίζεται, ένθα σήμερον, Ιερώς αθροισθέντες, ανυμνούμεν, τά πολλά σου μεγαλεία, καί τών θαυμάτων τό πέλαγος. (Δίς)

Ιδε τόπος περίδοξος, ίδε οίκος αείφωτος, εν ώ τεθησαύρισται τής θεόπαιδος, Εσθής τιμία τή χάριτι, Προσέλθετε άνθρωποι, φωτισμόν καί ιλασμόν, εξ αυτής απαρύσασθαι, καί βοήσατε, ευχαρίστω καρδία, Παναγία, ευλογούμέν σε Παρθένε, οι σεσωσμένοι τώ τόκω σου.

Τήν αγίαν κατάθεσιν, τής Εσθήτός σου Δέσποινα, εορτήν κεκτήμεθα, ευφραινόμενοι, ότι τή πόλει σου σήμερον, δοθήναι ηξίωσας, ιεράν περιβολήν, φυλακτήριον άσυλον, δώρον τίμιον, αναφαίρετον πλούτον ιαμάτων ποταμόν πεπληρωμένον, τών χαρισμάτων τού Πνεύματος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Φρένα καθάραντες καί νούν, σύν τοίς Αγγέλοις, καί ημείς πανηγυρίσωμεν, φαιδρώς εξάρχοντες, δαυιτικήν μελωδίαν, τή νεάνιδι Νύμφη τού Βασιλέως Χριστού τού Θεού ημών, Ανάστηθι Κύριε, λέγοντες, εις τήν ανάπαυσίν σου, σύ καί η κιβωτός τού αγιάσματός σου, ως γάρ παλάτιον τερπνόν ταύτην κατεκόσμησας, καί κατεκλήρωσας αυτήν τή πόλει σου Δέσποτα, περιποιείσθαι καί σκέπειν, εκ πολεμίων βαρβάρων, τή κραταιά δυνάμει σου, ταίς ικεσίαις αυτής.

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις

Εις τήν Λειτουργίαν, τά Τυπικά, οι Μακαρισμοί, καί εκ τού Κανόνος η γ' καί ς' Ωδή.

Κοινωνικόν

Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι, καί τό όνομα Κυρίου επικαλέσομαι. Αλληλούϊα.