ΤΗ ΛΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων καί Θαυματουργών Αναργύρων Κύρου καί Ιωάννου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Αθληταί γενναιότατοι, ιατροί θεοπρόβλητοι, Κύρε Ιωάννη τε μεγαλώνυμοι, ως τών τυράννων ωλέσατε, τό θράσος τό άθεον, τού νοός μου εκτροπάς, τυραννούσας με θραύσατε, καί ιάσασθε, τής ψυχής μου τά πάθη, καί μελλούσης, εκλυτρώσασθέ με δίκης, τόν Λυτρωτήν ικετεύοντες.

Τού συνέχοντος κλύδωνος, καί τής ζάλης τών θλίψεων, τής επερχομένης μοι καί τού σώματος, τών οδυνών με λυτρώσασθε, κουφίζοντες Άγιοι, πάντα πόνον τής ψυχής, ορατώς αοράτως τε, προσγινόμενον, όπως πίστει καί πόθω μακαρίζω, τήν υμών σεπτήν δυάδα, υπέρ Τριάδος αθλήσασαν.

Ως ναοί χρηματίσαντες, τού Θεού ωραιότατοι, Κύρε Ιωάννη τε τόν ναόν υμών, πηγήν ιάσεων δείκνυσθε, εν ώ με προστρέχοντα, αρρωστήματος παντός, απαλλάξατε Άγιοι, ειρηνεύοντες, τήν αθλίαν ψυχήν μου επηρείαις, τού εχθρού ταραττομένην, καί τή κακία δουλεύουσαν.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Δυάς μαρτύρων σήμερον ανέτειλεν ημίν, τάς ψυχικάς αλγηδόνας ημών θεραπεύουσα, Κύρος καί Ιωάννης οι θαυματουργοί, ό μέν γάρ ισάγγελον ασπασάμενος άμιλλαν, τώ μονήρει βίω, μέχρι τέλους ενδιαπρέψας, αίματι τού Μαρτυρίου οικειούται τώ Χριστώ, ο δέ, στρατιωτικοίς ενδιαπρέψας καταλόγοις, ταίς ουρανίαις στρατολογίαις συγκαταριθμείται. Διό ιάσεις νέμουσι τοίς εν πίστει τελούσι τήν μνήμην αυτών, πρεσβεύοντες υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Οι Μάρτυρές σου Κύριε

Εγώ ειμι Πανάμωμε, δένδρον τό άκαρπον τού θείου λόγου, καρπόν σωτήριον μηδόλως φέρον, καί δειλιώ τήν εκκοπήν, μήπως εις τό πύρ βληθώ τό άσβεστον, όθεν δυσωπώ σε. Τούτου ρύσαί με, δείξασα καρποφόρον, Άχραντε, τώ Υιώ σου τή μεσιτεία σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ου φέρω τέκνον βλέπειν σε, τόν τήν εγρήγορσιν πάσι διδόντα, ξύλω υπνώσαντα, όπως τοίς πάλαι, εν παραβάσεως καρπώ, ύπνω ολεθρίω αφυπνώσασι, θείαν καί σωτήριον εγρήγορσιν παράσχης, η Παρθένος έλεγε θρηνωδούσα, ήν μεγαλύνομεν.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος β' Ανατολίου

Δεύτε τών Πιστών ο σύλλογος σήμερον, ύμνοις στέψωμεν, Κύρον σύν τώ Ιωάννη, τούς αροτήρας τής χάριτος, καί δοτήρας τών αιτούντων αφθονωτάτους, ποικιλοτρόπως γάρ πάσιν, ανεδείχθησαν ιατροί παμφαείς, όθεν καί πρεσβεύουσιν, υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ότε, εκ τού ξύλου σε

Σκέπη, καί αντίληψις ημών, τών Χριστιανών σύ υπάρχεις, καί προσφυγή κραταιά, Μήτηρ τού Θεού ημών, αλλά καί νύν ώς αεί, τή αγρύπνω δεήσει σου, μή παύση πρεσβεύειν, σώζεσθαι τούς δούλους σου εκ περιστάσεως, πάσης, σέ γάρ έχομεν σκέπην, θείαν μετά τόν Θεόν πάντες, οι Χριστιανοί καί καταφύγιον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Βότρυν, τόν παμπέπειρον Αγνή, όν αγεωργήτως εν μήτρα εκυοφόρησας, ξύλω ώς εώρακας, τούτον κρεμάμενον, θρηνωδούσα ωλόλυζες, καί έκραζες. Τέκνον, γλεύκος εναπόσταξον, δι' ού η μέθη αρθή, πάσα τών παθών ευεργέτα, δι' εμού τής σέ τετοκυίας, σού τήν ευσπλαγχνίαν ενδεικνύμενος.

Απολυτίκιον

Ήχος πλ. δ'

Τά θαύματα τών Αγίων σου Μαρτύρων, τείχος ακαταμάχητον ημίν δωρησάμενος, Χριστέ ο Θεός, ταίς αυτών ικεσίαις, βουλάς Εθνών διασκέδασον, τής Βασιλείας τά σκήπτρα κραταίωσον, ως μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά την συνήθη Στιχολογίαν, ο Κανών τής Οκτωήχου καί τών Αγίων εις ς'.

Ωδή α' Ήχος δ'

«Θαλάσσης τό ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερήμω ετροπώσατο».

Τό κύρος κατά τής πλάνης εϊληφας, Κύρε μακάριε συναθλητήν τών πόνων εσχηκώς, Ιωάννην τόν ένδοξον, διό τρυφής τής κρείττονος, εν ουρανοίς συναπολαύετε.

Στρατείαν πνευματικήν ζωσάμενος, Κύρε πανέντιμε, τήν επί γής στρατείαν τε λιπών, Iωάννη πανεύφημε, κατά Δαιμόνων ήρασθε, παοά Χριστού τά νικητήρια.

Τής θέκλης τήν αρετήν ζηλώσασαι, γυναίκες ένθεοι, παρθενικήν ισάγγελον στολήν, ευσεβώς ημφιάσαντο, μαρτυρικώ δέ έρωτι, πρός τούς αγώνας απεδύσαντο.

Θεοτοκίον

Εκ σού κεχαριτωμένη Πάναγνε, ημίν ανέτειλε, δικαιοσύνης Ήλιος Χριστός, καί φωτί κατελάμπρυνε, τούς καθημένους πρότερον, εν τοίς τού σκότους οχυρώμασιν.

Ωδή γ'

«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα. Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Σαρκίω τώ ασθενεί, δυναμουμένω τοίς Χριστού πάθεσιν, οι ευκλεείς Μάρτυρες, τόν ανθρωποκτόνον κατέβαλον.

Τών πόνων σωματικώς, τής ακηράτου δέ τρυφής πνεύματι, οι τού Χριστού Μάρτυρες, αντιλαβανόμενοι έχαιρον.

Ερρώσθη τό ασθενές, τής γυναικείας τώ Σταυρώ φύσεως, τόν δυσμενή δράκοντα, όθεν ανδρικώς ετ ροπώσαντο.

Θεοτοκίον

Σύ μόνη τοίς επί γής, τών υπέρ φύσιν αγαθών πρόξενος; Μήτηρ Θεού γέγονας, όθεν σοι τό Χαίρε κραυγάζομεν.

Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα. Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Κάθιαμα Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Τάς χαμαιζήλους ηδονάς συμπατούντες, πρός μαρτυρίου Αθληταί θείον ύψος, περιφανώς επήρθητε εν χάριτι, κύρε Ιωάννη τε, οικουμένης φωστήρες, όθεν ικετεύομεν, σκοτασμού αμαρτίας, καί νοσημάτων ρύσασθαι ημάς, τόν επί πάντων Θεόν ικετεύοντες

Θεοτοκίον

Μετά Θεόν επί τήν σήν Θεοτόκε, προσπεφευγώς ο ταπεινός σκέπην θείαν, παρακαλώ δεόμενος. Ελέησον Αγνή, ότι υπερήράν μου, κεφαλήν αμαρτίαι, καί πτοούμαι Δέσποινα, τάς κολάσεις καί φρίττω, ικετηρίαν ποίησον σεμνή, πρός τόν Υιόν σου, εκ τούτων ρυσθήναί με.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν εξ ανάρχου τού Πατρός γεννηθέντα, η επ' εσχάτων σε σαρκί τετοκυία, επί Σταυρού κρεμάμενον ορώσά σε Χριστέ, Οίμοι! ποθεινότατε Ιησού ανεβόα, πώς ο δοξαζόμενος, ως Θεός υπ' Αγγέλων, υπό ανόμων νύν βροτών Υιέ, θέλων σταυρούσαι; Υμνώ σε Μακρόθυμε.

Ωδή δ'

«Επαρθέντα σε ιδούσα η Εκκλησία, επί Σταυρού τόν Ήλιον τής δικαιοσύνης, έστη εν τή τάξει αυτής, εικότως κραυγάζουσα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Η ανέσπερος τής χάριτος φωταυγία, τού δυσμενούς κατέλυσε, φιλέσπερον πλάνην, ταύτης πολεμήτορας, φωστήρας εκλάμποντας, Κύρον Ιωάννην τε δείξασα.

Κατεθέλχησαν τώ έρωτι τής Τριάδος, καί υπ' αυτής οι Μάρτυρες σφοδρώς ερρωσθέντες, Κύρος Ιωάννης τε, ενώσει τή κρείττονι, όργανα Θεού ανεδείχθησαν.

Ως σεπτόν υμών τό τέμενος θεραπείον, τών πονηρών πνευμάτων απελαύνει τήν λώβην, πάσί τε τοίς κάμνουσιν, αήττητοι Μάρτυρες, χάριν αλεξίκακον δίδωσιν.

Θεοτοκίον

Απειρογάμως εκύησας ώ Παρθένε, καί μετά τόκον ώφθης παρθενεύουσα πάλιν, όθεν ασιγήτοις φωναίς, τό Χαίρέ σοι Δέσποινα, πίστει αδιστάκτω κραυγάζομεν.

Ωδή ε'

«Σύ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Σέ Σώτερ η δυάς τών Μαρτύρων επόθησε, σύ Άγιε εν Αγίοις, Κύρω καί Ιωάννη, αξίως αναπέπαυσαι.

Σόν έργον Αγαθέ, τού εχθρού η καθαίρεσις, σύ Μάρτυρας ευσεβείας, τώ Σταυρώ απειργάσω, καί δόξη εστεφάνωσας.

Σέ μόνον αγαπάν, απτοήτω φρονήματι, αλείψαντες τάς Παρθένους, Ιωάννης καί Κύρος, ανδρείας απειργάσαντο.

Θεοτοκίον

Σέ όπλον αρραγές, κατ' εχθρών προβαλλόμεθα, σέ άγκυραν καί ελπίδα, τής ημών σωτηρίας, Θεόνυμφε κεκτήμεθα.

Ωδή ς'

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, έκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Θύεσθαι, υπέρ Χριστού οι Μάρτυρες είλοντο, ήπερ αλάστορι θύειν, πονηρόν τε τύραννον ανθαιρείσθαι, τού δι οίκτον, υπέρ ημών τυθέντος ως πρόβατον.

Ήλγησαν, οι αφειδώς τούς Μάρτυρας ξέοντες, τοίς ξεομένοις δέ βέλη, αί πληγαί νηπίων απετελούντο, παραδόξως, ενευρούντο τώ θείω γάρ Πνεύματι.

Κύριον, καί Βασιλέα πάσης τής κτίσεως, σέ ωμολόγησε πίστει, δυάς η ομόφρων καί ευαθλήτως τοίς ανόμοις, αντικατέστη μέχρι καί αίματος.

Θανάτω, τήν αθανασίαν εύκλειαν ήραντο, Αθανασία η Μάρτυς, σύν τή Ευδοξία καί Θεοδότη, καί τή θεία, Θεοκτίστη τοίς ταύτης βλαστήμασι.

Θεοτοκίον

Κατάρας, τής προμήτορος Εύας τώ τόκω σου, ελευθερούμεθα, σύ γάρ, τόν Χριστόν τεκούσα Παρθενομήτορ, αντί ταύτης, τήν ευλογίαν πάσιν επήγασας.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, έκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Κοντάκιον Ήχος γ'

Η Παρθένος σήμερον

Εκ τής θείας χάριτος, τήν δωρεάν τών θαυμά των, ειληφότες Άγιοι, θαυματουργείτε απαύστως, άπαντα ημών τά πάθη, τή χειρουργία, τέμνοντες τή αοράτω, Κύρε θεόφρον, σύν τώ θείω Ιωάννη, υμείς γάρ θείοι ιατροί υπάρχετε.

Ο Οίκος

Εαυτούς τώ Θεώ αναθέμενοι Άγιοι, πάσαν πείραν δεινών δι' αυτόν υπεμείνατε, θανόντες προθύμως Μάρτυρες γενναίοι, καί μετά τέλος, πάσι πηγάζετε τά θεία χαρίσματα, τοίς εν ποικίλαις νόσοις υπάρχουσι, καί υπό πολλών εταζομένοις κακών, ών είς καί πρώτος ειμί εγώ ο τάλας, τό σώμα γάρ καί τήν ψυχήν υπό τραυμάτων χαλεπών οδυνώμαι, καί πίστει υμίν βοώ, ιάσασθέ με, υμείς γάρ θείοι ιατροί υπάρχετε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Tn ΛΑ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων καί Θαυματουργών Αναργύρων Κύρου καί Ιωάννου, καί τής Αγίας Μάρτυρος Αθανασίας καί τών τριών αυτής θυγατέρων καί παρθένων, Θεοδότης, Θεοκτίστης καί Ευδοξίας.

Στίχοι

· Κύρω συναθλών Ιωάννης πρός ξίφος,

· Συνθαυματουργεί καί μετά ξίφος Κύρω.

· Μήτηρ αρίστη, καί τριάς θυγατέρων,

· Πόθω Πατρός θνήσκουσι τού πάντων ξίφει.

· Κύρον Ιωάννην τε τάμον πρώτη τριακοστή.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ουϊκτωρίνου, Ουϊκτωρος, Nικηφόρου, Κλαυδίου, Διοδώρου, Σαραπίνου καί Παπία τών εν Κορίνθω.

Στίχοι

· Όλμω μέλη τρείς συντριβέντες γεννάδαι,

· Ώφθησαν οι τρείς σώματος Χριστού μέλη.

· Καλήν απαρχήν Κλαύδιος τώ Κυρίω,

· Εκ σώματος δίδωσι χείρας καί πόδας.

· Εν τή καμίνω καί τό τού πόνου στέφος.

· Είσελθε Διόδωρε Μάρτυς, καί στέφου.

· Ει τού ξίφους στέρξω σε τώ φόβω βίε,

· Καί πώς Θεός στέρξει μιε τόν Σαραπίνον.

· Λούσαι θαλάσσης πικρά λουτρά Παπία,

· Καί τού γλυκασμού τής άνω τρυφής τύχης.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Τρυφαίνης.

Στίχοι

· Ταύρος Τρύφαινα σού τρυφά τό σαρκίον,

· Καί πρός τρυφάς πέμπει σε τάς ακηράτους.

Ταίς αυτών Αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

«Εν τή καμίνω Αβραμιαίοι Παίδες τή Περσική, πόθω ευσεβείας

μάλλον ή τή φλογί, πυρπολούμενοι εκραύγαζον. Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε».

Ταλαντεύσαντες ως εν ροπή ζυγού τό φρόνημα, βάρει τής αχράντου δόξης οι Αθληταί, ανυψούμενοι εκραύγαζον. Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Ουκ αγνοούντες, τού αντιπάλου τά νοήματα, πάσαν αικισμών ιδέαν καί θωπειών, αποπτύσαντες οι Μάρτυρες. Ευλογημένος εί, ανεβόων τής δόξης ο Κύριος.

Τή καρτερία, τών αλγηδόνων στεφανούμενοι, Κύρος, Ιωάννης όντως οι λατρευταί, τής Τριάδος ανεκραύγαζον. Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Τό τού Υψίστου, ηγιασμένον θείον σκήνωμα, χαίρε, διά σού γάρ δέδοται η χαρά, Θεοτόκε τοίς κραυγάζουσιν. Ευλογημένη σύ, εν γυναιξίν υπάρχεις Πανάμωμε.

Ωδή η'

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Πρός άρνησιν μέν οι ασεβείς, τού φύσει όντος Θεού, εξεκαλούντο δεινώς, αλλ' οι αήττητοι Μάρτυρες, διά κτίσεως υπέφαινον, τόν τού παντός Δημιουργόν όντα κραυγάζοντες. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Λυσσώντες τή πλάνη εμφανώς, οι τά επίγεια, φρονούντες Τύραννοι, τούς τό πολίτευμα έχοντας, εν υψίστοις ακατάλυτον, διά θανάτου πρός ζωήν ώθουν κραυγάζοντας. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Λείψανα Μαρτύρων αστραπάς, θαυμάτων έφαναν, τή οικουμένη Χριστέ, τού κακοδαίμονος φάσματος, τήν απάτην θριαμβεύοντα, τοίς δέ βοώσιν ευπρεπώς, ιάσεις νέμοντα. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Αμήτωρ ο Λόγος εκ Πατρός, υπάρχων πρότερον, απάτωρ γέγονεν, εκ σού τό δεύτερον Πάναγνε, σαρκωθείς ο πρίν ασώματος, δι' ευσπλαγχνίαν βουληθείς, σώσαι τούς ψάλλοντας. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Ωδή θ'

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας, τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Υπήκοος μέχρι θανάτου, η ξυνωρίς τών αηττήτων, ώφθη Ιωάννου καί Κύρου, τοίς τού Δεσπότου θείοις προστάγμασι, διό χερσί τού Κτίσαντος, τάς εαυτών ψυχάς παρέθεντο.

Φωστήρες εκλάμπουσι δύω, τάς τών θαυμάτων λαμπηδόνας, κρήνης εκ μιάς φωτοφόρου, τοίς άσθενούσιν απαρυόμενοι, τής ακηράτου χάριτος, ούς επαξίως μεγαλύνομεν.

Τριαδικόν

Μονάδα μέν θείας ουσίας, αλλ' υποστάσεων Τριάδα, η τών αηττήτων Μαρτύρων, δυάς ανδρείως εθεολόγησε, τόν σαρκωθέντα Λόγον δέ ένα Xριστόν έν δύω φύσεσι.

Θεοτοκίον

Φείσαί μου Χριστέ όταν έλθης, κρίναι τόν κόσμον μετά δόξης, λύσον τήν αχλύν τών παθών μου, ταίς ικεσίαις τής κυησάσης σε, καί τών σεπτών Μαρτύρων σου, ως αγαθός καί πολυέλεος.

Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας, τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Τοίς Μαθηταίς

Τών Aναργύρων έξαρχοι, καί αστέρες οι θείοι, τής οικουμένης ώφθητε, Μάρτυρες θεοφόροι, ως πρόμαχοι αληθείας εκ Θεού γάρ λαβόντες, τό συμπαθές πανεύφημοι, μυστικώς χειρουργείτε, πάθη ψυχών, καί σωμάτων, όθεν τήν φωτοφόρον, μνήμην ημών γεραίρομεν, Κύρε καί Ιωάννη.

Έτερον

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Θαυματουργοί φωστήρες, Κύρε σύν τώ Ιωάννη, τάς ψυχικάς ημών νόσους, καί τών σωμάτων ιάσθε, παρά Κυρίου λαβόντες, τήν χάριν τών ιαμάτων.

Θεοτοκίον, όμοιον

Σέ προστασίαν πάντες, έχομεν οι αμαρτωλοί, πανύμνητε Θεοτόκε, σύ ευδιάλλακτον ημίν, απέργασαι τόν Υιόν σου, Θεοχαρίτωτε Κόρη.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Τήν δυάδα τιμήσωμεν, τών Μαρτύρων εν άσμασι, τής Τριάδος έχουσαν τήν λαμπρότητα, τούς θεμελίους τής Πίστεως, τά άνθη τά πνέοντα, τήν οσμήν τήν αληθή, τής Θεού επιγνώσεως, Κύρον άπαντες, καί σύν τούτω τόν μέγαν Ιωάννην, ως πρεσβεύοντας απαύστως, υπέρ ημών τόν Φιλάνθρωπον. (Δίς)

Ιατροί ανεδείχθητε, ασθενούντων Μακάριοι, καί φωστήρες άδυτοι διά Πίστεως, ομολογίας συνήγοροι, Μαρτύρων συμμέτοχοι, τούς στεφάνους αληθώς, τούς τής νίκης δεξάμενοι, Κύρε ένδοξε, καί σοφέ Ιωάννη ασι γήτως, δυσωπείτε τόν Σωτήρα, υπέρ ημών Παμμακάριστοι.

Συγχορεύουσι σήμερον, αι Χριστού καλλιπάρθενοι, τοίς δυσί θεόφροσι θείοις Μάρτυσι, καί τής αυτών ως μετέχουσαι, δόξης καί λαμ πρότητος, τόν κρατύναντα αυτάς, σύν αυτοίς μεγαλύνουσι, καί πρεσβεύουσιν, εκ φθοράς καί κινδύνων λυτρωθήναι, τούς εν πίστει εκτελούντας, τήν αεισέβαστον μνήμην αυτών.

Δόξα... Ήχος δ'

Αξιεπαίνοις άσμασι, πιστοί μεγαλύνωμεν, Κύρον καί Ιωάννην, τούς εν πνεύματι ομαίμονας, καί κατά σάρκα αδελφόφρονας, σύν αυτοίς καί τήν γενναίαν Αθανασίαν εγκωμιάζοντες, καί τά βλαστήματα αυτής, Θεοδότην Ευδοξίαν καί Θεοκτίστην, τάς αθληφόρους καί καλλιπαρθένους, αιτούντας Χριστόν, υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ο εξ υψίστου κληθείς

Ουκ αποκρύπτω ο τάλας τά δεινά μου, ότι πάντα κέκτημαι, άπερ μισεί ο Θεός, σαρκα μολύνας καί πνεύμά μου, καί νούν εννοίαις, τοίς αθεμίτοις έργοις καί λόγοις αισχροίς, γλώσση κατακρίνων τε τούς αμαρτάνοντας, αυτός τά χείρω εργάζομαι, Θεογεννήτορ, τούτων μοι δίδου πάντων διόρθωσιν, ίνα εκνήψας τής κακίστης μου, συνηθείας προσπέσω καί κλαύσωμαι, ά δεινά ειργασάμην, τής ζωής μου τό υπόλοιπον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Μή εποδύρου μου Μήτερ καθορώσα, εν ξύλω κρεμάμενον, τόν σον Υιόν καί Θεόν, τόν εφ' υδάτων κρεμάσαντα, τήν γήν ασχέτως, καί πάσαν κτίσιν δημιουργήσαντα, καί γάρ αναστήσομαι, καί δοξασθήσομαι, καί τά τού, Άδου βασίλεια, συντρίψω σθένει, καί αφανίσω τούτου τήν δύναμιν, καί τούς δεσμίους εκλυτρώσομαι, τής αυτού κακουργίας, ως εύσπλαγχνος, καί Πατρί τώ ιδίω, προσαγάγω ως φιλάνθρωπος.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.

Εις τήν Λειτουργίαν, Τυπικά, καί εκ τού Κανόνος, Ωδή γ' καί ς'.