ΤΗ ΚΗ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Eφραίμ τού Σύρου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχ. ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Τού Παραδείσου τά κάλλη κατοπτρισάμενος, καί δαψιλώς τρυφήσας, ακηράτους λειμώνας, εξήνθησας τώ κόσμω, γνώσιν Θεού, ής μετέχοντες Όσιε, πνευματική διαθέσει τή τών ψυχών, αναθάλλομεν εν πνεύματι.

Τήν τού Κριτού παρουσίαν Ιστορησάμενος, τοίς τών δακρύων ρείθροις, τών ψυχών τάς λαμπάδας, ανάπτειν εκδιδάσκεις, πάσι βοών, τού Νυμφίου τήν έλευσιν, Περιβαλώμεθα πάντες στολήν λαμπράν, υπαντήσαι τώ Νυμφίω Χριστώ.

Τή εγκρατεία τό σώμα περιφραξάμενος, τάς τών παθών κινήσεις, απενέκρωσας Πάτερ, ευχαίς καί αγρυπνίαις, όθεν έν σοί, η τού Πνεύματος δύναμις, επισκιάσασα έδειξε νοητόν, σέ φωστήρα καί παγκόσμιον.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Εμφρόνως τών οχληρών τού βίου επαναστάς, Εφραίμ αοίδιμε, φιλησυχία την έρημον κατέλαβες, καί δι' αυτής πρός Θεόν πρακτικώς αναγόμενος, τώ κόσμω έλαμψας φωστήρ, καί ρήματα ζωής τοίς ανθρώποις επήγασας, διό μή παύση εν ταίς ευχαίς σου στηρίζων ημάς, εκ βλάβης τού αλλοτρίου, ρυσθήναι τάς ψυχάς ημών, Όσιε Πάτερ.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεόν εκ σού σαρκωθέντα έγνωμεν, Θεοτόκε Παρθένε, αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης Χριστέ

Ορώσά σε σταυρούμενον, Χριστέ η σέ κυήσασα, ανεβόα. Τί τό ξένον ο ορώ, μυστήριον Υιέ μου; πώς επί ξύλου θνήσκεις, σαρκί κρεμάμενος ζωής χορηγέ;

Αποστίχου, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος δ' Ανατολίου

Προφητικώς καταβρέχων τήν στρωμνήν τοίς δάκρυσι, καί μελέτην βίου ποιούμενος τήν μετάνοιαν, τής κρίσεως τόν φόβον έργοις ημίν, καί διά λόγων υπέδειξας. Διό τήν σήν τιμώμεν άπαντες, συνελθόντες Παμμάκαρμνήμην, παραδόξων πραγμάτων αυτουργέ, Εφραίμ αοίδιμε, καί νύν δυσωπούμέν σε. Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Κατακρίσεως ρύσαί με, Παναγία Θεόνυμφε, καί δεινών πταισμάτων, τήν ταπεινήν μου ψυχήν, καί τού θανάτου απάλλαξον, ευχαίς σου καί δώρησαι, δικαιώσεως τυχείν, εν ημέρα ετάσεως, ής επέτυχον, τών Αγίων οι δήμοι μετανοία, καθαρθέντα με πρό τέλους, καί τών δακρύων ταίς χύσεσιν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί ποιμένα σε, επί ξύλου ώς έβλεψεν, η Αμνάς η τέξασα, επωδύρετο, καί μητρικώς σοι εφθέγγετο. Υιέ ποθεινότατε, πώς εν, ξύλω τού Σταυρού, ανηρτήθης μακρόθυμε; πώς τάς χείράς σου, καί τούς πόδας σου Λόγε προσηλώθης, υπ' ανόμων, καί τό αίμα, τό σόν εξέχεας Δέσποτα;

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ'

Ταίς τών δακρύων σου ροαίς, τής ερήμου τό άγονον εγεώργησας, καί τοίς εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τούς πόνους εκαρποφόρησας, καί γέγονας φωστήρ, τή οικουμένη, λάμπων τοίς θαύμασιν, Εφραίμ Πατήρ ημών Όσιε. Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής Οκτωήχου καί τού Αγίου εις ς', ού η ακροστιχίς.

Εφραίμ γεραίρω τόν νοητόν Ευφράτην. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

«Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Ισραήλ, εν αβύσσω ίχνεσι, τόν διώκτην Φαραώ, καθορών ποντούμενον Θεώ, επινίκιον ωδήν, εβόα άσωμεν».

Ευφραντική επομβρία σών προσευχών, τήν ψυχήν μου άρδευσον ξηρανθείσαν τώ αυχμώ, τών παθών, καί λόγων μοι τήν σήν, ευφημούντι εορτήν, Παμμάκαρ έμπνευσον.

Φώς νοητόν απαστράψας φωτιστικός, ανεδείχθης ήλιος, φεγγοβόλοις αρεταίς, καί δογμάτων κάλλεσιν Εφραίμ, καταυγάζων τών Πιστών, άπαν τό πλήρωμα.

Ρείθροις δακρύων τήν φλόγα τήν τών παθών, κατασβέσας γέγονας, σκεύος τίμιον Εφραίμ, τού Αγίου Πνεύματος πηγάς, αναβλυζων διδαχών, θεομακάριστε.

Θεοτοκίον

Αδιαφθόρως τόν Λόγον εν σή γαστρί, δεξαμένη τέτοκας, τόν λυτρούμενον φθoράς, τούς αυτόν λατρεύοντας αεί, Μητροπάρθενε σεμνή, πυλη τής όντως ζωής.

Ωδή γ'

«Ουκ έστιν Άγιος ως σύ, Κύριε ό Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου Αγαθέ, καί στερεώσας ημάς, εν τή πέτρα, τής ομολογίας σου».

Ιλύος πάσης εμπαθούς, σεαυτόν εκκαθάρας, ανεδείχθης δοχείον αρετών ως αληθώς, καί σκεύος χωρητικόν, χαρισμάτων, τού Αγίου Πνεύματος.

Μηδόλως ύπνον οφθαλμοίς, δεδωκώς οίκος ώφθης, τής Αγίας Τριάδος, καί σοφίας θησαυρός, τόν κόσμον καταπλουτών, χρυσαυγέσι, δόγμασι Μακάριε.

Γνωρίζει άλλον σε Χριστού, η σεπτή Εκκλησία, χρυσορρόαν Ευφράτην, πελαγίζοντα σοφών, δογμάτων επιροαίς, καί τήν κτίσιν, πάσαν καταρδεύοντα.

Θεοτοκίον

Εν δύω φύσεσιν ο είς, τής Αγίας Τριάδος, εξ αγνών σου αιμάτων, σαρκωθείς θεοπρεπώς, προήλθε τούς εξ Αδάμ, διασώζων, Πάναγνε χρηστότητι.

Ο Ειρμός

«Ουκ έστιν Άγιος ως σύ, Κύριε ό Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου Αγαθέ, καί στερεώσας ημάς, εν τή πέτρα, τής ομολογίας σου».

Κάθισμα Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Tόν θησαυρόν τής σοφίας τών μυστηρίων Χριστού, τόν κρατήρα τόν θείον τής κατανύξεως, ανυμνήσωμεν πιστοί, εν τή μνήμη αυτού, φερωνύμως γάρ αεί, τάς καρδίας τών πιστών, ευφραίνει έπεσι θείοις, Εφραίμ, ως πράκτωρ καί μυστής, τών τού Κυρίου αποκαλύψεων.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Η θερμή προστασία καί απροσμάχητος, η ελπίς η βεβαία καί ακαταίσχυντος, τείχος καί σκέπη καί λιμήν τών προστρεχόντων σοι, αειπάρθενε Αγνή, τόν Υιόν σου καί Θεόν, ικέτευε σύν Αγγέλοις, ειρήνην δούναι τώ κόσμω, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τώ Σταυρώ τού Υιού σου θεοχαρίτωτε, τών ειδώλων η πλάνη πάσα κατήργηται, καί τών δαιμόνων η ισχύς καταπεπάτηται, διά τούτο οι πιστοί, κατά χρέος σε αεί, υμνούμεν καί ευλογούμεν, καί Θεοτόκον κυρίως, ομολογούντες σέ μεγαλυνομεν.

Ωδή δ'

«Χριστός μου δύναμις, Θεός καί Κύριος, η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώς, μέλπει ανακράζουσα, εκ διανοίας καθαράς, εν Κυρίω εορτάζουσα».

Ρημάτων δύναμις, τών σών διέδραμεν, επί πάντα τόν κόσμον υψοποιώ, φέγγει ταπεινώσεως, τήν αβλεψίαν τών ψυχών, εκδιώκουσα Μακάριε.

Αμέμπτως ήνυσας, τόν βίον δάκρυσι, σεαυτόν αποπλύνας, καί τού Κριτού, πάσι τήν επέλευσιν, καθιστορών λόγοις σοφοίς, θεοφάντορ αξιάγαστε.

Ιδών σου Κύριος, τής ταπεινώσεως, τό περίδοξον ύψος υψοποιόν, λόγον σοι χαρίζεται, δι ού αιρέσεων δεινά, τεταπείνωται υψώματα.

Ρωσθείς τή χάριτι, τού Παντοκράτορος, πρός αρχάς παρετάξω δαιμονικάς, Πάτερ καί νενίκηκας, υπέρ ημών εκδυσωπών, τών θερμώς ανευφημούντων σε.

Θεοτοκίον

Ως θείον τέμενος, ώς όρος άγιον, ως πηγήν αφθαρσίας, ως εκλεκτήν, μόνην χρηματίσασαν, τώ πλαστουργώ ημών Θεώ, τήν Παρθένον μακαρίσωμεν.

Ωδή ε'

«Τώ θείω φέγγει σου αγαθέ, τάς τών ορθριζόντων σοι ψυχάς, πόθω καταύγασον δέομαι, σέ ειδέναι Λόγε Θεού, τόν όντως Θεόν, εκ ζόφου τών πταισμάτων ανακαλούμενον».

Ταίς τών δακρύων επιρροαίς, τό τών ηδονών ολοσχερώς, Πάτερ εξήρανας πέλαγος, καί τή αναβλύσει τών διδαγμάτων σου, αιρέσεων χειμάρρους Μάκαρ κατέκλυσας.

Ο νούς σου νεύσει τή πρός Θεόν, Πάτερ λαμπρυνόμενος Εφραίμ, θεοειδής όλος γέγονεν, έσοπτρον καθάπερ τού θείου Πνεύματος, αϋλους τάς εμφάσεις υποδεχόμενος.

Ναός εγένου χωρητικός, Πάτερ τής Τριάδος αληθώς, πεποικιλμένος τή χάριτι, καί τή διαυγία τών καθαρών αρετών, καί τή τών διδαγμάτων ακεραιότητι.

Θεοτοκίον

Νεκρόν με έδειξεν εν Εδέμ, γεύσις η τού ξυλου πονηρά, επιβουλή τή τού όφεως, σύ δέ ζωοδότην Χριστόν κυήσασα, εζώωσάς με μόνη θεοχαρίτωτε.

Ωδή ς'

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι. Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου Πολυέλεε».

Ου ψάμμον θεμέλιον, αλλά πίστιν αρραγή, ο θεοφόρος θέμενος, ταίς τού εχθρού παντοίαις επιβουλαίς, ακλόνητος έμεινεν, αηττήτω δυνάμει κυβερνώμενος.

Η γλώσσά σου κάλαμος, οξυγράφου αληθώς, ως γραμματέως γέγονεν, υφηγουμένη γνώσιν πανευσεβή, πλαξίν εγχαράττουσα, καρδιών Πάτερ νόμον τόν τού Πνεύματος.

Τό σόν οι εκπλέοντες, τών δογμάτων γαληνόν, Εφραίμ θεόφρον πέλαγος, τρικυμιών λυτρούνται ψυχοβλαβών, καί ζάλης αιρέσεων, ανανεύοντες πίστει διασώζονται.

Θεοτοκίον

Ο πάσης επέκεινα, νοουμένης ως Θεός, καί ορωμένης κτίσεως, σωματωθείς προήλθεν εκ σής γαστρός, τηρήσας σε άφθορον, ώσπερ ής πρό τού τόκου σου Θεονύμφευτε.

Ο Ειρμός

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι. Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου Πολυέλεε».

Κοντάκιον Ήχος β'

Τά άνω ζητών

Τήν ώραν αεί, προβλέπων τής ετάσεως, εθρήνεις πικρώς, Εφραίμ ως φιλήσυχος, πρακτικός δέ γέγονας, εν τοίς έργοις διδάσκαλος Όσιε. Όθεν Πάτερ παγκόσμιε, ραθύμους εγείρεις πρός μετανοιαν.

Ο Οίκος

Ιχνηλατείν βουλόμενος, Πάτερ, τού Προδρόμου ταίς τρίβοις, εκ τού κόσμου μόνος αυτός απάρας, εις έρημον κατώκησας. Bλέπων σε ούν ούτω βιούντα ο εχθρός τόν δίκαιον, γύναιον πάνυ αναιδές κατά σού διεγείρει, οιόμενος διά τού αρχαίου όπλου τήν σήν ανδρείαν καταβαλείν, καί τήν αγνείαν μολύνειν σου, ίνα μή εν τοίς λόγοις καί έργοις σου ραθύμους εγείρης πρός μετάνοιαν.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΗ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Εφραίμ τού Σύρου.

Στίχοι

· Ήκουσε γλώτταν ψαλμικώς, ήν ουκ έγνω,

· Εφραίμ, άνω καλούσαν, ο γλώσσαν Σύρος.

· Εικάδι ογδοάτη Νόες Εφραίμ θυμόν απηύρον.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Παλλαδίου.

Στίχοι

· Κρείττων υπάρξας σαρκικών σκιρτημάτων,

· Σκιρτά παρ αυτώ Παλλάδιος τώ πόλω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ιακώβου τού Ασκητού.

Στίχοι

· Απήλθε σαρκός, ώσπερ έκ τίνος πάγης,

· Ο σαρκός, Ιάκωβος ουχ αλούς πάγαις.

Τή αυτή ημέρα, αι άγιαι δύο Μάρτυρες, μήτηρ καί θυγάτηρ, ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

· Τή παιδί συγκλίνασα μήτηρ τήν κάραν,

· Ξίφει συνεξέπνευσε τώ θυγατρίω.

Τή αυτή ημέρα, η αγία Χάρις τούς πόδας εκκοπείσα τελειούται.

Στίχοι

· Πόδας Χάρις τμηθείσα, πρός Θεόν τρέχει.

· Τούς ψυχικούς γάρ ου συνετμήθη πόδας.

Ταίς τών αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

«Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον ειργάσατο, Άγγελος τοίς Οσίοις Παισί, τούς Χαλδαίους δέ κα ταφλέγον πρόσταγμα Θεού, τόν τύραννον έπεισε βοάν. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Νομοθέτης Μοναζόντων ακριβέστατος, ώφθης σεβασμιώτατε, υπαλείπτης τε, πρός εχθρών παντοίων συμπλοκάς, διό σου τιμώμεν τό σεπτόν, καί ιερόν επί τής γής Πάτερ μνημόσυνον.

Εναρμόνιον τού Πνεύματος αοίδιμε, όργανον εχρημάτισας, υπηχούμενος, ταίς αυτού εκάστοτε πνοαίς, καί μέλος σωτήριον ημίν, τής μετανοίας μελωδούν, τοίς ανυμνούσί σε.

Θεοτοκίον

Υπέρ λόγον σου η σύλληψις Θεόνυμφε, Θεόν γάρ Λόγον τέτοκας, τόν ρυσάμενον, αλογίας πάντας τούς βροτούς, καί λόγον παρέχοντα βοάν. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ωδή η'

«Εκ φλογός τοίς Οσίοις δρόσον επήγασας, καί Δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς Χριστέ, μόνω τώ βούλεσθαι. Σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας».

Φωτοφόρος ως άλλος εδείχθης ήλιος, διδαγμάτων ακτίνας πέμπων τοίς πέρασι, σκότος αφεγγές, εκμειώσας Μακάριε, πάσης αμαρτίας, φωτί τής μετανοίας.

Ρείθροις θείων δογμάτων περικυκλούμενος, ποταμός ως εξ άλλης Εδέμ πεπόρευσαι, πρόσωπον τής γής, καταρδεύων θεσπέσιε, καί τής ασεβείας, ζιζάνια συμπνίγων.

Θεοτοκίον

Αληθή Θεοτόκον ομολογούντές σε, τού Αγγέλου τό Χαίρε πίστει βοώμέν σοι, μόνη τήν χαράν, επί τής γής εκύησας, Κεχαριτωμένη, αεί ευλογημένη.

Ο Ειρμός

«Εκ φλογός τοίς Οσίοις δρόσον επήγασας, καί Δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς Χριστέ, μόνω τώ βούλεσθαι. Σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας»

Ωδή θ'

«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ού τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε, ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκωμένος, όν μεγαλύνοντες, σύν ταίς ουρανίαις στρατιαίς σέ μακαρίζομεν».

Τρωθείς αγάπη τού Παντοκράτορος, όλον σαυτού τόν βίον, θρηνωδών διετέλεσας, εκβοών μετ' εκπλήξεως Όσιε, Άνες τά κύματά σου, Σώτερ τής χάριτος, ταύτην μοι πλουσίως συντηρών, εν τή μελλούση ζωή.

Ηδύς ο λόγος σου κατανύξεως, παρεκτικός καί πλήρης φωτισμού τοίς προστρέχουσι, θεοφόρε Εφραίμ αξιάγαστε, άμεμπτος δέ ο βίος, πάσαις κοσμούμενος, ταίς θεοφεγγέσιν αρεταίς, καί λαμπρυνόμενος.

Ναός τού Πνεύματος εχρημάτισας, καί ποταμός ναμάτων ζωη ρύτων πληρούμενος, Εκκλησίας θεμέλιος άσειστος, έρεισμα μοναζόντων, ρείθρον αέναον, θείας κατανύξεως, Εφραίμ αξιοθαύμαστε.

Θεοτοκίον

Νοείν ού δύναται νούς ανθρώπινος, τό υπέρ νούν τού τόκου σου Παρθένε μυστήριον, ο Θεός γάρ σκηνώσας εν μέσω σου, κλείθρα τής παρθενίας, ου παρεσάλευσε, μόνος ως επίσταται αυτός, ο ακατάληπτος.

Ο Ειρμός

«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ού τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε, ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκωμένος, όν μεγαλύνοντες, σύν ταίς ουρανίαις στρατιαίς σέ μακαρίζομεν».

Εξαποστειλάριον

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Ως ποταμός υπάρχεις, ρείθρα χρυσόρρυτα βρύων, καί τούς λαούς διεγείρων, τής μετανοίας πρός τρίβον, Χριστόν ικέτευε Πάτερ, Εφραίμ σωθήναι τόν κόσμον.

Θεοτοκίον όμοιον

Ελπίς τών απηλπισμένων, καταφυγή Χριστιανών, πανύμνητε Θεοτόκε, τών θλιβομένων η χαρά, εκ πάσης θλίψεως ρύσαι, τούς αναξίους σου δούλους.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος β' Κυπριανού

Ώσπερ φοίνιξ δαυϊτικώς εξανθήσας Όσιε Πάτερ, τάς γλώσσας τών βλασφήμων εξέκοψας, εν τή μαχαίρα τών λόγων σου Εφραίμ, τάς αβύσσους τών παθών εξήρανας δι' εγκρατείας, όργανον ανεδείχθης τού Αγίου Πνεύματος, τού Σταυρού τό όπλον αναλαβών, Χριστόν απαύστως δυσώπει υπέρ ημών, τών επιτελούντων τήν πανέορτον μνήμην σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ότε, εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Πάντων, θλιβομένων η χαρά, καί αδικουμένων προστάτις, καί πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, χειμαζομένων λιμήν, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων, σκέπη καί αντίληψις, καί βακτηρία τυφλών, Μήτηρ τού Θεού τού υψίστου, σύ υπάρχεις. Άχραντε σπεύσον, δυσωπούμεν ρύσασθαι τούς δούλους σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ύβρεις, υπομείναντα πολλάς, καί επί Σταυρού υψωθέντα, τόν τού παντός Ποιητήν, βλέψασα Πανάχραντε, έστενες λέγουσα. Υπερύμνητε Κύριε, Υιέ καί Θεέ μου, πώς τιμήσαι θέλων σου, τό πλάσμα Δέσποτα, φέρεις εν σαρκί ατιμίαν, δόξα τή πολλή ευσπλαγχνία, καί συγκαταβάσει σου φιλάνθρωπε.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.