ΤΗ ΚΖ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Η ανακομιδή τού Λειψάνου τού έν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου τού Χρυσοστόμου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Μετά τόν Προοιμιακόν Ψαλμμόν Στιχολογούμεν τήν α' στάσιν τού, Μακάριος ανήρ. Εις δέ τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ' Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Tήν χρυσήλατον σάλπιγγα, τό θεόπνευστον όργανον, τών δογμάτων πέλαγος ανεξάντλητον, τής Εκκλησίας τό στήριγμα, τόν νούν τόν ουράνιον, τής σοφίας τόν βυθόν, τόν κρατήρα τόν πάγχρυσον, τόν προχέοντα, ποταμούς διδαγμάτων μελιρρύτων, καί αρδεύοντα τήν κτίσιν, μελωδικώς εύφη μήσωμεν.

Tόν αστέρα τόν άδυτον, τόν ακτίσι φωτίζοντα, διδαγμάτων άπασαν τήν υφήλιον, τής μετανοίας τόν κήρυκα, τόν σπόγγον τόν πάγχρυσον τόν υγρότητα δεινής, απογνώσεως αίροντα, καί δροσίζοντα, εκτακείσας καρδίας άμαρτίαις, Ιωάννην επαξίως, τόν Χρυσολόγον τιμήσωμεν.

Ο επίγειος Άγγελος, καί ουράνιος άνθρωπος, χελιδων η εύλαλος καί πολύφωνος, τών αρετών τό θησαύρισμα, η πέτρα η άρρηκτος τών πιστών υπογραμμός, τών Μαρτύρων εφάμιλλος, ισοστάσιος, τών αγίων Αγγέλων Αποστόλων, ο Ομότροπος εν ύμνοις, μεγαλυνέσθω Χρυσόστομος.

Έτερα Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος ο αυτός

Ο εξ υψίστου κληθείς

Ιερωτάτην στησώμεθα χορείαν, στέφος γάρ χρυσόμορφον, τής Εκκλησίας Χριστού, βασιλική δόξη σήμερον, από Κομάνων, πρός πόλιν ήκει τήν Βασιλεύουσαν, λάμπει στίλβον άνωθεν, τή επανόδω αυτού, πρός βασιλείαν τήν άϋλον, πιστούς εισάγει, καί τώ τών όλων προσοικειοί Βασιλεί, διό βοώμεν, Χρυσεπώνυμε, Πάτερ θείε Χρυσόστομε πάγχρυσε, καθικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Ως ουρανός φαεινός τής Εκκλησίας, δύσιν ώ Χρυσόστομε τήν υπερόριον, καθυποστάς απηνέστατα, επανατέλλεις, σήμερον χαίρων τή κτίσει άδυτος, θάλπεις εγκοσμούμενος, θαυμάτων άστροις σοφέ, φέρεις Χριστόν υπερλάμποντα, ηλίου δίκην, σού δαδουχoύντα νύν τήν επάνοδον, διό βοώμεν. Φωταυγέστατε, φωτολόγε Χρυσόστομε πάνσοφε, καθικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Νύν ουρανός τοίς Αγγέλοις συγχορεύει, κτίσει συνευφραίνονται, βροτών συστήματα, ο γάρ εν γή oυρανόφρονας, δεικνύς τούς πάντας, κλίμακιθεία, σεπτών ρημάτων αυτού, ούτος τήν επάνοδον, τών θεοδρόμων βαθμών, ως, Ιακώβ νέος δείκνυσιν, Αγγέλων θείων, αγαλλομένων τή μεταθέσει αότού, διό βοώμεν, Παμμακάριστε, τών αϋλων Αγγέλων συνόμιλε, Χρυσολόγε δυσώπει, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Ήχος δ' Κοσμά

Ουκ έδει σε Χρυσόστομε, τήν Βαοιλίδα κοταλείψαντα, παροικείν εν Κομάνοις, όθεν θεόθεν ηγμένη, η Ανακτορική πανδαισία, πάλιν σε επανήγαγεν εν τοίς βασιλείοις, ευφράνθη δέ η Εκκλησία ιδούσά σε, ανθομολογουμένη καί λέγουσα. Μεγαλύνει η δόξα μου τόν Κύριον, αποδόντα μοι τόν νυμφαγωγόν, καί τό στήριγμα τής πίστεως, τήν υπόληψιν τών αξιωμάτων μου, καί ανάπαυσιν τών εμών κροτάφων, τό ύψος τής ταπεινοφροσύνης, καί βάθος τής ελεημοσύνης, καί πλούτον τής εμής πτωχείας, καί μήκος τής μετανοίας. Διό αιτούμέν σε Όσιε Πάτερ, τήν ειρήνην αίτησαι, καί ταίς ψυχαίς ημών, τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον, ο αυτός

Ο διά σέ θεοπάτωρ Προφήτης Δαυϊδ, μελωδικώς περί σού προανεφώνη σε, τώ μεγαλείά σοι ποιήσαντι. Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου, σέ γάρ Μητέρα πρόξενον ζωής ανέδειξεν, ο απάτωρ εκ σού ενανθρωπήσαι ευδοκήσας Θεός, ίνα τήν εαυτού αναπλάση εικόνα, φθαρείσαν τοίς πάθεσι, καί τό πλανηθέν ορειάλωτον ευρών πρόβατον, τοίς ώμοις αναλαβών, τώ Πατρί προσαγάγη, καί τώ ιδίω θελήματι, ταίς ουρανίαις συνάψει Δυνάμεσι, καί σώση Θεοτόκε τόν κόσμον, Χριστός ο έχων τό μέγα, καί πλούσιον έλεος.

Είσοδος, τό Προκείμενον τής ημέρας, καί τά Αναγνώσματα.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 10, 6-7 & 3, 13-16 & 8,... )

Μνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων, καί ευλογία Κυρίου επί κεφαλήν αυτού. Μακάριος άνθρωπος, ός εύρε σοφίαν καί θνητός ός είδε φρόνησιν. Κρείττον γάρ αυτήν εμπορεύεσθαι, ή χρυσίου καί αργυρίου θησαυρούς. Τιμιωτέρα δέ εστι λίθων πολυτελών (ουκ αντιτάσσεται αυτή ουδέν πονηρόν, ευγνωστός εστι πάσι τοίς εγγίζουσιν αυτήν), πάν δέ τίμιον, ουκ άξιον αυτής εστιν. Εκ γάρ τού στόματος αυτής εκπορεύεται δικαιοσύνη, νόμον δέ καί έλεον επί γλώσσης φορεί. Τοιγαρούν ακούσατέ μου ώ τέκνα, σεμνά γάρ ερώ, καί μακάριος άνθρωπος, ός τάς εμάς οδούς φυλάξει. Αι γάρ έξοδοί μου, έξοδοι ζωής, καί ετοιμάζεται θέλησις παρά Κυρίου. Διά τούτο παρακαλώ υμάς, καί προϊεμαι εμήν φωνήν υιοίς ανθρώπων. Ότι εγω η σογία κατεσκεύασα βουλήν καί γνώσιν καί έννοιαν, εγώ επεκαλεσάμην. Εμή βουλή καί ασφάλεια, εμή γρόνησις, εμή δέ ισχύς. Εγώ τούς εμέ γιλούντας αγαπώ, οιδέ εμέ ζητούντες ευρήσουσι χάριν. Νοήσατε τοίνυν, άκακοι, πανουργίαν, οιδέ απαίδευτοι, ένθεσθε καρδίαν. Εισακούσατέ μου καί πάλιν, σεμνά γάρ ερώ, καί ανοίγω από χειλέων ορθά. Ότι αλήθειαν μελετήσει ο λάρυγξ μου, εβδελυγμένα δέ εναντίον εμού χείλη ψευδή. Μετά δικαιοσύνης πάντα τά ρήματα τού στόματός μου, ουδέν εν αυτοίς σκολιόν, ουδέ στραγγαλιώδες. Πάντα ευθέα εστί τοίς νοούσι, καί ορθά τοίς ευρίσκoυσι γνώσιν. Διδάσκω γάρ υμίν αληθή, ίνα γένηται εν Κυρίω η ελπίς υμών, καί πλησθήσεσθε πνεύματος.

Σοφίας Σολομώντος τό Ανάγνωσμα

(Εκλογή)

Εγκωμιαζομένου Δικαίου, ευφρανθήσονται λαοί, αθανασία γάρ εστιν η μνήμη αυτού, ότι καί παρά Θεώ γινώσκεται καί παρά ανθρώποις, καί αρεστή Κυρίω η ψυχή αυτού. Επιθυμήσατε τοιγαγαρούν, ώ άνδρες, σοφίαν καί ποθήσατε καί παιδευθήσεσθε. Αρχή γάρ αυτής αγάπη καί τήρησις νόμων. Τιμήσατε σοφίαν, ίνα εις τόν αιώνα βασιλεύσητε. Απαγγελώ υμίν, καί ού κρύψω αφ' υμών μυστήρια Θεού. Ότι αυτός, καί τής σοφίας οδηγός εστι, καί τών σοφών διορθωτής. Καί εν τή χειρί αυτού πάσα φρόνησις καί εργασιών επιστήμη. Η πάντων τεχνίτις εδίδαξέ με σοφία, έστι γάρ εν αυτή πνεύμα νοερόν, άγιον, απαύγασμα φωτός αϊδίου, καί εικών τής αγαθότητος τού Θεού. Αύτη φίλους Θεού καί προφήτας κατασκευάζει. Ευπρεπεστέρα δέ εστιν ηλίου, καί υπέρ πάσαν αστέρων θέσιν, φωτί συγκρινομένη, ευρίσκεται προτιμοτέρα. Αύτη τούς θεραπεύσαντας αυτήν εκ πόνων ερρύσατο, καί ωδήγησεν εν τρίβοις ευθείαις. Έδωκεν αυτοίς γνώσιν αγίαν, καί διεφύλαξεν αυτούς από ενεδρευόντων, καί αγώνα ισχυρόν εβράβευσεν αυτοίς, ίνα γνώσι πάντες, ότι δυνατωτέρα παντός εστιν η ευσέβεια. Καί ου μή Κατισχύση ποτέ κακία σοφίας, ουδ' ου μή παρελεύσεται πονηρούς ελέγχουσα η δίκη. Είπον γάρ εν εαυτοίς, λογισάμενοι ουκ ορθώς. Καταδυναστεύσωμεν τόν δίκαιον, μή φεισώμεθα τής οσιότητος αυτού, μηδέ εντραπώμεν πολιάς πρεσβευτού πολυχρονίους. Έστω δέ ημών ισχύς νόμος. Καί ενεδρεύσωμεν τόν δίκαιον, ότι δύσχρηστος ημίν εστι, καί εναντιούται τοίς έργοις ημών, καί έπιφημίζει ημίν αμαρτήματα παιδείας ημών. Επαγγέλλεται γνώσιν έχειν Θεού, καί παίδα Κυρίου εαυτόν ονομάζει. Εγένετο ημίν εις έλεγχον εννοιών ημών. Βαρύς εστιν ημίν καί βλεπόμενος, ότι ανόμοιος τοίς άλλοις ο βίος αυτού, καί εξηλλαγμέναι αί τρίβοι αυτού. Εις κίβδηλον ελογίσθημεν αυτώ, καί απέχεται τών οδών ημών, ως από ακαθαρσιών, καί μακαρίζει έσχατα δικαίων, ίδωμεν ούν, ει οι λόγοι αύτού αληθείς, καί πειράσωμεν τά εν εκβάσει αυτού. Ύβρει καί βασάνω ετάσωμεν αυτόν, ίνα γνώμεν τήν επιείκειαν αυτού, καί δοκιμάσωμεν τήν ανεξικακίαν αυτού, θανάτω ασχήμονι καταδικάσωμεν αυτόν, έσται γάρ αυτού επισκοπή εκ λόγων αυτού. Ταύτα ελογίσαντο, καί επλανήθησαν, απετύφλωσε γάρ αυτούς η κακία αυτών. Καί ουκ έγνωσαν μυστήρια Θεού, ουδέ έκριναν ότι σύ Θεός, μόνος, ο ζωής έχων καί θανάτου τήν εξουσίαν, καί σώζων εν καιρώ θλίψεως, καί ρυόμενος παντός κακού, ο οικτίρμων καί ελεήμων, καί διδούς τοίς οσίοις σου χάριν, καί τώ σώ βραχίονι τοίς υπερηφάνοις αντιτασσόμενος.

Σοφίας Σολομώντος τό Ανάγνωσμα

(Εκλογή)

Στόμα δικαίου αποστάζει σοφίαν, χείλη δέ ανδρών επίστανται χάριτας, στόμα σοφών μελετά σοφίαν, δικαιοσύνη δέ ρύσεται αυτούς εκ θανάτου. Τελευτήσαντος ανδρός δικαίου, ουκ όλλυται ελπίς, υιός γάρ δίκαιος γεννάται εις ζωήν, καί εν αγαθοίς αυτού καρπόν δικαιοσύνης τρυγήσει. Φώς δικαίοις διά παντός, καί παρά Κυρίου ευρήσουσι χάριν καί δόξαν. Γλώσσα σοφών καλά επίσταται, καί εν καρδία αυτών αναπαύσεται σοφία. Αγαπά Κύριος οσίας καρδίας, δεκτοί δέ αυτώ πάντες άμωμοι εν οδώ. Σοφία Κυρίου φωτιεί πρόσωπον συνετού, φθάνει γάρ τούς επιθυμούντας αυτήν, πρό τού γνωσθήναι, καί ευχερώς θεωρείται υπό τών αγαπώντων αυτήν, ο ορθρίσας πρός αυτήν, ού κοπιάσει, καί ο αγρυπνήσας δι' αυτήν, ταχέως αμέριμνος έσται. Ότι τούς αξίους αυτής αυτή περιέρχεται ζητούσα, καί εν ταίς τρίβοις φαντάζεται αυτοίς ευμενώς. Σοφίας ου κατισχύσει ποτέ κακία. Διά ταύτα καί εραστής εγενόμηντού κάλλους αυτής, καί εφίλησα ταύτην, καί εξεζήτησα εκ νεότητός μου, καί εζήτησα νύμφην αγαγέσθαι εμαυτώ. Ότι ο πάντων Δεσπότης ηγάπησεν αυτήν, μύστις γάρ εστι τής τού Θεού επιστήμης, καί αιρέτις τών έργων αυτού. Οι πόνοι αυτής εισιν αρεταί, σωφροσύνην δέ καί φρόνησιν αύτη διδάσκει, δικαιοσύνην καί ανδρείαν, ών χρησιμώτερον ουδέν εστιν εν βίω ανθρώποις. Εί δέ καί πολυπειρίαν ποθεί τις, οίδε τά αρχαία, καί τά μέλλοντα εικάζειν, επίσταται οτροφάς λόγων, καί λυσεις αινιγμάτων, σημεία καί τέρατα προγινώσκει, καί εκβάσεις καιρών καί χρόνων, καί πάσι σύμβουλός εστιν αγαθή, καί αθανασία εστίν εν αυτή, καί εύκλεια εν κοινωνία λόγων αυτής. Διά τούτο ενέτυχον τώ Κυρίω, καί εδεήθην αυτού, καί είπον εξ όλης μου τής καρδίας. Θεέ πατέρων, καί Κύριε τού ελέους, ο ποιήσας τά πάντα εν λόγω σου, καί τή σοφία σου κατασκευάσας τόν άνθρωπον, ίνα δεσπόζη τών υπό σού γενομένων κτισμάτων, καί διέπη τόν κόσμον εν οσιότητι καί δικαιοσύνη, δός μοι τήν τών σών θρόνων πάρεδρον σοφίαν, καί μή με αποδοκιμάσης εκ παίδων σου, ότι εγώ δούλος σός, καί υιός τής παιδίσκης σου. Εξαπόστειλον αυτήν εξ αγίου κατοικητηρίου σου, καί από θρόνου δόξης σου, ίνα συμπαρούσά μοι διδάξη με, τί ευάρεστόν εστι παρά σοί, καί οδηγήοη με εν γνώσει, καί φυλάξη με εν τή δόξη αυτής. Λογισμοί γάρ θνητών πάντες δειλοί, καί επισφαλείς αιεπίνοιαι αυτών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. α'

Χαίροις ασκητικών

Χαίρει η Εκκλησία Xριστού, επί λυχνίας Ιεράς κατοπτεύουσα, τόν λύχνον τόν φωτοφόρον, όν καθελόντες εχθροί, τής σιγής μοδίω συγκατέκρυψαν. Τιμά επί όρους σε, τών αρετών Πάτερ Όσιε, πυρσόν ως θείον, οικουμένης τά πέρατα, υπέρ ήλιον, απαστράπτοντα θαύμασι. Σήμερον η αδέκαστος, Θεού κρίσις δείκνυσι, δικαιοσύνην εξ ύψους, ως μεσημβρίαν υπέρφωτον, τήν σήν καί παρέχει, τοίς εν κόσμω τήν ειρήνην, καί μέγα έλεος.

Στίχ. Τό ατόμα μου λαλήσει σοφίαν, καί η μελέτη τής καρδίας μου σύνεσιν.

Βρύει ως μυροθήκη τερπνή, τά τών θαυμάτων θεία ρείθρα Χρυσόστομε, η λάρναξ η σή εν κόσμω, καί ιαμάτων ροαίς, τάς ψυχάς μυρίζει τών τιμώντων σε, Χριστού τών χαρίτων γάρ, τοίς αϋλοις αρώμασι, καταπλουτήσας, ευωδίαν δεδώρησαι, τήν αείζωον, τοίς εν πίστει προστρέχουσιν, όθεν καταπολαύοντες, χαρίτων σών Πάνσοφε, καί τών αχράντων καί θείων, κατατρυφώντες λειψάνων σου, πιστώς εξαιτούμεν, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι, τό μέγα έλεος.

Στίχ. Στόμα δικαίου μελετήσει σοφίαν, καί η γλώσσα αυτού λαλήσει κρίσιν.

Κόσμου ο σιτομέτρης πιστοί, ο εν τρυφή τή ουρανία τού Πνεύματος, καρδίας εκτρέφων πάντων, ουκ εξ Αιγύπτου χωρεί, Ιωσήφ δέ νέος προδεικνύμενος, σεπτοίς εν λειψάνοις, από Κομάνων μετάγεται, δεινών τήν ζάλην, καί τό πέλαγος σήμερον, τό τών θλίψεων, διατέμνων εντεύξεσι. Τούτον ούν μακαρίσωμεν, καί πίστει βοήσωμεν. Πάρεσο Μάκαρ εν μέσω, τών εκτελούντων τήν μνήμην σου, αυτοίς σωτηρίαν, παρεχόμενος πλουσίως, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Όσιε τρισμάκαρ, Αγιώτατε Πάτερ, ο Ποιμήν ο καλός, καί τού Αρχιποίμενος Χριστού Μαθητής, ο τιθείς τήν ψυχήν υπέρ τών προβάτων, αυτός καί νύν πανεύφημε, Ιωάννη Χρυσόστομε, αίτησαι πρεσβείαις σου, δωρηθήναι ημίν τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεoτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής, σέ ικετεύομεν, Πρέσβευε Δέσποινα, μετά τού Ιεράρχου, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ'

Η τού στόματός σου καθάπερ πυρσός εκλάμψασα χάρις, τήν οικουμένην εφώτισεν, αφιλαργυρίας τώ κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, τό ύψος ημίν τής ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν. Αλλά σοίς λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τώ Λόγω Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Δογμάτων αστραπαίς, ώσπερ ήλιος μέγας, εφώτισας τήν γήν, καί αγνοίας τό σκότος, μακράν απεδίωξας, Ιωάννη Χρυσόστομε, όθεν δέομαι, τού αιωνίου με σκότους, ελευθέρωσον, καί φωτισμού σωτηρίας, ευχαίς σου αξίωσον.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίoν

Ασπόρως τόν Χριστόν, απεκύησας μόνη, τό θαύμα υπέρ νούν, πώς Παρθένος καί Μήτηρ, διό Θεοτόκον σε, προσκυνούντες δοξάζομεν, σύ γάρ έτεκες, τόν Βασιλέα τής δόξης, όν δυσώπησον, τού ειρηνεύσαι τόν κόσμον, καί σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Ως χρυσαυγές τε καί τερπνόν θεορρήμον, όργανον θείον κελαδούν Εκκλησία, υπό Χριστού Χρυσόστομε δεδώρησαι, χελιδών η εύλαλος, χρυσαυγίζουσα Μάκαρ, νούς ο χρυσοστόλιστος, λύρα τής μετανοίας, τούς σέ τιμώντας ρύσαι πειρασμών, σαίς ικεσίαις Ποιμήν αξιάγαστε.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μετά Θεόν επί τήν σήν Θεοτόκε, προσπεφευγώς ο ταπεινός σκέπην θείαν, παρακαλώ δεόμενος. Ελέησον Αγνή, ότι υπερήράν μου, κεφαλήν άμαρτίαι, καί πτοούμαι Δέσποινα, τάς κολάσεις καί φρίττω, ικετηρίαν ποίησον σεμνή, πρός τόν Υιόν σου, εκ τούτων ρυσθήναί με.

Mετά τόν Πολυέλεον

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Θεία ψήφω τής Χριστού, ποίμνης αξίως γεγονώς, Αξιάγαστε ποιμήν, οίά περ λύκους εξ αυτής, εν τή σφενδόνη τών λόγων σου απεδίωξας, ελέγχων αφειδώς, παρανομούντας σοφέ, υφ' ών καί έλαθείς, φθόνω Χρυσόστομε, μακράν οδόν διήνυσας στερρόφρον, υπέρ αυτής εν ή τέθνηκας, αλλ' επανήλθες πρός Βασιλίδα, νέμων θεία χαρίσματα.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίον

Κατεπλάγη Ιωσήφ, τό υπέρ φύσιν θεωρών, καί ελάμβανεν εις νούν, τόν επί πόκον υετόν, εν τή ασπόρω συλλήψει σου Θεοτόκε, βάτον εν πυρί ακατάφλεκτον, ράβδον Ααρών τήν βλαστήσασαν, καί μαρτυρών ο Μνήστωρ σου καί φύλαξ, τοίς ιερεύσιν εκραύγαζε. Παρθένος τίκτει, καί μετά τόκον, πάλιν μένει Παρθένος.

Οι Αναβαθμοί, τό α' Αντίφωνον τού δ' Ήχου.

Οι Αναβαθμοί Αντίφωνον Α'

· Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ' αυτός αντιλαβού, καί σώσον Σωτήρ μου.

· Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από τού Κυρίου, ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.

Δόξα...

Αγίω Πνεύματι, πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει υψούται λαμπρύνεται, τή τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.

Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, αναβλύζει τά τής χάριτος ρείθρα, αρδεύοντα, άπασαν τήν κτίσιν πρός ζωογονίαν.

Προκείμενον Ήχος δ'

Τό ατόμα μου λαλήσει σοφίαν, καί η μελέτη τής καρδίας μου σύνεσιν.

Στίχος. Ακούσατε ταύτα, πάντα τά Έθνη, ενωτίσασθε πάντες οι κατοικούντες τήν οικουμένη.

Τό, πάσα πνοή. Ευαγγέλιον. Ο Ν'

Δόξα... Ήχος β'

Σήμερον σκιρτώσιν εν Πνεύματι, Αρχιερέων δήμοι, σύν ημίν τελούντές σου τήν μνήμην Ιεράρχα, Χρυσόστομε Όσιε, φωστήρ τής Εκκλησίας.

Καί νύν... Ταίς τής Θεοτόκου...

Είτα Στίχος, Eλέησόν με ο Θεός...

Καί ψάλλομεν τό Ιδιόμελον

Ήχος πλ. β'

Σάλπιγξ χρυσόφωνος ανεδείχθης, χρυσορρήμον Χρυσόστομε, χρυσουργών τάς καρδίας τών πιστών, τοίς χρυσεπόνοις σου διδάγμασι, προφητικώς γάρ εξήλθεν ο φθόγγος τών δογμάτων σου, Όσιε Πάτερ, καί κόσμου παντός τά πέρατα εφώτισεν.

Οι Κανονες, τής Θεοτόκου μετά τών Ειρμών εις ς' καί τού Αγίου οι δύω εις η'.

Κανών τής Θεοτόκου, ού η ακροστιχίς.

Χαίροις χαράς σκήνωμα, τής λύπης λύσις. Ωδή lωάννου.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ' Ο Ειρμός

«Αρματηλάτην Φαραω εβύθισε, τερατουργούσα ποτέ, Μωσαϊκή ράβδος, σταυροτύπως πλήξασα, καί διελούσα θάλασσαν, Ισραήλ δέ φυγάδα, πεζόν οδίτην διέσωσεν, άσμα τώ Θεώ αναμέλποντα».

Χαίρε κατάρας παλαιάς η λύτρωσις, καί ευλογίας πηγή, χαίρε ζωής Μήτηρ, Άδου η καθαίρεσις, θανάτου η αναίρεσις, χαίρε λύσις τής λύπης, χαράς χωρίον ευρύχωρον, χαίρε Θεοτόκε πανύμνητε.

Άρμα τού Λόγου λογικόν καί έμψυχον, χαίρε πανάμωμε, Δαυϊτικόν χαίρε, άρμα πολυώνυμον, άρ' μα μυριοπλάσιον, χαίρε η ασυγκρίτως, τών Χερουβίμ υπερέχουσα, καί τών Σεραφίμ υπερφέρουσα.

Ιερωτέρα νοερών Δυνάμεων, χαίρε Θεόνυμφε, χαίρε κτιστής πάσης, ανωτέρα φύσεως, χαίρε Θεού παλάτιον, χαίρε πύρινε θρόνε, χαίρε λυχνία πολύφωτε, χαίρε μυριώνυμε Δέσποινα.

Ράβδος εκ ρίζης Ιεσσαί βλαστήσασα, χαίρε αμόλυντε, χαίρε βλαστώ ράβδου, τής Ααρωνίτιδος, διαγραφείσα πρότερον, μυστικώς καί βαθέως, ως γάρ εκείνη τά κάρυα, ούτω τόν Χριστόν σύ εξήνθησας.

Κανών τού Αγίου

Ποίημα Θεοφάνους

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

«Άσμα αναπέμψωμεν λαοί, τώ θαυμαστώ Θεώ ημών, τώ απαλλάξαντι τόν Ισραήλ εκ δουλείας, ωδήν επινίκιον άδοντες καί βοώντες. Άσωμέν σοι τώ μόνω Δεσπότη».

Πλούτον εναπέθου σή ψυχή, τόν θησαυρόν τού Πνεύματος, Πάτερ Χρυσόστομε, εξ ού τήν Εκκλησίαν πλουτίζεις τοίς λόγοις σου, ήτις σου επαξίως, εορτάζει επάνοδον θείαν.

Λόγοις κατεποίκιλας χρυσοίς, τήν ιεράν Χρυσόστομε, τής Εκκλησίας στολήν, ήν πρώην εξ αιμάτων, Χριστός προεξύφανεν, όθεν σου επαξίως, εορτάζει επάνοδον θείαν.

Πέτρα ανεδείχθης ακλινής, καί στύλος καί εδραίωμα, τής Εκκλησίας Χριστού, τού ακρογωνιαίου, εν ώ ωκοδόμησας, λόγους θεοσεβείας, ώσπερ λίθους σοφέ Ιεράρχα.

Θεοτοκίον

Μόνη απειρόγαμε σεμνή, Μαρία αειπάρθενε, Θεοτόκε Κυρία, αγνή εκλελεγμένη, εξαίρετε Δέσποινα, πάντων τών ποιημάτων, σέ ελπίδα κεκτήμεθα πάντες.

Έτερος Κανών τού Αγίου, ού η ακροστιχίς.

Τώ χρυσογλώττω, τρίτον εξάδω μέλος. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος γ'

«Οτά ύδατα πάλαι, νεύματι θείω εις μίαν συναγωγήν συναθροί σας, καί τεμων θάλασσαν, Ισραηλίτη λαώ, ούτος ο Θεός ημών, δεδοξασμένος υπάρχει, αυτώ μόνω άσωμεν, ότι δεδόξασται».

Τό θεόφθογγον στόμα, τό χρυσόφωνον, η τών λόγων λαμπρότης, τόν εμόν λάμπρυνον, ταίς ικεσίαις σου νούν, όπως ανυμνήσω σου, τής επανόδου τήν μνήμην, Ιωάννη χάριτος, θείας φερώνυμε.

Ως αστήρ εωσφόρος, ως φαεσίμβροτος ήλιος, ως φωστήρ ευσεβείας, υπό γήν Όσιε, δύνας δεσμοίς φυσικοίς, αύθις εξανέτειλας, ημίν τοίς τέκνοις σου πέμπων, τών θαυμάτων άφθονα τά σελαγήματα.

Χρυσορρήμονι γλώττη, τών διδαγμάτων ενέπλησας, τήν υφήλιον πάσαν, καί χρυσοίς μέλεσι, τών ιαμάτων αυγάς, πάσιν εναπήστραψας, τών παθημάτων τό σκότος, αφανίζων Όσιε, τή επανόδω σου.

Θεοτοκίον

Ρητορεύων τά θεία, μοναδικόν τήν υπόστασιν, υφηγήσω τόν Λόγον, κάν διπλούς πέφηνεν, εκ τής Αγνής προελθών, σάρκα προσλαβόμενος, ήν ευλογούμεν απαύστως, καί πιστώς δοξάζομεν θείε Χρυσόστομε.

Καταβασία

«Χέρσον αβυσσοτόκον πέδον ήλιος, επεπόλευσέ ποτε, ωσεί τείχος γάρ επάγη, εκατέρωθεν ύδωρ, λαώ πεζοποντοπορούντι, καί θεαρέστως μέλποντι. Άσωμεν τώ Κυρίω, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

Τής Θεοτόκου

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών Πιστών τό στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε».

Ισχυρότατον όπλον, χαίρε πιστών Δέσποινα, χαίρε κραταιά προστασία, χαίρε αντίληψις, χαίρε βοήθεια, αμαρτωλών, χαίρε τείχος τών προσκαλουμένων σε, χαίρε τού κόσμου χαρά.

Σωτηρίας ανθρώπων, χαίρε στερρόν έρεισμα, χαίρε τού Αδάμ καί τής Εύας η επανάκλησις, δι' ής απέλαβον, τήν παλαιάν ευκληρίαν, χαίρε η ανοίξασα, πάλιν Παράδεισον.

Χαίρε άφλεκτε βάτε, χαίρε φωτός όχημα, χαίρε τού Ηλίου νεφέλη, χαίρε περίδοξε, καί περιλάλητε, τού Βασιλέως καθέδρα, χαίρε πόλις έμψυχε, Χριστού τού ζωντος Θεού.

Απειρόγαμε Μήτερ, χαίρε αγνή Δέσποινα, χαίρε η ανήροτος χώρα καί αγεώργητος, η γεωργήσασα, τόν Γεωργόν τών απάντων, χαίρε γή, αλήθειαν η ανατείλασα.

Τού Αγίου

Ουκ έστιν άγιος

Χρυσέοις διδάγμασι, κατεχρύσωσας σοφέ, τής Εκκλησίας τόν στέφανον, καί ταύτης εποίκιλας, τήν ευπρέπειαν Πάτερ, τώ κάλλει τών λόγων σου, διό σε κατ' αξίαν τιμά.

Μυρίζουσιν Όσιε, ώς περ κρίνα τού αγρού, οι ατμοί τών καμάτων σου, δι' ών ευηρέστησας, τώ Θεώ Ιεράρχα, κινδύνοις καί θλίψεσι, καί γή προσομιλήσας μακρά.

Ως άνθη μυρίζουσιν, οι τών λόγων σου καρποί, νοητώς αποστάζοντες, τόν θείον Χρυσόστομε, γλυκασμόν τής σοφίας, καί νύν ευωδιάζοντες, ημάς ταίς πρακτικαίς αρεταίς.

Θεοτοκίον

Αμέριστος έμεινας, εί καί σάρκα δι' εμέ, εκ Παρθένου εφόρεσας, διό καί εν δύω σε, προσκυνώ ταίς ουσίαις, καί δύω θελήσεσι, καί δύω ενεργείαις Χριστέ.

Έτερος τού Αγίου

Ο εκ μή όντων τα πάντα

Υπερορίας υπέκρυψέ σε μυχοίς, τόν λύχνον τόν πάμφωτον, Βασιλίς η τυφλώττουσα, Χριστός δ' υψηλότερον, εν τή λυχνία, καί πάλιν επανάγει.

Σταλάζων ρείθρα θαυμάτων καί ποταμους, προχέων ιάσεων, επανήλθες Χρυσόστομε, τοίς πιστώς τιμώσί σου, τής επανόδου τήν μνήμην Ιωάννη.

Ο χρυσορρόας Νείλος ο πλημμυρών, εν λόγοις εν θαύμασιν, επανήκε, συνδράμωμεν, πιστώς απαντλήσωμεν, αφθόνως πάντες εν πάσι κορεσθώμεν.

Θεοτοκίον

Γεώδης φύσις ού σθένει σε ανυμνείν, ήν Άγγελοι μέλπουσιν, ως Θεόν σωματώσασαν, πλήν πιστώς οι δούλοί σου, αποτολμώμεν υμνείν σε καί δοξάζειν.

Καταβασία

«Τό στερέωμα, τών επί σοί πεποιθότων, στερέωσον Κύριε τήν Εκκλησίαν, ήν εκτήσω, τώ τιμίω σου αίματι».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τήν σοφίαν εξ ύψους καταμαθών, καί τήν χάριν τών λόγων παρά Θεού, τοίς πάσιν εξέλαμψας, ως χρυσός εν καμίνω, καί τήν Αγίαν Τριάδα, Μονάδα εκήρυξας, τήν φιλάργυρον πλάνην, τοξεύσας τοίς λόγοις σου, όθεν καί πρός ζήλον, βασιλίδα ελέγξας, αδίκως τής ποίμνης σου, απελάθης Μακάριε, Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τής Τριάδος τόν ίνα υπερφυώς, συλλαβούσα Παρθένε καί θαυμαστώς, τούτον απεκύησας, υπέρ λόγον καί έννοιαν, καί κοινωνόν τής θείας, κατέστησας φύσεως, τήν τών ααθρώπων φύσιν, τήν πάλαι εξόριστον, όθεν συνελθόντες, οι τώ τόκω σου πάντες, σωθέντες, Πανάμωμε, τοίς σοίς λόγοις επόμενοι, χρεωστικώς σε μακαρίζομεν, αιτούμενοι Χριστόν τόν Θεόν, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς σέ δοξάζουσι πίστει, ως Μητέρα αυτού.

Τής Θεοτόκου

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Σύ μου ισχύς, Κύριε, σύ μου καί δύναμις, σύ Θεός μου, σύ μου αγαλλίαμα, ο Πατρικούς κόλπους μή λιπών, καί τήν ημετέραν, πτωχείαν επισκεψάμενος, διό σύν τώ Προφήτη, Αββακούμ σοι κραυγάζω, Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε».

Ανατολή, τού Πατρικού απαυγάσματος, καί Ηλίου, τού εξανατείλαντος, πρό Εωσφόρου εκ τού Πατρός, χαίρε Θεοτόκε, νεφέλη κούφη καί έμψυχε, Παρθένε χαίρε Μήτηρ, χαίρε ευλογημένη, χαίρε δεδοξασμένη Πανάμωμε.

Σύ τό χρυσούν, θυμιατήριον Δέσποινα, τού αστέκτου, καί αϋλου άνθρακος, εν ώ εκαύθη διαρραγέν, τής αδαμιαίας, παρακοής τό χειρόγραφον, διό σοι χαίρε κράζω, δι' ής πάσιν εδόθη, η χαρά καί τρυφή καί απόλαυσις.

Σύ τών βροτών, δόξα καί κλέος καί καύχημα, καί Αγγέλων, στέφος καί διάδημα, διό η γή, καί ο ουρανός, μίαν Εκκλησίαν, στησάμενοι παναρμονιον, τό, Χαίρέ σοι βοώμεν, χαίρε Δέσποινα κόσμου, χαίρε πάντων ανθρώπων βοήθεια.

Κλίνη σεπτή, ήν Σολομών προδιέγραψε, κυκλουμένην, δυνατοίς εξήκοντα, χαίρε Παρθένε η κεχρυσωμένη, τού νοητού αγιάσματος, λαβίς η θεία χαίρε, χαίρε βάτε πυρφόρε, χαίρε πύλη καί κλίμαξ καί γέφυρα.

Τού Αγίου

Εξ όρους κατασκίου

Νέος Αβραάμ, εδείχθης Ιεράρχα, άλλον Ισαάκ, τόν βίον θυσιάσας, καί μυστικήν ολοκάρπωσιν ανενέγκας, εν τώ πυρί τής συνειδήσεως.

Σύ τόν Ιακώβ, ζηλώσας θεοφόρε, κλίμαξ πρακτικής, εδείχθης πολιτείας, τάς αναβάσεις τών θείων σου νοημάτων, εν τή καρδία σου τιθέμενος.

Ράβδω μυστική, τή γλώττη διασχίσας, όλην τής Γραφής, τήν άβυσσον Τρισμάκαρ, ως Μωϋσής διεβίβασας τούς ανθρώπους, πρός τήν επίγνωσιν τής πίστεως.

Θεοτοκίον

Χαίρε θησαυρέ, τής πάντων σωτηρίας, χαίρε νοερά, πηγή τών ιαμάτων, χαίρε τό άγιον όρος, ό ο Προφήτης, Θεογεννήτορ προεώρακεν.

Έτερος τού Αγίου

Εθου πρός ημάς

Λόγων ερασταί, τόν τών λόγων μέγαν Κοσμήτορα, λόγοις ιεροίς χαρμονικώς, επανιόντα δεύτε τιμήσωμεν, λόγους ματαιόφρονας, σοφία λόγων λήρους απελέγξαντα.

Ώλβισας ημάς, διδαγμάτων πλούτω Χρυσόστομε, χείρα δ' αναστέλλεις εμβριθώς, πλεονεξίας πλούτω τήν βρίθουσαν, ελέγχων τρανότατα, καί κατά νόμον, πλούτω θείας χάριτος.

Τόξον δυνατών, ιταμότης τύραννος τέθλασται, σύ δ' εν ασθενεία τής σαρκός, αγγελικώς βιούς υπερίσχυσας, ικέτας Χρυσόστομε, τούς πρίν διώκτας, έχων ιερώτατε.

Θεοτοκίον

Τάξεις νοεραί, υμνωδίαις Κόρη σέ μέλπουσιν, όν γάρ ουκ ισχύουσιν οράν, εκ τής αγνής νηδύος σου τέτοκας, σάρκα προσλαβόμενον, αναλλοιώτως, πάναγνε Θεόνυμφε.

Καταβασία

«Εκάλυψεν ουρανούς, η αρετή σου Χριστέ, τής κιβωτού γάρ προελθών,τού αγιάσματός σου, τής αφθόρου Μητρός, εν τώ ναώ τής δόξης σου, ώφθης ώς βρέφος, αγκαλοφορούμενος, καί επληρώθη τά πάντα τής σής αι νέσεως».

Τής Θεοτόκου

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Ίνα τί με απώσω, από τού προσώπου σου τό φώς το άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον, αλλ' επίστρεψόν με, καί πρός τό φώς τών εντολών σου, τάς οδούς μου κατεύθυνον δέομαι».

Νοεράν σατραπείαν, καί τυραννικήν εναέριον φάλαγγα, παρελθείν αλύπως, εν καιρώ τής εξόδου μου πάρεχε, ίνα σοι τό, Χαίρε, χαρμονικώς, Δέσποινα κράζω. Χαίρε πάντων ελπίς ακαταίσχυντε.

Ως χαράν συλλαβούσα, χαίρε υπεράμωμε, χαίρε υπέραγνε, χαίρε τής Αγνείας, πορφυρόχρουν άνθος ηδύπνοον, χαίρε παρθενίας, κακκοβαφές ερυθρόν ρόδον, καί Θεού τό ευώδες οσφράδιον.

Μυστική μυροθήκη, χαίρε τό ηδύπνοον μύρον η βρύουσα, χαίρε θεία κρήνη, η τό ύδωρ τό ζών αναβλύζουσα, χαίρε η τόν βότρυν, τόν τής ζωής καρποφορούσα, αγεώργητος άμπελος Δέσποινα.

Αδιόδευτε πύλη, χαίρε ήν διώδευσε Χριστός ο Κύριος. Παραδείσου πύλας, η ανοίξασα χαίρε τώ τόκω σου, χαίρε δι' ής χαίρει, ο ουρανός καί γή χορεύει, καί τά άνω τοίς κάτω συνάπτονται.

Τού Αγίου

Ο εκ νυκτός αγνοίας

Τήν Ιεράν στολήν σου, κατακοσμήσας τοίς άθλοις τών πόνων σου, έδειξας λαμπροτέραν, τήν Ιεραρχίαν Χρυσόστομε.

Αθλητικόν αγώνα, ιερομύστα γενναίως διήνυσας, πόλεσιν αοικήτοις, καί υπερορίαις στελλόμενος.

Τή αστραπή τών λόγων, τήν υπερκόσμιον γνώσιν εβρόντησας, Μύστα τών απορρήτων, υετούς δογμάτων ομβρήσας ημίν.

Θεοτοκίον

Άνευ φθοράς τεκούσα, Θεογεννήτορ τόν άσπορον τόκον σου, μόνη ώφθης Παρθένος, βρέφος υπομάζιον φέρουσα.

Έτερος τού Αγίου

Πρός σέ ορθρίζω

Ως έαρ ώφθης, ευωδιάζον μυστικώς, χαρίτων άνθεσι τών πιστών τά πλήθη, λύων κακών τόν χειμώνα Πάτερ, εν τή επανελεύσει σου.

Τό θείον ρείθρον, τών χαρισμάτων η πηγή, επανελήλυθεν, οιδιψώντες δεύτε ύδωρ ζωής, απαντλείτε πίστει, ενθέως ευφραινόμενοι.

Ρυέν εκρύβης, οίμοι! τό κάλλος τό εμόν, αλλ' επανήλθές μοι ποθητός εν χρόνω, η τού Χριστού Εκκλησία Πάτερ, βοά σοι επανήκοντι.

Θεοτοκίον

Ιλέωσαί μοι, τόν προελθόντα εκ τής σής, γαστρός Πανάμωμε, σαρκοφόρον Λόγον, όν εν ναώ Συμεών βαστάζων, ως Κτίστην εμεγάλυνεν.

Καταβασία

«Ως είδεν Ησαίας συμβολικώς, εν θρόνω επηρμένω Θεόν, υπ' Αγγέλων δόξης δορυφορούμενον, ώ τάλας! εβόα, εγώ, πρό γάρ είδον σωματούμενον Θεόν, φωτός ανεσπέρου, καί ειρήνης δεσπόζοντα».

Τής Θεοτόκου

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Τήν δέησιν, εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε, καί δέομαι ως Ιωνάς. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Η έμψυχος χαίρε Δέσποινα κόχλος, η κογχύλη, σών αχράντων αιμάτων πορφυραυγή, ερυθράν αλουργίδα, τώ τού παντός Βασιλεί, πορφυρώσασα, τήν γύμνωσιν την τού Αδάμ, η σκεπάσασα χαίρε Πανύμνητε.

Στηρίζει μέν, τάς καρδίας ανθρώπων, φυσικώς ο αισθητός άρτος Κόρη. Χριστιανών, τάς ψυχάς δέ κρατύνει, τό σόν αδόμενoν άγιον όνoμα, εντεύθεν καί χαρμονικώς, πάσα γλώσσα τό χαίρε κραυγάζει σοι.

Λυχνία, η χρυσαυγίζουσα χαίρε, κιβωτός η θεοχώρητος, χαίρε σκηνή, χαίρε άγιον όρος, χαίρε τού ζώντος Θεού πόλις έμψυχε, παλάτιον χαίρε Χριστού, χαίρε τέμενος θείον πολύφωτον.

Υπέραγνε, υπεράμωμε χαίρε, τό τής φύσεως εξαίρετον άνθος, χαίρε Κοινή, τών ανθρώπων τού γένους, φιλοτιμία καί χάρις θεόσδοτος, τήν άτιμον φύσιν τών βροτών, η τιμήσασα χαίρε τώ τόκω σου.

Τού Αγίου

Ως τόν Προφήτην ερρύσω

Ώσπερ χρυσόν εκ μετάλλων, εκ τού βάθους σοφέ τής καρδίας σου, τά πάγχρυσα δόγματα ημίν εθησαύρισας, καί τά σά λόγια πλούτον κατέλιπες.

Τήν παναγίαν σου μνήμην, ο λαός εορτάζων Χρυσόστομε, δοξάζει τόν Κύριον, τόν σέ εκλεξάμενον, καί καλέσαντα, εις τάς αιωνίους σκηνάς.

Ει καί νεκρός εί εν τάφω, αλλά ζώνεντώ κόσμω Χρυσόστομε, κηρύττεις μετάνοιαν, καί γράφεις συγχώρησιν, εγγυώμενος, τοίς μετανοούσι θερμώς.

Θεοτοκίον

Τόν εν χερσί τής Παρθένου, καί εν κόλποις Πατρός καθεζόμενον, τόν σάρκα φορέσαντα, καί μείναντα άτρεπτον, προσκυνήσωμεν, ως Θεόν καί κυριον.

Έτερος τού Αγίου

Άβυσσος εσχάτη

Τέμνει σε τής Εκκλησίας Χριστού η έκφρων βασίλισσα, αποτόμως ελέγχουσα, αλλ' αυτίκα τέμνεται, σύ δέ ελέγχεις αθάνατα, τήν εξαίσιον προτομήν εργασάμενος.

Όργανον εδείχθης τού παντουργού, Χρυσόστομε Πνεύματος, υπηχούν εμμελέστατα, κωφεύει δ' η τύραννος, ως ασπίς πρός επάσματα, καί οικτρότατον, ανταλλάττεται θάνατον.

Νέκρωσιν κάν τέθνηκε μή παθείν, σαφώς ανεδίδαξε, Βασιλείς ο Χρυσόστομος, αυτών γάρ προστάγμασιν, απειθήσας τό πρότερον, ταίς δεήσεσιν, επανήκε τό δεύτερον.

Θεοτοκίον

Ένα σε τόν εκ Παρθένου νοών, κάν σάρκα προσείληφας, καί διπλούς εχρημάτισας, μακράν απερράπισε, καί τομήν καί τήν σύγχυσιν, ο Χρυσόστομος, Ιωάννης Θεάνθρωπε.

Καταβασία

«Εβόησέ σοι, ιδών ο Πρέσβυς, τοίς οφθαλμοίς τό σωτήριον, ό λαοίς επέστη. Εκ Θεού Χριστέ σύ Θεός μου».

Κοντάκιον

Ήχος α' Χορός Αγγελικός

Εφράνθη μυστικώς, η σεπτή Εκκλησία, τή ανακομιδή, τού σεπτού σου λειψάνου, καί τούτο κατακρύψασα, ως χρυσίον πολύτιμον, τοίς υμνούσί σε, αδιαλείπτως παρέχει, ταίς πρεσβείαις σου, τών ιαμάτων τήν χάριν, Ιωάννη Χρυσόστομε.

Ο Οίκος

Η λαμπάς, η τών έργων μου στυγνή πέφυκεν, Ιωάννη Χρυσόστομε, καί δειλιώ πρός υπάντησιν τού ίερού σου σκήνους, αλλ' αυτός με οδήγησον, καί τάς τρίβους μου εύθυνον, μετανοίας παρέχων μοι καιρόν πανάγιε, ως αυτής κήρυξ ένθεος, καί τών παθών μου τών πολυτρόπων κατεύνασον ζάλην, καί παγίδων τού Βελίαρ αφαρπάσας με, εις τέλος σώσόν με, όπως υμνώ σου αξίως τήν θείαν επάνοδον, ως πρίν καί τήν κοίμησιν τολμήσας εδόξασα, Ιωάννη Χρυσοστομε.

Συναξάριον

Τή ΚΖ' τού αυτού μηνός, Η Ανακομιδή τού Λειψάνου τού εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τού Χρυσοστόμου.

Στίχοι

· Νεκρός καθίζη, ώ Ιωάννη, θρόνω,

· Αλλ' εν Θεώ ζών, πάσιν Ειρήνη, λέγεις.

· Άπνουν εβδομάτη κόμισαν δέμας εικάδι χρυσούν.

Τή αυτή ημέρα, Η Αγία Μαρκιανή Βασίλισσα, η εν τοίς Αγίοις Αποστόλοις, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Τήν Βασίλισσαν Μαρκιανήν εκ βίου,

· Χριστός Βασιλεύς εξάγει Βασιλέων.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Κλαυδίνος εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ψυχής ίδων σής κάλλος εξηρημένον,

· Ο ψυχεραστής λαμβάνει σε Κλαυδίνε.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Πέτρος ο Αιγύπτιος εις βαθύ γήρας ελθών, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ως ώριμός τις σίτος εκ γήρως Πέτρε,

· Οίνον ταμείω συγκομίζει τώ τάφω.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τής Θεοτόκου

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Θεού συγκατάβασιν, τό πύρ ηδέσθη εν Bαβυλώνι ποτέ, διά τούτο οιπαίδες εν τή καμίνω, αγαλλομένω ποδί, ως εν λειμώνι χορεύοντες έψαλλον. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Η μόνη απείρανδρος, η μόνη άφθορος, χαίρε Δέσποινα, η Παρθένος καί Μήτηρ, η παιδοτόκος καί απειρόγαμος, τό ξένον χαίρε καί φρικτόν μυστήριον, χαίρε Αγγέλων τρυφή, χαίρε ανθρώπων χαρά.

Σιων πόλις έμψυχε, τού Βασιλέως τών Βασιλέων Χριστού, περί ής ελαλήθη, δεδοξασμένα χαίρε Θεόνυμφε, χαίρε η κλίμαξ, δι' ής μεταβαίνομεν, πρός ουρανόν από γής, καί εκ φθοράς εις ζωήν.

Λειμών θεοφύτευτος, ευώδης κήπος θεοβλαστούργητος, ανεδείχθης Παρθένε, αθανασίας άνθος ανθήσασα, διό συμφώνως τό χαίρέ σοι κράζομεν. Χαίρε χαράς χορηγέ, χαίρε πηγή γλυκασμού.

Υπέρτιμε Δέσποινα, εξ ατιμίας παθών με λύτρωσαι, ίνα σοι χαρμοσύνως, τό χαίρε κράζω, χαίρε αγνείας πηγή, χαίρε ταμείον πάσης καθαρότητος, χαίρε δοχείον Θεού, χαίρε χωρίον Χριστού.

Τού Αγίου

Ο τούς Παίδας δροσίσας-

Ακριβής επεγνώσθης θεηγόρος, καί κοινός αντιλήπτωρ τών εν τώ κόσμω, ημαρτη κότων, Όσιε, παρεγγυών τήν μετάνοιαν.

Ως χρυσός εν καμίνω τών κινδύνων, πυρωθείς Ιεράρχα ουκ εχωνεύθης, ού κατεφλέχθης, δοκιμασθείς γάρ έδειξας, υπεροβρύζους τούς πόνους σου.

Ουκ ενάρκησας νας, ουκ ησχύνθης ου προέκρινας, αδικίαν δικαιοσύνης Όσιε, καί μαρτυρεί ο τής χήρας αγρός.

Θεοτοκίον

Χαίρε κούφη νεφέλη, χαίρε πύλη, δι' ής μόνος διήλθεν, ο Θεός ημών Θεοτόκε, αφθόρω τόκω άσπορος, εκ σού Υιός γεννηθείς ου τραπείς.

Έτερος τού Αγίου

Ως πάλαι τούς ευσεβείς

Ξενούν τήν χήραν Σοφέ, ασύγγνωστον φάσκοντα, τών εξ αυτής ξένον σε ποιεί, εκ τής βασιλίδος η πάντολμος γυνή, ξένη θείας χάριτος, ξενώσει χρηματίσασα, τών σοφών διδαγμάτων σου.

Αλλ' επανήλθες ηδύς, ως ήλιος νέφεσιν, αποκρυβείς μέγιστε φωστήρ, καταφωσφορών φωταυγία μυστική, τών χρυσών δογμάτων σου, τούς φωτισθέντας άπαντας, Ιωάννη Χρυσόστομε.

Διαίρω σοι τάς εμάς, παλάμας Χρυσόστομε, περιβολαίς ένδον σε λαβείν, τόν νυμφαγωγόν, επανήκοντα λαμπρώς, φίλτρον ως χρόνιον, η Εκκλησία κράζει σοι, εορτάζουσα σήμερον.

Θεοτοκίον

Ως μυστική τις λαβίς, τόν άνθρακα φέρουσα, τόν νοητόν έρχη πρός, ναον, όν Συμεών λαμπρυνθήσεται χερσί, Πάναγνε δεξάμενος, καί τά τού πάθους σύμβολα, προφητεύσει σαφέστατα.

Καταβασία

«Σέ τόν εν πυρί δροσίσαντα, Παίδας θεολογήσαντας, καί Παρθένω, ακηράτω, ενοικήσαντα, Θεόν Λόγον υμνούμεν, ευσεβώς μελωδούντες. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Τής Θεοτοκου

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Ευλογείτε παίδες, τής Τριάδος ισάριθμοι, δημιουργόν Πατέρα Θεόν, υμνείτε, τόν συγκαταβάντα Λόγον, καί τό πύρ εις δρόσον μεταποιήσαντα, καί υπερυψούτε, τό πάσι ζωήν παρέχον, Πνεύμα Πανάγιον, εις τούς αιώνας».

Ιεσσαί εκ ρίζης, χαίρε ράβδος βλαστήσασα, χαίρε αποτίστως ανθηφορoύσα, άνθος τόν Χριστόν ωραίον, χαίρε πίον όρος, χαίρε κατάσκιον, χαίρε Θεού όρος, εν ώ κατοικείν ο Λόγος, πάντων ηυδόκησε πρό τών αιώνων.

Σιδηρά σου ράβδω, κραταιάς αντιλήψεως, ως υλακτούντας κυνας, ως ωρυομένους θήρας, τά περικυκλούντα τήν ταπεινήν μου ψυχήν, αποσόβει πάθει, δεινώς με πολιορκούντα, ίνα τό χαίρέ σοι Παρθένε κράζω.

Ωραιώθης όλη, τόν ωραίον εν κάλλεσιν, υπέρ υιούς ανθρώπων, Χριστόν τεκούσα, η εν γυναιξίν ωραία, διό σοιτό χαίρε κράζομεν χαίροντες, χαίρε Θεοτόκε, Αγνη κεχαριτωμένη, χαίρε τής κτίσεως ενδοξοτέρα.

Δανιήλ ό είδεν, όρος πρίν αλατόμημον, Θεογεννήτορ χαίρε, εξ ού ετμήθη, ακρογωνιαίος λίθος. Χαίρε θεοδόχε, ανθρακοφόρε λαβίς, χαίρε τών αϋλων, Αγγέλων αγιωτέρα, χαίρε τής κτίσεως τιμιωτέρα.

Τού Αγίου

Οι θεορρήμονες Παίδες

Η θεορρήμων σου γλώσσα εν τώ κόσμω, ώσπερ χρυσήλατος σάλπιγξ, εξ ουρανού απηχήσασα, Ιεράρχα Κυρίου, την πλάνην απήλασε.

Ιερουργέ τών αρρήτων μυστηρίων, μυστιπόλε τών άνω, καί τής Τριάδος υπέρμαχε, ικετεύων, μή παύση, σωθήναι τήν ποίμνην σου.

Ως τή Τριάδι λατρεύων Ιεράρχα, καί χορώ τών Αγγέλων, συναυλιζόμενος Όσιε, ικετευων μή παύση, σωθήναι τούς δούλους σου.

Θεοτοκίον

Υπερφυώς εν γαστρί σου συλλαβούσα, τόν αγεώργητον βότρυν, Παρθενομήτορ εβλάστησας, επαξίως ούν πάντες, τό χαίρέ σοι κράζομεν.

Έτερος τού Αγίου

Αστέκτω πυρί

Μαστοίς εόσεβ, είας σε Πάτερ Όσιε, τήν θρέψασαν εκτρέφεις Εκκλησίαν, απονέμων επταπλασίω, άρτω θείας χάριτος, ταύτη θρέπτρα, γλεύκος προχέων, ώς πόμα δέ, τό τών ιαμάτων, παμμάκαρ Χρυσόστομε.

Εις πάσαν τήν γήν επεξήλθε, Πάτερ σου ο φθόγγος τών δογμάτων, αλλ' η έκφρων βασιλίς σε περιορίζειν, τοπικώς υπείληφεν, αλλ' εψεύσθη, σύ γάρ ως γίγας υψίδρομος, τό πάν περιλάμπεις, τών λόγων ταίς ακτίσι.

Λαμπρύνθητι σήμερον σύλλογος, Πιστών μετ' ευφροσύνης υπαντώντες, τώ προκρίτω τών διδασκάλων, ήκει γάρ εφέστηκε διανέμων, πάσι τήν χάριν τήν άφθονον, ής εμφορηθώμεν, γηθόμενοι πλουσίως,

Θεοτοκίον

Όρώ σε Μητρός εν αγκάλαις, οιδά σε δ' απρόσιτον θεότητος τή φύσει, πώς ούν Λόγε χερσί κατέχη, ός χειρί τήν σύμπασαν έχεις κτίσιν, έφη Συμεών Θεάνθρωπε, τήν απόρρητόν σου, δοξάζων δυναστείαν.

Καταβασία

«Αστέκτω πυρί ενωθέντες, οι θεοσεβείας προεστώτες Νεανίαι, τή φλογί δέ μή λωβηθέντες, θείον ύμνον έμελπον. Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τής Θεοτόκου

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν! όπως ο Ύψιστος, εκών κατήλθε μέχρι καί σώματος, παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Ιδού σε πάσαι γενεαί, μακαρίζουσι, τήν αειμακάριστον, ως προεφήτευσας, Θεογεννήτορ εκ θείου Πνεύματος, καί ως τεκούση τήν χαράν, τό χαίρε βοώσί σοι. Χαίρε ζωής θησαυρέ, χαίρε κρήνη, ψυχικόν μέλι βρύουσα.

Ώρθωσας Δέσποινα Αγνή, τού προπάτορος Αδάμ τό ολίσθημα, καί τής προμήτορος, Εύας τήν λύπην εις χαράν έτρεψας, ως ούν αιτία τής χαράς, τό χαίρε βοώμέν σοι. Χαίρε χαρά τών Πιστών. Χαίρε τών Χριστιανών αγαλλίαμα.

Άξιον χαίρέ σοι βοάν, εν σοί γάρ ουσιωδώς η αϊδιος, χαρά εσκήνωσε, Παρθένε Κόρη Θεογεννήτρια. Χαίρε Παράδεισε τρυφής, χαίρε η χρυσόρρειθρος, αθανασίας πηγή, χαίρε νέκταρ αληθές η προχέουσα.

Νύσσει μου βέλει γλυκερώ, τήν καρδίαν ο σός πόθος Πανύμνητε, καί εκβιάζει με, Χαίρέ σοι κράζειν διά παντός καί βοάν. Χαίρε γαλήνιε λιμήν, χαίρε η ποντίσασα, τόν νοητόν Φαραώ, γλυκυτάτη ευδιάβατος θάλασσα.

Τού Αγίου

Τόν προδηλωθέντα

Άλλος χρυσορρόας, εφάνης πάγχρυσε Πάτερ, τό χρυσούν γάρ στόμα, καί η γλυκείά σου γλώσσα, πλημμυρούσι τώ τών δογμάτων πελάγει, καί ψυχάς αυχμώσας καταρδεύουσι.

Θάλασσαν υπάρχουσαν, αδιάβατον Πάτερ την Γραφήν βατήν, καί πλευστήν απειργάσω τώ κόσμω, τώ ιστίω αναπετάσας τού λόγου, καί πρός γνώσιν άκλυστον ελάσας τόν νούν.

Σύ τής ακενώτου πηγής, αντλήσας τά ρείθρα, ποταμούς δογμάτων, τή Εκκλησία προχέεις, εξ ών άπαντες οι διψώντες αντλούμεν, νάματα χρυσόρρειθρα Χρυσόστομε.

Θεοτοκίον

Βάτον καιομένην πυρί, καί μή φλεγομένην, προσεώρα πάλαι, Μωσής Θεομήτορ Παρθένε, τήν θεόδεκτον προτυπών σου γαστέρα, υποδεξαμένην τό ακήρατον πύρ.

Έτερος τού Αγίου

Καινόν τό θαύμα

Στρατός Αγγέλων, δήμος Προφητών, Αποστόλων τε καί τών Μαρτύρων θείος χορός, ημίν συναγάλλονται φαιδρώς κοινωνούντες, τής Εορτής Παμμάκαρ, καί τόν ύμνον τών σών, οικείαν ηγούμενοι τήν χάριν, πάντων γάρ έσχες, εν σοί τόν βίον αποματτόμενος.

Ιδού τού κόσμου έλαμψε τό φώς, ο πανύψηλος εναπέφηνε θείος πυρσός, τό γλυκύρρουν πέλαγος, τών θείων χαρίτων, εμφορηθώμεν δεύτε τού φωτός αδελφοί, θαλφθώμεν, αρδεύσωμεν καρδίας, άσμασι πάντες, τόν Χρυσορρήμονα μεγαλύνοντες.

Ως οβολούς σοι δύω τήν ωδήν, απόρου μου καί δειλαίας Παμμάκαρ ψυχής, αγαθών παντοίων μέν, οικτρώς χηρευούσης, πόθου δέ θείου πλούτω προσαγαγούσης αυτήν, χρηστότητος μίμημα τής θείας, δέχοιο χάριν, αντιβραβεύων μοι πλουσιόδωρον.

Θεοτοκίον

Βαδίζων τρέμω, έφη Συμεών, τόν σαλεύοντα τή προσβλέψει δέ πάσαν τήν γήν, κατέχων ρωννύομαι, σόν τόκον Παρθένε, τής τρομεράς σαρκός δ' απολυόμενος, χρησμών μοι τών θείων αποβάντων, χαίρων κομίζω καί τοίς εν άδη, λύτρον τά ευαγγέλια.

Καταβασία

«Εν νόμω, σκιά καί γράμματι, τύπον κατίδωμεν οι πιστοί, πάν άρσεν τό τήν μήτραν διανοίγον, άγιον Θεώ, διό πρωτότοκον Λόγον, Πατρός ανάρχου Υιόν, πρωτοτοκούμενον Μητρί, απειράνδρω, μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Αγάλλου πολις πόλεων, πασών η Βασιλεύουσα, ως τού καλού σου Ποιμένος, τού Ποιμενάρχου τό σκήνος, απολαβούσα σήμερον, τού σέ καί κόσμον άπαντα, ρυθμίζοντος καί σώζοντος, μελισταγούς Χρυσοστόμου, καί επικρότει τοίς ύμνοις.

Θεοτοκίον, όμοιον

Φρικτή η προστασία σου, Μαρία Θεοκόσμητε, καί φοβερά σου η δόξα, πάση τή γή Θεοτόκε, εις σέ γάρ νύν καυχώμεθα, σέ καί μεσίτην έχοντες, πρός τόν Υιόν καί Κτίστην σου, τή ακοιμήτω πρεσβεία, τή σή σωθείημεν πάντες.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ' Έδωκας σημείωσιν

Χρυσού τηλαυγέστερον, τά Ιερά σου διδάγματα, προχεόμενα πάνσοφε, πλουτίζει Χρυσόστομε, πενομένας φρένας, καί αποδιώκει, τών παθημάτων τήν αχλύν, φιλαργυρίας πικρόν χειμώνά τε, διό σε μακαρίζομεν, χρεωστικώς καί τήν κόνιν σου, τών λειψάνων σεβόμεθα, ως πηγήν αγιάσματος.

Αδίκως τής ποίμνης σου, απελαθείς Πάτερ Όσιε, προσωμίλησας θλίψεσι, πικραίς εξορίαις τε, εν αίς ηξιώθης, μακαρίου τέλους, οία γενναίος αθλητής, καταπαλαίσας τόν πολυμήχανον, διό τή επανόδω σου, η Εκκλησία αγάλλεται, ήν χρυσώ κατεκόσμησας, τών πανσόφων δογμάτων σου.

Ο στύλος ο πύρινος, ο ποταμός ο τοίς νάμασι, τών δογμάτων κατάρρυτος, ο νούς ο ουράνιος, τής θεολογίας, τό πάγχρυσον στόμα, αμαρτωλών εγγυητής, τής μετανοίας κήρυξ ο ένθεος, φωστήρ ο διαυγέστατος, ο επουράνιος άνθρωπος, ο μακάριος σήμερον, ανυμνείσθω Χρυσόστομος.

Κόσμον ώς βασίλειον, η Βασιλίς τό σόν λείψανον, δεξαμένη Χρυσόστομε, εν τούτω σεμνύνεται, καί εγκαυχωμένη, επί τοίς σοίς λόγοις τήν οικουμένην συγκαλεί, εις ευφροσύνην καί θείαν μέθεξιν, αφθόνων τών χαρίτων σου, μεγαλοφώνως κραυγάζουσα, Ιησού υπεράγαθε, σύ εί δόξα τών δούλων σου.

Δόξα... Ήχος δ' Γερμανού

Πάτερ Χρυσόστομε, ως ποταμός θεόβρυτος, εκ τής Εδέμ μυστικώς εξερχόμενος, εις αρχάς τέσσαρας διαδραμών, σοίς λόγοις τής γής τά πέρατα, πάντα πιστόν κατήρδευσας, τή παγχρύσω διδασκαλία σου, διό τήν επάνοδον, σού τών θείων λειψάνων, ημίν σαφώς πολιτογραφήσας, πρεσβεύεις σωθήναι, τάς ψυχάς Ιωάννη, τών ανυμνούντων σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εκ παντοίων κινδύνων τούς δούλους σου φύλαττε, ευλογημένη Θεοτόκε, ίνα σε δοξάζωμεν, τήν ελπίδα τών ψυχών ημών.

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις.

Εις τήν Λειτουργίαν, Τυπικά εκ τών Κανόνων τού Αγίου Ωδή γ' καί ς'.

Απόστολος

Αδελφοί, τοιούτος ημίν έπρεπεν Αρχιερεύς...

Ευαγγέλιον κατά Ιωάννην

Είπεν ο Κύριος, Εγώ ειμι η θύρα...

Κοινωνικόν

Εις μνημόσυνον αιώνιον έσται Δίκαιος, Αλληλούϊα.