ΤΗ ΚΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ξενοφώντος καί τής συνοδίας αυτού.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Ότε, εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Λάμπων, αξιώμασι ψυχής, ελεημοσύνη καί πίστει σαυτόν ελάμπρυνας, χαίρων γάρ εσκόρπισας, τόν πλούτον πένησιν, εις αιώνας δέ μένει σου, η δικαιοσύνη, φώς σοι ανατέλλουσα Πάτερ ανέσπερον, ένθα, τούς οσίους σου Παίδας, όψει καί τήν τούτους τεκούσαν, Πόλιν τήν ουράνιον οικήσαντας.

Δόξαν, παριδόντες τήν φθαρτήν, δόξης τής αφθάρτου καί θείας κατηξιώθητε, πάσαν γάρ πατήσαντες, βίου τερπνότητα, τόν τώ όντι τερπνότατον, Χριστόν θεοφόροι, άγαν εποθήσατε, τόν υμάς σώσαντα, κόσμου τρικυμίας καί ζάλης, καί τώ γαληνώ καί φωσφόρω, βίω καθορμίσαντα Πανόλβιοι.

Πάθη, θανατώσαντες σαρκός, τούς τής απαθείας χιτώνας περιεβάλεσθε, βίου καθαρότητι, τούτους υφάναντες, πολιτείαν δ' ισάγγελον, εν σώματι όντες, έτι καρτερόφρονες επιδεικνύμενοι, δόξης ηξιώθητε πάντες, τής Αγγελικής εν υψίστοις, θείας απολαύοντες λαμπρότητος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Μόνη, τόν αχώρητον Θεόν, αστενοχωρήτως εν μήτρα εκυοφόρησας, άνθρωπον γενόμενον, δι' αγαθότητα, Παναγία Θεόνυμφε, διό δυσωπώ σε, τών στενοχωρούντων με παθών απάλλαξον, όπως, τήν στενήν καί ευθείαν, τρίβον διοδεύσας προφθάσω, τήν επί ζωήν Παρθένε φέρουσαν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Βότρυν, τόν παμπέπειρον Αγνή, όν αγεωργήτως εν μήτρα εκυοφόρησας, ξύλω ως εώρακας τούτον κρεμάμενον, θρηνωδούσα ωλόλυζες, καί έκραζες. Τέκνον, γλεύκος εναπόσταξον, δι' ού η μέθη αρθή, πάσαν τών παθών Ευεργέτα, δι' εμού τής σέ τετοκυίας, σού τήν ευσπλαγχνίαν ενδεικνύμενος.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Ο Θεός τών Πατέρων ημών ο ποιών αεί μεθ' ημών κατά τήν σήν επιείκειαν, μή αποστήσης τό έλεος σου αφ' ημών, αλλά ταίς αυτών ικεσίας, εν ειρήνη κυβέρνησον τήν ζωήν ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής Οκτωήχου καί τών Αγίων, ού η ακροστιχίς.

Ξενοφώντα μέλπω, σύμβιόν τε καί τέκνα. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος β'

«Δεύτε λαοί, άσωμεν άσμα Χριστώ τώ Θεώ, τώ διελόντι θάλασσαν, καί οδηγήσαντι, τόν λαόν όν ανήκε, δουλείας Αιγυπτίων, ότι δεδόξασται».

Ξύλου ζωής, καί Παραδείσου τής όντως τρυφής, πανοικεσία Πάνσοφοι, νύν απολαύοντες, τούς υμάς ευφημούντας, πρεσβεύσατε σωθήναι, πρός τόν Φιλάνθρωπον.

Εν τή οδώ τών εντολών σου βαδίζων θερμώς, ο σός ικέτης Δέσποτα, μονάς κατέλαβε, καταλλήλους τώ πόθω, ζωής τής αιωνίου επιλαβόμενος.

Νέαν σκηνήν, Αβραμιαίαν σύ έδειξας, τήν σήν οικίαν άπασι, διό θεσπέσιε, Αβραάμ εν τοίς κόλποις, αξίως καί δικαίως επαναπέπαυσαι.

Θεοτοκίον

Όλος εν σοί, κατασκηνώσας Πανάμωμε, όλον εμέ τόν άνθρωπον, ανεμορφώσατο, εκ Πατρός εκλάμψας, πρό πάντων τών αιώνων, Λόγος ο άναρχος.

Ωδή γ'

«Εν πέτρα με τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ εχθρούς μου, ευφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν. Ουκ έστιν άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε».

Φανοτάταις αξίαις τετιμημένος, φωτοφόρω διέπρεψας πολιτεία, τήν πράξιν γάρ επίβασιν θεωρίας, βοών ανέδειξας. Σύ εί Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.

Ως πάντων οικονόμος προβεβλημένος, τήν πάντων επιμέλειαν ανεδείξω, τοίς χρήζoυσι τόν πλούτόν σου διανέμων, υποδεχόμενος, φιλοφρονούμενος, Μοναζόντων τάγματα, Πάτερ Όσιε.

Νομίμοις εκτρεφόμενος τού Δεσπότου, εν νόμω καί παιδεία καί νουθεσία, Κυρίου εξεπαίδευσας σού τούς παίδας, κράζων θεσπέσιε, Σύ εί Θεός ημών, καί ουκ έστιν άγιος πλήν σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Τήν μόνην παρθενεύουσαν μετά τόκον, Mαρίαν τών Αγίων αγιωτέραν, τήν όντως απειρόγαμον Θεοτόκον, δεύτε υμνήσωμεν πιστοί, κραυγάζοντες. Χαίρε Μήτηρ άχραντε, χαίρε Δέσποινα.

Ο Ειρμός

«Εν πέτρα με τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ εχθρούς μου, ευφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν. Ουκ έστιν άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εντολαίς τού Δεσπότου επαγρυπνών, εφ' ομοίοις τε τρόποις παίδας τούς σούς, ρυθμίζων Μακάριε, Ξενοφών καί τήν σύζυγον, σύν αυτοίς τά άνω, κληρούσαι βασίλεια, πειρασμών παντοίων, λιπων τό κλυδώνιον, όθεν ευφημούμεν, ευσεβώς υμάς πάντας, καί πόθω γεραίρομεν καί πιστώς ανακράζομεν, θεοφόροι πανόλβιοι, πρεσβεύσατε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην υμών.

Θεοτοκίον

Ως Παρθένον καί μόνην εν γυναιξί, σέ ασπόρως τεκούσαν Θεόν σαρκί, πάσαι μακαρίζομεν, γενεαί τών ανθρώπων, τό γάρ πύρ εσκήνωσεν, εν σοί τής θεότητος, καί ως βρέφος θηλάζεις, τόν Κτίστην καί Κύριον, όθεν τών Αγγέλων, καί ανθρώπων τό γένος, αξίως δοξάζομεν, τόν πανάγιoν Τόκον σου, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς ανυμνούσιν αξίως, τήν δόξαν σου Άχραντε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί ποιμένα καί Λυτρωτήν, η, Αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ ωλόλυζε δακρυουσα, καί πικρώς εκβοώσα, ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις διά σπλάγχνα ελέους. Μακρόθυμε Κύριε, τού ελέους η άβυσσος, καί πηγή αγαθότητος, σπλαγχνίσθητι καί δώρησαι ούν, τών πταισμάτων άφεσιν τοίς δούλοις σου, τοίς ανυμνούσί σου πίστει, τά θεία παθήματα.

Ωδή δ'

«Εισακήκοα Κύριε, τήν ακοήν τής σής οικονομίας, καί εδόξασά σε μόνε φιλάνθρωπε».

Ανασωθέντες κλύδωνος, βιωτικού, λιμένι ευσεβείας, ωρμίσθητε Παίδες μακαριώτατοι.

Μεμυημένοι γνώσιν, τών θείων, καί τήν τών ανθρωπίνων, τώ Θεώ λατρεύειν προτετιμήκατε.

Εκ τής αβύσσου Όσιοι, τής κοσμικής, ρυσθέντες πανενδόξως, αγαθών αβύσσω προσελη λύθατε.

Θεοτοκίον

Λελυτρωμένοι αίματι, τώ εκ πλευράς, χυθέντι, τού Υιού σου, Θεομήτορ πάντες σέ μακαρίζομεν.

Ωδή ε'

«Ο τού φωτός χορηγός, καί τών αιώνων ποιητής Κύριος, εν τώ φωτί τών προσταγμάτων, οδήγησον ημάς, εκτός σου γάρ άλλον, Θεόν ου γινώσκομεν».

Πρός τήν ανώλεθρον, κατεπειγόμενος ζωήν, έσπευσας, καταλαβείν τήν ηγιασμένην, Aρκάδιε πόλιν, καί τάφω τής όντως ζωής προσεπέλασας.

Ως ευπρεπής αληθώς, η γενομένη περί σέ πρόνοια, καί θαυμαστή καί δεδοξασμένη, κυβέρνησις θεία, τού πάντων Δεσπότου, παμμάκαρ Αρκάδιε.

Σού προμηθούμενος, ο εν αγκάλαις Συμεών πρότερον, ανακλιθείς, τού θείου Πρεσβύτου, πρεσβύτη σε θείω, Αρκάδιε φέρων, Χριστός καθωδήγησεν.

Θεοτοκίον

Υιόν τόν άναρχον, καί συναϊδιον Πατρί τέτοκας, υπερφυώς εκ σού σαρκωθέντα, πανάμωμε Κόρη, διό Θεοτόκον, Αγνή σε κηρύττομεν.

Ωδή ς'

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον. Εκ φθοράς, ο Θεός με ανάγαγε».

Μακαρίας ζωής εφιέμενος, τώ τών Μοναζόντων προστρέχεις συστήματι, τήν ζωτικήν επίπνοιαν, συνεργόν Ιωάννη ποιούμενος.

Βροτοκτόνου κακίας νεκρότητα, καί θανατηφόρον ιόν απωσάμενος, τώ ζωηφορω μνήματι, τού Χριστού Ιωάννη προσέδραμες.

Ιωάννου τόν βίον εζήλωσας, καί γάρ ώς εκείνος τήν έρημον ώκησας, καί καθαρώς εβίωσας, Ιωάννη Χριστώ καθαιρόμενος.

Θεοτοκίον

Ουρανόν ο τανύσας μονώτατος, άλλον ουρανόν έμψυχον επειργάσατο, σέ Θεομήτορ άχραντε, καί εκ σού τοίς εν σκότει ανέτειλεν.

Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον. Εκ φθοράς, ο Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Τήν τού βίου θάλασσαν διεκφυγόντες, Ξενοφών ο δίκαιος, σύν τή συζύγω τή σεπτή, εν ουρανοίς συνευφραίνονται, μετά τών τέκνων, Χριστόν μεγαλύνοντες.

Ο Οίκος

Ξένην οδόν θεοπρεπώς, Ξενοφών διοδεύσας, μετά καί τής συζύγου ελάθετε τήν φύσιν, ώσπερ ασώματοι σαφώς εν τή γή οφθέντες, διό καί πύλαι ημίν ουράνιαι ηνοίγησαν, καί μετά τών Αγγέλων χορεύετε, ως τού αμπελώνος γεγονότες τού Κυρίου εργάται, μετά καί τών τέκνων. Αινείτε ούν Χριστόν, δωρήσασθαι αίγλην φωτισμού ταίς ζοφεραίς ημών καρδίαις, μνήμην υμών τελούντων τήν φωτοφόρον, τόν στεφοδότην Χριστόν μεγαλύνοντες.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΣΤ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ξενοφώντος καί τής συμβίου αυτού Μαρίας καί τών τέκνων αυτού Αρκαδίου καί Ιωάννου.

Στίχοι

· Καί γήν λιπόντας, τούς περί Ξενοφώντα,

· Αβρά ξενίζω τού λόγου πανδαισία.

· Παισίν άμ' ηδ' αλόχω Ξενοφώντα θάνεν εικάδι έκτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού μεγάλου σεισμού.

Τή αυτή ημέρα, Μνήιμη τού Οσίου Πατρός ημών Συμεών, τού επιλεγομένου Παλαιού.

Στίχοι

· Τόν χούν παλαιέ Συμεών απεξύσω,

· Εχθρού παλαιού λεπτύνας εις χούν κάραν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ανανίου πρεσβυτέρου καί Πέτρου δεσμοφύλακος καί τών σύν αυτοίς επτά στρατιωτών.

Στίχοι

· Πέτρος σύν επτά τήν θάλασσαν εισέδυ,

· Οίς Ανανίας ηδέως συνεισέδυ.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Αμωνάς εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ζωής Αμωνάς νήμα πληρώσας άπαν,

· Ζωήν εφεύρεν, ούποτε πληρουμένην.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Γαβριήλ εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Σύν τώ Γαβριήλ τώ Νόων πρωτοστάτη,

· Καί Γαβριήλ ίστησι Χριστός τόν νέον.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι δύω Μάρτυρες, οι εν Φρυγία, τυπτόμενοι τελειούνται.

Στίχοι

· Βάκλοις αθληταί τραυματισθέντες δύω,

· Στεφθέντες εύρον τήν συνούλωσιν τάχει.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

«Αντίθεον πρόσταγμα παρανομούντος, τυράννου μετάρσιον, τήν φλόγα ανερρίπισε, Χριστός δέ εφήπλωσε θεοσεβέσι Παισί, δρόσον τήν τού Πνεύματος, ο ων ευλογημένος καί υπερένδοξος».

Νοός καθαρότητι ο θεοφόρος, υμών τήν συνέλευσιν, καθορών προεμήνυσε, Θεός γάρ δίκαιος, τής ευσεβείας υμάς, θείως αμειβόμενος εις έν, ως ελεήμων επισυνήγαγε.

Τόν ζήλoν θεώμενος τής ευσεβείας, τήν πίστιν δεχόμενος, τόν πόθον προσιέμενος, υμών ο φιλάνθρωπος, πάντας συνήθροισε, μίαν εις εστίασιν υμάς, ο ευεργέτης καί υπερένδοξος.

Θεοτοκίον

Ελπίς ακαταίσχυντε, ελπίς βεβαία, καί τείχος ακράδαντον, καί σκέπη καί βοήθεια, γενού μοι Πανάμωμε, τώ πεποιθότι εις σέ, σοί γάρ ανατίθημι Αγνή, πάσαν ελπίδα τής σωτηρίας μου.

Ωδή η'

«Κάμινος ποτέ, πυρός εν Βαβυλώνι τας ενεργείας διεμέριζε, τώ θείω προστάγματι, τούς Χαλδαίους καταφλέγουσα, τούς δέ πιστους δροσίζουσα ψάλλοντας, Ευλογείτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον».

Κάμινον σφοδρώ πυρί τήν καιομένην, τής απ' αλλήλων διαστάσεως, στερρώς υπεμείνατε, τά γάρ σπλάγχνα σπαραττόμενοι, καί τάς ψυχάς πυρούμενοι, κέντρω τής συμφυϊας, άθλους Μαρτύρων ηνύσατε.

Άνωθεν υμάς, νεφέλη δροσοβόλος φιλανθρωπίας επεσκίασε, Σιών εν τοίς όρεσιν, ένθα δρόσος η τού Πνεύματος, τούς Μαθητάς επύρσευσε, κράζοντας. Ευλογείτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον.

Ίλεων ημίν, καί ευμενή γενέσθαι, τόν Ευεργέτην ικετεύσατε Πατέρες πανόλβιοι, τοίς ημών νύν μακαρίζουσι, τό ιερόν μνημόσυνον, φυτών ηνωμένων καί συνημμένων τή χάριτι.

Θεοτοκίον

Τόν μονογενή, Υιόν Θεόν καί Λόγον, τόν πρό αιώνων εξ ανάρχου Πατρός, αρρήτως εκλάμψαντα, τόν τής κτίσεως πρωτότοκον, γεγενημένον τέτοκας, όθεν σε Θεομήτορ, πάντα τά Έθνη δοξάζομεν.

Ο Ειρμός

«Κάμινος ποτέ, πυρός εν Βαβυλώνι τας ενεργείας διεμέριζε, τώ θείω προστάγματι, τούς Χαλδαίους καταφλέγουσα, τούς δέ πιστους δροσίζουσα ψάλλοντας, Ευλογείτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον».

Ωδή θ'

«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου, ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν τά εσκορπισμένα, διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

Επ' ώμων αράμενοι, τόν τού Χριστού Σταυρόν αληθώς, διηνύσατε τρίβον τήν τής ασκήσεως, πάσαν αρετήν εκτελούντες, έως αυτήν, τήν όντως αγήρω, ζωήν κατειλήφατε, πανοικία στεφανούμενοι.

Κατακυριεύσαντες, τού τής σαρκός φρονήματος, τόν τού Πνεύματος πλούτον εθησαυρίσατε, χάριν ιαμάτων, λαβόντες εκ τής Πηγής, τής τών χαρισμάτων, ή νύν προσχωρήσαντες, αιωνίως αναπαύεσθε.

Νικήσαντες Όσιοι, τάς μηχανάς τού δράκοντος, επί τέλει τών άθλων ανηγορεύθητε, τής δικαιοσύνης στεφάνους, παρά Χριστού, λαβόντες αξίως, όν νύν δυσωπήσατε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Θεοτοκίον

Αμήτορα πρότερον, κατά τήν πρώτην γέννησιν, δι' ημάς σαρκωθέντα, Τίκτεις απάτορα, δύω γνωριζόμενον φύσεις, τήν θεϊκήν, καί τήν Ανθρωπίνην, καί ταύτας πιστούμενον, ενεργείαις Θεονύμφευτε.

Ο Ειρμός

«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου, ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν τά εσκορπισμένα, διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριoν

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Εσκόρπισας τόν πλούτον, τοίς πένησι θεαρέστως, καί παροικών ωκειώθης, ώ Ξενοφών τώ Κυρίω όν δυσώπει παμμάκαρ, παθών ημάς εξελέσθαι.

Θεοτοκίον

Τάς στρατιάς τών Αγγέλων, καί τών αγίων τους χορούς, υπερανέστηκεν όντως, τά μεγαλείά σου Αγνή, διό Χριστόν εκδυσώπει, υπέρ λαού επταικότος.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.