ΤΗ ΚΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μαξίμου τού Ομολογητού, καί τού Αγίου Μάρτυρος Νεοφύτου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Ομολογητού.

Ήχος δ' Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Τόν δι' οίκτον γενόμενον, ως ευδόκησεν άνθρωπον, εν δυσί θελήσεσιν ενεργείαις τε, κατανoούμενoν Όσιε, εκήρυξας Μάξιμε, αποφράττων μιαρών, τά απύλωτα στόματα, μονοθέλητον, μονενέργητον τούτον δοξαζόντων, επηρεία διαβόλου, τού τήν κακίαν τεκτήναντος.

Ταίς νευραίς τών δογμάτων σου, Πύρρον Πάτερ απέπνιξας, ληρωδούντα Μάξιμε τόν κακόφρονα, καί διωγμούς εκαρτέρησας, καί θλίψεις αοίδιμε, μαστιζόμενος δεινώς, καί τήν γλώτταν τεμνόμενος, καί τήν πάντοτε, πρός Θεόν αιρομένην θείαν χείρα, δι' ής γράφων διετέλεις, τά υψηλότατα δόγματα.

Οξυγράφου ως κάλαμος, τεθηγμένη τώ Πνεύματι, η αγία γέγονε Πάτερ γλώσσά σου, καλλιγραφούσα εν χάριτι, πλαξί καρδιών ημών, τόμον θείων αρετών, καί δογμάτων ακρίβειαν, καί τήν σάρκωσιν, τού εν δύω ουσίαις τοίς ανθρώποις, καί μιά τή υποστάσει, εμφανισθήναι θελήσαντος.

Στιχηρά Προσόμοια τού Μάρτυρος

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Ώ τού παραδόξου θαύματος! Περιστερά ομιλεί, Νεοφύτω τώ Μάρτυρι, ανθρωπίνω φθέγματι, εκ τών άνω φοιτήσασα, δι' ής αστράπτει, βίον ισάγγελον, υφ' ής νεάζων, αθλουργεί κράτιστα. Ώ θείων πράξεων, τού πεντάθλου Μάρτυρος! ού ταίς ευχαίς, σώσον τάς ψυχάς ημών, Χριστέ ως εύσπλαγχνος.

Ώ τού παραδόξου θαύματος! από σπαργάνων αυτού, ο αρτίφρων Νεόφυτος, εκτελεί θαυμάσια, ενεργεία τού Πνεύματος, εκ πέτρας ύδωρ, ευχαίς αρύεται, νεκράν εγείρει, ής ώφθη γέννημα. Ώ θείων πράξεων, τού πεντάθλου Μάρτυρος! ού ταίς ευχαίς, σώσον τάς ψυχάς ημών, Χριστέ ως εύσπλαγχνος.

Ώ τού παραδόξου θαύματος! υπέρ Χριστού εναθλών, ο γενναίος Νεόφυτος, τούς εχθρούς εξίστησιν, εξαισίοις εν θαύμασι, τό πύρ κοιμίζει, τούτω βαλλόμενος, αγρίους θήρας, πτήσσοντας δείκνυσιν. Ώ κράτος άμαχον, εν ώ τεθαυμάστωται, ο Αθλητής! αλλά ταίς ευχαίς αυτού, σώσον ημάς ο Θεός.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Όσιε Πάτερ, εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος τών κατορθωμάτων σου, δι' ών εν τοίς ουρανοίς, εύρες μισθόν τών καμάτων σου. Τών δαιμόνων ώλεσας τάς φάλαγγας, τών Αγγέλων έφθασας τά τάγματα, ών τόν βίον αμέμπτως εζήλωσας. Παρρησίαν έχων πρός Κύριον, ειρήνην αίτησαι ταίς ψυχαίς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Όλην αποθέμενοι

Κητώας κοιλίας με, τής πονηράς αμαρτίας, εξάγαγε Δέσποινα, εν γαστρί χωρήσασα τόν Αχώρητον, χαλεπού κλύδωνος, πειρασμών λύτρωσαι, καταιγίδος παραπτώσεων, Κόρη εξάρπασον, τών ανομιών μου ξηραίνουσα, τό πέλαγος καί παύουσα, τής δαιμονικής παρατάξεως, τάς επαναστάσεις, τή θεία συμμαχία σου Αγνή, όπως απαύστως δοξάζω σε, τήν Αειμακάριστον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης Χριστέ

Λαόν τόν ανομώτατον, αδίκως καθηλούντά σε, επί ξύλου, η Παρθένος καί Αγνή, καί Μήτηρ σου Ορώσα, ως Συμεών προέφη, τά σπλάγχνα Σώτερ διετέτρωτο.

Αποστίχου, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Τών Mοναστών τά πλήθη, τόν καθηγητήν σε τιμώμεν Μάξιμε, διά σού γάρ τήν τρίβον, τήν όντως ευθείαν πορεύεσθαι έγνωμεν. Μακάριος εί, τώ Χριστώ δουλεύσας, καί εχθρού θριαμβεύσας τήν δύναμιν Αγγέλων συνόμιλε, Οσίων ομόσκηνε καί δικαίων, μεθ' ών πρέσβευε τώ Κυρίω, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Οι Μάρτυρές σου Κύριε

Εξάρπασόν με Δέσποινα, χειρός τού δράκοντος τού βροτοκτόνoυ, τού πολεμούντός με εν υποκρίσει, καταπιείν ολοτελώς, σύντριψον τάς μύλας τούτου δέομαι, καί τά μηχανήματα διάλυσον, όπως ρυσθείς τών τούτου ονύχων, μεγαλύνω τήν δυναστείαν σου.

Η Σταυροθεοτοκίον όμοιον

Ηδάμαλις η άσπιλος, τόν μόσχον βλέπουσα επί τού ξύλου, προσαρτώμενον εθελουσίως, οδυρομένη γοερώς, Οίμοι! ανεβόα ποθεινότατον, τέκνον, τί σοι δήμος ανταπέδωκεν, αχάριστος Εβραίων, θέλων με ατεκνώσαι, εκ σού Παμφίλτατε.

Απολυτίκιον τού Οσίου

Ήχος πλ. δ'

Ορθοδοξίας οδηγέ, ευσεβείας Διδάσκαλε καί σεμνότητος, τής Εκκλησίας ο φωστήρ, τών Μοναζόντων θεόπνευστον εγκαλλώπισμα, Μάξιμε σοφέ, ταίς διδαχαίς σου πάντας εφώτισας, λύρα τού Πνεύματος. Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τού Μάρτυρος Απολυτίκιοv

Ήχος δ’ Ταχύ προκατάλαβε

Ο Μάρτυς σου, Κύριε, εν τή αθλήσει αυτού, τό στέφος εκομίσατο τής αφθαρσίας, εκ σού τού Θεού ημών, έχων γάρ τήν ισχύν σου, τούς τυράννους καθείλεν, έθραυσε καί δαιμόνων, τά ανίσχυρα θράση. Αυτού ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, κανών τής Οκτωήχου εις καί τών Αγίων δύω.

Ο Κανών τού Οσίου, ού η ακροστιχίς, άνευ τών Θεοτοκίων.

Ο Παμμέγιστος Μάξιμος δοξάζεται.

Ποίημα τού ιωάννου τού Δαμασκηνού.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

«Άσωμεν τώ Κυρίω τώ βυθίσαντι πάσαν τήν δύναμιν, Φαραώ εν θαλάσση, επινίκιον ωδήν, ότι δεδόξασται».

Όλην μοι τήν θεόπνουν, εκ τής μελιρρύτου καί ηδείας σου, εναπόσταξον γλώττης θείε Μάξιμε, χάριν τού Πνεύματος.

Πύρ καιόμενον ώφθης, κατά τών αιρέσεων Μακάριε, ως καλάμην γάρ ταύτας, κατηνάλωσας ζήλω τού Πνεύματος.

Άλογον προετέθη, εκ δυσσεβεστάτης, Προαιρέσεως μονοθέλητον δόγμα, τοίς δέ λόγοις σου Πάτερ διήλεγκται.

Θεοτοκίον

Όλος επιθυμία, ο εκ τής γαστρός σου Θεονύμφευτε, ευδοκήσας τεχθήναι, γλυκασμός τέ εστι καί φώς άδυτον.

Κανών τού Μάρτυρος, ού η ακροστιχίς.

Χριστού φυτόν σε Μάρτυς ευφημώ νέον. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος ο αυτός

«Υγράν διοδεύσας ωσεί ξηράν, καί τήν Αιγυπτίαν, μοχθηρίαν διαφυγών, ο Ισραηλίτης ανεβόα. Τώ Λυτρωτή καί Θεώ ημών άσωμεν».

Χριστού σε παμμάκαρ νέον φυτόν λειμώνι βλαστήσαν, τών Μαρτύρων καί ιερούς, καρπούς ευσεβείας εξανθήσαν, επεγνωκότες υμνούμεν Νεόφυτε.

Ρημάτων τών θείων εκπληρωτής, δεικνύμενος Μάκαρ, από βρέφους τήν αγαθήν μερίδα εμφρόνως εξελέξω, καί οδηγός πλανωμένων γεγένησαι.

Σταλάζων θεόφρον τόν γλυκασμόν, τής θεογνωσίας, εκ χειλέων τών Ιερών, ψυχάς φαρμαχθείσας τή κακία, τού αλλοτρίου σεπτώς Κατεγλύκανας.

Θεοτοκίον

Τεκούσα τόν φύσει Δημιουργόν, εθέωσας όλην, τήν ουσίαν τών γηγιενών, διό σε κυρίως Θεοτόκον, Ομολογούμεν Παρθένε Θεόνυμφε.

Τού Οσίου

Ωδή γ'

«Σύ εί τό Στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Μέγιστος ο Μάξιμος, τής ευσεβούς Χριστού Πίστεως, παναληθώς, κήρυξ τε καί μάρτυς, ανεδείχθη δι' αίματος.

Μάξιμε μακάριε, σύ δι' ασκήσεως γέγονας, θεοπρεπές, τής φιλοσοφίας, καί αγνόν ενδιαίτημα.

Έβλυσεν η γλώσσά σου, ποταμηδόν Χριστού δόγματα, πανευσεβή, Μάξιμε παμμάκαρ, τής σοφίας ο τρόφιμος.

Θεοτοκίον

Ίνα τρίβον Δέσποτα, πρός αγιότητα φέρουσσα, δείξης ημίν, μήτραν παναγίαν, παναγίως κατώκησας.

Τού Μάρτυρος

Ειρμός ο αυτός

Όλον ανακείμενον, τώ πανοικτίρμονι Λόγω σε, τό καθαρόν, Πνεύμα διετήρει, απαράτρωτον Ένδοξε.

Ύμνησαν τόν Κύριον, πλήθη λαών πιστών βλέψαντα, τήν διά σού, Μάρτυς τής τεκούσης, εκ νεκρών αναβίωσιν.

Φώς εναπαστράπτουσα, περιστερά φωνή ζώση σε, πρός τάς Οδούς, τάς σωτηριώδεις, προσκαλείται Νεόφυτε.

Θεοτοκίον

Ύμνον χαριστήριον, γένος βροτών αεί νέμει σοι, Μήτηρ Θεού, τήν αθανασίαν, διά σού κληρωσάμενον.

Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Κάθισμα τού Ομολογητού

Ήχος πλ. α' Τόν συνάναρχον Λόγον

Διωγμούς υπομείνας υπέρ τής Πίστεως, απεδίωξας Πάτερ άπασαν αίρεσιν, εκτμηθείς δέ σύν χειρί τήν γλώτταν Μάξιμε, ομολογίας ευπρεπή, εκ τής χειρός τού Ποιητού, εδέξω στέφανον μάκαρ, όν νύν απαύστως δυσώπει, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... τού Μάρτυρος

Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Νεοθαλές ώς περ φυτόν εκβλαστήσας, εν τώ λειμώνι τών Χριστού Αθλοφόρων, καρπούς ενθέου γνώσεως προσήγαγες Χριστώ, οίς περ διατρέφονται, οι πιστώς σε τιμώντες, ένδοξε Νεόφυτε. Αθλητά γενναιόφρον, Αλλά ταίς σαίς δεήσεσιν ημάς, πάντοτε σώζε, Θεώ παριστάμενος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μετά Θεόν επί τήν σήν Θεοτόκε, προσπεφευγως ο ταπεινός θείαν σκέπην, παρακαλώ δεόμενος, Ελέησον Αγνή, ότι υπερήράν μου, κεφαλήν αμαρτίαι, καί πτοούμαι Δέσποινα, τάς κολάσεις καί φρίττω, ικετηρίαν ποίησον σεμνή, πρός τόν Υιόν σου, εκ τούτων ρυσθήναί με.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν εξ ανάρχου τού Πατρός γεννηθέντα, η επ' εσχάτων σε σαρκί τετοκυία, επί Σταυρού κρεμάμενον ορώσά σε Χριστέ, Οίμοι! ποθεινότατε, Ιησού αν, εβόα, πώς ο δοξαζόμενος, ώς Θεός υπ' Αγγέλων, υπό ανόμων νύν βροτών Υιέ, θέλων σταυρούσαι; Υμνώ σε Μακρόθυμε.

Τού Οσίου

Ωδή δ'

«Εισακήκοα Κύριε, τήν ακοήν σου καί εφοβήθην, κατενόησα τά έργα σου, καί εδόξασα τό κράτος σου Κύριε».

Γηγενείς σε γεραίρουσι, καί τών ουρανίων τάξεις θαυμάζουσι, τη φιλία τής σοφίας γάρ, ανεδείχθης Πάτερ, ώς περ άσαρκος.

Ιταμός μέν ο τύραννος, αλλ' η καρτερ ία σου ακατάλυτος! όθεν σύ μέν μεμακάρισαι ο παμπόνηρος δέ εξωστράκισται.

Συναθλούσί σοι Μάξιμε, η τών μαθητών δυάς η πανόλβιος, σοί τών άθλων Κοινωνήσαντες, διό καί επάθλων ίσων έτυχον.

Τή ροή σου τού αίματος, καταρδευομένη η Εκκλησία Χριστού, εξανθεί πατροπαράδοτον, σού τού θείου σπόρου δόγμα Όσιε.

Θεοτοκίον

Λυτρωθέντες τώ τόκω σου, τού τής αμαρτίας χρέους Πανάμωμε, χαριστήριον εφύμνιον, αναπέμπομέν σοι θεονύμφευτε.

Τού Μάρτυρος

Ειρμός ο αυτός

Τό τού βίου σου άμεμπτον, καί τής διανoίας τό ακατάπληκτον, πλήθη πάμπολλα Θεώμενα, τώ Θεώ προσήλθον, Μάρτυς ένδοξε.

Όρος φθάσας κατώκησας, θείω οδηγούμενoς μάκαρ Πνεύματι, υπ' Αγγέλου δέ τρεφόμενος, τών Αγγέλων ώφθης ισοστάσιος.

Νόμους θείους δεξάμενος, σύ τούς γεγραμμένους Αξιοθαύμαστε, τούτους σπεύσας εκπεπλήρωκας, υπελθων τούς πόνους τής αθλήσεως.

Συμπαθώς διεσκόρπισας, έδωκας τοίς πένησιν, ως προστέταξαι, αντικτώμενος Μακάριε, τά εις τούς αιώνας διαμένoντα.

Θεοτοκίον

Εκουσίως πτωχεύσαντα, πλούτω αγαθότητος τόν υπέρθεον, Θεοτόκε απεκύησας, τήν ημών πτωχείαν κατοικτείραντα.

Τού Οσίου

Ωδή ε'

«Ορθρίζοντες βοώμέν σοι Κύριε, Σώσον ημάς, σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν».

Ογνώσιν τών γηϊνων αθροίσας, καί ουρανίων, ενδίκως φιλόσοφος, Κατονομάζεται Μάξιμος.

Σοφίας τής αμείνω τώ έρωτι, τού Χριστού σου, μιμητής πανάριστος, ώφθης αοίδιμε Μάξιμε.

Μανία υπερόριος γέγονας, τού Τυράννου, εύρες δέ Μακάριε, τόν Ιησούν παραμύθιον.

Θεοτοκίον

Οι μή σέ Θεοτόκον γινώσκοντες, Θεομήτορ, φώς ου μή θεάσωνται, τό γεννηθέν εκ σού παναγνε.

Τού Μάρτυρος

Ίνα τί με απώσω

Μυστηρίων αρρήτων, έμπλεως γενόμενος αξιοθαύμαστε, πρός τούς προκειμένους, τής αθλήσεως χαίρων εχώρησας, ανδρικούς αγώνας, μή καταπτήξας τάς βασάνους, μηδέ θάνατον Μάρτυς Νεόφυτε.

Απορρήτω προνοία, τού τάς σάς ευθύνοντος πορείας Ένδοξε, επιστάντες θείοι, πρός τό στάδιον είλκόν σε Άγγελοι, από όρους άλλον, ώσπερ Μωσήν δεδοξασμένον, τώ προσώπω ταίς θείαις λαμπρότησι.

Ρήματα ζών εν καρδία, έχων παναοίδιμε Μάρτυς Νεόφυτε, θαρσαλέα γνώμη, τοίς διώκταις εβόας, Αυτόκλητος, τοίς εμέ ζητούσι, πάρειμι νύν τού διελέγξαι, τών υμών σεβασμάτων ασθένειαν.

Θεοτοκίον

Τό πρό τών αιώνων, Κόρη παναμώμητε, θείον μυστληριον, αποκεκρυμμένον, διά σού εγνωρίσθη τοίς πέρασιν, ο Υιός καί Λόγος, ο τού Θεού, σάρξ χρηματίσας, καί Θεώσας Παρθένε τόν άνθρωπον.

Τού Οσίου

Ωδή ς'

«Χιτώνά μοι παράσχου φωτεινόν, ο αναβαλλόμενος, φώς ως ιμάτιον, πολυέλεε Χριστέ ο Θεός ημών».

Ανένδοτον προσφέροις τώ Θεώ, θεοφόρε δέησιν, ψυχής τε καί σώματος, τών παθών καί τής φθοράς με λυτρώσασθαι.

Ξηραίνεται αιρέσεων πηγή, βορβορώδης άπασα, αοίδιμε Μάξιμε, φραττομένη τή ισχύϊ τής γλώττης σου.

Ιλάσθητί μοι μόνε Αγαθέ, καί πηγήν τής χάριτος, Χριστέ τή καρδία μου, ταίς ευχαίς τού σού Οσίου ανάβλυσον.

Θεοτοκίον

Η μόνη διά λόγου εν γαστρί, τόν Λόγον κυήσασα, ρύσαι δεόμεθα, τών παγίδων τού εχθρού τάς ψυχάς ημών.

Τού Μάρτυρος

Τήν δέησιν, εκχεώ

Υψούμενος, επί ξύλου Παμμάκαρ, τώ σιδή ρωτάς πλευράς κατεξάνθης, ανηλεώς, καί πλάνου ελέγχεις, τήν πωρωθείσαν καρδίαν εσπάραξας, προστάσσοντος θύειν θεοίς, καί Θεόν εξαρνείσθαι αθάνατον.

Στρεβλούμενος, καί πεδούμενoς Μάρτυς, συνεπόδισας εις τέλος τήν πλάνην, καί τού εχθρού, τάς ατάκτους πορείας, απράκτους έδειξας σθένει τού Πνεύματος, καί έδραμες πρός ουρανόν, καί Χριστώ στεφηφόρος παρίστασαι.

Εθέλχθης, ταίς καλλοναίς τού Δεσπότου, καί αυτώ προσεκολλήθης κραυγάζων, Λόγε Θεού διά σέ τόν τυθέντα, εθελουσίως εγώ σφαγιάζομαι, μιμούμενος περιφανώς, τά σεπτά σου καί θεία παθήματα.

Θεοτοκίον

Υπέρλαμπρος, ανεδείχθης καθέδρα, Βασιλέως ουρανίου Παρθένε, εν ή σαρκί, ανεπαύσατο θέλων, καί τόν πολύν ημών κόπον αφείλετο, καί ϊδρυσε τώ Πατρικώ, ως ηυδόκησε θρόνω τόν άνθρωπον.

Ο Ειρμός

«Τήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε, καί δέομαι ώς, Ιωνάς. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Kοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Τή υπερμάχω

Τόν τής Τριάδος εραστήν καί Μέγαν Μάξιμον, τόν εκδιδάξαντα τρανώς πίστιν την ένθεον, τού δοξάζειν τόν Χριστόν, φύσεσιν εν δύω, ενεργείαις τε διτταίς ώς καί θελήσεσιν, επαξίως οι πιστοί ανευφημήσωμεν, ανακράζοντες. Χαίρε κήρυξ τής Πίστεως.

Ο Οίκος

Ανοιξόν μου τά χείλη, ο Θεός ο Σωτήρ μου, καί δός μοι θείαν χάριν ελκύσαι, τού αξίως υμνήσαι Χριστέ, τόν κηρύξαντά σε εν δυσί φύσεσιν, εξόχως υπέρ άπαντας, πρός όν καί εκφωνώ τοιαύτα,

· Χαίρε, φωστήρ καταυγάζων κόσμον, χαίρε, λιμήν τών εν ζάλη βίου.

· Χαίρε, Μοναζόντων λαμπτήρ διαυγέστατος, χαίρε, τών Μαρτύρων τό κλέος καί στήριγμα.

· Xαίρε, όντως εγκαλλώπισμα Εκκλησίας καί στολή, χαίρε, έρεισμα τής Πίστεως, καί ασάλευτος κρηπίς.

· Χαίρε, ότι καθείλες τών αιρέσεων θράσος, χαίρε, ότι προθύμως πρός Χριστόν μέλη τέμνη.

· Χαίρε, χαρά τών πίστει τιμώντων σε, χαίρε, χαράς πληρών τούς ποθούντάς σε.

· Χαίρε, πολλούς τού Βελίαρ λυτρώσας, χαίρε, Πιστούς τώ Θεώ προσενέγκας.

· Χαίρε, Κήρυξ τής Πίστεως.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΑ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μαξίμου τού Ομολογητού.

Στίχοι

· Άχειρ, άγλωττος, χείρα καί γλώτταν φύεις

· Καί χερσί Θεού, Μάξιμε, ψυχήν δίδως.

· Εικάδι πρώτη πότμος Μαξίμου όσσ' εκάλυψεν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Νεοφύτου.

Στίχοι

· Τόν Νεόφυτον εκριζοί γήθεν δόρυ,

· Νέου φυτού κάλλιστον οιά περ θάλος.

Τή αυτή η μέρα, Μνή μη τού Οσίου Πατρός ημών Ζωσίμου, Επισκόπου Συρακούσης, Σικελών νήσου.

Στίχοι

· Mετάστασιν Ζώσιμος εύρεν εκ βίου,

· Ώ καί πρό ταύτης πάς μετάστασις βίος.

Τή αυτή ημέρα, άθλησις τών Αγίων Mαρτύρων Ευγενίου, Ουαλλεριανού, Κανδίδου, καί Ακύλα.

Στίχοι

· Τόν Ευγένιον, καί συνάθλους τρείς άμα,

· Δι' ευγένειαν ψυχικήν κτείνει ξίφος.

Τή αυτή ημέρα, η Σύναξις τής Αγίας Ειρήνης, εν τή αγιωτάτη Εκκλησία τή ούση πρός θάλασσαν καί Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Αγνής.

Στίχοι

· Υπέρ νέον σοι μόσχον, ως Δαυίδ λέγει

· Ήρεσκεν Αγνή πυρπολουμένη, Λόγε.

Τή αυτή ημέρα, οι άγιοι τέσσαρες Μάρτυρες, οι εν Τύρω, ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

· Στερρών αθλητών τεσσάρων φωνή μία.

· Ημίν τό θνήσκειν εκ ξίφους ευθυμία.

Ταίς τών αγίων σου πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τού Οσίου

Ωδή ζ'

«Οι εκ τής Ιουδαίας, καταντήσαντες Παίδες εν Βαβυλώνι ποτέ, τή πίστει τής Τριάδος, τήν φλόγα τής καμίνου, κατεπάτησαν ψάλλοντες, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί».

Μίαν φύσιν Τριάδος, μίαν θέλησιν έφης, μίαν ενέργειαν, Θεού δέ σαρκωθέντος, δύο φύσεις θελήσεις, ενεργείας, εκήρυξας, ο τών Πατέρων Θεός, βοών ευλογητός εί.

Ου θελήματα δύω, διαιρούμενα γνώμης εναντιότητι, ποιότητι δέ μάλλον, ανεκήρυξας Πάτερ, φυσική διαφέρόντα. Ο τών Πατέρων Θεός, βοών ευλογητός εί.

Στήλην ορθοδοξίας, τούς ενθέους σου λόγους, Πάτερ κατέχοντες, τόν ένα τής Τριάδος, εν δυσί ταίς ουσίαις, καί θελήσεσι σέβομεν. Ευλογητός εί Χριστέ, αυτώ αναβοώντες.

Δύο Πάτερ ειδότες, ενεργείας τού οίκτω, σεσαρκωμένου Θεού, διττάς αυτεξουσίους, θελήσεις διδαχθέντες, υπό σού αναμέλπομεν, Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Παρθενικής εκ νηδύος, σαρκωθείς επεφάνης, εις σωτηρίαν ημών, διό σου τήν Μητέρα, ειδότες Θεοτόκον, ευχαρίστως κραυγάζομεν, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Τού Μάρτυρος

Παίδες Εβραίων

Φούρνον ζωόκαυστον ποιήσας, ο παράνομος εν τούτω κατακλείει, εν ημέραις τρισίν, εφλέχθης δέ ουδόλως, αναβοών Νεόφυτε. Ο Θεός ευλογητός εί.

Ήδετο ύμνος παραδόξως, ισταμένου σου φλογός εν μέσω μάκαρ η γάρ δρόσος Θεού, ανέψυχέ σε Mάρτυς, αναβοώντα, Κύριε, ο Θεός ευλογητός εί.

Μέγιστον θαύμα καταπλήττον, πάσαν έννοιαν εν σοί τό πεπραγμένον, τό γάρ πύρ ουδαμώς, συμφλέξαν σε θεόφρον, διεκχυθέν κατέκαυσε, τού πυρός τούς κληρονόμους.

Θεοτοκίον

Ώφθης Αγγέλων υπερτέρα, βουλής Άγγελον μεγάλης τετοκυία, Θεοτόκε αγνή, ώ πάντες μελωδούμεν. Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Τού Οσίου

Ωδή η'

«Νικηταί τυράννου, καί φλογός τή χάριτί σου γεγoνότες, οι τών εντολώνσου, σφόδρα αντεχόμενοι Παίδες εβόων. Ευλογείτε πάντα, τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ολικώς ποθήσας, τόν υπερποθήσαντα γένος ανθρώπων, τόν σταυρόν σουήρας, καί σύν αυτώ Μακάριε συνεσταυρώθης, Ευλογείτε μέλπων, τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Ξενωθείς απάσης, ηδονής μακάριε θανατηφόρου, σεαυτόν ειργάσω, όλον ακηλίδωτον έσοπτρον θείον, Ευλογείτε μέλπων, τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Απηνούς τυράννου, δυσσεβή ωμότητα ού κατεπλάγης, άλλ' ως πύργος έστης, ακλινής ακράδαντος ορθοδοξίας, Ευλογείτε κράζων, τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Ζωηφόρον αίγλην, εκ μιάς θεότητος Τρισυποστάτου, δεδεγμένος ώφθης, τοίς εν σκότει ήλιος πεπλανημένoις, Ευλογείτε μέλπων, τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Τού Αδάμ Παρθένε, τού παραπεσόντος μέν ώφθης θυγάτηρ, τού Θεού δέ μήτηρ, τού ανακαινίσαντός μου τήν ουσίαν, όν υμνούμεν πάντα τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούμεν, αυτόν εις τούς αιώνας.

Τού Μάρτυρος

Επταπλασίως καμινον

Νέω Παμμάκαρ σώματι, καί τελείω φρονήματι, τήν τού αρχεκάκου, πονηρίαν ώλεσας, φυτόν ωραιότατον, αναβλαστήσαν εν ταίς αυλαίς, τού εξ Ιεσσαί, αναβλαστήσαντος ρίζης, πρός όν βοάς απαύστως, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Εν τώ σταδίω θήρές σε, Αθλοφόρε ηδέσθησαν, ώσπερ Δανιήλ, τόν ιερόν τό πρότερον, Χριστού γάρ σε έγνωσαν, τών παθημάτων Μάρτυρα, όν ομολογών, τάς ανηκέστους βασάνους, υπέμεινας κραυγάζων, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ο εγνωκώς σε πρότερον, εν τώ όρει Νεόφυτε, λέων παμμεγέθης, εν σταδίω όντι σοι, αχθείς επαφίεται, εις τήν τιμωρίαν Αθλητά, καί αναγνωρίσας, προσεκύνει σοι φόβω, αιδοί συγκεκραμένος, καί πη γάς κατανύξει, δακρύων ευαισθήτως, προχέων θεομάκαρ.

Θεοτοκίον

Νέον Παιδίον τέτοκας, τόν πρό πάσης τής κτίσεως, φύντα εκ Πατρός, ανερμηνεύτως Πάναγνε, αυτόν ούν ικέτευε, παλαιωθέντα πταίσμασι, νύν ανακαινίσαι, καί βοώντά με σώσαι. Οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τόν Δημιουργόν, καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τού Οσίου

Ωδή θ'

«Τόν προδηλωθέντα εν όρει τώ Νομοθέτη, εν πυρί καί βάτω, τόκον τόν τής Αειπαρθένου, εις ημών τών πιστών σωτηρίαν, ύμνοις ασιγήτοις μεγαλύνωμεν».

Έτι σου ως Άβελ, τό αίμα καί εις αιώνας, τά θεόπνευστα δόγματα, φωνή διαπρυσίω, τή Χριστού Εκκλησία κηρύττει, Μάξιμε παμμάκαρ καί παμμέγιστε.

Τέτμηται η χείρ μέν, γράφει δέ θείω δακτύλω, ως καλάμω καί μέλανι, τή τετμημένη γλώττη, καί τώ σώ αίματι τώ τιμίω, Πίστιν εν καρδίαις τήν Ορθόδοξον.

Άδεται εν κόσμω, η ένθεος παρρησία, καί τό πύρ τό εγκάρδιον, τής ενθέου αγάπης, δι' ήν Όσιε τήν τού αίματος χύσιν, Μάξιμε υπέστης προθυμότατα.

Ίστασαι πρό θείου βήματος μετά Μαρτύρων, οίς τού ζήλου τής πίστεως, εκοινώνησας Πάτερ, καί ημάς οικειών τώ Δεσπότη, καί σού μιμητάς απεργαζόμενος.

Θεοτοκίον

Σύ εί Θεοτόκε, τά όπλα ημών καί τείχος, σύ εί η αντίληψις, τών εις σέ προστρεχόντων, σε καί νύν εις πρεσβείαν κινούμεν, ίνα λυτρωθώμεν τών εχθρών ημών.

Τού Μάρτυρος

Έφριξε πάσα ακοή

Ίστασο οιά περ αμνός, πρός σφαγήν εθελουσίως προκείμενος, τοίς αναιρούσί σε, πικροίς διώκταις μάρτυς Νεόφυτε, καί κεντηθείς σου τήν πλευράν λόγχη τό μακάριον, τέλος απήλειφας. Αθλοφόρε τού Χριστού γενναιότατε.

Ως θύμα ως περικαλές, ιερείον ως σεπτόν καλ λιέρημα, ώσπερ ανάθημα, ναού αγίου ως καθαρά προσφορά, ώσπερ στρουθίον εκλεκτόν, ως μόσχος πολύτιμος, ως, νέον μάκαρ φυτόν, Παραδείσου, τώ Θεώ προσενήνεξαι.

Σύμμορφος γέγονας παθών, τού παθόντος δι' ημάς αγαθότητι, καί τή ισότητι, τής λόγχης Μάρτυς όντως δεδόξασαι, καί νύν οικείς τούς ουρανούς, νίκης διαδήματι, καλλωπιζόμενος, καί χαράς αδιαδόχου πληρούμενος.

Η μνήμη η πλησιφαής, καί πανένδοξος τής σής εναθλήσεως, Μάρτυς ανέτειλεν, ηλίου πλέον περιαυγάζουσα, τάς διανοίας τών πιστών, εν ή δυσωπούμέν σε, σκότους παντοίων παθών, καί κινδύνων χαλεπών ημάς λύτρωσαι.

Θεοτοκίον

Φέρουσα οίά περ λαβίς, τόν ουράνιον Θεόνυμφε άνθρακα, τά φρυγανώδη μου, καρδίας πάθη καί νύν κατάφλεξον, καί τής γεέννης τού πυρός, λύτρωσαί με, δέομαι, ίνα δοξάζω σε, τήν ελπίδα τών πιστών Παναμώμητε.

Ο Ειρμός

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν! όπως ο Ύψιστος, εκών κατήλθε μέχρι καί σώματος, παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνoμεν».

Εξαποστειλάριον τού Οσίου

Τοίς Μαθηταίς

Θεολογών εκήρυξας μίαν φύσιν Τριάδος, καί μίαν Πάτερ θέλησιν, καί ενέργειαν μίαν, Θεού δέ τού σαρκωθέντος, δύω φύσεις θελήσεις, καί ενεργείας Μάξιμε, πάνσοφε θεοφάντορ, ομολογών, θεομάχον αίρεσιν καταστρέφεις, υφ' ών τήν χείρα γλώσσάν τε, εκτμηθείς Μάρτυς ώφθης.

Τού Μάρτυρος, όμοιον

Επιφανείς Νεόφυτε, ήγειρας παραδόξως, νεκράν τήν σέ κυήσασαν, θαύμα μέγιστον δείξας, Χριστού θεράπων ως μέγας, ώ καί νύν στεφηφόρος, θεόφρον παριστάμενος, μή ελλίπης πρεσβεύων, υπέρ τών σέ ανυμνούντων, άγιε καί τελούντων, τήν φωτοφόρον μνήμην σου, Αθλοφόρε καί Μάρτυς.

Θεοτοκίον όμοιον

Τό ξένον καί απόρρητον, τού αχράντου σου τ'οκου, θεοπρεπές μυστήριον, καταπλήττει Αγγέλους, καί τών βροτών τάς χορείας, Μητροπάρθενε Κόρη, καί γάρ Θεός εν μήτρα σου, σαρκωθείς ασυγχύτως, άνευ σποράς, ώφθης ο απρόσιτος προσιτός μοι, ενώσας με θεότητι, τή αυτού παραδόξως.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Φιλοσοφία κοσμήσας τόν βίον σου, θεοσοφία σαυτόν κατελάμπρυνας, όθεν εν αμφοτέροις ευδοκιμών, τή καλή ομολογία επεσφράγισας αμφότερα, τρισόβλιε Mάξιμε. Παρρησίαν ούν έχων πρός Χριστόν τόν Θεόν, εκτενώς ικέτευε υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ουδείς προστρέχων επί σοί, κατησχυμμένος από σού εκπορεύεται, Αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ' αιτείται τήν χάριν, καί λαμβάνει τό δώρημα, πρός τό συμφέρον τής αιτήσεως.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης

Η Πάναγνος ώς είδέ σε επί Σταυρού κρεμάμενoν, θρηνωδούσα, ανεβόα μητρικώς, Υιέ μου καί Θεέ μου, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πώς φέρεις πάθος επονείδιστον.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.