ΤΗ ΙΘ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μακαρίου τού Αιγυπτίου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Τής μακαριότητος, τής υπέρ νούν oρεγόμενος, ελογίσω θεσπέσιε, τρυφήν τήν εγκράτειαν, τήν πτωχείαν πλούτον, τήν ακτημοσύνην, περιουσίαν αληθή, καί ευδοξίαν τήν μετριότητα, διό καί τής εφέσεως, τής κατά γνώμην επέτυχες, εν σκηναίς αυλιζόμενος, τών Αγίων Μακάριε.

Δρόμον τής ασκήσεως, απεριτρέπτως τετέλεκας, καί τήν πίστιν τετήρηκας, εντεύθεν καί στέφανον, εκομίσω Πάτερ, τής δικαιοσύνης, όν σοι ητοίμασε Χριστός, ο κατ' αξίαν νέμων τά έπαθλα, καί γέρα χαριζόμενος, καί τήν τών πόνων αντίδοσιν, ών καί νύν ημάς δρέψασθαι, θεοφόρε δυσώπησον.

Πάσαν ηδυπάθειαν, υποπιάζων τό σώμά σου, απηρνήσω θεόσοφε, πικραίνων τήν αίσθησιν, εγκρατείας πόνοις, καί σκληραγωγίαις, υπομονή τε πειρασμών, καί καρτερία τών περιστάσεων, ανθ' ών τήν ατελεύτητον, αντιλαμβάνεις απόλαυσιν, καί τρυφήν αδιάδοχον, καί χαράν ανεκλάλητον.

Δόξα... Ήχος πλ. α' Ανατoλίου

Ευφραίνου Αίγυπτος, ανθήσασα τοιούτον πολιούχον, τόν εν μακαρίοις Μακάριον. Ούτος γάρ τή σοφία τού Αγίου Πνεύματος καταγλαϊσθείς, πάσαν άσκησιν, τή εναρέτω πολιτεία αυτού, υπερηκόντισεν. Αυτόν καί ημείς, μεσίτην προσάγοντες, αιτούμεν δυσωπείν τόν Χριστόν, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Κύριε, εί καί κριτηρίω παρέστης

Ίδε μου, τής συντετριμμένης καρδίας, τούς στεναγμούς Θεονύμφευτε, πρόσδεξαι Παρθένε Μαρία, καί μή απώση πανάμωμε, τάς τών χειρών μου Αγνή, επάρσεις ως φιλάγαθος, ίνα υμνώ καί μεγαλύνω, τήν μεγαλύνασαν τό γένος ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Άρνα σε, ότε η αμνάς καί Παρθένος, πρός σφαγήν κατεπειγόμενον, έβλεψε, σύν δάκρυσι Λόγε, ηκολούθει καί εκραύγαζε. Πού σπεύδεις τέκνον εμόν, συνέλθω σοι γλυκύτατε, ου γάρ φέρω μή οράν σε, Ιησού μου πολυέλεε.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Όσιε Πάτερ, εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος τών κατορθωμάτων σου, δι' ών εν τοίς ουρανοίς εύρες μισθόν τών καμάτων σου, τών Δαιμόνων ώλεσας τάς φάλαγγας, τών Αγγέλων έφθασας τά τάγματα, ών τόν βίον αμέμπτως εζήλωσας; Παρρησίαν έχων πρός Κύριον, ειρήνην αίτησαι ταίς ψυχαίς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Όλην αποθέμενοι Χαίρε λύχνε πάμφωτε, ηλιακών λαμπηδόνων, λαμπροτέρα Δέσποινα. Χαίρε λύσις άχραντε, τής αρχαίας αράς, η ελπίς Δέσποινα, τών απηλπισμένων, η ανάκλησις τού γένους ημών. Χαίρε παλάτιον, τού Παμβασιλέως λαμπρότατον, τό όρος τό πιότατον, εξ ού ο Λυτρωτής προσελήλυθε. Χαίρε Θεού Λόγου, λαμπάδιον τό θείον καί τερπνόν. Χαίρε λυχνία ολόφωτε. Χαίρε θρόνε πύρινε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ρομφαία ως έφησεν, ο Συμεών τήν καρδίαν, τήν σήν διελήλυθε, Παναγία Δέσποινα, ότε έβλεψας, τόν εκ σού λάμψαντα, απορρήτω λόγω, υπ' ανόμων ως κατάκριτον, Σταυρώ υψούμενον, όξος καί χολήν τε γευόμενον, πλευράν δέ ορυττόμενον, χείράς τε καί πόδας ηλούμενον, καί οδυρομένη, ωλόλυζες βοώσα μητρικώς. Τί τούτο τέκνον γλυκύτατον, τό καινόν μυστήριον.

Απολυτίκιον Ήχος α'

Τής ερήμου πολίτης καί εν σώματι Άγγελος, καί θαυματουργός ανεδείχθης, θεοφόρε Πατήρ ημών Μακάριε, νηστεία αγρυπνία προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τούς νοσούντας, καί τάς ψυχάς τών πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τώ δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τώ σέ στεφανώσαντι, δόξα τώ ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν. Οι δύο Κανόνες τής Οκτωήχου καί τού Αγίου, ού η ακροστιχίς.

Τόν πανάριστον εν ασκηταίς Μακάριον κυδαίνω.

Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος δ'

«Χοροί Ισραήλ, ανίκμοις ποσί, πόντον ερυθρόν, καί βυθόν διελάσαντες, αναβάτας τριστάτας, δυσ μενείς ορώντες, εν αυτώ υποβρυχίους, εν αγαλλιάσει έμελπον. Άσωμεν τώ Θεώ ημών, ότι δεδόξασται».

Τώ θείω φωτί λαμπόμενος, καί σύν τοίς Αγγέλοις, Πάτερ νύν συναυλιζόμενος, ταίς πρεσβείαις σου σώζε, τούς επιτελούντας τήν πανίερόν σου μνήμην, εν αγαλλιάσει βοώντας. Άσωμεν τώ Θεώ ημών, ότι δεδόξασται.

Οδόν πρός ζωήν στελλόμενος, αμεταστρεπτί, ταύτην Παμμάκαρ διήνυσας, εκφυγων τούς θορύβους, καί τάς τών δαιμόνων ταραχάς διεσκέδασας, εν αγαλλιάσει κραυγάζων. Άσωμεν τώ Θεώ ημών, ότι δεδόξασται.

Νεκρώσας σαρκός τό φρόνημα, ταίς ασκητικαίς, σού παλαίστραις τώ θείω Πνεύματι, καί τή τούτου δυνάμει, εν κυβερνώμενος θεία αγαλλιάσει εβόας. Άσωμεν τώ Θεώ ημών, ότι δεδόξασται.

Πάντα τά τερπνά κατέλιπες, τήν διηνεκή, αγαπήσας Πάπερ τερπνότητα, εν τώ οίκω Κυρίου, ένθα ήχος τών ειλικρινώς εορταζόντων, καί αγαλλιάσει βοώντων. Άσωμεν τώ Θεώ ημών, ότι δεδόξασται.

Θεοτοκίον

Άχρονον υιόν ανάρχου Πατρός, σάρκα δι' ημάς, τούς ανθρώπους Αγνή γενόμενον, εν γαστρί συλλαβούσα, υπό χρόνον τούτον, τέτοκας ενερμηνεύτως, ώ καί γεγηθότες βοώμεν. Άσωμεν τώ Θεώ ημών, ότι δεδόξασται.

Ωδή γ'

«Τόξον δυνατών ησθένησε, καί οι ασθενούντες, περιεζώσαντο δύναμιν, διά τούτο εστερεώθη, εν Κυρίω η καρδία μου».

Νόμω υποκύψας Πνεύματος, ού τή πανοπλία, περιφραξάμενος Όσιε, ου τώ νόμω τής αμαρτίας, τήν προαίρεσιν υπέκλινας.

Άνω πρός Θεόν τό φρόνημα, έχων θεοφόρε, τά επί γής καταλέλοιπας, διά πόνων τής εγκρατείας, ανενδότως κουφιζόμενος.

Ρήξας τά δεσμά τής φύσεως, τή υπερφυεί, καί καθαρά πολιτεία σου, θεοφόρε τών υπέρ, φύσιν, εκομίσω τήν ενέργειαν.

Ίνα τώ Θεώ Μακάριε, εν αταραξία, προσομιλήσης επ' έρημον, κατοικήσαι Πάτερ προείλω, τών θορύβων μακρυνόμενος.

Θεοτοκίον

Σώσαι βουληθείς τόν άνθρωπον, ο διαφερόντως, ως ευεργέτης φιλάνθρωπος, τήν σήν μήτραν απεριγράπτως, Θεομήτορ κατεσκήνωσεν.

Ο Ειρμός

«Τόξον δυνατών ησθένησε, καί οι ασθενούντες περιεζώσαντο δύναμιν, διά τούτο εστερεώθη, εν Κυρίω η καρδία μου».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Ασκήσεως πυρί, ως χρυσός εν καμίνω, Σοφέ δοκιμασθείς, οβρυζότερος ώφθης, διό πρός ουράνια, μετηνέχθης βασίλεια, όθεν πίστει σε, ανευφημούντες βοώμεν. Χάριν έλεος, καί ιλασμόν τών πταισμάτων, ημίν Πάτερ αίτησαι.

Δόξα... Καί νύν...Θεοτοκίον

Ο δήγησον ημάς, εν οδώ μετανοίας, εκκλίνοντας αεί, πρός κακών ανοδίας, καί τόν υπεράγαθον, παροργίζοντας Κύριον, απειρόγαμε, ευλογημένη Μαρία, καταφύγιον, απεγνωσμένων ανθρώπων, Θεού ενδιαίτημα.

Η Σταυροθεοτοκίον όμοιον

Η άσπιλος Αμνάς, τόν Αμνόν καί Ποιμένα, κρεμάμενον νεκρόν, επί ξύλου ορώσα, θρηνούσα εφθέγγετο, μητρικώς ολολύζουσα. Πώς ενέγκω σου, τήν υπέρ λόγον Υιέ μου, συγκατάβασιν, καί τά εκούσια πάθη; Θεέ υπεράγαθε.

Ωδή δ'

«Ο καθήμενος εν δόξη, επί θρόνου θεότητος, εν νεφέλη κούφη, ήλθεν Ιησούς ο υπέρθεος, τή ακηράτω παλάμη καί διέσωσε, τούς κραυγάζοντας. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου».

Τόν φθειρόμενον αυτίκα, παλαιότατον άνθρωπον, εξεδύσω Πάτερ, σύν τής αμαρτίας τοίς πάθεσι, δι' εγκρατείας ευτόνως ενεδύσω δέ, τόν καινούμενον, κατά Χριστόν πανσεβάσμιε.

Ολαμπρότατός σου βίος, ως κανών ακριβέστατος, διά πάσης Πάτερ, θείας αρετής αναδέδεικται, εν προσευχαίς καί νηστείαις, αγρυπνίαις τε, καί δεήσεσι, ταίς πρός Χριστόν τόν φιλάνθρωπον.

Νυσταγμόν τοίς σοίς βλεφάροις, θεοφόρε ουκ έδωκας, έως ότου Πάτερ, οίκον σεαυτόν απετέλεσας, τώ παντεπόπτη Δεσπότη ωραιότατον, πρός όν έκραζες, δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου.

Εν νεότητι τό σώφρον, εν τώ γήρει τήν σύνεσιν, εν παντί δέ βίω, τό καρτερικόν καί μακρόθυμον, καί τήν πρός πάντας αγάπην επιδέδειξαι, τούς κραυγαζοντας. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου.

Θεοτοκίον

Νεκρωθέντας Παναγία, τούς ανθρώπους εζώωσας, πεπτωκότας τούτους, πρός διαφθοράν εξανέστησας, τόν Ζωοδότην τεκούσα τόν λυτρούμενον, τούς κραυγάζοντας. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου.

Ωδή ε'

«Τόν φωτισμόν σου Κύριε, κατάπεμψον ημίν, καί τής αχλύος ημάς τών πταισμάτων, λύσον αγαθέ, τήν σήν ειρήνην ουρανόθεν δωρούμενος».

Αναπετάσας Όσιε, ψυχής τό νοερόν, καί τάς αισθήσεις σοφώς κυβερνήσας, γέγονας ναός ηγιασμένος, τώ Θεώ καί πανίερος.

Σκολιωτάτου δράκοντος, μαράνας μηχανάς, καί τάς εκείνου πικράς μεθοδείας, ήμβλυνας αεί τώ θείω Νόμω, τήν ψυχήν ρυθμιζόμενος.

Κατακοσμήσας Όσιε, ψυχής τό νοερόν, καί ηγεμόνα τόν νούν καταστήσας, έσχες τόν Χριστόν ηνιοχούντα, πρός πορείαν ουράνιον.

Θεοτοκίον

Η Παρθένος έτεκε, τόν άχρονον Υιόν, νομοθετούντα τοίς πάσιν αγνείαν, καί τό καθαρόν τής ευσεβείας, τοίς εν γή καταγγέλλοντα.

Ωδή ς'

«Εβόησε, προτυπών τήν ταφήν τήν τριήμερον, ο Προφήτης, Ιωνάς εν τώ κήτει δεόμενος. Εκ φθοράς με ρύσαι, Ιησού Βασιλεύ τών Δυνάμεων».

Τήν έρημον, κατοικήσαι προθύμως ηγάπησας, θεοφόρε, εν αυτή τόν Θεόν προσδεχόμενoς, τόν ρυόμενόν σε, καί τηρούντα τά σά διαβήματα.

Ακλόνητος, εν ασκήσει θεόφρον διέμεινας, μέχρι τέλους, διασώζων τήν ταύτης ακρίβειαν, δι' ής τής αφράστου, ηξιώθης καί θείας ελλάμψεως

Ισάγγελον, επί γής πολιτείαν εβίωσας, ισαγγέλου, καί τιμής επαξίως τετύχηκας, μετά τών Αγγέλων, τώ τών πάντων Θεώ παριστάμενος.

Θεοτοκίον

Συνέλαβες, εν γαστρί Θεομήτορ τόν άναρχον, Θεόν Λόγον, δι' ημάς τούς ανθρώπους γενόμενον, καθ' ημάς ατρέπτως, εν δυσί γνωριζόμενον φύσεσιν.

Ο Ειρμός

«Εβόησε, προτυπών τήν ταφήν τήν τριήμερον, ο Προφήτης, Ιωνάς εν τώ κήτει δεόμενος. Εκ φθοράς με ρύσαι, Ιησού Βασιλεύ τών Δυνάμεων».

Κοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Εν τώ οίκω Κύριος, τής εγκρατείας, αληθώς σε έθετο, ως περ αστέρα απλανή, φωταγωγούντα τά πέρατα, Πάτερ Πατέρων, Μακάριε Όσιε.

Ο Οίκος

Τόν τού Κυρίου εραστήν, τών Μοναστών τό κλέος, θαυμάτων τόν ταμίαν, Μακάριον τόν μέγαν, ανευφημήσωμεν πιστώς, ούτος γάρ τώ φέγγει τών αγώνων αυτού, ως ήλιος εξέλαμψε, φωτίζων τούς εν σκότει υπάρχοντας παθών καί αμαρτίας, καί εκδιώκων τών δαιμόνων τήν ζοφεράν πλάνην ανενδότως. Διό καί ποταμούς πλουσίων θαυμάτων, ως εκ κρήνης λογικής εκβλύζων, πάντων τας ψυχάς ρωννύει τών εκβοώντων. Πατέρων Πάτερ, Μακάριε' Όσιε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΘ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Όσίου Πατρός ημών Μακαρίου τού Αιγυπτίου καί αναχωρητού, καί τού Οσίου Μακαρίου τού Αλεξανδρέως.

Στίχοι

· Θανούσα θείων η δυάς Μακαρίων,

· Ζωής μετέσχε τής μακαριωτάτης.

· Γήν μακάρων λάχον εννεακαιδεκάτη Μακάριοι.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής αγίας Μάρτυρος Ευφρασίας.

Στίχοι

· Ψεύδει σοφώ φυγούσα σαρκός τήν ύβριν,

· Αθλείς αληθώς εκ ξίφους Ευφρασία.

Τή αυτή ημέρα, η εις τόν Ναόν τών αγίων Αποστόλων Ανακομιδή τού Λειψάνου τού εν αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου τού θεολόγου.

Στίχοι

· Έχει νεκρόν σόν η καλή μετοικία,

· Καλώ γάρ, ως σύ, τούς Αποστόλους Πάτερ.

Τή αυτή ημέρα, τελείται η ανάμνησις τού εν Νικαία μεγίστου θαύματος, ότε ο Μέγας Βασίλειος διά προσευχής ανέωξε τάς πύλας τής Καθολικής Εκκλησίας καί παρέθετο αυτήν τοίς Ορθοδόξοις.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

«Οδιασώσας εν πυρί, τούς Αβραμιαίους σου Παίδας, καί τούς Χαλδαίους ανελών, οίς αδίκως δικαίους ενήδρευσαν, υπερόμνητε Κύριε, ο Θεός, ο τών Πατέρων ευλογητός εί».

Μετά τής άνωθεν ροπής, καί τής τού Θεού βοηθείας, τούς δυσμενείς καταβαλών, νικηφόρος κραυγάζων γεγένησαι. Υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Ανακαθάρας τήν αχλύν, τήν εκ τών παθών γενομένην, τής απαθείας τώ φωτί, κατηυγάσθης κραυγάζων Μακάριε. Υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Καταφαιδρύνας τήν ψυχήν, ταίς τών αρετών ευπρεπείαις, ωραίος κάλλει τώ Θεώ, γεγονώς εμελώδεις γηθόμενος. Υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Ανακαλούμενος ημάς, αιχμαλωτισθέντας Παρθένε, πρός ο περ ήμεν εν αρχαίς, εν γαστρί σου σκηνώσας σεσάρκωται, ο φιλάνθρωπος Κύριος, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογημένος.

Ωδή η'

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ρήματα ζωής τής αιωνίου, Παμμάκαρ εν τή καρδία σου δεξάμενος, σάρκα κατεμάρανας, κόσμω τεθανάτωσαι, καί ζωηφόρον νέκρωσιν, αμφιασάμενος, Τόν Κύριον υμνείτε Κραυγάζεις, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ίλεων γενέσθαι θεοφόρε, τόν μόνον αγαθοδότην καθικέτευε, τοίς τήν σήν πανίερον, μνήμην ρορτάζουσιν, αμαρτημάτων άφεσιν, τούτοις αιτούμενος. Τόν Κύριον υμνείτε βοώσι, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Νεύσει πρός Θεόν αδιαλείπτω, προσέχων καί τής εκείθεν επιλάμψεως, αίγλην εισδεχόμενος, φώς αντανακλώμενον, διαφανές ως έσοπτρον, πέμπεις τοίς ψάλλουσιν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Κλίμακα πρός ύψος τεταμένην, εφ' ής περ εστηριγμένος ώφθη Κύριος, Πάτερ αναβέβηκας, θείαις αναβάσεσιν, αεί προκόπτων Όσιε, έως κατέλαβες, Τόν Κύριον υμνείτε κραυγάζων, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Υμνούμέν σε Κεχαριτωμένη, Θεόν γάρ ημίν σεσαρκωμένον τέτοκας, όθεν Θεοτόκον σε, πάντες ονομάζομεν, τήν θεοδόχον τράπεζαν, τήν καλλονήν Ιακώβ, Τόν Κύριον υμνείτε βοώντες, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν ψάλλειν εδίδαξε. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

«Εύα μέν τώ τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν εισωκίσατο, σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».

Δάκρυσι μέν, τοίς ασκητικοίς τήν άρουραν, τής καρδίας σου κατήρδευσας, χαίρων δέ πάτερ θεοφόρε, νύν εν αγαλλιάσει τά δράγματα, συλλέγεις τών αγώνων τά έπαθλα, όθεν σε πάντες μακαρίζομεν.

Άδυτον, ανέτειλέ σοι φώς, αϊδιος ευφροσύνη υπεδέξατο, ένθα χορεύων, σύν Αγγέλοις περί τόν Βασιλέα καί Κύριον, τών πίστει επιτελούντων τήν μνήμην σου, μέμνησο Πάτερ παμμακάριστε.

Νόμον Πάτερ, τόν αθλητικόν ηγώνισαι, προσηκόντως καί νενίκηκας, όθεν σε δόξης τώ στεφάνω, ο μόνος ευεργέτης τετίμηκε, καί θείας φωτοφανείας ηξίωσε, καί μακαρίων απολαύσεων.

Θεοτοκίον

Ως πάντων, κτισμάτων Ποιητήν γεννήσασα, Θεομήτορ υπερβέβηκας, πάσαν τήν κτίσιν θεία δόξη, καί τή αγιωσύνη καί χάριτι, καί πάσι τής αρετής προτερήμασιν, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν.

Ο Ειρμός

«Εύα μέν τώ τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν εισωκίσατο, σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Αγγελικόν τόν βίον, ποθών εμάκρυνας σαυτόν, εν ταίς ερήμοις καί πάθη, καθυποτάξας τής σαρκός, ισάγγελος ανεδείχθης, Πατήρ ημών θεοφόρε.

Θεοτοκίον

Τή κραταιά σου σκέπη, από εχθρών επιβουλής, ημάς Αγνή τούς σούς δούλους, φύλαττε πάντας αβλαβείς, σέ γάρ κεκτήμεθα μόνην, καταφυγήν εν ανάγκαις.

Εις τόν Στίχον Στιχηρά τής οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος δ'

Έλαμψαν τά καλά έργα σου, ως ήλιος, επί τής γής καί εν ουρανώ, Χριστού θεράπων Μακάριε, ορθοδόξως γάρ εκήρυξας ημίν, τήν αληθή καί αμώμητον Πίστιν Χριστού, διό ικέτευε Όσιε Πάτερ, εν τή μνήμη σου θεοφόρε, δωρηθήναι ημίν τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Ως πρεσβείαν ακοίμητον, καί παράκλησιν έμμονον, κεκτημένη Πάναγνε πρός τόν Κύριον, τούς Πειρασμούς καταπράϋνον, τά κύματα κοίμισον, τής αθλίας μου ψυχής, καί εν θλίψει υπάρχουσαν, τήν καρδίαν μου, παρακάλεσον Κόρη, δυσωπώ σε, καί χαρίτωσον τόν νούν μου, όπως αξίως δοξάζω σε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αιμνόν καί Ποιμένα σε, επί ξύλου ως λεβλεψεν, Αμνάς η κυήσασα επωδύρετο, καί μητρικώς σοι εφθέγγετο. Υιέ ποθεινότατε, πώς εν ξύλω τού Σταυρού, ανηρτήθης μακρόθυμε; πώς τάς χείράς σου, καί τούς ποδας σου Λόγε προσηλώθης, υπ' ανόμων καί τό αίμα, τό σόν εξέχεας Δέσποτα;

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου ως σύνηθες, καί Απόλυσις.