ΤΗ ΙΒ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Τατιανής.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής.

Ήχος β'

Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Ύμνον, νύν μεθέορτον πιστοί, άσωμεν Χριστού τή Βαπτίσει, καθαρωτάτω νοϊ, ήδη γάρ εφέστηκε, πρός Ιορδάνην σαρκί, ο Πατρί καί τώ Πνεύματι, αεί συνυπάρχων, φύσει τής θεότητος, τώ Ιωάννη βοών. Δεύρο, Βαπτιστά βάπτισόν με, θέλω γάρ εκπλύναι τού ρύπου, φύσιν τών ανθρώπων ως φιλάνθρωπος.

Τρόμω, λειτουργούσί σοι Χριστέ, πάσαι τών Αγγέλων αι τάξεις, ως Βασιλεί καί Θεώ, όλως ατενίσαι σοι, τά Χερουβίμ ού τολμά, κορυφής δέ τής θείας σου, κελεύεις μοι ψαύσαι, χόρτω όντι Δέσποτα, ο Ιωάννης φησί, φόβω δέ συνέχομαι όλος, μή με πύρ τό άστεκτον φλέξη, τής φρικτής σου Κύριε θεότητος.

Ήλθον, εκ Παρθένου σαρκωθείς, ρείθροις τόν Αδάμ αναπλάσαι τού Ιορδάνου φησίν, αύθις πρός τόν Πρόδρομον, ο Λυτρωτής καί Θεός, ως Χριστώ ούν μοι πρόσελθε, καί γάρ Ιωάννη, τούτο φύσει πέφυκα, καί βάπτισόν με σαρκί, όπως τών δρακόντων συντρίψω, κάρας τών εκεί, ο τού κόσμου, πάσαν αμαρτίαν αίρων Κύριος.

Στιχηρά τής Αγίας, όμοια

Ότε, τώ τού Πνεύματος φωτί, καταλαμπομένη πλουσίως, πλούτον εμίσησας, μόνον αγαπήσασα τόν επουράνιον, τήν Μαρτύρων στερρότητα, σαφώς ενεδύσω, καί πρός υπερβάλλοντας, πόνους εχώρησας, όθεν τόν εχθρόν καθελούσα, νίκης ανεπλέξω στεφάνους, ώ Τατιανή θεομακάριστε.

Ότε, τό δυσώδες τής σαρκός, καί τής αμαρτίας τήν φλόγα, Αγνή κατέσβεσας, δρόσω θείου Πνεύματος, τού συνεργούντός σοι, τότε θήρας εφίμωσας, σταδίου εν μέσω, σώμα παραδούσά σου, πρός αικισμούς ανδρικώς, όθεν τόν εχθρόν καθελούσα, νίκης ανεπλέξω στεφάνους, ώ Τατιανή θεομακάριστε.

Ξίφος, ουδέ πύρ ουκ αικισμοί, θλίψεις ου λιμός ου παντοίας, είδος κολάσεως, σού τόν πρός τόν Kύριον, ήμβλυνεν έρωτα, διαπύρω καρδία γάρ, αυτόν εκζητούσα, πάντα τά ορώμενα, υφ' έν διέπτυσας, Μάρτυς, καί παστάδος τής θείας, ένδον κατεσκήνωσας νύμφη, τού Παμβασιλέως χρηματίσασα.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Ορώσά σε η φύσις άπασα τών γηγενών, γυμνόν εν ύδασι τόν Δημιουργόν, τό Βάπτισμα αιτούντα, ηλλοιούτο φόβω καί εξεπλήττετο, ο Πρόδρομος δέ, τρόμω συνείχετο, μή τολμών προσεγγίσαι σοι, ηθάλασσα έφυγεν, Ιορδάνης τό ρείθρον ανεχαίτισε, τά όρη εσκίρτησαν θεωρούντά σε, καί Αγγέλων αι Δυνάμεις εξίσταντο λέγουσαι. Ώ τού θαύματος! ο Σωτήρ γυμνούται, ενδύσαι θέλων σωτηρίαν, τούς ανθρώπους καί ανάπλασιν.

Εις τόν Στίχον Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. β' Αι Αγγελικαί

Νύν προφητικώς, εκβοήσωμεν Κυρίω. Επέφανες ημίν, ο Σωτήρ ημών καί κτίστης, συνέτριψας δέ Λόγε, τών δρακόντων τά στόματα, εν τώ Ιορδάνη ως οικτίρμων, καί τούς τυφλωθέντας τώ φωτί σου, Χριστέ εφώτισας. Ευλογημένος ο φανείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Στίχ. Η θάλασσα είδε καί έφυγεν, ο Ιορδάνης εστάφη εις οπίσω,

Κράτος κατ' εχθρών, τώ Βαπτίσματί σου Λόγε, έδωκας ημίν, τοίς εκ πόθου σεβομένοις, τήν σήν οικονομίαν, ήν εκών εξεπλήρωσας, λύσας τούς βροτούς εκ τής κατάρας, τής εκ τής Εδέμ διαδραμούσης, εφ' ώ ψάλλομεν. Ευλογημένος ο φανείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Στίχ. Τί σοί εστι θάλασσα, ότι έφυγες; καί σοί Ιοράνη ότι ανεχώρησας εις τά οπίσω;

Οι εν τώ Αδάμ, τούς χιτώνας δερματίνους, εκόντες ποτέ, ενδυσάμενοι τή πτώσει, έν ρείθροις, Ιορδάνου, εκδυσάμενοι σήμερον, εν τώ Βαπτισμώ τώ τού Κυρίου, θεολογούντες σύν Αγγέλοις, αυτώ κράξωμεν. Ευλογημένος ο φανείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Ανυμνήσωμεν οι πιστοί, τής περί ημάς τού Θεού ευεργεσίας τό μέγεθος, εν γάρ τώ ημών παραπτώματι, γενόμενος άνθρωπος, τήν ημών κάθαρσιν καθαίρεται εν τώ Ιορδάνη, ο μόνος καθαρός καί ακήρατος, αγιάζων εμέ καί τά ύδατα, καί τάς κεφαλάς τών δρακόντων συντρίβων επί τού ύδατος. Αντλήσωμεν ούν ύδωρ μετ' ευφροσύνης, αδελφοί, η γάρ χάρις τού Πνεύματος, τοίς πιστώς αντλούσιν, αοράτως επιδίδοται παρά Χριστού τού Θεού, καί Σωτήρος τών ψυχών ημών.

Απολυτίκιον τής εορτής Ήχος α'

Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, η τής Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις, τού γάρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει σοι, αγαπητόν σε Υιόν ονομάζουσα, καί τό Πνεύμα εν είδει περιστεράς, εβεβαίου τού λόγου τό ασφαλές. Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός, καί τόν κόσμον φωτίσας δόξα σοι.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Ιορδάνη ποταμέ, τί εθαμβήθης θεωρών; Τόν αΘεώρητον γυμνόν, είδον καί έφριξα φησί, καί πώς γάρ τούτον ουκ έμελλον φρίξαι καί δύναι; οι Άγγελοι αυτόν, ορώντες έφριξαν, εξέστη ουρανός, καί γή ετρόμαξε, καί συνεστάλη θάλασσα, καί πάντα, τά ορατά καί αόρατα, Χριστός εφάνη, εν Ιορδάνη, αγιάσαι τά ύδατα.

Δόξα... Καί νύν... το αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Ανέστης εκ νεκρών

Βαπτίζεται Χριστός, ο φωτίζων τόν Κόσμον, εξ ύψους ο Πατήρ, εμαρτύρησε λέγων. Ούτός εστιν ο Υιός μου, εν ώ ηυδόκησα, αυτού ακούετε, ούτός εστιν ο φωτίζων, τήν οικουμένην, τή ευσπλαγχνία αυτού, ο βαπτισθείς καί σώσας ως Θεός, τό γένος τών ανθοώπων.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτο

Ο Κανών τής Εορτής καί της Αγίας.

Ωδή α' Ήχος β'

«Δεύτε λαοί, άσωμεν άσμα Χριστώ τώ Θεώ, τώ διελόντι θάλασσαν, καί οδηγήσαντι τόν λαόν όν ανήκε, δουλείας Aιγυπτίων, ότι δεδόξασται».

Μαρτυρικαίς ηγλαϊσμένη φαιδρότησι, τώ καθαρώ παρ ίστασαι, Μάρτυς νυμφίω σου, ψυχοφθόρων πταισμάτων, αιτούσα λυτρωθήναι, τούς ανυμνούντάς σε.

Πλούτου φθαρτού, Μάρτυς τελείως ηλόγησας, εν ουρανοίς τόν άφθαρτον, καί διαμένοντα, εκζητούσα προθύμως, καί χαίρουσα υπήλθες, Μαρτύρων στάδιον.

Πρός αικισμούς, πρός αλγηδόνας καί μάστιγας, πολυειδείς απτόητος, Μάρτυς εχώρησας, συνεργούσαν γάρ είχες, τήν χάριν τού Σωτήρος, ενδυναμούσάν σε.

Θεοτοκίον

Η τήν πηγήν τής απαθείας κυήσασα, τραυματισθέντα πάθεσι, Κόρη θεράπευσον, καί πυρός αίωνίου, εξάρπασόν με μόνη θεοχαρίτωτε.

Ωδή γ'

«Eν πέτρα με τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ' εχθρούς μου, ευφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν, Ουκ έστιν Άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε».

Ουκ έσεισε τόν πύργον τής σής καρδίας, συρρεύσασα βασάνων η τρικυμία, εστήρικτο τή πέτρα γάρ τής αγάπης, Χριστού πανεύφημε, πρός όν εκραύγαζες. Ως ουκ έστιν Άγιος, πλήν σου Κύριε.

Ανθρώπων τήν ασθένειαν ο φορέσας, επτέρωσε δυνάμει τό ασθενές σου, ανίσχυρον τόν δράκοντα όθεν Μάρτυς, εις γήν κατέρραξας, πιστώς κραυγάζουσα. Ως ουκ έστιν Άγιος, πλήν σου Κύριε.

Χειμάρρους απεξήρανας ανομίας, τοίς ρείθροις τών αιμάτων σου Μακαρία, τρυφής δέ τού χειμάρρου νύν απολαύεις, καί φώς ανέσπερον, οικείς κραυγάζουσα. Ως ουκ έστιν, Άγιος, πλήν σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Η σύλληψις, ο τόκος σου υπέρ λόγον, αιώνας γάρ τόν Κτίσαντα διά λόγου, εγέννησας ρυσάμενον αλογίας, κόσμου τά πέρατα, Κόρη απείρανδρε, όν δυσώπει πάντοτε, τού σωθήναι ημάς.

Ο Ειρμός

«Εν πέτρα με τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ' εχθρούς μου, ευφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν, ουκ έστιν Άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Κατ' ίχνεσι τού σού, εραστού επομένη, σεμνή Τατιανή, τόν εκείνου προθύμως, εζήλωσας θάνατον, καί τό πάθος τό άχραντον, όθεν έτυχες τής ουρανίου παστάδος, στέφος άφθαρτον, περικειμένη αξίως, καί δόξαν αθάνατον.

Δόξα... Καί νύν... όμοιον

Ο μέγας υετός, πρός ποτάμια ρείθρα, επέφανε σαρκί, βαπτισθήναι θελήσας, πρός όν ο θείος Πρόδρομος, εκπληττόμενος έλεγε. Πώς βαπτίσω σε, ρύπον μή έχοντα όλως; πώς εκτείνω μου, τήν δεξιάν επί κάραν, ήν τρέμει τά σύμπαντα.

Ωδή δ'

«Υμνώ σε, ακοή γάρ Κύριε, εισακήκοα καί εξέστην, εως εμού ήκεις γάρ, εμέ ζητών τόν πλανηθέντα. Διό τήν πολλήν σου συγκατάβασιν, τήν εις εμέ, δοξάζω πολυέλεε».

Ωραίον, τής ψυχής κατάστημα, ευμορφία τής ευσεβείας, Τατιανή φέρουσα, προσέτι δέ τής μαρτυρίας φωτί, παραδόξως διαλάμπουσα, τώ καθαρώ Nυιμφίω εισοικίζεται.

Σιδήρω, σού τάς όψεις ξέοντας, παρανόμους αορασία, ουράνιοι, Άγγελοι, ηκίζοντο αποσταλέντες πρός σήν, εκ Θεού Μάρτυς βοήθειαν, οι σου τήν καρτερίαν κατεπλάγησαν.

Νομίμως, τόν Χριστόν κηρύττουσα, ετροπώσω παρανομούντας, θυσία δέ άμωμος, ευπρόσδεκτος τελειοτάτη αυτώ, προσηνέχθης ανακράζουσα. Σέ αγαπώσα Σώτερ σφαγιάζομαι.

Θεοτοκίον

Πρός όρμον γαληνόν με ίθυνον, θεονύμφευτε Παναγία, χειμάζει γάρ κλύδων με, καί τάραχος τής αμαρτίας δεινώς, τοίς ανέμοις ριπιζόμενος, τών πονηρών πνευμάτων, τών θλιβόντων με.

Ωδή ε'

«Ο φωτισμός, τών εν σκότει κειμένων, η σωτηρία τών απεγνωσμένων, Χριστέ Σωτήρ μου, πρός σέ ορθρίζω, Βασιλεύ τής ειρήνης, φώτισόν με τή επιλάμψει σου, άλλον γάρ εκτός σου, Θεόν ουκ επίσταμαι».

Φόβον Θεού, εν γαστρί διανοίας εισδεξαμένη, πνεύμα σωτηρίου ομολογίας, καί μαρτυρίου έτεκες, Γενναιόφρων παραδόξως, στερρώς αθλήσασα, καί τάς εναντίας, αρχάς θριαμβεύσασα.

Σού τό σεπτόν, καί μακάριον πάθος εκμιμουμένη, ή δι' ααπαθείας σοι συναφθείσα, πάσχει προθύμως, μεληδόν τεμνομένη, ζωοδότα Χριστέ κραυγάζουσα. Έτερον έκτός σου, Θεόν ουκ επίσταμαι.

Φωτιστικαίς, διαλάμπεις ακτίσι φαιδρυνομένη, Πνεύματος Αγίου, λαμπαδουχία, καί καταυγάζεις, τών πιστών τάς καρδίας, αμαρτίας ζόφον σκεδάζουσα, Μάρτυς αθλοφόρε, Χριστού πανσεβάσμιε.

Θεοτοκίον

Η φωτεινή, τού Ηλίου Νεφέλη, λάμψον μοι αίγλην, λύουσα τόν ζόφον μου τών πταισμάτων, δίδου μοι χείρα, εμπαρέντι εις ύλην αμαρτίας, έγειρον κείμενον, μόνη τού πεσόντος, Αδάμ επανόρθωσις.

Ωδή ς'

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον. Εκ φθοράς, ο Θεός με ανάγαγε».

Επί ξύλου ως έγνω ταθέντα σε, Μάρτυς η σεμνή καρτερεί τήν ανάρτησιν, καί τούς ξεσμούς τού σώματος, διά πόθον τόν σόν Παντοδύναμε.

Αγριώτατοι θήρες ηδέσθησαν, μέσον ανδρικώς τού σταδίου αθλούσάν σε, θέκλαν ως πρίν τήν πρώταθλον, ής τόν ζήλον εκτήσω Αοίδιμε.

Επιστάντες ουράνιοι Άγγελοι, μέσον τής φρουράς, σέ φωτί κατελάμπρυναν, τών αλγεινών εξαίροντες, καί Θεού ως αμνάδα δοξάζοντες.

Θεοτοκίον

Εκ πασών γενεών εξελέξατο, σέ τήν καλλονήν Ιακώβ ήν ηγάπησεν, ο Ποιητής Πανάμωμε, καί εκ σού ανατείλας επέφανεν.

Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον. Εκ φθοράς, ο Θεός με ανάγαγε».

Kοντάκιον τής Εορτής

Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον τή οικουμένη, καί τό φώς σου Κύριε, εσημειώθη εφ' ημάς, έν επιγνώσει υμνούντάς σε. Ήλθες εφάνης τό Φώς τό απρόσιτον.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΒ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Τατιανής.

Στίχοι

Τής πάντα λαμπράς Τατιανής τή κάρα,

Λαμπρόν προεξένησε τό ξίφος στέφος.

Τή δυοκαιδεκάτη Τατιανής αυχένα κέρσαν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Πέτρου τού Αβεσαλαμίτου.

Στίχοι

Επανθρακωθείς καρδίαν θείω πόθω,

Επ' ανθράκων ήδιστα Πέτρος εκπνέει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Μερτίου.

Στίχοι

Θεόν ποθών ύψιστον, ισχυρόν μόνον,

Μαστίζεται Μέρτιος ισχυρώς άγαν.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι οκτώ Μάρτυρες, οι από Νικαίας, ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

Θνήσκει χορός τις οκτάριθμος εκ ξίφους,

Αιώνος ευρείν ογδόου ζωήν θέλων.

Tή αυτή ημέρα, η Αγία Μάρτυς Ευθασία ξίφει τελειούται.

Στίχοι

Αυτώ Θεώ Σωτήρι κόσμου προσφέρει,

Αυτής κεφαλήν εκ ξίφους Ευθασία.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού οσίου Πατρός ημών καί θαυματουργού Ηλιού.

Στίχοι

Άλλος δέδεικται θαυματουργός Ηλίας,

Ο θαυματουργός ούτος όντως Ηλίας.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

«Αντίθεον πρόσταγμα παρανομούντος, τυράννου μετάρσιον τήν φλόγα ανερρίπισε, Χριστός δέ εφήπλωσε θεοσεβέσι Παισί, δρόσον τήν τού Πνεύματος, ο ών ευλογημένος καί υπερένδοξος».

Ευτόνως Αήττητε σπαθιζομένη, μαστών τήν αφαίρεσιν, υπέστης καρτερώτατα, πυρί ουρανίω δέ, Μάρτυς κατέφλεξας, σέβειν τούς μή θέλοντας Θεόν, όν πάσα κτίσις υμνεί δοξάζουσα.

Εγκάρδιον φέρουσα τό πύρ τό θείον, σού τής αγαπήσεως, Χριστέ η Παναοίδιμος, τό πύρ τό ομόδουλον ουκ εδειλίασε, Παίδων εικονίζουσα τών πρίν, καί τήν ανδρείαν, καί τήν στερρότητα.

Θηρών αγριότης σοι καθυπετάγη, λεόντων τά χάσματα, απήμαντος παρέδραμες, Θεού σε δοξάσαντος, τούτον δοξάσασαν, τούτου τά παθήματα τή σή, αναπληρούσα σαρκί Πανεύφη με.

Θεοτοκίον

Ζωήν ενυπόστατον ημίν τεκούσα, θανάτω τόν θάνατον, σαφώς εξαφανίσασαν, τά πάθη θανάτωσον, τά τής σαρκός ημών, πίστει τών τιμώντων σε Αγνή, ως Θεοτόκον καί υπερένδοξον.

Ωδή η'

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον, μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Καλλωπισθείσα αρεταίς, ωραιώθης καλλοναίς τού μαρτυρίου, καί Νυμφίω ηρμόσθης τώ υπέρ πάντας βροτούς, ωραίω κάλλει διαλάμπουσα, τής αθανασίας, Τατιανή θεόφρον.

Σύν ασωμάτοις Λειτουργοίς, εν ειρκτή τόν Ποιητήν εδοξολόγεις, διαλάμπουσα δόξη, τής θεϊκής αστραπής, καί πάσιν απρόσιτος μένουσα, τοίς κεκρατημένοις, τώ ζόφω τής απάτης.

Η συντριβή σου τών μελών, εξελέπτυνεν εχθρού μηχανουργίας, τών αιμάτων η ρύσις, τής αθεϊας δεινούς, χειμάρρους Σεμνή απεξήρανε, πέλαγος θαυμάτων, ημίν αναδειχθείσα.

Θεοτοκίον

Σώσον οικτείρησον ημάς, τόν οικτίρμονα Θεόν ημίν Σωτήρα, υπέρ λόγον τεκούσα, πυρκαϊάς λογισμών, παθών τε εξαίρουσα καύσωνα, σού ταίς ικεσίαις, αγνή Παρθενομήτορ.

Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρος, τών Εβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον, μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ώς Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, τόν αρρήτω σοφία ήκοντα, καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρώσει φθορά πεπτωκότα δεινώς, εξ αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα δι' ημάς, οι πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

Μετά πολλάς τάς βασάνους, τή τού ξίφους σε δίκη, δεινός καθυποβάλλει δικαστής, ής τή ανόδω

εκρότησαν, αι ουράνιαι τάξεις, Χριστός δέ παναλκεί σε δεξιά, εστεφάνωσε Μάρτυς, νομίμως εναθλήσασαν.

Συναγελάζη Μαρτύρων, φανοτάταις αγέλαις, τρανότερον εγγίζουσα Θεώ, βλέπεις ά βλέπουσιν Άγγελοι, ως παρθένος νυμφώνι, αύλίζ! τού Νυμφίου σου Σεμνή, δυσωπούσα σωθήναι, τούς πόθω σε γεραίροντας.

Εσφραγισμένην πηγήν σε, κεκλεισμένον τε κήπον, ανάθημα σεπτόν καί ιεράν, νύμφην Χριστού αδιάφθορον, ιερείον καί θύμα, αμνάδα καί καλήν περιστεράν, τού Δεσπότου τών όλων, Τατιανή κηρύττομεν.

Θεοτοκίον

Η ταίς φωναίς καμπτομένη, τών θερμώς σε αιτούντων, η μόνη τών πιστών καταφυγή, σώσον οικτείρησον Δέσποινα, διατήρησον βλάβης, καί πάσης τών Εθνών επιδρομής τούς εν πίστει καί πόθω, αεί σε μεγαλύνοντας.

Ο Ειρμός

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, τόν αρρήτω σοφία, ήκοντα καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρωσει φθορά, πεπτωκότα δεινώς, έξ αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα δι' ημάς, οι πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Επεφάνη ο Σωτήρ

Διά τόν πόθον τού Χριστού, βασάνους εκαρτέρησας, Τατιανή γενναιόφρον, καί τών Δαιμόνων τήν ισχύν, γενναίως εξηφάνισας, διά τούτό σε πάντες, πιστώς μακαρίζομεν.

Καί τής Εορτής

Επεφάνη ο Σωτήρ, η χάρις η αλήθεια, εν ρείθροις τού Ιορδάνου, καί τούς εν σκότει καί σκιά, καθεύδοντας εφώτισε, καί γάρ ήλθεν εφάνη, τό φώς τό απρόσιτον.

Απόστιχα Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος πλ. β' Αι Αγγελικαί

Σέλας εκ φωτός, φώς υπάρχων Ιησού μου, εφώτισας ημάς, εν αρρήτω σου ελλάμψει, τούς πρίν εκτυφλωθέντας, εν Εδέμ εκ τού όφεως, εν τώ Ιορδάνη άρτι φάος, πάντες τώ φωτί σου καθορώντες, πιστώς ψάλλομεν. Ευλογημένος ο φανείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Στίχ. Η θάλασσα είδε καί έφυγεν, ο Ιορδάνης εστάφη εις οπίσω,

Μύστα καί φρικτών, οικονόμε μυστηρίων, Πρόδρομε χαράς, καί τού Πνεύματος αυτόπτα, τόν Βαπτισθέντα Λόγον, υπό σού ώς ηυδόκησεν, αίτησαι ημίν αμαρτημάτων, λύτρωσιν αεί παρασχεθήναι, αυτώ ψάλλουσιν. Ευλογημένος ο φανείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Στίχ. Τί σοί εστι θάλασσα, ότι έφυγες; καί σοί Ιοράνη ότι ανεχώρησας εις τά οπίσω;

Άρωμεν πιστοί, εν συνέσει τάς καρδίας, δράμωμεν σπουδή, εν τοίς ρείθροις Ιορδάνου, καί ίδωμεν τόν Κτίστην, σαρκικώς βαπτιζόμενον, υπό Ιωάννου τού Προδρόμου, καί σύν αυτώ θεολογούντες, αναμέλψωμεν. Ευλογημένος ο φανείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... όμοιον

Ω τής υπέρ νούν, θεϊκής οικονομίας! πώς ο Ποιητής, τώ ποιήματι παρέστη, καί κλίνει τούτω κάραν, υποδείγματι γάρ ημίν, τύπον ταπεινώσεως εισάγει, τοίς κατά ψυχήν φωτιζομένοις. Διό ψάλλομεν. Ευλογημένος ο φανείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.