ΤΗ Η' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Γεωργίου τού Χοζεβίτου, καί τής Οσίας Μητρός ημών Δομνίκης.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Οσίου.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Τής ψυχής τήν ακρόπολιν, λογισμών ού κατέσεισαν, προσβολαί Μακάριε, σύ γάρ έπαλξιν, ώσπερ τήν σήν προβαλλόμενος, στερέμνιον άσκησιν, διετήρησας σαυτόν, τού δεινού πολεμήτορος, απαράτρωτον, απήμαντον όλως, καί παρέστης, τώ Δεσπότη τών απάντων, νικητικώς στεφανούμενος.

Ουχ oδού μήκος ίσχυσεν, ουδέ τόπων δυσχέρεια, παραλύσαι Όσιε τό διάπυρον, τής πρός Θεόν εκδημίας σου, κακεί γάρ γενόμενος, καί τοίς τόποις ευφρανθείς, ού οι πόδες επάτησαν, τού Θεού ημών, ουκ ημέλησας όλως, ειμή φθάσης, δι' ασκήσεως καί πονων, καί πρός Σιών τήν ουράνιον.

Τόν εγκάρδιον έρωτα, υποφαίνων τοίς δάκρυσι, κατανύξει Ένδοξε, γήν κατέβρεχες, καί ταίς θριξίν εναπέματτες, Χριστού υποπόδιον, εννοών τε καί αυτόν, ως παρόντα καί βλέποντα, όν επόθησας, καί ιχνών επελάβου διανοίας, θεωρίαις θειοτάταις, τήν σήν ψυχήν αυγαζόμενος.

Ετερα τής Αγίας

Έδωκας Σημείωσιν

Εκ Δυσμών ανέτειλας, πρός τήν Εώαν πανόλβιε, ως αστήρ φαεινότατος, ακτίσιν αστράπτουσα, τών σών εναρέτων, πράξεων Οσία, καί κατεφώτισας πιστών, τάς διανοίας φέγγει θαυμάτων σου, διό σε μακαρίζομεν, καί τήν σήν μνήμην γεραίρομεν, τόν Χριστόν μεγαλύνοντες, τόν σεπτώς σε δοξάσαντα.

Τρωθείσα τώ έρωτι, τής τού Χριστού αγαπήσεως, ώ Δομνίκα πανεύφημε, αυτώ ηκολούθησας απαρνησαμένη, επίκηρον δόξαν, καί τής σαρκός τάς ηδονάς, καί πάσαν βίου άλλην απόλαυσιν, διό σε εισωκίσατο, εις φωτεινότατον θάλαμον, Ιησούς ο φιλάνθρωπος, καί Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Πάθη τού Κυρίου σου, καί Ποιητού αναπλάττουσα, εν αυτή αναδέδειξαι, τού Λόγου ως ποίημα, λογικόν Παρθένε, καί διά τού Λόγου, επαιδαγώγησας παθών, τής αλογίας τά παρεκκλίματα, διό καί καθ' ομοίωσιν, ευθυπορούσα αοίδιμε, αληθές καί ακίβδηλον, τού Θεού ώφθης άγαλμα.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Ο περιβάλλων τόν ουρανόν εν νεφέλαις, ρείθρα περιβάλλεται σήμερον τά Ιορδάνια, καί τήν εμήν καθαίρεται κάθαρσιν, ο τού κόσμου αίρων τήν αμαρτίαν, καί υπό τού συγγενούς άνωθεν μαρτυρείται Πνεύματος, Υιός μονογενής υπάρχων τού υψίστου Πατρός. Πρός όν βοήσωμεν, ο επιφανείς καί σώσας ημάς, Χριστέ ο Θεός ημών δόξα σοι.

Απόστιχα Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος πλ. β' Αι Αγγελικαί

Τό φωτιστικόν, καί φωτίζον τούς ανθρώπους, φώς αυτολαμπές, σύ υπάρχων Ιησού μου, εν ρείθροις, Ιορδάνου, βαπτισθείς όλως έλαμψας, φώς τό ομοούσιον Πατρί σου, έν ώ πάσα η κτίσις φωτισθείσα, Χριστέ κράζει σοι, Ευλογημένος ο φανείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Στίχ. Η θάλασσα είδε καί έφυγεν, ο Ιορδάνης εστάφη εις οπίσω.

Ως διά σαρκός, κορεσθήναι θείας δόξης, δεύτε νοητώς, καθαρθώμεν τάς αισθήσεις, καί τόν Χριστόν ιδόντες, εν σαρκί βαπτιζόμενον, τήν τε τού δολίου διαθλώντα, κάραν ευφυώς υμνολογούντες, αυτώ κράξωμεν. Ευλογημένος ο φανείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Στίχ. Τί σοί εστι θάλασσα, ότι έφυγες; καί σοί Ιοράνη ότι ανεχώρησας εις τά οπίσω;

Νάμα ζωτικόν, σύ ποτίζεις Ιησού μου, εν τώ ποταμώ, Ιορδάνη ευσπλαγχνία, ημάς τούς εκκαέντας, σού τή δίψει φιλάνθρωπε, όθεν ποτισθέντες εκ πηγής σου, τής αθανάτου καί φωσφόρου, Χριστέ ψάλλομεν. Ευλογημένος ο φανείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Εν Ιορδάνη ποταμώ ιδών σε ο Ιωάννης πρός αυτόν ερχόμενον, έλεγε Χριστέ ο Θεός. Τί πρός τόν δούλον παραγέγονας, ρύπον μή έχων Κύριε; εις όνομα δέ τίνος σε βαπτίσω; Πατρός; αλλά τούτον φέρεις εν σεαυτώ. Υιού; αλλ' αυτός υπάρχεις ο σαρκωθείς. Πνεύματος Αγίου; καί τούτο οίδας διδόναι τοίς πιστοίς διά στόματος. Ο επιφανείς Θεός, ελέησον ημάς.

Απολυτίκιον τής εορτής Ήχος α'

Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, η τής Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις, τού γάρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει σοι, αγαπητόν σε Υιόν ονομάζουσα, καί τό Πνεύμα εν είδει περιστεράς, εβεβαίου τού λόγου τό ασφαλές. Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός, καί τόν κόσμον φωτίσας δόξα σοι.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Ιησούς ο τού Ναυή, εν Ιορδάνη ποταμώ, διαβιβάζων τόν λαόν, καί τού Θεού τήν κιβωτόν, εσκιαγράφει την μέλλουσαν ευεργεσίαν, εικόνα γάρ ημίν αναμορφώσεως, καί τύπον αψευδή αναγεννήσεως, η μυστική διάβασις τών δύω, σκιαγραφεί εν τώ Πνεύματι. Χριστός εφάνη, εν Ιορδάνη, αγιάσαι τά ύδατα.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Αυλών ποιμενικών

Βαπτίζεται Χριστός, ο τόν κόσμον φωτίζων, εξ ύψους ο Πατήρ, εμαρτύρησε λέγων. Ούτός εστιν ο Υιός μου, εν ώ ηυδόκησα, αυτού ακούετε. Ούτός εστιν ο φωτίζων τήν οικουμένην, τή ευσπλαγχνία αυτού, ο βαπτισθείς καί ισώσας ως Θεός, τό γένος τών ανθρώπων.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Ο Κανών τής Εορτής, καί τού Οσίου

Ωδή α' Ήχος δ'

«Ανοίξω τό στόμα μου, καί πληρωθήσεται Πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι, τή Βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα».

Ανοίξει τού στόματος, δούναί μοι χάριν ικέτευσον, σοφίας Γεώργιε, τήν απαρχήν Ιησού, όπως άσω σου, τήν μνήμην κατ' αξίαν, ο άμουσος άσμασι, θείοις γηθόμενος.

Εν γή πεπολίτευσαι, ως περ ασώματος Μέγιστε, συνήφθης εντεύθεν δέ, τών Ασωμάτων χοροίς, τώ ποιήσαντι, ωδαίς εν τρισαγίοις, μέλπων καί δεχόμενος, τούτου τήν ελλάμψιν.

Τού κόσμου ηλόγησας, υπερκοσμίοις εννοίαις σου, ασκήσας εν κόσμω δέ, όπου εστράφη Χριστός, εξεδήμησας, ακήρατον πρός κόσμον, χοροίς συναπτόμενος, τών πρωτοτόκων Σοφέ.

Θεοτοκίον

Ανοίξας τό στόμα μου, Αγνή προήρημαι μέλψαι σε, Σοφίαν τήν τέξασαν, τήν ενυπόστατον, αλλ' ως άναγνος, τήν Πάναγνον ως θέμις, υμνήσαι μή σθένων σε, αιτώ βοήθειαν.

Κανών τής Οσίας, ού η ακροστιχίς.

Τήν καλλίπαιδα νύν γεραίρω Δομνίκαν. Ιωσήφ

Ωδή α' Ήχος β'

«Εν βυθώ κατέστρωσε ποτέ, τήν Φαραωνίτιδα, πανστρατιάν η υπέροπλος δύναμις, σαρκωθείς ο Λόγος δέ, τήν παμμόχθηρον αμαρτίαν εξήλειψεν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

Τώ ενθέω πόθω τήν ψυχήν, Ένδοξε πτερώσασα, τών σαρκικών θηράτρων υπερίπτασο, διό ικετεύω σε, θηρευθέντα με, ταίς παγίσι τού όφεως, σού ταίς ικεσίαις, πάνσεμνε Δομνίκα απολύτρωσαι.

Ηκολούθεις χαίρουσα Χριστώ, τούτου ανιχνεύουσα, τήν Ιεράν νομοθεσίαν Πάνσεμνε, καί Παρθένων τάγμασι, συνηρίθμησαι, ως παρθένος καί άμωμος, όθεν σε τιμώμεν, πίστει συνελθόντες Αξιάγαστε.

Νυσταγμόν κακίας ουδαμώς, Ένδοξε νυστάζουσα, επαγρυπνείς ταίς φωταυγέσι πράξεσι, καί πρός φώς ανέσπερον, εξεδήμησας, ταίς εκείθεν λαμπρότησι, περιχεομένη, καί φωταγωγούσα τούς υμνούντάς σε.

Θεοτοκίον

Καί πρό τόκου άφθορος αγνή, καί μετά τήν κύησιν Μήτηρ Θεού, υπερφυώς διέμεινας, όθεν σε ποθήσασα, θείω Πνεύματι, η Δομνίκα οπίσω σου, άφθορος προσήχθη, τώ Παμβασιλεί Υιώ σου, Άχραντε.

Τού Οσίου

Ωδή γ'

«Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα καί άφθονος πηγή, Θίασον συγκροτήσαντας πνεύμα τικόν στερέωσον, καί εν τή θεία δόξη σου, στεφάνων δόξης αξίωσον».

Λουόμενος δάκρυσιν οικείοις, ιλύος τήν σάρκα κοσμικής, εκάθηρας καί ρεύμασιν, ως ποταμίοις τούτοις δέ, τήν τών δαιμόνων σύρροιαν, ασκητικώς κατεπόντισας.

Οσίως αμέμπτως καί δικαίως, τόν βίον διέπρεψας σοφέ, πρός δέ καί πόνοις χρώμενος, ασκητικοίς τήν άπονον, διαγωγήν κεκλήρωσαι, θεομακάριστε Γεώργιε.

Αλούς θείω έρωτι Παμμάκαρ, τών τόπων αγίων τής Σιών, πρός τούτους επεδήμησας, κακεί διαμεμένη κας, έως θανάτου πάνσοφε πιέζων πόνοις τήν σάρκα σου.

Θεοτοκίον

Τόν σόν υμνολόγον επταικότα, ασύγγνωστα Κόρη πρός οδόν, τής μετανοίας ίθυνον, τόν Λόγον η κυήσασα, τού κόσμου τόν καθαίροντα, τάς αμαρτίας Θεόνυμφε.

Τής Οσίας

Εξήνθησεν η έρημος

Πλωτήρας θαλαττεύοντας, διεσώσω έλαιον, μετ' ευλογίας πέμπουσα, τή θαλάσση καί μεταβάλλουσα, εις γαλήνην Δομνίκα τό κλυδώνιον.

Αϋλοις λαμπομένην σε, φρυκτωρίαις, Άγγελος, φωτοειδής εμήνυσεν, Ιεράρχη επιδημήσασαν, Βασιλίδα πρός πόλιν θείω νεύματι.

Ιστίω πτερουμένη, τής εγκρατείας έφθασας, τής απαθείας Ένδοξε, τούς λιμένας, λιμήν τε γέγονας, τοίς εις βάθη κακίας ολισθήσασι.

Θεοτοκίον

Δυνάμωσον Πανάχραντε, τό ασθενές μου δύναμιν, η τού Υψίστου τέξασα, τήν τό είναι πάσι παρέχουσαν, καί Δομνίκης τήν μνήμην μεγαλύνασαν.

Ο Ειρμός

«Εξήνθησεν η έρημος, ωσεί κρίνον Κύριε, η τών Εθνών στειρεύουσα, Εκκλησία τή παρουσία σου, εν ή εστερεώθη η καρδία μου».

Kάθισμα τής Οσίας

Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Τήν σάρκα εσταύρωσας, σύν τοίς παθήμασι, καί πάσαν τήν έφεσιν, πρός Xριστόν έσχηκας, Δομνίκα Νυμφίον τόν σόν, άφθαρτον διά τούτο, εκομίσω τό στέφος, καί Αγγέλων χορείαις, ηριθμήθης Οσία, πρεσβεύουσα αυτώ εκτενώς, υπέρ τών τιμώντων σε.

Δόξα... Καί νύν...

Τής Εορτής, όμοιον

Τά ρείθρα ηγίασας τά Ιορδάνια, τό κράτος συνέτριψας τής αμαρτίας, Χριστέ ο Θεός ημών, υπέκλινας τή παλάμη, σεαυτόν τού Προδρόμου, καί έσωσας εκ τής πλάνης, τών ανθρώπων τό γένος, διό σε ικετεύομεν. Σώσον τόν κόσμον σου.

Τού Οσίου

Ωδή δ'

«Ο καθήμενος εν δόξη, επί θρόνου θεότητος, εν νεφέλη κούφη, ήλθεν Ιησούς ο υπέρθεος, τή ακηράτω παλάμη καί διέσωσε, τούς κραυγάζοντας. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου».

Ταίς νηστείαις ως σιτίοις, φιλοτίμως τρεφόμενος, τήν ψυχήν σου Μάκαρ, νύν ευφραινομένην παρέστησας, τώ Ποιητή τών απάντων συγκαλέσαντι, πρός τήν άνω σε, θείαν τρυφήν αγαλλόμενον.

Ουρανός τις ανεφάνης, τοίς πρακτέοις ως άστρασι, κατηγλαϊσμένος, φέρων ως φωσφόρον τόν Κύριον, τήν σήν ψυχήν ως σελήνην καταυγάζοντα, καί δεικνύοντα, τής παρ' αυτώ δόξης μέτοχον.

Ο Δεσπότης ουρανόθεν, δι' ημάς κατερχόμενος, τήν Σιών ευρίσκει, θείον αληθώς ευναστήριον, ή ενσκηνώσας σύ πόθω, ώσπερ κλίμακι, πρός τήν άνω ανήλθες, Σιών ταύτη χρώμενος.

Θεοτοκίον

Ο καθήμενος εν κόλποις, αϊδίως τού Φύσαντος, σαίς ωλέναις ώφθη, νύν απεριγράπτως καθήμενος, τήν Τετοκυίάν σε δείξας μετά γέννησιν, αειπάρθενον, καί αληθώς αδιάφθορον.

Τής Οσίας

Ελήλυθας, εκ Παρθένου

Απήστραψας, φωτισμόν ιαμάτων διώκουσα, παθών τήν σκοτόμαιναν, καί τών δαιμόνων τάς φάλαγγας, πάντας δέ εφώτισας, τούς ευσεβώς σοι Δομνίκα προσπελάζοντας.

Νυμφίος σε, Βασιλεύς επουράνιος Ένδοξε, δοξάζει ενώπιον, τού επί γής βασιλεύοντος, καταπληττομένου σου, τόν ακηλίδωτον βίον καί τά θαύματα.

Υπήκοος, τών ευχών σου υπάρχων ο Κύριος, σαφώς προσημαίνει σοι, τόπον εν ώ φροντιστήριον, ήγειρας, τά πνεύματα, τής πονηρίας Δομνίκα απελάσασα.

Θεοτοκίον

Νεκρώσεως, τούς χιτώνας Αδάμ εξεδύσατο, τή θεία γεννήσει σου, καί τήν στολήν ημφιάσατο, μόνος ήν εξύφανεν, εν τή γαστρί σου ο Λόγος σωματούμενος

Τού Οσίου

Ωδή ε'

«Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου, σύ γάρ απειρόγα με Παρθένε, έσχες εν μήτρα τόν επί πάντων Θεόν, καί τέτοκας άχρονον, Υιόν, πάσι τοίς υμνούσί σε, τήν Ειρήνην βραβεύουσα».

Εξέστησαν Άγγελοι, καί πάς Οσίων σύλλογος, όντως τό ανένδοτον τών πόνων, τών σών ορώντες, καί τό τού βίου σκληρόν, σύ γάρ ώσπερ άψυχος πονών, λίθος διετέλεσας, αρετών, πρός κατόρθωσιν.

Εις πάσαν εξέλαμψεν, ιδού ψυχήν ο Μέγιστος, πάντας εμπιπλών φωτοχυσίας, καί σκοτομήνης ελευθερών τών παθών, ώσπερ καθαρώτατος καί νύν, ήλιος κινούμενος, τήν σωτήριον κίνησιν.

Πατρίδος εξένωσαι, τής σής σοφέ Γεώργιε, υπέρ τούς προσήκοντας τώ βίω, Χριστόν φιλήσας, τόν ξενωθέντα βροτοίς, όθεν εχρημάτισας αυτού, άξιος τής άνωθεν, αξιούμενος χάριτος.

Θεοτοκίον

Ωραίωσας άχραντε, σύ τών βροτών τό πλήρωμα, σύ γάρ ανεδείχθης πλατυτέρα, τού ουρανίου, κύτους τεκούσα Θεόν, Λόγον ωσεί δέρριν ουρανούς, Κόρη τόν εκτείναντα, καί βροτούς διαπλάσαντα.

Τής Οσίας

Ο τού φωτός Χορηγός

Γεωπονήσασα, καί τώ αρότρω τών ευχών τέμνουσα, τήν ψυχικήν, αύλακα πολύχουν, εδρέψω τόν καρπόν, θείαις αποθήκαις, Αγνή συντηρούμενον.

Επιφωτίζουσα, τόν καθαρόν σου λογισμόν έβλεπες, τού παντουργού, Πνεύματος δυνάμει, τά πόρρω ως εγγύς, καί τών εσομένων, προλέγεις τήν έκβασιν.

Ρώμη τού Πνεύματος, Ιερουργός σε τελειοί χρίσματι, θεουργικώ, τής διακονίας, ποιμαίνειν Ιεράς, ψυχάς εγκελεύων, Δομνίκα θεόσοφε.

Θεοτοκίον

Άγιον Κύριον, Κυριοτόκε τού παντός τέτοκας, όν εκ ψυχής, Δομνίκα ποθούσα, παθών φθοροποιών, κατακυριεύει, Παρθένε υμνούσά σε.

Τού Οσίου

Ωδή ς'

«Εβόησε, προτυπών τήν ταφήν τήν τριήμερον, ο Προφήτης Ιωνάς, εν τώ κήτει δεόμενος. Εκ φθοράς με ρύσαι,, Ιησού Βασιλεύ τών Δυνάμεων».

Εβόησας, πρός Θεόν αενάοις σύν δάκρυσι, καί τού βίου, ως εκ κήτους δεινού σε διέσωσε, πρός τάς ακυμάντους, καί αείρους πηγάς τής Θεώσεως.

Τετράγωνον, αρετών ο χορός σε, κατέστησε, τείχος Μάκαρ, νοουμένων εχθρών μή πτοούμενον, τάς ακροβολίσεις, ως στερρός γάρ νικάς τόν πειράζοντα.

Ως πρόβατον, Χοζεβά τώ σεμνείω προσέδραμες, τή δέ πράξει, βακτηρία καθάπερ χρησάμενος, πρός, Εδέμ ιθύνεις, τά αυτώ ενοικούμενα πρόβατα.

Θεοτοκίον

Εσκήνωσεν, ως βροτός εν νυδύϊ σου Κύριος, τόν βροτόν με, τών αδθίτων σκηνών αξιούμενος, παρορών μου πράξεις, τάς αθέσμους Αγνή καί τά πταίσματα.

Τής Οσίας

Εν αβύσσω πταισμάτων

Ιερόν προφητείον ανήγειρας, θείου Ζαχαρίου Προφήτου θεόφρονος, μεθ' ού ναόν εις άγιον, συγχορεύεις Δομνίκα θεόσοφε.

Ρείθρον ώφθης ιάσεων άφθονον, πλύνουσα φλογμόν παθημάτων καί βρύουσα, αγιασμόν σωτήριον, κυριώνυμε Κόρη Θεόνυμφε.

Ως καλήν ως ωραίαν ως έντιμον, ως τής παρθενίας αυγαίς διαλάμπουσαν, σέ ο νυμφίος Κύριος, εαυτώ συνεισάγει Αοίδιμε.

Θεοτοκίον

Δι' εμέ κατ' εμέ εχρημάτισε, βρέφος ο Παντέλειος ανακαινίζων με, καί παλαιωθέντα πάθεσι, διά σού Παναγία Θεόνυμφε.

Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον τής Εορτής Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον τή οικουμένη, καί τό φώς σου Κύριε, εσημειώθη εφ' ημάς, έν επιγνώσει υμνούντάς σε. Ήλθες εφάνης τό Φώς τό απρόσιτον.

Σ υ ν α ξ α ρ ι ο ν

Τή Η' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Οσίας Μητρός ημών Δομνίκης.

Στίχοι

· Λιπούσα τήν γήν ουρανόφρων Δομνίκα,

· Εις ουρανούς ανήλθεν, ώσπερ ηγάπα.

· Δομνίκαν ογδοάτη πότμου λάβε νύξ ερεβεννή.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού οσίου Πατρός ημών Γεωργίου τού Χοζεβίτου.

Στίχοι

· Σύν δάκρυσι σπείραντι τώ Γεωργίω,

· Καιρός θερίζειν εστί σύν ευθυμία.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ιουλιανού καί Bασιλίσσης καί τών σύν αυτοίς Κελσίου καί Αντωνίου.

Στίχοι

· Ιουλιανώ πολλά καί Βασιλίσση,

· Επαθλακείνται, κειμένοις εκ τού ξίφους.

· Τέμνει κεφαλήν τό ξίφος τήν Κελσίου,

· Καί σύν κεφαλή τή δε τήν Αντωνίου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Καρτερίου.

Στίχοι

· Πάλαιε Καρτέριε πρός πύρ καί δόρυ,

· Τό καρτερόν σου πρός πάλας δεικνύς δύω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού εν αγίοις Πατρός ημών Κύρου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Τελείται δέ η αυτού Σύναξις εν τή σεβασμία Μονή τής Χώρας, καί εν τή Μεγάλη Εκκλησία εν ημέρα Κυριακή.

Στίχοι

· Ο σήν μελίζων σάρκα Κύρος Χριστέ μου,

· Σαρκός διαστάς, σώ παρίσταται θρόνω.

Τή αυτή ημέρα, ο άγιος Αττικός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Όλην υπερβάς τήν ύλην τού σαρκίου,

· Ήκεις όλος νούς Αττικέ πρός τούς Νόας.

Τή αυτή ημέρα ο άγιος Προφήτης Σαμέας ο Ελαμίτης, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Εν γή τό μέλλον ουκ έτι χρά Σαμέας,

· Άνω γάρ ούτος ο προφητικός τρίπους.

Τή αυτή ημέρα, ο άγιος Αγάθων εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ως ηγαθύνθην Αγάθων τήν Καρδίαν,

· Ειρηνικού σού καί μόνου μνησθείς τέλους.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων τού Χριστού Μαρτύρων Θεοφίλου Διακόνου καί Ελαδίου λαϊκού.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Τού Οσίου

Ωδή ζ'

«Ουκ ελάτρευσαν τή κτίσει οι θεόφρονες, παρά τόν Κτίσαντα, αλλά πυρός απειλήν, ανδρείως πατήσαντες, χαίροντες έψαλλον. Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί».

Ουκ ενέδωκας τοίς πόνοις πιεζόμενος, τοίς τής ασκήσεως, σατανικοίς λογισμοίς, τόν νούν γάρ αρρέμβαστον, πρός τόν δυνάμενον, σώζειν Κύριον, σύ κεκτημένος άπασαν, προσβολήν απετινάξω.

Χαμευνίαις αγρυπνίαις καί νηστείαις σου, πάντα ενέκρωσας, μέλη σου τά επί γής, καί νύν τήν ακήρατον, καί άπονον βιοτήν, ζής Μακάριε, υπέρ ημών δεόμενος, τών υμνούντων σε σύν πόθω.

Τού αεί Όντος τόν τάφον επεθύμησας, άκρως θεάσασθαι, καί προσκυνήσαι Σοφέ, κάν τούτω γενόμενος, έκρινας όσιoν, δι' ασκήσεως, συννεκρωθήναι Όσιε, τώ δι' οίκτον νεκρωθέντι.

Θεοτοκίον

Ουκ ελάτρευσαν τή κτίσει οι τόν Κτίστην σε, γνόντες κυήσασαν, αλλά Θεόν αληθή, εκ σού τόν εκλάμψαντα, Λόγον γινώσκοντες, Κόρη κράζουσιν. Ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Τής Οσίας

Αντίθεον πρόσταγμα

Ο νούς σου ταίς νεύσεσι ταίς πρός τό θείον, Θεούμενος πάντοτε, φωτοειδής γεγένηται, εντεύθεν εξέκλινας, τό δυσμενές τής σαρκός, μέλπουσα θεόσοφε. Ο ών ευλογημένος, καί υπερένδοξος.

Μυστήρια θείά σοι αποκαλύπτει, Θεός υπερούσιος, εν σοί αναπαυσάμενος, οράς γάρ φοιτήσαντα άγιον Άγγελον, καί καθαγιάσαντα Σεμνή, τήν τών υδάτων φύσιν εν Πνεύματι.

Ναός θείου Πνεύματος γεγενημένη, ναόν πρός τόν Άγιον, υπάρχουσα ακήκοας, φωνής διδασκούσης σε θεία Μυστήρια, καί τήν εκ τού σώματος, Σεμνή αποδημίαν τού Βασιλεύοντος.

Θεοτοκίον

Ισχύς μου καί ύμνησις καί σωτηρία, υπάρχει ο Κύριος, ο σέ Μητέρα πάναγνον, καί Nύμφην ανύμφευτον προεκλεξάμενος, όν υπέρ τών δούλνω σου αεί, μή διαλίπης πρεσβεύειν Άχραντε.

Τού Οσίου

Ωδή η'

«Παίδας ευαγείς έν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Όλως νυσταγμόν τοίς σοίς βλεφάροις, ουδ' ύπνον τοίς οφθαλμοίς σου Πάτερ έδωκας, έως επιτήδειον καί ωραίον Όσιε, σαυτόν ειργάσω σκήνωμα, τού Παντοκράτορος, όν άπαντα υμνούσι τά έργα, καί υπερυψούσιν, εις πάντας τούς αιώνας.

Εύρηκας ανάπαυσιν τών πόνων, Παμμάκαρ τών αμετρήτων τόν Παράδεισον, όν περ προητοίμασε, τοίς αυτόν ποθήσασιν, από ψυχής ο Κύριος, κοινόν βασίλειον, κραυγάζουσιν απαύστως. Υμνείτε, καί υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Εύρεν η μονή τού Χοζεβά σε, κανόνα καί ακριβέστατον παράδειγμα, άπαν μετερχόμενον, εναρέτων πράξεων, είδος Οσίων καύχημα, σοφέ Γεώργιε, διό βεβιωκότες ενθέως, μετά σού σκιρτώσιν, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ώφθη ο απλούς τή θεία φύσει, εκ σού Θεομήτορ όντως σύνθετος, έλεος δι' άφατον, τή αυτού θεότητι, σάρκα τήν εξ αιμάτων σου υποστησάμενος, διό σε Θεοτόκον ειδότες ανυμνολογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Τής Οσίας

Τόν εν καμίνω

Κεκοσμημένη αρεταίς, καί θαυμάτων κροσσωτοίς πεποικιλμένη, πρός ωραίoν νυμφώνα, τού Βασιλέως Χριστού, Δομνίκα ανέδραμες ψάλλουσα, καί υπερυψούσα, αυτόν εις τούς αιώνας.

Ακολουθήσασα Χριστώ, ως ποιμένι καθαρώ αμνάς Τιμία, πρός Ουράνιον μάνδραν, τών επισήμων εν ώ, προβάτων συναυλία πέφυκεν, εν αγαλλιάσει, εσκήνωσας Αγία.

Νεύσει Θεού παντουργική, τήν απόθεσιν τού σού μαθούσα σκήνους, χαριστήριον αίνον, καθαρωτάτη ψυχή, τώ πάντων Αιτίω προσέφερες, ού τό σόν εις χείρας, Σεμνή παρέθου πνεύμα.

Θεοτοκίον

Ουπερούσιος Θεός, ουσιούται δι' ημάς τών σών εκ σπλάγχνων, τήν φθαρείσαν ουσίαν, ανακαινίσαι ζητών, δι' οίκτον Παρθένε καί έλεον, ο δεδοξασμένος, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον, μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ως Kύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τού Οσίου

Ωδή θ'

«Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι, λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δέ, αϋλων Νόων φύσις γεραίρουσα, τήν Ιεράν πανήγυριν τής Θεομήτορος, καί βοάτω. Χαίροις παμμακάριστε, θεοτόκε Αγνή αειπάρθενε».

Άπασαν τρυφήν, τού βίου κατέπτυσας, Πάτερ θεσπέσιε, διά τήν ουράνιον, τρυφήν καί δόξαν, σκληραγωγία γάρ, σύ τών παθών εσπούδασας, σβέσαι τήν κάμινον, καί πολλοίς σου, δάκρυσι Γεώργιε, Μοναζόντων σεμνόν εγκαλλώπισμα.

Νύν ως αληθώς, Θεού κατενώπιον, ίστασαι Πάνσοφε, ώ περ δι' ασκήσεως, οικειωθήναι πρότερον έσπευσας, καί τών αυτού εμφάσεων, κατατρυφάς εμφανώς, όθεν πάσι, δίδου τοίς τιμώσί σε, φωτισμόν καί τών θείων τήν μέθεξιν.

Ήρθης πρός τό φώς, τό άδυτον Ένδοξε, σκότους τού βίου ρυσθείς, καί τώ παντοκράτορι, καί τρισηλίω Φωτί παρίστασαι, μετά τών άνω τάξεων, καί τής εκείθεν τρυφάς, πεμπομένης, λάμψεως Μακάριε, καί ημάς φρυκτωρείς τούς υμνούντάς σε.

Θεοτοκίον

Όλον με Θεός, Θεώσαι βουλόμενος, όλος ενούταί σοι, καί τό ακατάληπτον, καινοτομείται πάσι Μυστήριον, τίκτεις Παρθένος άφθορος, καί σάρξ οράται Θεός, όν τιμώντες, σέ νύν μακαρίζομεν, Μαριάμ ως αυτή προεφήτευσας.

Τής Οσίας

Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον

Ιερώταται χορείαι, τή σεπτή σου κοιμήσει, εξάρχουσαι τής θείας σου ψυχής, τοίς καθορώσιν εφάνησαν, Ιεραίς μελωδίαις, εις τόπον οδηγούσαί σε σκηνής θαυμαστής, ένθα ήχος, εορταζόντων Ένδοξε.

Ως τής αμπέλου συ θείον, ευφορώτατον κλήμα, φανείσα κατανύξεως ημίν, θείους εξήνθησας βότρυας, αναβλύζοντας οίνον, ιάσεων Δομνίκα τών ψυχών, καί καρδίας τών πίστει, Τιμώντων σε ευφραίνοντας.

Σωματικών παθημάτων, ψυχικών τε κηλίδων, καί πάσης τού εχθρού επιβουλής, ρύσαι ημάς ταίς πρεσβείαις σου, τούς τή σκέπη σου πόθω προσφεύγοντας Δομνίκα καί τήν σήν, Εορτήν εκτελούντας, τήν θείαν καί σεβάσμιον.

Ηλιακήν ως ακτίνα καταυγάζουσαν πάντας, ως νύμφην τού Χριστού περικαλή, καί ως Τρυγόνα φιλόσεμνον, ως Ελαίαν ως Kέδρον, ως ούσαν εκλεκτήν Περιστεράν, ευφημούμέν σε πάντες, Δομνίκα κυριώνυμε.

Θεοτοκίον

Φείσαί μου Κύριε φείσαι, όταν μέλλης με κρίναι, καί μή καταδικάσης με εις πύρ, μή τώ θυμώσου ελέγξης με, δυσωπεί σε Παρθένος, η σέ κυοφορήσασα Χριστέ, τών Αγγέλων τά πλήθη, καί τών Οσίων τάγματα.

Ο Ειρμός

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, τόν αρρήτω σοφία, ήκοντα καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρώσει φθορά πεπτωκότα δεινώς, εξ αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα δι' ημάς, οι πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

Eξαποστειλάριον τής Οσίας

Επεσκέψατο ημάς

Τών γηϊνων καί φθαρτών, καταφρονήσασα Σεμνή, τώ διαπύρω πρός Χριστόν, ζήλω σου τών εν ουρανοίς, αφθάρτων επεθύμησας, Χριστός όθεν σε στέφει, αφθάρτοις εν στέμμασι.

Καί τής Εορτής

Επεσκέψατο ημάς

Επεφάνη ο Σωτήρ, ή χάρις η αλήθεια, εν ρείθροις τού Ιορδάνου, καί τούς εν σκότει καί σκιά, καθεύδοντας εφώτισε, καί γάρ ήλθεν εφάνη, τό φώς τό απρόσιτον.

Απόστιχα Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Μέγα καί φοβερόν, μυστήριον τελείται! Δεσπότης γάρ τών όλων, βροτών εις ρύψιν πάντων, χειρί δούλου βαπτίζεται.

Στίχ. Η θάλασσα είδε καί έφυγεν, ο Ιορδάνης εστάφη εις οπίσω.

Άνωθεν ο Πατήρ, εβόα. Ούτος έστιν, Υιός αγαπητός μου, ο εν ρείθροις Ιορδάνου, σαρκί νύν βαπτιζόμενος.

Στίχ. Τί σοί εστι θάλασσα, ότι έφυγες; καί σοί Ιοράνη ότι ανεχώρησας εις τά οπίσω;

Τάξεις Αγγελικαί, ιδούσαι τόν Δεσπότην, ομοιωθέντα δούλοις, καί ρείθροις βαπτισθέντα, υμνούσαι εξεπλήττοντο.

Δόξα... Καί νύν... όμοιον

Ήλθεν ο φωτισμός, η λύτρωσις εφάνη, εν Ιορδάνη, δεύτε, συνέλθωμεν ρυφθήναι, φαιδρώς συνεορτάζοντες.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.