ΤΗ ΚΗ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Βασιλείου τού Ομολογητού, συνασκητού τού Αγίου Προκοπίου τού Δεκαπολίτου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Τής μακαριότητος, τής υπέρ νούν ορεγόμενος, ελογίσω θεσπέσιε, τρυφήν τήν εγκράτειαν, τήν πτωχείαν πλούτον, τήν ακτημοσύνην, περιουσίαν δαψιλή, καί ευδοξίαν τήν μετριότητα, διό καί τής εφέσεως, κατά γνώμην επέτυχας, έν σκηναίς αυλιζόμενος, τών Αγίων Βασίλειε.

Δρόμον τής ασκήσεως, απεριτρέπτως τετέλεκας, καί τήν πίστιν τετήρηκας, εντεύθεν καί στέφανον, εκομίσω Πάτερ, τής δικαιοσύνης, όν σοι ητοίμασε Χριστός, ο κατ' αξίαν νέμων τά έπαθλα, καί γέρα χαριζόμενος, καί τήν τών πόνων αντίδοσιν, όν δυσώπει θεόπνευστε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Πάσαν ηδυπάθειαν, υπωπιάζων τό σώμά σου, απηρνήσω θεόσοφε, πικραίνων τήν αίσθησιν, εγκρατείας πόνοις, καί σκληραγωγίαις, υπομονή τε πειρασμών, καί καρτερία τών περιστάσεων, ανθ' ών τήν ατελεύτητον, αντιλαμβάνεις απόλαυσιν, καί τρυφήν αδιάδοχoν, καί χαράν ανεκλάλητον.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό χαύνον καί έκλυτον, Παρθενομήτορ πανάμωμε, τής ψυχής μου μετάβαλε, εις ρώσιν καί δύναμιν, νύν τού θείου φόβου, ποιείν τε καί πράττειν, τά δικαιώματα Χριστού, όπως εκφύγω τό πύρ τό άσβεστον, καί κλήρον τόν ουράνιον, καί τήν ζωήν τήν απέραντον, διά σού εύρω Δέσποινα, ευφραινόμενος πάντοτε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρούμενον βλέπουσα, καί τήν πλευράν ορυττόμενον, υπό λόγχης η Πάναγνος, Χριστόν τόν φιλάνθρωπον, έκλαιε βοώσα, Τί τούτο Υιέ μου; τί σοι αχάριστος λαός, αποτιννύει ανθ' ών πεποίηκας, καλών αυτοίς καί σπεύδεις με, ατεκνωθήναι παμφίλτατε; καταπλήττομαι εύσπλαγχνε, σήν εκούσιον Σταύρωσιν.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγομεν τόν Κανόνα, ού ή Ακροστιχίς.

Τής πίστεως βάσιν σε γινώσκω Πάτερ. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος δ'

ο Ειρμός

«Θαλάσσης, τό ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερήμω ετροπώσατο».

Τήν βάσιν, επί τήν πέτραν θέμενος, Πάτερ τής πίστεως, τών πειρασμών ουκ έπτηξας ορμάς, αλλ' ασάλευτος έμεινας, ως αρετής υπέρμαχος, τής βασιλείας ως επώνυμος.

Η χάρις, τού παναγίου Πνεύματος, σέ δυναμώσασα, τών αλγεινών μαστίγων καρτερείν, τάς νιφάδας ενίσχυσε, καί νικηφόρον έδειξε, κατά τυράννου ματαιόφρονος.

Συνάθλου, καί στρατιώτου έμφρονος, Πάτερ επέτυχες, ταίς αρεταίς προκόπτοντος αεί, μεθ' ού χαίρων πανόλβιε, τής σταθηράς αθλήσεως, διηγωνίσω τό μαρτύριον.

Θεοτοκίον

Προστάτιν, καί σωτηρίας πρόξενον, καί τείχος άρρηκτον, σέ τής εμής προβάλλομαι ζωής, Θεοτόκε πανύμνητε, τήν τόν Θεόν γεννήσασαν, τόν ευεργέτην πάσης κτίσεως.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Ιθύνας επιμελώς, τήν σήν καρδίαν πρός Θεόν Όσιε, ασκητική χάριτι, καί ομολογία διέπρεψας.

Στρατείαν αναλαβών, καί πανοπλίαν τού Σταυρού έτρεψας, τόν νοητόν δράκοντα, καί τόν αισθητόν Πάτερ λέοντα.

Τηρήσαντες ευσεβώς, τό κατ' εικόνα τής ψυχής Όσιοι, τήν τού Χριστού άχραντον, σέβοντες εικόνα ηθλήσατε.

Θεοτοκίον

Ευλόγηται διά σού, η πρίν κατάρας καί φθοράς μέτοχος, φύσις ημών Άχραντε, καί τής αφθαρσίας μετείληφεν.

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Τήν πτωχείαν τού Χριστού, επιποθήσας ευσεβώς, πλούτον έλιπες φθαρτόν, καί δόξαν ρέουσαν σοφέ, καί τόν σταυρόν σου επώμων αράμενος, τήν τρίβον τήν στενήν, χαίρων διήνυσας, πατών τάς ηδονάς, τάς εκ τού σώματος, δι' εγκρατείας Όσιε απάσης τε, κακοπαθείας καί έφθασας, πρός πλάτος θείον, τού Παραδείσου, θεηγόρε Βασίλειε.

Δόξα... Καί νύν...

Θεοτοκίον, αυτόμελον

Κατεπλάγη Ιωσήφ, τό υπέρ φύσιν θεωρών, καί ελάμβανεν εις νούν, τόν επί πόκον υετόν, εν τή ασπόρω συλλήψει σου Θεοτόκε, Βάτον εν πυρί ακατάφλεκτον, Ράβδον Ααρών τήν βλαστήσασαν, καί μαρτυρών ο Μνήστωρ σου καί φύλαξ, τοίς Ιερεύσιν εκραύγαζε, Παρθένος τίκτει, καί μετά τόκον, πάλιν μένει Παρθένος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Παρεστώσα τώ Σταυρώ, η παναμώμητος Αμνάς, τού Αμνού καί Λυτρωτού, θρήνοις συνέκοπτεν αυτήν, καί ατενίζουσα έλεγεν εκπληττομένη, Τί τούτο τό καινόν, καί ξένον θέαμα, γλυκύτατε Υιέ, πώς φέρεις ταύτα εκών, ονειδισμούς καί μάστιγας καί ύβρεις, καί επονείδιστον θάνατον, Δοξολογώ σου, τήν υπέρ λόγον, Υιέ μου συγκατάβασιν.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Επαρθέντα σε ιδούσα η Εκκλησία, επί Σταυρού τόν Ήλιον τής δικαιοσύνης, έστη εν τή τάξει αυτής, εικότως κραυγάζουσα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Ως ωραία σου παμμάκαρ η καρτερία, εν πολιά νεότητος επιδεικνυμένη, Όσιε στερρότητα, μεθ' ής ανεκραύγαζες, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Συνημμένος δι' αγάπης τώ σώ Δεσπότη, καί τήν αυτού βοήθειαν περιβεβλημένος, πόνων ουκ ησθάνου σαρκός, κραυγάζων δέ έψαλλες, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Βασιλείας ως επώνυμος ουρανίου, τήν πρός αυτήν απάγουσαν οδόν επορεύθης, σύμπνοον ευράμενος, Προκόπιον κράζοντα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Απειρογάμως εκύησας ώ Παρθένε, καί μετά τόκον ώφθης παρθενεύουσα πάλιν, όθεν ασιγήτοις φωναίς, τό Χαίρέ σοι Δέσποινα, πίστει αδιστάκτω κραυγάζομεν.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Σύ Κύριέ μου φώς, εις τον κόσμoν ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Σύ Όσιε λαμπρώς, ηγωνίσω Βασίλειε, τού Λέοντος εκφαυλίσας, τό αμείλικτον θράσος, καί γνώμην τήν αγνώμονα.

Ισόρροπον ευρών, διανύεις τήν άθλησιν, Προκόπιον τόν εν πόνοις, προκοπαίς πολυτρόποις, ενθέως στεφανούμενον.

Νύν βλέπεις καθαρώς, τόν Χριστόν όν επόθησας, ού πόρρωθεν τάς εμφάσεις, νοητώς εθεώρεις, Παμμάκαρ Ιερώτατε.

Θεοτοκίον

Σέ όπλον αρραγές, κατ' εχθρών προβαλλόμεθα, σέ άγκυραν καί ελπίδα, τής ημών σωτηρίας, Θεόνυμφε κεκτήμεθα.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Έρωτι, Βασιλείας τής άνω λαβόμενος, τού επί γής Βασιλέως, αλογίστου γνώμης καί προσταγμάτων, καί δογμάτων, θεοφόρε γενναίως ηλόγησας.

Γυμνός μέν, τών επί γής εμφρόνως ηγώνισαι, ενδεδυμένος δέ θείαν, δυναστείαν ώφθης στεφανηφόρος, ως νικήσας, τών αθέων τυράννων τήν ένστασιν.

Θεοτοκίον

Ιδού νύν, τών Προφητών πληρούν ται κηρύγματα, σού τής Παρθένου τεκοόσης, τόν Προφήταις πάλαι, κεκηρυγμένον, καί πληρούντα τά προρρηθέντα Πνεύματος χάριτι.

Κοντάκιον Ήχος β'

Τά άνω ζητών

Εξ ύψους λαβών, τήν θείαν αποκάλυψιν, εξήλθες σοφέ, εκ μέσου τών θορύβων, καί μονάσας οσίως, τών θαυμάτων είληφας τήν ενέργειαν, καί τάς νόσους ιάσθαι τή χάριτι, Βασίλειε παμμάκαρ Ιερώτατε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΗ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί ομολογητού Βασιλείου, συνασκητού τού Αγίου Προκοπίου.

Στίχοι

· Ο Βασίλειος Χριστόν εν ψυχή φέρων,

· Ψυχήν σκιάς τίθησι τής αυτού χάριν.

· Κρύψαν υπό χθόνα εικόνα ογδοάτη Βασίλειον.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Προτερίου, Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας.

Στίχοι

· Ο Προτέριος σφάττεται τοίς καλάμοις,

· Οξυγράφου κάλαμος ών κατά πλάνης.

Τή αυτή ημέρα, Mνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Νέστορος.

Στίχοι

· Ουκ είχεν είδος, ουδέ κάλλος εν ξύλω,

· Νέστωρ απλωθείς, τό προφητικόν φάναι.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Γυναικών Κύρας καί Μαράνας.

Στίχοι

· Καταξιούνται Μαράνα τε καί Κύρα,

· Σαρκός μαρασμώ, κυριεύειν τού πόλου.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι έξ Μάρτυρες, οι εξ Αιγύπτου ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

· Ξίφει θανείν έγραψαν έξ Αιγυπτίους,

· οι τού χρόνου γράψαντες άθλους καί βίους.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι Απόστολοι Νυμφάς καί Εύβουλος εν ειρήνη τελειούνται.

Στίχοι

· Χριστού φυτεία Χρισταπόστολοι δύο,

· Χριστώ σύνεισιν Εύβουλος Νυμφάς άμα.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Βάρσος, Επίσκοπος Δαμασκού, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Πανήγυριν ρέοντος εκλιπων βίου,

· Σύνεστι Βάρσος Αγγέλων πανηγύρει.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Μάρτυς Αβίρκιος ξίφει τελειούται.

Στίχοι

· Χριστού λατρευτής αυχένα τμηθείς ξίφει,

· θεών λατρευτάς Αβίρκιος αισχύνει.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Εν τή καμίνω, Αβραμιαίοι Παίδες τή Περσική, πόθω ευσεβείας μάλλον ή τή φλογί, πυρπολούμενοι εκραύγαζον, Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε».

Γεωργηθέντα, καί καθαρθέντα δι' ασκήσεως Πάτερ, καί αθλήσει λάμψαντα καρτερώς, ο Χριστός σε προσεδέξατο, Ευλογημένoς εί, ο Θεός μου βοώντα καί Κύριος.

Νενευρωμένος, θεία δυνάμει Πάτερ ήλεγξας, πάντας τούς σεπτόν εικόνισμα τού Χριστού, αθετούντας ως παράφρονας, Ευλογημένος εί, ο Θεός μου κραυγάζων καί Κύριος.

Θεοτοκίον

Ως Θεοτόκον, καί Βασιλίδα πάσης κτίσεως, πάντες οι Πιστοί υμνούμέν σε τήν αγνήν, καί τό Χαίρέ σοι κραυγάζομεν, Ευλογημένη σύ, εν γυνσιξίν υπάρχεις Πανάμωμε.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Σώμα θεοφόρε καί τόν νούν, εις ολοκάρπωσιν, Χριστώ προσήγαγες, ώς ολοκαύτωμα τέλειον, τώ πυρί τής συνειδήσεως, καί τή φλογί τών αικισμών ολοκαυτούμενον, καί κραυγάζεις, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Κατεδίωξάς σου τούς εχθρούς, καί διωκόμενος, Πάτερ κατέλαβες, καί κατεπάτησας Όσιε, τήν οφρύν τήν υψηλόφρονα, ανηρημένους κατιδών τούς σέ μαστίξαντας, καί κραυγάζων, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ως τις περιδέξιος ημίν, τοίς φοιτηταίς αριστεύς, ώφθης Πανόλβιε, τή πρίν ασκήσει γάρ άθλησιν, ανδρικώτατα προστέθεικας, συναθλητήν τόν μαθητήν έχων Προκόπιον, καί βοώντα, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Πύλην φωτοφόρον ουρανών, σέ Ονομάζομεν, δι' ής διήλθε Θεός, καί σεσωμάτωται Πάναγνε, ο ασώματος τό πρότερον, καθό Θεός, καί τώ Πατρί ως ομοούσιος, ώ βοώμεν, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη Χριστός, συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Άπασαν τήν αίσθησιν Πάτερ, νύν υπερβάς πρός τόν Δεσπότην, χαίρων μεταβέβηκας πόθω, τών σών αγώνων πλούτον δρεπόμενος, Αγγελικήν τερπνότητα, καί Παραδείσου τρυφήν άληκτον.

Τώ σώ μαθητή καί συνάθλω, συναπολαύων Αθλοφόρε, τής τών μακαρίων ελπίδος, καί δι' αιώνος συνευφραινόμενος, τούς τήν υμών πανήγυριν, επιτελούντας εποπτεύοιτε.

Εκ γής πρός ουράνιον λήξιν, Στεφανηφόροι μεταστάντες, ένθα τών Αγίων οι δήμοι, καί τών Αγγέλων θεία στρατεύματα, τών μαθητών τόν σύλλογον, υμών πρεσβείαις διασώσατε.

Θεοτοκίον

Ρήξον τάς σειράς τών πταισμάτων, τών σέ υμνούντων Θεομήτορ, παύσον τάς ορμάς τών πειρασμών, τής αμαρτίας θραύσον τόν τάραχον, τήν καταιγίδα σύντριψον, τήν τών κινδύνων Μητροπάρθενε.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, κατά τήν τάξιν, καί Απόλυσις.