ΤΗ ΚΕ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Ταρασίου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Υπέρ τό ζήσαι Παμμάκαρ θανείν προθέμενος, τήν τού Χριστού εικόνα, προσκυνεισθαι προστάττεις, καί πάντων τών Αγίων, όθεν λοιπόν αιρετιζόντων τά στόματα, Δαυϊτικώς ενεφράγη, κατά Θεού, τών λαλούντων αδικίαν πολλήν.

Φιλαργυρίας τήν νόσον αποσεισάμενος, τόν θησαυρόν τής άνω, βασιλείας εκτήσω, Όσιε θεόφρον, όθεν πιστώς, η σορός τών λειψάνων σου, τοίς προσιούσι παρέχει θεοπρεπώς, τά ιάματα αοίδιμε.

Ταίς εντολαίς τού Κυρίου πολιτευόμενος, υπογραμμός εδείχθης, τώ ποιμνίω σου Πάτερ, Ταράσιε τρισμάκαρ, όθεν καί νύν, ταίς διδαχαίς σου φρουρούμεθα, αλλά μή παύση πρεσβεύων υπέρ ημών, τών τήν μνήμην σου τελούντων φαιδρώς.

Τόν αληθή Ιεράρχην, καί λειτουργόν τού Χριστού, ως παρ αυτού λαβόντα, τήν τού Πνεύματος χάριν, τιμήσωμεν αξίως Ταράσιον νύν, τόν σοφόν αρχιποίμενα, ως παρρησίαν γάρ έχων πρός τόν Θεόν, ικετεύει τού σωθήναι ημάς.

Δόξα... Καί νύν… Θεοτοκίον

Επί τήν σήν ευσπλαγχνίαν, προστρέχω πάντοτε, επί τούς σούς προσφεύγω, οικτιρμούς καθ' εκάστην, υμνών καί ευλογών σε, καί τήν πολλήν, ανοχήν εκπληττόμενος, τού σού Υιού επί πάσί μου τοίς κακοίς, ήν ενδείκνυται Θεόνυμφε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Αναρτηθέντα ως είδεν, επί Σταυρού τόν Αμνόν, η άμωμος Παρθένος, θρηνωδούσα εβόα, Γλυκύτατόν μου Τέκνον, τί τό καινόν καί παράδοξον θέαμα; πώς ο κατέχων τά πάντα εν τή χειρί, επί ξύλου προσηλώθης σαρκί;

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, αναγινώσκεται ο Κανών, ού η ακροστιχίς.

Χαίρων γεραίρω Ταράσιον τόν μέγαν.

Εν δέ τοίς Θεοτοκίοις

Γεωργίου

Ωδή α' Ήχος δ' Ο Ειρμός

«Ανοίξω τό στόμα μου, καί πληρωθήσεται Πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι, τή Βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα».

Χαρίτων τού Πνεύματος, οι ποταμοί προχεόμενοι, εν τή μνήμη σήμερον, τού Ιεράρχου Χριστού, Καταρδεύουσι, Πιστών τάς διανοίας, καί πάθη εκπλύνουσι, καί μολυσμούς τών ψυχών.

Άνωθεν δεξάμενος, ιερωσύνης τό ένδυμα, αρεταίς εφαίδρυνας, τούτο Ταράσιε, καί υπέρλαμπρος, φωστήρ εν Ιερεύσιν, εδείχθης εν Πνεύματι, ιερουργών τώ Χριστώ.

Ίδρυσας Ταράσιε, ορθοδοξίας εις άσειστον, πέτραν τήν διάνοιαν, σαλευομένην βροτών, καί εδόνησας, θεμέλια τής πλάνης, καί τάς τών αιρέσεων, βάσεις κα τέβαλες.

Θεοτοκίον

Γαλήνης επλήρωσε, τής νοητής Θεονύμφευτε, τήν κτίσιν ο αρρήτως, εκ σού τεχθείς εν σαρκί, καί κατηύγασε, τόν κλύδωνα τής πλάνης, καί εις όρμον ίθυνεν ήμας ουράνιον.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα καί άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, καί εν τή θεία δόξη σου, στεφάνων δόξης αξίωσον».

Γραφής εις βυθόν τής θεοπνεύστου, εισδύσας Ταράσιε σοφέ, εντεύθεν τόν πολύτιμον, μαργαρίτην ανείλκυσας, όν μεταδούς τή ποίμνη σου, ταύτην ενθέως κατεπλούτισας.

Έσβεσας τοίς όμβροις τών δακρύων, τό πύρ ηδονών τών σαρκικών, καί διανήψας Όσιε, τήν ψυχικήν λαμπάδα σου, ελαίω καθαρότητος, καί ευποιϊας κοσμησθείσαν φαιδρώς.

Ράβδω τών ενθέων σου δογμάτων, τούς θήρας σοφέ τής τού Χριστού, απήλασας Μακάριε, ποίμνης ταύτην αλώβητον, διατηρών Ταράσιε, τόν Aρχιποίμενα δοξάζουσαν.

Θεοτοκίον

Ως κλίμακα γήθέν σε Παρθένε, ο Κτίστης προθέμενος βροτοίς, καί κατωτάτων θλίψεων, καί εκ φθοράς πρός άφθαρτον, ζωήν ταίς ικεσίαις σου, αναβιβάζει τούς υμνούντάς σε.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ’

Την Σοφίαν καί Λόγον

Κατά παθών βασιλεύσας τών τής σαρκός, Ιεράρχης εχρίσθης θεοπρεπώς, καί τήν βασιλεύουσαν, ορθοδόξως εποίμανας, απελάσας θήρας, αιρέσεων θεόπνευστε, τήν τών σεπτών εικόνων, τρανώσας προσκύνησιν, όθεν μετά τέλος, ατελεύτητον χάριν, αξίως κεκλήρωσαι, Ιεράρχα Ταράσιε, Διά τούτο βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον

Ως Παρθένον καί μόνην εν γυναιξί,, σέ ασπόρως τεκούσαν Θεόν σαρκί, πάσαι μακαρίζομεν, γενεαί τών ανθρώπων, τό γάρ πύρ εσκήνωσεν, εν σοί τής θεότητος, καί ώς βρέφος θηλάζεις, τόν Κτίστην καί Κύριον, όθεν τών Αγγέλων, καί ανθρώπων τό γένος, αξίως δοξάζομεν, τόν Πανάγιον Τόκον σου, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Πρέσβευε τώ σω Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς ανυμνούσιν αξίως, τήν δόξαν σου Άχραντε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, η Aμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς εκβοώσα, Ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις, διά σπλάγχνα ελέους, Μακρόθυμε Κύριε, τού ελέους η άβυσσος, καί πηγή αγαθότητος, σπλαχνίσθητι καί δώρησαι ούν, τών πταισμάτων άφεσιν τοίς δούλοις σου, τοίς ανυμνούσί σου πίστει, τά θεία παθήματα.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Τήν ανεξιχνίαστον θείαν βουλήν, τής εκ Παρθένου σαρκώσεως, σού τού Υψίστου, ο προφήτης Αββακούμ, κατανοών εκραύγαζε, Δόξα τη δυνάμει σου Κύριε».

Άρτον προβαλλόμενος τόν ψυχικόν, έθρεψας πεινώντας Ταράσιε, λόγοις ενθέοις καί προτέθεικας σαυτόν, τοίς δεομένοις τράπεζαν, άφθονον τροφήν επιφέρουσαν.

Ιλύν αποθέμενος Πάτερ σοφέ, τήν επιπροσθούσαν τοίς όμμασι, τής διανοίας, ταίς αγρύπνοις προσευχαίς, τής νοητής επέτυχες, Θεού θεωρίας Ταράσιε.

Ρώμη τών δογμάτων σου Πάτερ σοφέ, όρη εσαλεύθη αιρέσεων, καί ασεβείας, κατεβλήθησαν βουνοί, καί ασαλεύτως ίδρυνται, οι τής Εκκλησίας θεμέλιοι.

Θεοτοκίον

Ρώμην περιβέβληται η τών βροτών, φύσις ασθενήσασα πρότερον, τή παραβάσει, εν τώ τόκω σου Αγνή, καί τού εχθρού η τύραννος, δύναμις εις τέλος ησθένησεν.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου, σύ γάρ απειρόγαμε Παρθένε, έσχες εν μήτρα τόν επί πάντων Θεόν, καί τέτοκας άχρονον Υιόν, πάσι τοίς υμνούσί σε, τήν ειρήνην βραβεύουσα».

Τού λόγου τή σύριγγι, τήν ποίμνην σου Ταράσιε, επί τάς νομάς τής ευσεβείας, καί επί ύδωρ τής θείας γνώσεως, καί είς τάς επαύλεις τού Χριστού, ίθυνας άλώβητον, ταύτην τηρών πρεσβείαις σου.

Άρματι χρησάμενος, τών αρετών Ταράσιε, δι' αυτών πρός ύψος θεωρίας, ανεβιβάσθης καί τά αθέατα, είδες διανοίας οφθαλμοίς, κάλλη τού Δεσπότου σου, ών νοϊ κατετρύφησας.

Ρείθρον τήν προαίρεσιν, ελέου ανεξάντλητον, έχων Ιεράρχα δεομένοις, τής ευποιϊας τούς αενάους κρουνούς, έβλυσας, διό σε ο Χριστός, πρός ύδωρ αείζωον, καί τρυφήν κατεσκήνωσε.

Θεοτοκίον

Γένος τό ανθρώπινον, τήν πρώην ωραιότητα, καί τό ευπρεπές καί κατ' εικόνα, δι' αμαρτίαν απεκδυσάμενον, ταύτα περιβάλλεται Αγνή, διά τής κυήσεως, τής σής θεοειδέστερα.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Ήλθον εις τά βάθη τής θαλάσσης, καί κατεπόντισέ με, καταιγίς πολλών αμαρτημάτων, αλλ' ως Θεός, εκ βυθού ανάγαγε, τήν ζωήν μου πολυέλεε».

Απάρας τό κάλυμμα θεόγρον, αιρετικών καρδίαις, τό εγκείμενον τής αγνωσίας, τήν αληθή, τών δογμάτων Όσιε, πάσι γνώσιν εφανέρωσας.

Σύ πυρφόροις λόγοις Ιεράρχα, τάς ακανθώδεις φλέξας δυσφημίας τών αιρετιζόντων, τόν φωτισμόν, τών ορθών δογμάτων σου, εν τοίς πέρασιν εφήπλωσας,

Ισχύν εκ Θεού διεζωσμένος, τή νοητή μαχαίρα, τών δογμάτων σου Ιερομύστα, τάς κεφαλάς, τάς τού ψεύδους έτεμες, διαγγέλλων τήν αλήθειαν.

Θεοτοκίον

Ιδείν οφθαλμοίς τής διανοίας, τήν νοητήν σου δόξαν, καταξίωσον Θεογεννήτορ, τούς τά σεπτά, προσκυνούντας σύμβολα, τής αφθόρου σου κυήσεως.

Kοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Ώσπερ μέγας ήλιος, ταίς τών δογμάτων, καί θαυμά, των λάμψεσι, φωταγωγείς διαπαντός, τής οικουμένης τό πλήρωμα, ουρανομύστα, παμμάκαρ Ταράσιε.

Ο Οίκος

Τήν σκοτισθείσάν μου ψυχήν τώ σκότει τών πταισμάτων, φωτί τού σού ελέους καταύγασον Σωτήρ μου, καί λογισμόν επ' άγαθοίς δώρησαί μοι Χριστέ μου, εκκαθάρας τήν αχλύν τών φαύλων ενθυμήσεων, ίν' όπως κατ' αξίαν ισχύσω τόν σόν Ιεράρχην ανυμνήσαι, καί φθάσαι τόν βίον, καί τάς πράξεις τάς λαμπράς, καί τήν ένθεον πίστιν, καί τόν ζήλον, όν υπέρ τής σής εκτήσατο, Εκκλησίας, ήτις κατά χρέος αυτόν ευφημούσα κραυγάζει, Ουρανομύστα, παμμάκαρ Ταράσιε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΕ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Ταρασίου αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Στίχοι

· Άκλειστος όρμος Ταράσιον λαμβάνει,

· Κόσμου ταραχής, καί ζάλης σεσωσμένον.

· Εικάδι εκ ταράχοιο Ταράσιος έπτατο πέμπτη.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Αλέξανδρος ξίφει τελειούται.

Στίχοι

· Τόν Αλέξανδρον δίσκος είδεν ηλίου,

· Υπέρ Χριστού τμηθέντα, δόξης Ηλίου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου ιερομάρτυρος Ρηγίνου, επισκόπου Σκοπέλου.

Στίχοι

· Ασειτος εί Ρηγίνε τήν προθυμίαν,

· Kάν δεινόν ενσείσωσι πυκνά σοι ξίφη.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Αντώνιος πυρί τελειούται.

Στίχοι

· Ενθέντες Αντώνιον εις πύρ οι πλάνοι,

· Έψουσιν όψον νόστιμον τώ Κυρίω.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Θεόδωρος, ο διά Χριστόν σαλός, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Εκων αμείψας, ώς ο Δαυϊδ, τάς φρένας,

· Βίον διέδρας, ου τόν Αγχούς παμμάκαρ.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Μάρτυς Μάρκελλος, Επίσκοπος Απαμείας τής Κύπρου, ξίφει τελειούται.

Στίχοι

· Σπένδεις Θεώ, Μάρκελλε, θερμώ τώ πόθω,

· Θερμούς σταλαγμούς αιμάτων εξ αυχένος.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ’ Ο Ειρμός

«Ουκ ελάτρευσαν τή κτίσει οι θεόφρονες, παρά τόν κτίσαντα, αλλά πυρός απειλήν, ανδρείως πατήσαντες, χαίροντες έψαλλον, υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί».

Οι κρατήρες τών δογμάτων σου πληρούμενοι, οίνου τής χάριτος, πόμα ημίν νοητόν, Πάτερ τό τής γνώσεως, πασιν εκέρασαν, τοίς κραυγάζουσιν, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Νέφη ήλαισας τή πνεύσει τών δογμάτων σου, τά τών αιρέσεων, τής Εκκλησίας Χριστού, καί αίγλη Ταράσιε, ορθοδοξίας αυτήν, κατεφαίδρυνας, τώ Φωτοδότη κράζουσαν, ο Θεός ευλογητός εί.

Τήν ακένωτον θεόθεν εισδεξάμενος, χάριν Ταράσιε, τροφήν ψυχών δαψιλώς, καί σωμάτων έβλυσας, τοίς ενδεέσι σοφέ, διά τούτό σε, ως σιτοδότην άφθονον, οι πιστοί ανευφημούμεν.

Θεοτοκίον

Ο αχώρητος τή φύσει τής θεότητος, καί, απερίγραπτος, Λόγος Θεού γεννηθείς, εκ σού σαρκί Πάναγνε, καί παναμώμητε, προσιτός εστι, καί εν εικόνι γράφεται, ως σαφώς ενανθρωπήσας.

Ωδή η’ Ο Ειρμός

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Όλον τής σαρκός σου τό γεώδες, άπέθου εγκρατείας πόνοις Ταράσιε, καί βίον ισάγγελον, επί γής διήνυσας, διό τών Ασωμάτων σε, χοροί εδέξαντο, απαύστως εκβοώντα τώ Κτίστη, Σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Νάμασι Χριστού τήν Εκκλησίαν, δογμάτων Ιεράρχα όλην κατήρδευσας, καί τά θεία σπέρματα, τού Αγίου Πνεύματος, έν ταύτη εγεώργησας, καί επλεόνασας, διό καρποφορούσα κραυγάζει, Σέ υπερυψούμεν, Χριστέ εις τούς αιώνας.

Μύρω νοητώ τού Παρακλήτου, χρισθείς ως Ιερεύς Πάτερ Ταράσιε, τής ιερουργίας σου, τήν στολήν εποίκιλας, τών αρετών τοίς χρώμασι, καί ταίς λαμπρότησι, διό καί ιερούργεις Κραυγάζων, σέ υπερυψούμεν, Χριστέ εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Υπό τής αυτού φιλανθρωπίας, καί μόνης ευσπλαγχνίας τε καί αγαθότητος, τού Πατρός ο σύνθρονος, Λόγος δυσωπούμενος, εκ σού σαρκί γεγέννηται, θεοχαρίτωτε, ίνα τήν γεωθείσαν ανθρώπων, φύσιν ουρανώση, ως μόνος Ευεργέτης.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δέ, αϋλων νόων φύσις γεραίρουσα, τήν ιεράν πανήγυριν τής Θεομήτορος, καί βοάτω, Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε αγνή αειπάρθενε».

Έμπνους ως εικών, καί στήλη Ταράσιε ζώσα προκείμενος, αρετών καί πίστεως, βοάς απαύστως έργοις καί λόγοις σοφέ, καί πρός οικείαν μίμησιν, πάντας προτρέπεις πιστούς, διά τούτο, μνήμη αθανάτω σε, οι πρός σέ αφορώντες γεραίρουσι.

Γνώσιν αληθή, πλουτίσας τήν ποίμνην σου, Πάτερ Ταράσιε, απειθείς εγύμνωσας, τής ψευδωνύμου γνώσεως Όσιε, καί απορούντας έδειξας, καί πενομένους αυτούς, διά τούτο, αληθείας κήρυκα, οι Πιστοί σε αξίως δοξάζομεν.

Άρας πρός Θεόν, τάς χείρας καί όμματα, Πάτερ Ταράσιε, νοητούς κατέβαλες, καί αοράτους καί πολεμίους εχθρούς, καί ετρωπώσω φάλαγγας, τάς τών αιρέσεων, καί τήν ποίμνην, τού Χριστού αλώβητον, ορθοδοξίας εις γήν διεβίβασας.

Θεοτοκίον

Νέφη τών παθών, Αγνή καί τών θλίψεων διασκεδάσασα, αίγλη ευφροσύνης σου, καί θυμηδίας ημάς κατάλαμψον, καί τής ειρήνης αίτησαι, τόν φωτοδότην Χριστόν, εναυγάσαι, πάντας τούς υμνούντάς σε, καί τή θεία σου σκέπη περίσωζε.

Εξαποστειλάριον

Τοίς Μαθηταίς

Θεουργικαίς ελλάμψεσι, τών εν σοί χαρισμάτων, καταφαιδρύνεις πάνσοφε, τήν Χριστού Εκκλησίαν, Ταράσιε Θεοκήρυξ, τώ γάρ κρείττονι Πάτερ, τό χείρον δουλωσάμενος, θείον έσοπτρον ώφθης, τής τριφεγγούς, καί σεπτής θεότητος Ιεράρχα, υφ’ ής καταλαμπόμενος, φρυκτωρείς, κόσμον όλον.

Θεοτοκίον

Γνώμην βουλήν καί σύνεσιν, νούν καρδίαν καί σώμα, ψυχήν καί άπαν κίνημα, ενεργείας ενθέου, εις σέ εθέμην Παρθένε, σύ με φρούρει καί σκέπε, εξ αοράτων Δέσποινα, καί εχθρών ορωμένων, τό πονηρόν, τών αμαρτιών μου λύουσα χρέος, ως Θεομήτωρ πάντα γαρ, όσα θέλεις ανύεις.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, κατά τήν τάξιν, καί Απόλυσις.