ΤΗ ΙΕ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Aποστόλου Ονησίμου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Ποταμού τά ορμήματα, τού τής χάριτος κήρυκος, ως Θεού φανέντα σε πόλιν έμψυχον, διαφερόντως ευφραίνουσι, τά άρρητα ρήματα, επί γής τού τής τρυφής, Παραδείσου πλουτήσαντος, ού καί γέγονας, δραστικός υπηρέτης, εκμανθάνων τά ουράνια Παμμάκαρ, ά ουκ εξόν βροτοίς φθέγξασθαι.

Τό τής γνώμης ελεύθερον, καί ψυχής αυτεξούσιον, ευγενεία πίστεως κατελάμπρυνας, τής επιγείου δέ Πάνσοφε, δουλείας απήλλαξαι, καί τή ζεύγλη τού Χριστού, τόν αυχένα υπέκλινας, όθεν έδραμες, νοητής εκ δουλείας τούς ανθρώπους, απαλλάττων καί προσάγων, ελευθερία τής χάριτος.

Ως ακτίνά σε Πάνσοφε, φεγγοβόλον εξήστραψεν, ο τού κόσμου Ήλιος καί Διδάσκαλος, τήν οικουμένην λαμπρύνουσαν, φωτί τού κηρύγματος, καί ταίς θείαις αστραπαίς, τήν τής πλάνης σκοτόμαιναν, αφανίζουσαν, καί ποικίλων θαυμάτων ενεργείας, τών πιστών τάς διανοίας, καταφαιδρύνουσαν ένδοξε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Κατακρίσεως λύτρωσαι, Παναγία Θεόνυμφε, καί δεινών πταισμάτων απάλλαξον, ευχαίς σου καί δώρησαι, δικαιώσεως τυχείν, εν ημέρα ετάσεως ής επέτυχον, τών Αγίων οι δήμοι μετανοία, καθαρθέντα με πρό τέλους, καί τών δακρύων ταίς χύσεσιν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ως εώρακε Κύριε, η Παρθένος καί Μήτηρ σου, εν Σταυρώ κρεμάμενον εξεπλήττετο, καί ανακράζουσα έλεγε. Τί σοι ανταπέδωκαν, οι πολλών σου δωρεών απολαύσαντες Δέσποτα; αλλά δέομαι, μή με μόνην εάσης εν τώ κόσμω, αλλά σπεύσον αναστήναι, συνανιστών τούς Προπάτορας.

Απολυτίκιον Ήχος γ'

Απόστολε άγιε Ονήσιμε, πρέσβευε τώ ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγεται ο Κανών, ού η Ακροστιχίς.

Παθών με δούλον όντα λύτρωσαι Μάκαρ. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ο Ειρμός

«Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Ισραήλ, εν αβύσσω, ίχνεσι, τόν διώκτην Φαραώ, καθορών ποντούμενον Θεώ, επινίκιον ωδήν, εβόα άσωμεν».

Πεφωτισμένος τή θεία καί φωταυγεί, τού Σωτήρος χάριτι, τήν ζοφώδη μου ψυχήν, δυσωπών, Ονήσιμε Χριστόν, τόν φιλάνθρωπον Θεόν, Μάκαρ διάσωσον.

Ακτινοβόλοις τού Παύλου καταυγασθείς, λαμπηδόσιν ένδοξε, τής αγνοίας τήν αχλύν, ευχερώς διέφυγες, Χριστώ, χαριστήριον ωδήν, βοών Πανόλβιε.

Θείος εδείχθης Παμμάκαρ Ιερουργός, καί τώ θείω Πνευματι, διαλάμπων τηλαυγώς, πανταχού διέδραμες Χριστόν, αναγγέλλων ευσεβώς, θεομακάριστε.

Θεοτοκίον

Ωραϊσμένη τώ κάλλει τών αρετών, θεομήτοράχραντε, τόν Θεόν τόν αληθή, υπέρ νούν συνέλαβες ημάς, τόν ταίς θείαις αρεταίς, καταφαιδρύναντα.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Ουκ έστιν Άγιος ως σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου αγαθέ, καί στερεώσας ημάς, εν τή πέτρα, τής ομολογίας σου».

Ναμάτων θείων τή πηγή, προσπελάσας τό στόμα, καί τρυφής τόν χειμάρρουν, εξ αυτής αναλαβών, τό πρόσωπον τής σεπτής Εκκλησίας, Ένδοξε κατήρδευσας.

Μεθέξει φέγγους νοητού, φαεινότατος ώφθης, ευσεβείας λαμπάσι, τάς καρδίας τών πιστών, καταφωτίζων λαμπρώς, τή φωσφόρω, αίγλη τού κηρύγματος.

Ελύθης Παύλου τοίς δεσμοίς, εκ δουλείας τής πλάνης, καί τή ελευθερία, τής χάριτος τιμηθείς, Υιός Θεού γεγονώς, κληρονόμος, θείος αναδέδειξαι.

Θεοτοκίον

Δολίως όφις με τό πρίν, ως αιχμάλωτον είλε, δι απάτης ερπύσας, διά σού δέ τής αυτού, δουλείας απαλλαγείς Θεομήτορ, ύμνοις μακαρίζω σε.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εκ δουλείας τής πλάνης απαλλαγείς, απελεύθερος ώφθης εν τώ Θεώ, αυτού δούλος γνήσιος, χρηματίσας εν χάριτι, κοινωνός δεσμών δέ, τού Παύλου γενόμενος, διά Χριστόν εκτάνθης, αδίκως Απόστολε, όθεν ηξιώθης, μαρτυρήσας νομίμως, τής άνω λαμπρότητος, Ιεράρχα Ονήσιμε, διά τούτο βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως Παρθένον καί μόνην εν γυναιξί, σέ ασπόρως τεκούσαν Θεόν σαρκί, πάσαι μακαρίζουσι, γενεαί τών ανθρώπων, τό γάρ πύρ εσκήνωσεν, εν σοί τής θεότητος, καί ως βρέφος θηλάζεις, τόν Κτίστην καί Κύριον, όθεν τών Αγγέλων καί ανθρώπων τό γένος, αξίως δοξάζομεν, τόν πανάγιον τόκον σου, καί συμφώνως βοώμέν σοι. Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς άνυμνούσιν αξίως, τήν δόξαν σου Δέσποινα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, η Αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς εκβοώσα, ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπoμένεις διά σπλάγχνα ελέους. Μακρόθυμε Κύριε, τού ελέους η άβυσσος, καί πηγή ανεξάντλητος, σπλαγχνίσθητι καί δώρησαι ούν, τών πταισμάτων άφεσιν τοίς δούλοις σου, τοίς ανυμνούσί σου πίστει, τά θεία παθήματα.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Χριστός μου δύναμις, Θεός καί Κύριος, η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώς, μέλπει ανακράζουσα, εκ διανοίας καθαράς, εν Κυρίω εορτάζουσα».

Ο θέλων άπαντας, σωθήναι Κύριος, εκ ζυγού σε δουλείας ιερουργόν, Μάκαρ προχειρίζεται, Ιερουργούντα τό σεπτόν, θεοφάντορ Ευαγγέλιον.

Υιός σύ γέγονας, Θεού τή χάριτι, τόν αυτού καταγγέλλων μονογενή, Λόγον τόν αϊδιον, μετά σαρκός τοίς επί γής, παραδόξως ομιλήσαντα.

Λογίω κρίσεως, καί θείω χρίσματι, τώ τής Ιερωσύνης ως Ιερεύς, Πάνσοφε διέπρεψας, καί καρτερία τών δεινών, Μάρτυς θείος εχρημάτισας.

Θεοτοκίον

Ο φύσει άναρχος, Υιός καί άχρονος, χρονικήν εκ Παρθένου Κόρης αρχήν, θέλων καταδέχεται, τους υπό χρόνον εκ φθοράς, αναπλάσαι προμηθούμενος.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Τώ θείω φέγγει σου αγαθέ, τάς τών ορθριζόντων σοι ψυχάς, πόθω καταύγασον δέομαι, σέ ειδέναι Λόγε Θεού, τόν όντως Θεόν, εκ ζόφου τών πταισμάτων ανακαλούμενον».

Νοός οξύτητι καί ψυχής, Μάκαρ καθαρότητι πάντας, τού δυσμενούς υπεριπτάμενος, βρόχους ανυψώθης πρός ουρανίους σκηνάς, πτεροίς θεογνωσίας αναφερόμενος.

Ο σός Απόστολος αγαθέ, τήν διά σαρκός σου παρουσίαν πρός ανθρώπους εκήρυξε, τούς πεπλανημένους πρός σήν επίγνωσιν, οδηγών καί φωτίζων, αίγλη τής πίστεως.

Ναός εδείχθης πανευπρεπής, ένδον κεκτημένος ως λυχνίαν, τό φέγγος τής θείας χάριτος, τή οικοδομία τού θείου Πνεύματος τεθεμελιωμένος Μάκαρ Ονήσιμε.

Θεοτοκίον

Τής αμαρτίας μου τάς σειράς, τή σή μεσιτεία, καί προστασία, Παρθένε διάρρηξον, τών απεγνωσμένων σύ γάρ υπάρχεις ελπίς, τών πίστει προστρεχόντων, τή θεία σκέπη σου.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι, Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου Πολυέλεε».

Αστράψας ως ήλιος, ουρανόθεν ο κληθείς, τώ φωτισμώ τής χάριτος, επαφήκεν ακτίνά σε τηλαυγή, ευτόνως ελαύνουσαν, τής αγνοίας τόν ζόφον Παμμακάριστε.

Λαμπρώς εστηλίτευσας, τών ανόμων τά σαθρά, καί δυσσεβή φρυάγματα, ευσεβείας φθεγγόμενος ευσεβώς, τά θεία διδάγματα, Ιεράρχα Κυρίου πανσεβάσμιε.

Θεοτοκίον

Υπάρχων υπεύθυνος, αμαρτίαις καί δεινώς, τραυματισθείς ο δείλαιος, επί σέ Θεομήτορ τήν συμπαθή, προσφεύγω δεόμενος, τάς ουλάς εξαλείψαι τών πταισμάτων μου.

Kοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Ως ακτίς εξέλαμψας, τή οικουμένη, ταίς βολαίς λαμπόμενος, ηλίου μάκαρ παμφαούς, Παύλου τού κόσμον φωτίσαντος, διό σε πάντες, τιμώμεν Ονήσιμε.

Ο Οίκος

Σέ υπό Παύλου τού σοφού, τής σάλπιγγος τής θείας, τή πίστει προσαχθέντα, καί λόγω φωτισθέντα τής αληθείας μυστικώς, καί μαρτυρηθέντα επ' εργασία αρετής, καί πίστεως στερρότητι, τίς εγκωμιάσαι ισχύσει, ως όντως κατ' αξίαν, ή τούς πόνους ευφημήσαι, εν οις στερρώς έπαυσας τήν πλάνην. Χρισθείς γάρ Ιερεύς εν Πνεύματι θείω, εκ δουλείας κοσμικής, καί Αποστόλων κήρυγμα λαβών, μετέσχες καί τών στεφάνων, διό σε πάντες τιμώμεν Ονήσιμε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΕ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Ονησίμου, μαθητού τού Αγίου Αποστόλου Παύλου.

Στίχοι

· Ήπλωσεν Ονήσιμος εις θλάσιν σκέλη,

· Παύλου σκελών δραμόντα γενναίους δρόμους.

· Πέμπτη Ονησίμου σκέλεα θραύσαν δεκάτη τε.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Μάρτυς Μαϊωρ αικιζόμενος τελειούται.

Στίχοι

· Μάστιξι πλησθείς τάς ψόας εμπαιγμάτων,

· Δαυϊδ τό ρητόν φάσκε, Μάρτυς Μαϊωρ.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ευσεβίου.

Στίχοι

· Ανθρώπινον παρήλθεν ασμένως βίον,

· Ευσέβιος τό θαύμα καί τών Αγγέλων.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον ειργάσατο, Άγγελος τοίς οσίοις Παισί, τούς Χαλδαίους δέ καταφλέγον πρόσταγμα Θεού, τόν τύραννον έπεισε βοάν. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Τό μακάριον απείληφας Ονήσιμε, τέλος καί τήν ανώλεθρον, αθανασίαν ηξιώθης μάκαρ καθοράν καί μέλπεις γηθόμενος Χριστώ. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ρωμαλέω σου φρονήματι Ονήσι με, πλάνης τά μηχανήματα, κατεπάτησας, ευσεβείας ταύτα καθελών, οργάνοις θεόσοφε βοών, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Ως υπάρχουσα πανάμωμος Θεόνυμφε, Λόγον Θεού συνέλαβες, τόν αχωρήτως εν τοίς κόλποις όντα τού Πατρός, χερσί τε κρατούμενον ταίς σαίς, ευλογημένη Παναγία, Θεομήτορ αγνή.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Εκ φλογός τοίς Οσίοις δρόσον επήγασας, καί Δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς Χριστέ, μόνω τώ βούλεσθαι. Σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας».

Σύν Αγγέλοις χορεύων Μάκαρ Ονήσιμε, μαρτυρίου τε στέφει κατακοσμούμενος, θρόνω νύν φαιδρώς, τού Δεσπότου παρίστασαι, όν υπερυψούμεν, είς πάντας τούς αιώνας.

Αποστόλω τώ θείω διακονούμενος, απορρήτων τών θείων έσχες ενέργειαν, κήρυξ άληθής, Χριστού Μάκαρ γενόμενος, όν υπερυψούμεν είς πάντας τούς αιώνας.

Ιαμάτων τήν χάριν εκ τής αφθόνου πηγής, τού Σωτήρος πλουτήσας πάσι μετέδωκας, τούτου πειθαρχών, Μάκαρ θείοις προστάγμασιν, όν υπερυψούμεν, είς πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Μυηθέντες τό θαύμα τής σής ταίς ουρανίαις Στρατιαίς, νύν μεγαλύνω σε.

Εξαποστειλάριον

Τοίς Μαθηταίς

Μαθητευθείς πανόλβιε, Παύλω τώ Κορυφαίω, τών Αποστόλων πάνσοφε, σύν αυτώ περιήλθες, τήν γήν στηρίζων τώ λόγω, παρειμένας καρδίας, τή πλάνη τού αλάστορος, καί τελέσας τόν δρόμον, εν ουρανοίς, τώ Χριστώ παρίστασαι σύν Αγγέλοις, Απόστολε Ονήσιμε, υπέρ κόσμου πρεσβεύων.

Θεοτοκίον

Τής υπέρ νούν λοχείας σου, τό παράδοξον θαύμα, νούς ουκ Αγγέλων δύναται, ου βροτών ερμηνεύσαι, ή εννοήσαι Παρθένε, τίκτεις γάρ απορρήτως, Θεόν τόν υπερούσιον, όν υμνεί πάσα κτίσις, ως Ποιητήν, σύν Πατρί καί Πνεύματιτώ Αγίω ού τής χαράς αξίωσον, καί ημάς Θεοτόκε.

Εις τόν Στίχον, τών Αίνων, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Καί η λοιπή τού Όρθρου Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.