ΤΗ ΙΔ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Aυξεντίου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ' Έδωκας σημείωσιν

Αύξησιν ασκήσεως, επιδεικνύων Αυξέντιε, χαρισμάτων τήν αύξησιν, θεόθεν απείληφας, θεραπεύειν νόσους, δαίμονας ελαύνειν, τή επικλήσει τού Χριστού, πεπιστευμένος καί τής τού Πνεύματος, Παμμ άκαρ θείας χάριτος, εμφορηθείς καί δυνάμεως, ώ σαφώς κυβερνώμενος, πρός γαλήνην προσώρμισας.

Χάριν τών ιάσεων, καί τών θαυμάτων επλούτησας, καθαρθείς τήν διάνοιαν, παθών γάρ νοσήματα, καί σαρκός τόν ζόφον, καί τήν τρικυμίαν, απετινάξω καί φαιδράν, τήν τής ψυχής ειργάσω κατάστασιν, εντεύθεν καί διέλαμψας, εν Μοναστών ομηγύρεσι, δυσωπών τόν Φιλάνθρωπον, υπέρ τών ευφημούντων σε.

Αυξήσας τό τάλαντον, τό πιστευθέν σοι μακάριε, δαψιλώς εργασάμενος, καί σπείρας εν δάκρυσιν, εν αγαλλιάσει, Πάτερ νύν θερίζεις, πολλαπλασίονα χαράν, καί θυμηδίαν όντως δρεπόμενος, ως έχων παρρησίαν ούν, πρός τόν Δεσπότην δυσώπησον, υπέρ τών ανυμνούντων σε, θεοφόρε Αυξέντιε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό χαύνον καί έκλυτον Παρθενομήτορ πανάμωμε, τής ψυχής μου μετάβαλε, εις ρώσιν καί δύναμιν, νύν τού θείου φόβου, ποιείν τε καί πράττειν, τά δικαιώματα Χριστού, όπως εκφύγω τό πύρ τό άσβεστον, καί κλήρον τόν ουράνιον, καί τήν ζωήν τήν απέραντον, διά σού εύρω Δέσποινα, ευφραινόμενος πάντοτε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρούμενον βλέπουσα, καί τήν πλευράν ορυττόμενον, υπό λόγχης η Πάναγνος, Χριστόν τόν φιλάνθρωπον, έκλαιε βοώσα. Τί τούτο Υιέ μου; τί σοι αχάριστος λαός, αποτιννύει ανθ' ών πεποίηκας, καλών αυτοίς, καί σπεύδεις με ατεκνωθήναι παμφίλτατε; Καταπλήττομαι, εύσπλαγχνε, σήν εκούσιον σταύρωσιν.

Εάν δέ τύχη εκτός τής Τεσσαρακοστής, λέγε τό εξής, Ιδιόμελον.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Ανατολίου

Η καθαρά τού Πνεύματος τού Αγίου σοφία, σκηνώσασα εν τή καθαρά καρδία σου, παμμακάριστε Αυξέντιε, Όσιε Πάτερ, κατά τών πνευμάτων τής πονηρίας φοβερόν σε διώκτην ανέδειξε, καί ου μόνον φοβερόν, αλλά καί κρυπτών νοσημάτων ιατρόν. Διό παρρησίαν κεκτημένος πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν, τή απαύστω πρεσβεία σου, τών ψυχικών ημάς παθών, καί σωματικών ελευθέρωσον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ω τού παραδόξου θαύματος

Χαίρε Αγγέλων εγκώμιον. Χαίρε βροτών καλλονή. Χαίρε δόξα τού γένους ημών. Χαίρε θεία είσοδος, πρός βασιλείαν Θεού. Χαίρε μεσίτρια, πρός τόν πλάσαντα. Χαίρε λυτήριον, τό τής αρχαίας αράς, σοί πάντες άδομεν, αίνον χαριστήριον χρεωστικώς, οι καταπολαύοντες, αεί τών σών αγαθών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ήλιος ιδών σε έφριξεν, επί Σταυρού Ιησού, ηπλωμένον θελήματι, καί η γή εσείετο, καί αι πέτραι ερρήγνυντο, καί τά μνημεία φόβω ηνοίγοντο, καί αί δυνάμεις πάσαι εξίσταντο, σέ δ' ως εώρακεν, η Παρθένος Δέσποινα ολολυγμώ, οίμοι! ανεκραύγαζε, τί τό ορώμενον.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν τού Ψαλτηρίου, λέγεται ο Κανών, ού η Ακροστιχίς.

Αυξέντιον τόν θείον ύμνών προφρόνως. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος δ' Ο Ειρμός

«Θαλάσσης, τό ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας, Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερήμω ετροπώσατο».

Αυξήσας, τήν πρός Θεόν αγάπησιν, Πάτερ Αυξέντιε, καί κοσμικήν στοργήν καταλιπών, θεοφόρε κειμήλιον, χωρητικόν τού Πνεύματος, τών χαρισμάτων αναδέδειξαι.

Υπήλθες, εθελουσίοις νεύμασι, Πάτερ Αυξέντιε, σύ τόν ζυγόν Κυρίου τόν χρηστόν, καί τήν γήν εκαινούργησας, τών αρετών τοίς δάκρυσι, καταπιαίνων ταύτην ένδοξε.

Ξενώσας, βιοτικής συγχύσεως τήν σήν ψυχήν καί τόν νούν, καί πρός Θεόν συνάψας εμμελώς, εν συντόνοις ασκήσεσιν, επί τής γής ως άσαρκος, επολιτεύσω Παμμακάριστε.

Θεοτοκίον

Εν σοί νύν, εθεωρήθη Δέσποινα, η ακατάληπτος, θεανδρική πορεία τού Χριστού, ός Θεός τε καί άνθρωπος, εκ σού Αγνή γεγέννηται, ανακαινίζων τήν ουσίαν μου.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Ουκ εν σοφία, καί δυνάμει καί πλούτω καυχωμεθα, αλλ' εν σοί τή τού Πατρός, ενυποστάτω Σοφία Θεού, ου γάρ έστιν Άγιος, πλήν σου φιλάνθρωπε».

Νενευρωμένος, τού Σταυρού τή δυνάμει κατήργησας, τών δαιμόνων τάς ορμάς, καί μεθοδείας διέλυσας, ασκήσει τρεπόμενος, τήν τούτων έφοδον.

Τήν τών Αγγέλων, επί γής πολιτείαν μιμούμενος, τό καθαρόν εν προσευχαίς, εν αγρυπνίαις τό εύτονον, προθύμως διήνυσας, Πάτερ Αυξέντιε.

Ιόν θανάτου, ταίς ψυχαίς προξενούσαν Αυξέντιε, επιγνούς τήν ηδονήν, δι' εγκρατείας ενέκρωσας, αυτής τά κινήματα, θεόφρον Όσιε.

Θεοτοκίον

Ο διαπλάσας, κατ' άρχάς εκ χοός με τόν άνθρωπον, πλαστουργείται δι' εμέ, εν τή γαστρί σου Πανάμωμε, τήν πάλαι κατάπτωσιν, επανορθούμενος.

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου

Εις όρος ανελθών, θεωρίας Παμμάκαρ, καί πράξεως σαφώς, αστραπαίς τών θαυμάτων, ως ήλιος έλαμψας, καταυγάζων τά πέρατα, όθεν σήμερον, τήν παναγίαν σου μνήμην, εορτάζομεν, υμνολογούντές σε πίστει, καί πόθω γεραίρομεν.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν

Ανελθών εν τώ όρει τών αρετών, βραχυτάτω κελλίω μάκαρ σαυτόν, συγκλείσας στενούμενος, επί γής δι' ασκήσεως, καί πρός πλάτος θείον, πανσόφως πτερούμενος, λογισμώ τελείω ανήλθες μακάριε, όθεν τούς εις βάθη πειρασμών εκπεσόντας, ανείλκυσας Όσιε, ενεργών τά τεράστια, θεοφόρε Αυξέντιε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως Παρθένον καί μόνην εν γυναιξί, σέ ασπόρως Τεκούσαν Θεόν σαρκί, πάσαι μακαρίζουσι γενεαί τών ανθρώπων, τό γάρ πύρ εσκήνωσεν, εν σοί τής θεότητος, καί ως βρέφος θηλάζεις, τόν Κτίστην καί Κύριον, όθεν τών Αγγέλων, καί ανθρώπων τό γένος, αξίως δοξάζομεν, τόν πανάγιον τόκον σου, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς ανυμνούσιν αξίως, τήν δόξαν σου Δέσποινα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, η Αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ωλόλυζε δακρύουσα, καί Πικρώς εκβοώσα, ο μέν κόσμος αγάλλεται δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις διά σπλάγχνα ελέους, Μακρόθυμε Κύριε, τού ελέους η άβυσσος, καί πηγή αγαθότητος, σπλαγχνίσθητι καί δώρησαι ούν, τών πταισμάτων άφεσιν τοίς δούλοις σου, τοίς ανυμνούσί σου πίστει, τά θεία παθήματα.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Επαρθέντα σε ιδούσα η Εκκλησία, επί Σταυρού τόν Ήλιον τής δικαιοσύνης, έστη εν τή τάξει αυτής, εικότως κραυγάζουσα. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Νικητής κατά πνευμάτων τής πονηρίας, τή τού Αγίου Πνεύματος, Πάτερ συνεργεία, ώφθης καί τή χάριτι, κραυγάζων Αυξέντιε. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Τών χειμάρρων θεοφόρε τής ανομίας, τή προσευχή παμμάκαρ, σεαυτόν όχυρώσας, έφυγες τόν τάραχον, τρυφής τόν χειμάρρουν δέ, πέπωκας αξίως πανόλβιε.

Ο θεοφόρος τήν πίστιν καί τήν αγάπην, τήν πρός Θεόν αυξήσας, πρός μετάρσιον ύψος, θείας οικειώσεως, υψώθη κραυγάζων σοι, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Νουνεχώς Πάτερ προκρίνας, τής τών προσκαίρων χαμαιπετούς κυβείας, τήν μή σαλευομένην, θείαν ωραιότητα, προθύμως, εκραύγαζες, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Θεόν Λόγον σε τεκούσαν σαφώς ειδότες σωματικώς κυρίως, οι πιστοί Θεοτόκον πάντες ονομάζομεν, τήν κλήσιν κατάλληλον, φύσει τών πραγμάτων προσάγοντες.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Σύ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φως άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Εχόμενα τής σής, οδού Πάτερ τά σκάνδαλα, οξύτητι διανοίας, αλωβήτως διήλθες, καί ψυχής καθαρότητι.

Ισότητι φρενών, τήν ζωήν διελήλυθας, τά πρόσκαιρα παρατρέχων, αιωνίοις δέ Πάτερ, είς αεί προστιθέμενος.

Ο βίος σου λαμπρός, καί η πίστις ορθόδοξος, η άσκησις θαυμασία, ηρτυμένος ο λόγος, τή χάοιτι Αυξέντιε.

Θεοτοκίον

Νούν έχοντες ορθόν, διδαγμάτων ανάπλεων, σέ πάναγνε Θεοτόκον, ονομάζομεν πάντες, καί πόθω μακαρίζομεν.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αίνέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Υιόν σε, καί φωτός καί ημέρας ανέδειξεν, η πολιτεία σου μάκαρ, ευσχημόνως Πάτερ περιπατούντα, καί φωστήρα, ζωής εν κόσμω λόγον επέχοντα.

Μελέτην, τού θανάτου τόν βίον σου θέμενος, διαφερόντως τόν όρον, τής σοφίας Πάτερ κατανοήσας, μετετέθης, πρός τήν Σοφίαν τήν ενυπόστατον.

Θεοτοκίον

Ναόν σε, τού Θεού καί παστάδα γινώσκομεν, στάμνον λυχνίαν καί πλάκα, κεκτημένην ένδον εγγεγραμμένον, τόν δι' οίκτον, σωματωθέντα Λόγον πανάμωμε.

Κοντάκιον Ήχος β'

Τήν εν πρεσβείαις

Κατατρυφήσας θεόφρον τής εγκρατείας, καί τάς ορέξεις τής σαρκός χαλινώσας, ώφθης τή πίστει σου αυξανόμενος, καί ως φυτόν εν μέσω τού Παραδείσου εξήνθησας, Αυξεντιε Πάτερ ιερώτατε.

Ο Οίκος

Τίς τούς αγωνάς σου νύν επαξίως εξείπη, ή τούς πόνους σου Πάτερ, ούς υπέστης εν γή, διά τήν θείαν απόλαυσιν; από βρέφους γάρ νόμοις Κυρίου ακολουθήσας, καί προστάγμασι τούτου υπηρετήσας, νέος ημίν ανεδείχθης Ιώβ τοίς παλαίσμασι, τού κόσμου πάροικος ώφθης, καί τής γής απάσης αλλότριος, νηστείαν πίστει εξήσκησας, αγρυπνίαν, αγνείαν ηγάπησας, Αυξέντιε Πάτερ ιερώτατε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ον

Tή ΙΔ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Αυξεντίου τού εν τώ Βουνώ.

Στίχοι

· Ο Βουνός, ως Κάρμηλος, ήν Αυξεντίω,

· Φανέντι τάλλα πλήν τελευτής Ηλία.

· Λείψε βίον δεκάτη Αυξέντιος ήδέ τετάρτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μάρωνος.

Στίχοι

· Φύσει μαρανθείς σαρκίου, θάλλει Μάρων,

· Μετεμφυτευθείς τής Εδέμ τώ χωρίω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Αβραάμ.

Στίχοι

· Πράξεις τό ταύτόν εύρε κλήσεως πλέον,

· Πρός τόν σύνοικον Αβραάμ Αβραάμης.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Εν τή καμίνω, Αβραμιαίοι Παίδες τή Περσική, πόθω ευσεβείας μάλλον ή τή φλογί, πυρπολούμενοι εκραύγαζον. Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε».

Ως τετρωμένος, τή τού Δεσπότου Πάτερ θεία στοργή, πάσαν πρός

αυτόν ανένδοτον τήν ροπήν, τής καρδίας σου εκέκτησο, Ευλογημένος εί, ο Θεός μου κραυγάζων καί Κύριος.

Πεφωτισμένος, τή τού Σωτήρος αίγλη Πάνσοφε, σκότους τόν προστάτην ήλεγξας κραταιώς, κοσμοκράτορας καθείλες δέ, Ευλογημένος εί, ο Θεός μου κραυγάζων καί Κύριος.

Θεοτοκίον

Ρεύσασαν πάλαι, τής πρός τό κρείττον ανανεύσεως, φύσιν τών ανθρώπων πάναγνε βουληθείς, αναπλάσαι κατεσκήνωσεν, ο πλαστουργός Θεός, εν τή γαστρί σου μόνη Πανύμνητε.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Λυτρωτά τού παντός Παντοδύναμε, τούς εν μέσω φλογός ευσεβήσαντας, συγκαταβάς εδρόσισας, καί εδίδαξας μέλπειν, Πάντα τά έργα, ευλογείτε υμνείτε τόν Kύριον».

Ολικώς πρός Θεόν μεταθέμενος, απεσείσω σαρκός τήν ευπάθειαν, καί τών θαυμάτων είληφας, τήν ενέργειαν μέλπων. Πάντα τά έργα, ευλογείτε υμνείτε τόν Κύριον.

Φοβερός απεφάνθης τοίς δαίμοσι, τόν Χριστόν κεκτημένος συλλήπτορα, ού τόν Σταυρόν αράμενος, ηκολούθησας μέλπων. Πάντα τά έργα, ευλογείτε υμνείτε τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Ρητορεύει φανείς ο Αρχάγγελος, καί μηνύει τού Λόγου σοι Πάναγνε, τήν υπέρ λόγον σύλληψιν, καί σωτήριον κόσμω, Πάντα τά έργα, ευλογείτε κραυγάζων τόν Κύριον.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Όλη τή θεότητι Πάτερ, τώ βαπτισμώ σου συνετάξω, καί διατηρήσας ακραιφνώς, τό τής εικόνος Μάκαρ αξίωμα, τρισσοφεγγεί λαμπρότητι, μετ' ευφροσύνης προσεχώρησας.

Νύν ουκ εν αινίγματι Πάτερ, ουδέν εσόπτρω κατοπτεύεις, τόν της θεαρχίας φωτισμόν, πρός πρόσωπον δέ πάνσοφε πρόσωπον, τής υπέρ νούν λαμπρότητος, καί θεοπτίας αξιούμενος.

Ως έχων πολλήν παρρησίαν, πρός τόν απάντων Bασιλέα, Πάτερ λυτρωθήναι δυσώπει, τούς τήν σήν μνήμην επιτελούντας πιστώς, εκ πάσης περιστάσεως, ίνα σε πάντες μακαρίζωμεν.

Θεοτοκίον

Σειράς τών εμών νύν πταισμάτων, λύσον Παρθένε Θεοτόκε, η τής ευσπλαγχνίας τήν πηγήν, τεκούσα μόνη θεομακάριστε, καί θυμηδίας έμπλησον, όπως αξίως μεγαλύνω σε.

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Αυξήσει τών αγώνων σου, επηύξησας τά τάλαντα, ά επιστεύθης καί ταύτα, τώ σώ προσήξας Δεσπότη, καί τό Εύ δούλε ήκουσας, καί τά τούτου ακόλουθα, πρός όν αεί μνημόνευε, τών σέ τιμώντων εκ πόθου, Aυξέντιε θεοφόρε.

Θεοτοκίον

Καί σχετικώς ασπάζομαι, καί πόθω τήν προσκύνησιν, προσνέμω πίστει καί πόθω, τή παναχράντω καί θεία, εικόνι σου Πανάμωμε, αφ' ής ψυχών εκβλύζουσι, καί τών σωμάτων Δέσποινα, ιάματα τοίς υμνούσι, σέ Θεοτόκον κυρίως.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Καί ή λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, κατά τήν τάξιν, καί Απόλυσις.