ΤΗ ΙΓ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μαρτινιανού.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ' Έδωκας σημείωσιν

Άσκησιν ελόμενος, καί κακουχίαν μακάριε, εν σπηλαίοις καί όρεσι, σαυτόν απεμάκρυνας, φυγαδεύων Πάτερ, καί ταίς θεωρίαις, καί αναβάσεσι τόν νούν, αποκαθαίρων, καί καλλυνόμενος, εντεύθεν εχρημάτισας, θείον δοχείον τού Πνεύματος, θεοφόρε πανόλβιε, μοναζόντων τό καύχημα.

Μάρτυς εθελούσιος, καί δικαστής καί κατήγορος, σεαυτού εχρημάτισας, πυρί γάρ φλεγόμενος, ηδονής ατόπου, πυράν λαυροτάτην Πάτερ ανάψας σεαυτόν, μέσον εισήξας κατακαιόμενος, η δρόσος δέ τού Πνεύματος, εξ ουρανού σε ανέψυξε, καί τόν σάλον τόν άπειρον, εις γαλήνην μετήγαγε.

Μέσον κατεσκήνωσας, θαλάσσης Πάτερ τά κύματα, αποφεύγων τού όφεως, κακεί δέ σοι θήρατρα ο εχθρός προσάγει τήν διασωθείσαν, εκ τρικυμίας χαλεπής, θηρσί δέ αύθις προσεποχούμενος, τή χέρσω προσεπέλασας, καί τόν αγώνα ετέλεσας, ξενιτεύων θλιβόμενος, θεοφόρε πανόλβιε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό χαύνον καί έκλυτον, Παρθενομήτορ πανάμωμε, τής ψυχής μου μετάβαλε, εις ρώσιν καί δύναμιν, νύν τού θείου φόβου, ποιείν τε καί πράττειν, τά δικαιώματα Χριστού, όπως εκφύγω τό πύρ τό άσβεστον, καί κλήρον τόν ουράνιον, καί τήν ζωήν τήν απέραντον, διά σού εύρω Δέσποινα, ευφραινόμενος πάντοτε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρούμενον βλέπουσα, καί τήν πλευράν ορυττόμενον, υπό λόγχης η Πάναγνος, Χριστόν τόν φιλάνθρωπον, έκλαιε βοώσα. Τί τούτο Υιέ μου; τί σοι αχάριστος λαός, αποτιννύει ανθ' ών πεποίηκας, καλών αυτοίς καί σπεύδεις με, ατεκνωθήναι παμφίλτατε; Καταπλήττομαι εύσπλαγχνε, σήν εκούσιον σταύρωσιν.

Εάν δέ τύχη εκτός τής Τεσσαρακοστής, λέγε τό εξής Ιδιόμελον.

Δόξα... Ήχος β'

Χαίροις έντιμον καί πολυθαύμαστον, Παλαιστινών τό κύδος, ανέτειλας γάρ ήμίν ως φαεινότατος ήλιος, καί τήν τού εχθρού καταφλέξας άπασαν τήν δυναστείαν, τών μελών σου ήψω πυρί μακάριε, εν όρεσι γάρ καί ερήμοις καί νήσοις, πάντα πειρασμόν σοι προσήγαγε, τό μέν, εν ερήμω γύναιόν σοι παρεστήσατο, τό δέ, εν βράχει θαλαττίω, ο πειράζων πειράζεινσε, επειράτο σοφέ. Αλλ' ώ Μαρτινιανέ τρισόλβιε, Χριστόν απαύστως υπέρ ημών ικετεύων μή παύση, τών εκτελούντων σου πιστώς τό μνημόσυνον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ότε εκτού ξύλου σε

Σύ εί τών Αγγέλων η χαρά, σύ εί τών ανθρώπων η δόξα, σύ τών πιστών η ελπίς, Δέσποινα πανάμωμε, καί προστασία ημών, καί πρός σέ καταφεύγοντες, εν πίστει βοώμεν, Όπως ταίς πρεσβείαις σου, εκ τών βελών τού εχθρού, λύπης ψυχοφθόρου καί πάσης, θλίψεως ρυσθείημεν πάντες, οι ανευφημούντές σε Θεόνυμφε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ότε εν Σταυρώ σε η Αμνάς, Άρνα τόν οικείον εώρα, κατακεντούμενον, ήλοις ωλοφύρετο, εκπληττομένη σφοδρώς, καί δακρύουσα έλεγε. Πώς θνήσκεις Υιέ μου, θέλων τό χειρόγραφον, τού πρωτοπλάστου' Αδάμ, ρήξαι, καί θανάτου λυτρώσαι, άπαν τό ανθρώπινον; Δόξα, τή οικονομία σου μακρόθυμε.

Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος β'

Πεποικιλμένος στολή αγνείας, καί πεπυρσευμένος, εντεύξει θεία, ένοικόν τε έχων Χριστόν τόν εκ Παρθένου τεχθέντα, γυναικεία στολή ού συνηρπάγης, ουδέ ηδονάς κατεδέξω, αλλ' επέβης προθύμως τώ ομοδούλω πυρί, τό θείον πύρ εγκάρδιον έχων, καί διά τού αισθητού καί προσκαίρου πυρός, τό εμπαθές πύρ κατέφλεξας, καί τής γεέννης τήν φλόγα κατέσβεσας. Διό πρέσβευε, Μαρτινιανέ τρισόλβιε, καί ημάς τού ολεθρίου καί αιωνίου λυτρωθήναι πυρός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ότε εκ τού ξύλου σε

Νεύσον ταίς δεήσεσιν Αγνή, τών σων οικετών καί παράσχου, πηγάς δακρύων ημίν, ίνα αποπλύνωμεν, τών εγκλημάτων ημών, τάς κηλίδας Πανάμωμε, καί σβέσωμεν φλόγα, τού διαιωνίζοντος καί πικροτάτου πυρός, σύ γάρ, τών εξ όλης καρδίας, σέ τήν τού Δεσπότου Μητέρα, επικαλουμένων τάς δεήσεις πληροίς.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ω τής αγαθότητος τής σής! ώ τής υπέρ νούν ευσπλαγχνίας! ώ τής πολλής ανοχής, καί μακροθυμίας σου, Λόγε προάναρχε! η Παρθένος εκραύγαζεν, ολοφυρομένη, Πώς ο ών αθάνατος, θανείν ηγάπησας; Μέγα τό μυστήριον βλέπω! όμως προσκυνώ σου τά πάθη, άπερ εκουσίως καθυπέμεινας.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Τήν φλόγα τών πειρασμών, δακρύων τοίς οχετοίς, εναπέσβεσας Μακάριε, καί τής θαλάσσης τά κύματα, καί τών θηρών τά ορμήματα, χαλινώσας εκραύγαζες. Δεδοξασμένος εί Παντοδύναμε, πυρός καί ζάλης ό σώσας με.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν αναγινώσκεται ο Κανών, ού η Ακροστιχίς.

Μέλπω Μάκαρ σου τούς δρόμους θείοις λόγοις.

Ποίημα Θεοφάνους

Ωδή α' Ήχος δ' Ο Ειρμός

«Θαλάσσης, τό ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις, ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας, Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερήμω ετροπώσατο».

Μονάσας, καί τόν σταυρόν σου Όσιε, αναλαβόμενος, τώ διά σέ εκούσιον Σταυρόν καί ταφήν υπομείναντι, ακολουθείν επόθησας, πάθη νεκρώσας τά τού σώματος.

Εν όρει, τής απαθείας Όσιε, μένειν ελόμενος, ταίς πρός τό θείον νεύσεσι νυκτός, καί ημέρας εσχόλασας, διά νηστείας Πάνσοφε, καί εγκρατείας καί δεήσεως.

Λαμπτήρα, τής Εκκλησίας ένδοξε, Χριστός σε έδειξε, φωτοβολούντα Πάτερ αρεταίς, τών πιστών τά συστήματα, καί τών ψυχών σκοτόμαιναν, πολυσχιδή αποδιώκοντα.

Θεοτοκίον

Παρθένον, καί μετά τόκον μόνην σε, μείνασαν έγνωμεν, τόν πλαστουργόν γάρ έτεκες Θεόν, καί σαρκί εσπαργάνωσας, τόν θεϊκαίς δυνάμεσι, τήν γήν ομίχλη σπαργανώσαντα.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα. Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Ανύστακτον τόν πυρσόν, τόν τής ψυχής διατηρών πνεύματι, τής νοητής ένδοθεν, Όσιε παστάδος εσκήνωσας.

Ρεόντων παραδραμών, ευσεβοφρόνως τά τερπνά έσπευσας, τά μηδαμώς ρέοντα, Μαρτινιανέ εγκολπώσασθαι.

Στενούμενος πλατυσμώ, ασκητικής διαγωγής Όσιε, πλάτος τερπνόν έφθασας, τό τού Παραδείσου γηθόμενος.

Θεοτοκίον

Οικήσας σου τήν νηδύν, ο κατοικών τόν ουρανόν άλλον σε, Μήτηρ Θεού έμψυχον, όντως ουρανόν απειργάσατο.

Κάθισμα Ήχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Εν πέτρα ευσεβείας προσερείσας τόν πόδα σου, εχθρού ταίς μεθοδείαις απερίτρεπτος έμεινας, πυρί δέ θερμανθείς τών ηδονών, εις πύρ σαυτόν ενέβαλες δειχθείς, εθελούσιος Μαρτυς, επισκοπή τή θεία δροσιζόμενος. Δόξα τώ δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τώ σέ στεφανώσαντι, δόξα τώ ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τάς χείράς σου τάς θείας, αίς τόν Κτίστην εβάστασας, Παρθένε Παναγία, σαρκωθέντα χρηστότητι, προτείνουσα δυσώπησον αυτόν, λυτρώσασθαι ημάς εκ πειρασμών, καί παθών καί τών κινδύνων, τούς ευφημούντάς σε πόθω καί βοώντάς σοι. Δόξα τώ ενοικήσαντι εν σοι δόξα τώ προελθόντι εκ σού, δόξα τώ ελευθερώσαντι ημάς διά τού τόκου σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρώ σου προσπαγέντος υπό τών παρανόμων, καί στρατιωτών Σώτερ λόγχη, τήν πλευράν ορυγέντος, η Πάναγνος ωδύρετο πικρώς, τά σπλάγχνα κοπτομένη μητρικώς, καί τό πολύ σου καί φρικτόν τής ανοχής, εξίστατο βοώσα, Δόξα τή πρός ανθρώπους σου στοργή, δόξα τή σή χρηστότητι, δόξα τώ εν τώ θανάτω σου, βροτούς αθανατίζοντι.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Επαρθέντα σε ιδούσα η Εκκλησία, επί Σταυρού τόν Ήλιον, τής δικαιοσύνης, έστη εν τή τάξει αυτής, εικότως κραυγάζουσα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Υπωπιάσας τήν σάρκα σκληραγωγίαις, τή καθαρά καρδία σου, φέγγος υπεδέξω, Πάτερ τό τού Πνεύματος, καί χαίρων εκραύγαζες, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ταίς τού πνεύματος λαμπόμενος φωταυγείαις, τό σκοτεινόν παρέδραμες, νέφος τών δαιμόνων, μέλπων εμμελέστατα, τώ σέ δυναμώσαντι, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ουκ εσάλευσε τόν πύργον τής σής καρδίας, ο δυσμενής προσρήξας σοι, κύματα κακίας, πέτρα γάρ εστήρικτο, Θεού αγαπήσεως, Μαρτινιανέ αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Υπερτέρα τών Αγγέλων εδείχθης μόνη, βουλής μεγάλης Αγγελον, τέτοκας γάρ Λόγον πάντας τόν φωτίζοντα, Παρθένε τούς κραυγάζοντας, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ωδή ε' Ειρμός

«Σύ Κύριέ μου φώς, είς τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Τίις δύναται τά σά, εξειπείν κατορθώματα, ισάγγελον πολιτείαν, επί γής γάρ ασκήσας, οσίως υπερήθλησας.

Όργανον τής φθοράς, χρηματίσας ο τύραννος, προσβάλλει σου δελεάσαι, ηδονή, αλλ' ηττήθη, ταίς σαίς Πάτερ ενστάσεσιν.

Υπήρξας σεαυτού, δικαστής εθελούσιος, τήν φλόγα γάρ υπεισδύνων, τών παθών τάς καμίνους, Μακάριε κατέσβεσας.

Θεοτοκίον

Σέ όπλον αρραγές, κατ' εχθρών προβαλλόμεθα, σέ άγκυραν καί ελπίδα, τής ημών σωτηρίας, Θεόνυμφε κεκτήμεθα.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Δολίαις, γυναικός λαλιαίς σοι προσέβαλεν, ως τώ Προπάτορι πάλαι, δυσμενής ο όφις, αλλ' επινοία, τή σοφή σου, κατηργήθη αυτού τά σοφίσματα.

Ραδίως, διοδεύσας τήν τρίβον τήν φέρουσαν, πρός τάς εκεί καταπαύσεις, ουκ επαύσω Πάτερ διέρχεσθαι, τάς ερήμους, καί τάς πόλεις πολλοίς αγωνίσμασιν.

Όρεσι, καί θαλάσσαις σαυτόν απεμάκρυνας, τό τής αγνείας καλόν σου, Ιεραίς μελέταις καρπούμενος, καί στεφάνων, λαμπροτάτων Σοφέ αξιούμενος.

Μέλη σου, τή πυρά καταφλέγεσθαι δέδωκας, τάς υπεκκαύσεις σβεννύων, ηδονών τή δρόσω τού Πνεύματος, θεοφόρε, μοναστών ακλινέστατον έρεισμα.

Θεοτοκίον

Όλην σε, καθηγίασε Λόγος ο Άγιος, σού κατοικήσας τήν μήτραν, τήν ηγιασμένην αρρήτω λόγω, όν δυσώπει, εκτενώς τού σωθήναι τούς δούλους σου.

Κοντάκιον

Ήχος β' Τούς ασφαλείς

Ως ασκητήν τής ευσεβείας δόκιμον, καί αθλητήν τή προαιρέσει τίμιον, καί ερήμου καρτερόψυχον, πολίτην άμα καί συνίστορα, εν ύμνοις επαξίως ευφημήσωμεν, Μαρτινιανόν τόν αεισέβαστον, αυτός γάρ τόν όφιν κατεπάτησεν.

Ο Οίκος

Από περάτων έως περάτων διεξήλθεν ο φθόγγος τών τερπνών αρετών, καί τών ενθέων αγώνων σου, νέος γάρ υπάρχων τή ηλικία, ερήμοις επόθησας συνδιαιτάσθαι, ύμνους Xριστώ, ψαλμωδίας, ευχάς αναπέμπων αεί, ημέραν τε καί νύκτα συναύξων έν τε πόνοις καί δάκρυσιν, αγνώς τόν βίον ετέλεσας, καί σοφώς τόν αρχέκακον ήσχυνας, αυτός γάρ τόν όφιν κατεπάτησας.

Συναξάριον

Τή ΙΓ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μαρτινιανού.

Στίχοι

· Mαρτινιανός, σαρκικήν σβέσας φλόγα,

· Φεύγει τελευτών μή τελευτώσαν φλόγα.

· Εν τριτάτη δεκάτη δέμας εξέδυ Μαρτινιανός.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων καί Μαρτύρων, Ακύλα καί Πρισκίλλης.

Στίχοι

· Τμηθέν γύναιον, Ακύλας φησί, βλέπων,

· Ουκ ανδριούμαι πρός τομήν ανήρ κάρας;

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ευλογίου, Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας.

Στίχοι

· Ψυχήν δίδωσιν Ευλόγιος Κυρίω

· Βοών πρός αυτήν, Κύριον σόν ευλόγει.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι Πατήρ καί Υιός σταυρωθέντες τελειούνται.

Στίχοι

· Πατήρ σύν Υιώ σταυρικόν πάσχει πάθος,

· Υπέρ Πατρός, τού δόντος Υιόν εις πάθος.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Εν τή καμίνω Αβραμιαίοι παίδες τή Περσική, πόθω ευσεβείας μάλλον ή τή φλογί, πυρπολούμενοι εκραύγαζον. Ευλογη μένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε».

Υπό τής θείας, κυβερνώμενος Πάτερ χειρός, ώσπερ, Ιωνάς απέρριψας σεαυτόν, εις βυθόν θαλάσσης Όσιε, θηρσίν οχούμενος, καί τή χέρσω λαμπρός εκδιδόμενος.

Συμπαθεστάτη, προαιρέσει Πάτερ σώζεις σαφώς κόρην πικροτάτης ζάλης καί ακλινή επί πέτραν θείας γνώσεως, στηρίζεις ψάλλουσαν, καί Θεώ ευαρέστως λατρεύουσαν.

Θεού προστάξει, θαλαττίου ρυσθείς εκ κλύδωνος, ταύτην μακαρίαν δέδωκας αμοιβήν, τήν τού σώματός σου νέκρωσιν, καί τήν ολόκληρον, πρός τόν πάντων Δεσπότην διάθεσιν.

Θεοτοκίον

Εκ σού τής δόξης, Θεογεννήτορ λάμψας Ήλιος, πάντων τών πιστών εφώτισε τάς ψυχάς, μελωδούντων θείω Πνεύματι. Ευλογημένος εί εν τώ ναω τής δόξης σου Κύριε.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Ισχύς μου καί ύμνησις αυτός, υπάρχεις Κύριε, μερίς καί κλήρός μου, σού τήν εκούσιον νέκρωσιν, περιφέρων περιέρχομαι, πόλεις καί χώρας εμμελώς, Πάτερ εκραύγαζες. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ου ψύχει χαυνούμενος τόν νούν, αλλ' ουδέ καύσωνι, ψυχήν φλεγόμενος, όλως ενέδωκας θλίβων σου, τό σαρκίον, αλλ' υπέφερες, τήν τοίς δικαίοις εννοών μακαριότητα, καί κραυγάζων. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ιστίω πτερούμενος σοφέ, τού θείου Πνεύματος, κούφως διέπλασας, βίου τήν θάλασσαν Όσιε, καί λιμένι προσεπέλασας, τής βασιλείας τού Θεού, μέλπων γηθόμενος. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Σκηναίς εναυλίζη φωτειναίς, αποδυσάμενος, νέφος τού σώματος, στολαίς φαιδρύνη δέ Όσιε, εξ ιδρώτων υφανθείσαις σου, ασκητικών, καί μελωδείς καθαρωτάτη ψυχή. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Λυτρούμενος κόσμον τής φθοράς, εκ σού σεσάρκωται ο υπερούσιος, θεοχαρίτωτε Δέσποινα, ενεργείαις καί θελήσεσι, διπλούς ορώμενος, μιά τή υποστάσει δέ, ώ βοώμεν. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Όλην τήν τού Πνεύματος αίγλην, καθαρωτάτη διανοία, Μαρτινιανέ εισεδέξω, καί φώς ωράθης καί στύλος Όσιε, από τής γής αιρόμενος, καί Μοναζόντων προηγούμενος.

Γέρα σοι τών πόνων παρέχει, ο αθλοθέτης σου παμμάκαρ, ούτινος τούς νόμους φυλάττων, ανεπιστρόφως τής συνειδήσεως, τό καθαρόν διήνυσας, Πάτερ αοίδιμε μαρτύριον.

Οικείς εν φωτί μετ' Αγγέλων βίον ισάγγελον βιώσας, θείας ηδονής απολαύων, καί θεωρίας καί καθαρότητος, ως καθαρός τώ πνεύματι, γεγενημένος, Αξιάγαστε.

Ιέρευσας τό σώμα θεόφρον, τόν λογισμόν καί τήν καρδίαν, Μαρτινιανέ τώ Κυρίω, καί θύμα ώφθης πυρί ασκήσεως, περιφανώς οπτώμενον, καί ευωδία συντηρούμενον.

Θεοτοκίον

Σέ τήν τού Ηλίου τής δόξης, κούφην νεφέλην Θεοτόκε, εξ ής υπέρ νούν ανατείλας, τήν κτίσιν πάσαν εφωταγώγησεν, ευσεβοφρόνως άσμασι, Παρθενομήτορ, μεγαλύνομεν.

Εξαποστειλάριον

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Τής φύσεως βιαστής τε, καί Μάρτυς Μαρτινιανέ, σύ εθελουσίως ώφθης, καί οδηγός ταίς γυναιξί, μεθ' ών τόν εχθρόν νικήσας, υπέρ ημών νύν πρεσβεύεις.

Θεοτοκίον

Χαριστηρίοις σε ύμνοις, υμνούμεν πόθω Παρθένε, σύν τώ Αγγέλω τό χαίρε, βοώντές σοι Θεοτόκε. Χαίρε ανύμφευτε Μήτηρ, τού Βασιλέως τής δόξης.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Καί ή λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, κατά τήν τάξιν, καί Απόλυσις.