ΤΗ Θ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Νικηφόρου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Νόμοις πειθαρχών τού δι' ημάς, σάρκα επί γής ειληφότος, καί πάθος τίμιον, Μάρτυς υπομείναντος, θεομακάριστε, τήν αγάπην ετήρησας, τήν πρός τόν πλησίον, νόμου τό κεφάλαιον, ούσαν καί τών Προφητών, όθεν, καί μακάριον τέλος, είληφας πηγή τής αγάπης, νύν ώ Νικηφόρε παριστάμενος.

Κλίνεις τόν αυχένα τώ Θεώ, ώ τά πάντα κλίνει τό γόνυ, Μάρτυς θαυμάσιε, κάραν εκτεμνόμενος, καί χωριζόμενος, τού γενναίου σου σώματος, Χριστώ δέ τή πάντων, κεφαλή ενούμενος, καθαρωτάτω νοϊ, ού νύν τώ φωτί πλησιάζων, αίτησαι ημίν Νικηφόρε, πάσι φωτισμόν τοίς ευφημούσί σε.

Ρείθροις τών αιμάτων σου Σοφέ, τών υπέρ Χριστού κενωθέντων τήν γήν ηγίασας, πνεύματι δέ πνεύματα, εχαροποίησας, ασωμάτων Δυνάμεων, Μαρτύρων αγέλας, πάσας δέ εφαίδρυνας, ταύταις ενούμενος, Μάκαρ ώς γενναίος οπλίτης, ως ακαταγώνιστος Μάρτυς, καί υπέρ ημών Θεού δεόμενος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Δέξαι τήν ικέσιον ωδήν, τών σών οικετών Θεοτόκε, ήν σοι προσάγομεν, Δέσποινα διάσωσον, απορουμένους ημάς, καί κινδύνων εξάγαγε, τήν ποίμνην σου ταύτην, πίστει σοι προσπίπτουσαν, εν τώ σεπτώ σου ναώ, σύ γάρ τόν Σωτήρα τεκούσα, έχεις παρρησίαν ως Μήτηρ, εκτενώς πρεσβεύειν τού σωθήναι ημάς.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ότε η αμίαντος Αμνάς, έβλεψε τόν ίδιον άρνα, επί σφαγήν ως κριόν, θέλοντα ελκόμενον, θρηνούσα έλεγεν. Ατεκνώσαι νύν σπεύδεις με, Χριστέ τήν τεκούσαν, τί τούτο πεποίηκας, ο Λυτρωτής τού παντός; όμως, ανυμνώ καί δοξάζω, σού τήν υπέρ νούν τε καί λόγον, άκραν συγκατάβασιν φιλάνθρωπε.

Εάν δέ τύχη εκτός τής Τεσσαρακοστής, λέγε τό εξής Ιδιόμελον.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Ιωάννου Μοναχού

Έδειξας πάσιν εμφανώς, Αθλητά Νικηφόρε, ότι τόν πλησίον ο μή φιλών, ούτε τόν Δεσπότην αγαπήσαι δύναται, διόπερ, αυτός μέν ειλικρινώς αγαπήσας Σαπρίκιον τόν ομόδουλον, εντεύθεν καί πρός τόν θείον ανεπτερώθης έρωτα, καί τήν ψυχήν σου τέθεικας, υπέρ τής εις Χριστόν ομολογίας καί πίστεως. Σαπρίκιος δέ ο δυσώνυμος, άσπονδον πρός σέ τό μίσος κτησάμενος, αρνητής εδείχθη καί τού Δεσπότου Χριστού, ώ νύν αυτός παρεστώς, καθικέτευε τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Όλην αποθέμενοι

Τετραυματισμένος με, ταίς ληστρικαίς τών Δαιμόνων, εφόδοις καί κείμενον, όλον ανενέργητον παναμώμητε, εν όδω πάντοτε, τού αστάτου βίου, καί ελέους προσδεόμενον, τάχος επίσκεψαι, οίνον επιθείσα καί έλαιον, τοίς ανιάτοις μώλωψι, καί πρός ευρωστίαν ανάγαγε, όπως σε δοξάζω, καί πόθω κατά χρέος ανυμνώ, τά μεγαλείά σου άχραντε, Μήτηρ αειπάρθενε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ρομφαία ως έφησεν, ο Συμεών τήν καρδίαν, τήν σήν διελήλυθε, παναγία Δέσποινα, ότε έβλεψας, τόν εκ σού λάμψαντα, απορρήτω λόγω υπ' ανόμων ως κατάκριτον, Σταυρώ υψουμενον, όξος καί χολήν τε γευόμενον, πλευράν δέ ορυττόμενον, χείράς τε καί πόδας ηλούμενον, καί οδυρομένη, ωλόλυζες βοώσα μητρικώς. Τί τούτο τέκνον γλυκύτατον, τό καινόν μυστήριον.

Απολυτίκιοv

Ήχος δ’ Ταχύ προκατάλαβε

Ο Μάρτυς σου, Κύριε, εν τή αθλήσει αυτού, τό στέφος εκομίσατο τής αφθαρσίας, εκ σού τού Θεού ημών, έχων γάρ τήν ισχύν σου, τούς τυράννους καθείλεν, έθραυσε καί δαιμόνων, τά ανίσχυρα θράση. Αυτού ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν τού Ψαλτηρίου λέγεται ο Κανών, ού η Ακροστιχίς.

Κλεινόν εν αθλοφόροις Νικηφόρον άσματι μέλπω.

Ποίημα Θεοφάνους

Ωδή α' Ήχος πλ. δ' Ο Ειρμός

«Αρματηλάτην Φαραώ εβύθισε, τερατουργούσα ποτέ, Μωσαϊκή ράβδος, σταυροτύπως πλήξασα, καί διελούσα θάλασσαν Ισραήλ δέ φυγάδα, πεζόν οδίτην διέσωσεν, άσμα τώ Θεώ αναμέλποντα».

Κορθφουμένην τήν τού βίου θάλασσαν, καί κυματούσαν δεινώς, τό τής ψυχής σκάφος, πειρασμοίς καί πάθεσιν, ό τής ειρήνης αϊτιος, πρός γαλήνην βαθείαν, ως ευεργέτης μετάβαλε, Μάρτυρος Χριστέ ταίς εντεύξεσι.

Λελογισμένη διανοία πάνσοφε, τώ νοερώ τής ψυχής, τό τής οργής πάθος, ευσεβώς υπέταξας, καί τώ πλησίον έδραμες, Σαπρικίω σπουδάζων διαλλαγήναι θεσπέσιε, νόμοις τού Σωτήρος πειθόμενος.

Ενδεδυμένος τού Σταυρού τήν δύναμιν, ερρωμενέστερον, τώ δυσμενεί Μάρτυς συμπλακείς κατέρραξας, καί νικηφόρος γέγονας, προκληθείς φερωνύμως, ώ Νικηφόρε πανεύφημε, Μάρτυς τού Χριστού παναοίδιμε.

Τριαδικόν

Ισοσθενή ομοφυή καί συνθρονον, καί ομοούσιον, τήν τριφεγγή αίγλην, τής μιάς θεότητος, ομολογούντες σέβομεν, εν τρισί τοίς προσώποις, αδιαιρέτως κηρύττοντες, Λόγον σύν Πατρί καί τώ Πνεύματι.

Θεοτοκίον

Νούς καί ουράνιος τό σόν μυστήριον, τό ακατάληπτον, κατανοείν όντως, ατονεί πανύμνητε, τού Πατρός γάρ ο σύνθρονος, εν γαστρί σου σκηνώσας, εκ σού τεχθήναι ηυδόκησε, φύσεσι διτταίς γνωριζόμενος.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Ο στερεώσας κατ' αρχάς, τούς ουρανούς εν συνέσει, καί τήν γήν επί υδάτων εδράσας, εν τή πέτρα με Χριστέ, τών εντολών σου στήριξον, ότι ουκ έστι πλήν σου, άγιος μόνε φιλάνθρωπε».

Ο Νικηφόρος προκληθείς, επί τών έργων εδείχθη, νικηφόρος, τής γάρ πλάνης τόν ζόφον, τώ τής χάριτος φωτί, διασκεδάσας έλυσε, κράζων. Ουκ έστι πλήν σου, άγιος μόνε φιλάνθρωπε.

Νενεκρωμένον διά σέ, πεπιστευκώς τόν Δεσπότην, αυθαιρέτως τώ θανάτω προστρέχεις, τήν εκούσιον αυτού, επιποθήσας νέκρωσιν, ως νικηφόρος Μάρτυς, θεία δυνάμει ρωννύμενος.

Επί τής γής αγωνιστής, εν Ουρανοίς στεφανίτης, ο θεράπων τού Χριστού Νικηφόρος, αναδέδεικται σαφώς, σύν Ασωμάτων τάξεσι, κράζων. Ουκ έστι πλήν σου, άγιος μόνε φιλάνθρωπε.

Τριαδικόν

Νού εκ μεγάλου τού Πατρός, εξορμηθέντα τόν Λόγον, εκπορευθέν δέ καί τό Άγιον Πνεύμα, διδαχθέντες ευσεβώς, τοίς θεοπνεύστοις δόγμασιν, ομολογούμεν πάντες, άκτιστον μίαν θεότητα.

Θεοτοκίον

Απειρογάμως εκ Πατρός, τόν πρό αιώνων τεχθέντα, εν γαστρί σου συλλαβούσα Παρθένε, απεγέννησας ημίν, Θεόν ομού καί άνθρωπον, εν εκατέρα φύσει, τέλειον ού διαιρούμενον.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εντολών τού Κυρίου εκπληρωτής, πεφηνώς κατηλλάγης τώ δυσμενεί, πρός σέ τήν διάνοιαν, τήν αυτού Μάρτυς έχοντι, καί τήν διά ξίφους, τελείωσιν είληφας, αντ' εκείνου Μάκαρ, Θεού σε καλέσαντος, όθεν νικηφόρον, φερωνύμως δειχθέντα, αυτός εστεφάνωσεν, ως Δεσπότης αξίως σε, Αθλοφόρε, αήττητε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαριστήριον αίνον χρεωστικώς, ως η χήρα εκείνη δύο λεπτά, προσφέρω σοι Δέσποινα, υπέρ πασών τών χαρίτων σου, σύ γάρ ώφθης σκέπη, ομού καί βοήθεια, πειρασμών καί θλίψεων, αεί με εξαίρουσα, όθεν ως εκ μέσου, φλογιζούσης καμίνου, ρυσθείς τών θλιβόντων με, εκ καρδίας κραυγάζω σοι, Θεοτόκε βοήθει μοι, πρεσβεύουσα τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δοθήναί μοι, σέ γάρ έχω ελπίδα, ο ανάξιος δούλός σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, η αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς ανεκραύγαζεν, ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις, διά σπλάγχνα ελέους, Θεέ υπεράγαθε, ανεξίκακε Κύριε, ή πιστώς εκβοήσωμεν. Σπλαγχνίσθητι Παρθένε εφ' ημάς, καί πταισμάτων δώρησαι τήν άφεσιν, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, αυτού τά παθήματα.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Σύ μου ισχύς, Κύριε, σύ μου καί δύναμις, σύ Θεός μου, σύ μου αγαλλίαμα, ο πατρικούς κόλπους μή λιπών, καί τήν ημετέραν πτωχείαν επισκεψάμενος, διό σύν τώ προφήτη, Αββακούμ σοί κραυγάζω. Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε».

Θείας ζωής, ώ Νικηφόρε τετύχηκας, θείας αίγλης, Μάκαρ κατηξίωσαι, θείου φωτός, ακτινοειδώς, νύν αντανακλάσεις, τοίς εκτελούσι τήν μνήμην σου, θεόφρον αντιπέμπεις, τοίς εν πίστει βοώσι. Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε.

Λάμπεις Χριστού, Μάρτυσι συναριθμούμενος, έλυσας γάρ, πλάνην τήν πολύθεον, ξίφει τμηθείς, σύ τήν κεφαλήν, καί ταίς τών αιμάτων, ροαίς σου πάσαν κατέκλυσας, ειδώλων τήν απάτην, τώ Δεσπότη κραυγάζων. Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε.

Ο τούς θεσμούς, σού μή φυλάξας Σαπρίκιος, σής γυμνούται, Σώτερ θείας χάριτος, καί τοίς εχθροίς νώτα δεδωκώς, τής τών σών Μαρτύρων, στερείται δόξης ο δείλαιος, διό σου τής δικαίας, εκπλαγέντες Προνοίας. Τή δυνάμει σου δόξα κραυγάζομεν.

Τριαδικόν

Φώς ο Πατήρ, άναρχον καί πάντων αϊτιον, φώς ο Λόγος, φώς τό Πνεύμα τό Άγιον, εκ τού Πατρός, ώσπερ εκ πηγής, πρό πάντων αιώνων, αφράστως απαυγαζόμενα, τρισήλιος θεότης, εν μιά τή ουσία, καί δυνάμει καί δόξη γνωρίζεται.

Θεοτοκίον

Όλον εν σοί, ανακαινίζει τόν άνθρωπον, όλος όλη, Πάναγνε ενούμενος, ο πατρικούς κόλπους μή λιπών, καί τήν σήν γαστέρα, οικήσαι καταδεξάμενος, ό πλούτω ευσπλαγχνίας εκουσίως πτωχευσας, καί πλουτήσας τόν κόσμον θεότητι.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Ίνα τί με απώσω, από τού προσώπου σου τό φώς τό άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον, αλλ' επίστρεψόν με, καί πρός τό φώς τών εντολών σου, τάς οδούς μου κατεύθυνον δέομαι».

Ροή τών σών αιμάτων, τόν τής Εκκλησίας Παράδεισον, ήρδευσας, αφοριζομένη, εις αρχάς τετραρίθμους μακάριε, αρετών ενθέων, εξ ών ψυχών ώ Νικηφόρε, αρυόμεθα θεία χαρίσματα.

Ο σπορεύς τής κακίας, τή μνησικακία τόν δείλαιον ήρπασε τής χρηστότητος δέ, καί ειρήνης, αίτιος είλκυσεν, αντ εκείνου θείον, φωτοειδή ηγλαϊσμένον, Νικηφόρον θεόφρονα Μάρτυρα.

Ιερεύεται Σώτερ, τό σόν εθελούσιον πάθος μιμούμενος ταίς γάρ εκ πλευράς σου, ό θεόφρων ρανίσι σταζόμενος, τών αυτού αιμάτων, σοί τούς κρουνούς αντικομίζει, διά ξίφους πρός σέ πορθευόμενος.

Τριαδικόν

Σωτηρίας κρηπίδα, τήν ορθοδοξίαν ειδότες συνάναρχον, τώ Πατρί τόν Λόγον, καί τό Άγιον Πνεύμα κηρύττομεν, τρισίν εν προσώποις, μίαν αρχήν μίαν ουσίαν, μίαν θέλησιν, μίαν ενέργειαν.

Θεοτοκίον

Νοερώς εμυήθη, προφητών ο σύλλογος τά σά Μυστήρια, Ουρανού γάρ πύλην, επί γής ο Δεσπότης σέ έδειξε, καί εκ σού Παρθένε, σωματωθείς δικαιοσύνης, τοίς εν σκότει ως Ήλιος έλαμψεν.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Άβυσσος αμαρτιών, καί πταισμάτων καταιγίς με ταράττει, πρός βυθόν βιαίως, συνωθεί απογνώσεως, αλλ' αυτός τήν κραταιάν, χείρά μοι έκτεινον ως τώ Πέτρω, καί εκ φθοράς με ανακάλεσαι».

Ίασαι τήν συντριβήν, τής ψυχής μου Νικηφόρε θεόφρον, καί τών παθών τόν ζόφον, διαλυσας απέλασον, λαμπηδόνι τής εν σοί θείας λαμπρότητος, ικετεύων τόν λυτρωτήν Χριστόν μακάριε.

Κλύδωνος ειδωλικού, τρικυμίαν αθλητά Νικηφόρε, τώ τού σταυρού ιστίω, καί ταίς αύραις τού Πνεύματος, ευσταλώς διαπερών, Μάρτυς αήττητε, τώ λιμένι τώ γαληνώ, Χριστώ προσώρμισαι.

Ήθλησας μαρτυρικώς, καί τώ όντι Νικηφόρος εγένου, τάς μηχανάς ανδρείως, διαλύσας τού δράκοντος, καί παθών ως κοινωνός, Μάκαρ γενόμενος, τού Δεσπότου, νύν επαξίως συνδεδόξασαι.

Θεοτοκίον

Φρίττουσιν αι νοεραί, τών Αγγέλων εκπληττόμεναι τάξεις, τόν τώ Πατρί συνόντα πρό αιώνων καί Πνεύματι, εκ γαστρός σου σαρκικώς, βρέφος τικτόμενον καθορώσαι, Θεογεννήτορ πανσεβάσμιε.

Κοντάκιον Ήχος γ'

Η παρθένος σήμερον

Πτερωθείς Αοίδιμε, τή τού Κυρίου αγάπη, καί τόν τούτου ένδοξε, Σταυρόν επ' ώμων βαστάσας, ήσχυνας τού διαβόλου τάς μεθοδείας, ήθλησας μέχρι θανάτου καί αληθείας, διά τούτο ανεδείχθης, οπλίτης μύστης, Θεού τής Χάριτος.

Ο Οίκος

Τήν τού Παύλου σαφώς διδασκαλίαν επόθησας, καί τοίς στέρνοις τοίς σοίς Ένδοξε κατεφύτευσας, βοών. Η αγάπη ουκ ασχημονεί, αύτη τόν Κτίστην άνθρωπον τέλειον ημίν εχαρίσατο, δι' αγάπην πάντα υπέμεινεν, ήλους καί σταυρόν, όξος καί εμπτύσματα, λόγχη επάγη πλευράν αγίαν, δι' ής ανέβλυσεν ημίν αίμα καί ύδωρ θεουργόν, όν ποθήσας, εφάνης νικηφόρος, ως καί τή κλήσει, οπλίτης, μύστης Θεού τής χάριτος.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Θ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Νικηφόρου.

Στίχοι

· Τόν εκ παλαιού κλητικόν Νικηφόρον,

· Τμηθέντα γνώθι πρακτικόν Νικηφόρον.

· Φασγάνω αμφ' ενάτη Νικηφόρε, δειροτομήθης.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού οσίου Πατρός ημών Ρωμανού τού Κίλικος.

Στίχοι

· Λήθην βαθείαν είχε καί ζών τού βίου,

· Ρωμανός ούτος, ός μετέστη τού βίου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Μαρκέλλου Επισκόπου Σικελίας, Φιλαγρίου Επισκόπου Κύπρου, καί Παγκρατίου Επισκόπου Ταυρομενίου.

Στίχοι

· Λυθέντες άνδρες σαρκικών τρείς αμμάτων (δεσμών δηλ.),

· Τών τής Εδέμ μετέσχον εντρυφημάτων.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Ιερομάρτυς Πέτρος ο Δαμασκηνός ξίφει τελειούται.

Στίχοι

· Ο διελέγξας τούς παραπλήγας Πέτρος,

· Θνήσκει μονοπλήξ τώ διά ξίφους τέλει.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Θεού συγκατάβασιν, τό πύρ ηδέσθη εν Βαβυλώνι ποτέ, διά τούτο οι Παίδες, εν τή καμίνω αγαλλομένω ποδί, ως εν λειμώνι χορεύοντες έψαλλον. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Ο θάνατος γέγονε, σοί Νικηφόρε διαβατήριον, εκ τών εντεύθεν Μάκαρ, πρός ουρανόν σε καί τά ουράνια, διαβιβάζων Αγγέλοις συμψάλλοντα. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ρωννύμενος πάθεσι, τής ασθενείας τού Παντοκράτορος, τό μετέωρον όμμα, καί επηρμένην οφρύν κατέβαλες, εις γήν θεόφρον, κραυγάζων τώ Κτίστη σου. Ευλογητός ο Θεός, ό τών Πατέρων ημών.

Οδόν μαρτυρίου σου, ο Νικηφόρος τρέχων διήνυσε, πλατυνθείς τήν καρδίαν, τή ενεργεία τού θείου Πνεύματος, καί νύν προθύμως κραυγάζει σοι Δέσποτα. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Τριαδικόν

Νούν πρώτον καί άναρχον, γεγεννηκότα Λόγον συνάναρχον, απαθώς καί αχρόνως, καί προβαλόντα Πνεύμα Πανάγιον, σέ τόν Πατέρα ειδότες κραυγάζομεν, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Αμφότερα πέφυκας, Παρθένος Μήτηρ Θεοκυήτορ αγνή, εν γαστρί συλλαβούσα, Θεόν αφράστως εκ σού σαρκούμενον, εν εκατέρα μορφή γνωριζόμενον, θεανδρικώς επί γής πολιτευσάμενον.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο Τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών. Τόν Δημιουργόν καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Σημειωθείς τή χάριτι, τού Σωτήρος αυτόκλητος, σύ πρός τούς αγώνας ανδρικώς εχώρησας, καί νίκην αράμενος, κατ' αντιπάλων Μάρτυς Χριστού, τοίς νικητικοίς κατεκοσμήθης στεφάνοις, ενθέως αναμέλπων. Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Μυστικωτέρα κλίμακι, κεχρημένος τώ αίματι, πρός τόν υπέρ σού διά Σταυρού εκχέαντα, τό αίμα τό ίδιον, σφαγιασθείς ανήλθες φαιδρώς, τάς τών δυσμενών διεκφυγων μεθοδείας, καί χαίρων ανακράζεις, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Αγιασθείς δι' ύδατος, Νικηφόρε καί πνεύματος, καί μαρτυρικοίς πεφοινιγμένος αίμασι, μαρτύρων μετέσχηκας, τών αληθών Χριστού τού Θεού, τής φωτοειδούς λαμπρότητος ώ παμμάκαρ, εν ή νύν ανακράζεις. Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Τριαδικόν

Σύν ασωμάτοις Τάξεσιν, εν Τρισίν Υποστάσεσι, μίαν αγαθότητος πηγήν αέναον, αγέννητον άναρχον, υπερτελή θεότητα, δημιουργικήν, καί Βασιλίδα τών όλων, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ιερωτέρα πέφηνας, Θεοτόκε πανύμνητε, τής υπερκοσμίου τών Αγγέλων τάξεως, τόν τούτων γάρ τέτοκας, Δημιουργόν καί Κύριον εκ παρθενικής, απειρογάμου νηδύος, εν δύο ταίς ουσίαις, ασυγχύτως ατρέπτως, μιά δέ υποστάσει, Θεόν σεσαρκωμένον.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσι».

Μετέστης ως νυμφίος ωραϊσθείς, εν στολαίς υφανθείσαις εξ αίματος, μαρτυρικού, θείας αγλαϊας πρός μετοχήν, τού κοσμηθέντος σώματος, καί καλλωπισθέντος τώ σταυρώ, τώ πάθει τώ Τιμίω, τού πάντων ευεργέτου, ώ Νικηφόρε παμμακάριστε.

Εθέλχθης τού Δεσπότου ταίς καλλοναίς, ών ουδέν ωραιότερον ένδοξε, καί τής αυτού, σπεύδων απολαύειν διηνεκούς, καί ευπρεπούς λαμπρότητος, ξίφει εκτεμείν σου τήν κεφαλήν, ηρέθισας τυράννους, πυρούμενος τώ πόθω, ώ Νικηφόρε τού Κυρίου σου.

Λαμπρώς κατά τής πλάνης Μάρτυς Χριστού, αριστεύσας καί ταύτην τρεψάμενος, ως νικητής, στέφος εκομίσω τή κορυφή, τό τών χαρίτων ένδοξε, καί νύν συγχορεύεις μαρτυρικώς, Μαρτύρων ταίς χορείαις, παμμάκαρ Νικηφόρε, περί τόν θρόνον τού Παντάνακτος.

Τριαδικόν

Πατρός εξ αγεννήτου θεοπρεπώς, τόν Υιόν γεννηθέντα δοξάζοντες, καί τό ευθές, Πνεύμα πρό αιώνων εκπορευθέν, τρείς υποστάσεις σέβομεν, τής υπερουσίου καί αρχικής, Τριάδος ηνωμένας, ενώσει ασυγχύτω, καί ευσεβούντες μεγαλύνομεν.

Θεοτοκίον

Ωράθης ώ Παρθένε Μήτηρ Θεού, υπέρ φύσιν τεκούσα εν σώματι, τόν αγαθόν, Λόγον εκ καρδίας τής εαυτού, όν ο Πατήρ ηρεύξατο, πάντων πρό αιώνων ως αγαθός, όν νύν καί τών σωμάτων, επέκεινα νοούμεν, εί καί τό σώμα περιβέβληται.

Εξαποστειλάριον

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Φερώνυμος εδείχθης, τής νίκης ώ Νικηφόρε, αγάπη καί μαρτυρίω, νενικηκως τούς τυράννους, όθεν καί νίκης τό στέφος, εδέξω παρά Κυρίου.

Θεοτοκίον

Τή κραταιά σου σκέπη, από εχθρών επιβουλής, ημάς αγνή, τούς σούς δούλους, φύλαττε πάντας αβλαβείς, σέ γάρ κεκτήμεθα μόνην, καταφυγήν εν ανάγκαις.

Εις τόν Στίχον, τών Αίνων, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Καί η λοιπή, Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.