ΤΗ Ζ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Παρθενίου, Επισκόπου Λαμψάκων, καί τού Οσίου Πατρός ημών Λουκά, τού εν τώ Στειρίω τής Ελλάδος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Τού Ιεράρχου

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Τής Ελλησπόντου τό κλέος, ό τής Λαμψάκου φωστήρ, τών θαυματουργημάτων, ο λαμπρός εωσφόρος, Παρθένιος ο μέγας, πάντας ημάς, συγκαλείται τή μνήμη αυτού, εορτασμόν εκτελέσαι πνευματικόν, ανυμνούντας τόν Σωτήρα Χριστόν.

Εκ νεαράς ηλικίας θεοφορούμενος, τά τών δαιμόνων στίφη, πυρί τών προσευχών σου, κατέφλεξας Παμμάκαρ, ιθύνας σοφώς, τής Λαμψάκου τό ποίμνιον, τούς γάρ βωμούς τών ειδώλων καταβαλών, ενεούργησας Θεώ σεαυτόν.

Ανακηρύττει σου θαύμα ο ανανήξας ιχθύς, ο αναζήσας άπνους, ο καρπός τής ακάρπου, αρούρας καί αμπέλου, βροχή ικανή, τών βαφών η επίτευξις. Ως θαυμαστά σου τά έργα Ιερουργέ! αλλά πρέσβευε σωθήναι ημάς.

Τού Οσίου

Ήχος πλ. β'

Όλην αποθέμενοι

Όλως εκ νεότητος, ακολουθήσας Κυρίω, γονικήν κατέλιπες, ένδοξε προσπάθειαν, καί στοργήν κοσμικήν, καί ερήμους ώκησας, ασκητών τόν βίον, εξασκών εν ταπεινότητι, όν καί ετέλεσας, ζέοντι τώ πνεύματι Όσιε, καλώς εμπορευσάμενος, νείμας τε τά όντα τοίς πένησι, καί τόν μαργαρίτην, τόν τίμιον ωνούμενος Xριστόν, ού καί τυχών τής εφέσεως, έστης αξιάγαστε.

Έφερες τυπτόμενος, ονειδιζόμενος Πάτερ, διαπληκτιζόμενος, παρά τού τεκόντος σε διά Κύριον, όν επόθεις ένδοξε, ού τρωθείς τώ πόθω, τά τερπνά ουδέν λελόγισαι, μητρός δέ στέρησιν, καί τήν ξενιτείαν ηγάπησας, καί σχήμα ενεδέδυσο, τό τών μοναχών Ιερώτατε, αλλά φανεροί σε, Θεός καί μή βουλόμενον ευχαίς, ταίς μητρικαίς Λουκά Όσιε, καμφθείς ο φιλάνθρωπος.

Βίον εκτελέσας σου, τόν Ιερόν πανιέρως, θαύματα ετέλεσας, Ιερά εξαίσια καί παράδοξα, τού Θεού σοι νείμαντος, αρραβώνα ένθεον, καί πρός τής ανταποδόσεως, τών θείων πόνων σου, νέμει δέ καί στέφος σοι άφθαρτον, καί δόξαν αιωνίζουσαν, όταν ως Κριτής παραγένηται. Αυτόν ούν δυσώπει, ρυσθήναι τούς υμνούντάς σε αεί, από παντοίας κακώσεως, Λουκά όσιώτατε.

Δόξα... Καί νύν...

Τής Εορτής Ήχος πλ. β'

Ο εν χερσί πρεσβυτικαίς, τήν σήμερον ημέραν, ως εφ' άρματος Χερουβίμ, ανακλιθήναι ευδοκήσας Χριστέ ο Θεός, καί ημάς τούς υμνούντάς σε, τής τών παθών τυραννίδος, ανακαλούμενος ρύσαι, καί σώσον τάς ψυχάς ημών.

Εν τή Τεσσαρακοστή

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος πλ. β' Όλην αποθέμενοι

Τετραυματισμένον με, ταίς ληστρικαίς τών δαιμόνων, εφόδοις καί κείμενον, όλον ανενέργητον Παναμώμητε, εν οδώ πάντοτε, τού αστάτου βίου, καί ελέους προσδεόμενον, τάχος επίσκεψαι, οίνον επιθείσα καί έλαιον, τοίς ανιάτοις μώλωψι, καί πρός ευρωστίαν ανάγαγε, όπως σέ δοξάζω, καί πόθω κατά χρέος ανυμνώ, τά μεγαλείά σου άχραντε, Μήτηρ αειπάρθενε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ρομφαία ως έφησεν, ο Συμεων τήν καρδίαν, τήν σήν διελήλυθε, Παναγία Δέσποινα, ότε έβλεψας, τόν εκ σού λάμψαντα, απορρήτω λόγω, υπ' ανόμων ως κατάκριτον, Σταυρώ υψούμενον, όξος καί χολήν τε γευόμενον, πλευράν τε ορυττόμενον, χείράς τε καί πόδας ηλούμενον, καί οδυρομένη, ωλόλυζες βοώσα μητρικώς, Τί τούτο τέκνον γλυκύτατον, τό καινόν μυστήριον;

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής.

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Πύλαι τών ουρανών, ανοίχθητε, Χριστός γάρ, εν τώ ναώ ως βρέφος, υπό Μητρός Παρθένου, Θεώ Πατρί προσάγεται.

Στίχ. Νύν απολύεις τόν δούλόν σου Δέσποτα, κατά τό ρήμά σου εν ειρήνη Κύριε, ότι είδον οι οφθαλμοί μου, τό σωτληριόν σου,

Άνθραξ ο προοφθείς, τώ θείω Ησαϊα, Χρ ιστο ς ως εν λαβίδι, χερσί τής Θεοτόκου, νύν τώ πρεσβύτη δίδοται.

Στίχ. Φώς εις αποκάλυψιν εθνών, καί δόξαν λαού σου Ισραήλ.

Φόβω τε καί χαρά, αγκάλαις τόν Δεσπότην, ο Συμεών κατέχων, ζωής ητείτο λύσιν, υμνων τήν Θεομήτορα.

Δόξα... Καί νύν... όμοιον

Φέρουσα η Αγνή, καί άχραντος Παρθένος, τόν Πλάστην καί Δεσπότην, ως βρέφος εν αγκάλαις, έν τώ ναώ εισέρχεται.

Απολυτίκιον Ήχος α'

Χαίρε κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, εκ σού γάρ ανέτειλεν ο Ήλιος τής δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών, φωτίζων τούς εν σκότει. Ευφραίνου καί σύ Πρεσβύτα δίκαιε, δεξάμενος εν αγκάλαις τόν ελευθερωτήν τών ψυχών ημών, χαριζόμενος ημίν καί τήν Ανάστασιν.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Νηπιάζει δι' εμέ, ο παλαιός τών ημερών, καθαρσίων κοινωνεί, ο καθαρώτατος Θεός, ίνα τήν σάρκα πιστώση μου τήν εκ Παρθένου, καί ταύτα Συμεών μυσταγωγούμενος, επέγνω τόν αυτόν, Θεόν καί άνθρωπον, καί ως ζωήν ησπάζετο, καί χαίρων πρεσβυτικώς ανεκραύγαζεν, Απόλυσόν με, σύ γάρ Θεός μου, η ζωή τών απάντων.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος α'

Χορός Αγγελικός

Ο ών σύν τώ Πατρί, επί θρόνου αγίου, ελθών επί τής γής, εκ Παρθένου ετέχθη, καί βρέφος εγένετο, χρόνοις ών απερίγραπτος, όν δεξάμενος, ο Συμεών εν αγκάλαις, χαίρων έλεγε, Νύν απολύεις Οικτίρμον, ευφράνας τόν δούλόν σου.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτό

Είτα ο Κανών τής Εορτής, καί τών Αγίων οι επόμενοι δύο.

Ο Κανών τού Ιεράρχου, ού η ακροστιχίς.

Τών θαυμάτων σου τήν χάριν μέλπω, Μάκαρ. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος β'

Ο Ειρμός

«Εν βυθώ κατέστρωσε ποτέ, τήν Φαραωνίτιδα πανστρατιάν, η υπέροπλος δύναμις, σαρκωθείς ο Λόγος δέ, τήν παμμόχθηρον αμαρτίαν εξήλειψεν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γαρ δεδόξασται».

Τώ φωτί τώ θείω συγκραθείς, Πάτερ Ιερώτατε, δι' αρετών φώς καθωράθης δεύτερον, διό τήν φωτοφόρον σου, καί πανέορτον τούς τελούντας πανήγυριν, σκότους αμαρτίας, ταίς σαίς ικεσίαις ελευθέρωσον.

Ως φαιδρός ανέτειλας αστήρ, εν τώ στερεώματι, τής τού Θεού Εκκλησίας Παρθένιε, ιαμάτων λάμψεσιν, Ιερώτατε τών παθών τήν σκοτόμαιναν, χάριτι διώκων, καί φωταγωγών τούς προσιόντας σοι.

Νοσημάτων σκότος πονηρόν, έλυσας Παρθένιε, τώ φωτισμώ σου τών σεπτών εντεύξεων, όθεν δυσωπούμέν σε, τών ψυχών ημών τάς οδύνας θεράπευσον, καί τάς τών σωμάτων, πάσας μαλακίας αποδίωξον.

Θεοτοκίον

Αγαθόν κυήσασα Θεόν, άχραντε αγάθυνον, τήν εν πολλοίς κεκακωμένην πάθεσι, ταπεινήν καρδίαν μου, καί τό θέλημα εκτελείν ενδυνάμωσον, τού σωθήναι πάντας, θέλοντος ανθρώπους Λυτρωτού ημών.

Ο Κανών τού Οσίου Λουκά, έχων ακροστιχίδα.

Λουκάν επαινώ τό κλέος τής Ελλάδος. Αμήν.

Ωδήα' Ήχος πλ. β'

Ο Ειρμός

«Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Ισραήλ, εν αβύσσω, ίχνεσι, τόν διώκτην Φαραώ, καθορών ποντούμενον Θεώ, επινίκιον ωδήν, εβόα, άσωμεν».

Λόγον μοι δίδου θεόπτα παρεστηκώς, θρόνω τού Δεσπότου σου, ανυμνήσαι τήν φαιδράν, καί φωσφόρον μνήμην σου Αουκά, διαλύσας τήν αχλύν τής διανοίας μου.

Ο λοσχερώς σε ποθήσας ο Ιερός, Σώτερ πρός τήν άσκησιν, απεδύσατο στερρώς, θλίψεις μόχθους πόνους καρτερών, ανθ' ών εύρατο τρυφήν τήν ατελεύτητον.

Υπωπιάζων τό σώμα Πάτερ Λουκά, εγκρατεία πάντοτε, αγρυπνία συνεχεί, κακουχία πάση τε σοφώς, τάς ορμάς τών εμπαθών ηδονών έστησας.

Θεοτοκίον

Κυριοτόκε Παρθένε η τόν Θεόν, εν σαρκί γεννήσασα, τόν αχώρητον παντί, σαρκωθέντα οίκτω τών βροτών, τυραννίδος με παθών δείξον υπέρτερον.

Τού Ιεράρχου

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Εν πέτρα με τής Πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ' εχθρούς μου, ευφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν, ουκ έστιν άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος πλήν σου Κύριε».

Υπήρξας καθαιρέτης τής τυραννίδος, παμμάκαρ τών Δαιμόνων τού ολεθρίου, ειδώλων τε κατέστρεψας τά τεμένη, καί θείους ήγειρας, ναούς εις αίνεσιν, τού Χριστού Παρθένιε ιερώτατε.

Μεγίσταις διαπρέπων θαυματουργίαις, καρκίνου χαλεπώτατον παύεις πάθος, καί όμματα διήνοιξας πηρωθέντα, καί εφυγάδευσας Πάτερ Παρθένιε, πονηρίας πνεύματα θεία χάριτι.

Ανέστησας κακίστως θανατωθέντα, τόν πάλαι υπουργούντα τώ θείω έργω, Θεός γάρ ο τόν θάνατον καταργήσας, χάριν σοι δέδωκε μάκαρ Παρθένιε, ανιστάν τεθνήξαντας δι' εντεύξεως.

Θεοτοκίον

Ωμίλησεν ανθρώποις εκ σού τήν σάρκα, ο Κύριος φορέσας ανερμηνεύτως, αυτόν ούν εκδυσώπησον Παναγία, τού οικτειρήσαί με καταπονούμενον, προσβολαίς τού όφεως καί δονούμενον.

Τού Οσίου

Ο Ειρμός

«Ουκ έστιν Άγιος ως σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου αγαθέ, καί στερεώσας η μάς, εν τή πέτρα τή ς ομολογίας σου».

Ανεπτερώθης τώ θερμώ, έρωτι τού Σωτήρος, καί γονέων τό φίλτρον, υπερείδες δι' αυτόν, καί γέγονας ώ Λουκά, ξένος πάντων τών τερπνών μακάριε.

Ναόν Κυρίου σεαυτόν, απεργάσασθαι θέλων, ερημίας κατώκεις ως ο πάλαι Ηλιού, πρός δαίμονας πολεμών, όθεν εύρες τέλος τό μακάριον.

Εν πάση θεία εντολή, ευπειθής ως οικέτης, ανεδείχθης παμμάκαρ, καλώς αυτάς εκτελών, καί ταπεινών σεαυτόν, όθεν ύψος έλαβες ουράνιον.

Θεοτοκίον

Παρθένε Μήτηρ τού Θεού, η τεκούσα τόν Λόγον, υπέρ λόγον οφθέντα, δι' ημάς όπερ ημείς, ικέτευε εκτενώς, αλογίας πάσης με λυτρώσασθαι.

Κοντάκιον τού Αγίου Παρθενίου

Ήχος γ'

Η Παρθένος σήμερον

Τών θαυμάτων είληφας, τήν θείαν χάριν θεόφρον, Ιερέ Παρθένιε, θαυματουργέ θεοφόρε, άπαντα τά τών πιστών πάθη αποκαθαίρων, πνεύματα τής πονηρίας Πάτερ ελαύνων, διά τούτό σε υμνούμεν, ως μέγαν μύστην Θεού τής χάριτος.

Ο Οίκος

Φώς νοερόν τό εκ φωτός, Πατρός τού προανάρχου, Υιέ Θεού καί Λόγε, ο καταυγάζων πάσαν τήν οικουμένην θεϊκώς, φώτισόν μου τάς φρένας, τόν νούν καί τόν λογισμόν, τού ανυμνήσαι σήμερον τήν φαιδράν ταύτην πανήγυριν καί σεμνοπρεπεστάτην τού Οσίου Παρθενίου, αυτός γάρ αληθώς εν γή θαυμασίαν διετέλεσε ζωήν καί πολιτείαν, διά τούτο συνελθόντες ευφημούμεν αυτόν, ως μέγαν μύστην Θεού τής χάριτος.

Κάθισμα τού αυτού

Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τής Λαμψάκου ο μέγας θαυματουργός, αναβάς εν τώ ύψει τών αρετών, αστράπτεις τοίς πέρασι, τώ φωτί τών ιάσεων, τούς ζοφώδεις Δαίμονας, σκορπίζων φαιδρότατα, καί ελαύνων νόσους, χρησταίς επικλήσεσιν, όθεν καί τής πλάνης, τών ειδώλων καθάρας, πάσαν τήν Ελλήσποντον, καταλάμπεις τοίς θαύμασι, θεοφόρε Παρθένιε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα... Τού Οσίου Λουκά, όμοιον

Από βρέφους ποθήσας τήν αρετήν, τών ηδέων απέσχου πάν των Σοφέ, νηστείαν καί άσκησιν, ακριβή ενδεικνύμενος, καί μητρός τόν πόθον, ουδέν ηγησάμενος, εν Σεμνείω φέρων, σαυτόν λάθρα δέδωκας, πάλιν δέ μηνύει, σέ Θεός τή μητρί σου, θρηνούση τήν στέρησιν, σού δικαίως πανάριστε, ή καί νύν συνηδόμενος, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Καί νύν... τής Εορτής

Ήχος πλ. δ'

Ανέστης εκ νεκρών

Ετέχθης εκ Μητρός, ο προάναρχος Λόγος, προσήχθης τώ ναώ, ο ακατάληπτος φύσει, χαίρων δέ ο Πρεσβύτης, εν ταίς αγκάλαις σε υπεδέξατο, κράζων, Νύν απολύεις, όν επεσκέψω κατά τό ρήμά σου, ο ευδοκήσας σώσαι ως Θεός, τό γένος τών ανθρώπων.

Εν τή Τεσσαρακοστή

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος πλ. δ' Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Ως Παρθένον καί μόνην εν γυναιξί, σέ ασπόρως τεκούσαν Θεόν σαρκί, πάσαι μακαρίζουσι, γενεαί τών ανθρώπων, τό γάρ πύρ εσκήνωσεν, εν σοί τής θεότητος, καί ως βρέφος θηλάζεις, τόν Κτίστην καί Κύριον, όθεν τών Αγγέλων, καί ανθρώπων τό γένος, αξίως δοξάζομεν, τόν πανάγιον τόκον σου, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς ανυμνούσιν αξίως, τήν δόξαν σου Δέσποινα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, η Αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς εκβοώσα, Ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις, διά σπλάγχνα ελέους, Μακρόθυμε Κύριε, τού ελέους η άβυσσος, καί πηγή ανεξάντλητος, σπλαγχνίσθητι καί δώρησαι ούν, τών πταισμάτων άφεσιν τοίς δούλοις σου, τοίς ανυμνούσί σου πίστει, τά θεία παθήματα.

Τού Ιεράρχου

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Ελήλυθας, εκ Παρθένου ού πρέσβυς ουκ Άγγελος, αλλ' αυτός ο Κύριος, σεσαρκωμένος καί έσωσας, όλον με τόν άνθρωπον, διό κραυγάζω σοι. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Νοσήματα, προσευχή εθεράπευσας άμετρα, συσφίγγων Παρθένιε, τούς παρεθέντας εν χάριτι, ώσπερ ο Δεσπότης σου, ού τήν πολλήν εμιμήσω αγαθότητα.

Σύ δέδωκας, ενεργείν τοίς βαφεύσι τά πρόσφορα, τόν είργοντα δαίμονα, αποσοβήσας Παρθένιε, ταίς πρός τόν φιλάνθρωπον, ιερωτάταις σου Πάτερ παρακλήσεσι.

Ο Κύριος, τάς εντεύξεις σου Πάτερ δεξάμενος, τήν άγραν παρέδωκε, πλουσιωτάτως τοίς χρήζουσι, τή τού ανανήξαντος, θαυματουργία ιχθύος μεγαλύνων σε.

Θεοτοκίον

Τά τραύματα, τής ψυχής μου Παρθένε θεράπευσον, τόν νούν μου ειρήνευσον, υπό παθών ταραττόμενον, καί ταίς παραβάσεσι, τών εντολών τού Σωτήρος σκοτιζόμενον,

Τού Οσίου Λουκά

Ο Ειρμός

«Χριστός μου δύναμις, Θεός καί Κύριος, η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώς, μέλπει ανακράζουσα, εκ διανοίας καθαράς, εν Κυρίω εορτάζουσα».

Άκακος Όσιος, ευθύς καί ήμερος, καί ακέραιος ώφθης Πάτερ Λουκά, όθεν μεμακάρισαι, παρά τού πάντων Ποιητού, καί Δεσπότου παμμακάριστε.

Ιδών ο φθόνος σε, καλώς διάγοντα, τήν ζωήν εξεκαύθη καί πειρασμών, πλήθός σοι εξήγειρεν, αλλ' εξηλέγχετο κενός λύκος, μάτην τό τού λόγου χανών.

Νοός ευθύτητι, τόν βίον ίθυνας, πρός τά κρείττω παμμάκαρ τών εφετών, πάντων τό ακρότατον, επιποθών Πάτερ ιδείν, ού ευστόχως καί τετύχηκας.

Θεοτοκίον

Ωραίαν κάλλει σε, πασών ευράμενος, γυναικών ο ωραίος Κόρη σεμνή, σού τήν Μήτραν ώκησε, καί δυσμορφίας με παθών, καί τού σκότους ελυτρώσατο.

Τού lεράρχου

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Ο φωτισμός, τών εν σκότει κειμένων η σωτηρία, τών απεγνωσμένων Χριστέ Σωτήρ μου, πρός σέ Ορθρίζω Βασιλεύ τής ειρήνης, φώτισόν με τή επιλάμψει σου, άλλον γάρ εκτός σου Θεόν ουκ επίσταμαι».

Η φωταυγής, ενσκηνώσασα χάρις τής απαθείας, εν τή σή καρδία θεόφρον Πάτερ, φιλαργυρίας το βαθύτατον σκότος, τού προέδρου διώκει άνοσον, τούτον συντηρούσα ταίς σαίς παραινέσεσι.

Νόσω πολλή, τόν κρατουμενον Πάτερ καί γεγονότα, Όσιε ημίξηρον προσευχαίς σου, όλον ειργάσω υγιή ευχαρίστως, τόν Δεσπότην Θεόν δοξάζοντα, τόν θαυματουργίαις πολλαίς σε δοξάσαντα.

Χρίσμα σεπτόν, περικείμενος Πάτερ Ιερωσύνης, ταύτην κατελάμπρυνας επιδείξει, πολλών θαυμάτων, ών ετέλεσας ζών τε, θεοφόρε καί μετά θάνατον, Άγγελος καθάπερ βιώσας Παρθένιε.

Θεοτοκίον

Από παθών, αμαυρώσεως Κόρη από σκανδάλων, τών προσγινομένων ταίς επηρείαις, τού αλλοτρίου μελλουσών τε βασάνων, αιωνίων πρός τόν φιλάνθρωπον, ρύσαί με ταίς σαίς δυσωπώ παρακλήσεσι.

Τού Οσίου Λουκά

Ο Ειρμός

«Τώ θείω φέγγει σου αγαθέ, τάς τών ορθριζόντων σοι ψυχάς, πόθω καταύγασον δέομαι, σέ ειδέναι Λόγε Θεού, τόν όντως Θεόν, εκ ζόφου τών πταισμάτων ανακαλούμενον».

Τήν τών καμάτων σου αμοιβήν, παρά τού πλουσίου Δοτήρος, απολαβων Πάτερ Όσιε, πέλαγος θαυμάτων πάσιν εδείκνυσο, τάς νόσους αφανίζων τών προσιόντων σοι.

Ου κατενάρκησας τού εχθρού, Πάτερ ταίς μυρίαις προσβολαίς, ου κατεπλάγης τήν έπαρσιν, έστης δέ ώς πύργος στερρός ακλόνητος, ταπείνωσιν ως θώρακα ενδυσάμενος.

Καλώς τελέσας τόν ιερόν, βίον σου Παμμάκαρ, καί λαβων από Θεού τήν ανταπόδοσιν, χάριν ιαμάτων, τυφλούς εφώτισας, χωλούς καί παραλύτους αποτελών υγιείς.

Θεοτοκίον

Λαοί υμνείτε τήν αληθώς, τέξασαν τόν Λόγον τού Θεού, ανερμηνεύτως καί μείνασαν, πάλιν μετά τόκον Παρθένον άφθορον, ως πάντων προστασίαν καί σωτηρίαν βροτών.

Τού Ιεράρχου

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Πρός Κύριον, εκ κήτους ο Ιωνάς εβόησε. Σύ με ανάγαγε, εκ πυθμένος Άδου δέομαι, ίνα ως Λυτρωτή ενφωνή αινέσεως, αληθείας τε πνεύματι θύσω σοι».

Ρημάτων σου, ευχών τε δυναστεία Παρθένιε, ναοί ερράγησαν τών ειδώλων θεία χάριτι, καί άπιστος λαός πίστιν προσελάβετο, μεγαλύνων συμφώνως τόν Κύριον.

Ικέτευσας, τόν φιλάνθρωπον Λόγον σύν δάκρυσι, καί τοίς αιτήσασιν όμβρους άνωθεν κατήγαγες, οικτείρων συμπαθώς λαόν κινδυνεύοντα, Ιεράρχα Κυρίου Παρθένιε.

Ναμάτων σου, μυστικών επομβρίαις κατήρδευσας, καρδίαν πάσαν προσφοιτώσάν σοι Παρθένιε, καί ηγήητώ αυχμώ ξηρανθείσα δέχεται, υετούς θαυμαστούς ευφορήσασα.

Θεοτοκίον

Μή στήσης με, εν ημέρα τής δίκης κατάκριτον, μή στηλιτεύσης με επί πάντων τόν αναίσθητον, Θεέ μου Ποιητά μου, έχων ικετεύουσαν, τήν τεκούσαν ασπόρως σε Δέσποιναν.

Τού Οσίου Λουκά

Ο Ειρμός

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι, Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου Πολυέλεε».

Ελύθη η πάλαι σοι, δολιόφρον καθ' ημών, ισχύς καί φρούδα γέγονε, τά πολλά σου σοφίσματα πονηρέ, ιδού γάρ απλούστατος, καί απόνηρος νέος σε κατέβαλε.

Ουκ έδωκας Όσιε, σοίς βλεφάροις νυσταγμόν, ουδέ κροτάφοις άνεσιν, έως πάσαν κατέβαλες μηχανήν, τού πλάνου ποικίλους σοι, πειρασμούς καθ' εκάστην εξεγείροντος.

Σωφρόνως διήνυσας, σού τόν βίον καί καλώς, φιλοξενών εκάστοτε, ελεών τε πλουσίως καί δαψιλώς, διό καί τετύχηκας, αφθαρσίας καί δόξης ακηράτου Λουκά.

Θεοτοκίον

Τριάδος γεγέννηκας, σύ τόν ένα σαρκικώς, Θεοκυήτορ Πάναγνε, υπέρ νούν τε καί λόγον, διό βοώ, Τριάδος τής θείας με, ταίς πρεσβείαις σοι δείξον οικητήριον.

Κοντάκιον τού Οσίου Λουκά

Ήχος πλ. δ' Τή Υπερμάχω

Ο εκλεξάμενος Θεός πρό τού πλασθήναί σε, εις ευαρέστησιν αυτού, οίς οίδε κρίμασι, προσλαβόμενος εκ μήτρας καθαγιάζει, καί οικείον εαυτού δούλον δεικνύει σε, κατευθύνων σου Λουκά τά διαβήματα, ο φιλάνθρωπος, ώ νύν χαίρων παρίστασαι.

Ο Οίκος

Ω Πατέρων αρίστη καλλονή καί σεμνότης, ώ πάντων ασκητών κοσμιότης, Χριστού τάς εντολάς γάρ πληρώσαντος, πώς υμνήσω τήν σήν βιοτήν ένδοξε, μή έχων λόγων δύναμιν, αλλ' όμως σοι θαρρών βοήσω.

· Χαίρε, λαμπρόν Μοναζόντων κλέος, χαίρε, πιστών οδηγέ καί λύχνε.

· Χαίρε, τής ερήμου τερπνότατον βλάστημα, χαίρε, οικουμένης λαμπτήρ φαεινότατε.

· Χαίρε, ότι κατεφρόνησας τών ρεόντων καί φθαρτών, χαίρε, ότι τά ουράνια σύν Αγγέλοις κατοικείς.

· Χαίρε, τών αθυμούντων ταχινέ παρακλήτορ, χαίρε, τών εν κινδύνοις ποθεινέ παραστάτα.

· Χαίρε, σεπτόν δοχείον τού Πνεύματος, χαίρε, κλεινόν Χριστού οικητήριον.

· Χαίρε, δι' ού δόσις πάσα ηυγάσθη, χαίρε, δι' ού ο Θεός εδοξάσθη.

· Ώ νύν χαίρων παρίστασαι.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Ζ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Παρθενίου, Επισκόπου Λαμψάκων.

Στίχοι

· Αφήκε τόν χούν Παρθένιος Λαμψάκω,

· Λαμπτηρα πυρσεύοντα φώς αυτού μέγα.

· Παρθένιος κατέδαρθε, λαχών μακρόν εβδόμη ύπνον.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Λουκά, τού εν Ελλάδι.

Στίχοι

· Έπλησε Λουκάς θαυμάτων τήν Ελλάδα,

· Ος ουδέ νεκρός παύεται τών θαυμάτων.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων χιλίων Μαρτύρων καί τριών, οικετών τών τεσσάρων Προτικτόρων, τών εν Νικομηδεία μαρτυρησάντων.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι έξ Μάρτυρες, οι εκ Φρυγίας, πυρί τελειούνται.

Στίχοι

· Μή τήν πυρός φρίξαντες ισχύν έξ Φρύγες,

· Τή τών Φρυγών γή πύργος εισίν ισχύος.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημων Πέτρου τού εν Μονοβάτοις αγωνισαμένου, καί τού Αγίου Μάρτυρος θεοπέμπτου, καί τής συνοδίας αυτού.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Τού Ιεράρχου

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Αντίθεον πρόσταγμα παρανομούντος, τυράννου μετάρσιον, τήν φλόγα ανερρίπισε, Χριστός δέ εφήπλωσε, θεοσεβέσι Παισί, δρόσον τήν τού Πνεύματος, ο ών ευλογημένος καί υπερένδοξος».

Εν σοί ενσκηνώσασα η θεία χάρις, Προφητην σε δείκνυσι, τά μέλλοντα φθεγγόμενον, εντεύθεν προήγγειλας τώ διαδέχεσθαι, μέλλοντι τόν Πρόεδρον Σοφέ, ωραϊσμένον θείαις λαμπρότησι.

Λαμψάκου τόν Πρόεδρον τής Ελλησπόντου, λαμπτήρα τόν άδυτον, θαυματουργίαις άπασαν, τήν γήν τόν φαιδρύναντα, καί απελάσαντα νύκτα, πολυώδυνον παθών, υμνολογούμεν πάντες Παρθένιον.

Πολύχουν απέδωκε τόν ταύτης σπόρον, η γή τή εντευξει σου, πανθαύμαστε Παρθένιε, καί βότρυας ήνεγκεν άμπελος άνικμος, ούτω σε δοξάσαντος Θεού, τού δοξασθέντος τή πολιτεία σου.

Θεοτοκίον

Ωράθης πανάμωμε αγιωτέρα τών άνω Δυνάμεων, Θεόν γάρ εσωμάτωσας, όν Τάξεις ασώματοι φόβω δοξάζουσι, τούτον ούν ικέτευε αεί, τού οικτειρήσαι τούς σέ δοξάζοντας.

Τού Οσίου Λουκά

Ο Ειρμός

«Οι Παίδες εν Βαβυλώνι, καμίνου φλόγα ουκ έπτηξαν, αλλ' εν μέσω Πυρός εμβληθέντες, δροσιζόμενοι έψαλλον. Ευλογητός εί Κύριε ο Θεός τών Πατέρων ημών».

Η θήκη τών σών λειψάνων, Λουκά πηγή αναδέδεικται, ιαμάτων εν ή πάς προστρέχων, εκλυτρούται παντοίων παθών, σέ μακαρίζων Όσιε, καί ημών τόν Δεσπότην Χριστόν.

Σημείοις μεγίστοις Πάτερ, εδόξασέ σε ο Κύριος όν εδόξασας σύ, διά πόνων τής ασκήσεως πρότερον. Ευλογητός γάρ έκραζες, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Εν βίω περιφανής τε, καί εν τοίς θαύμασι μέγιστος, καί εν πάσι καλοίς ανεδείχθης, απαράμιλλος Όσιε, διό τών πόνων εύρηκας, αμοιβήν βασιλείαν Θεού.

Θεοτοκίον

Λαόν καί πόλιν σου σώζε, Θεοκυήτορ πανάμωμε, προστασία ημών τών εν πίστει, αδιστάκτω βοώντων σοι. Εύλογημενος Πάναγνε, ο καρπός τής κοιλίας σου.

Τού Ιεράρχου

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Κάμινος ποτέ πυρός εν Βαβυλώνι, τάς ενεργείας διεμέριζε, τώ θείω προστάγματι, τούς Χαλδαίους καταφλέγουσα, τούς δέ Πιστούς δροσίζουσα, ψάλλοντας. Ευλογείτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον».

Μέγισται τούς σούς καμάτους αντιδόσεις, εν τοίς υψίστοις διεδέξαντο, μέγιστε Παρθένιε, φώς οικείς γάρ τό ανέσπερον, καί δόξαν αδιάδοχον είληφας, αενάου Πάτερ χαράς αξιούμενος.

Άδυτος αστή ρ γενόμενος εν βίω, ανατολαίς τών θείων έργων σου, έδυς νόμω φύσεως, καί πρός φέγγος μετεχώρησας ανέσπερον, λιπων ημίν Όσιε τάς ακτίνας, τών απορρήτων θαυμάτων σου.

Τριαδικόν

Άναρχος Πατήρ, Υιός καί θείον Πνεύμα, ομοβασίλειος ομόθρονος, γνωρίζεται έλλαμψις, ορθοδόξως τοίς λατρεύουσι, καί μέλπουσι σύν τάξεσι πάντοτε τών Αγγέλων, Άγιος, Άγιος, Άγιος.

Θεοτοκίον

Ρύπου με παθών αγνή προσγινομένου, τή μεσιτεία σου καθάρισον, καί λάμπρυνον δέομαι, σκοτισθείσαν τήν καρδίαν μου, δαιμόνων αμαυρότησιν, όπως σε μακαρίζω, Παρθένε θεομακάριστε.

Τού Οσίου Λουκά

Ο Ειρμός

«Νόμων πατρώων οι μακαριστοί, εν Βαβυλώνι Νέοι προκινδυνεύοντες, βασιλεύοντος κατέπτυσαν, προσταγής αλογίστου, καί συνημμένοι ώ ουκ εχωνεύθησαν πυρί, τού κρατούντος επάξιον, ανέμελπον τόν ύμνον. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Λύμην παντοίου πάθους ένδοξε, αποδιώκεις Πάτερ Λουκά μακάριε, τούς λεπρώντας εξιώμενος, ρωννύων ασθενούντας, καί παρειμένους λύων τού κατέχοντος δεσμού, καί κυλλούς καί χωλούς ομού, καί τυφλούς θεραπεύων. Τόν Κύριον υμνείτε βοώντας, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Άπονον εύρες δόξαν Όσιε, πόνους πολλούς υποίσας καί αγωνίσματα, αγρυπνίαν τήξιν σώματος, νηστείαν κακουχίαν, χαμαικοιτίαν, πάσαν άλλην πίεσιν σαρκός, δι' αγάπην τού κτίσαντος, ώ συνών συνευφραίνη, αυτόν ούν εκδυσώπει σωθήναι, πάντας τούς εν πίστει, καί πόθω σε υμνούντας,

Διά ποικίλων πόνων Όσιε, τών αρετών εισήχθης εις τήν ουράνιον, βασιλείαν ευφραινόμενος, τανύν εις τούς αιώνας, καί τού Δεσπότου πάντοτε τρυφών ταίς καλλοναίς, σύν Αγγέλοις μελώδημα τόν Τρισάγιον άδεις. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ουκ αποστάντα τόν αχώριστον, εκ τού πατρώου κόλπου Αγνή γεγέννηκας, απειράνδρως ανεκφράστως τε, βροτόν τέλειον όντα, όν εκδυσώπει, δούναί μοι ισχύν, τών πονηρών λογισμών, προσβολήν πάσαν καταβαλείν εις τέλος, καί θέλημα τό θείον εκείνου, πράττειν καθ' εκάστην, ίνα σε δοξάζω, εις πάντας τούς αιώνας.

Τού Ιεράρχου

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν τά εσκορπισμένα, διό την πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

Ιδείν κατηξίωσαι, απολυθείς τού σώματος, τά αθέατα κάλλη Πάτερ Παρθένιε, όλος αρετών ευμορφία, ως αληθώς καθωραϊσμένος, διό σε γεραίρομεν, καί γνησίως μακαρίζομεν.

Ως κρίνον ως ρόδον σε, ευώδες ως οσφράδιον, αρετών ποικιλία ωραϊζόμενον, Πάτερ ο Χριστός εις τάς άνω, περιφανώς εσκήνωσε μάνδρας, οσίως ποιμάναντα, τόν λαόν αυτού Παρθένιε.

Σκιρτήσωμεν άνθρωποι, χορεύσωμεν γηθόμενοι, εορτήν τε αγίαν νύν συστησώμεθα, ψάλλοντες Θεώ εν αινέσει, τόν θαυμαστόν καί μέγαν ποιμένα, Παρθένιον σήμερον, κατά χρέος μακαρίζοντες.

Η μνήμη σου σήμερον, ημών περιαυγάζουσα, τάς καρδίας ως μέγας ήλιος έλαμψεν, ήν επιτελούντες εν πίστει, ρύσαι παθών σκότους Ιεράρχα, καί νόσων καί θλίψεων, καί παντοίων περιστάσεων.

Θεοτοκίον

Φωτί με καταύγασον, τόν εν τώ σκότει κείμενον, τής δεινής ραθυμίας θεοχαρίτωτε, καί μή προαιρούμενον όλως, τούς τού Θεού νόμους συντηρήσαι, όπως ως προστάτην μου, κατά χρέος μακαρίζω σε.

Τού Οσίου Λουκά

Ο Ειρμός

«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ου τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκωμένος, όν μεγαλύνοντες, σύν ταίς ουρανίαις, στρατιαίς σέ μακαρίζομεν».

Σούς πόνους Πάτερ καί αγωνίσματα, τίς εξειπείν δυνήσεται βροτών ών αντάξιον, τόν μισθόν εκομίσω παρά Θεού; γέγονας γάρ δοχείον, τού θείου Πνεύματος, Όσιος, ευθύς, αληθινός, δίκαιος, άμεμπτος.

Απλούν τό ήθος καί απονήρευτον, καί ταπεινόν, ελέους τε μεστόν πρός τούς πένητας, καί φιλόξενόν τε καί φιλέρημον, ήσυχον πράον όντως, Πάτερ ενέδειξας, όθεν συνετάγης Αβραάμ καί Ιακώβ καί Δαυϊδ.

Μοναίς εκείναις ως αυλιζόμενος, ταίς ορεκταίς καί κάλλους θεϊκού εμπιπλάμενος, Παραδείσου τε θείου τοίς άνθεσι, νύν εντρυφών είς κόρον, καί αγαλλόμενος, μνείαν πρός Θεόν υπέρ ημών ποιού Πανόλβιε.

Τριαδικόν

Η μία φύσις η τρισυπόστατος, η τριλαμπής ουσία καί αχώριστος δύναμις, ο Πατήρ ο Υιός καί τό Άγιον Πνεύμα, μία θεότης, σώζε τούς πίστει σε, ένα μεγαλύνοντας Θεόν, εν χαρακτήρσι τρισί.

Θεοτοκίον

Νοείν ου σθένει σου τό μυστήριον, βρότειος νούς Παρθένε Θεοτόκε πανύμνητε, πρό γάρ τόκου ανάνδρως συνέλαβες, εμεινάς τε Παρθένος, καί μετά κύησιν, τέτοκας δέ Λόγον τώ Πατρί τόν συναϊδιον.

Εξαποστειλάριον του Ιεράρχου

Γυναίκες ακουτίσθητε

Λαμψάκου ο παμμέγιστος, Ποιμήν καί περιβόητος, θαυματουργός Ιεράρχης, τής τού Χριστού Εκκλησίας, τό Ελλησπόντου καύχημα, καί τών πιστών εδραίωμα, τιμάσθω νύν Παρθένιος, υπέρ τού κόσμου γάρ ούτος, εξιλεούται τό θείον.

Τού Οσίου, Όμοιον

Μονάσας εκ νεότητος, καί τόν σταυρόν αράμενος, εμάκρυνας εν ερήμω, Λουκά φωστήρ Μοναζόντων, εγκρατεία δέ πάση, τό χείρον δουλωσάμενος, τώ κρείττονι θεόληπτε, ως εφικτόν συνεκράθης, τή απροσίτω Τριάδι.

Τής Εορτής, Όμοιον

Πληρών σου τήν απόρρητον, οικονομίαν Κύριε, εν τώ ναώ προσηνέχθης, υπό μητρός απειράνδρου, ιδών δέ σε εκραύγαζεν, ο Πρέσβυς. Νύν απόλυσον, τόν δούλόν σου ώ Δέσποτα. Σωτήρ γάρ ήλθες τού κόσμου, τό Πατρικόν φώς Χριστέ μου.

Εις τόν Στίχον, τών Αίνων, Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής.

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Φέρουσα η Αγνή, καί άχραντος Παρθένος, τόν Πλάστην καί Δεσπότην, ως βρέφος εν αγκάλαις, εν τώ ναώ εισέρχεται.

Στίχ. Νύν απολύεις τόν δούλόν σου Δέσποτα, κατά τό ρήμά σου εν ειρήνη Κύριε, ότι είδον οι οφθαλμοί μου, τό σωτληριόν σου,

Δέχου ώ Συμεών, τόν Κύριον τής δόξης, καθως εχρηματίσθης, εκ Πνεύματος Αγίου, ιδού γάρ παραγέγονε.

Στίχ. Φώς εις αποκάλυψιν εθνών, καί δόξαν λαού σου Ισραήλ.

Νύν είδον αγαθέ, Θεέ οι οφθαλμοί μου, τήν σήν επαγγελίαν, απόλυσόν με τάχος, τόν δούλόν σου φιλάνθρωπε.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Χαίρε η τήν χαράν, τού κόσμου δεξαμένη, Χριστόν τόν ζωοδότην, καί παύσασα τήν λύπην, Παρθένε τής Προμήτορος.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.