ΤΗ Ε' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Αγάθης.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ' καί τής Αγίας γ'.

Προσόμοια τής Εορτής

Ήχος δ' Έδωκας σημείωσιν

Νόμον τόν εν γράμματι, αποπληρών ο φιλάνθρωπος, τώ ναω νύν προσάγεται, καί τούτον εισδέχεται, Συμεών ο Πρέσβυς, γηραιαίς αγκάλαις. Νύν απολύεις με βοών, πρός τήν εκείθεν μακαριότητα, κατείδον γάρ σε σήμερον, σάρκα θνητήν περικείμενον, τής ζωής κυριεύοντα, καί θανάτου δεσπόζοντα.

Φώς εις αποκάλυψιν, εθνών επέφανας Κύριε, επί κούφης καθήμενος, νεφέλης ο ήλιος, τής δικαιοσύνης, νόμου τό σκιώδες, αποπληρών καί τήν αρχήν, καθυποφαίνων τής νέας Χάριτος, διό σε θεασάμενος, ο Συμεών ανεκραύγαζεν. Εκ φθοράς με απόλυσον, ότι είδόν σε Δέσποτα.

Κόλπων τού Γεννήτορος, μή χωρισθείς τή θεότητι, σαρκωθείς ως ευδόκησας αγκάλαις κρατούμενος, τής Αειπαρθένου, χερσίν επεδόθης, τού θεοδόχου Συμεών, ο τή χειρί σου κρατών τά σύμπαντα, διό, Νύν απολύεις με, περιχαρώς ανεκραύγαζεν, αγαθέ καί φιλάνθρωπε, ότι είδόν σε σήμερον.

Προσόμοια τής Αγίας, όμοια

Άφθορον ετήρησας, σώμα Χριστώ τώ Νυμφίω σου, παρθενίας εν κάλλεσιν, Αγάθη Θεόνυμφε, καθωραϊσμένη, καί λελαμπρυσμένη, μαρτυρικαίς μαρμαρυγαίς, καί πρός νυμφώνα θείον εχώρησας, διό σου τήν παγκόσμιον, επιτελούμεν πανήγυριν, τόν Σωτήρα δοξάζοντες, τόν αεί σε δοξάσαντα.

Μαστού τήν αφαίρεσιν, καί τού πυρός τήν κατάφλεξιν, καί ξεσμούς τούς τού σώματος, υπήνεγκας, Ένδοξε, τάς αιωνιζούσας, όμμασι καρδίας, αποσκοπούσα αμοιβάς, καί τήν εκείθεν μακαριότητα, καί στέφος τό αμάραντον, ό σοι Χριστός νύν δεδώρηται, δι' αυτόν παναοίδιμε, αθλησάση λαμπρότατα.

Όρμημα ακάθεκτον, πυρός αιτναίου ανέστειλας, σαίς ευχαίς Αγαθώνυμε, καί πόλιν διέσωσας, τό σεπτόν σου Μάρτυς, λείψανον τιμώσαν, εξ ού τρυφά τούς ποταμούς, τών ιαμάτων εν θείω Πνεύματι, εν ταυτη γάρ αθλήσασα, τόν δυσμενή εταπείνωσας, καί τής νίκης τόν στέφανον, εκομίσω πανεύφημε.

Δόξα... Τής Αγίας

Ήχος πλ. δ' Συκεώτου

Παράδοξον θαύμα γέγονεν, εν τή αθλήσει τής πανενδόξου Αγάθης, καί Μάρτυρος Χριστού τού Θεού, εφάμιλλον τώ Μωϋσεί, εκείνος γάρ, τόν λαόν νομοθετών εν τώ όρει, τάς εγγραφείσας εν πλαξί θεοχαράκτους Γραφάς εδέξατο, ενταύθα δέ ό Άγγελος, ουρανόθεν τώ τάφω πλάκα επεκόμισεν εγγεγραμμένην. Νούς όσιος, αυτοπροαίρετος, τιμή εκ Θεού, καί πατρίδος λύτρωσις.

Καί νύν... Τής Εορτής, ό αυτός

Ο τοίς Χερουβίμ εποχούμενος, καί υμνούμενος υπό τών Σεραφίμ, σήμερον τώ θείω Ιερώ, κατά νόμον προσφερόμενος, Πρεσβυτικαίς ενθρονίζεται αγκάλαις, και υπό Ιωσήφ εισδέχεται δώρα θεοπρεπώς, ως ζεύγος τρυγόνων τήν αμίαντον Εκκλησίαν, καί τών Εθνών τόν νεόλεκτον λαόν, περιστερών δέ δύο νεοσσούς, ως αρχηγός Παλαιάς τε καί καινής. Τού πρός αυτόν χρησμού δέ Συμεών, τό πέρας δεξάμενος, ευλογών τήν Παρθένον, Θεοτόκον Μαρίαν, τά τού πάθους σύμβολα, τού εξ αυτής προηγόρευσε, καί παρ' αυτού εξαιτείται τήν απόλυσιν βοών. Νύν απολύεις με Δέσποτα, καθώς προεπηγγείλω μοι, ότι είδόν σε τό προαιώνιον φώς, καί Σωτήρα Κύριον τού Χριστωνύμου λαού.

Εν τή Τεσσαρακοστή

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος δ' Έδωκας σημείωσιν

Τό χαύνον καί έκλυτον, Παρθενομήτορ πανάμωμε, τής ψυχής μου μετάβαλε, εις ρώσιν καί δύναμιν, νύν τού θείου φόβου, ποιείν τε καί πράττειν, τά δικαιώματα Χριστού, όπως εκφύγω τό πύρ τό άσβεστον καί κλήρον τόν ουράνιον, καί τήν ζωήν τήν απέραντον, διά σού εύρω Δέσποινα, ευφραινόμενος πάντοτε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρούμενον βλέπουσα, καί τήν πλευράν ορυττόμενον, υπό λόγχης η Πάναγνος, Χριστόν τόν φιλάνθρωπον, έκλαιε βοώσα, Τί τούτο Υιέ μου; τί σοι αχάριστος λαός, αποτιννύει ανθ' ών πεποίηκας, καλών αυτοίς καί σπεύδεις με, ατεκνωθήναι παμφίλτατε; καταπλήττομαι εύσπλαγχνε, σήν εκούσιον Σταύρωσιν.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Εορτής.

Ήχος α' Πανεύφημοι Μάρτυρες

Ως όντως υπέρλαμπρος Θεού, κιβωτός η άχραντος, τό ιλαστήριον σήμερον, Χριστόν προσφέρουσα, εν ναώ εισάγει, καί σεπτώς προστίθησιν, αγκάλαις Συμεών τού θεόφρονος, διό ηγίασται, τών αγίων νύν τά άγια, καί τώ μόνω Αγίω συγχαίρουσι.

Στίχ. Νύν απολύεις τόν δούλόν σου Δέσποτα, κατά τό ρήμά σου εν ειρήνη Κύριε, ότι είδον οι οφθαλμοί μου, τό σωτληριόν σου,

Δεδόξασται σήμερον Χριστόν, Συμεών ως άνθρακα, θεοπρεπώς εισδεξάμενος, καί περιπτύσσεται, καθαρθείς τά χείλη, ανθομολογείται δέ, καί χαίρων εξαιτεί τήν απόλυσιν. Αυτόν ούν άπαντες, ευσεβώς νύν μακαρίζοντες, ασιγήτοις εν ύμνοις τιμήσωμεν.

Στίχ. Φώς εις αποκάλυψιν εθνών, καί δόξαν λαού σου Ισραήλ.

Η πύλη η έμψυχος Αγνή, η Παρθένος σήμερον, τόν βασιλέα καί Κύριον, όν ένδον έσχηκεν, εν ναώ εισάγει, διά πύλης βαίνουσα τής πάλαι κεκλεισμένης, ως γέγραπται, όθεν χορεύοντες, πρό προσώπου ταύτης άπαντες, θείοις ϋμνοις αυτήν ευφημήσωμεν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Σήμερον η ιερά Μήτηρ, καί τού Ιερού υψηλοτέρα, επί τό Ιερόν παραγέγονεν, εμφανίζουσα τώ κόσμω τόν τού κόσμου Ποιητήν, καί τού νόμου πάροχον, όν καί αγκάλαις υποδεξάμενος ο πρεσβύτης Συμεών, γεραίρων εκραύγαζε. Νύν απολύεις τόν δούλόν σου, ότι είδόν σε τόν Σωτήρα τών ψυχών ημών.

Απολυτίκιον Ήχος α'

Χαίρε κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, εκ σού γάρ ανέτειλεν ο Ήλιος τής δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών, φωτίζων τούς εν σκότει. Ευφραίνου καί σύ Πρεσβύτα δίκαιε, δεξάμενος εν αγκάλαις τόν ελευθερωτήν τών ψυχών ημών, χαριζόμενος ημίν καί τήν Ανάστασιν.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος α'

Αυτόμελον

Χορός Αγγελικός, εκπληττέσθω τό θαύμα, βροτοί δέ ταίς φωναίς, ανακράξωμεν ύμνον, ορώντες τήν άφατον, τού Θεού συγκατάβασιν, όν γάρ τρέμουσι, τών ουρανών αι Δυνάμεις, γηραλέαι νύν, εναγκαλίζονται χείρες, τόν μόνον φιλάνθρωπον.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Ανέστης εκ νεκρών

Ετέχθης επί γής, ο προάναρχος Λόγος, προσήχθης τώ ναώ, ακατάληπτος μένων, Χαίρων δέ ο Πρεσβύτης, εν ταίς αγκάλαις σε υπεδέξατο, κράζων. Νύν απολύεις, όν επεσκέψω κατά τό ρήμά σου, ο ευδοκήσας σώσαι ως Θεός, τό γένος τών ανθρώπων.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτό

Είτα λέγονται οι Κανόνες, ο τής Εορτής, καί τής Αγίας.

Ο Κανών τής Αγίας, ού η ακροστιχίς.

Τήν θείαν Αγάθην αγαθοίς μέλψωμεν εν ύμνοις. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος β' Ο Ειρμός

«Δεύτε λαοί, άσωμεν άσμα Χριστώ τώ Θεώ, τώ διελόντι θάλασσαν, καί οδηγήσαντι, τόν λαόν όν ανήκε, δουλείας Αιγυπτίων, ότι δεδόξασται».

Τών αγαθών, πρώτην αιτίαν ποθήσασα, αγαθωνύμου κλήσεως, Μάρτυς ηξίωσαι, τής αφράστου προνοίας, τών τρόπων σου προγνούσης τήν αγαθότητα.

Ήρθης Αγνή, πρός πολιτείαν υπέρλαμπρον, τού τής σαρκός φρονήματος καταφρονήσασα, καί τώ ποθεινοτάτω, Νυμφίω σου συντόνως ενατενίζουσα.

Νύμφη Θεού, θεία Αγάθη κεκόσμησαι, καί παρθενίας κάλλεσι, καί θείοις αίμασι, τού σεπτού μαρτυρίου, διπλοίς στεφανουμένη στέμμασιν ένδοξε.

Θεοτοκίον

Θεοπρεπές, σκήνωμα Αγνή σύ πέφηνας, τών ουρανών πλατύτερον καί καθαρώτερον, Θεοτόκε Παρθένε, καί νύν επί σοί χαίρει ο τών Παρθένων χορός.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Στερέωσον ημάς εν σοί Κύριε, ο ξύλω νεκρώσας τήν αμαρτίαν, καί τόν φόβον σου εμφύτευσον, εις τάς καρδίας ημών τών υμνούντων σε».

Εν τή Τεσσαρακοστή

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος γ' Θείας πίστεως

Θεία γέγονας, σκηνή τού Λόγου, μόνη πάναγνε Παρθενομήτορ, τή καθαρότητι Αγγέλους υπερέχουσα, τόν υπέρ πάντας εμέ γούν γενόμενον, ρερυπωμένον σαρκός πλημμελήμασιν, αποκάθαρον, πρεσβειών σου ενθέοις νάμασι, παρέχουσα Σεμνή τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η αμίαντος Αμνάς τού Λόγου, η ακήρατος Παρθενομήτωρ, εν τώ Σταυρώ θεασαμένη κρεμάμενον, τόν εξ αυτής ανωδίνως βλαστήσαντα, μητροπρεπώς θρηνωδούσα εκραύγαζεν, Οίμοι τέκνον μου! πώς πάσχεις; θέλων ρυσασθαι, παθών τής ατιμίας τόν άνθρωπον.

Αγάθη τό φαιδρόν καί τό τερπνότατον, τών θείων Μαρτύρων άνθος, καί κλέος, τής ψυχής μου σύ τήν κάκωσιν, θεραπεύουσα Μάρτυς κατακάλλυνον.

Γονίμοις αρεταίς αυτήν εφαίδρυνας, Αγάθη καί Mάρτυς ανηγορεύθης, τών προσκαίρων αλογήσασα, καί Θεού βασιλείαν αγαπήσασα.

Απάντων τών τερπνών Χριστόν προέκρινας, Αγάθη θελχθείσα τώ θείω πόθω, καί τυράννων τά φρυαγματα, ευφθαρσώς καί ανδρείως κατεπάτησας.

Θεοτοκίον

Θεόνυμφε σεμνή Θεόν όν έτεκες, δυσώπει ρυσθήναι τούς σέ υμνούντας, πειρασμών καί περιστάσεων, καί παθών καί κινδύνων παμμακάριστε.

Κάθισμα τής Αγίας Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Κλέος πίστεως καί ευσεβείας, ο σιότητος καί παρθενίας, προθυμία κοσμουμένη αθλήσεως, ανηγορεύθη, Αγάθη Νούς όσιος, αυτοπροαίρετος, όντως τιμή εις Θεόν, πατρίδος λύτρωσις, Χριστώ νυμφικώς πρεσβεύουσα, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Τής Εορτής

Τήν ωραιότητα

Εκ τής Παρθένου σε, σωματωθέντα Χριστέ, νύν υπεδέξατο, ο Ιερός Συμεών, Νύν απολύεις εκβοών, τόν δούλόν σου ώ Δέσποτα. Άννα δέ η άμεμπτος, η προθήτις καί ένδοξος, τήν ανθομολόγησιν, καί τόν ύμνον προσήγαγε. Ημείς δέ Ζωοδότα βοώμέν σοι. Δόξα τώ ούτως ευδοκήσαντι.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Υμνώ σε, ακοή γάρ Κύριε, εισακήκοα καί εξέστην, έως εμού ήκεις γάρ, εμέ ζητών τόν πλανηθέντα. Διό τήν πολλήν σου συγκατάβασιν, τήν εις εμέ δοξάζω Πολυέλεε».

Η σχύνθη, τού δολίου δράκοντος, η απόνοια καί ηλέγχθη, παρθένοι γάρ τούτου νύν, τό φρύαγμα καταπατούσι, Χριστού εκ Παρθένου ανατείλαντος, επί τής γής καί πάντας καταυγάσαντος.

Νομίμως, σωφροσύνην άσπιλον, εξασκήσασα Αθλοφόρε, τά πνεύματα χαίρουσα, κατέλαβες τής πονηρίας, Χριστού οπλισαμένη τή χάριτι, καί τόν Σταυρόν επ' ώμων τούτου άρασα.

Γενού μοι Προστασία πάνσοφε, τών δεινών με εξαιρουμένη, καί πειρασμών ζάλης τε, καί θλίψεως καί δυναστείας εχθρού, λυτρωθείς όπως υμνήισω σε, αγαθήν προστάτιν Aγαθώνυμε.

Θεοτοκίον

Απείρως τών Αγγέλων Πάναγνε, τάς λαμπρότητας υπερέβης, τόν νοητόν Ήλιον, κυήσασα ανερμηνεύτως, Χριστόν τόν ακτίσι τής θεότητος, τάς τώνπιστών εννοίας καταυγάσαντα.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Ο τού φωτός χορηγός, καί τών αιώνων ποιητής Κύριε, εν τώ φωτί, τών σών προσταγμάτων οδήγησον ημάς, εκτός σου γάρ άλλον Θεόν ου γινώσκομεν».

Θείοις προστάγμασι, ρυθμιζομένη τού Χριστού ένδοξε, συμβολικώς, σαρκός προσπαθείας ελύθης τών δεσμών, Αγάθη ελαία φανείσα κατάκαρπος.

Όλω τώ πόθω Χριστού, τάς φανοτάτας αστραπάς βλέπουσα, τάς επί γής, χαμαί συρομένας παρείδες ηδονάς, εκείνου καί μόνου ποθούσα τερπνότητα.

Ίνα τήν άφραστον, αξιωθής διαγωγήν ένδοξε, τών εκλεκτών, ιδείν τάς βασάνους υπέμεινας στερρώς, αγαλλιωμένη Αγάθη πανεύφημε.

Θεοτοκίον

Σοί τή τεκούση Χριστόν, τόν τού παντός Δημιουργόν κράζομεν. Χαίρε Αγνή, χαίρε η τό φώς ανατείλασα ημίν, χαίρε η χωρήσασα Θεόν τόν αχώρητον.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Ματαιόφρων υπάρχων ο τύραννος, σέ τήν καλλιπάρθενον συλήσαι ήλπισεν, αλλ' αναιδώς ελήλεγκται, προσβαλών τώ στερρώ σου φρονήματι.

Εξεχύθη σου χάρις εν χείλεσι, Μάρτυς αγαθώνυμε, τρανώς γάρ ήλεγξας τόν προφανώς αναίσχυντον, θεοδίδακτον λόγον πλουτήσασα.

Λίθος ώφθης πανέντιμος ένδοξε, νούν αυτοπροαίρετον όσιον έχουσα, καί τής πατρίδος λύτρωσις, ασφαλής γενομένη Αγάθη σεμνή.

Θεοτοκίον

Ψαλμικώς ευφημούντες βοώμέν σοι. Χαίρε τό πιότατον όρος Χριστού τού Θεού, ό κατοικείν ευδόκησε, δι' ημών σωτηρίαν Θεόνυμφε.

Κοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Στολιζέσθω σήμερον, η Εκκλησία, πορφυρίδα ένδοξον, καταβαφείσαν εξ αγνών, λύθρων Αγάθης τής Μάρτυρος, Χαίρε, βοώσα, Κατάνης τό καύχημα.

Συναξάριον

Τή Ε τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Αγάθης.

Στίχοι

· Χαίρει, σκότει δοθείσα φρουράς Αγάθη,

· Μισούσα καί φώς, ει πλάνων όψεις βλέπει.

· Πέμπτη εν φυλακή Αγάθη θάνεν είδος αρίστη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού οσίου Πατρός ημών Θεοδοσίου τού εν τώ Σκοπέλω.

Στίχοι

· Στενήν οδεύσας Θεοδόσιος τρίβον,

· Τήν ευρύχωρoν τής Εδέμ Πατεί τρίβον.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Πολυεύκτου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Εικόνος χρυσής, εν πεδίω Δεηρά λατρευομένης, οι τρείς σου Παίδες κατεφρόνησαν, αθεωτάτου προσταγματος, μέσον δέ πυρός εμβληθέντες, δροσιζόμενοι έψαλλον. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Ως λίαν φαιδρώς φθεγγομένη καί σαφώς τυράννους έπληξας, λόγω σοφίας καί τής χάριτος, υπομονή τε κολάσεων, άνθρακας πυρός γάρ απόνως, καρτερούσα εκραύγαζες. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Μανία δεινή, συσχεθείς ό δυσμενής εξηπορείτο δεινώς, τήν σήν θεώμενος ανανέωσιν, καί τού μαστού σου τήν βλάστησιν, χαίρουσα γάρ Μάρτυς εβόας, τώ σώ Νυμφίω κραυγάζουσα. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Επέστη φαιδρώς, τού Χριστού ο μαθητής σοι φρουρουμένη, τάς σάς ιώμενος δεινάς μάστιγας, άς περ υπέστης αήττητε, Μάρτυς τού Σωτήρος παρθένε, αγαλλομένη καί λέγουσα. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Νεκρούται Αδάμ, παραβάς τήν εντολήν τού Παντοκράτορος, σύ δέ τεκούσα τήν αιώνιον, ζωήν Παρθένε Πανάμωμε, τούτον ελυτρώσω θανάτου, ευχαρίστως σοι κράζοντα. Ευλογημένη, η Θεόν σαρκί κυήισασα.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Εν ευφροσύνη καί χαρά, δι' αιώνος κατοικείν αξιωθείσα, τή αφράστω σου δόξη, καταυγασθήναι τούς σέ, τιμώντας Αγάθη δυσώπησον, καί τής ακηράτου ζωής κατατρυφήσαι.

Νώ καί καρδία καί ψυχή, αγαπήσασα Χριστού τήν υπέρ λόγον, πολυέραστον θέαν, ανεπτερώθης αυτώ, βοώσα. Δραμούμαι οπίσω σου, καί κατασκηνώσω σύν σοί εις τούς αιώνας.

Υπερφυέσι κροσσωτοίς, καί ωραία τή στολή ηγλαϊσμένη, βασιλέως θυγάτηρ, εν τή τιμή τού Χριστού, παρέστης Αγάθη κραυγάζουσα. Σέ υπερυψούμεν Χριστέ εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Μύρον γενόμενον ημίν, Θεοτόκε τόν Χριστόν κυοφορoύσα, ευωδίασας κόσμον, εν θεοπνεύστοις οσμαίς, διό σοι Παρθένε κραυγάζομεν, Χαίρε μυροθήκη τού πυριπνόου μύρου.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, τόν αρρήτω σοφία, ήκοντα καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρώσει φθορά πεπτωκότα δεινώς, εξ Αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα δι' ημάς, οι πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνωμεν».

Νικητικοίς εν στεφάνοις, κοσμηθείσα θεόφρον, Αγάθη δεξιά ζωαρχική, νύν λυτρωθήναι δυσωπησον, τήν πατρίδα σου ζάλης, ως πρίν πυρός ανέστειλας ορμήν, ίνα ύμνοις σε πάντες, απαύστως μεγαλύνωμεν.

Ό θεϊκή προμηθεία, περιέπων τά πάντα, Χριστός νύν αμειβόμενος τήν σήν, Μάρτυς ανδρείαν κατώκισεν, εν σκηναίς ουρανίαις, νύμφην παναμώμητον αυτού, καί συγχαίρειν Αγγέλοις, καί Μάρτυσιν ηξίωσεν.

Ίλεων ώ Αθληφόρε, τόν Κριτήν τών απάντων, Χριστόν μοι παρασκεύασον σεμνή, ταίς ικεσίαις σου πάνσεμνε, καί πταισμάτων τά πλήθη, καθάραί μου, τόν εύσπλαγχνον αεί, δυσωπούσα μή παύση, Μαρτύρων εγκαλλώπισμα.

Θεοτοκίον

Σωματωθείς απορρήτως, εξ Αγνών σου αιμάτων, ως ήλιος επέφανεν ημίν, πάναγνε Μήτηρ ανύμφευτε, πρό αιώνων απάντων, ο τώ Πατρί συνάναρχος Υιός, καί τό σκότος διώξας, εφώτισε τά σύμπαντα.

Εξαποστειλάριον τής Αγίας

Γυναίκες ακουτίσθητε

Αγάθη μεγαλώνυμε, Χριστού νύμφη ακήρατε, κάλλος απόθετον θείον, καί Μάρτυς ηγλαϊσμένη, μνείαν ποιού τών πίστει σε, τιμώντων καλλιπάρθενε, καί τήν αγίαν σου μνήμην, χαρμονικώς εκτελούντων, πταισμάτων λύσιν ευρέσθαι.

Τής Εορτής, όμοιον

Πληρών σου τήν απόρρητον, οικονομίαν Κύριε, εν τώ ναώ προσηνέχθης, υπό Μητρός απειράνδρου, ιδών δέ σε εκραύγαζεν, ο Πρέσβυς. Νύν απόλυσον, τόν δούλόν σου ώ Δέσποτα. Σωτήρ γάρ ήλθες τού κόσμου, τό πατρικόν φώς Χριστέ μου.

Εις τόν Στίχον, τών Αίνων, Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής.

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Φόβω τε καί χαρά, αγκάλαις τόν Δεσπότην, ο Συμεων κατέχων, ζωής ητείτο λύσιν, υμνών τήν Θεομήτορα.

Στίχ. Νύν απολύεις τόν δούλόν σου Δέσποτα, κατά τό ρήμά σου εν ειρήνη Κύριε, ότι είδον οι οφθαλμοί μου, τό σωτληριόν σου,

Νύν με πρός τήν ζωήν, απόλυσον τήν όντως, ο Συμεων εβόα, Σωτήρ μου, είδον γάρ σε, τό φώς τού κόσμου Δέσποτα.

Στίχ. Φώς εις αποκάλυψιν εθνών, καί δόξαν λαού σου Ισραήλ.

Άννα προφητικώς, η σώφρων καί Οσία, νύν ανθωμολογείτο, τώ εκ Παρθένου φύντι βροτών εις απολύτρωσιν.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Χαίρε η τήν χαράν, τού κόσμου δεξαμένη, Χριστόν τόν ζωοδότην, καί παύσασα τήν λύπην, Παρθένε τής Προμήτορος.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, κατά τήν τάξιν, καί Απόλυσις.