ΤΗ Γ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου καί Δικαίου Συμεων τού Θεοδόχου, καί Άννης τής Προφήτιδος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια, τής Εορτής γ' καί τών Αγίων γ'.

Στιχηρά τής Εορτής

Ήχος α' Τών ουρανίων ταγμάτων

Ο Ποιητής τών απάντων, καί Λυτρωτής ημών, υπό Μητρός Παρθένου, τώ ναώ προσηνεχθη, όθεν ο Πρεσβύτης τούτον λαβών, μετά χαράς ανεκραύγαζε, Νύν απολύεις τόν δούλόν σου Αγαθέ, εν ειρήνη ως ηυδόκησας.

Ο Συμεών εν αγκάλαις, εκ τής Παρθένου λαβών, τόν πρό πάντων αιώνων, γεννηθέντα Σωτήρα, Είδον, ανεβόα, τόν φωτισμόν, τής σής δόξης τά πέρατα, νύν απολύεις τόν δούλόν σου Αγαθέ, εν ειρήνη, ότι είδόν σε.

Τόν επ' εσχάτων τεχθέντα, εις σωτηρίαν βροτών, ο Συμεών βαστάσας, εν αγκάλαις Σωτήρα, χαίρων ανεβόα. Είδον τό φώς τών Εθνών καί τήν δόξαν τού Ισραήλ, νύν απολύεις, ως είρηκας ο Θεός, εκ τών τήδε τή κελεύσει σου.

Στιχηρά τών Αγίων

Ήχος δ' Έδωκας σημείωσιν

Δίκαιος καί τέλειος, καί κατά πάντα αοίδιμος, χρηματίζων θεόπνευστε, Θεόν μόνον τέλειον, εις τό δικαιώσαι, τόν κόσμον ελθόντα, καθυπεδέξω ταίς χερσί, σωματωθέντα καί απολέλυσαι, τού σώματος βοών αυτώ, Νύν απολύεις τόν δούλόν σου, εν ειρήνη φιλάνθρωπε, ότι είδόν σε σήμερον.

Νεάζων τώ πνεύματι, προβεβηκώς δέ τώ σώματι, Συμεών κεχρημάτιοαι, μή όψεσθαι θάνατον, έως ίδης βρέφος, νέον τόν προόντα, πρό τών αιώνων Ποιητήν, Θεόν τόν όλων σάρκα πτωχεύσαντα, ιδών δέ ανεσκίρτησας, καί τής σαρκός λύσιν ήτησας, πρός τά θεία σκηνώματα, μεταβάς αγαλλόμενος.

Άννα η θεόπνευστος, καί Συμεών ο πανόλβιος, προφητεία λαμπόμενοι, εν νόμω τε άμεμπτοι, αποδεδειγμένοι, τον νόμου Δοτήρα, βρέφος οφθέντα καθ' ημάς, ιδόντες τούτον νύν προσεκύνησαν, αυτών τήν Μνήμην σήμερον, περιχαρώς εορτάσωμεν, κατά χρέος δοξάζοντες, Ιησούν τόν φιλάνθρωπον.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Ο παλαιός ημερών, νηπιάσας σαρκί, υπό Μητρός Παρθένου τώ Ιερώ προσάγεται, τού οικείου νόμου πληρών τό επάγγελμα, όν Συμεών δεξάμενος έλεγε, Νύν απολύεις εν ειρήνη, κατά τό ρήμά σου τόν δούλόν σου, είδον γάρ οι οφθαλμοί μου, τό σωτήριόν σου Άγιε.

Εν τή Τεσσαρακοστή

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος δ' Έδωκας σημείωσιν

Τό χαύνον καί εκλυτον, Παρθενομήτορ πανάμωμε, τής ψυχής μου μετάβαλε, εις ρώσιν καί δύναμιν, νύν τού θείου φόβου, ποιείν τε καί πράττειν, τά δικαιώματα Χριστού, όπως εκφύγω τό πύρ τό άσβεστον, καί κλήρον τόν ουράνιον, καί τήν ζωήν τήν απέραντον, διά σού εύρω Δέσποινα, ευφραινόμενος πάντοτε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρούμενον βλέπουσα, καί τήν πλευράν ορυττόμενον, υπό λόγχης η Πάναγνος, Χριστόν τόν φιλάνθρωπον, έκλαιε βοώσα, Τί τούτο Υιέ μου; τί σοι αχάριστος λαός, αποτιννύει ανθ' ών πεποίηκας, καλών αυτοίς καί σπεύδεις με, ατεκνωθήναι παμφίλτατε; Καταπλήττομαι εύσπλαγχνε, σήν εκούσιον Σταύρωσιν.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής.

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Σήμερον ο Σωτήρ, ως βρέφος προσηνέχθη, εν τώ ναώ Κυρίου, καί χερσί γηραλέαις, ό Πρέσβυς τούτον δέχεται.

Στίχ. Νύν απολύεις τόν δούλόν σου Δέσποτα, κατά τό ρήμά σου εν ειρήνη Κύριε, ότι είδον οι οφθαλμοί μου, τό σωτληριόν σου,

Νήπιος τή σαρκί, ο παλαιός τώ χρόνω, οράται παραδόξως, τήν σήμερον ημέραν, καί τώ ναώ προσάγεται.

Στίχ. Φώς εις αποκάλυψιν εθνών, καί δόξαν λαού σου Ισραήλ.

Δέχου ώ Συμεών, η Πάναγνος εβόα, έν αγκάλαις ως βρέφος, τόν Κύριον τής δόξης, καί κόσμου τό σωτήριον.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Ο παλαιός ημερών, ο καί τόν νόμον πάλαι εν Σινά δούς τώ Μωσεί, σήμερον βρέφος οράται, καί κατά νόμον, ως νόμου Ποιητής, τόν νόμον εκπληρών, ναώ προσάγεται, καί τώ Πρεσβύτη αποδίδοται. Δεξάμενος δέ τούτον Συμεών ο δίκαιος, καί τών δεσμών τήν έκβασιν ιδών τελεσθείσαν, γηθοσύνως εβόα. Είδον οι οφθαλμοί μου, τό απ' αιώνος μυστήριον αποκεκρυμμένον, επ' εσχάτων τούτων ημερών φανερωθέν, φώς διασκεδάζον, τών απίστων εθνών τήν σκοτόμαιναν καί δόξαν τού νεολέκτου Ισραήλ, διό απόλυσον τόν δούλόν σου, εκ τών δεσμών τούδε τού σαρκίου, πρός τήν αγήρω καί θαυμασίαν άληκτον ζωήν, ό παρέχων τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Ήχος α'

Χαίρε κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, εκ σού γάρ ανέτειλεν ο Ήλιος τής δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών, φωτίζων τούς εν σκότει. Ευφραίνου καί σύ Πρεσβύτα δίκαιε, δεξάμενος εν αγκάλαις τόν ελευθερωτήν τών ψυχών ημών, χαριζόμενος ημίν καί τήν Ανάστασιν.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Θησαυρέ τών αιώνων, η ζωή τών απάντων, δι' εμέ νηπιάσας, υπό νόμον εγένου, ό πάλαι χαράξας εν πλαξί, τόν νόμον εν τώ Σινά, ίνα πάντας απαλλάξης, εκ τής τού νόμου πάλαι δουλείας. Δόξα τή ευσπλαγχνία σου Σωτήρ, δόξα τή βασιλεία σου, δόξα τή οικονομία σου, μόνε φιλάνθρωπε.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Εντώ ναώ προσηνέχθης τά ειθισμέναπληρών, ο Ποιητής καί Δεσπότης καί ο τού νόμου δοτήρ, καί αγκάλαις Συμεων ευδοκία τή σή, βασταχθήναι εν σαρκί, ο τοίς πάσι φοβερός, καί πάσαν κτίσιν συνέχων, ηνέσχου μόνε Οικτίρμον, τός φώς πάσιν αποκαλύψας ημίν.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτό

Είτα λέγονται οι Κανόνες, ο τής Εορτής, καί τού Αγίου ο παρών, ού η ακροστιχίς.

Δέχου τόν ύμνον Συμεών Θεοδόχε. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος δ' Ο Ειρμός

«Ανοίξω τό στόμα μου, καί πληρωθήσεται Πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι τή Βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα».

Δικαίων σκηνώμασι, περιχαρώς αυλιζόμενος, τόν δίκαιον Κύριον, Συμεων δίκαιε, τούς τήν θείαν σου, τελούντας δικαιώσαι, μετάστασιν αίτησαι, μακαριώτατε.

Εν νόμω γενόμενος, Ιερουργός Ιερώτατε, όν νόμος εκήρυξε, βρέφος τεθέασαι, καί τής φύσεως, τώ νόμω Θεοδόχε, θανών πρός αθάνατον, χαίρων μετέβης ζωήν.

Χειρί τόν κατέχοντα, τής οικουμένης τά πέρατα, Παρθένου φερόμενον, χερσίν εώρακας, καί τιμίαις σου, δεξάμενος αγκάλαις, Μωσέως ανώτερος, ώφθης Πανόλβιε.

Θεοτοκίον

Ο πλήρης Κεκένωται, ο προαιώνιος άρχεται, ό Λόγος παχύνεται, ο Πλάστης πλάττεται, ο αχώρητος, χωρείται εν κοιλία, τή σή σωματούμενος, θεοχαρίτωτε.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Ότι στείρα έτεκεν, η εξ εθνών Εκκλησία, καί η πολλή εν τέκνοις ησθένησε συναγωγή, τώ θαυμαστώ Θεώ ημών βοήσωμεν, Άγιος εί Κύριε».

Υψωθείς ταίς πράξεσι, ταίς Ιεραίς θεηγόρε, φωτοειδής ως στύλος επερειδόμενος σαφώς, τώ Παναγίω Πνεύματι γεγένησαι, όθεν ευφημούμέν σε.

Τόν τού νόμου Κύριον, καθυπανοίξαντα μήτραν, παρθενικήν καί βρέφος σωματοφόρον Συμεών, γεγενημένον έβλεψας δωρούμενον, πάσιν απολύτρωσιν.

Ο χειρί τόν άνθρωπον, δημιουργήσας χερσί σου, σωματωθείς κρατείται, καθαγιάζων σε σαφώς, καί πρός τήν ζωήν τήν μέλλουσαν αιτήσαντα, Μάκαρ απολύει σε.

Θεοτοκίον

Νοητήν λαβίδα σε, άνθρακα φέρουσαν θείον, τόν εκ τών σών αιμάτων σωματωθέντα υπέρ νούν, ο Συμεών ως έβλεψε Πανάμωμε, χαίρων εμακάριζε.

Κάθισμα Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Εκ τής Παρθένου σε, σωματωθέντα Χριστέ, χαίρων εδέξατο, ο Ιερός Συμεών, Νύν απολύεις εκβοών, τόν δούλόν σου Δέσποτα, Άννα δέ η άμεμπτος, η Προφήτις καί ένδοξος, τήν ανθομολόγησιν, καί τόν ύμνον προσήγέ σοι. Ημείς δέ Ζωοδότα βοώμέν σοι, Δόξα τώ ούτως ευδοκήσαντι.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Εν τή Τεσσαρακοστή

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος β' Τήν ωραιότητα

Ακατανόητον, καί ακατάληπτον, υπάρχει Δέσποινα, θεοχαρίτωτε, τό πεπραγμένον επί σοί, φρικτόν όντως μυστήριον! τόν γάρ απερίληπτoν, συλλαβούσα εκύησας, σάρκα περιθέμενον, εξ αχράντων αιμάτων σου, όν πάντοτε Αγνή ως Υιόν σου, δυσώπει τού σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η απειρόγαμος, Αγνή καί Μήτηρ σου, Χριστέ ορώσά σε, νεκρόν κρεμάμενον, επί τού ξύλου μητρικώς, θρηνούσα απεφθέγγετο, Τί σοι ανταπέδωκε, τών Εβραίων ο άνομος, δήμος καί αχάριστος, ο πολλών καί μεγάλων σου, Υιέ μου δωρεών απολαύσας; Υμνώ σου τήν θείαν συγκατάβασιν.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Ο καθήμενος εν δόξη, επί θρόνου θεότητος, εν νεφέλη κούφη, ήλθεν Ιησούς ο υπέρθεος, τή ακηράτω παλάμη καί διέσωσε, τούς κραυγάζοντας. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου».

Υπερήκμασας τώ γήρα, τή δέ πίστει ενέαζες, νέον βρέφος θέλων, βλέψαι Συμεών τόν παντέλειον, ανακαινίζοντα κόσμον τόν γηράσαντα, επιθέσει τού παλαιού πολεμήτορος.

Μακαρίσωμεν συμφώνως, Συμεών τόν μακάριον, ως αξιωθέντα, βλέψαι τόν Θεόν τόν μακάριον, σάρκα φορέσαντα, όπως απεργάσηται, μακαρίους, τούς πρίν αθλίους χρηματίζοντας.

Νομοδότην σε γινώσκω, καί νομίμων τής φύσεως, σαρκωθέντα δίχα, νόμον τε καινόν εισοικίσαντα, ο Συμεών ανεβόα, μόνε Κύριε, Νύν απόλυσόν με, πρός ζωήν τήν ακήρατον.

Θεοτοκίον

Ο χειρί τά πάντα φέρων, εν χερσί βασταζόμενος τής αειπαρθενου, ταύτην Χερουβίμ απειργάσατο, καί Σεραφίμ ανωτέραν ως γεννήτριαν, ήν υμνήσωμεν, καί ευσεβώς μακαρίσωμεν.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου, σύ γάρ απειρόγαμε Παρθένε, έσχες εν μήτρα τόν επί πάντων Θεόν, καί τέτοκας άχρονον Υιόν, πάσι τοίς υμνούσί σε, σωτηρίαν βραβεύοντα».

Νοός καθαρότητι, Θεώ τώ παντοκράτορι, Άγγελος καθάπερ λειτουργήσας, Μάκαρ εναίμοις θυσίαις ήγνισας, πάλαι τόν λαόν τού, Ισραήλ, αίμα τό σωτήριον, προδηλούσαις τρανότατα.

Σαυτόν απετέλεσας, ναόν Θεού πανάγιον, πράξεσιν ενθέοις θεηγόρε, όθεν ως βρέφος εν τώ αγίω ναώ, έβλεψας Θεόν μετά σαρκός, σέ μεταβιβάζοντα, πρός τά θεία σκηνώματα.

Υμνήσωμεν σήμερον, πνευματικώς χορεύοντες, πάντες Συμεών τόν Θεοδόχον, καί σύν εκείνω, Άνναν τήν σώφρονα, προφήτας υπάρχοντας Θεού, τούτον κατιδόντας τε, δι' ημάς νηπιάσαντα.

Θεοτοκίον

Μή φλέξας την μήτραν σου, ο φύσει αναλλοίωτος, μόνη Χερουβίμ αγιωτέρα, άνθρωπος ώφθη εκ σού τικτόμενος, καί τούς απωσθέντας τή φθορά, πάντας ανεσώσατο, Θεομήτορ πανάμωμε.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Εβόησε, προτυπών τήν ταφήν τήν τριήμερον, ο Προφήτης, Ιωνάς εν τώ κήτει δεόμενος. Εκ φθοράς με ρύσαι, Ιησού Βασιλεύ τών δυνάμεων».

Εβόησας, οπηνίκα κατείδες τόν Κύριον. Ως υπέσχου, νύν τόν δούλόν σου Σώτερ απόλυσον, τοίς εν Άδη πάσι, σού τήν θείαν μηνύσοντα σάρκωσιν.

Ωραιώθης, καί Μωσέως λαμπρότερος γέγονας, εν αγκάλαις, τόν εν κάλλει ωραίον δεξάμενος, Συμεών Πρεσβύτα, δι' ημάς νηπιάσαντα Κύριον.

Ναμάτων σε, πεπλησμένον τών θείων απάραντα, καί πρός Άδου, τούς κευθμώνας χωρήσαντα βλέψαντες, οι εκεί δεσμώται, Συμεών θείας δρόσου επλήσθησαν.

Θεοτοκίον

Θηρεύσαί με, καθ' εκάστην ζητεί ο παμπόνηρος, αλλ' αιτούμαι, τών παγίδων εξάρπασον Δέσποινα, καί τή θεία σκέπη, τών πτερύγων σου σώον συντήρησον.

Κοντάκιον Ήχος α'

Ο μήτραν παρθενικήν αγιάσας τώ τόκω σου, καί χείρας τού Συμεών ευλογήσας ως έπρεπε, προφθάσας καί νύν έσωσας ημάς Χριστέ ο Θεός. Αλλ' ειρήνευσον εν πολέμοις τό πολίτευμα, καί κραταίωσον Βασιλείς ούς ηγάπησας, ο μόνος φιλάνθρωπος.

Συναξάριον

Τή Γ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου καί δικαίου Συμεών τού Θεοδόχου καί, Άννης τής Προφήτιδος, ών η Σύναξις τελείται έν τώ σεπτώ Αποστολείω τού Αγίου Ιακώβου τού Αδελφοθέου, τώ όντι εν τώ σεβασμίω ναώ τής Αγίας Θεοτόκου, πλησίον τής αγιωτάτης Μεγάλης Ε κκλησίας.

Στίχοι

· Ήγγειλε νεκροίς Πρέσβυς, ως Θεός Λόγος,

· Ανθρωπος οφθείς, μέχρι καί τούτων φθάσει.

· Ου γάρ απήρεν η Φανουήλ θυγάτηρ,

· Έως επ' αυτής τόν Θεόν είδε βρέφος.

· Τή Τριτάτη δεσμοίο βίαιο λύθη Συμεώνης.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων μαρτύρων Αδριανού καί Ευβούλου.

Στίχοι

· Αδριανόν, χαίροντα τμηθήναι ξίφει,

· Χείρ, η φόνοις χαίρουσα τέμνει δημίου.

· Ξίφει θανων Εύβουλε, Κυρίου χάριν,

· Βουλήν επέγνως ως αρεστήν Κυρίω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου μάρτυρος Βλασίου τού Βουκόλου.

Στίχοι

· Βοών επαύλεις Βλάσιον είχον πάλαι,

· Αυλαί δέ νύν έχουσιν αυτόν Κυρίου.

Τή αυτή ημέρα, ο προφήτης Αζαρίας, υιός Αδδώ, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Χρησμούς διδόντος πρίν θανείν Αζαρίου,

· Σιγά προφητεύουσα λοξά Πυθία.

Τή αυτή ημέρα, Παύλος καί Σίμων οι Μάρτυρες ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

· Καί Παύλον ώδε, καί Σίμωνα γραπτέον,

· Μή καί λάθωσιν, εκκοπέντες τάς κάρας.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Κλαύδιος εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Έχαιρεν ευρών Κλαύδιος βίου τέλος,

· Ως εί τις εύροι ψαλμικώς πολλά σκύλα.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Ουκ ελάτρευσαν τή κτίσει οι θεόφρονες, παρά τόν Κτίσαντα, αλλά πυρός απειλήν, ανδρείως πατήσαντες, χαίροντες έψαλλον. Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί».

Εννομώτατα Κυρίω παντοκράτορι, σύ ελειτούργησας, δίκαιος ως αληθώς, εν νόμω τε άμεμπτος Μάκαρ γενόμενος, όθεν έψαλλες, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Η χαρά τών θλιβομένων επεδήμησεν, η απολύτρωσις, τού Ισραήλ αληθώς, ωράθη ως νήπιον εν τώ ναώ αυτού, απολύων με, πρός τήν ζωήν τήν μέλλουσαν, Συμεών εβόα χαίρων.

Διά σπλάγχνα οικτιρμών σου κεκμηκότα με, νόμου τώ γράμματι, κατακαμφθέντα τε, τώ γήρα απόλυσον Σώτερ τόν δούλόν σου, ότι είδόν σε, ο Συμεών εκραύγαζεν, επί γής φορούντα σάρκα.

Θεοτοκίον

Ο κενώσας ο πληρέστατος τόν άχραντον, κόλπον τού φύντος Πατρός, σού εν τοίς κόλποις Αγνή, ως βρέφος καθέζεται ετοιμαζόμενος, οίς ηθέλησεν, ομοιωθήναι Άχραντε, ιεράν σαφώς καθέδραν.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Χηρεύσαντα κόσμον θείας δόξης, ελθόντα νυμφοστολήσαι τόν Υπέρθεον, χήρα χρηματίζουσα, Άννα η πανεύφημος, καί Προφητείας χάριτι περιαστράπτουσα, εδόξασεν αυτόν καί τό μέλλον, πάσι τοίς παρούσιν, εδήλου θείον λύτρον.

Εναίμους θυσίας προσηγάγω, αμνού τού δι' οίκτον αδιήγητον, αίμα τό σωτήριον, χυθέν τό ιερώτατον, προμηνυούσας πόρρωθεν, όν σωματούμενον, κρατήσας Συμεών εδοξάσθης, υπέρ Μωϋσέα, καί πάντας τούς Προφήτας.

Ίδων τόν ποθούμενον τήν λύσιν, υπέστης τού σώματος θεόπνευστε, καί καθάπερ ώριμος, σίτος μεταβέβηκας, πρός τούς πατέρας ένδοξε, τραφείς εν γήρα καλώ, διό σου τήν πανέορτον μνήμην, εν αγαλλιάσει, ψυχής επιτελούμεν.

Θεοτοκίον

Ως κρίνον, ως ευοσμόν σε ρόδον, ως θείον οσφράδιον εδρέψατο, Λόγος ο υπέρθεος, πάναγνε Θεόνυμφε, καί σού τήν μήτραν ώκησεν ευωδιάζων ημών, τήν φύσιν δυσωδίας πλησθείσαν, τήν εξ αμαρτίας, Μαρία Θεοτόκε.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Εύα μέν τώ τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν εισωκίσατο, σύ δέ Παρθένε, Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τω κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».

Σεπταί σου αι χείρες αληθώς προσψαύσασθαι, Θεοδόχε θείοις μέλεσι, τού απτομένου τών ορέων, ως Δαυϊδ μελωδεί καί καπνίζονται, μακάριος τώ όντι σύ γέγονας, όθεν αξίως ευφημούμέν σε.

Η θήκη σου βλύζει τοίς πιστοίς ιάματα, η δέ μνήμη μεμακάρισται, λάμπουσα, πλέον τού ηλίου, καί πάντων τάς ψυχάς σελαγίζουσα, πρός φώς θεογνωσίας ανάγουσα, Ιερομύστα πανσεβάσμιε.

Φωτίζουσι φέγγει νοητώ ως ήλιος, καί σελήνη τήν υφήλιον, Άννα η σώφρων καί προφήτις, ο Πρέσβυς Συμεών τε ό ένδοξος, δι' ών ημάς φιλάνθρωπε Κύριε, αμαρτημάτων σκότους λύτρωσαι.

Θεοτοκίον

Φανείσαν Μητέρα σε Θεού ως έβλεψε, Θεοτόκε ο πρεσβύτατος, έφησεν οίά περ προφήτης. Ιδού ό σός Υιός εις ανάστασιν, καί πτώσιν τών πολλών κείται Δέσποινα, καί εις σημείον δυσερμήνευτον.

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Ατρέπτως καθ' υπόστασιν, εν σοί Θεογεννήτρια, σαρκί ενούται ασπόρως, καί νηπιάζει ο Λόγος, όν εν αγκάλαις φέρουσα, Xερουβικός ως θρόνος νύν, Θεώ Πατρί προσήγαγες, καί Συμεών ο πρεσβύτης, χαίρων εδέξατο τούτον.

Εις τόν Στίχον τών Aίνων, Στιχηρά προσόμοια.

Ήχος πλ. β'

Τριήμερος ανέστης Χριστέ

Υπόδεξαι φησί Συμεών, τόν Κτίστην τών απάντων χερσίν, ώ Πρεσβύτα, αγκαλίζου τόν Χριστόν, όν η Παρθένος κόρη, εγέννησεν ασπόρως, εις αγαλλίασιν τού γένους ημών.

Στίχ. Νύν απολύεις τόν δούλόν σου Δέσποτα, κατά τό ρήμά σου εν ειρήνη Κύριε, ότι είδον οι οφθαλμοί μου, τό σωτληριόν σου,

Τού νόμου Ποιητήν καί Θεόν, όν φρίττουσιν Αγγέλων πληθύς, συνελθόντες, ανυμνήσωμεν λαοί, τόν μόνον ευεργέτην, καί νόμου Νομοδοτην, εις σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Στίχ. Φώς εις αποκάλυψιν εθνών, καί δόξαν λαού σου Ισραήλ.

Νύν απολύεις Δέσποτα, τόν δούλόν σου ως είρηκας, εν ειρήνη, ότι είδόν σε Χριστέ, τό φώς τό πρό αιώνων, δεσμών με τού σαρκίου, εις αποκάλυψιν εθνών Ισραήλ.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Τόν Ιερόν η ιερά Παρθένος προσεκόμισεν εν Ιερώ τώ Ιερεί, απλώσας δέ αγκάλας ο Συμεών, εδέξατο τούτον αγαλλόμενος, καί εβόησε, Νύν απολύεις τόν δούλόν σου Δέσποτα, κατά τό ρήμά σου εν ειρήνη Κύριε.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις

Εις τήν Λειτουργίαν

Τά Τυπικά, καί η γ' καί ς' Ωδή τού Κανόνος, καί τά λοιπά.