ΤΗ Λ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Ανυσίας.

Εν ταύτη τή ημέρα ψάλλομεν καί τήν Ακολουθίαν τής Αγίας Μελάνης, διά τό αποδίδοσθαι τήν τών Xριστουγέννων Εορτήν κατά τήν λα'.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Αγίας Ανυσίας.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν μάρτυσιν

Παρθενίας λαμπρότησι, φαιδρυνθείσα Πανεύφημε, Μαρτυρίου ήστραψας αγωνίσμασι, μή προσκυνήσαι ηλίω γάρ, πεισθείσα τήν άδικον, καθυπέμεινας σφαγήν, φοινιχθείσα τοίς αίμασι, καί παρέστη κας, τώ Ηλίω τής δόξης στεφηφόρος, ταίς εκείθεν λαμπομέναις, αυγαζομένη φαιδρότησιν.

Τόν εγκάρδιον έρωτα, υποφαίνουσα δάκρυσι, κατανύξει Ένδοξε, γήν κατέβρεχες, καί ταίς θριξίν εναπέσμηχες, Χριστού υποπόδιον, εννοούσα καί αυτόν, ως παρόντα προβλέπουσα, όν επόθησας, καί ιχνών απτομένη διανοία, θεωρίαις θειοτάταις, τήν σήν ψυχήν κατελάμπρυνας.

Καί τόν πλούτον σκορπίσασα, καί πτωχοίς επαρκέσασα, ενυμφεύθης άφθορος τώ Ποιήσαντι, καί ώσπερ προίκα προσήγαγες, αυτώ παναοίδιμε, τών αιμάτων τούς κρουνούς, καί τού πάθους τήν μίμησιν, ού υπέμεινεν, Ανυσία ο μόνος εις νυμφώνα, κατοικίσας σε τόν θείον, ως Αθληφόρον καί Μάρτυρα.

Στιχηρά τής Αγίας Μελάνης.

Ήχος ο αυτός

Ο εξ υψίστου κληθείς

Η ταίς Αγγέλων χορείαις συναφθείσα, ότε σε ο ένθεος έρως ανέφλεξε, καί υπερίπτασθαι έπεισε τών ορωμένων, δι' απαθείας καί καθαρότητος, τότε σου τόν σύνευνον, λόγοις εζώγρησας, θεοπειθέσι τήν άστατον, αποβαλέσθαι, τύρβην τού βίου τήν διαρρέουσαν, όθεν σύν τούτω τήν αιώνιον, εύρες ζωήν καί απόλαυσιν, δυσωπούσα Μελάνη, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Η τών Αγγέλων ποθήσασα τόν βίον, ότε τήν ενήδονον τρυφήν διέπτυσας, τή εγκρατε ία σχολάζουσα, καί αγρυπνία, καί χαμευνία, καί ταπεινότητι, τότε καθαρώτατον, σκεύος γεγένησαι, Πνεύματος θείου χαρίσμασι, περιφανέσι, κεκοσμημένη πρό τούτου πάνσοφε, όθεν πρός ζήλον, σού τόν ένθεον, εφειλκύσω λαούς καί προσήγαγες, τώ Δεσπότη Μελάνη, καί Σωτήριτών ψυχών ημών.

Η καλλοναίς αρετών ωραϊσμένη, ότε τόν σωτήριον λόγον επλήρωσας, καί διανείμασα δέδωκας, τάς μυριάδας, τού σού χρυσίου πτωχοίς καί πένησι, τότε τόν ουράνιον όλβον απείληφας, δικαιοσύνην πλουτήσασα, καί αφθαρσίαν, καί απολύτρωσιν Πανσεβάσμιε, όθεν τιμώμεν σού τήν κοίμησιν, καί εκτενώς δυσωπούμέν σε, ικετεύσαι τόν Κτίστην, τού σωθήναι τάς ψυχάς ήμών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Ιωάννου Mοναχού

Ευφραινέσθωσαν οι ουρανοί, καί αγαλλιάσθω η γή, σήμερον γάρ αληθώς, μία ποίμνη γέγονεν Αγγέλων καί ανθρώπων. Ώ τού θαύματος! ο αόρατος οράται, ο αχώρητος χωρείται, ο άναρχος άρχεται, ο Υιός τού Θεού Υιός ανθρώπου γίνεται, καί Παρθένος απείρανδρος, Μήτηρ οράται Θεού, καί η Μήτηρ μετά κύησιν, Παρθένος ευρίσκεται, ο σαρκωθείς Λόγος τού Πατρός, εν φάτνη ανακέκλιται, καί Ποιμένες κήρυκες, κοινωνοί τού μυστηρίου γίνονται, Μάγοι εξ ανατολών τά δώρα προσεκόμιζον, υπό αστέρος οδηγούμενοι, καί τόν τεχθέντα Σωτήρα προσεκύνησαν. Μεθ' ών καί ημείς φιλέορτοι, τούς τής καρδίας θησαυρούς προθύμως ανοίξαντες, προσάξωμεν αυτώ πράξεις αγαθάς, πίστιν, ελπίδα καί αγάπην, ως χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν, τών Ασωμάτων τήν φωνήν βοώντες αυτώ. Δόξα εν υψίστοις Θεώ, καί επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία, τώ ελθόντι σώσαι εκ φθοράς, τό γένος ημών.

Απόστιχα στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής.

Ήχος πλ. α'

Χαίροις ασκητικών

Μάγοι ανατολών Βασιλείς τώ εκ Παρθένου Βασιλίδος εκλάμψαντι, απάντων Θεώ καί Κτίστη, καί Βασιλεί αληθεί, δώρα προσκυνούντες προσεκόμισαν, πρός ούς η Πανάμωμος, εκπλαγείσα εφθέγγετο. Είπατε δή μοι, οι τό πύρ καί τόν ήλιον, σεβαζόμενοι, καί εν σκότει βαδίζοντες, πώς τόν υπέρ κατάληψιν, φωτίζοντα σύμπαντα, έγνωτε σάρκα λαβόντα, καί εν σπηλαίω, τικτόμενον, εν γή καί δι' οίκτον, παρεχόμενον τώ κόσμω, τό μέγα έλεος;

Στίχ. Είπεν ο Κύριος τώ Κυρίω μου, Κάθου εκ δεξιών μου, έως άν θώ τούς εχθρούς σου υποπόδιον τών ποδών σου.

Λόγοις ακολουθούντες ημείς, τού Βαλαάμ πρός τήν αγνήν απεκρίθησαν, οι Μάγοι, παρετηρούμεν, ανατολήν καθαρού, καί λαμπρού Αστέρος, προσγενήσεσθαι, καί δή θεασάμενοι, ασυνήθη φαινόμενον, τούτον αρτίως, υπ' αυτού οδηγούμενοι, ουκ ωκνήσαμεν, τήν πορείαν ποιήσασθαι. Τίς ούν ο ταίς αγκάλαις σου, ως βρέφος κρατούμενος; πώς μυστηρίω τοιούτω, καθυπουργήσαι ηξίωσαι, σεμνή Παναγία; δι' ού εύρατο ο κόσμος, τό μέγα έλεος.

Στίχ. Εκ γαστρός πρό Εωσφόρου εγέννησά σε, ώμοσε Κύριος, καί ου μεταμεληθήσεται. Σύ Ιερεύς εις τόν αιώνα, κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ.

Λέξω πυνθανομένοις υμίν, τά υπέρ λόγον καί διάνοιαν άπασαν, η Κόρη φησί τοίς Μάγοις, βλέπω γάρ νεύσει υμάς, αφικέσθαι ώδε τού παιδίου μου. Καινά καί παράδοξα, ως οράτε τά πράγματα, ο γάρ αχρόνως, τώ Πατρί συννοούμενος, τήν πτωχείαν μου, εκουσίως εφόρεσεν, όπως καταπλουτήσειε, τούς γνώμη πτωχεύσαντας, καί Παραδείσου τήν θείαν, διαγωγήν απολέσαντας. Αυτός εστιν ούτος, ο δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Δόξα... όμοιον

Βρέφος σωματωθεν εξ αυτής, τόν προαιώνιον Θεόν η Πανάμωμος, Ορώσα χερσί κρατούσα, καταφιλούσα πυκνώς, καί χαράς πλησθείσα, προσεφθέγγετο, αυτώ, Θεέ ύψιστε, Βασιλεύ αθεώρητε, πώς καθορώ σε, καί νοείν τό μυστήριον, ου δεδύνημαι, τής αμέτρου πτωχείας σου; Σπήλαιον γάρ σμικρότατον, καί τούτο αλλότριον, ένδον χωρεί σε τεχθέντα, καί Παρθενίαν μή λύσαντα, νηδύν συντηρούντα, ως πρό τόκου καί διδόντα, τό μέγα έλεος.

Καί νύν... όμοιον

Φέρεις Αδαμιαίαν μορφήν, ο εν μορφή Θεού υπάρχων προτέλειος, καί θέλεις χερσί κρατείσθαι, ο τή χειρί τού παντός, περιδεδραγμένος δυναστεία σου, Αγνή η Πανάμωμος, Προσεφθέγγετο χαίρουσα, πώς σε σπαργάνοις, ενειλήσω ως νήπιον, πώς θηλάσω σε, τόν τά σύμπαντα τρέφοντα; πώς μή τήν υπέρ έννοιαν, πτωχείαν θαυμάσω σου; πώς σε Υιόν μου καλέσω, δούλη σου νύν χρηματίζουσα; υμνώ ευλογώ σε, τόν δωρούμενον τώ κόσμω, τό μέγα έλεος.

Καί τά λοιπά τού Εσπερινού καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος δ' Κατεπλάγη Ιωσήφ

Ο αχώρητος παντί, πώς εχωρήθη εν γαστρί; ο εν κόλποις τού Πατρός, πώς εν αγκάλαις τής Μητρός; πάντως ως οίδεν, ως ηθέλησε καί ως ηυδόκησεν, άσαρκος γάρ ών, εσαρκώθη εκών, καί γέγονεν ο Ών, ο ουκ ήν δι' ημάς, καί μή εκστάς τής φύσεως, μετέσχε τού ημετέρου φυράματος. Διπλούς ετέχθη, Χριστός τόν άνω, κόσμον θέλων αναπληρώσαι.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα, όμοιον

Τί θαυμάζεις Μαριάμ; τί εκθαμβείσαι τώ εν σοί; Ότι άχρονον Υιόν, χρόνω εγέννησα φησί, τού τικτομένου τήν σύλληψιν μή διδαχθείσα. Άνανδρός ειμι, καί πώς τίκτω Υιόν, άσπορον γονήν, τίς εώρακεν, όπου Θεός δέ βούλεται, νικάται φύσεως τάξις, ως γέγραπται, Χριστός ετέχθη, τήν πρίν κατάραν, τού Αδάμ θέλων λύσαι.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτό

Οι Κανόνες τής Εορτής, καί τών Αγίων.

Ο Κανών τής Αγίας Ανυσίας. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος δ'

«Θαλάσσης τό ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας, Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερήμω ετροπώσατο».

Υμνούντι τήν φωτοφόρον μνήμην σου, φώς μοι κατάπεμψον, ως τώ Πατρί τών φώτων εν χαρά, παρεστώσα Πανεύφημε, τήν τών παθών μου θύελλαν, σαίς προσευχαίς αποδιώκουσα.

Ασκήσει τήν ψυχήν νεώσασα, θεόφρον άρουραν, τού μαρτυρίου στάχυν γεωργείς, Γεωργώ συντηρούμενον, τώ τήν ισχύν σοι πνεύσαντι, Παρθενομάρτυς αξιάγαστε.

Χειρί σου πλουσιωτάτη νείμασα, πλούτον επίκηρον, πλουτοποιόν εκέρδησας ζωήν, μηδαμώς διαρρέουσαν, καί θησαυρόν ακήρατον, Μάρτυς καί δόξαν επουράνιον.

Θεοτοκίον

Εκ σού τής Υπεραγίας σήμερον, ο τού παντός Ποιητής, σωματικώς γεννάται καθ' ημάς, καί σπαργάνοις ειλίσσεται, ο σπαργανώσας θάλασσαν, ομίχλη Μήτερ αειπάρθενε.

Κανών τής Αγίας Μελάνης. Θεοφάνους.

Ήχος ο αυτός

Ανοίξω τό στόμα μου

Παθών αμαυρότητι, μελανωθέντα με πάντοθεν, λαμπρύνας καθάρισον, ταίς φωτοβόλοις ευχαίς, τής Οσίας σου, φιλάνθρωπε Μελάνης, καί ταύτην γεραίροντι, λόγον μοι έμπνευσον.

Θερμώς ηκολούθησας, τώ διά σέ τόν εκούσιον, Σταυρόν υπομείναντι, επ' ώμων φέρουσα, Παμμακάριστε, προθύμως τόν σταυρόν σου, καί τούτου εφύλαξας, τά δικαιώματα.

Γονέων προσπάθειαν, καί τής σαρκός ηδυπάθειαν, τελείως εξέκλινας, μόνον ποθήσασα, τό εράσμιον, Χριστού θεόφρον κάλλος, ού πάντα εφίεται, λόγου μετέχοντα.

Κλοιόν απορρίψασα, τής σαρκικής συμβιώσεως, τόν σύζυγον έπεισας, σύν σοί τόν θείον ζυγόν, επαυχένιον, καί φέρειν καί βαδίζειν, οδόν τήν εισάγουσαν, εις τας αϋλους μονάς.

Θεοτοκίον

Πτωχεύει ο πλούσιος, εμέ πλουτίζων θεότητι, κακώς τόν πτωχεύσαντα, τή ακρασία μου, καί ο άναρχος, αρχήν ιδού λαμβάνει, εκ Κόρης τικτόμενος, νύν τής θεόπαιδος.

Τής Μάρτυρος

Ωδή γ'

«Ευφραίνεται επί σοί, ή Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα. Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Τού κάλλους σου τής ψυχής, ο Ποιητής σου ερασθείς νύμφην τε, όντως καλήν καί άμωμον, Μάρτυς εαυτώ συνηγάγετο.

Τού πάθους τού απαθούς, τού νεκρωθέντος δι' ημάς νέκρωσιν, Mάρτυς σεμνή στέργουσα, τόν μαρτυρικόν θνήσκεις θάνατον.

Ως θύμα πνευματικόν, ως ιερείον καθαρόν τέλειον, σοί τώ Θεώ προσήνεκται, η τόν σόν Σταυρόν αγαπήσασα.

Θεοτοκίον

Χωρίον χωρητικόν, τού αχωρήτου Πλαστουργού πέφηνας, τούτον σαρκί χωρήσασα, Κεχαριτωμένη Πανάμωμε.

Τής Οσίας

Ουκ εν σοφία

Τής πρός τά κάτω, αποστάσα ροπής όλην δέδωκας, τήν ροπήν πανευσεβώς, τής προαιρέσεως Ένδοξε, μόνα πρός τά μένοντα καί αιωνίζοντα.

Καί φθεγγομένη, καί σιγώσα εδείχθης παραίνεσις, αστηρίκτων στηριγμός, μοναζουσών υποτύπωσις, Μελάνη πανένδοξε, όθεν υμνούμέν σε.

Τή συντονία, τών ευχών τάς αισθήσεις ερρύθμισας, ταίς τού Πνεύματος αυγαίς, φωτοειδής όθεν γέγονας, εν σώματι άϋλον, βίον ζηλώσασα.

Θεοτοκίον

Ο περιβάλλων, ουρανούς εν νεφέλαις βουλήματι, σπαργανούται

βουληθείς, χειρί Παρθένου ως νήπιον, χειρός αφαρπάζων με, τού πολεμήτορος.

Ο Ειρμός

«Ουκ εν σοφία, καί δυνάμει καί πλούτω καυχώμεθα, αλλ' εν σοί τή τού Πατρός, ενυποστάτω Σοφία Χριστέ, ου γάρ εστιν άγιος, πλήν σου φιλάνθρωπε».

Κάθισμα τής Μάρτυρος

Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Κατά παθών τών τής σαρκός βασιλεύσασα, διά παθών ζωοποιών εβασίλευσας, εκ τού οικείου αίματος φοινίξασα σεμνή, χλαίναν αδιάφθορον, ευσεβώς Ανυσία, όθεν τού Παντάνακτος, Νύμφη άμωμος ώφθης, αλλ' εκ κινδύνων λύτρωσαι ημάς, τούς εκτελούντας εν πίστει τήν μνήμην σου.

Δόξα... τής Οσίας, ο αυτός

Ταχύ προκατάλαβε

Τά θεία προστάγματα, επιτελούσα σεμνή, εσκόρπισας έδωκας, τάς μυριάδας τού σού, χρυσίου τοίς πένησιν, άρασα δέ επ' ώμων, τόν σταυρόν σου Μελάνη, άμα τώ σώ

συζύγω, ηκολούθησας πίστει, Χριστώ τώ σταυρωθέντι σαρκί, καί

μόνω Θεώ ημών.

Καί νύν... τής Εορτής, ο αυτός

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Δεύτε ίδωμεν πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός, ακολουθήσωμεν λοιπόν, ένθα οδεύει ο αστήρ, μετά τών Μάγων ανατολής τών Βασιλέων, Άγγελοι υμνούσιν, ακαταπαύστως εκεί, Ποιμένες αγραυλούσιν, ωδήν επάξιον, Δόξα εν υψίστοις λέγοντες, τώ σήμερον εν Σπηλαίω τεχθέντι, εκ τής Παρθένου καί Θεοτόκου, εν Βηθλεέμ τής Ιουδαίας.

Τής Μάρτυρος

Ωδή δ'

«Επαρθέντα σε ιδούσα η Εκκλησία, επί Σταυρού τόν Ήλιον τής δικαιοσύνης, έστη εν τή τάξει αυτής, εικότως κραυγάζουσα. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Ζωηφόροις σου τοίς ίχνεσιν επομένη, λόγχη πλευράν τιτρώσκεται, καί τήν στρεφομένην, αβλαβώς παρέρχεται, ρομφαίαν η δούλη σου, Δέσποτα Χριστέ ανυμνούσά σε.

Μαρτυρίου διαλάμπουσα λαμπηδόσι, καί αφθαρσίας στέφανον αναδησαμένη, χαίρουσα παρίστασαι, Χριστώ τώ Νυμφίω σου, Μάρτυς Ανυσία πανεύφημε.

Τόν πτερνίσαντα απάτη τήν πρώτην Εύαν, μαρτυρικαίς ενστάσεσι, τρέψασα καθείλες, δείξασα ανίσχυρον, καί χαίρουσα έκραζες. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Ο τάς αϋλους ουσίας δημιουργήσας, σωματικώς ως άνθρωπος, εκ σού Θεομήτορ, σήμερον γεγέννηται. αυτώ μελωδήσωμεν. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Τής Μάρτυρος

Ο καθή μενος εν δόξη

Εγκρατεία τάς ορέξεις, τής σαρκός θανατώσασα, τήν ζωήν τών όλων, έσχες ενοικούσαν σοι Πάνσεμνε, πρός ήν εκ γής μεταστάσα, κατεσκήνωσας, βασιλείας τοίς εν ουρανώ απολαύουσα.

Τάς πολλάς σου μυριάδας, τού χρυσίου διένειμας, πενομένοις όντως, ταύτας θησαυροίς δέ απέθηκας, παλαιουμένοις μηδέπω, εις αιώνα δέ, συντηρουσί σοι τήν διαρκή μονιμότητα.

Συμπαθείας σου ο πλούτος, ποταμός ώσπερ γέγονε, καταρδεύων πάσαν, πένητος Αοίδιμε ένδειαν, ρύπον εκπλύνων πτωχείας, όλβον άσυλον, προξενών σοι, τόν έν ουρανοίς μή κενούμενον.

Θεοτοκίον

Ταίς ορμαίς καθυποκυψας, τών παθών ώσπερ άλογος, λογικός υπάρχων, παρασυνεβλήθην τοίς κτήνεσιν, αλλ' η τόν Λόγον τεκούσα τον αϊδιον, μή παρίδης με, διαπαντός απολλύμενον.

Τής Μάρτυρος

Ωδή ε'

«Σύ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Σέ Κύριε πηγήν, σωτηρίου γινώσκουσα, ποτήριον μαρτυρίου, αδιστάκτω καρδία, η Μάρτυς σου εξέπιεν.

Ωδάμαλις Χριστού, ώ θεόδεκτον σφάγιον, ώ άμωμον ιερείον, Αθληφόρε Κυρίου, ικέτευε σωθήναι ημάς.

Φώς γέγονας φωτί, τώ μεγάλω τρανότερον, εγγίζουσα καί φωτίζεις, φωτοφόρον τήν μνήμην, τήν σήν τούς εορτάζοντας.

Θεοτοκίον

Ρούς έστη τής φθοράς, η Παρθένος ασπόρως γάρ, γεγέννηκε τόν τήν φύσιν, τών ανθρώπων φθαρείσαν, φθοράς ελευθερώσαντα.

Τής Οσίας

Ασεβείς ουκ όψονται

Τάς αμόρφους τέλεον, ιδέας τών παθών, εκ ψυχής ξέσασα σεμνή, εγκρατείας χρώμασι, διεζωγράφησας, εν αυτή απάθειαν, καί αγάπην ανυπόκριτον.

Τηλαυγές ως έσοπτρον, υπάρξασα σεμνή, διαυγείς πνεύματος Θεού, διαδόσεις Ένδοξε, υποδέδεξαι, καί πιστούς εφώτισας, τή λαμπρότητι τού βίου σου.

Εγκρατεία σβέσασα, παθών πυρκαϊάν, τόν πυρσόν ήψας τής ψυχής, εν παντί τώ βίω σου, καταλαμπρύνοντα, καί τάς αμαυρότητας, τών δαιμόνων εκκρουόμενον.

Θεοτοκίον

Η Παρθένος έτεκε, Θεόν Εμμανουήλ, εν Σπηλαίω τής Βηθλεέμ, τήν Εδέμ ανοίγοντα, πάλαι κλεισθείσάν μοι, ακρασία βρώσεως, καί απάτη τή τού όφεως.

Τής Μάρτυρος

Ωδή ς'

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου Κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Ανδρείον, γυναικείω εν σώματι φρόνημα, αναλαβούσα πρός πάλην, δυσμενών ασάρκων Μάρτυς εξήλθες, καί ρομφαία, υπομονής αυτούς εθανάτωσας.

Αιμάτων, τή πλημμύρα θαλάσσας εξήρανας, κακοπιστίας, Χριστού δέ τήν σεπτήν κατήρδευσας Εκκλησίαν, Ανυσία, αθληφόρε Παρθένων τό καύχημα.

Αβρόχως, τών αγώνων διήλθες κλυδώνιον, κυβερνωμένη παλάμη, τού τά πάντα λόγω πεποιηκότος, καί πρός όρμον, σωτηρίας Παρθένε κατήντησας.

Θεοτοκίον

Ο πλάσας, κατ' εικόνα ιδίαν τόν άνθρωπον, διά πολλήν ευσπλαγχνίαν, αναπλάττει τούτον εκ σού Παρθένε, Θεομήτορ, ολοκλήρως αυτόν ενδυσάμενος.

Τής Οσίας

Ο αυτός

Αβρόχως, τό τού βίου διήλθες κλυδώνιον, ακαταπόντιστος όθεν, εις λιμένα άκλυστον καθωρμίσθης, καί τής όντως, απολάβεις γαλήνης Αοίδιμε.

Σπινθήρσι, τού θερμού σου πρός Κύριον έρωτος, πεπυρωμένα τά βέλη, κατεφλέχθη πάντα τής αμαρτίας, καί δαιμόνων, κακουργία εις τέλος ηφάνισται.

Ο νούς σου, πρός τό κρείττον ενώσει Θεούμενος, τής πρός τήν σάρκα φιλίας, διεζεύχθη νεύσει παντοδυνάμω, διά τούτο, τής ασκήσεως πόνους υπέφερες.

Θεοτοκίον

Θεοί με, γεννηθείς εκ Παρθένου ο Κύριος, καί σπαργανούται τήν λύσιν, τών εμών ποιούμενος εγκλημάτων, καί χωρείται, εν Σπηλαίω ο πάσιν αχώρητος.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Κοντάκιον τής Οσίας

Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Καταυγασθείσα τήν ψυχήν φρυκτωρίαις, τού αναλάμψαντος ημίν εκ Παρθένου, εν αρεταίς διέλαμψας Πανεύφημε, πλούτον γάρ σκορπίσασα, επί γήν εφθαρμένον, εναπεθησαύρισας, τόν ουράνιον πλούτον, καί εν ασκήσει έλαμψας φαιδρώς, Όθεν Μελάνη, σέ πόθω

γεραίρομεν.

Ο Οίκος

Φυγούσα κόσμου τά τερπνά, χρυσού τάς μυριάδας εσκόρπισας πλουσίως, εις χείρας τών πενήτων αποθεμένη ευσεβώς, τόπους δέ τούς θείους διαδραμούσα, τοίς πάσι τά πάντα γέγονας, βίον διελθούσα ισάγγελον, καί πάσιν επαρκούσα, τώ ελαίω δέ τής ευποιϊας, αιδρύνασα τήν ψυχικήν λαμπάδα, εισήλθες σύν Χριστώ πρός θείον νυμφώνα, βασιλείας τής αυτού κατατρυφώσα. Όθεν Μελάνη, σέ πόθω γεραίρομεν.

Συναξάριον

Τή Λ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Ανυσίας, τής εν Θεσσαλονίκη.

Στίχοι

· Εις δεξιάν νύττουσι πλευράν κυρίως,

· Πλευράς Αδάμ κύημα τήν Ανυσίαν.

· Πλευράν Ανυσίης τριακοστή έγχος ένυξεν.

Τή αυτή ημέρα, Mνήμη τής Οσίας Θεοδώρας, τής από Καισαρείας.

Στίχοι

· Απήρε δεσμού σαρκός η Θεοδώρα,

· Ούπερ λυθήναι ζώσα καί πρίν ηγάπα.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού αγίου Μάρτυρος Φιλεταίρου.

Στίχοι

· Φιλέταιρος πέπονθεν αθλητών νόμω,

· Κάν ουκ απήλθεν ως αθλητής εκ βίου.

Τή αυτή ημέρα, Ο Όσιος Λέων ο Αρχιμανδρίτης, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ρευστού μεταστάς, Χριστέ, Λέων εκ βίου

· Σκύμνον λέοντος εξ Ιούδα σε βλέπει.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελεησον ημάς. Αμήν.

Τού Μάρτυρος

Ωδή ζ'

«Ο διασώσας εν πυρί, τούς Αβραμιαίους σου Παίδας, καί τούς Χαλδαίους ανελών, οίς αδίκως δικαίους ενήδρευσαν, υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων, ευλογητός εί».

Σού τήν οικίαν τής ψυχής, Μάρτυς νοητώς ιδρυμένην, ομολογία τού Χριστού, τών βασάνων συρρεύσαντες χείμαρροι, ουδαμώς παρεσάλευσαν, ο Θεός αναβοώσης, ευλογητός εί.

Δικαιοσύνης τόν Χριστόν, Ήλιον γινώσκουσα Μάρτυς, ου κατεδέξω δυσσεβώς, επιθύσαι Ηλίω κελεύοντος, τού τυράννου αλλ' έμελπες. ο Θεός ο τών Πατέρων, ευλογητός εί.

Σού εξ αιμάτων ιερών, βάψασα σαυτού αλουργίδα, νικητικώ τήν κεφαλήν διαδήματι, Μάρτυς κατέστεψαι, καί Θεώ νύν παρίστασαι, Βασιλεί τώ αθανάτω, ευφραινομένη.

Θεοτοκίον

Ο σπαργανώσας ουρανόν, νέφεσι τήν γήν δέ ομίχλη, σού εκ γαστρός αποτεχθείς, σπαργανούται καί φάτνη προσκλίνεται, Θεομήτορ Πανάμωμε, τάς σειράς μου διαλύων, τών εγκλημάτων.

Τής Οσίας

Ο αυτός

Σύν τώ συζύγω τόν ζυγόν, φέρουσα Χριστού θεοφόρε, κατενεώσατε ευχών, τώ αρότρω τάς ψυχάς, καί τήν άρουραν, τών καλών γεωργήσαντες, εντρυφάτε εις αιώνας, τής άνω δόξης.

Ωσεί ελαία ψαλμικώς, οίκω τού Θεού φυτευθείσα, καθιλαρύνεις μυστικώς τάς καρδίας, Οσία καί πρόσωπα, τώ ελαίω τών πόνων σου, τών Πιστώς ανευφημούντων σου τους αγώνας.

Τής εγκρατείας δροσισμώ, σβέσασα παθών τάς καμίνους, τή επομβρία τών ευχών, ιαμάτων πελάγη ανέβλυσας, παθημάτων επήρειαν, κατακλύζοντα Μελάνη τών σέ τιμώντων.

Θεοτοκίον

Πόκον έφη ο Δαυϊδ, ως τόν υετόν δεξαμένην, τόν επουράνιον Αγνή, ανομίας χειμαρρους ξηραίνοντα, καί πιστών καταρδεύοντα, διανοίας χερσωθείσας τή αμαρτία.

Τής Μάρτυρος

Ωδή η'

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύωαμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Χήραις ορφανοίς τε καί πτωχοίς, καί πάσι χρήζουσι, πλούτον διένειμας, τού Παντοκράτορος στέργουσα, αδιάπτωτα προστάγματα, καί Μαρτυρίου τό σεπτόν, όντως ποτήριον, εκπιούσα, έστης Παρθένε σεμνή τής εφέσεως.

Ως προίκα προσήξας τώ Χριστώ νηστείαν δάκρυα, παθών τήν νέκρωσιν, καί τήν τού αίματος προσχυσιν, τής πλευράς τε τήν εκκέντησιν, μή παλαιούμενον αυτός, όθεν σοι στέφανον, καί παστάδα, άφθορον νέμει, καί δόξαν αθάνατον.

Οικείς μετ' Αγγέλων εν φωτί, Παρθένων τάγμασι, δήμοις Μαρτύρων τε, συναγελάζουσι πρόσωπον, τού νυμφίου σου πρός πρόσωπον, καί θεωρούσα καί λαμπράς, δόξης μετέχουσα, καί βοώσα, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Ιδού νύν εξέλιπε σαφώς, εκ τής, Ιούδα φυλής, άρχων ηγούμενος, σύ γάρ Πανάμωμε τέτοκας, ώ τό πρίν ήν αποκείμενον, τήν προσδοκίαν τών εθνών, Χριστόν ώ ψάλλομεν. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Τής Οσίας

Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω

Ναόν τήν καρδίαν καί τό σώμα, τριάδος τής υπερθέου εκτελέσας, θείους ανεδόμησας οίκους Αξιάγαστε, εν οίς Παρθένων τάγματα, καί Μοναζόντων χορούς, συνήθροισας υμνούντας συμφώνως, καί δοξολογούντας, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Φρονήσει, ανδρεία, σωφροσύνη, καί θεία δικαιοσύνη διαλάμπουσα έσχες ανυψούσάν σε, ύψος πρός ουράνιον, υψοποιόν ταπείνωσιν, δι' ής κατέβαλες, Οσία τόν μεγάλαυχον όφιν, όθεν σε τιμώμεν, ως όντως νικηφόρον.

Ελέω τόν έλεον εκτήσω, εσκόρπισας έδωκας τοίς πένησιν, η δικαιοσύνη σου, μένει αιωνίζουσα, καί τό εκ ταύτης κέρδος σοι, μή παλαιουμενον, Μελάνη θεοφόρε Οσία, κλέος τών εν πίστει, αεί σε ευφημούντων.

Θεοτοκίον

Παθών με ταράττει τρικυμία, βυθός με χειμάζει απογνώσεως, σώσόν με Πανάμωμε, Μήτηρ καί σωθήσομαι, τόν γάρ Σωτήρα Κύριον εκυοφόρησας, εν φάτνη, τόν ως βρέφος τεχθέντα, όν υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τής Μάρτυρος

Ωδή θ'

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φυσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Λίθοις οι προσάπτοντες σέβας, παρά τόν Κτίσαντα οράν σε, Ένδοξε μή φέροντες Θεώ, ανακειμένην ξίφει συγκόπτουσι, διά θανάτου θείαν σοι, αθανασίαν μνηστευόμενοι.

Θεσσαλονικέων η πόλις, σού τοίς σπαργάνοις καί τοίς άθλοις, Μάρτυς εγκαυχάται Παρθένε, η Εκκλησία τών πρωτοτόκων δέ, μετά δικαίων έχει σου, πνεύμα τό θείον ευφραινόμενον.

Λίβανον χρυσόν τε καί σμύρναν, εν Βηθλεέμ τώ γεννηθέντι, Μάγοι προσενήνοχαν πίστει, η Αθλοφόρος δέ τήν δι' αίματος τού μαρτυρίου άθλησιν, υπέρ ημών αυτώ πρεσβεύουσα.

Θεοτοκίον

Ράβδος ανεβλάστησας ρίζης, τού Ιεσσαί Θεογεννήτορ, άνθος τής θεότητος Χριστόν, ημίν τεκούσα, Πάναγνε σήμερον, τόν ως Θεόν αχώρητον, καί νύν ως βρέφος σπαργανούμενον.

Τής Οσίας

Εύα μέν τώ τής παρακοής

Εις ύψος σαφώς τής ακραιφνούς, ανέδραμες, Μακαρία τελειότητος, έφθασας τάξεις Ασωμάτων, τώ όντως εφετώ προσεπέλασας, πηγήν τών αγαθών νύν κατείληφας, όθεν σε πάντες μακαρίζομεν.

Χοροίς συνευφραίνη Aσκητών, ασκήσασα, καί τά πάθη θανατώσασα, βλέπεις ανακεκαλυμμένω, προσώπω τού Θεού τήν λαμπρότητα, ής πρώην τάς εμφάσεις εκέκτησο, σώφρον Μελάνη παναοίδιμε.

Βαδίσασα τρίβον τήν στενήν, ευρύχωρον, Παραδείσου πλάτος έφθασας, όπου χαρά εορταζόντων, τό ξύλον τής ζωής ένθα πέφυκεν, ημών διά παντός μνημονεύουσα,

τών εκτελούντων σου τήν κοίμησιν.

Θεοτοκίον

Ο νώτοις φρικτώς Χερουβικοίς Οχούμενος, εν αγκαλαις νύν καθέζεται, Κόρης αγνής, καί σπαργανούται, καί λύει τάς σειράς τών κακών ημών, καί γάλακτι ως νήπιος τρέφεται, ο διατρέφων πνοήν άπασαν.

Ο Ειρμός

«Εύα μέν τώ τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν είσω κίσατο, σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον τής Μάρτυρος

Γυναίκες ακουτίσθητε

Η θήκη τών λειψάνων σου, μύρον ευώδες βρύουσα, ιάται πάθη ποικίλα, τά τών βροτών Ανυσία, Παρθενομαρτυς ένδοξε, διό πανηγυρίζομεν, τήν φωτοφόρον μνήμην σου, εν ή Xριστόν εκδυσώπει, υπέρ τών σέ ανυμνούντων.

Τής Οσίας, όμοιον

Μελάνη παναοίδιμε, Μοναζουσών τό καύχημα, παθών με τή αμαυρώσει, μελανωθέντα κατ' άμφω, λαμπρύνασα καθάρισον, ταίς πρός Θεόν πρεσβείαις σου, όπως φαιδρώς γεραίρω σε, καί τήν φωσφόρον σου μνήμην, λαμπροφανώς εορτάζω.

Τής Εορτής, όμοιον

Ο ών σύν τώ Γεννήτορι, Θεός αεί προάναρχος, εκ Πνεύματος νύν αγίου, εν Βηθλεέμ απορρήτως, εκ σού Παρθένε τίκτεται, υπό τό θείον σπήλαιον, εν φάτνη τών αλόγων δέ, σπαργανωθείς ανεκλίθη, λύων σειράς μου πταισμάτων.

Εις τούς Αίνους, Στιχηρά Προσομοια τής Εορτής.

Ήχος πλ. β' Αι Αγγελικαί

Ω τών υπέρ νούν, καί μεγάλων μυστηρίων! πώς ο αναφής, ενειλούμενος σπαργάνοις, εν φάτνη τών αλόγων, ανεκλίθη ως νήπιον, πάντας αλογίας απαλλάττων, καί πρός ουρανούς ημάς ανάγων, αυτώ Κράζοντας. Ευλογημένος ο τεχθείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Τόν Εμμανουήλ, εν Σπηλαίω γεννηθέντα, άνωθεν αστήρ, κατεμήνυσε τοίς Μάγοις, δικαιοσύνης όντα, απερίγραπτον Ήλιον, καί περιγραφόμενον εν φάτνη, σάρκα υλικήν ημφιεσμένον, πρός όν κράζομεν. Ευλογημένος ο τεχθείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Νύν επί τής γής, πεφανέρωται παιδίον, ο εκ τού Πατρός, γεννηθείς πρό τών αιώνων. Αγάλλου πάσα κτίσις, ουρανοί ευφραινέσθωσαν, βλέποντες τούς πρίν απατηθέντας, πάλιν τώ Θεώ οικειουμενους, αυτώ κράζοντας. Ευλογημένος ο τεχθείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Θέλων ουρανούς, κλίνας Κύριε κατέβης, καί Παρθενικήν, μήτραν ώκησας αφράστως, καί βρέφος εγνωρίσθης, εν Σπηλαίω τικτόμενος, καί συνανεστράφης τοίς ανθρώποις, αρίστην οδόν υποδεικνύων, τοίς σοί κράζουσιν. Ευλογημένος ο τεχθείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Άφθορον Αγνήν, εαυτήν κατανοούσα, μετά τήν φρικτήν, καί ανέκφραστον λοχείαν, εβόα η Παρθένος, Ανερμήνευτε Κύριε, βρέφος σπαργανούμενον κρατώ σε, καί δοξολογώ μετά Ποιμένων, πιστώς κράζουσα. Ευλογημένος ο τεχθείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Απόστιχα Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος πλ. β' Αι Αγγελικαί

Ράβδω σιδηρά, ποιμανθήση Ιουδαίε, οία απειθής, καί Προφήταις αντιπίπτων, Υιώ γάρ γεννηθέντι, ο Πατήρ κλήρον δίδωσιν, έθνη καί κατάσχεσιν γήν πάσαν, σέ δέ απωθείται μιαιφόνε, βοάν ού πείθη γάρ, ο Βασιλεύς τού Ισραήλ, Χριστός παραγέγονεν.

Στίχ. Είπεν ο Κύριος τώ Κυρίω μου, Κάθου εκ δεξιών μου, έως άν θώ τούς εχθρούς σου υποπόδιον τών ποδών σου.

Κράζε ώ Δαυϊδ, Θεοπάτορ καί Προφήτα. Άστρον φαεινόν, προεκλάμψαν Εωσφόρου, καί ποίον ανακράζεις; Τόν ασπόρως τικτόμενον, Κόρης εκ Παρθένου, ώ βοώμεν, εις τήν χαράν τής Θεοτόκου, λαοί λέγοντες. Ευλογημένος ο τεχθείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Στίχ. Εκ γαστρός πρό Εωσφόρου εγέννησά σε, ώμοσε Κύριος, καί ου μεταμεληθήσεται. Σύ Ιερεύς εις τόν αιώνα, κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ.

Λέγε εμφανώς, Ησαϊα ώ Προφήτα. Ιδού εν γαστρί, έξει άνανδρος Παρθένος, καί τέξεται ασπόρως, Πλαστουργόν καί δεσπόζοντα, πάντων τών αιώνων, ώ βοώμεν, εις τήν χαράν τής Θεοτόκου, φαιδρώς ψάλλοντες. Ευλογημένος ο τεχθείς, Θεός ημών δοξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Ορώσά σε η κτίσις άπασα, εν Βηθλεέμ σαρκί τικτόμενον, τόν Δημιουργόν καί Κτίστην τών απάντων, καινουργείται πάλιν καί αναπλάττεται, ο ήλιος δέ τό φώς εφήπλωσε, καί η γή επαγάλλεται. Μάγοι εκ Περσίδος Βασιλεί δώρα προσφέρουσι, Ποιμένες θαυμάζουσιν εκπλαγέντες, καί Θεόν σύν τή τεκούση προσκυνούσι σαρκί. Ώ τού θαύματος! ο τροφεύς τρέφεται Μητρί πανάγνω, διά τήν τού κόσμου σωτηρίαν καί ανάπλασιν.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.