ΤΗ ΚΒ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αναστασίας τής Φαρμακολυτρίας.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια Προεόρτια.

Ήχος πλ. β'

Όλην αποθέμενοι

Ο άδυτος Ήλιος, Παρθενικών εκ λαγόνων, ανίσχειν επείγεται, τού φωτίσαι άπασαν τήν υφήλιον, καθαροίς όμμασι, καί αγναίς πράξεσιν, υπαντήσαι τούτω σπεύσωμεν, καί υποδέξασθαι, νύν ετοιμασθώμεν εν πνεύματι, ερχόμενον εις ίδια, ξένω το κετώ ως ηυδόκησεν, όπως ξενωθέντας, ημάς τής εν Εδέμ διαγωγής, επαναγάγη ως εύσπλαγχνος, Βηθλεέμ τικτόμενος.

Ο νώτοις οχούμενος, χερουβικοίς Θεός Λόγος, σαρκί καθ' υπόστασιν, ενωθείς πανάμωμον μήτραν ώκησε, καί βροτός γέγονε, καί εις γήν έρχεται, τού Ιούδα αποτίκτεσθαι, Σπήλαιον άγιον, τώ Παμβασιλεί ευτρεπίσθητι, ως μέγιστον παλάτιον, Φάτνη δέ ως θρόνος πυρίμορφος, εν ή ώσπερ βρέφος, Παρθένος Μαριάμ ανακλινεί, επ' ανακλήσει τού πλάσματος, αυτόν ως ηυδόκησεν.

Αλόγων εν φάτνη σε, ανακλινεί η Παρθένος, Θεού Λόγε άναρχε, αρχήν εισδεξάμενον υπέρ έννοιαν, τήν εμήν λύσαι γάρ, αλογίαν έρχη, ήν υπέστην φθόνω όφεως, σπαργανωθήση δέ, όπως διαρρήξης τά σπάργανα, σειράς τε τών πταισμάτων μου, μόνε Αγαθέ καί φιλάνθρωπε, όθεν σε δοξάζω, υμνώ καί προσκυνώ περιχαρώς, τήν εν σαρκί παρουσίαν σου, δι' ής ηλευθέρωμαι.

Στιχηρά Προσόμοια τής Αγίας.

Ήχος α'

Πανεύφημοι Μάρτυρες υμάς

Ως περικαλέστατα τά σά, Μάρτυς προτερήματα! ως ευκλεείς οι αγώνές σου! ως περιβόητος, η Ομολογία! ως πολλά τά θαύματα, καί άπειρα τά θεία τεράστια! δι' ών δοξάζει σε, εις αιώνας όν εδόξασας, εναθλούσα, τοίς σεπτοίς σου μέλεσι.

Στέργουσα τήν εύκλειαν σεμνή, τών αθλούντων έσπευσας, τούτων τόν ζήλον μιμήσασθαι, όθεν υπήνεγκας, πόνους σφοδροτάτους, καί νύν θεία χάριτι, κουφίζεις πάντα πόνον Πανεύφημε, εκ τών ψυχών ημών, καί σωμάτων τών τιμώντων σου, τούς αγώνας, καί τά προτερήματα.

Ήστραψας φαιδρότερον σαφώς, τού ηλίου ένδοξε, τόν σόν αγώνα τελέσασα, καί ταίς ακτίσί σου, τών πολλών θαυμάτων, πάντων τά νοήματα, φωτίζεις τών πιστών προσιόντων σου, τή θεία λάρνακι, πηγαζούση θεία νάματα, Αναστασία, Μάρτυς μεγαλώνυμε.

Δόξα... Τής Αγίας Ήχος β'

Τής αναστάσεως είληφας τό δώρημα, Αναστασία πανεύφημε, αθληφορούσα εν τώ σταδίω, δαιμόνων γάρ εξηφάνισας πληθύν, καί πόντω παρέδωκας αθληφόρε, Μάρτυς αξιοθαύμαστε.

Καί νύν... Προεόρτιον

Ήχος πλ. β' Βύζαντος

Ανύμφευτε Παρθένε, πόθεν ήκεις; τίς ο τεκών σε, τίς καί η Μήτηρ σου; πώς τόν Κτίστην φέρεις εν αγκάλαις; πώς ουκ εφθάρης τήν νηδύν; μεγάλων χαρισμάτων επί σοί, φρικτών μυστηρίων επί γής τελουμένων, ορώμεν Παναγία, καί προευτρεπίζομεν επάξιόν σοι χρέος, επί γής τό Σπήλαιον, καί ουρανόν αιτούμεν, παρασχείν τόν αστέρα, καί Μάγοι δέ προέρχονται, από Ανατολών τής γής, εις Δυσμάς θεάσασθαι, τήν σωτηρίαν τών βροτών, ως βρέφος γαλουχούμενον.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια, Προεόρτια.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Έρχεται ο Χριστός, τόν πονηρόν συντρίψαι, τούς εν σκότει φωτίσαι, καί λύσαι τούς δεσμίους, αυτώ προϋπαντήσωμεν.

Στίχ. Ο Θεός από θαιμάν ήξει.

Άσατε Πατριαί, Εθνών αίνον καί δόξαν, οι Μάγοι μετά δώρων, Ποιμένες αγραυλούντες, προθύμως επισπεύσατε.

Στίχ. Κύριε εισακήκοα τήν ακοήν σου.

Όρη τε καί βουνοί, κοιλάδες καί πεδία, οι ποταμοί καί πάσα, η κτίσις νύν τόν Κτίστην, τικτόμενον μεγάλυνε.

Δόξα... Τής Αγίας Ήχος δ'

Τού Στουδίτου

Της ζωηφόρου αναστάσεως Χριστού, επώνυμος γενομένη σεμνή, πολιτεία τή κλήσει προσφόρως εξηκολούθησας, καί τήν φύσιν νευρώσασα, αρρενωθείσά, τε τώ φρονήματι, αλουργίδα εξύφανας, τή πορφυρίδι τών αιμάτων σου, καί βασιλικόν ώσπερ σκήπτρον, τόν Σταυρόν κατέχουσα, τώ Θεώ καί Σωτήρι συμβασιλεύεις, Αναστασία παμμακάριστε, Αυτόν ικέτευε, καί ημάς ελλαμφθήναι, τής θείας δόξης αυτού.

Καί νύν... Προεόρτιον, ο αυτός

Ησαϊα χόρευε, Λόγον Θεού υπόδεξαι, προφήτευσον τή Κόρη Μαριάμ, Βάτον πυρί καίεσθαι, καί μή καταφλέγεσθαι, τή αίγλη τής θεότητος, Βηθλεέμ ευτρεπίζου, άνοιγε πύλην η Εδέμ, καί Μάγοι πορεύεσθε, ιδείν τήν Σωτηρίαν, εν φάτνη σπαργανούμενον, όν αστήρ εμήνυσεν, επάνω τού Σπηλαίου, ζωοδότην Κύριον, τόν σώζοντα τό γένος ημών.

Απολυτίκιον, Προεόρτιον

Ήχος δ' Κατεπλάγη Ιωσήφ

Ετοιμάζου Βηθλεέμ, ήνοικται πάσιν η Εδέμ, Ευτρεπίζου Εφραθά, ότι τό ξύλον τής ζωής, εν τώ Σπηλαίω εξήνθησεν εκ τής Παρθένου, Παράδεισος καί γάρ, η εκείνης γαστήρ, εδείχθη νοητός, εν ώ τό θείον φυτόν, εξ ού φαγόντες ζήσομεν, ουχί δέ ως ο Αδάμ τεθνηξόμεθα, Χριστός γεννάται, τήν πρίν πεσούσαν, αναστήσων εικόνα.

Δόξα... Τής Αγίας

Ήχος δ’ Κατεπλάγη Ιωσήφ

Η αμνάς σου Ιησού, κράζει μεγάλη τη φωνή, Σέ Νυμφίε μου ποθώ, καί σέ ζητούσα αθλώ, καί συσταυρούμαι, καί συνθάπτομαι τώ βαπτισμώ σου, καί πάσχω διά σέ, ως βασιλεύσω σύν σοί, καί θνήσκω υπέρ σού, ίνα καί ζήσω εν σοί, αλλ’ ως θυσίαν άμωμον, προσδέχου τήν μετά πόθου τυθείσάν σοι. Αυτής πρεσβείαις, ως ελεήμων, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν...

Ετοιμάζου Βηθλεέμ, ήνοικται πάσιν η Εδέμ, Ευτρεπίζου Εφραθά, ότι τό ξύλον τής ζωής, εν τώ Σπηλαίω εξήνθησεν εκ τής Παρθένου, Παράδεισος καί γάρ, η εκείνης γαστήρ, εδείχθη νοητός, εν ώ τό θείον φυτόν, εξ ού φαγόντες ζήσομεν, ουχί δέ ως ο Αδάμ τεθνηξόμεθα, Χριστός γεννάται, τήν πρίν πεσούσαν, αναστήσων εικόνα.

Εν τοίς αποδείπνοις ψάλλομεν τό Τριώδιον, ού η Ακροστιχίς.

Τετράδι ψαλώ

Ωδή γ' Ήχος β' Ο Ειρμός

«Τής πίστεως, εν πέτρα με στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ' εχθρούς μου, ηυφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν, Ουκ έστιν άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε».

Εν κενοίς τό συνέδριον τού Ηρώδου, καί γνώμη συναθροίζεται μιαιφόνω, τικτόμενον τόν Κύριον αποκτείναι, ώ πάντες ψάλλομεν, Συ εί Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε,

Τό δεινόν βουλευτήριον τού Ηρώδου, σκέπτεται θεομάχου ψυχής υπάρχον, νηπίοις τόν Δεσπότην συναποκτείναι, Χριστόν ώ ψάλλομεν, Σύ εί Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος πλήν σου Κύριε.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Ρήμα τυράννου, επεί υπερίσχυσεν, επταπλασίως κάμινος, εξεκαύθη ποτέ, εν ή Παίδες ουκ εφλέχθησαν, Βασιλέως πατήσαντες δόγμα, αλλ' εβόων, Πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Αποκενούντες, ως μύρα τά δάκρυα, τώ δι' ημάς Χριστώ τικτομένω σαρκί, σαρκός τάς κηλίδας Καθαρίσωμεν, τώ αχράντω καθαρώς προσιόντες, καί βοώντες, Πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Δάκρυσιν οίκτου, τά δάκρυα φύγωμεν, αμαρτωλοί κολάσεως, τής μελλούσης φρικτής, Χριστού τών ιχνών επιλαβόμενοι, τεθειμένου εν σπαργάνοις ώς βρέφος, καί βοώντες, Πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ιερουργείσθαι τό λύτρον γινώσκοντες, εκ τών ιδίων σπλάγχνων τε, καί δακρύων πηγής Χριστώ, διά τής εξαγορεύσεως, εκπλυθέντες πιστοί προσέλθωμεν, σαρκί τικτομένω, βοώντες, Πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' ο Ειρμός

«Ψυχαίς καθαραίς, καί αρρυπώτοις χείλεσι, δεύτε μεγαλύνωμεν τήν ακηλίδωτον, καί υπέραγνον Μητέρα τού Εμμανουήλ, δι' αυτής τώ εξ αυτής, προσφέροντες πρεσβείαν τεχθέντι, φείσαι τών ψυχών ημών, Χριστέ ο Θεός, καί σώσον ημάς».

Αγνώμων μηδείς, μή πονηρός ζηλότυπος, έστω τών φερόντων νύν, δώρα Θεώ δεκτά, αντί σμύρνης καί χρυσού καί λιβάνου, αρετών τόν σμυρνισμόν, ψαλλόντων σε Χριστώ τικτομένω, φείσαι τών ψυχών ημών, Χριστέ ο Θεός καί σώσον ημάς.

Λέγει πωρωθείς, Ηρώδης Μάγοις έμφροσιν, Άπιτε ζητήσατε, τόν γεννηθέντα νύν Βασιλέα, καί ευροντες μηνύσατέ μοι, μελετήσας ο δεινός, τόν φόνον μιαιφόνω καρδία, Φείσαι τών ψυχών ημών, Χριστέ ο Θεός, καί σώσον ημάς.

Ω πηρωτικής, μιαιφονίας τολμημα! λήθης όθεν έτυχες, ότι Θεόν ουδείς, υποχείριον αναιρεί λαμβάνων, υπερζέσας γάρ θυμώ, ωμώς τά βρέφη σφάττεις Ηρώδη, Φείσαι τών ψυχών ημών, Χριστέ ο Θεός, καί σώσον ημάς.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Ενθέως ευφραίνεται, η κτίσις σήμερον, Χριστός γάρ ο Κύριος, ο τού Θεού μου Υιός, εκ Κόρης γεννάται αγνής, άπαν τό τών ανθρώπων, γένος αθανατίζων, λύων καί τήν κατάραν, τής προμήτορος Εύας, διό ώς ευεργέτη ημών, άσμα προσάξωμεν.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος γ'

Η Παρθένος σήμερον

Τήν Παρθένον κύουσαν, τόν προαιώνιον Λόγον, Ιωσηφ ο δίκαιος, υμνολογών ανεβόα, Βλέπω σε γεγενημένην Ναόν Κυρίου, φέρουσαν τόν πάντας σώσαι βροτούς ελθόντα, καί τούς τούτον ανυμνούντας, δι' οίκτον θείου ναούς δεικνύοντα.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτό

Είτα ο Ν' καί οι Κανόνες.

Κανών ο Προεόρτιος, ού η Ακροστιχίς.

Τή μακρά πέμπτη μακρόν ύμνον εξάδω.

Ωδή α' Ήχος πλ. β' Ο Ειρμός

«Τμηθείση τμάται, πόντος Ερυθρός, κυματοτρόφος δέ ξηραίνεται βυθός, ο αυτός ομού, αόπλοις γεγονώς βατός, καί πανοπλίταις τάφος, ωδή δέ Θεοτερπής ανεμέλπετο, ενδόξως δεδόξασται, Χριστός ο Θεός ημών».

Η πανταιτία, καί παρεκτική ζωής, η άπειρος Σοφία τού Θεού, ωκοδόμησε τόν οίκον εαυτής, αγνής εξ απειράνδρου Μητρός' ναόν γάρ σωματικόν περιθέμενος, ενδόξως δεδόξασται, Χριστός ο Θεός ημών.

Μυσταγωγούσα, Μάγους συγκαλεί, τήν απαρχήν Θεού Σοφία τών Εθνών, τούς αλόγους πρίν τραφήναι λογικώς, αλόγων επί φάτνης τραπέζης, κειμένης τής μυστικής, πρός ήν σπεύδουσι, σύν δώροις οδεύοντες, αστέρος προλάμποντος.

Ακουτισθώμεν, νύν Προφητικών, εκπληρουμένων διά Πνεύματος φωνών η Παρθένος γάρ λαβούσα εν γαστρί, επείγεται τεκείν τόν προόντα, όν Μάγοις μέν ουρανός καθυπέδειξε, Ποιμέσι δέ Άγγελοι, ως βρέφος φαινόμενον.

Κανών τής Αγίας, ού η Ακροστιχίς, ελλιπής όμως τινών Τροπαρίων.

Τούς ευκλεείς σου, Μάρτυς, αινέσω πόνους εγω ο Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος α'

«Ωδήν επινίκιον, άσωμεν πάντες, Θεώ τώ ποιήσαντι, θαυμαστά τέρατα, βραχίονι υψηλώ, καί σώσαντι τόν Ισραήλ, ότι δεδόξασται».

Τήν μνήμην σου σήμερον, Αναστασία, πιστώς εορτάζομεν, ήν Χριστός εδόξασεν, απείροις θαύμασιν, ο εν τή πόλει Βηθλεέμ, σαρκί τικτόμενος.

Ο κόσμος αγάλλεται, τάς αριστείας, τάς σάς καί τά θαύματα, καί τά κατορθώματα, ανακηρύττων αεί, Αναστασία, αθλητών τό εγκαλλώπισμα.

Yμνούμεν τούς πόνους σου, Αναστασία, τά άθλα τά στίγματα τά φρικτά τεράστια, τήν πρός τόν Κύριον, θείαν αγάπην, καί πολλήν όντως οικείωσιν.

Θεοτοκίον

Σαρκούται ο άσαρκος, δι' ευσπλαγχνίαν, εκ Κόρης τικτόμενος, Μάγοι ευτρεπίζονται, ανατολών Βασιλείς, τούτον θεάσασθαι πιστώς, καί προσκυνήσαι σαρκί.

Έτερος Κανών τής Αγίας, ού η Ακροστιχίς.

Υμνώ σε Μάρτυς Αναστασία πόθω. Ο Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

«Άσμα αναπέμψωμεν λαοί, τώ θαυμαστώ Θεώ ημών, τώ απαλλάξαντι τόν Ισραήλ εκ δουλείας, ωδήν επινίκιον, άδοντες καί βοώντες, άσωμέν σοι τώ μόνω Δεσπότη».

Ύμνον αναπέμψωμεν Θεώ τώ μέλλοντι τεχθήσεσθαι, σαρκί εκ τής Παρθένου, εν Βηθλεέμ τή πόλει, καί φάτνη τεθήσεσθαι, νήπιον ώσπερ βρέφος, ίνα σώση, ανθρώπων τό γένος.

Mόνον τό εράσμιον Χριστού, Αναστασία ένδοξε, κάλλος ζητήσασα, παρέδραμες τά κάλλη, τού κόσμου στερρότητι, γνώμης καί αθανάτου, κληρουχίας, Μάρτυς ηξιώθης.

Νύκτα τού τής πλάνης σκοτασμού, τώ φωτισμώ τού Πνεύματος, αυγαζομένη Σεμνή, παρέδραμες εμφρόνως, καί νύν κατεσκήνωσας, ένθα τό θείον φέγγος, τής ακτίστου Τριάδος υπάρχει.

Θεοτοκίον

Ώφθη ο αόρατος Θεός, υπερφυώς τικτόμενος, δι' ευσπλαγχνίαν πολλήν, εκ σού Παρθενομήτορ, πτωχεύσας ο πλούσιος, όπως αθανασίαν, τών ανθρώπων τό γένος πλουτίση.

Προεόρτιος

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Κύριος ών πάντων, καί Κτίστης Θεός, τό κτιστόν ο απαθής, πτωχεύσας εαυτώ ήνωσε, καί ως βρέφος φερόμενος σαρκί, εν φάτνη πενιχρά προσκυνείται, Φάγετε βοών τό σώμά μου, καί πίστει στερεωθήσεσθε».

Ρύσιον κενώσαι, ερχόμενον νύν, υπέρ κόσμου τό οικείον αίμα, Χριστόν θρασύνεται, ο Ηρώδης τού κτείναι πρό καιρού, μανείς πρό τής μανίας Πιλάτου, όθεν φονική ωμότητι, τών Βρεφών στίφη κατέσφαξεν.

Άφρων ανήρ, έφη, ουκ έστι Θεός, ός ιμανίας πληρωθείς εσχάτης, Χριστοκτονίαν νοσεί, τού σκοπού δέ τής τόλμης εκπεσών, πρός φόνον βρεφών απειροκάκων, όλον εαυτόν εξώπλισε, καί γήν εμίανεν αίμασιν.

Τής Αγίας

Λίθον όν απεδοκίμασαν

Ένδον τού Σπηλαίου τίκτεται, ο πρό εωσφόρου, εκ γαστρός εκλάμψας, υπέρ νούν καί λόγον, καί τούτον ουρανόθεν, αστήρ υποδείκνυσι, αστρολόγοις εμφανώς, τούτον πιστοί υμνολογήσωμεν.

Ίδε ιερά πανήγυρις, ημίν ετησίως έλαμψεν η μνήμη, η τής Αθληφόρου, εν ταύτη φωτισθέντες, Θεόν ανυμνήσωμεν, τόν μεγαλύναντα αυτήν θεοπρεπώς, θαυματουργίαις πολλαίς.

Στόμα θεολόγων ήνοιξας, μέσον τού σταδίου, καθομολογούσα, τού Χριστού τό πάθος, καί πάσχουσα προθύμως, εντεύθεν γεγένησαι, πάσι τοίς κάμνουσιν αεί, Μάρτυς σεμνή, καταφυγή καί λιμήν.

Θεοτοκίον

Ούτος μόνος ο Θεός ημών, εκ σού Παρθένε, σάρκα υπέρ λόγον, αληθώς φορέσας, τεχθήναι εν Σπηλαίω, επείγεται όπως με, οίκον γενόμενον ληστών, δείξη ναόν τού θείου Πνεύματος.

Άλλος

Ουρανίας αψίδος

Σπαργανούμενον βρέφος, ο αναφής Κύριος, μέλλει καθοράσθαι, εν φάτνη ανακλινόμενος, όρη σκιρτήσατε, καί αγαλλίασιν θείαν, οι βουνοί ενδύσασθε, φωτός πληρούμενοι.

Ευσεβεί παρρησία, τών διωκτών ήμβλυνας, τά πεπυρωμένα, ρημάτων βέλη σωτήριον, λόγον πλουτήσασα, Αναστασία καί θείω, πόθω τά κινήματα, ψυχής ιθύνασα.

Μόνον Μάρτυς εβόας, επιζητώ Κύριον, μόνη τή αυτού αγαπήσει, ψυχήν προσέδησα, τούτου ελλάμπεσθαι, καθαρωτάταις πλουσίως, αστραπαίς επείγομαι, ήθους απλότητι.

Θεοτοκίον

Απειρόγαμε Κόρη, τόν τή χειρί φέροντα, άπασαν τήν κτίσιν, εν μήτρα φέρεις σαρκούμενον, όν καί τικτόμενον, ανακλινείς εν τή φάτνη, βρέφος καθορώμενον, τόν προαιώνιον.

Ο Ειρμός

«Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε».

Κάθισμα τής Αγίας

Ήχος πλ. δ' Τήν Σοφίαν

Τών Μαρτύρων ζηλούσα τήν αρετήν, συμπαθεία καρδίας τούτων θερμώς, ταίς χρείαις εκάστοτε, διηκόνεις θεόπνευστε, καί τούς ιχώρας πίστει, εξέματτες χαίρουσα, εν μηδενί θεμένη, τά πρόσκαιρα βάσανα, όθεν επί τέλει, συσχεθείσα καί πόνους, πολλούς υπομείνασα, στερροτάτως ενήθλησας, Αναστασία πανεύφημε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα... Καί νύν... Προεόρτιον

Ήχος δ' Τό προσταχθέν μυστικώς

Τών Γενεθλίων τού Χριστού τά προεόρτια, επιτελούντες οι πιστοί πανηγυρίζομεν, καί αξίως άπαντες προϋπαντήσωμεν, ως οι Μάγοι δωροφορούντες τάς αρετάς, καί άδοντες τών Αγγέλων άσμα καινόν, τώ εκ Κόρης θεόπαιδος, εν Βηθλεέμ άνευ σποράς, τικτομένω Θεώ ημών, όν δοξάζει τά σύμπαντα.

Προεορτιος

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Προκατιδών ο Προφήτης, τού μυστηρίου σου τό απόρρητον, Χριστέ προανεφώνει σοι, Έθου κραταιάν, αγάπησιν ισχύος, Πάτερ οικτίρμον, τόν Μονογενή Υιόν γαρ αγαθέ, ιλασμόν εις τόν κόσμον απέστειλας».

Επί τόν τόκον ως όμβρος, συγκαταβάς καί ως σταγών, επί τήν γήν τήν σέ τεκούσαν Κύριε, έρχη συμπαθώς τεχθήναι, καί βροτοίς συναναστραφήναι, τόν Μονογενή καί γάρ σε ιλασμόν, ο Πατήρ εις τόν κόσμον απέστειλε.

Μεταλαμβάνων βροτείας, Χριστέ σαρκός, Αβραάμ εκ σπέρματος, καί χάριν αντί χάριτος, έρχη παρασχείν, καί σώσαι τήν εικόνα καί αφθαρτίσαι, τόν Μονογενή καί γάρ σε ιλασμόν, ο Πατήρ εις τόν κόσμον απέστειλε.

Πόμα καινόν όπερ πάλαι, πιείν Δαυϊδ διψών επεθύμησεν, εν τώ Σπηλαίω πρόεισι, βλύσαι Βηθλεέμ, καί παύσαι προσγενόμενον άπαν δίψος, τό κατά ψυχήν Αδάμ τε καί Δαυϊδ, εξ ών τό κατά σάρκα γεννάται Χριστός.

Τής Αγίας

Εν Πνεύματι προβλέπων

Υμνήσατε τά Έθνη, κροτήσατε Λαοί, εν Σπηλαίω τίκτεται, ο πάντων φωτισμός, ού ταίς ακτίσιν, Αναστασία η Μάρτυς, καταυγασθείσα, σκότος έφυγεν απάτης, λάμψασα ηλίου φαιδρότερον.

Μαρτύρων τής ευκλείας, επέτυχες σεμνή, τού Χριστού Πανεύφημε, προθύμω λογισμώ, καί τούτων Μάρτυς, ιχώρας χερσίν οικείαις, πόθω καί πίστει, απομάττουσαν σπουδαίως, πάντες σύν αυτοίς ευφημούμέν σε.

Αγώνας πολυτρόπους, διήνυσας στερρώς, καί θαυμάτων είληφας, τήν χάριν δαψιλώς, Αναστασία εντεύθεν άπας ο κόσμος, καταφυγήν σε καί αντίληψιν βεβαίαν, κέκτηται προστρέχων τή σκέπη σου.

Ρομφαίας αοράτων, συνέτριψας εχθρών, Μάρτυς μεγαλώνυμε, δυνάμει τού Σταυρού, όθεν εδείχθης, πηγή απείρων θαυμάτων, Αναστασία αποπλύνουσα παντοίων, Μάρτυς νοσημάτων τόν βόρβορον.

Άλλος

Εισακήκοα Κύριε

Ρήσεις ήδη πεπλήρωνται, τών προφητευόντων εν θείω Πνεύματι, η Παρθένος γάρ επείγεται, εν Σπηλαίω τίκτειν τόν Παντέλειον.

Τών Μαρτύρων τήν εύκλειαν, πόθω εκζητήσασα ταύτης έτυχες, στερροτάτως εναθλήσασα, αδιστάκτω γνώμη καρτερόψυχε.

Υφαντόν εκ τής άνωθεν, χάριτος χιτώνα όντως ενδέδυσαι, απεκδύσει τή τού σώματος, αθληφόρε Μάρτυς παναοίδιμε.

Θεοτοκίον

Σαρκοφόρος προέρχεται, εκ σής φωσφόρου νηδύος Άχραντε, Βασιλεύς ο επουράνιος, ως εν θρόνω φάτνη προσκλινόμενος.

Προεόρτιος

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Τώ συνδέσμω τής αγάπης, συν δεόμενοι ως φιλάδελφοι, τώ δεσπόζοντι τών όλων, τώ κόσμω άγαν αγαπήσαντι, καί δόντι λύτρον Υιόν τόν αγαπητόν, δώμεν δόξαν νέμοντι πάσιν ειρήνην».

Η τό άσχετον κρατούσα, καί υπερώον εν αιθέρι ύδωρ, η αβύσσους χαλινούσα, καί θαλάσσας αναχαιτίζουσα, Θεού Σοφία, ως υετός εν πόκω καταβάσα, μήτραν Παρθένου ώκησε.

Μαθητάς Μάντεως Μάγους, Βαλαάμ καλεί πρός γνώσιν αστέρι Χριστός, ο νεφέλαις δέ τόν πόλον, περιβάλλων σπαργάνοις πλέκεται, καί φάτνη κείται, όν τρέμει τά Χερουβίμ, Σπηλαίω χωρείται δέ, ο πληρών τά πάντα.

Τής Αγίας

Τήν σήν ειρήνην

Υμνούμέν σου τήν σάρκωσιν, φιλάνθρωπε Χριστέ, πίστει προσκυνούμεν τά σπάργανα, δι' ών ελύθη κατακρίσεως, τό τών βροτών γένος, δοξάζον σε Σωτήρ μου.

Στομώσασα τό φρόνημα, αγάπη θεϊκή, Μάρτυς αληθώς μεγαλώνυμε, ξίφος ωράθης, πάσας φάλαγγας, συγκόπτον τών δαιμόνων, ενθέω πεποιθήσει.

Αγώσι λαμπρυνθείσά σου, απείροις η ψυχή, έλαμψεν ηλίου φαιδρότερον, τή οικουμένη καί κατηύγασε, πηγάς τών ιαμάτων, σεμνή Αναστασία.

Θεοτοκίον

Νύν ήλθεν εις τά ίδια, εν ξένω τοκετώ, Λόγος τού Πατρός σωματούμενος, εκ τής Παρθένου καί ως νήπιον, οράται εν Σπηλαίω, δι' άκραν ευσπλαγχνίαν.

Άλλος

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Ανέτειλε τό άστρον Ιούδα, εκ γής Χαλδαίων, κινούν εις προσκύνησιν, τούς αστρολόγους ως γέγραπται.

Νομίμως ηγωνίσω, ανόμους τροπωσαμένη, Μάρτυς παναοίδιμε, τή δυναστεία τού Πνεύματος.

Ανάστασιν Χριστού εικονίζεις, επωνυμία, εχθρούς καταράσσουσα, τούς αοράτους Πανεύφημε.

Θεοτοκίον

Σπηλαίω υπογαίω τεχθήναι, εκ τής Παρθένου, Χριστός κατεπείγεται, αγαλλιάσθω η σύμπασα.

Προεόρτιος

Ωδή ς' ο Ειρμός

«Άβυσσος εσχάτη, αμαρτημάτων εκύκλωσέ με, καί τόν κλύδωνα μηκέτι φέρων, ως Iωνάς, τώ Δεσπότη βοώ σοι, Εκ φθοράς με ανάγαγε».

Κύριόν σε γνόντες, οι ουρανοί διηγούνται τήν σήν, Σώτερ δόξαν δι' αστέρος Μάγους, νύν μετά δώρων καλούντες πρός γνώσίν σου, καί θείαν προσκύνησιν.

Ρύπον τις προστρίψας απορρυφθήτω, καί ούτω Χριστώ, καθαρός τώ καθαρώ ψαυέτω, βρέφος εν Φάτνη κειμένω, τά πάθη καρδιών εκκαθαίροντι.

Τής Αγίας

Τόν Προφήτην Ιωνάν

Επιλάμψας ο Χριστός, εκ λαγόνων μητρικών, εν τή πόλει Βηθλεέμ, διά σπλάγχνα οικτιρμών, εδόξασε, τής Αθληφόρου τήν μνήμην σήμερον.

Συντριβείσα ταίς πολλαίς, τών δεινών επιφοραίς, καθυπέταξας εχθρόν, τοίς ωραίοις σου ποσίν, αοίδιμε, Αναστασία θεομακάριστε.

Υποστάσα καρτερώς, τών βασάνων τάς δεινάς, προσβολάς καί τού πυρός, τήν κατάφλεξιν σεμνή, δεδόξασαι, Αναστασία Μαρτύρων έρεισμα.

Θεοτοκίον

Πόλις έμψυχε Θεού, εν τή πόλει Βηθλεέμ, αποτίκτεις τόν Χριστόν, Θεοτόκε υπέρ νούν, γενόμενον, δι' ευσπλαγχνίαν τέλειον άνθρωπον.

Άλλος

Τήν δέησιν εκχεώ

Τήν φύσιν τήν εξ ημών ο Εύσπλαγχνος, προσλαβόμενος οράται ως βρέφος, ο βρεφουργών, εν κοιλία τά βρέφη, καί σπαργανού ται καί φάτνη ανάκειται, καί λύει μου τάς τών παθών, πολυπλόκους σειράς αγαθότητι.

Αγίων ιχνηλατούσα Μαρτύρων, καρτερώς διά Χριστόν τούς αγώνας, καί ταίς αυτών, χρείαις διακονούσα, καί τούς ιχώρας Οσία εκμάττουσα, επλούτησας περιφανώς, τήν αυτοίς επιλάμπουσαν εύκλειαν.

Σταγόνας τών ιαμάτων προχέεις, επομβρίαις θεϊκών χαρισμάτων, καί τών παθών, ποταμούς αναστέλλεις, καί βοηθείς τοίς δεινώς κινδυνεύουσιν, αοίδιμε Μάρτυς Χριστού, Αναστάσεως θείας επώνυμε.

Θεοτοκίον

Ιώμενος τών ανθρώπων τήν φύσιν, τή αρχαία παραβάσει φθαρείσαν, δίχα φθοράς, νέον τίκτεται βρέφος, καί σού εν κόλποις ως θρόνω καθέζεται, Ανύμφευτε τής Πατρικής, μή εκστάς συνεδρίας θεότητι.

Ο Ειρμός

«Tήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ άδη προσήγγισε, καί δέομαι ως Ιωνάς, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Kοντάκιον τής Αγίας

Ήχος β' Τά άνω ζητών

Οι εν πειρασμοίς, καί θλίψεσιν υπάρχοντες, πρός τόν σόν ναόν, προστρέχοντες λαμβάνουσι, τά σεπτά ιάματα, τής εν σοί οικούσης θείας χάριτος, Αναστασία σύ γάρ αεί, τώ κόσμω πηγάζεις τά ιάματα.

Ο Οίκος

Τής Αναστάσεως τού Κυρίου συνεπώνυμος ούσα, πεπτωκότα με νύν ανάστησον ταίς πρεσβείαις σου, εκ τών θαυμάτων τών σών, σταγόνα επιστάξασα, Μάρτυς τή ψυχή μου, καί τόν φλογμόν τής δεινής αμαρτίας κατασβέσασα, τόν κόσμον γάρ διασώζεις εκ παθών πολυτρόπων εκάστοτε, ών περ καγώ πεπείραμαι, σύ γάρ πάντα τοίς πάσι παρέχουσα, τώ κόσμω πηγάζεις τά ιάματα.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΒ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Αγίας μεγαλομάρτυρος Αναστασίας, τής Φαρμακολυτρίας.

Στίχοι

· Αναστασία φάρμακον πιστοίς μέγα,

· Πάν φάρμακον λύουσα, καί κεκαυμένη.

· Καύθη Αναστασία πυρί δευτέρα εικάδι λαύρω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Χρυσογόνου.

Στίχοι

· Δίδωσι Χρυσόγονος αυχένα ξίφει,

· Ο πνεύμα χρυσούς, χάλκεος δέ τό σθένος.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Θεοδότης καί τών τέκνων αυτής.

Στίχοι

Η Θεοδότη πύρ φέρει σύν φιλτάτοις, Φίλτρω Θεού ζέουσα, καί πυρός πλέον.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού αγίου Μάρτυρος Ζωϊλου.

Στίχοι

· Ζωήν ρέουσαν εκλιπών ο Ζωϊλος

· Ζωήν μένουσαν εύρεν εν ζώντων τόπω.

Τή αυτή ημέρα, Τά θυρανοίξια τής τού Θεού μεγάλης Εκκλησίας.

Στίχοι

· Αίρουσιν άνδρες ιεροί Χριστού πύλας

· Τούς Δαυϊδ ημίν εκτυπούμενοι νόας.

Τή αυτή ημέρα, Τό φωτοδρόμιον τής τού Θεού Εκκλησίας.

Στίχοι

· Τρέχοντα φώτα σήμερον Ναού κύκλω,

· Δηλούσι φωτός εις τό πάν θείου δρόμον.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Οι Παίδες εν Βαβυλώνι, καμίνου φλόγα ουκ έπτηξαν, αλλ' εν μέσω φλογός εμβληθέντες δροσιζόμενοι έψαλλον, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών».

Νευστάζων κάραν Ηρώδης κακά προβλέπων εκίνησεν ευκαιρίαν ζητών θανατώσαι, τόν ζωής καί θανάτου Χριστόν τήν εξουσίαν έχοντα, τόν Θεόν τών Πατέρων ημών.

Υμών Χριστού όσοι φίλοι, συμφυγαδεύθητε φεύγοντι εις Αίγυπτον τούτω καί καλώς εκεί προσκυνήσατε θεοπρεπώς καλέσαντες καί συμφώνως δοξάσατε.

Μεθ' όστις εμού ουκ έστι, κατ' εμού πράττει Χριστός φησιν, ο δέ μή συνάγων μετ' εμού σκορπίζοντι έοικε, διό τήν τούτου φρίξωμεν, εν σαρκί συγκατάβασιν.

Τής Αγίας

Τούς εν καμίνω Παίδάς σου

Ο Βασιλεύς τών όλων καί Θεός, προέρχεται πόλει γεννηθήναι Βηθλεέμ, ο τήν σεμνήν, Αναστασίαν μεγαλύνας, εν απείροις θαύμασιν ως δι' αυτόν, αικισμούς καθυπομείνασαν.

Νεκροίς ξοανοις σέβας πονηρόν ουκ ένειμας μόνον σεβομένη τόν Χριστόν οία Θεόν ζώντα αεί, Αναστασία, καί τοίς ζωηροίς αυτού πάθεσι πάθος τό σόν καταλαμπρύνουσα.

Οι τώ ναώ σου πίστει δαψιλεί, προσφεύγοντες, νόσων εκλυτρούνται χαλεπών καί αρρωστίας καί παθών καί αλγηδόνων, ευρωστίαν πάντοτε παρά Χριστού τού Θεού πλουσίως λαμβάνοντες.

Θεοτοκίον

Σεσαρκωμένος Λόγος εκ τής σής, προέρχεται Άχραντε νηδύος υπέρ νούν καί άρχεται ο προαιώνιος καί φάτνη κείται σπαργανούμενος καί διαλύει σειράς τών εγκλημάτων.

Άλλος

Παίδες Εβραίων εν καμίνω

Άνω χοροί δοξολογούσιν, Ασωμάτων, επί γής δέ προσκυνούμεν, καθορώντες βροτοί, ημίν ομοιωθέντα, καί επί φάτνης κείμενον, σέ Χριστέ Θεέ τών όλων.

Πύρ απετέφρωσας απάτης, ως οι Παίδες δέ, φλογί προσομιλούσα, παρεδήλους θερμόν, τόν έρωτα θεόφρον, όν πρός τόν σόν εκέκτησο, καί Δεσπότην καί Νυμφίον.

Όμβρους προχέεις ιαμάτων, καταπαύουσα φλογμόν αρρωστημάτων, καί λαούς μελωδείν αεί παρασκευάζεις, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Θαύμα διάνοιαν εκπλήττον, τό τελούμενον εκ σού Παρθενομήτορ, τίκτειν μέλλεις Θεόν, καί φάτνη ανακλίνειν, τόν Χερουβίμ απρόσιτον, καί αχώρητον τή φύσει.

Προεόρτιος

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Νόμων πατρώων οι μακαριστοί, εν Βαβυλώνι Νέοι προκινδυνεύοντες, βασιλεύοντος κατέπτυσαν, προσταγής αλογίστου, καί συνημμένοι, ώ ουκ εχωνεύθησαν πυρί, τού κρατούντος επάξιον, ανέμελπον τόν ύμνον. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, Καί υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας».

Οι δαιτυμόνες οι θεόφρονες, εν Βηθλεέμ τώ νοϊ προπορευόμενοι, συν Αγγέλοις κατοπτεύσωμεν, καί Ποιμέσι τό θαύμα, τώ εν υψίστοις, δόξαν αναμέλποντες Θεώ, ευδοκίαν βραβεύοντι, βροτοίς καί τήν ειρήνην. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, βοώντες εις αιώνας.

Νόμου φιλίας αντεχόμενοι, φιλαδελφίας γνώμην αναλαβώμεθα, εν αλλήλοις ειρηνεύοντες, καί τό έν συμφρονούντες, ο γάρ ειρήνης πρύτανις, προέρχεται Χριστός, ειρηνεύσαι τά σύμπαντα, καί σώσαι τους βοώντας. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Εδεξιούτο τόν τικτόμενον, Χριστόν δολίοις λόγοις Ηρώδης άνομος, καί τοίς Μάγοις, προσεπέσκηπτεν, ως αυτόν προσκυνήσων, αλλ' ουκ ηδείτο διώκειν, λανθάνοντα Θεόν, ου τά βρέφη κατώκτειρε, καί βοάν ού συνήκε. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Τής Αγίας

Ον φρίττουσιν Άγγελοι

Εν χρόνω ο άχρονος, γεννάται υπέρ νούν, καί Μάγοι προσφέρουσιν αυτώ ως Βασιλεί, φανέντι τά δώρα, καί τήν δόξαν αυτού, ουρανός κηρύττει, προβολή τού αστέρος.

Γενναίως ανύειν σε, τούς δρόμους τούς μακρούς, ο θείος Χρυσόγονος, υπήλειψε Σεμνή, μεθ' ού σε τιμώμεν, μελωδίαις σεπταίς, υπέρ αληθείας, σεπτώς ηγωνισμένην.

Ως όμβρος σωτήριος, υπάρχει ο ναός, ο έχων τό λείψανον, Πανεύφημε τό σόν, εν ώ καταφεύγει, πάς πιστός καί δεινής, ζάλης εκλυτρούται, καί παντοίων κινδύνων.

Θεοτοκίον

Νύν ήλθεν ο Κύριος, ο πανταχού παρών, Παρθένου τικτόμενος, εν πόλει Βηθλεέμ, αγάλλου η κτίσις, υπαντώσα αυτώ, καί δοξολογούσα, εις πάντας τούς αιώνας.

Άλλος

Οι θεορρήμονες Παίδες

Ω παρειστήκεισαν άνω χιλιάδες, καί μυριάδες Αγγέλων, Σπήλαιον φέρει τικτόμενον, όν υμνούμεν τά έργα, απαύστως ως Κύριον.

Οίκος Τριάδος εδείχθης θείοις τόποις, εν προσευχαίς καί νηστείαις, Αναστασία σχολάζουσα, Ευλογείτε βοώσα, τά έργα τόν Κύριον.

Ισχυροτάτοις λογίοις Χρυσογόνου, τού Αθλοφόρου ρωσθείσα, τό τών ειδώλων ανίσχυρον, κατεπάτησας θράσος, γενναίως αθλήσασα.

Θεοτοκίον

Ω θεοχώρητε Κόρη, τέξη βρέφος τόν Ποιητήν τών αιώνων, καί αναλλοίωτον Κύριον, Βηθλεέμ εν τή πόλει, δι' άφατον έλεος.

Ο Ειρμός

«Οι θεορρήμονες Παίδες εν τή καμίνω, σύν τώ πυρί, καί τήν φλόγα καταπατούντες υπέψαλλον. Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Προεόρτιος

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Ξενίας Δεσποτικής, καί αθανάτου τραπέζης, εν πενιχρώ Σπηλαίω, ταίς υψηλαίς φρεσί, πιστοί δεύτε απολαύσωμεν, σεσαρκωμένον Λόγον, απορρήτως μαθόντες, όν μεγαλύνομεν».

Άπιτε τοίς αρχηγοίς, Ηρώδης έφη τών Μάγων, ζητήσατε τόν παίδα, επάν δέ εύρητε, τούτον τάχος μηνύσατέ μοι, τόν δόλον εν καρδία τεκταίνων, αλλ' η λέγχθη ο πλάνος, διακενής ανομών.

Δημιουργός γεννηθείς, εκ τού Πατρός πρό αιώνων, γεννάται εκ Παρθένου, Σοφία πεφυκώς, Λόγος τού Θεού καί δύναμις, διπλούν ταίς φύσεσιν ειδότες, τόν Θεάνθρωπον Κύριον μεγαλύνομεν.

Ως άνθρωπος εφάνης, ουσία ου φαντασία, ούτω Θεός τώ τρόπω, τής αντιδόσεως, η φύσις Σώτερ ήνπερ προσείληφας, διό τήν εκ Παρθένου, σού θείαν ενδημίαν, τιμώντες σέ μεγαλύνομεν.

Τής Αγίας

Τήν φωτοφόρον νεφέλην

Ιδού εγγίζει Παρθένος, αποτεκείν εν Σπηλαίω, τόν Βασιλέα τού παντός, σάρκα ανειληφότα, όν ωμολόγησε στερρώς, αθλούσα η ένδοξος, λαμπρότατα, Μάρτυς Αναστασία, καί νικώσα τόν αόρατον εχθρόν.

Ωραιωθείσα τοίς πόνοις, υπέρ ηλίου ακτίνας, έλαμψας Μάρτυς τού Χριστού, καί φωτίζεις τόν κόσμον, άθλων μεγάλων τώ φωτί, θαυμάτων τε χάρισιν, εντεύθέν σε, πίστει Αναστασία, ευφημούμεν μελωδίαις ιεραίς.

Σέ τήν ωραίαν τρυγόνα, καί αηδόνα τιμίαν, καί παγκαλή περιστεράν, χρυσαυγιζούσας Μάρτυς, πτέρυγας έχουσαν πιστώς, αεί μακαρίζομεν, τελούντές σου, τήν πανέορτον μνήμην, εν ή λύσιν πάσιν αίτησαι δεινών.

Ής νύν επέτυχες δόξης, επιτυχείν ημάς πάντας, αεί δυσώπει τόν Xριστόν, Μάρτυς Αναστασία, τούς τήν σεπτήν σου εορτήν, σεπτώς εορτάζοντας, καί πίστει σου, προσκυνούντας τήν θήκην, τών λειψάνων ως πηγήν αγιασμού.

Θεοτοκίον

Φέροντα φύσιν βροτείαν, Παρθενομήτορ αγία, τίκτεις εν πόλει Βηθλεέμ, τόν υπέρθεον Λόγον, καί γαλουχείς μητροπρεπώς, τόν τρέφοντα άπαντας, ως δέ πύρινος θρόνος τούτον φέρεις, Παναγία ανωτέρα Χερουβίμ.

Άλλος

Κυρίως Θεοτόκον

Σκιρτήσατε τά όρη, εν αγαλλιάσει, καί ευφροσύνην βουνοί περιζώσασθε, νύν η Παρθένος εγγίζει τεκείν τόν Κύριον.

Ημέραν ευφροσύνης, άγει σου η κτίσις, Αναστασία τήν μνήμην δοξάζουσα, όνπερ εδόξασας Λόγον, οικείοις μέλεσιν.

Φωτί καθαρωτάτω, νύν ελλαμπομένη, τούς υμνητάς σου φωτίζοις τήν άνωθεν, πάσιν ημίν προξενούσα, Μάρτυς ευμένειαν.

Θεοτοκίον

Φαιδρώς πάσα η κτίσις, νύν αγαλλιάσθω, η Θεοτόκος τεκείν νύν επείγεται, τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, βροτόν γενόμενον.

Ο Ειρμός

«Κυρίως Θεοτόκον, σέ ομολογούμεν, οι διά σού σεσωσμένοι Παρθένε αγνή, σύν Ασωμάτοις χορείαις, σέ μεγαλύνοντες».

Εξαποστειλάριον τής Αγίας

Τοίς μαθηταίς συνέλθωμεν

Παρθενομάρτυς ένδοξε, αθλοφόρων τό κλέος, Αναστασία πάνσοφε, δυσωπούσα μή παύση, τόν εκ Παρθένου νύν Κόρης, τής αγνής Θεοτόκου, τεχθήναι προερχόμενον, εν Σπηλαίω καί φάτνη, αμαρτιών, δούναι λύσιν πάσι τοίς εκτελούσι, τήν παναγίαν μνήμην σου, καί τιμώσί σε πόθω.

Προεόρτιον, όμοιον

Τήν εκ Παρθένου Γέννησιν, τού Χριστού προκηρύττει, ή φωτοφόρος μνήμη σου, Μάρτυς Αναστασία, εν Βηθλεέμ συγκαλούσα, Μάγους μέν εκ Περσίδος, σύν δώροις, τούς Ποιμένας δέ, μετ' Αγγέλων πρός ύμνον, σύ γάρ σαυτήν, ως χρυσόν καί λίβανον καί ως σμύρναν, προσήξας τώ Δεσπότη σου, εναθλούσα Θεόφρον.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχ. δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. β' Αι Αγγελικαί

Νύν αι παλαιαί διαλύονται εμφάσεις, έσχεν εν γαστρί, η Παρθένος γάρ καί λίθος, εξ όρους απετμήθη, καί η ράβδος εβλάστησεν, η τού Ιεσσαί, καί δρόσος άρτι, η τού Γεδεων εν γή ερρύη, λαοί κράξωμεν, Ο βασιλεύς τού Ισραήλ, Χριστός παραγίνεται.

Ξένου τοκετού, ξένα πράγματα οράται! πώς ο τώ Πατρί, εν υψίστοις συνεδρεύων, εν φάτνη τών αλόγων, γεννηθείς ανακλίνεται; πώς ο αναφής εν τοίς σπαργάνοις; πώς ο πανταχού εν τώ Σπηλαίω; λαοί κράξωμεν, ο Βασιλεύς τού Ισραήλ, Χριστός παραγίνεται.

Ο τερατουργών, καί τήν Αίγυπτον μαστίζων, ύων τε λαώ, τώ α γνώμονι τό Mάννα, σαρκούται καί θηλάζει, καί παιδίον ορώμενος, φεύγει τόν Ηρώδην, ως επί νεφέλης τή Παρθένω, Μητρί οχούμενος, ως Ησαϊας προορά, ο θεοπτικώτατος.

Παιδίον ο προών, Βασιλεύς ο τών αιώνων, τίκτεται εκών, καί υιός ημίν εδόθη, Ακούσατε τά Έθνη, Ισραήλ ενωτίσθητι, γνώτε καί ηττάσθε, μεθ' ημών γάρ, ός λεπτυνεί καί εκλικμήσει, εκ γής άπασαν, καί βασιλείαν καί αρχήν, αυτώ μή υπείκουσαν.

Δόξα... Όμοιον

Ράβδω σιδηρά, ποιμανθήση Ιουδαίε, οία απειθής, καί Προφήταις αντιπίπτων, Υιώ γάρ γεννηθέντι, ο Πατήρ κλήρον δίδωσιν, Έθνη καί κατάσχεσιν γής πάσης, σέ δέ απωθείται μιαιφόνε, βοάν ού πείθη γάρ, Ο Βασιλεύς τού Ισραήλ, Χριστός παραγίνεται.

Καί νύν... Όμοιον

Σκίρτησον Δαυϊδ, εξ οσφύος σου Χριστός γάρ, χαίροις Ιεσσαί, εξανθεί γάρ σου η ρίζα, εκ μηρού σου Ιούδα, προελεύσεται Κύριος, κατά Βαλαάμ έδεται Έθνη, κατά τόν μέγαν Ησαϊαν, ιδού τέξεται, παιδίον τόν Εμμανουήλ, Παρθένος η πάνσεπτος.

Απόστιχα Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Προλάμπει ο αστήρ, ήδη εν τώ Σπηλαίω, Ποιμένες μετ' Αγγέλων, οι Μάγοι μετά δώρων, προφθάσαι ευτρεπίσθητε.

Στίχ. Κύριε εισακήικοα τήν ακοήν σου.

Εγγίζει ο Χριστός, ο αστήρ προαυγάζει, τό ουράνιον πλήθος, τής στρατιάς προκύπτει, τών νοερών δυνάμεων.

Στίχ. Ο Θεός από θαιμάν ήξει.

Χαίρε η Βηθλεέμ, ο ποιμαίνων επέστη, τόν Ισραήλ ο σώζων, ουκέτι ελαχίστη, Ιουδαία τοίς άρχουσιν.

Δόξα... Τής Αγίας

Ήχος πλ. α' Βύζαντος

Προεόρτιος ημέρα σήμερον, τής ενανθρωπήσεως Χριστού τού Θεού, τή τής πανευφήμου καί Μάρτυρος εορτή, συνεξέλαμψεν Αναστασίας, ιδού η Παρθένος, εν Βηθλεέμ επείγεται, Bρέφος σπαργανούμενον, ανακλίναι εν φάτνη τών αλόγων, τόν ελευθερώσαντα ημάς, εκ τής αρχαίας κατάρας, καί σώζοντα τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Ήχος ο αυτός

Μή στύγναζε Ιωσήφ, καθορών μου τήν νηδύν, όψει γάρ τό τικτόμενον εξ εμού καί χαρήση, καί ως Θεόν προσκυνήσεις, η Θεοτόκος έλεγε τώ εαυτής μνηστήρι, μολούσα τού τεκείν τόν Χριστόν. Ταύτην ανυμνήσωμεν λέγοντες, Χαίρε κεχαριτωμένη, μετά σού ο Κύριος, καί διά σού μεθ' ημών.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.