ΤΗ ΙΗ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Σεβαστιανού, καί τών σύν αυτώ.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Πανεύφημοι Μάρτυρες υμάς

Αιμάτων τιμίων σου βαφαίς, Μάρτυς κατεσκεύασας, σαυτώ πορφύραν πολύτιμον, ήν στολισάμενος, κατοικείς τά άνω, αληθώς βασίλεια, Θεώ παμβασιλεί παριστάμενος, διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Σεβαστιανός τε καί Ζωή, Μάρκος Μαρκελλίνός τε, σύν Τιβουρτίω συνήθλησαν, καθυπομείναντες, τρικυμίας πόνων, καί νύν κατεσκήνωσαν, πρός άπονον καί θείαν κατάπαυσιν, εν ή πρεσβεύουσι, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Αήττητοι Μάρτυρες τή γή, τά τής γής εάσαντες, πρός ουρανούς ανεδράμετε, υμών τοίς στίγμασι, καθωραϊσμένοι, καί σεπτοίς παθήμασι, λαμπρώς πεποικιλμένοι μακάριοι, διό πρεσβεύσατε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον, όμοιον

Παρθένε πανύμνητε Μωσής, τό εν σοί Μυστήριον, προφητικοίς είδεν όμμασι, Bάτον μή φλέγεσθαι, καί περ καιομένην, πύρ γάρ τής θεότητος, την μήτραν σου Αγνή ού κατέφλεξε, διό αιτούμέν σε, ως Μητέρα τού Θεού ημών, τήν ειρήνην, τώ κόσμω σου δώρησαι.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σφαγήν σου τήν άδικον Χριστέ, η Παρθένος βλέπουσα, οδυρομένη εβόα σοι, Τέκνον γλυκύτατον, πώς αδίκως θνήσκεις; πώς τώ ξύλω κρέμασαι, ο πάσαν γήν κρεμάσας τοίς ύδασι; Μή λίπης μόνην με, Ευεργέτα πολυέλεε, τήν Μητέρα, καί δούλην σου δέομαι.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν Συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Μάρτυρος, ού η Ακροστιχίς.

Θείον σέβας σοι Μάρτυς εμφρόνως νέμω. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος α'

«Σού η τροπαιούχος δεξιά, θεοπρεπώς εν ισχύϊ δεδόξασται, αύτη γάρ Αθάνατε, ως πανσθενής υπεναντίους έθραυσε, τοίς Ισραηλίταις, οδόν βυθού καινουργήσασα».

Θείαις φαιδρυνόμενος αυγαίς, τής σεβασμίου Τριάδος Αοίδιμε, πίστει τούς τιμώντάς σου, τήν φωταυγή καί ιεράν πανήγυριν, σού ταίς ικεσίαις, φωτός μετόχους ανάδειξον.

Έχων λογισμόν φωτοειδή, καί δεκτικόν καθαρών επιλάμψεων, μόνον επεπόθησας, τό όντως Όν, ως νουνεχής καί φρόνιμος, Μάρτυς αθλοφόρε, καί τούτου πίστει τετύχηκας.

Ιδρώσιν ενθέοις αληθώς, τά τής σαρκός αμαυρώσας φρονήματα, αίμασιν αθλήσεως, τούς θολερούς χειμάρρους απεξήρανας, τής πολυθείας, θεόφρον Μάρτυς πολύαθλε.

Όμιλον προσήξας Αθλητών, διδασκαλίαις σου θείαις τώ Κτίσαν τι, πάσαν τήν διάνοιαν, τών διωκτών καταβαλών τή χάριτι, Πνεύματος Αγίου, μεθ' ών πρεσβεύεις σωθήναι ημάς.

Θεοτοκίον

Νέον απεκύησας Υιόν, τόν πρό αιώνων Πατρί συννοούμενον, φύσεως καινίσασα, νόμους αγνή, Παρθενομήτορ άχραντε, εν τή υπέρ φύσιν, σεπτή καί θεία γεννήσει σου.

Ωδή γ'

«Ο μόνος είδως τής τών βροτών ουσίας τήν ασθένειαν, καί συμπαθώς αυτήν μορφωσάμενος, περίζωσόν με εξ ύψους δύναμιν, τού βοάν σοι, Άγιος, ο τής δόξης Κύριος, ο ανείκαστος εν αγαθότητι».

Στρατόν επαγόμενος σεπτόν, τής θείας όπλοις πίστεως, ωχυρωμένον Μάρτυς αήττητε, τάς παρατάξεις τού πολεμήτορος, καί τά πανουργεύματα τών Τυράννων άπαντα, καταβάλλεις τώ σθένει τού Πνεύματος.

Ερείσας εν πέτρα νοητή, τάς βάσεις τής καρδίας σου, ευσεβοφρόνως Μάρτυς πολύαθλε, ού παρετράπης τοίς μηχανήμασι, τού δολίου δράκοντος, αλλά πάσιν έρεισμα, ευσεβείας εν Πνεύματι γέγονας.

Βελών εκκεντήσεις χαλεπάς, υπέφερες δεσμούμενος, καί επί ξύλου Μάρτυς τεινόμενος, Θεού δέ θεία δυνάμει ένδοξε, ασινής ολόκληρος, αύθις απεδείκνυσο, καταισχύνων εχθρού μηχανήματα.

Θεοτοκίον

Αγίασμα ώφθης νοητόν, τού πάντας αγιάζοντος, καί καθαρόν Πανάμωμε σκήνωμα, εκ σού γάρ ώφθη Θεός σαρκούμενος, καί διπλούς ταίς φύσεσι, κόσμω γνωριζόμενος, εν μιά υποστάσει Θεόνυμφε.

Ο Ειρμός

«Ο μόνος ειδώς τής τών βροτών, ουσίας τήν ασθένειαν, καί συμπαθώς αυτήν μορφωσάμενος, περίζωσόν με εξ ύψους δύναμιν, τού βοάν σοι Άγιος, ο ναός ο έμψυχος, τής αχράντου σου δόξης φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τώ βίω τώ φαιδρώ, συναστρά τόν λόγον ιερώς, επτοντα έχων, φειλκύσω αγέλας, πιστών πρός ευσέβειαν, μεθ' ών χαίρων ενήθλησας, πάσαν κάκωσιν, υπενεγκών τών Τυράννων, όθεν σήμερον τήν παναγίαν σου μνήμην, τελούντες υμνούμέν σε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Μαρία τό σεπτόν, τού Δεσπότου δοχείον, ανάστησον ημάς, πεπτωκότας εις βάθος, δεινής απογνώσεως, καί πταισμάτων καί θλίψεων, σύ γάρ πέφυκας, αμαρτωλών σωτηρία, καί βοήθεια, καί κραταιά προστασία, καί σώζεις τούς δούλους σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ω θαύματος φρικτού! ώ καινού μυστηρίου! εβόα η αγνή, καί πανάμωμος Κόρη, εν ξύλω ως έβλεψε, τανυσθέντα σε Κύριε, πώς αδέκαστε, Κριτά απάντων καί Λόγε, ως κατάκριτος, υπό κριτών παρανόμων, Σταυρώ κατακέκρισαι;

Ωδή δ'

«Όρος σε τή χάριτι, τή θεία κα τάσκιον, προβλεπτικοίς ο Αββακούμ, κατανοήσας οφθαλμοίς, εκ σού εξελευσεσθαι, τού Ισραήλ Προανεφώνει τόν Άγιον, εις σωτηρίαν ημών καί ανάπλασιν».

Σθένοις σοι Τιβούρτιε, δωρείται ο Κύριος, δι' ασθενείας τής σαρκός, καταπαλαίσαι τόν εχθρόν, πυρί γάρ φλογίζοντι, νεανικώς, επέβης Μάρτυς στερρότατα, καί τήν ουράνιον δρόσον αντέλαβες.

Συνήφθης τοίς άνω, λειτουργοίς ώ Τιβούρτιε, ως λειτουργήσας τώ Χριστώ, καί ανενέγκας καθαράς, θυσίας εν πνεύματι, Ιερουργέ, Μαρτύρων κλέος καί καύχημα, χαρμονικώς διά τούτο τιμώμέν σε.

Όρθιος κρεμάμενος, καί πλήκτροις ξεόμενος, καί ταίς σφοδραίς τών αικισμών, περικυκλούμενος φοραίς, καί βόθρω χωννύμενος, καί εν αυτώ τό θείον τέλος δεχόμενος, ο γενναιόφρων ηγάλλετο Κάστουλος.

Ιάσεις εν Πνεύματι Αγίω μακάριε, επιτελών πρός φωτισμόν, τών καθορώντων ευσεβώς, λαοίς το σωτήριον, θεοπρεπώς Σεβαστιανέ κατήγγειλας, μαρτυρικώς δέ τόν δρόμον ετέλεσας.

Θεοτοκίον

Μόνην σε πασών, εκ γενεών εξελέξατο, ό υπερούσιος Θεός, καί ουσιώθη καθ' ημάς γενόμενος άνθρωπος, ο πλαστουργός, τής ανθρωπίνης υπάρξεως, Θεογεννήτορ πανάμωμε Δέσποινα.

Ωδή ε'

«Ο φωτίσας, τή ελλάμψει τής σής παρουσίας Χριστέ, καί φαιδρύνας τώ Σταυρώ σου τού κόσμου τά πέρατα, τάς καρδίας φώτισον φωτί, τής σής θεογνωσίας, τών ορθοδόξως υμνούντων σε».

Αι τρίβοι σου, καί πορείαι πρός μόνον φερόμεναι, τόν Κύριον, ανοδίας εχθρών υπεξέκλιναν, καί πολλοίς γεγόνασιν, οδός ευθεία καί πραεία, Μάρτυς Χριστού πανσεβάσμιε.

Ρητορεύει, Μαρκελλίνος καί Μάρκος σοφώτατα, πρό βημάτων, τού Χριστού τήν σωτήριον έλευσιν, προσδεθέντες άμφω δέ, κέντροις τούς πόδας καθηλούνται, μαρτυρικώς κλεϊζόμενοι.

Τό πάθημα, τού τά πάθη ημών θανατώσαντος, Μαρκελλίνος, καί ο Μάρκος στερρώς εικονίζοντες, λόγχη σφαγιάζονται, καί στεφηφόροι ταίς χορείαις, τών αθλοφόρων συνάπτονται.

Θεοτοκίον

Υπέρφωτε, τού Ηλίου Νεφέλη πανάμωμε, απέλασον, τής ψυχής μου τά νέφη πρεσβείαις σου, καί τόν νούν μου φώτισον, τή αμελεία σκοτισθέντα, όπως υμνώ σε Πανύμνητε.

Ωδή ς'

«Εκύκλωσεν ημάς εσχάτη άβυσσος, ούκ έστιν ο ρυόμενος, ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής, σώσον τον λαόν σου ο Θεός ημών, σύ γάρ ισχύς τών ασθενούντων καί επανόρθωσις».

Στερρότητι νοός σεβασμιώτατε, εδείχθης αταπείνωτος, εν τώ τύπτεσθαι ταίς ράβδοις αφειδώς, καί κατακεντάσθαι πολλοίς τοίς βέλεσιν, όθεν πρός φώς, μετέβης χαίρων Μάοτυς ανέσπερον.

Ενεύρου σε Χριστός αγωνιζόμενον, καί δαίμοσι μαχόμενον, καί αικίαις ομιλούντα χαλεπαίς, Σεβαστιανέ Μάρτυς αήττητε, καί πρός αυτόν αποσκοπούντα καρδίας όμμασι.

Μοχλεύσεσι στερραίς πανσόφως λόγων σου, τήν πλάνην ανεμόχλευσας, καί σεβάσματα κατέαξας εχθρών, καί ειδωλικούς ναούς ηδάφισας, καί σεαυτόν ναόν τού θείου ήγειρας Πνεύματος.

Θεοτοκίον

Φθαρείσαν τήν ημών εκ παραβάσεως, ουσίαν ανεκαίνισας, τόν καινίζοντα τά πάντα θεϊκώ, μόνω τώ βουλήματι κυήσασα, εν γυναιξίν ευλογημένη θεοχαρίτωτε.

Ο Ειρμός

«Εκύκλωσεν ημάς εσχάτη άβυσσος, ούκ έστιν ο ρυόμενος, ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής, σώσον τον λαόν σου ο Θεός ημών, σύ γάρ ισχύς τών ασθενούντων καί επανόρθωσις».

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΗ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Σεβαστιανού καί τών σύν αυτώ Ζωή ς' τραγκυλίνου, Νικοστράτου, Κλαυδίου, Κάστορος, Τιβουρτίου, Καστούλου, Mαρκελλίνου καί Μάρκου.

Στίχοι

· Σεβαστιανός τών πλάνης σεβασμάτων

· Καταφρονήσας τύπτεται τό σαρκίον.

· Ογδοάτη δεκάτη Σεβαστιανός ροπαλίσθη.

· Ζωή πρός ύψος εκ κεφαλής ηρμένη,

· Καπνώ δυσώδει λαμβάνει ζωής τέλος.

· Ναί, βάλλετε σφοδρώς με συχνοίς τοίς λίθοις,

· Εκ καρδίας έκραζεν ο Τραγκυλίνος.

· Καί τούς περί Κλαύδιον ώδε τακτέον.

· Ούς, κάν βυθός συνέσχεν, ουρανός φέρει.

· Τιβουρτίου τέμνουσι τήν θείαν κάραν,

· Σύ μου Θεός κράζοντος, ώ Θεού Λόγε.

· Κάστουλον είλκον εις απωλείας βόθρον.

· Ως δ' ουχ υπείξε, γής ενεβλήθη βόθρω.

· Εxθρών παγέντες, οία λόγχαι, καρδίας,

· Νύττεσθε λόγχαις, Μάρκε καί Μαρκελλίνε.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Ευβιότου.

Στίχοι

· Ήθλησεν Ευβίοτος άχρις αιμάτων,

· Βίου δέ τέρμα εύρε χωρίς αιμάτων.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου πατρός ημών Φλώρου, Επισκόπου Αμινσού.

Στίχοι

· Είκων ο Φλώρος τή πάλαι κατακρίσει,

· Εις γήν απήλθε, γή γάρ ήν, καί τί ξένον.

Τή αυτή ημέρα, Mνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Φωκά καί Ερμύλου, διά ξίφους τελειωθέντων.

Στίχοι

· Εγωγε τμηθώ πρώτον, Έρμυλος λέγει.

· Ού, φησί Φωκάς, αλλ' ό Φωκάς Έρμυλε.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων, Ζακχαίου διακόνου, καί Αλφειού αναγνώστου, αθλησάντων εν Καισαρεία.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας καί θαυματουργού Σοφίας καί τά Εγκαίνια τού σεβασμίου Οίκου τής Υπεραγίας Θεοτόκου, εν τοίς Χαλκοπρατείοις.

Καί Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μιχαήλ Συγκέλλου, τού Ομολογητού.

Στίχοι

· Ουκ, εί τελευτάς Μιχαήλ, τούτο ξένον.

· Αλλ' είθανων ζής, ώς περ ούν ζής αξίως.

Ταίς τών αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

«Σέ νοητήν, Θεοτόκε κάμινον, κατανοούμεν οι πιστοί, ως γάρ Παίδας έσωσε τρείς, ο υπερυψούμενος, όλον με τόν άνθρωπον, εν τή, γαστρί σου ανέπλασεν, ο αινετός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος».

Ρώμη τή σή, κραταιά σθενούμενοι, οι Αθλοφόροι σου Χριστέ, ετροπώσαντο τόν εχθρόν, πλάνην κατεπάτησαν, σώματα παρέδωκαν, τοίς αικισμοίς αναμέλποντες, ο αινετός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Οι θεαυγείς, Αθλοφόροι Μάρτυρες, αγωνισάμενοι καλώς, Μαρκελλίνος καί ο κλεινός, Μάρκος καί Τιβούρτιος, Κάστουλος ο πάνσοφος, πρός ουρανόν μετετέθησαν, τόν αινετόν ανυμνούντες, Θεόν τόν υπερένδοξον.

Νεανικώς, αθλητά Τιβούρτιε, ώσπερ οι Παίδες τή πυρά, επιβέβηκας νοητώς, δρόσον τήν τού Πνεύματος, άνωθεν δεχόμενος, καί μελωδών εμμελέστατα, ο αινετός των Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Ώσπερ αμνάς, κρεμαμένη ένδοξε, εναπηγχόνισας εχθρόν, ταίς νευραίς τών μαρτυρικών, πόνων σου πανεύφημε, ζής δέ μετά θάνατον, Μάρτυς Ζωη αναμέλπουσα, ο αινετός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Θεοτοκίον

Στάμνον χρυσήν, παναγίαν τράπεζαν, τού θείου Άρτου τής ζωής, ονομάζομέν σε Αγνή, Τόπον αγιάσματος, θρόνον υψηλότατον, εν ώ Θεός ανεπαύσατο, ο αινετός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Ωδή η'

«Εν καμίνω Παίδες, Ισραήλ, ως εν χωνευτηρίω, τώ κάλλει τής ευσεβείας, καθαρώτερον χρυσού, απέστιλβον λέγοντες Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Νεκρωθήναι κόσμω βουληθείς, καί τοίς εν κόσμω πάσι, τής όντως κατηξιώθης, Αεισέβαστε ζωής, βοών προθυμότατα, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Εθεντό σε άνομοι δεινώς, εν λάκκω κατωτάτω, χωννύντες καί θανατούντες, αναμέλποντα τρανώς, αοίδιμε Κάστουλε, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Μακαρίας έτυχες ζωής, ως επώνυμος ταύτης, πνιγμώ γάρ βιαιοτάτω, τήν επίκηρον ζωήν, κατέλιπες μέλπουσα, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ωραιώθης τέξασα Θεόν, ωραίον καί Δεσπότην, τόν θείαις καταφαιδρύναντα, ακτίσι τούς βροτούς, διό αναμέλπομεν, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Εν καμίνω Παίδες, Ισραήλ, ώς εν χωνευτηρίω, τώ κάλλει τής ευσεβείας, καθαρώτερον χρυσού, απέστιλβον λέγοντες, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

«Tύπον τής αγνής λοχείας σου, πυρπολουμένη βάτος, έδειξεν άφλεκτος, καί νύν καθ' ημών, τών πειρασμών αγριαίνουσαν, κατασβέσαι αιτούμεν τήν κάμινον, ίνα σε Θεοτόκε, ακαταπαύστως μεγαλύνωμεν».

Ίνα θεϊκής λαμπρότητος, καί αιωνίου δόξης καί ωραιότητος, Σεβαστιανέ, αξιωθής αξιάγαστε, τάς βασάνους, τούς πόνους, τόν θάνατον, υπέμεινας ανδρείως, διό σε πάντες μακαρίζομεν.

Ώφθης μέσον άστρων ήλιος, τών συναθλούντων Μάρτυς καί νύν φωτίζεται, άθλων ιερών, ιερωτάταις λαμπρότησιν, Εκκλησίας τό θείον στερέωμα, καί πάσα διαβόλου, διασκεδάζεται απόνοια.

Στέργοντες Χριστόν Τιβούρτιος, καί Mαρκελλίνος, Μάρκος Ζωή καί Κάστουλος, Σεβαστιανώ, καθηγητή καί θεόφρονι, συναθλούσι, καί ίσους κομίζονται, τής νίκης τούς στεφανους, υπέρ ημών αεί πρεσβεύοντες.

Ήρθη πρός μονάς σκηνούμενος, φωτοειδής Mαρτύρων χορός ο ένθεος, καί τούς ουρανούς, περιπολεί αγαλλόμενος, υπέρ πάντων ημών τόν φιλάνθρωπον, αεί παρακαλούντες, μακαριζόντων αυτούς πάντοτε.

Θεοτοκίον

Φρίττει νοερά Στρατεύματα, τό τού Πατρός ορώντα θείον απαύγασμα, σού εν ταίς χερσίν, ανερμηνεύτως κρατούμενον, καί τό σόν κεκτημένον ομοίωμα, ίνα βροτούς Θεώση, Παρθενομήτορ απειρόγαμε.

Ο Ειρμός

«Tύπον τής αγνής λοχείας σου, πυρπολουμένη βάτος, έδειξεν άφλεκτος, καί νύν καθ' ημών, τών πειρασμών αγριαίνουσαν, κατασβέσαι αιτούμεν τήν κάμινον, ίνα σε Θεοτόκε, ακαταπαύστως μεγαλύνωμεν».

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.