ΤΗ ΙΒ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί θαυματουργού Σπυρίδωνος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Μετά τόν Προοιμιακόν στιχολογούμεν τήν α’ Στάσιν τού, Μακάριος ανήρ. Εις δέ τό Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια γ’ δευτερούντες αυτά.

Ήχος πλ. α’ Χαίροις ασκητικών

Χαίροις Αρχιερέων Κανών, τής Εκκλησίας αδιάσειστον έρεισμα, τό κλέος τών Ορθοδόξων, η τών θαυμάτων πηγή, τής αγάπης ρείθρον μή κενούμενον, φωστήρ ο πολύφωτος, τό τού Πνεύματος όργανον, ο νούς ο θείος, ο πραϋς καί ακέραιος, ο απλότητι, αληθεί καλλυνόμενος, Άνθρωπε επουράνιε, επίγειε Άγγελε, τού αμπελώνος εργάτα, ο τού Χριστού φίλος γνήσιος, αυτόν εκδυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι τό μέγα έλεος.

Πράος καί κληρονόμος τής γής, σύ τών πραέων αληθώς αναδέδειξαι, Σπυρίδων Πατέρων δόξα, ο ταίς νευραίς τών σοφών, καί απλών σου λόγων, θεία χάριτι, εχθρόν τόν παμπόνηρον, καί παράφρονα Άρειον, εναποπνίξας, καί τό δόγμα τό ένθεον, καί σωτήριον, ανυψώσας εν Πνεύματι, πάντας τούς ορθοδόξους τε, φωτίσας τρανότατα, ένα δοξάζειν τόν Λόγον, ως αληθώς ομοούσιον, Πατρί προανάρχω, παρεχόμενον τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Πάθη απονεκρώσας σαρκός, νεκρούς εν χάριτι Θεού εξανέστησας, καί όφιν χρυσούν ειργάσω, καί ποταμού τάς ορμάς, προσευχή σου Πάτερ εχαλίνωσας, νυκτός Βασιλεί δέ, επιφανείς κινδυνεύοντι, τούτον ιάσω, τή καθ’ ύπαρ εγγύτητι, τού Κυρίου σε, παραδόξως δοξάζοντος, Όθεν μεγαλοφώνως σου, τήν μνήμην γεραίρομεν, καί τών λειψάνων Σπυρίδων, τήν ιεράν θήκην σέβομεν, εξ ής αναβλύζεις, ιαμάτων θεία ρείθρα, καί μέγα έλεος.

Δόξα… Ήχος α’ Ανατολίου

Όσιε Πάτερ μακάριε, Σπυρίδων σοφέ, τήν νεκράν ώσπερ ζώσαν, επηρώτας δι’ αγάπην Θεού, όφιν δέ μετέβαλες εις χρυσόν, ο πενίαν ασκών, ρύσιν δέ επέσχες ποταμού, συμπαθήσας λαώ, Βασιλεί δέ παρέστης ιατήρ, τή προνοία Θεού. νεκρούς δέ πάλιν ήγειρας, ως αυτού μαθητής, τήν πίστιν δέ ετράνωσας, αναμέσον Πατέρων πολλών, Πάντα ούν ισχύων εν τώ ενδυναμούντί σε Χριστώ, αυτόν καί νύν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν… Προεόρτιον Ήχος πλ. β’

Σπήλαιον ευτρεπίζου, η Αμνάς γάρ ήΚει, έμβρυον φέρουσα Χριστόν, Φάτνη δέ υποδέχου, τόν τώ λόγω λύσαντα τής αλόγου πράξεως, ημάς τούς γηγενείς, Ποιμένες αγραυλούντες, μαρτυρείτε θαύμα τό φρικτόν, καί Μάγοι εκ Περσίδος, χρυσόν καί λίβανον καί τώ Βασιλεί προσάξατε, σμύρναν, ότι ώφθη Κύριος εκ Παρθένου Μητρός, όν περ καί κύψασα, δουλικώς η Μήτηρ προσεκύνησε, καί προσεφθέγξατο τώ εν αγκάλαις αυτής, Πώς ενεσπάρης μοι, ή πώς μοι ενεφύης, ο λυτρωτής μου καί Θεός;

Είσοδος. Φώς ιλαρόν, Ει βούλει ειπείν καί αναγνώσματα, ζήτει αυτά εις τήν ς’ τού παρόντος.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α’ Νεφέλην σε φωτός

Πανήγυρις φαιδρά, ιερά πανδαισία, δεύτε πιστοί μεθέξωμεν, Σπυρίδων καί γάρ ημάς συγκαλείται, εστιάτωρ ών πνευματικός, ού η τράπεζα θεία, ηδέα τά θαύματα, αι πράξεις αθάνατοι, αυτού μιμησώμεθα τό πράον, τό άκακον, τό απλούν, τό φιλάνθρωπον, τό περί πάντας σοφόν, εν οίς εν Αρχιερεύσιν, ως φώς εξέλαμψε.

Στίχ. Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος.

Μεγίστων ποιητής, αρετών καί θαυμάτων, ανεδείχθης Σπυρίδων σοφέ, ταίς μέν σου καταφαιδρύνας τόν βίον, υπέρ φέγγος τό ηλιακόν, τοίς δέ καταλαμπρύνας, κόσμον τόν περίγειον, υπέρ αστραπάς ουρανού, αμφοίν ωραιότερος, δεικνύμενος Όσιε, τοίς προσφεύγουσιν εν πίστει, ταίς προστασίαις σου.

Στίχ. Οι ιερείς σου, Κύριε, ενδύσονται δικαιοσύνην, καί οι Όσιοί σου αγαλλιάσονται.

Ω θαύματος φρικτού! η νεκρά πυθομένω, φωνήν ζώσάν σοι δέδωκεν, ο ρούς δέ τού ποταμού ανεστάλη, διά λόγου σου προστακτικού, ή τού Άνακτος νόσος, ευχή σου φυγαδεύεται, ο όφις εις είδος χρυσού αντιμετηλλάττετο, νεκροί εξηγέρθησαν, ενήργει γάρ εν σοί ο Χριστός, Σπυρίδων Ιερουργέ, ο τής Τριάδος το δόγμα, ανακηρύξας τρανώς.

Δόξα... Ήχος β’ Γερμανού

Ιεραρχών τό θείον κειμήλιον, Πάτερ Όσιε, Σπυρίδων σοφέ, εν αρεταίς αναδέδειξαι, όθεν τής Εκκλησίας προστάτης γενόμενος, αιρεσιάρχας εξώθησας, καί τού Αρείου τό βλάσφημον, συνοδικώς εις γήν κατηδάφισας, διό θαυματουργών εν έργω καί λόγω τόν Σωτήρα ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν… Προεόρτιον, ο αυτός

Ιδού καιρός ήγγικε τής σωτηρίας ημών, Ευτρεπίζου Σπήλαιον, η Παρθένος εγγίζει τού τεκείν, Βηθλεέμ γή, Ιούδα, τέρπου καί αγάλλου, ότι εκ σού ανατέταλκεν, ο Κύριος ημών, Ακούσατε όρη καί βουνοί, καί τά περίχωρα τής Ιουδαίας, ότι έρχεται Χριστός, ίνα σώση όν έπλασεν άνθρωπον, ώς φιλάνθρωπος.

Απολυτίκιον Ήχος α’

Τού λίθου σφραγισθέντος

Τής Συνόδου τής πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος, καί θαυματουργός θεοφόρε, Σπυρίδων Πατήρ ηιμών, διό νεκρά σύ εν τάφω προσφωνείς, καί όφιν είς χρυσούν μετέβαλες, καί εν τώ μέλπειν τάς αγίας σου ευχάς, Αγγέλους έσχες συλλειτουργούντάς σοι Ιερώτατε, Δόξα τώ σέ δοξάσαντι, δόξα τώ σέ στεφανώσαντι, δόξα τώ ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα.

Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον

Τού Γαβριήλ φθεγξαμένου σοι Παρθένε τό Χαίρε, σύν τή φωνή εσαρκούτο ο τών όλων Δεσπότης, εν σοί τή αγία κιβωτώ, ως έφη ο δίκαιος Δαυϊδ, εδείχθης πλατυτέρα τών ουρανών, βαστάσασα τόν Κτίστην σου. Δόξα τώ ενοικήσαντι εν σοί, δόξα τώ προελθόντι εκ σού, δόξα τώ ελευθερώσαντι ημάς διά του τόκου σου.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α’ Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος γ,

Τήν ωραιότητα

Όφιν μετέβαλες, εις χρυσόν Άγιε, καί ταίς τών λόγων σου, νευραίς απέπνιξας, τόν δυσσεβή καί πονηρόν, Άρειον θεοφόρε, Βασιλεί δέ γέγονας, ιατρός παναοίδιμε, καί νεκρούς εξήγειρας, Δαίμονάς τε απήλασας, διό σου συνελθόντες υμνούμεν, Ιεράρχα τήν μνήμην τήν πάντιμον.

Δόξα… τό αυτό

Καί νύν…

Προεόρτιον

Χαράς πεπλήρωνται, πάντα τά πέρατα, η Θεοτόκος γάρ, γεννάν επείγεται, τόν Βασιλέα τού παντός, ώ θαύματος ανερμηνεύτου! Άρχεται ο άναρχος καί σαρκούται ο άσαρκος, Σπήλαιον εισδέχεται τόν συνέχοντα άπαντα, Η Βηθλεέμ αγάλλου, καί χόρευε η κτίσις, ημέραν Προεόρτιον.

Μετά τήν β Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ’

Ταχύ προκατάλαβε

Τοίς λόγοις εκόσμησας, τήν Εκκλησίαν Χριστού, τοίς έργοις ετίμησας, τά κατ’ εικόνα Θεού, Σπυρίδων μακάριε, έλαμψας εν τώ κόσμω, τή εν σοί σωφροσύνη, χάριτας ιαμάτων, απαστράπτων τοίς πάσι, διό καί εορτάζομεν πίστει τήν μνήμην σου.

Δόξα… τό αυτό

Καί νύν…

Προεόρτιον

Παρθένοι προεξάρξατε, τή τής Παρθένου χαρά, μητέρες αινέσατε, τήν προπομπήν τής Μητρός, Χριστού τού Θεού ημών, Μάγοι σύν τοίς Αγγέλοις, σύν ημίν οι Ποιμένες, έρχεται γάρ εν πόλει, Βηθλεέμ τού γεννήσαι, Αυτής ταίς ικεσίαις, σώσον ημάς ο Θεός.

Μετά δέ τόν Πολυέλεον

Κάθισμα

Ήχος πλ. δ’ Τήν Σοφίαν

Ανακτόροις καί μύσταις θεοπρεπώς, εν συλλόγω πανσέπτω φιλοσοφών, τρανώς διεσάφησας, τής Τριάδος τήν δύναμιν, καί γάρ κηρύττων ώφθης, μονάδα θεότητος, καί εν μιά ουσία σαφώς εδογμάτισας, όθεν υπέρ λόγον, κατ’ επίπνοιαν θείαν, καθείλες τόν φλύαρον, τή δυνάμει τού Πνεύματος, Ιεράρχα θεσπέσιε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε θρόνε πυρίμορφε τού Θεού, Χαίρε Κόρη Καθέδρα βασιλική, Κλίνη πορφυρόστρωτε, χρυσοπόρφυρε θάλαμε, Χλαμύς αλουργόχροε, τιμαλφέστατον Τέμενος, αστραπηφόρον Άρμα, Λυχνία πολύφωτε, Χαίρε Θεοτόκε, δωδεκάτειχε Πόλις, καί Πύλη χρυσήλατε, καί Παστάς αγλαόμορφε, αγλαόχρυσε Τράπεζα, θεοκόσμητον Σκήνωμα, Χαίρε ένδοξε Νύμφη ηλιοστάλακτε, Χαίρε μόνη ψυχής μου ευπρέπεια.

Οι Αναβαθμοί, τό α' Αντίφωνον τού δ' Ήχου.

Οι Αναβαθμοί Αντίφωνον Α'

· Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ' αυτός αντιλαβού, καί σώσον Σωτήρ μου.

· Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από τού Κυρίου, ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει υψούται λαμπρύνεται, τή τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.

Προκείμενον Ήχος δ’

Τό στόμα μου λαλήσει σοφίαν, καί η μελέτη τής καρδίας μου σύνεσιν.

Στίχ. Ακούσατε ταύτα πάντα τά έθνη.

Τό, Πάσα πνοή. Ευαγγέλιον. Ο Ν’

Δόξα... Ταίς τού Ιεράρχου…

Καί νύν... Ταίς τής Θεοτόκου...

Είτα τό lδιόμελον Ήχος πλ. β’

Πατέρων αγλάϊσμα, Σπυρίδων σοφέ, καί ακροθίνιον, τή τών θαυμάτων σου αίγλη, τής οικουμένης φωτίζων τά πέρατα, καί τής Αρείου λύσσης καθαιρέτης φανείς, τόν Σωτήρα ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Ο Κανών τής Θεοτόκου, καί τού Αγίου. Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α’ Ήχος β’

«Εν βυθώ κατέστρωσε ποτέ, τήν Φαραωνίτιδα, πανστρατιάν η υπέροπλος δύναμις, σαρκωθείς ο Λόγος δέ, τήν παμμόχθηρον αμαρτίαν εξείληψεν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

Τών πραέων γήν καταλαβών, Πάτερ ως πραότατος, καί συμπαθής καί καθαρός γενόμενος, τόν επανιστάμενον, τή καρδία μου, καταπράϋνον κλύδωνα, όπως εν γαλήνη θεία, γεγονώς ανευφημήσω σε.

Γεωργίαις θείαις τήν ψυχήν, Πάτερ καθηράμενος, θεοειδής Σπυρίδων εχρημάτισας, καί τού θείου Πνεύματος, τήν υπέρλαμπρον κατεπλούτησας έλλαμψιν, όθεν καταυγάζεις, τούς ειλικρινώς σε μακαρίζοντας.

Εκ ποιμνίων ώσπερ τόν Δαυϊδ, σέ αναλαβόμενος, ο Πλαστουργός, λογικής ποίμνης έθετο ποιμένα πανάριστον, τή απλότητι καί πραότητι λάμποντα, καί τή ακακία, Όσιε ποιμήν καλλωπιζόμενον.

Θεοτοκίον

Παναγία άχραντε Αγνή, φώτισον, αγίασον, τόν λογισμόν, καί τήν ψυχήν μου δέομαι, τά νέφη σκεδάζουσα, τής αγνοίας μου, καί τού σκότους εξαίρουσα, τού τής αμαρτίας, όπως κατά χρέος μακαρίζω σε.

Ωδή γ’

«Εν πέτρα με τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ’ εχθρούς μου, ηυφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν, ουκ έστιν άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ούκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε».

Τόν νούν σου απαθεία καταλαμπρύνας, καί θεία ταπεινώσει καθωραϊσας, χαρίσματα τού Πνεύματος υπεδέξω, διώκειν πνεύματα, λύειν νοσήματα, τών πιστώς τιμώντων σε Ιερώτατε.

Τόν όφιν τόν αρχέκακον αποκτείνας, τόν τρόπον τόν φιλάργυρον συμπατήσας, οικτείρων τόν δεόμενον Ιεράρχα, όφιν μετέβαλες, χρυσούν εις κόσμιον, ιεραίς εντεύξεσι Πάτερ Όσιε.

Ανήλθες πρός τό όρος τής θεωρίας, εισέδυς εις τόν γνόφον τής απαθείας, πλαξί δέ τής καρδίας σου εισεδέξω, Νόμον σωτήριον, ως ιερώτατος, καί θεράπων γνήσιος τού Δεσπότου σου.

Θεοτοκίον

Θεράπευσον τά τραύματα τής ψυχής μου, τόν νούν μου σκοτιζόμενον αμελεία, Θεόνυμφε καταύγασον, ίνα ψάλλω, ουκ έστιν άμεμπτος ως σύ Πανάμωμε, καί ούκ έστιν άχραντος, πλήν σου Δέσποινα.

Κάθισμα

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εκ ποιμνίων προβάτων τήν τού Χριστού, Εκκλησίαν ποιμαίνειν προχειρισθείς, ποιμήν θεοπρόβλητος, συ Σπυρίδων ανέλαμψας, κακοδοξίας λύκους, ελάσας τοίς λόγοις σου, εν ευσεβείας πόα, αυτήν εκτρεφόμενος, όθεν αναμέσον, θεοφόρων Πατέρων, τήν πίστιν ετράνωσας, τή σοφία τού Πνεύματος, Ιεράρχα μακάριε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα… Καί νύν…

Προεόρτιον Ήχος ο αυτός

Τό προσταχθέν μυστικώς

Τών γενεθλίων τού Χριστού τά Προεόρτια, επιτελούντες οι πιστοί πανηγυρίσωμεν, καί αξίως άπαντες προϋπαντήσωμεν, ως Μάγοι δωροφορούντες τάς αρετάς, καί άδοντες τών Αγγέλων άσμα καινόν, τώ εκ Κόρης θεόπαιδος, εν Βηθλεέμ άνευ σποράς, γεννωμένω Θεώ ημών, όν δοξάζει τά σύμπαντα.

Ωδή δ’

«Ελήλυθας εκ Παρθένου ου πρέσβυς ουκ Άγγελος, αλλ’ αυτός ο Κύριος, σεσαρκωμένος καί έσωσας, όλον με τόν άνθρωπον, διό κραυγάζω σοι, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Τοίς άνθραξι, τού σεπτού αναπτόμενος Πνεύματος, παθών ευκατάπρηστον, ύλην Παμμάκαρ ενέπρησας, κόσμον δέ πυρσεύμασι, τών αρετών σου Σπυρίδων κατελάμπρυνας.

Πυθομένω, η νεκρά σοι φωνήν Πάτερ δέδωκε, ποτάμια ρεύματα, σαίς επεσχέθη προστάξεσιν, ώφθης γάρ μακάριε, τερατουργός, θείαν χάριν κληρωσάμενος.

Νεκρώσας σου, τής σαρκός τάς κινήσεις θεόπνευστε, νεκρούς εξανέστησας, ζωοποιώ σου προσρήματι, όθεν ικετεύω σε, τήν νεκρωθείσαν ψυχήν μου Πάτερ ζώωσον.

Θεοτοκίον

Προφήταί σου, μυστηρίου τό βάθος προήγγειλαν, τό ακατανόητον, μόνη γάρ έτεκες Άχραντε, τόν απεριόριστον, σεσαρκωμένον δι’ οίκτον αδιήγητον.

Ωδή ε’

«Ο φωτισμός, τών εν σκότει κειμένων, η σωτηρία, τών απεγνωσμένων Χριστέ Σωτήρ μου, πρός σέ ορθρίζω, Βασιλεύ τής ειρήνης, φώτισόν με τή επιλάμψει σου, άλλον γάρ εκτός σου, Θεόν ουκ επίσταμαι».

Ο ποταμός τών εν σοί χαρισμάτων, πάσαν αρδεύει Όσιε καρδίαν, πάσι δωρείται, ρώσιν πλουσίαν, πάντας πρός δόξαν διεγείρει τού σέ δοξάσαντος, καί θαυματουργίαις, παντοίαις τιμήσαντος.

Σέ βασιλεύς, ο επίγειος μάκαρ τού Βασιλέως, τού επουρανίου σαφώς επέγνω, γνήσιον δούλον, εκ χαρίσματος θείου πεπληρωμένον, έν τώ παρείναί σε μέγαν ιατρόν, πρός Θεού μηνυόμενον.

Τού Αβραάμ, τόν φιλόξενον τρόπον σύ εμιμήσω, πάσι τής οικίας σου τάς εισόδους αναπετάσας, καί τοίς πάσι τά πάντα χρηματίσας, καί προμηθούμενος, τών εν περιστάσει, Σπυρίδων μακάριε.

Θεοτοκίον

Νέον ημίν, απεγέννησας βρέφος τόν πρό αιώνων, Κόρη γεννηθέντα, Πατρός ανάρχου, όν εκδυσώπει, ως Υιόν καί Θεόν σου οικτειρήσαι, τούς Θεοτόκον σε, Πάναγνε ψυχή, καθαρά καταγγέλλοντας.

Ωδή ς’

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον, τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, Εκ φθοράς, ο Θεός με ανάγαγε».

Ο χρυσός ως πηλός σοι λελόγισται, τή υπέρ χρυσόν απαθεία αστράπτοντι, καί πλουτισθέντι Όσιε, δωρεαίς ταίς παγχρύσοις τού Πνεύματος.

Καθαρώς λειτουργών τώ Δεσπότη σου, πλήθος έσχες Όσιε, καθυπακούόν σοι, Αγγελικών Δυνάμεων, αοράτοις φωναίς Ιερώτατε.

Ο περίδοξος πάνσοφε βίος σου, κόσμω σε περίδοξον, Πάτερ ειργάσατο, διό τήν θείαν μνήμην σου, γεγηθότες τελούμεν υμνούντές σε.

Θεοτοκίον

Ουρανών πλατυτέρα η μήτρα σου, γέγονεν απείρανδρε, Θεόν χωρήσασα, τόν μηδαμού χωρούμενον, Παναγία Παρθένε πανύμνητε.

Κοντάκιον

Ήχος β’ Τά άνω ζητών

Τώ πόθω Χριστού τρωθείς Ιερώτατε, τόν νούν πτερωθείς, τή αίγλη τού Πνεύματος, πρακτική θεωρία, τήν πράξιν εύρες θεόληπτε, θυσιαστήριον θείον γενόμενος, αιτούμενος πάσι θείαν έλλαμψιν.

Ο Οίκος

Τόν εκ κοιλίας ηγιασμένον Ιεράρχην Κυρίου, ανευφημήσωμεν νύν Σπυρίδωνα, τόν τής χάριτος πλάκας δεξάμενον θείας δόξης, καί εν θαύμασι περιβόητον πάσι, καί ως θερμόν καί αυτόπτην τής θείας ελλάμψεως, ως τών πενήτων προστάτην, καί τών αμαρτανόντων ψυχαγωγόν, ούτος γάρ θύων τώ βήματι τού Χριστού, Ιεράρχης πιστός αναδέδεικται, αιτούμενος πάσι θείαν έλλαμψιν.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΒ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί θαυματουργού Σπυρίδωνος.

Στίχοι

· Ο θαυματουργός κάν τέθνηκε Σπυρίδων,

· Τού θαυματουργείν ουκ έληξεν εισέτι.

· Αμφί δωδεκάτην Σπυρίδων βίοτον λίπε τόνδε.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Συνετού.

Στίχοι

· Τόν Συνετόν κτείνουσι άφρονες ξίφει,

· Τόν ευσεβή τιμώντα πίστιν εμφρόνως.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Πατρός ημών Αλεξάνδρου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, τού Ιερομάρτυρος.

Στίχοι

· Ο Αλέξανδρος, είς ών τών θυηπόλων,

· Άνευ αίματος, είς ήν καί τών Μαρτύρων.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Οσίων Πατέρων ημών Αμωναθά καί Άνθου.

Στίχοι

· Μισώ τά τής γής Άγγελοι δέξασθέ με,

· Aμωναθάς ο θείος εκλείπων λέγει.

· Τό τού Προφήτου προσφόρως Δαυϊδ λέγων,

· Ως άνθος αγρού θείος Άνθος ερρύη.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ’

«Αντίθεον πρόσταγμα παρανομούντος, τυράννου μετάρσιον τήν φλόγα ανερρίπισε, Χριστός δέ εφήπλωσε, θεοσεβέσι Παισί, δρόσον τήν τού Πνεύματος, ο ών ευλογημένος καί υπερένδοξος».

Μωσέως τό άπλαστον, Δαυϊδ τό πράον, Ιώβ τού Αυσίτιδος τό άμεμπτον κτησάμενος, τού Πνεύματος γέγονας κατοικητήριον, μέλπων ιερώτατε, ο ών ευλογημένος καί υπερένδοξος.

Ψεκάδες τή κάρα σου εν ώρα θέρους, ουράνιαι στάζουσαι, τό μέλλον προεσήμαινον, Θεός γάρ ως έφησας, τήν θείαν μνήμην σου, Όσιε εδόξασε, πιστούς καθαγιάζων τή μεσιτεία σου.

Συνόδω Πατέρων σε Θεός δοξάζει, εν κρίσει τούς λόγους σου, φυλάξαντα μακάριε, ούς πίστει προσήγαγες, τόν αλογώτατον, Άρειον μωραίνοντας σαφώς, καί καταργούντας τήν τούτου ένστασιν.

Θεοτοκίον

Τόν βότρυν εβλάστησας αρρήτω λόγω, Παρθένε ως άμπελος, τόν μόνον αγεώργητον, οίνον αναβλύζοντα πάντας ευφραίνοντα, πάντας αγιάζοντα βροτούς, καί πάσαν μέθην δεινών εξαίροντα.

Ωδή η’

«Κάμινος ποτέ, πυρόςεν Βαβυλώνι, τάς ενεργείας διεμέριζε, τώ θείω προστάγματι, τούς Χαλδαίους καταφλέγουσα, τούς δέ πιστούς δροσίζουσα ψάλλοντας, Ευλογείτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον».

Κάμινον παθών, ταίς θείαις επομβρίαις, τού θείου Πνεύματος κατέσβεσας, καί δρόσον επήγασας, νοσημάτων Πάτερ καύσωνα, εξαίρουσαν τών πίστει σοι, πάντοτε προσιόντων, μάκαρ Σπυρίδων πανόλβιε.

Άκακος ευθύς, καί πράος συμπαθής τε, καί ανεξίκακος γεγένησαι, αγάπη φιλόξενος, Ιεράρχης ιερώτατος, φρονήματι κοσμούμενος, Όσιε όρθοδόξω, όθεν σε πίστει γεραίρομεν.

Πάλαι σοι φωνήν, ως ζώσα η θανούσα, διερωτώντι Πάτερ δέδωκεν, ώ θαύμα εξαίσιον! ώ παράδοξον μυστήριον! ώ χάριτος ής έτυχες! βίω κεκοσμημένος, Αγγελικώ αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Πάθη τής εμής, θεράπευσον καρδίας, τή συμπαθεία σου πανύμνητε, τόν νούν μου ειρήνευσον, τήν ψυχήν μου φωταγώγησον, καί βαίνειν με ευόδωσον, τρίβους πρός σωτηρίους, όπως αεί μεγαλύνω σε.

Ωδή θ’

«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν τά εσκορπισμένα, Διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

Ανάρχου Γεννήτορος, τρανώς Υιόν εκήρυξας, Ομοούσιον Πάτερ, καί συναϊδιον, μέσον θεοφόρων Πατέρων μεγαλυνθείς, καί τών ανομούντων, εμφράξας τά στόματα, Ιεράρχα παμμακάριστε.

Πολύφωτε ήλιε, Πατέρων εγκαλλώπισμα, Ιερέων τό κλέος, Αγγέλων σύσκηνε, τούς τήν φωτοφόρον σου μνήμην, χαρμονικώς, νύν επιτελούντας, φωτός καταξίωσον, ανεσπέρου ταίς Πρεσβείαις σου.

Τά θεία σκηνώματα, η πύλη η ουράνιος, η τών εορταζόντων τερπνή ομήγυρις, τήν ηγιασμένην ψυχήν σου, καί αρεταίς καθωραϊσμένην, παμμάκαρ εδέξατο, εν φωνή αγαλλιάσεως.

Θεοτοκίον

Τό μέγα μυστήριον, τής υπέρ νούν λοχείας σου, καταπλήττει Αγγέλους θεοχαρίτωτε, θέλγει τών Οσίων τόν δήμον, τούς ιερούς ευφραίνει Πατέρας, ενθέως υμνουντάς σε, τήν ελπίδα τών ψυχών ημών.

Εξαποστειλάριον

Φώς αναλλοίωτον Λόγε

Σέ εξ αλόγου ποίμνης, μετήγαγεν εις λογικήν, τό Πνεύμα πνευματοφόρε, ως τόν Μωσέα καί Δαυϊδ, ών εμιμήσω τό πράον, Σπυρίδων φώς οικουμένης.

Έτερον, Εν Πνεύματι τώ Ιερώ

Εδόξασεν εν θαύμασι, καί έν τέρασι πλείστοις, ο Κύριος μακάριε, εν γάρ θεία Συνόδω, Τριάδα ανεκήρυξας, καί νεκρούς ανέστησας, τόν όφιν χρυσούν ειργάσω, ποταμού δέ τό ρείθρον, παραδόξοις προσευχαίς, ανέστειλας καί διήλθες.

Θεοτοκίον

Εκύησας Πανάχραντε, τόν Θεού Θεόν Λόγον, τώ κόσμω τήν σωτήριον, εκτελούντα πανσόφως, οικονομίαν αρίστην, διά τούτό σε πάντες, υμνολογούμεν αξίως, ως πρεσβεύουσαν τούτω λυτρωθήναι ημάς νόσων, καί παντοίων κινδύνων.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α’

Τών ουρανίων ταγμάτων

Εν τή τού Πνεύματος αίγλη καταλαμπόμενος, τό ζοφερόν καθείλεν, ο σοφός Ιεράρχης, Αρείου τό ληρώδες, όθεν απλώς, δογματίσας Τριάδα πιστώς, υπό σοφών εδοξάσθη καί συνετών, καί τήν σύνοδον εκύρωσεν. (Δίς)

Ταίς ουρανίαις ακτίσι περιλαμπόμενος, καί τή Χριστού δυνάμει, τάς ιάσεις παρέχων, ψυχών τε καί σωμάτων, τών πίστει καί νύν, εκτελούντων τήν μνήμην σου, θεομακάριστε Πάτερ θαυματουργέ, μή ελλίπης υπερεύχεσθαι.

Τού αμπελώνος εργάτης διά τής πίστεως, τών εντολών εδείχθης, τού Χριστού θεοφόρε, διό τής Βασιλείας, τής άνω λαβών, μυστικώς τό δηνάριον, αδιαλείπτως προσεύχου υπέρ ημών, τών τιμώντων σε Σπυρίδων σοφέ.

Δόξα... Ήχος δ’

Όσιε Πάτερ, Ιεράρχα αοίδιμε, αποστολικής διδασκαλίας γενόμενος έμπλεως, καί τού θείου Πνεύματος καταγώγιον, δι’ εναρέτου πολιτείας αναδειχθείς, τής Εκκλησίας τούς λύκους, διά δογμάτων απήλασας, καί ορθόδοξον πίστιν σαφώς τρανώσας, στύλος αναδείκνυσαι, καί ευσεβείας πρόμαχος, Όθεν καί θαυματουργών εν τοίς πέρασιν, όφιν εις χρυσούν μετέβαλες, καί νεκράν πρός ερώτησιν ήγειρας, Αλλ’ ώ Πατέρων αξιάγαστε, καί Διδασκάλων συνόμιλε, τόν Σωτήρα πρέσβευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν...

Εκ παντοίων κινδύνων τούς δούλους σου φύλατε, ευλογημένη Θεοτόκε, ίνα σε δοξάζωμεν, τήν ελπίδα τών ψυχών ημών.

Δοξολογία μεγάλη καί Απόλυσις.

Εις τήν Λειτουργίαν

Τυπικά, καί από τού Κανόνος, Ωδή γ’ καί ς’.

Κοινωνικόν

Εις μνημόσυνον αιώνιον έσται Δίκαιος. Αλληλούια.