ΤΗ ΙΑ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Δανιήλ τού Στυλίτου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ’

Τί υμάς καλέσωμεν Άγιοι;

Τί σε Δανιήλ ονομάσωμεν; ασκητήν, ότι τά πάθη καθυπέταξας τώ νώ, Αθλητήν, ότι πρός πάσαν εκαρτέρησας ποινήν, πρός ύψος, από γής στύλον αιρόμενον, εν πέτρα αληθείας ερειδόμενον, αγωνιστήν προθυμότατον, καί ιατρόν εμπειρότατον, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τί σε Δανιήλ προσφθεγξώμεθα; τών παθών εκριζωτήν, καί φυτοκόμον αρετών, αληθή θαυματουργόν, καί πρεσβευτήν αμαρτωλών, πνευμάτων ελατήρα γενναιότατον, φωστήρα ευσεβεία διαλάμποντα, του Πνεύματος καταγώγιον, τής Εκκλησίας υπέρμαχον, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τί σε Δανιήλ νύν καλέσωμεν; Μοναστών υπογραμμόν, καί εγκρατείας παιδευτήν, εγκαλλώπισμα πιστών, καί ιαμάτων αυτουργόν, λυχνίαν, τοίς εν σκότει φώς αυγάζουσαν, Αγγέλων συμπολίτην καί ισότιμον, τού Παραδείσου οικήτορα, καί επουράνιον άνθρωπον, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Ήχος πλ. α’

Τού Στουδίτου

Τό εμπιστευθέν σοι τάλαντον παρά Χριστού, καλώς εργασάμενος Όσιε Πάτερ, ανεδείχθης καί μετά θάνατον, δαιμόνων φυγαδευτής, καί ιατήρ ποικίλων αρρωστημάτων, στύλος καί εδραίωμα, καί όρος Άγιον, τής Εκκλησίας τού Χριστού, διό σε ικετεύομεν, Δανιήλ θαυματουργέ, τήν ειρήνην αίτησαι, καί ταίς ψυχαίς ημών, τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Η Κεχαριτωμένη, μεσίτευσον σαίς δεήσεσι, καί αίτησαι ταίς ψυχαίς ημών, πλήθος οικτιρμών, καί τόν ιλασμόν, τών πολλών παραπτωμάτων δεόμεθα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Χαίροις ασκητικών

Πάθος σου τό σεπτόν η σεμνή, καί πανυπέραγνός σου Μήτηρ Μακρόθυμε, παντάναξ εωρακυία, δακρυρροούσα πικρώς, καί τά στήθη τύπτουσα εκραύγαζεν, Ιησού μου γλυκύτατε, πρόσφθεγμά μοι σωτήριον, φώς παντός κόσμου, θείε Ήλιε άδυτε, πώς εν ξύλω σε, σταυρικώ νύν κρεμάμενον, οία κακούργον βλέπουσα, καί λόγχη τήν άχραντον, φεύ μοι! πλευράν τετρωμένον, καθυπομείνω καί ζήσομαι, Υιέ καί Θεέ μου, ειμή λάμψει μοι τό φώς σου τής αναστάσεως;

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Απολυτίκιον Ήχος α’

Υπομονής στύλος γέγονας, ζηλώσας τούς Προπάτορας Όσιε, τόν, Ιώβ εν τοίς πάθεσι, τον Ιωσήφ εν τοίς πειρασμοίς, καί τήν τών ασωμάτων πολιτείαν, υπάρχων εν σώματι, Δανιήλ Πατήρ ημών, Όσιε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημων.

Καί τά λοιπά τού Εσπερινού καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς.

Ύμνοις γεραίρω Δανιήλ τόν Στυλίτην. Ο Ιωσήφ.

Ωδή α’ Ήχος πλ. δ’

«Άσωμεν τώ Κυρίω πάντες λαοί, τώ εν θαλάσση Ερυθρά, τόν Φαραώ βυθίσαντι, ωδήν επινίκιον, ότι δεδόξασται».

Ύμνοις ανευφημήσαι, μέλλοντι τήν μνήμην σου μακάριε, φωτοφόρον μοι αίγλην, Δανιήλ ουρανόθεν κατάπεμψον.

Μέγας ήλιος όντως, Πάτερ εξανέτειλας τοίς πέρασιν, αρετών δαδουχία, καταυγάζων πιστών τά συστήματα.

Νόμοις τοίς τού Δεσπότου, Πάτερ καθυπείκων απενέκρωσας, εγκρατεία τήν σάρκα, καί υπέταξας ταύτην τώ Πνεύματι.

Θεοτοκίον

Όλος άνθρωπος ώφθη, μείνας όπερ ήν καί μετά σάρκωσιν, ο εκ σού Θεοτόκε, γεννηθείς αναλλοίωτος Κύριος.

Ωδή γ’

«Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μόνε Φιλάνθρωπε».

Ράβδω τής εγκρατείας, τήν τών παθών θάλασσαν, Πάτερ διαρρήξας, διέβης ακαταπόντιστος, καί όρος έφθασας, τής αληθούς απαθείας, καί Θεώ ωμίλησας νού καθαρότητι.

Ανελθών είς τό ύψος, τών αρετών γνώριμος, γέγονας τώ κόσμω εν στύλω, μένων μετέωρος, καί τή λαμπρότητι, τών παραδόξων θαυμάτων, καταυγάζων πίστει σοι, τούς προσανέχοντας.

Ιδρυμένος εν πέτρα, τής τού Θεού γνώσεως, πάσαις μεθοδείαις δαιμόνων, ώφθης ακλόνητος, στύλω τό σώμα δέ, επί τής γής ανυψώσας, τήν ψυχήν επτέρωσας, πρός τά ουράνια.

Θεοτοκίον

Ρύσαι τής τών παθών με, επαγωγής Δέσποινα, καί τούς πολεμούντας εχθρούς μοι, νύν εκπολέμησον, στήριξον πέτρα με, τών τού Θεού θελημάτων, τήν ψυχήν μου φώτισον, Πύλη τού θείου φωτός.

Ο Ειρμός

«Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μόνε Φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ’

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εγκρατεία καί πόνοις καί προσευχαίς, τήν ψυχήν σου κοσμήσας θεοπρεπώς, γέγονας συμμέτοχος, τών Αγγέλων μακάριε, καί τών θαυμάτων όντως, χαρίσματα έλαβες, τού ιάσθαι τάς νόσους, τών πίστει τιμώντων σε, όθεν καί δαιμόνων, απελαύνων τά πλήθη, παρέχεις ιάματα, τοίς ανθρώποις μακάριε, Δανιήλ αξιάγαστε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήιμην σου.

Θεοτοκίον

Τήν Βασίλισσαν πάντες δεύτε πιστοί, τήν Μητέρα τού πάντων Δημιουργού, φωναίς μεγαλύνωμεν, καί υμνούντες βοήσωμεν, Η τής χαράς αιτία, Παρθένε πανύμνητε, τούς τιμώντάς σε σώζε, καί σκέπε πρεσβείαις σου, έχεις γάρ ως Μήτηρ, τού Θεού παρρησίαν, λυτρούσθαι εκ θλίψεων, καί πληρούν τά αιτήματα, τών πιστώς εκβοώντων σοι, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ τών πταισμάτων δούναι τήν συγχώρησιν, τοίς ευσεβώς προσκυνούσι, τόν άχραντον τόκον σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρικόν καθορώσα πάθος σεμνή, τού Υιού καί Θεού σου σπλάγχνα πικρώς, σπαράττουσα έκραζες, ολολύζουσα πάναγνε, Πώς εκών ετάθης, καί θάνατον Δέσποτα, σαρκικόν εδέξω, φρικτόν όντως άκουσμα! όθεν ανυμνώ σου, τό απόρρητον Σώτερ, καί άφραστον βούλημα, ότι σώσαι ελήλυθας, τό πλανώμενον πλάσμα σου, Ανάστηθι αλλ’ όμως Υιέ, καί χαράς τήν καρδίαν πλήρωσον, ο ευφροσύνης τά πάντα, πληρώσας τώ πάθει σου.

Ωδή δ’

«Σύ μου ισχύς Κύριε, σύ μου καί δύναμις, σύ Θεός μου, σύ μου αγαλλίαμα, ο Πατρικούς κόλπους μή λιπών, καί τήν ημετέραν, πτωχείαν επισκεψάμενος, διό σύν τώ Προφήτη, Αββακούμ σοι κραυγάζω, Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε».

Ως φωταυγή ήλιον, Πάτερ αοίδιμε, επί στύλου, λάμποντα τεθέασαι, τόν τού Θεού, δούλον Συμεών, καί ταίς πηγαζούσαις, εκ τούτου θείαις λαμπρότησιν, ενθέως κατηυγάσθης, Δανιήλ καί κατ’ ίχνος, τής αυτού πολιτείας εβάδισας.

Δαιμονικάς φάλαγγας, όπλω τής πίστεως, ετροπώσω, ρείθροις τε κατέκλυσας, τών προσευχών, λύμην τήν αυτών, Πάτερ αναστείλας, ήν ενεποίουν τοίς πλέουσι, καί έσωσας τούς πίστει, τώ Χριστώ μελωδούντας, Τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε.

Αναστηλών, Πάτερ σαυτόν παμμακάριστε, ολονύκτως, ίστασο ως άσαρκος, αμετεώριστον τής ψυχής, όμμα κεκτημένος, καί καθαρόν ώσπερ έσοπτρον, τού Πνεύματος τήν αίγλην, καί τάς θείας εμφάσεις, καθαρά διανοία δεχόμενος.

Θεοτοκίον

Νόμοι εν σοί, φύσεως κεκαινοτόμηνται, νομοδότην, Λόγον γάρ εγέννησας, υπέρ αιτίων ως αληθώς, Πάναγνε καί λόγον, τής αλογίας ρυσάμενον, τό γένος τών ανθρώπων, τών πιστώς μελωδούντων, Τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε.

Ωδή ε’

«Ίνα τί με απώσω, από τού προσώπου σου τό φώς τό άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον, αλλ’ επίστρεψόν με, καί πρός τό φώς τών εντολών σου, τάς όδούς μου κατεύθυνον δέομαι».

Ίνα τής αθανάτου, δόξης επιτύχης, σαρκός εθανάτωσας, τάς ορέξεις Πάτερ, καί παθών τάς ορμάς εχαλίνωσας, εγκρατείας πόνοις, καί ποταμός θαυμάτων ώφθης, καί πηγή ιαμάτων αοίδιμε.

Ήν διώδευσε τρίβον, Πάτερ επί γής Συμεών ο θαυμάσιος, εν εκτάσει μάκαρ, γεγονότι σοι ώφθη δεικνύων σοι, σύν δυσίν Αγγέλοις, δεύρο βοών, καί στήθι πρός με, πρός Θεόν ανυψούμενος χάριτι.

Λαμπρυνόμενος αίγλη, Πάτερ ανεσπέρου, καί θείας ελλάμψεως, τών δαιμόνων ζόφον, καί παθών τήν ομίχλην εδίωξας, καί ωράθης στύλος, φωτοειδής καί κλίμαξ όντως, πρός Θεόν τους πιστούς επανάγουσα.

Θεοτοκίον

Τόν Δεσπότην τεκούσα, ώφθης υπερτέρα, τών άνω Δυνάμεων, καί βροτών τήν φύσιν, εθεούργησας μόνη Πανύμνητε, Θεοτόκον όθεν, παναληθή ψυχή καί γλώσση, οι πιστοί σε Παρθένε δοξάζομεν.

Ωδή ς’

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επακουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Ο νούς σου τή πρός Θεόν, εγγύτητι λαμπρυνόμενος, ανάλωτος ηδονών, πυρί Πάτερ έμεινε, καί παθών ανώτερος, καί τής πρός τό σώμα, προσπαθείας υψηλότερος.

Ναμάτων ζωοποιών, τών χαρισμάτων τού Πνεύματος, πλησθείσά σου η ψυχή, θεόφρον πανόλβιε, ποταμούς ανέβλυσεν, ιαμάτων όντως, όχετους παθών ξηραίνοντας.

Θεοτοκίον

Σέ προστασίαν πιστοί, καί τείχος κεκτήμεθα, οι εν βυθώ τών κακών, καί σάλω τών θλίψεων, αεί κινδυνεύοντες, Θεοτόκε μόνη, τών βροτών τό καταφύγιον.

Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επακουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ’

Ως απαρχάς τής φύσεως

Ώσπερ αστήρ πολύφωτoς, συ αναβάς μακάριε, επί τού στύλου τόν κόσμον εφώτισας, εν τοίς οσίοις έργοις σου, καί τό σκότος τής πλανης, απεδιώξας Πάτερ, διό δεόμεθα, καί νύν επίλαμψον, εν ταίς καρδίαις τών δούλων σου, τό άδυτον φως τής γνώσεως.

Ο Οίκος

Ηώ δή ρυπαρά πρός τήν αίνεσιν, τών αγώνων σου Πάτερ πέφυκεν, ου γάρ έχω αγνήν τήν καρδίαν μου, καί γάρ ταύτην αισχρώς κατεμόλυνα, αλλά μοι δίδου λόγον Άγιε, καθαρώς ανυμνήσαι τήν σήν πολιτείαν, ήν εθαύμασαν όντως καί Άγγελοι, καί γάρ γέγονας ώσπερ ασώματος, ειληφώς τό άδυτον φώς τής γνώσεως.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΑ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Δανιήλ τού Στυλίτου.

Στίχοι

· Καί γήϊνον πάν, αλλά καί γήν εκκλίνων,

· Οικεί Δανιήλ πρίν στύλον, καί νύν πόλον.

· Ενδεκάτη Δανιήλ στυλοβάμων εύρατο τέρμα.

Τή αυτή ημέρα, τού Οσίου Πατρός ημών Λουκά, τού νέου Στυλίτου.

Στίχοι

· Πρός ύψος ανήνεγκε τόν Λουκάν στύλος,

· Λουκάς δέ τόν νούν πρός Θεόν, πρός όν τρέχει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ακεψεή καί Αειθαλά.

Στίχοι

· Ακεψεήν βλέπων με πάσχοντα ξίφει,

· Αειθαλά, ζήλωσον, Εζήλωσά σε.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη Μείρακός τινος, καί διήγησις πάνυ ωφέλιμος.

Τή αυτή ημέρα, Άθλησις τού Αγίου Μάρτυρος Βαρσαβά.

Στίχοι

· Θύσας Βαρσαβά ζήθι, λυτρωθείς ξίφους.

· Άνω ποθώ ζήν, θάττον ηκέτω ξίφος.

Τών Αγίων Μαρτύρων Τερεντίου, Βικεντίου, Αιμιλιανού, καί Βεβαίας.

Στίχοι

· Τμηθέντες εμφαίνουσι τρείς τε καί μία

· Θεού Τρία πρόσωπα καί φύσιν μίαν.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς.

Ωδή ζ’

«Παίδες Εβραίων εν καμίνω, κατεπάτησαν τήν φλόγα θαρσαλέως, καί εις δρόσον τό πύρ, μετέβαλον βοώντες, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας».

Τάξεις Αγγέλων σου τήν στάσιν, κατεπλάγησαν παμμάκαρ θεοφόρε, μετά σώματος γάρ, τήν τούτων πολιτείαν, αναλαβών εκραύγαζεν, ο Θεός ευλογητός εί.

Ύψει αϋλου πολιτείας, προφητείας τε εκλάμπων φωταυγεία, ιαμάτων ημίν, απήστραψας ακτίνας, τοίς ευσεβώς τιμώσί σε, Δανιήλ θαυματοφόρε.

Λύσον παθών μου τήν ομίχλην, τή λαμπρότητι, παμμάκαρ σής πρεσβείας, καί πρός τρίβους ζωής, οδήγησον βοώντα, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ίλεως έσο μοι Παρθένε, καί πληγέντα με ρομφαία αμαρτίας, εν μοτώσει τής σής, θεράπευσον πρεσβείας, Ευλογημένος κράζοντα, ο καρπός τής σής κοιλίας.

Ωδή η’

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τόν Δημιουργόν, καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τών ορεκτών τό έσχατον, τών καλών τό ακρότατον, Πάτερ θεοφόρε, ακριβώς κατέλαβες, πτεροίς κουφιζόμενος, τών εναρέτων πράξεων, καί σύν ασωμάτοις, Δανιήλ ανακράζεις, οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Η τού Θεού σε δύναμις, προφανώς ενισχύσασα, φέρειν τού κρυμού, τό δυσχερές εποίησεν, ηλίου τόν καύσωνα, τάς σηπεδόνας τάς τής σαρκός, καί τών εξ αυτής, γεγενημένων σκωλήκων, τήν κάκωσιν βοώντα, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Νέος Ιώβ σύ πέφηνας, Δανιήλ αξιάγαστε, πλήθει πειρασμών, περισχεθείς καί θλίψεων, Δαυίδ τήν πραότητα, καί Ιακώβ τό άπλαστον, καί τήν σωφροσύνην, Ιωσήφ εμιμήσω, κραυγάζων, τόν Δεσπότην, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Οι Θεοτόκον Δέσποινα, Παναγία φρονούντές σε, ρήμασιν επόμενοι, τοίς σοίς πανύμνητε, σέ νύν μακαρίζομεν, ότι Θεόν μακάριον, έτεκες ημίν, όν εν δυσί ταίς ουσίαις, μιά δέ υποστάσει, ανυμνούντες βοώμεν, Λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τόν Δημιουργόν, καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ’

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο Ύψιστος εκών, κατήλθε μέχρι καί σώματος, παρθενικής από γαστρός, γενομενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Ιδού σοι πύλαι ουρανών, μεταστάντι καί τόν δρόμον τελέσαντι, Πάτερ ηνοίχθησαν, καί τών Αγγέλων τάξεις εδέξαντο, ο στεφοδότης δέ Χριστός, δόξη εστεφάνωσε, δικαιοσύνης σε, όν υμνούντες οι πιστοί μεγαλύνομεν.

Ως κρίνον Πάτερ τού αγρού, εν λειμώνι τής αθλήσεως ήνθησας, καί ως κυπάρισσος, εις ύψος ήρθης τής τελειότητος, ωσεί ελαία ψαλεφάνης τά πρόσωπα, καί μικώς, τάς καρδίας ημών, ιλαρύνων τώ ελαίω τών πόνων σου.

Στύλόν σε βάσει αρετών, στηριζόμενον η κτίσις εγνώρισε, πύργον ακλόνητον, θαυμάτων βρύσιν, λιμένα εύδιον, τών ιαμάτων θησαυρόν, δοχείον τού Πνεύματος, διό σου σήμερον, Δανιήλ επιτελεί τό μνημόσυνον.

Ηλίου σήμερον ημίν, εξανέτειλε φαιδρότερον Όσιε, η θεία μνήμη σου, πιστών καρδίας καταφωτίζουσα, δικαιοσύνης τώ φωτί ζόφον δέ διώκουσα, τών ψυχοφθόρων παθών, ήν τελούντες ευσεβώς ανυμνούμέν σε.

Θεοτοκίον

Φείσαί μου Σώτερ ο τεχθείς, καί φυλάξας τήν τεκούσάν σε άφθορον, μετά τήν κύησιν, όταν καθίσης κρίναι τά έργα μου, τάς ανομίας παρορών, καί τάς αμαρτίας μου, ως αναμάρτητος, ελεήμων ως Θεός καί φιλάνθρωπος.

Ο Ειρμός

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο Ύψιστος εκών, κατήλθε μέχρι καί σώματος, παρθενικής από γαστρός, γενομενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Εν Πνεύματι τώ Ιερώ

Τώ κρύει καί τό καύσωνι, πιεζόμενος Πάτερ, τώ σώματι μετέωρος, διετέλεσας ώσπερ, αδάμας μή καμπτόμενος, Δανιήλ πανθαύμαστε, τής φύσεως ταίς ανάγκαις, διά τούτο καί δόξης, αθανάτου σε υιόν, ηξίωσεν απολαύειν.

Θεοτοκίον, όμοιον

Εκύησας πανάχραντε, τόν Θεού Θεόν Λόγον, τώ κόσμω ο τήν σωτήριον, εκτελούντα πανσόφως, οικονομίαν αρίστην, διά τούτό σε πάντες, υμνολογούμεν αξίως, ως πρεσβεύουσαν τούτω, λυτρωθήναι ημάς νόσων, καί παντοίων κινδύνων.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.