ΤΗ Ι’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων, Μηνά τού Καλλικελάδου, Ερμογένους, καί Ευγράφου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α’

Πανεύφημοι Μάρτυρες υμάς

Μάρτυς παναοίδιμε Μηνά, εκπελματιζόμενος, τούς οφθαλμούς εκκεντούμενος, καί αφαιρούμενος, θεολόγον γλώσσαν, έφερες στερρότατα, τάς θείας αντιδόσεις σκοπούμενος, διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Χείρας εκκοπτόμενος ποδών, στέργει τήν αφαίρεσιν, ο Ερμογένης ο ένδοξος, καί κατοπτώμενος, τώ πυρί πλειόνως, ζέσιν τήν εγκάρδιον, εδήλου τώ Θεώ προσκολλώμενος, ώ καί πρεσβεύει νύν, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Μέλη συνθλαττόμενοι σοφοί, κόλπον πρός θαλάττιον, εναπερρίφητε Άγιοι, νεύσει δέ κρείττονι, γαληνόν πρός όρμον, τής τρυφής ιθύνθητε, βυθίσαντες κακίαν τού όφεως, διό πρεσβεύσατε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Έτερα Στιχηρά Ήχος δ’

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Ως αστέρες πολύφωτοι, νοητώς ανατείλαντες, εν τώ τής Εκκλησίας στερεώματι, πάσαν τήν κτίσιν φωτίζετε, καλλίνικοι Μάρτυρες, τών αγώνων τώ φωτί, καί θαυμάτων ταίς λάμψεσιν, όθεν σήμερον, τήν φωσφόρον τελούμεν γεγηθότες, καί αγίαν υμών μνήμην, στεφανηφόροι πανόλβιοι.

Καλλικέλαδον όρνιν σε, πρός τό άλσος φωνήσαντα, τών αγώνων ένδοξε, καί πρός μίμησιν, τόν Ερμογένην εκλύσαντα, Μηνάν καί τόν Εύγραφον, καί σύν τούτοις τού εχθρού, διαδράντα τά θήρατρα, τά πολύπλοκα, καί πετάσαντα θείας πρός επαύλεις, καλιάς τε ουρανίους, μεγαλοφώνως γεραίρομεν.

Kαί χειρών παναοίδιμοι, καί ποδών στερισκόμενοι, κεφαλάς τεμνόμενοι καί στρεβλούμενοι, καί πάσαις άλλαις κολάσεσι, καθυποβαλλόμενοι, ουκ ηρνήσασθε Χριστόν, ου ξοάνοις εθύσατε, αλλά χαίροντες, τής ζωής τής προσκαίρου, πρός εκείνην, τήν αιώνιον καί θείαν, μετεβιβάσθητε Μάρτυρες.

Δόξα… Ήχος πλ. β’

Όντως η γλώσσά σου, κάλαμος γραμματέως οξυγράφου, αθλητά εδείχθη, Καλλικέλαδε Μηνά, ρητορεύουσα σαφώς πίστιν ευσεβή, καί δόγματα σωτήρια, δι’ ών Θεός εδοξάσθη, καί ωραίον κάλλει, τόν Ερμογένην απέφηνας, ός τού θείου Βαπτίσματος διά σού τετύχηκε, καί τούτον συναθλητήν, καί τών αγώνων κοινωνόν, σύν Ευγράφω τώ καλώς εφεπομένω σοι, παμμάκαρ απέδειξας, καί νύν εν παρρησία, τώ τού Σωτήρος θρόνω παριστάμενοι, μή ελλίπητε πρεσβεύειν, υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος ο αυτός

Μονογενές, ομοούσιε, τώ Πατρί σου καί τώ Πνεύματι, ο εκ Παρθένου σαρκωθείς, ασυγχύτως ως οίδας αυτός, εν αγνεία φύλαττε τήν ο ποίμνην σου, εν ειρηνη καί όμονοία περιέπων αυτήν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης Χριστέ

Λαόν τόν ανομώτατον, αδίκως καθηλούντά σε, επί ξύλου, η Παρθένος καί αγνή, καί Μήτηρ σου ορώσα, ως Συμεών προέφη, τά σπλάγχνα Σώτερ διετέτρωτο.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος πλ. β’

Μαρτυρική χορεία, ευσεβείς πρόμαχοι, σήμερον πιστών αναδείκνυνται, Τυράννων, πάσαν καθελόντες δυσσέβειαν Μηνάς, Εύγραφος καί Ερμογένης οι σοφοί, όθεν τής τριφώτου συνάριθμοι, Τριάδος υπάρχοντες, τώ γνόφω τής θείας ελλάμψεως καταλαμφθέντες, σύν ασωμάτοις χορείαις αγάλλονται, τώ Θεώ καί Σωτήρι ικετεύοντες, υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης

Αγκάλας τάς αχράντους σου, εν αίς Θεόν εβάστασας, Παναγία, υφαπλώσασα νυνί, σκέπασον από πάσης, οργής ήμάς βιαίας, ελπίς τού κόσμου Θεοτόκε Αγνή.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρούμενος εσάλευσας, τήν γήν πάσαν Μακρόθυμε, τών πιστών δέ, επεστήριξας ψυχάς, διό καί ανυμνούμεν, καί πόθω προσκυνούμεν, τήν ακατάληπτόν σου δύναμιν.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ’

Τό προσταχθέν

Δι εγκρατείας, τών παθών τάς πυριφλέκτους, απονεκρώσαντες ορμάς καί τάς κινήσεις, τού Χριστού οι Μάρτυρες, έλαβον τήν χάριν, τάς νόσους αποδιώκειν τών ασθενών, καί ζώντες καί μετά τέλος θαυματουργείν, όντως θαύμα παράδοξον! ότι Οστέα γυμνά, εκβλύζουσιν ιάματα. Δόξα τώ μόνω Θεώ ημών.

Καί τά λοιπά τού Εσπερινού καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων, ού η Ακροστιχίς.

Στερρούς ανυμνώ Μάρτυρας στεφηφόρους. Ιωσήφ.

Ωδή α’ Ήχος α’

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γής, υψώθητε, Άσατε τώ Κυρίω πάσα η γή, καί εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται».

Στεφάνοις δόξης κοσμούμενοι, καί θρόνω του Θεού παριστάμενοι, καί θείου φωτός πληρούμενοι, πόθω τήν φωτοφόρον, μνήμην υμών, τούς επιτελούντας, αμαυρώσεως παθών, Μάρτυρες ρύσασθε.

Τήν θείαν στέργοντες εύκλειαν, Θεού τής καλλονής εφιέμενοι, τού βίου τερπνά απώσασθε, πάσάν τε δυναστείαν, περιφανή, καί διά θανάτου, ατελεύτητον ζωήν, Μάρτυρες εύρατε.

Ενθέω ζήλω πυρούμενοι, τό πύρ τής αθεϊας κατέσβεσαν, καί λύχνοι τό φώς πυρσεύοντες, πάσι τής ευσεβείας περιφανώς, ώφθησαν εν πίστει, Ερμογένης καί Μηνάς, οι μεγαλόφρονες.

Θεοτοκίον

Ρυσθήναι Κόρη πανάμωμε, παθών έπικρατείας τούς δούλους σου, τόν σόν εκτενώς ικέτευε, Κύριον καί Δεσπότην, όν εκ τών σών, πάναγνε αιμάτων, εσωμάτωσας ημίν, προσομιλήσαντα.

Ωδή γ’

«Τώ πρό τών αιώνων, εκ Πατρός γεννηθέντι αρρεύστως Υιώ, καί επ' εσχάτων εκ Παρθένου, σαρκωθέντι ασπόρως, Χριστώ τώ Θεώ βοήσωμεν, Ο ανυψώσας τό κέρας ημών, Άγιος εί Κύριε».

Αίγλη ουρανίω, λαμπρυνθέντες οι άγιοι Μάρτυρες, σκότος διέλυσαν ειδώλων, τής απάτης καί φέγγος, ημίν ιάσεων ήστραψαν, τοίς μελωδούσι τώ πάντων Θεώ. Άγιος εί Κύριε.

Νέκρωσιν τού ζώντος, ανιχνεύων Δεσπότου Μηνά θαυμαστέ, εκπελματούσαι καί τήν κάραν, τού τυράννου συντρίβεις, εχθρού έρείδων τούς πόδας σου, εις ασφαλή μαρτυρίου οδόν, μάρτυς ανδρικώτατα.

Ύμνει τόν Σωτήρα, Ερμογένης τάς χείρας τεμνόμενος, ιερωσύνης φαιδροτέραν, τήν στολην τών αιμάτων βαφαίς, σαφώς εργαζόμενος, καί μιμητής τού παθόντος σαρκί, χάριτι δεικνύμενος.

Θεοτοκίον

Μόνην γυναιξί σε, τήν ωραίαν τώ κάλλει ευράμενος, σωματοφόρος εκ γαστρός σου, προελήλυθε Κόρη, Χριστός, θείαις ωραιότησι, καταφαιδρύνας τό γένος ημών, όθεν σε γεραίρομεν.

Ο Ειρμός

«Τώ πρό τών αιώνων, εκ Πατρός γεννηθέντι αρρεύστως Υιώ, καί επ' εσχάτων εκ Παρθένου, σαρκωθέντι ασπόρως, Χριστώ τώ Θεώ βοήσωμεν, Ο ανυψώσας τό κέρας ημών, Άγιος εί Κύριε».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ’

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Παρωσάμενοι δόξαν τήν κοσμικήν, επτερώθησαν δόξη τή θεϊκή, Μηνάς Ερμογένης τε, καί ο ένδοξος Εύγραφος, καί προθύμω γνώμη, τόν όγκον υπέμειναν, τών δεινών βασάνων, σαρκός μή φεισάμενοι, όθεν μετά τέλος, εις βυθούς θαλαττίους, ριφέντες ιθύνθησαν, πρός λιμένα ουράνιον, οίς εν πίστει βοήσωμεν, Πρεσβεύσατε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην υμών.

Δόξα... Ήχος α’

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Μηνάς ο θαυμαστός, ο κλεινός Ερμογένης, η πάνσεπτος δυάς, τής αγίας Τριάδος, πολύθεον φρύαγμα, ανδρικώς κατεπάτησαν, καί τελέσαντες, τόν ιερώτατον δρόμον, νίκης έλαβον, εξ ουρανού τούς στεφάνους, δυνάμει τού Πνεύματος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν πάντων Ποιητήν, καί Θεόν σου καί Κτίστην, πανάμωμε Αγνή, διά Πνεύματος θείου, εν μήτρα σου εχώρησας, καί φθοράς δίχα τέτοκας, όν δοξάζοντες, σέ ανυμνούμεν Παρθένε, ως Παλάτιον, τού Βασιλέως τής δόξης, καί κόσμου αντίλυτρον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Καί σού τής καθαράς, καί πανάγνου Παρθένου, διήλθεν αληθώς, τήν καρδίαν ρομφαία, Σταυρώ ώς εώρακας, τόν Υιόν σου υψούμενον, παναμώμητε, ευλογημένη Μαρία, τό προσφύγιον, αμαρτωλών καί τό τείχος, καί κόσμου κραταίωμα.

Ωδή δ’

«Ράβδος εκ τής ρίζης Ιεσσαί, καί άνθος εξ αυτής Χριστέ, εκ τής Παρθένου ανεβλάστησας, εξ όρους ο αινετός, κατασκίου δασέος, ήλθες σαρκωθείς εξ απειράνδρου, ο άυλος καί Θεός, Δόξα τή δυνάμει σου, Κύριε».

Νόμους διαγγέλλων φωταυγείς, ανόμως σου τά όμματα, εκκεντηθείς Μηνά υπήνεγκας, καρδίας τούς οφθαλμούς, πρός τό φώς τό άδυτον, έχων εμμελώς, αποσκοπούντας, καί μέλπων χαρμονικώς. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ώφθη σου η γλώσσα τώ πυρί, τού Πνεύματος Σοφώτατε, εκτεθηγμένηεν τώ τέμνεσθαι, ελάλεις γάρ κελαδών, τού Θεού τά θαύματα, καί τού δικαστού τήν αφροσύνην, μετάγων εις ευσεβή δόξαν, εμφανώς τού ποιήσαντος.

Μεγάλως τό πάθος καρτερών, τούς πόδας αποτέμνεται, ο Ερμογένης τήν τού όφεως, καταπατών κεφαλήν, καί οδόν στελλόμενος, γνώμn ακλινεί τού Μαρτυρίου, εισάγουσαν πρός ζωήν, τής επουρανίου λαμπρότητος.

Άπληγον τηρούντι τήν ψυχήν, Χριστός σοι επιφαίνεται, σού τάς πληγάς Μηνά ιώμενος, ανδρείως τε καρτερείν, σέ εγκελευόμενος, όπως διά σού τήν σωτηρίαν, ελέους ο θελητής, πάντων τών αγίων εργάσηται.

Θεοτοκίον

Ράβδος εκ τής ρίζης, Ιεσσαί, εβλάστησας ανθήσασα, τόν φυτουργόν πάσης τής κτίσεως, μαράναντα τά φυτά, τής ακάρπου γνώσεως, πίστιν δέ ημίν αληθεστάτην, φυτεύσαντα ευσεβώς, άχραντε Παρθένε πανύμνητε.

Ωδή ε’

«Θεός ών ειρήνης, Πατήρ οικτιρμών, τής μεγάλης Βουλής σου τόν Άγγελον, ειρήνην παρεχόμενον, απέστειλας ημίν, όθεν θεογνωσίας, πρός φώς οδηγηθέντες, εκ νυκτός ορθρίζοντες, δοξολογούμέν σε, Φιλάνθρωπε».

Τί μάτην ταράττη, εβόων ομού, δικαστή παρανόμω οι Μάρτυρες, δύναμιν παρεχόμενος, παρίσταται ημίν, μόνος ο εν ισχύϊ, αήττητος υπάρχων, υπέρ ού τάς αικίσεις, καθυπομένομεν στερρότατα.

Υπήρξεν αθρόα, η μεταβολή, Ερμογένους σαφώς πρός τόν Κύριον, λουτρώ γάρ εκκαθαίρεται, καί κρίσει θεϊκή, τής αρχιερωσύνης, τό φώς αναλαμβάνει, διδαχαίς καταυγάζων, τούς εν νυκτί δεινών υπάρχοντας.

Ρητόρων λιπόντες, αδόκιμον νούν, αγραμμάτων πλοκαίς ηλιεύθητε, σοφίσαντος τού Πνεύματος, υμάς ώς αληθώς, Μάρτυρες καί πρός πάσαν, βασάνων καταιγίδα, δυνατούς εν ισχύϊ, εργαζομένου διά πίστεως.

Θεοτοκίον

Αγίων Αγγέλων, Παρθένε αγνή, υπερέχουσα ώφθης κυήσασα, βουλής μεγάλης Άγγελον, Θεόν Ειμμανουήλ, βροτούς επουρανίους, αυτού τή καταβάσει, εργασάμενον Κόρη, δι’ ευσπλαγχνίαν αδιήγητον.

Ωδή ς’

«Σπλάγχνων Ιωνάν, έμβρυον απήμεσεν, ενάλιος θήρ, οίον εδέξατο, τή Παρθένω δέ, ενοικήσας ο Λόγος καί σάρκα λαβών, διελήλυθε φυλάξας αδιάφθορον, ής γάρ, ουχ υπέστη ρεύσεως, τήν τεκούσαν, κατέσχεν απήμαντον».

Σώζεις, Ιωνάν, θηρός τήν τριήμερον, τυπούντα ταφήν σού Παντοδύναμε, τά δέ σώματα, τών Μαρτύρων πελάγει ριπτόμενα, ιθύνεις γαληνότατον, πρός όρμον τής ταφής, ένθα σού τό θείον βούλημα, εις ημών τών πιστών περιποίησιν.

Σώματα υμών, αήττητοι Μάρτυρες, βυθός ασινή τή χέρσω δέδωκε, προηγουμένων, ουρανίων Αγγέλων μακάριοι, καί πάσι τήν κατάθεσιν, δηλούντων τήν υμών, ούσαν ιαμάτων έκβλυσιν, καί παθών ψυχικών απολύτρωσιν.

Τάξεις νοεραί, υμών κατεπλάγησαν, τήν υπομονήν, όπως τόν άσαρκον, μετά σώματος, ετροπώσασθε δράκοντα Μάρτυρες, καί νίκης τούς στεφάνους ανεδήσασθε, θρόνω Θεού παριστάμενοι, καί ταίς θείαις αυγαίς πυρσευόμενοι.

Θεοτοκίον

Έστη μέχρι σού, Παρθένε ο θάνατος, ζωήν γάρ Χριστόν εκυοφόοησας, τόν δωρούμενον, καθαρώς εις αυτόν τούς πιστεύοντας, τήν αθάνατον καί θείαν απολύτρωσιν, τούτον, Παναγία αίτησαι, λυτρωθήναι πταισμάτων τούς δούλους σου.

Ο Ειρμός

«Σπλάγχνων Ιωνάν, έμβρυον απήμεσεν, ενάλιος θήρ, οίον εδέξατο, τή Παρθένω δέ, ενοικήσας ο Λόγος καί σάρκα λαβών, διελήλυθε φυλάξας αδιάφθορον, ής γάρ, ουχ υπέστη ρεύσεως, τήν τεκούσαν, κατέσχεν απήμαντον».

Κοντάκιον Ήχος δ’

Επεφάνης σήμερον

Τής στρατείας ήρπασε, σέ τής προσκαίρου, καί αφθάρτου έδειξε, συγκληρονομον ώ Μηνά, σύν τοίς συνάθλοις σου Κύριος, ο παρασχών σοι τόν άφθαρτον στέφανον.

Ο Οίκος

Ύμνοις τήν σήν πανήγυριν στέφων Αθλοφόρε Κυρίου, τούς σούς αγώνας κροτώ, καί ανυμνώ τά παλαίσματα, υπέρ γάρ μόνου τού πάντων Κτίστου, ώς χρυσός εν καμίνω εδοκιμάσθης, αλλά τόν σόν σταθηρόν λογισμόν ουκ εσάλευσε τό πλήθος τών παρανόμων, άνωθεν γάρ αυτόν εστήριξεν ο Χριστός εν τοίς αγώσιν, ο παρασχών σοι τόν άφθαρτον στέφανον.

Συναξάριον

Τή Ι’ τού αυτού μηνός, άθλησις τών Αγίων τού Χριστού Μαρτύρων, Μηνά τού καλλικελάδου, Ερμογένους, καί Ευγράφου.

Στιχοι

· Τμηθείς ο Μηνάς, κάν κελαδείν ουκ έχη,

· Φιμοί κελαδούν δυσσεβείας τό στόμα.

· Τήν δυσσέβειαν εκπτύσας Ερμογένης,

· Υπήρξε Μάρτυς ευσεβείας εκ ξίφους.

· Τάς εκ μαχαίρας, Εύγραφε, τρώσεις φέρων,

· Οξύς Θεού κάλαμος ώφθης, εύ γράφων.

· Ευκέλαδος δεκάτη Μηνάς ξίφει αυχένα δώκεν.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Γέμελλος, σταυρωθείς, τελειούται.

Στιχοι

· Υπέρ Θεού Γέμελλος εσταυρωμένου,

· Τήν εν ξύλω σταύρωσιν iσμένως φέρει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Θωμά τού Δεφουρκινού.

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Θεότεκνος, ξίφει τελειούται.

Ο Άγιος μάρτυς Μαριανός, λιθοβοληθείς τελειούται.

Ο Άγιος μάρτυς Ευγένιος, ξύλοις τυπτόμενος, τελειούται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ’

«Οι Παίδες ευσεβεία συντραφέντες, δυσσεβούς προστάγματος καταφρονήσαντες, πυρός απειλήν ουκ επτοήθήσαν, αλλ' εν μέσω τής φλογός, εστώτες έψαλλον, Ο τών Πατέρων Θεός ευλογητός εί».

Φωνής εορταζόντων καθαρώς ένθα, ήχος εξακούεται, αγαλλομένη τή ψυχή, Αθληταί κατεσκηνώσατε, θυμηδίας εμπιπλάμενοι καί μέλποντες, ο τών Πατέρων, Θεός ευλογητός εί.

Ηδύς μοι ανεβόα Ερμογένης, όνπερ θνήσκω θάνατον, εμοί τό ζήν εστί Χριστός, τό θανείν δέ κέρδος άπειρον, εκκοπτέσθω μου τά μέλη, πόθω ψάλλοντος, ο τών Πατέρων, Θεός ευλογητός εί.

Φρονήσει στερροτάτη τή τών ζώντων, σεαυτόν ενέγραψας, βίβλω ώ Εύγραφε σοφέ, κεφαλήν γάρ αφαιρούμενος, ως εν άρματι, τώ σώ επέβης αίματι καί πρός ανέσπερον φώς μετεβιβάσθης.

Θεοτοκίον

Ου φλέξας σου τήν μήτραν ου σαλεύσας, Παρθενίας σήμαντρα, ο σαρκωθείς Λόγος εκ σού, προελήλυθε παρέχων ημίν, αφθαρσίαν καί ζωήν Κόρη τοίς μέλπουσιν, ο τών Πατέρων, Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η’

«Θαύματος υπερφυούς η δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον, ου γάρ ούς εδέξατο φλέγει Νέους, ώς ουδέ πύρ τής θεότητος, Παρθένου ήν υπέδυ νηδύν, διό ανυμνούντες αναμέλψωμεν, Ευλογείτω η Κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τούς αιώνας».

Ρήγνυται σού πρό ποδών ο ματαιόφρων, συμπατούμενος Μηνά θεόφρον, όφθαλμών στερήσας γάρ σέ καί γλώττης, τόν λογισμόν, ουκ εσάλευσε τής στάσεως τής κρείττονος, διό γηθοσύνως ανεκραύγαζες, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τούς αιώνας.

Ότε σε τή ωμοτάτη προαιρέσει, εκατέρων χειρών καί ποδών σου, δικαστής εστέρησεν ό παράφρων, τότε σοφέ, τών βραβείων εφιέμε νος Ερμόγενες, Χριστώ εμελώδεις αγαλλόμενος, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τούς αιώνας.

Υμνώ σου Μηνά τούς θείους άθλους, τιμώ Ερμογένους τούς αγώνας, προσκυνώ τά λείψανα, αναμέλπω τούς αικισμούς, τά δεσμά τούς διωγμούς τε καί τάς μάστιγας, δι ών πρός ζωήν βοώντες ήρθητε, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Στάμνον σε τό μάννα κεκτημένην, τής θεότητος έγνωμεν Κόρη, Κιβωτόν καί Τράπεζαν, καί Λυχνίαν, θρόνον Θεού, καί Παλάτιον καί Γέφυραν μετάγουσαν, πρός θείαν ζωήν τούς αναμέλποντας, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Θαύματος υπερφυούς η δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον, ου γάρ ούς εδέξατο φλέγει Νέους, ώς ουδέ πύρ τής θεότητος, Παρθένου ήν υπέδυ νηδύν, διό ανυμνούντες αναμέλψωμεν, Ευλογείτω η Κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ’

«Τύπον τής αγνής λοχείας σου, πυρπολουμένη Βάτος έδειξεν άφλεκτος, καί νύν καθ’ ημών, τών πειρασμών αγριαίνουσαν κατασβέσαι αιτούμεν τήν κάμινον, ίνα σε Θεοτόκε, ακαταπαύστως μεγαλύνωμεν».

Ίδε φωταυγής πανήγυρις, φωτοειδών Μαρτύρων πάσιν εξέλαμψε, καταυγάζουσα, τής οικουμένης τά πέρατα, καί ψυχών αβλεψίαν εξαίρουσα, προσέλθωμεν προθύμως, αγιασμόν απαρυσόμενοι.

Ώνπερ αγαθών ετύχετε, επουρανίων δόξης, ής ηξιώθητε, πίστει τήν φαιδράν, μνήμην υμών τούς γεραίροντας, ως Θεώ παριστάμενοι πάντοτε, τυχείν εκδυσωπείτε, Μεγαλομάρτυρες δεόμεθα.

Σώμα καί ψυχήν προσήξατε, τώ Ποιητή τών όλων θυσίαν άμωμον, όλοκαυτωθέντες, τώ πυρί τών κολάσεων, καί Μαρτύρων χοροίς ηριθμήθητε, φωτί ακραιφνεστάτω, καταλαμπόμενοι θεόφρονες.

Ήρθη πρός μoνάς σκηνούμενος, φωτοειδής Μαρτύρων χορός ο ένθεος, καί παρίσταται, Πατρί Υιώ τε καί Πνεύματι, απολαύων τρανώς τής Θεώσεως, Μηνάς σύν Ερμογένει, καί τώ Ευγράφω οι θεόφρονες.

Θεοτοκίον

Φέγγος αστραπής τού τόκου σου, η απωσθείσα φύσις ημών Πανάμωμε, είδε καί νυκτός εξ αγνωσίας λελύτρωται, καί παθών τής σκοτώδους συγχύσεως, διό σε ως αιτίαν, τής σωτηρίας ημών σέβομεν.

Ο Ειρμός

«Τύπον τής αγνής λοχείας σου, πυρπολουμένη Βάτος έδειξεν άφλεκτος, καί νύν καθ’ ημών, τών πειρασμών αγριαίνουσαν κατασβέσαι αιτούμεν τήν κάμινον, ίνα σε Θεοτόκε, ακαταπαύστως μεγαλύνωμεν».

Εξαποστειλάριον

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Ρητορικοίς σου λόγοις, καί θείοις θαύμασι Μηνά, συναθλητήν επεσπάσω, τόν ιερόν Ερμογένην, μεθ’ ού σε σύν τώ Ευγράφω, περιχαρώς ευφημούμεν.

Θεοτοκίον

Θεοκυήτορ Μαρία, τών γηγενών ευκληρία, αμαρτωλών προστασία, Χριστιανών ελπίς μόνη, κόσμου παντός σωτηρία, ρύσαι πυρός απειλής με.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος πλ. β’

Πάλιν ημίν η ετήσιος μνήμη, τών τού κόσμου φωστή ρων εξέλαμψε, Μηνά τε Ερμογένους καί Ευγράφου, τών πιστών τάς καρδίας φωτίζουσα, τοίς υπέρ Χριστού διά Σταυρού αυτών αγωνίσμασι, δι’ ό τώ εν δόξη καί τιμή στεφανώσαντι αυτούς, Χριστώ τώ Θεώ ημών, τόν ύμνον προσάξωμεν.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Θεόν εκ σού σαρκωθέντα έγνωμεν, Θεοτόκε Παρθένε, αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης Χριστέ

Εν ξύλω προσπαγέντα σε, Χριστέ η σέ κυήσασα, καθορώσα, τήν καρδίαν γοερώς, ετέτρωτο βοώσα, Ανάστα ώ Υιέ μου, όπως υμνήσω σου τήν έγερσιν.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.