ΤΗ ΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Νικολάου, Αρχιεπισκόπου Μύρων τής Λυκίας, τού θαυματουργού.

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Μύρω θείω σε έχρισε, θεία χάρις τού Πνεύματος, Μύρων προεδρεύσαντα καί μυρίσαντα, ταίς αρεταίς Ιερώτατε, τού κόσμου τά πέρατα, ηδυπνόοις τε ευχαίς, τά δυσώδη διώκοντα, πάθη πάντοτε, διά τούτό σε πίστει ευφημούμεν, καί τελούμέν σου τήν μνήμην, τήν παναγίαν Νικόλαε. (Δίς)

Ως λαμπτήρά σε άδυτον, ως φωστήρα παγκόσμιον, εν τώ στερεώματι αναλάμψαντα, τής Εκκλησίας Νικόλαε, καί κόσμον φωτίζοντα, καί κινδύνων χαλεπών, τήν αχλύν απελαύνοντα, καί εξαίροντα, αθεϊας χειμώνα καί γαλήνην, εργαζόμενον βαθείαν, χρεωστικώς μακαρίζομεν.

Καί παρών καί φαινόμενος, εν ονείροις Νικόλαε, τούς αδίκως μέλλοντας θνήσκειν έσωσας, ως συμπαθής ως φιλάγαθος, ως ρύστης θερμότατος, ως προστάτης αληθής, τών πιστώς εξαιτούντων σου, τήν αντίληψιν, Ιερώτατε Πάτερ τών Αγγέλων, συμπολίτα Αποστόλων καί Προφητών ισοστάσιε.

Δόξα… Ήχος πλ. β'

Κληρονόμε Θεού, συγκληρονόμε Χριστού, λειτουργέ Κυρίου, Άγιε Νικόλαε, κατά τό όνομά σου, ούτω καί η πολιτεία σου, συνεξέλαμψε γάρ τή πολιά η σύνεσις, εμαρτύρει τό φαιδρόν τού προσώπου σου, τής ψυχής τό ανεξίκακον, εβεβαίου τήν πραότητα, τού λόγου τό ήσυχον, η ζωή σου ένδοξος, καί η κοίμησις μετά Αγίων, Πρέσβευε υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά

Ήχος πλ. β'

Τριήμερος ανέστης Χριστέ

Νικόλαε μακάριε, προσπίπτοντά με οίκτειρον, δέομαί σου, καί τά όμματα σοφέ, φώτισον τής ψυχής μου, ίνα καθαρώς βλέψω, τόν φωτοδότην καί οικτίρμονα.

Στίχ. Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάτος τού Οσίου αυτού.

Εχθρών επιζητούντων με, κακοποιήσαι Άγιε, εξελού με, παρρησίαν πρός Θεόν, ως έχων Ιεράρχα, Νικόλαε παμμάκαρ, καί εξ ανδρών αιμάτων σώσόν με.

Στίχ. Οι Ιερείς σου Κύριε ενδύσονται δικαιοσύνην.

Λιμένα σε αχείμαστον, καί τείχος απροσμάχητον, Ιεράρχα, σέ κεκτήμεθα πιστοί, καί πύργον ασφαλείας, καί θύραν μετανοίας, καί οδηγόν ψυχών καί πρόμαχον.

Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον

Ζηλώσας ο αντίδικος, τήν ποίμνην Πανάχραντε, καθ' εκάστην, εκζητεί ο πονηρός, κατάβρωμα ποιήσαι, αλλά σύ Θεοτόκε, τής τούτου βλάβης εξελού ημάς.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Κανόνα πίστεως καί εικόνα πραότητος, εγκρατείας Διδάσκαλον, ανέδειξέ σε τή ποίμνη σου, η τών πραγμάτων αλήθεια, διά τούτο εκτήσω τή ταπεινώσει τά υψηλά, τή πτωχεία τά πλούσια, Πάτερ Ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Στιχολογούμεν τήν α' στάσιν τού, Μακάριος ανήρ.

Εις δέ τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β' Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Μύροις, παροικησας αισθητώς, μύρον αληθώς ανεδείχθης, μύρω χρισθείς νοητώ Άγιε Νικόλαε, Αρχιεράρχα Χριστού, καί μυρίζεις τά πρόσωπα, τών πίστει καί πόθω, σού τήν παναοίδιμον, μνήμην τελούντων αεί, λύων συμφορών καί κινδύνων, τούτους καί τών θλίψεων Πάτερ, εν ταίς πρός τόν Κύριον πρεσβείαις σου.

Νίκη, φερωνύμως αληθώς, τού πιστού λαού ανεδείχθης, εν πειρασμοίς κραταιά, Άγιε Νικόλαε, θεράπων όντως Χριστού, πανταχού γάρ καλούμενος, οξέως προφθάνεις, πόθω τούς προστρέχοντας, υπό τήν σκέπην σου, σύ γάρ εν νυκτί καί η μέρα, πίστει οπτανόμενος σώζεις, εκ τών πειρασμών καί περιστασεων.

Ώφθης, Κωνσταντίνω Βασιλεί, σύν τώ Αβλαβίω κατ' όναρ, καί τούτους φόβω βαλών, ούτως αυτοίς είρηκας, Λύσατε δή εν σπουδή, τής ειρκτής ούς κατέχετε, δεσμίους αδίκως, αθώους τυγχάνοντας, τής παρανόμου σφαγής, όμως αλλ' εάν παρακούσης, έντευξιν ποιήσομαι Άναξ, κατά σού πρός Κύριον δεόμενος.

Μέγας, αντιλήπτωρ καί θερμός, τοίς εν τοίς κινδύνοις τελούσιν, υπάρχεις ένδοξε, Άγιε Νικόλαε, Ιεροκήρυξ Χριστού, τοίς εν γή καί τοίς πλέουσι, τοίς πόρρω καί πέλας, οία συμπαθέστατος, καί πρεσβευτής κραταιός, όθεν συνελθόντες βοώμεν, Πρέσβευε πρός Κύριον όπως, πάσης λυτρωθώμεν περιστάσεως.

Έτερα Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος ο αυτός

Ποίοις ευφημιών

Ποίοις ευφημιών στέμμασιν, αναδήσωμεν τόν Ιεράρχην, τόν σαρκί εν Μύροις υπάρχοντα, καί πνευματικώς πάσι προφθάνοντα, τοίς ειλικρινώς αυτόν ποθούσι, τό πάντων, τών θλιβομένων παραμύθιον, καί πάντων, τών εν κινδύνοις καταφύγιον, τής ευσεβείας τόν πύργον, τών πιστών τόν πρόμαχον, τόν δι' ού οφρύν δυσμενών, Χριστός καταβέβληκεν, ο έχων τό μέγα έλεος.

Ποίοις μελωδικοίς άσμασιν, επαινέσωμεν τόν Ιεράρχην, τόν τής ασεβείας αντίπαλον, καί τής ευσεβείας υπέρμαχον, τόν τής Εκκλησίας πρωτοστάτην, τόν μέγαν, προασπιστήν τε καί διδάσκαλον, τόν πάντας, τούς κακοδόξους καταισχύνοντα, τόν ολετήρα Αρείου, καί θερμόν αντίμαχον, τόν δι' ού τήν τούτου οφρύν, Χριστός καταβέβληκεν, ο έχων τό μέγα έλεος.

Ποίοις προφητικοίς άσμασιν, επαινέσωμεν τόν Ιεράρχην, τόν τά πόρρω όντα προβλέποντα, καί ταύτα σαφώς προαγγέλλοντα, προθεσπίζοντά τε ως παρόντα, τόν πάσαν, τήν οικουμένην περιθέοντα, καί πάντας, αδικουμένους εκλυτρούμενον, τόν εν ονείροις Οφθέντα, Βασιλεί θεόφρονι, καί τούς πρίν δεσμίους σφαγής, αδίκου ρυσάμενον, τόν πλουτούντα τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Ιεραρχών τήν καλλονήν, καί τών Πατέρων κλέος, τήν βρύσιν τών θαυμάτων, καί τών πιστών αντιλήπτορα μέγιστον, συνελθόντες ώ φιλέορτοι, ασματικoίς εγκωμίοις υμνήσωμεν λέγοντες, Χαίροις ο τών Μυρέων φρουρός, καί πρόεδρος σεπτός, καί στύλος απερίτρεπτος, Χαίροις φωστήρ παμφαέστατε, ο τά τού κόσμου πέρατα, διαλάμπων τοίς θαύμασι, Χαίροις τών θλιβομένων η θεία χαρμοσύνη, καί αδικουμένων θερμότατος προστάτης, καί νύν παμμάκαρ Νικόλαε, μή παύση πρεσβεύων Χριστώ τώ Θεώ, υπέρ τών πίστει καί πόθω τιμώντων αεί, τήν χαρμόσυνονκαί πανέορτον μνήμην σου.

Καί νύν... Προεόρτιον

Ήχος ο αυτός

Σπήλαιον ευτρεπίζου, η' Αμνάς γάρ ήκει, έμβρυον φέρουσα Χριστόν, Φάτνη δέ υποδέχου, τόν τώ λόγω λύσαντα τής αλόγου πράξεως, ημάς τούς γηγενείς, Ποιμένες αγραυλούντες, μαρτυρείτε θαύμα τό φρικτόν, καί Μάγοι εκ Περσίδος, χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν, τώ Βασιλεί προσάξατε, ότι ώφθη Κύριος εκ Παρθένου Μητρός, όν περ καί κύψασα, δουλικώς η Μήτηρ προσεκύνησε, καί προσεφθέγξατο τώ εν αγκάλαις αυτής, Πώς ενεσπάρης μοι, ή πώς μοι ενεφύης, ο λυτρωτής μου καί Θεός;

Είσοδος. Φώς ιλαρόν, τό Προκείμενον τής ημέρας καί τά Αναγνώσματα.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 10, 7 & 3, 13-16 & εκλογή)

Μνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων, καί ευλογία Κυρίου επί κεφαλήν αυτού, Μακάριος άνθρωπος, ός εύρε σοφίαν, καί θνητός, ός είδε φρόνησιν, Κρείσσον γάρ αυτήν εμπορεύεσθαι, ή χρυσίου καί αργυρίου θησαυρούς, Τιμιωτέρα δέ εστι λίθων πολυτελών, ουκ αντιτάσσεται αυτή ουδέν πονηρόν, ευγνωστός εστι πάσι τοίς εγγίζουσιν αυτήν, πάν δέ τίμιον ούκ άξιον αυτής εστιν. Εκ γάρ τού στόματος αυτής εκπορεύεται δικαιοσύνη, νόμον δέ καί έλεον επί γλώσσης φορεί. Τοιγαρούν ακούσατέ μου, ώ τέκνα, σεμνά γάρ ερώ, καί μακάριος άνθρωπος, ός τάς εμάς όδούς φυλάξει. Αι γάρ έξοδοί μου, έξοδοι ζωής, καί ετοιμάζεται θέλησις παρά Κυρίου, Διά τούτο παρακαλώ υμάς καί προϊεμαι εμήν φωνήν υιοίς ανθρώπων, Ότι εγώ η Σοφία κατεσκεύασα βουλήν καί γνώσιν καί έννοιαν, εγώ επεκαλεσάμην, Εμή βουλή καί ασφάλεια, εμή φρόνησις, εμή δέ ισχύς, Εγώ τούς εμέ φιλούντας αγαπώ, οι δέ εμέ ζητούντες ευρήσουσι χάριν, Νοήσατε τοίνυν άκακοι πανουργίαν, οι δέ απαίδευτοι ένθεσθε καρδίαν, Εισακούσατέ μου καί πάλιν, σεμνά γάρ ερώ, καί ανοίγω από χειλέων ορθά, Ότι αλήθειαν μελετήσει ο λάρυγξ μου, εβδελυγμένα δέ εναντίον εμού χείλη ψευδή, Μετά δικαιοσύνης πάντα τά ρήματα τού στόματός μου, ουδέν εν αυτοίς σκολιόν, ουδέ στραγγαλιώδες, Πάντα ευθέα εστί τοίς νοούσι, καί ορθά τοίς ευρίσκουσι γνώσιν, Διδάσκω γάρ υμίν αληθή, ίνα γένηται εν Κυρίω η ελπίς υμών, καί πλησθήσεσθε Πνεύματος.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 10, 31-32 & 11, 1-12)

Στόμα δικαίου αποστάζει σοφίαν, γλώσσα δέ αδίκου εξολείται, Χείλη ανδρών δικαίων επίστανται χάριτας, στόμα δέ ασεβών καταστρέφεται, Ζυγοί δόλιοι βδέλυγμα ενώπιον Κυρίου, στάθμιον δέ δίκαιον δεκτόν αυτώ, Ού εάν εισέλθη ύβρις, εκεί καί ατιμία, στόμα δέ ταπεινών μελετά σοφίαν, Τελειότης ευθέων οδηγήσει αυτούς, καί υποσκελισμός αθετούντων προνομεύσει αυτούς, Ούκ ωφελήσει υπάρχοντα εν ημέρα θυμού, δι καιοσύνη δέ ρύσεται από θανάτου, Αποθανών δίκαιος έλιπε μετάμελον, πρόχειρος δέ γίνεται καί επίχαρτος ασεβών απώλεια, Δικαιοσύνη αμώμου ορθοτομεί οδούς, ασέβεια δέ περιπίπτει αδικία, Δικαιοσύνη ανδρών ορθών ρύσεται αυτούς, τή δέ αβουλία αλίσκονται παράνομοι. Τελευτήσαντος ανδρός δικαίου ουκ όλλυται ελπίς, τό δέ καύχημα τών ασεβών όλλυται, Δίκαιος εκ θήρας εκδύνει, αντ' αυτού δέ παραδίδοται ο ασεβής, Εν στόματι ασεβών παγίς πολίταις, αίσθησις δέ δικαίων εύοδος, Εν αγαθοίς δικαίων κατώρθωται πόλις, καί εν απωλεία ασεβών αγαλλίαμα, Εν ευλογία ευθέων υψωθήσεται πόλις, στόματι δέ ασεβών κατασκαφήσεται, Μυκτηρίζει πολίτας ενδεής φρενών, ανήρ δέ φρόνιμος ησυχίαν άγει.

Σοφίας Σολομώντος τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 4, 7-15)

Δίκαιος εάν φθάση τελευτήσαι, εν αναπαύσει έσται, Γήρας γάρ τίμιον ου τό πολυχρόνιον, ουδέ αριθμώ ετών μεμέτρηται, Πολιά δέ εστι φρόνησις ανθρώποις, καί ηλικία γήρως βίος ακηλίδωτος, Ευάρεστος Θεώ γενόμενος ηγαπήθη, καί ζών μεταξύ αμαρτωλών μετετέθη, Ηρπάγη, μή κακία αλλάξη σύνε σιν αυτού, Βασκανία γάρ φαυλότητος αμαυροί τά καλά, καί ρεμβασμός επιθυμίας μεταλλεύει νούν άκακον, Τελειωθείς έν ολίγω, επλήρωσε χρόνους μακρούς, αρεστή γάρ ήν Κυρίω η ψυχή αυτού, διά τούτο έσπευσεν εκ μέσου πονηρίας, οι δέ λαοί ιδόντες καί μή νοήσαντες, μηδέ θέντες επί διανοία τό τοιούτον, ότι χάρις καί έλεος εν τοίς οσίοις αυτού, καί επισκοπή εν τοίς εκλεκτοίς αυτού.

Εις τήν Λιτήν, ψάλλομεν Στιχηρά, Ιδιόμελα.

Ήχος α'

Ενατενίσας ακλινώς τώ ύψει τής γνώσεως, καί κατοπτεύσας αδήλως σοφίας τόν βυθόν, σαίς διδαχαίς κόσμον κατεπλούτισας, Πάτερ, Υπέρ ημών αεί Χριστόν δυσώπει, Ιεράρχα Νικόλαε.

Ο αυτός

Άνθρωπε τού Θεού καί πιστέ θεράπον, καί οικονόμε τών αυτού μυστηρίων, καί άνερ επιθυμιών τών τού Πνεύματος, στήλη τε έμψυχε, καί έμπνους εικών, ως θείον γάρ θησαυρόν σε, η τών Μυρέων Εκκλησία, αγαμένη προσήκατο, καί πρεσβευτήν τών ψυχών ημών.

Ήχος β'

Κανόνα πίστεως, καί εικόνα πραότητος, ανέδειξέ σε τή ποίμνη σου Χριστός ο Θεός, Ιεράρχα Νικόλαε, εν γάρ τοίς Μύροις μυρίζων, διαλάμπεις φαιδρώς τοίς θείοις σου κατορθώμασιν, ορφανών καί χηρών προστάτα, διό ικετεύων μή παύση, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Ο αυτός

Πάτερ Νικόλαε, η μυροθήκη τών λειψάνων σου, τά Μύρα πολιουχεί, διό καί δεσμίους, ακρίτως κατακριθέντας, εν ονείρω Βασιλεί τή Οπτασία σου φανείς, ηλευθέρωσας θανάτου, δεσμών καί φυλακής, αλλά καί νύν, ως τότε, καί αεί, δι' οπτασίας σου φάνηθι, πρεσβεύων υπέρ τών ψυχών ημών.

Ο αυτός

Πάτερ Νικόλαε, ει καί τά Μύρα σιωπά, αλλ' ο κόσμος όλος, ο υπό σού φωτισθείς, καί η τού Μύρου ευωδία, καί τών θαυμάτων τά πλήθη, ανακράζει ευφήμοις υμνωδίαις, καί οι σωθέντες διά σού κατάκριτοι, Σύν τοίς εν Μύροις καί ημείς μέλποντες βοώμεν, Πρέσβευε σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Ήχος δ'

Πάτερ Νικόλαε, τού παναγίου Πνεύματος μυροθήκη υπάρχων, ως έαρ μυρίζεις ευφρόσυνον, τών θείων αρωμάτων Χριστού, τών Αποστόλων γάρ μιμητής γενόμενος, τήν οικουμένην περιπολεύεις, διά τών λόγων τών θαυμάτων σου. Όθεν καί τοίς πόρρω ως εγγύς, δι' ονείρων οπτανόμενος, εκ θανάτου λυτρούσαι, τούς αδίκω ψήφω θνήσκειν μέλλοντας, διασώζων παραδόξως, εκ κινδύνων πολλών, τούς επικαλουμένους σε, Διό καί ημάς τών επεμβαινόντων δυσχερών, ελευθέρωσον σαίς πρεσβείαις, τούς αεί ανευφημούντάς σε.

Ήχος πλ. β'

Εύ δούλε αγαθέ καί πιστέ, εύ εργάτα τού αμπελώνος Χριστού, σύ καί τό βάρος τής ημέρας εβάστασας, σύ καί τό δοθέν σοι τάλαντον επηύξησας, καί τοίς μετά σέ ελθούσιν ουκ εφθόνησας, Διό πύλη σοι ουρανών ηνέω κται, είσελθε εις τήν χαράν τού Κυρίου σου, καί πρέσβευε υπέρ ημών, Άγιε Νικόλαε.

Ήχος πλ. δ'

Εις αίνον έδραμες τού Κυρίου ΝιΚόλαε, εν τή προσκαίρω ζωή, καί αυτός σε εδόξασεν εν επουρανίω, καί όντως ζωή, Διό παρρησίαν κεκτημένος πρός αυτόν, ικέτευε σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Τών ανδραγαθημάτων σου, Όσιε Πάτερ, ο καρπός εφαίδρυνε τών πιστών τάς καρδίας, τίς γάρ ακούων τήν άμετρόν σου ταπείνωσιν, τήν υπομονήν ουκ εθαύμασε; τήν πρός τούς πένητας ιλαρότητα; θλιβομένων τό συμπαθές; πάντας θεοπρεπώς εδίδαξας, Ιεράρχα Νικόλαε, καί νύν τόν αμαράντινον αναδησάμενος στέφανον, πρέσβευε υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Προεόρτιον, ο αυτός

Βηθλεέμ ετοιμάζου, ευτρεπιζέσθω η φάτνη, τό σπήλαιον δεχέσθω, η αλήθεια ήλθεν, η σκιά παρέδραμε, καί Θεός ανθρώποις εκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς τό καθ' ημάς, καί Θεώσας τό πρόσλημμα, Διό Αδάμ ανανεούται σύν τή Εύα, κράζοντες, Επί γής ευδοκία επεφάνη, σώσαι τό γένος ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. α'

Χαίροις ασκητικών

Χαίροις η ιερά κεφαλή, τό καθαρόν τών αρετών καταγώγιον, ο θείος τής θειοτάτης, ιερωσύνης κανών, ο Ποιμήν ο μέγας, ο φανότατος, πυρσός ο τής νίκης, επιφερόμενος όνομα, ο δεομένοις, συμπ αθώς επικλώμενος, ο καμπτόμενος, ασθενών ταίς δεήσεσι, ρύστης ό ετοιμότατος, φρουρός ο σωτήριος, πάσι τοίς πίστει τελούσι, τήν παναοίδιμον μνήμην σου, Χριστόν καταπέμψαι, Παμμακάριστε δυσώπει, τό μέγα έλεος.

Στίχ. Τίμιος εναντίον Κυρίου ό θάνατος τού Οσίου αυτού.

Χαίροις ο ιερώτατος νούς, τό τής Τριάδος καθαρόν ενδιαίτημα, ο στύλος τής Εκκλησίας, ο τών πιστών στηριγμός, καταπονουμένων η βοήθεια, αστήρ, ο ταίς λάμψεσιν, ευπροσδέκτων δεήσεων, διασκεδάζων, πειρασμών τε καί θλίψεων, σκότος πάντοτε, Ιεράρχα Νικόλαε, όρμος ο γαληνότατος, εν ώ καταφεύγοντες, οι τρικυμίαις τού βίoυ περιστατούμενοι σώζονται, Χριστόν εκδυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι, τό μέγα έλεος.

Στίχ. Οι ιερείς σου Κύριε ενδύσονται δικαιοσύνην.

Χαίροις ο ζήλου θείου πλησθείς, απαγωγής τε πονηράς λυτρωσάμενος, αδίκως μέλλοντας θνήσκειν, επιστασία φρικτή, καί ταίς δι' ονείρων προσφοιτήσεσι, Πηγή η πηγάζουσα, εν τοίς Μύροις Νικόλαε, μύρα πλουσίως, καί ψυχάς καταρδεύουσα, τά δυσώδη τε τών παθών απελαύνουσα, Μάχαιρα τά ζιζάνια, τής πλάνης εκτέμνουσα. Πτύον λικμίζον Αρείου, τά αχυρώδη διδάγματα, Χριστόν καταπέμψαι, ταίς ψυχαίς ημών δυσώπει, τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Άνθρωπε τού Θεού, καί πιστέ θεράπον, λειτουργέ Κυρίου, άνερ επιθυμιών, σκεύος εκλογής, στύλε καί εδραίωμα τής Εκκλησίας, Βασιλείας κληρονόμε, μή παρασιωπήσης, τού βοάν υπέρ ημών τόν Κύριον.

Καί νύν… Προεόρτιον, ο αυτός

Ανύμφευτε Παρθένε, πόθεν ήκεις; τίς ο τεκών σε; τίς καί η Μήτηρ σου; πώς τόν Κτίστην φέρεις εν αγκάλαις; πώς ουκ εφθάρης τήν νηδύν, μεγάλων παραδόξων επί γής τελουμένων, ορώμεν Παναγία, καί προευτρεπίζομεν επάξιόν σοι χρέος, εκ τής γής τό Σπήλαιον, καί ουρανόν αιτούμεν, παρασχείν τόν Αστέρα, καί Μάγοι δέ προέρχονται, από Ανατολών τής γής, εις δυσμάς θεάσασθαι, τήν σωτηρίαν τών βροτών, ως βρέφος γαλουχούμενον.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Κανόνα πίστεως καί εικόνα πραότητος, εγκρατείας Διδάσκαλον, ανέδειξέ σε τή ποίμνη σου, η τών πραγμάτων αλήθεια, διά τούτο εκτήσω τή ταπεινώσει τά υψηλά, τή πτωχεία τά πλούσια, Πάτερ Ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Θεοτοκίον

Τό απ' αιώνος απόκρυφον, καί Αγγέλοις άγνωστον μυστήριον, διά σού Θεοτόκε, τοίς επί γής πεφανέρωται, Θεός εν ασυγχύτω ενώσει σαρκούμενος, καί Σταυρόν εκουσίως, υπέρ ημών καταδεξάμενος, δι' ού αναστήσας τόν Πρωτόπλαστον, έσωσεν εκ θανάτου τάς ψυχάς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα

Ήχος α' Τόν τάφον Σωτήρ

Αστράπτεις εν τή γή, τών θαυμάτων ακτίσι, Νικόλαε σοφέ, καί κινείς πάσαν γλώσσαν, εις δόξαν τε καί αίνεσιν, τού εν γή σε δοξάσαντος, όν ικέτευε, πάσης ανάγκης ρυσθήναι, τούς τήν μνήμην σου, πίστει καί πόθω τιμώντας, Πατέρων εκλόγιον.

Θεοτοκίον, όμοιον

Μαρία τό σεπτον, τού Δεσπότου δοχείον, ανάστησον ημάς, πεπτωκότας εις βάθη, δεινής απογνώσεως, καί πταισμάτων καί θλίψεων, σύ γάρ πέφυκας, αμαρτωλών σωτηρία, καί βοήθεια, καί κραταιά προστασία, καί σώζεις τούς δούλους σου.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα

Ήχος δ' Επεφάνης σήμερον

Τών πιστών προϊστασαι, σκέπων φρουρών τούτους μάκαρ, καί εκ πάσης θλίψεως, απολυτρούμενος σαφώς, Ιεραρχών ωραιότατον, κλέος καί δόξα, Νικόλαε Όσιε.

Θεοτοκίον, όμοιον

Προστασία άμαχε, τών εν ανάγκαις, καί πρεσβεία έτοιμος, τών ελπιζόντων επί σέ, από κινδύνων με λύτρωσαι, καί μή παρίδης, η πάντων βοήθεια.

Μετά τόν Πολυέλεον

Κάθισμα

Ήχος δ' Ταχύ τροκατάλαβε

Προστάτης θερμότατος, τής Εκκλησίας Χριστού, εδείχθης Νικόλαε, τά τών αιρέσεων, διδάγματα άθεα, λύων σύν παρρησία, καί κανων ανεδείχθης, πάσιν ορθοδοξίας, υπέρ πάντων πρεσβεύων, τών εφεπομένων σου θείαις, διδασκαλίαις καί εισηγήσεσι.

Θεοτοκίον, όμοιον

Ταχύ δέξαι Δέσποινα, τάς ικεσίας ημών, καί ταύτας προσάγαγε, τώ σώ Υιώ καί Θεώ, Κυρία Πανάμωμε, λύσον τάς περιστάσεις, τών εις σέ προστρεχόντων, σύντριψον μηχανίας, καί κατάβαλε θράσος, τών οπλιζομένων αθέων, Πάναγνε κατά τών δούλων σου.

Οι Αναβαθμοί, τό α' Αντίφωνον τού δ' Ήχου.

Οι Αναβαθμοί Αντίφωνον Α'

· Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ' αυτός αντιλαβού, καί σώσον Σωτήρ μου.

· Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από τού Κυρίου, ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει υψούται λαμπρύνεται, τή τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.

Προκείμενον

Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θανατος τού Οσίου.

Στίχ. Τί ανταποδώσωμεν τώ Κυρίω.

Τό, Πάσα πνοή

Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον

Τώ καιρώ εκείνω, ηκολούθησαν τώ Ιησού όχλοι…

Ο Ν'

Δόξα... Ταίς τού Ιεράρχου…

Καί νύν... Ταίς τής Θεοτόκου…

Είτα τό ιδιόμελον, Ήχος πλ. β'

Εύ δούλε αγαθέ, καί πιστέ, εύ εργάτα τού αμπελώνος Χριστού, σύ καί τό βάρος τής ημέρας εβάστασας, σύ καί τό δοθέν σοι τάλαντον επηύξησας, καί τοίς μετά σέ ελθούσιν ουκ εφθόνησας, Διό πύλη σοι ουρανών ηνέωκται, Είσελθε εις τήν χαράν τού Κυρίου σου, καί πρέσβευε υπέρ ημών, Άγιε Νικόλαε.

Ο Κανών τής Θεοτόκου μετά τών Ειρμών, εις ς' καί τού Αγίου εις η'.

Κανών τής Θεοτόκου

Ωδή α' Ήχος α' Ο Ειρμός

«Ωδήν επινίκιον, άσωμεν πάντες, Θεώ τώ ποιήσαντι, θαυμαστά τέρατα, βραχίονι υψηλώ, καί σώσαντι τόν Ισραήλ, ότι δεδόξασται».

Σοφίας τήν άβυσσον, η τετοκυία, σταγόνα σοφίας μοι, Πηγή χαριτόβρυτε, σεμνή κατάπεμψον, υμνολογήσαι τών χαρίτων σου τό πέλαγος.

Υμνώ σε Πανύμνητε, ήν ανυμνούσιν, Αγγέλων τά τάγματα, ως Θεόν κυήσασαν, τόν υπερύμνητον, όν πάσα κτίσις ανυμνεί ότι δεδόξασται.

Κανών τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς,

Σοί Νικόλαε θείον εξάδω μέλος. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος β'

«Eν βυθώ κατέστρωσε ποτέ, τήν Φαραωνίτιδα, πανστρατιάν η υπέροπλος δύναμις, σαρκωθείς ο Λόγος δέ, τήν παμμόχθηρον αμαρτίαν εξήλειψεν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

Στεφηφόρος βήματι Χριστού, πάνσοφε Νικόλαε, παρεστηκώς σύν Αγγέλων στρατεύμασι, φωτισμόν μοι δώρησαι, καταυγάζοντα τής ψυχής μου τήν ζόφωσιν, όπως ευφημήσω χαίρων σου, παμμάκαρ τήν Πανήγυριν.

Ο δοξάζων πάντας τούς αυτόν, Κύριος δοξάζοντας, σέ τοίς πιστοίς καταφύγιον δέδωκε, πειρασμών ρυόμενον, τούς προστρέχοντας τή σή σκέπη Νικόλαε, καί προσκαλουμένους πίστει σε, καί πόθω παναοίδιμε.

Θεοτοκίον

Ισωθήναι πόθον μοι ενθείς, όφις ο παμπόνηρος, τώ Πλαστουργώ, ως αιχμάλωτον ήρπασε, διά σού δέ Πάναγνε, ανακέκλημαι, θεωθείς αληθέστατα, σύ γάρ Θεομήτορ, τόν εμέ Θεώσαντα γεγέννηκας.

Έτερος Κανών τού Αγίου, ού η, Ακροστιχίς κατά αλφάβητον, χωρίς τών Τριαδικών καί τών Θεοτοκίων.

Ωδή α' Ήχος α'

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γής, υψώθητε, Άσατε τώ Κυρίω πάσα η γή, καί εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται».

Απόρω γλώττη καί χείλεσιν, εγκώμιον βραχύ καί παράκλησιν, προςάξαι τή σή Νικόλαε, ήκω θεομιμήτω υπεροχή, αλλ' ως πλουτοδότης, τόν Σωτήρα καί Θεόν ίλεων δίδου μοι.

Βροτός υπάρχων ουράνιος, ισάγγελος εν γή πεφανέρωσαι, χηρών αντιλήπτωρ μέγιστος, καί καταπονουμένων εκδικητής, πάντων θλιβομένων, εν κινδύνοις βοηθός, Πάτερ Νικόλαε.

Γνωρίζει πάσα θφήλιος, Νικόλαε τρισμάκαρ τά θαύματα, τών σών άρετών τό πέλαγος, πένητες τόν Προστάτην, καί ορφανοί, χήραι τόν τροφέα, καί τυφλοί τόν οδηγον, πάντες τόν πρόμαχον.

Τριαδικόν

Τριάδα σέβω τήν άκτιστον, Πατέρα καί Υιόν σύν τώ Πνεύματι, ουσίαν απλήν θεότητα, φύσιν μή τεμνομένην ουσιωδώς, τρείς τάς υποστάσεις, διαιρών προσωπικώς, καί καθ' υπόστασιν.

Θεοτοκίον

Ασπόρως Λόγον συνείληφας, τόν ένα τής Τριάδος Πανάχραντε, καί τούτον σακρί γεγέννηκας, μείνασα μετά τόκον ώσπερ τό πρίν, τούτον ως Υιόν σου, καί Θεόν υπέρ ημών αεί ικέτευε.

Καταβασία

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γής, υψώθητε, Άσατε τώ Κυρίω πάσα η γή, καί εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται».

Τής Θεοτόκου

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Στερεωθήτω η καρδία μου, εις τό θέλημά σου Χριστέ ο Θεός, ο εφ' υδάτων ουρανόν, στερεώσας τόν δεύτερον, καί εδράσας εν τοίς ύδασι, τήν γήν Παντοδύναμε».

Ο ουρανός ο καθαρώτατος, τό τού Βασιλέως ανάκτορον, ο χαριτόπνους αληθώς, καί ευώδης Παράδεισος, η ελπίς Χριστιανών, η Θεοτόκος υμνείσθω μοι.

Λόγω τόν Λόγον απεκύησας, τόν τώ λόγω πάσαν πρός ύπαρξιν, παραγαγόντα λογικήν, φύσιν άμα καί άλογον, αλογίας εκλυτρούμενον, βροτούς Παντευλόγητε.

Τού Αγίου

Εξήνθησεν η έρημος

Νικόλαε μακάριε, τού Δεσπότου γνήσιος, σύ μαθητής γενόμενος, διασώζεις τούς σοί προστρέχοντας χαλεπών εκ κινδύνων, καί θανάτου πικρού.

Ιλάσθητι τοίς δούλοις σου, τών πταισμάτων άφεσιν, ως αγαθός δωρούμενος, Νικολάου τού σού θεράποντος, ταίς πρός σέ μεσιτείαις Πολυέλεε.

Θεοτοκίον

Κατεύνασον τόν τάραχον, τών παθών μου Δέσποινα καί τήν ζωήν κυβέρνησον, Παναγία Χριστόν η τέξασα, εν ώ εστερεώθη η καρδία μου.

Έτερος τού Αγίου

Τώ πρό τών αιώνων

Δέλτον εν καρδία, κεκτημένος θεόφρον πολλών αρετών, εγγεγραμμένην αθανάτω, καί αχράντω δακτύλω, Χριστού τού Θεού Νικόλαε, υπέρ κηρίον καί μέλι γλυκύ, στάζεις εν τοίς λόγοις σου.

Έδειξεν η χάρις, επί σέ παραδόξως τά θαύματα, η φαιδρά γάρ σου πολιτεία, ώ Νικόλαε όντως, χρυσού παντός τηλαυγέστερον, υπεραστράπτει καί λάμπει ψυχαίς, αίγλη θείου Πνεύματος.

Ζής καί μετά πότμον, εν ονείροις σαφώς οπτανόμενος, καί νεανίας εκ θανάτου, παραδόξως λυτρούσαι βοών εμφανώς τώ Άνακτι, Μή αδικήσης τούς άνδρας, επεί φθόνω διεβλήθησαν.

Τριαδικόν

Ίλεως γενού μοι, Παναγία τριάς ο Θεός ημών, τώ εν αμέτροις πλημμελείαις, ρυπωθέντι τώ βίω, Πατήρ, ο Υιός, Πνεύμα τό ζών, διατηρούσά με πάντοθεν καί αεί, άτρωτον εκ θλίψεως.

Θεοτοκίον

Νέμοις Θεοτόκε, σωτηρίας ελπίδα τοίς δούλοις σου, καί εν ανάγκαις καί κινδύνοις, ταχυδρόμοις πρεσβείαις, φρουρείν, βοηθείν παράστηθι, σύ γάρ τό κλέος ημών τών πιστών, πέλεις θεονύμφευτε.

Καταβασία

«Τώ πρό τών αιώνων, εκ Πατρός γεννηθέντι αρρεύστως Υιώ, καί επ' εσχάτων εκ Παρθένου, σαρκωθέντι ασπόρως, Χριστώ τώ Θεώ βοήσωμεν, Ο ανυψώσας τό κέρας ημών, Άγιος εί Κύριε».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Ποταμόν ιαμάτων υπερχειλή, καί πηγήν σε θαυμάτων ανελλιπή, έδειξε Νικόλαε, τού ελέους η άβυσσος, οι γάρ βαρείαις νόσοις, πικρώς πιεζόμενοι, καί συμφοραίς τού βίου, δεινώς εταζόμενοι, πάσης αθυμίας, ακεσώδυνον όντως, ευρίσκουσι φάρμακον, τήν θερμήν σου αντίληψιν, διά τούτο βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον, όμοιον

Τήν Σοφίαν καί Λόγον εν σή γαστρί, συλλαβούσα αφράστως Μήτηρ Θεού, τώ κόσμω εκύησας, τόν τόν κόσμον κατέχοντα, καί εν αγκάλαις φέρεις, τόν φέροντα άπαντα, τόν τροφοδότην πάντων, καί Κτίστην τής κτίσεως, όθεν δυσωπώ σε παναγία Παρθένε, ρυσθήναι πταισμάτων μου, όταν μέλλω παρίστασθαι, πρό προσώπου τού Κτίστου μου, Δέσποινα Παρθένε Αγνή, τήν σήν βοήθειαν τότε μοι δώρησαι, καί γάρ δύνασαι πάντα, όσα θέλεις Πανύμνητε.

Τής Θεοτόκου

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Εν πνεύματι προβλέπων, προφήτα Αββακούμ, τήν τού Λόγου σάρκωσιν, εκήρυττες βοών, Εν τώ εγγίζειν τά έτη επιγνωσθήση, εν τώ παρείναι τόν καιρόν αναδειχθήση, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Θανάτου μέν αιτία, η Εύα τοίς βροτοίς, συμβουλία όφεως, γεγένηται Αγνή, σύ δέ Παρθένε τεκούσα λόγω τόν Λόγον, αθανασίας καί ζωής πρόξενος ώφθης, όθεν επαξίως υμνούμέν σε.

Εν πνεύματι Προφήται, προείδόν σε Αγνή, Όρος Πύλην Τράπεζαν, αγίαν Κιβωτόν, Λυχνίαν θρόνον ζωής, Στάμνον καί Κλίνην, Θεού Μητέρα, εν συμβόλοις σε δηλούντες, ών ημείς ορώμεν τήν έκβασιν.

Τού Αγίου

Ελήλυθας εκ Παρθένου

Ομιλήσας, καθαρώς ταίς ακτίσι τού Πνεύματος, φωτοφόρος γέγονας, κόσμου φωτίζων τά πέρατα, πάσι παριστάμενος, καί πάντας σώζων, τούς πίστει σοι προστρέχοντας.

Λυτρούμενος, εκ θανάτου ως ώφθης τό πρότερον, νεανίας Όσιε, ούτω καί νύν με διάσωσον, πάσης περιστάσεως, καί πειρασμών καί κινδύνων παμμακάριστε.

Απήστραψας, αρετών λαμπηδόνας Πανόλβιε, μιμητής πανάριστος τού σού Δεσπότου γενόμενος, σώζεις δέ καλούμενος, τούς ευλαβεία καί πόθω σε δοξάζοντας.

Θεοτοκίον

Ελήλυθεν, επί σοί ο Δεσπότης καί Κύριος, σωματωθησόμενος, καί διασώσων ως εύσπλαγχνος, όλον με τόν άνθρωπον, διό κραυγάζω σοι, Χαίρε Θεοτόκε Πανάμωμε.

Έτερος τού Αγίου

Ράβδος εκ τής ρίζης

Η κλήσίς μου μόνη αληθώς, εν πάσαις τών εχθρών βουλαίς, προσκαλουμένη θάττον ρύεται, τούς κράζοντάς σοι θερμώς, Ιερέ Nικόλαε, Ως πρίν στρατηλάτας ελυτρώσω, διάσωσον καί ημάς, πάσης εκ δεινής περιστάσεως.

Θρόνω παριστάμενος Θεού, πρεσβεύειν εκτενώς σοφέ, μή διαλίπης υπέρ πάντων υμών, τών σών πιστών οικετών, θαυμαστέ Νικόλαε, ίνα τού πυρός τού αιωνίου, ρυσθώμεν καί εξ εχθρών, γνώμης πονηράς καί κακώσεως.

Ιάματα βρύεις πανταχού, τοίς πίστει σοι προστρέχουσι, καί εκ δεσμών λυτρούσαι άπαντας, διό τήν λύπην ημών, εις χαράν μετάβαλε, ταίς ευπροσδέκτοις ικεσίαις, Νικόλαε φαεινέ, θραύων τήν οφρύν τών εχθρών ημών.

Τριαδικόν

Ανάρχου θεότητος αρχήν, Πατέρα καί Υιόν τιμώ, καί Πνεύμα σέβω τό πανάγιον, τήν πάντων παντουργικήν, ενιαίαν άτμητον, τρισί χαρακτήρσι καί προσώποις, διηρημένην αεί, μίαν Bασιλείαν αμέριστον.

Θεοτοκίον

Σύ όντως επέκεινα βροτών, Αγγέλων τε υπέρτιμος, θεογεννήτορ Κόρη πέφηνας, τόν πάντων γάρ Ποιητήν, εν γαστρί συνείληφας, σάρκα υλικήν ημφιεσμένον, τεκούσα δίχα σποράς, Ω Kαινοπρεπούς θεωρήματος!

Καταβασία

«Ράβδος εκ τής ρίζης Ιεσσαί, καί άνθος εξ αυτής Χριστέ, εκ τής Παρθένου ανεβλάστησας, εξ όρους ο αινετός, κατασκίου δασέος, ήλθες σαρκωθείς εξ απειράνδρου, ο άυλος καί Θεός, Δόξα τή δυνάμει σου, Κύριε».

Τής Θεοτόκου

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Τό φαεινόν ημίν εξανάτειλον, φώς τό απροσιτον, τοίς ορθρίζουσιν επί τά κρίματα, τών εντολών σου, Δέσποτα φιλάνθρωπε, Χριστέ ο Θεός ημών».

Ως Κιβωτός Σεμνή αγιάσματος, καί ως πυρίμορφος θρόνος άγιος, καί ως Παλάτιον ηγιασμένον, Δέσποινα εχώρησας, Θεόν Παντοκράτορα.

Μήτηρ απειράνδρως εν παρθένοις σύ, αύθις Παρθένος δέ, εν μητράσι μόνη Πάναγνε αρρήτως ώφθης, Θεόν γάρ εγέννησας, τόν φύσεις αμείβοντα.

Τού Αγίου

Ο φωτισμός

Θεοπρεπεί, πολιτεία Τρισμάκαρ λελαμπρυσμένος, τούς κατακριθέντας αδίκω ψήφω θανατωθήναι, παραστάς ελυτρώσω, τώ Δεσπότη Χριστώ κραυγάζοντας, Έτερον εκτός σου, Θεόν ου γινώσκομεν.

Eν ουρανοίς, τήν αϊδιον δόξαν νύν εποπτεύων, καί τής απορρήτου καί θείας αίγλης, ταίς φανοτάταις εντρυφών λαμπηδόσι, σκέπασόν με τή προστασία σου, Όσιε θεράπον, Χριστού πανσεβάσμιε.

Θεοτοκίον

Ίνα τήν σήν, εκζητήσης εικόνα συγκεχωσμένην, τοίς πάθεσι Σώτερ τάς ουρανίους, λαθών δυνάμεις, σαρκωθείς εκ Παρθένου, επεφάνης τοίς σοί κραυγάζουσιν, Έτερον εκτός σου, Θεόν ού γινώσκομεν.

Έτερος τού Αγίου

Θεός ών ειρήνης

Κηρύττει σου Πάτερ, τά θαύματα νύν, η Μυρέων μεγίστη μητρόπολις, Λυκίων επαρχία τε, καί πάσαι πατριαί, τάς σάς τερατουργίας, δι' ών πάντας εκ πόνων, θλιβερών ελυτρώσω, αξιοθαύμαστε Νικόλαε.

Λιμήν τών χηρών, καί Πατήρ τών ορφανών, βοηθός τών εν θλίψει πανάριστος, πενθούντων παραμύθιον, ποιμήν καί οδηγός, πάντων τών πλανωμένων, Νικόλαε υπάρχων, καί ημάς εκ κινδύνων, ταίς σαίς πρεσβείαις απολύτρωσαι.

Μετέστης εκ γής, πρός αϋλους σκηνάς, ένθα βλέπεις τό άφραστον κάλλος Χριστού, Αγγέλων τοίς στρατεύμασιν εφάμιλλος δειχθείς, διό σύν Αποστόλοις, καί Μάρτυσι χορεύων, εκτενώς τόν Σωτήρα, Πάτερ Νικόλαε ικέτευε.

Τριαδικόν

Συνάναρχα τρία, ομόθρονα μέν, αμερίστου μιάς δέ θεότητος, δοξάζω αυτεξούσια, τά πρόσωπα σαφώς, δι' ής εκ τού μή όντος, παρήχθην εις τό είναι, σύν Αγγέλοις κραυγάζων, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί Κύριε.

Θεοτοκίον

Βροτών σωτηρία, καί πάντων ελπίς, η προφθάνουσα τάχος καί σώζουσα, οικτείρησον καί νύν ημάς, βοώμέν σοι Αγνή, τούς σέ προσκαλουμένους, αεί εν περιστάσει, προστασίαν γάρ ημείς, μετά Θεόν άλλην ουκ έχομεν.

Καταβασία

«Θεός ών ειρήνης, Πατήρ οικτιρμών, τής μεγάλης Βουλής σου τόν Άγγελον, ειρήνην παρεχόμενον, απέστειλας ημίν, όθεν θεογνωσίας, πρός φώς οδηγηθέντες, εκ νυκτός ορθρίζοντες, δοξολογούμέν σε, Φιλάνθρωπε».

Τής Θεοτόκου

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Τόν Προφήτην Ιωνάν, εκμιμούμενος βοώ, τήν ζωήν μου αγαθέ, ελευθέρωσον φθοράς, καί σώσόν με, Σωτήρ τού κόσμου, κράζοντα, Δόξα σοι».

Προστασία τών πιστών, αθυμούντων χαρμονή, ευφροσύνης καί χαράς, έμπλησον πνευματικής, τούς δούλους σου, τούς πεποιθότας τή προστασία σου.

Ο υρανός ο λογικός, ό Ναός ο καθαρός, η αγία Κιβωτός, ό τερπνότατος Θεού, Παράδεισος, εν ώ τό ξύλον τής ζωής υμνείσθω μοι.

Τού Αγίου

Εν αβύσσω πταισμάτων

Ο τής νίκης Νικόλαε στέφανος, σού τή κορυφή αξίως επιτέθειται, ως νικητής ούν άριστος, τούς σέ προσκαλουμένους διάσωσον.

Νεκρωθέντα με Μάκαρ τοίς πταίσμασι, καί ταίς τών παθών τρικυμίαις ποντούμενον, επιφανείς διάσωσον, πρός λιμένα τού θείου θελήματος.

Θεοτοκίον

Επί σοί τάς ελπίδας ανέθηκα, Μήτερ αειπάρθενε τής σωτηρίας μου, καί σέ προστάτιν τίθημι, τής ζωής ασφαλή τε καί άσειστον.

Έτερον τού Αγίου

Σπλάγχνων Ιωνάν

Νέος Αβραάμ, εδείχθης Νικόλαε, ως μονογενή υιόν προσάξας τόν νούν, τώ Δεσπότη σου, αναιμάκτους θυσίας προσφέρων αεί, καντεύθεν ευλογήθης ως φιλόξενος, Πάτερ, καί Τριάδος γέγονας, οικητήριον θείον καί άμωμον.

Ξένα καί φρικτά, εργάζη τεράστια, εν πάση τή γή, καί εν θαλάσσn μακράν, κινδυνεύουσι, ταχυδρόμοις λιταίς εφιστάμενος, ασθενούντων ιατρός, καί πτωχευόντων τροφεύς, νίκης τε λαού φερώνυμος, τού πιστού κατ' εχθρών αναδέδειξαι.

Όμματι νοός, προβλέπων τά μέλλοντα, δογμάτων ορθών, πάντας ενέπλησας, Ομοούσιον, τώ Πατρί τόν Υιόν καταγγείλας ημίν, καί Αρείου τήν μανίαν εξωλόθρευσας, στήλην ορθοδόξου πίστεως, τά σεπτά σου προσθείς κατορθώματα.

Τριαδικόν

Σέβω καί τιμώ, Τριάδα αμέριστον, προσώποις τρισί διαιρουμένην αεί, ενουμένην δέ, τή ουσία καί φύσει ως μίαν αρχήν, τόν Πατέρα καί Υιόν καί Πνεύμα Άγιον, πάντων κραταιώς δεσπόζουσαν, καί τό πάν συντηρούσαν ως βούλεται.

Θεοτοκίον

Kλίνας ουρανούς, εν μήτρα σου Πάναγνε, Χριστός βουληθεις, όλος εσκήνωσεν, ού γάρ έφερε, τών ιδίων χειρών τό πλαστούργημα, καθοράν υπό τού πλάνου τυραννούμενον, ήλθε δέ έν δούλου σχήματι, τό ανθρώπινον γένος λυτρώσασθαι.

Καταβασία

«Σπλάγχνων Ιωνάν, έμβρυον απήμεσεν, ενάλιος θήρ, οίον εδέξατο, τή Παρθένω δέ, ενοικήσας ο Λόγος καί σάρκα λαβών, διελήλυθε φυλάξας αδιάφθορον, ής γάρ, ουχ υπέστη ρεύσεως, τήν τεκούσαν, κατέσχεν απήμαντον».

Κοντάκιον Ήχος γ'

Η Παρθένος σήμερον

Εν τοίς Μύροις Άγιε, ιερουργός ανεδείχθης, τού Χριστού γάρ Όσιε, τό Ευαγγέλιον πληρώσας, έθηκας τήν ψυχήν σου υπέρ λαού σου, έσωσας τούς αθώους εκ τού θανάτου, διά τούτο ηγιάσθης, ως μέγας μύστης Θεού τής χάριτος.

Ο Οίκος

Ανυμνήσωμεν νύν τόν Ιεράρχην άσμασι, τόν εν Μύροις λαοί ποιμένα καί διδάσκαλον, ίνα ταίς πρεσβείαις αυτού ελλαμφθώμεν, ιδού γάρ ώφθη όλος καθάρσιος, ακήρατος πνεύματι, Χριστώ προσάγων θυσίαν άμωμον, τήν ειλικρινή καί Θεώ ευπρόσδεκτον, ως ιερεύς κεκαθαρμένος τή ψυχή καί τή σαρκί, όθεν υπάρχει αληθώς, τής Εκκλησίας προστάτης, καί υπέρμαχος ταύτης, ως μέγας μύστης Θεού τής χάριτος.

Συναξάριον

Τή ς' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Νικολάου, Αρχιεπισκόπου Μύρων τής Λυκίας τού θαυματουργού.

Στίχοι

· Ο Νικόλαος, πρέσβυς ών εν γή μέγας,

· Καί γής αποστάς είς τό πρεσβεύειν ζέει.

· Έκτη Νικόλεώ γε φάνη βιοτοιο τελευτή.

Μνήμη τού Αγίου Νεομάρτυρος Νικολάου τού Καραμάνου τού εν Σμύρνη μαρτυρήσαντος κατά τό 1657 έτος.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής μετά φιλανθρωπίας επενεχθείσης ημίν φοβεράς απειλής τού σεισμού.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Τής Θεοτόκου

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Η κάμινος Σωτήρ εδροσίζετο, οι Παίδες δέ χορεύοντες έψαλλον, Ευλογητός εί Κύριε ό Θεός ο τών Πατέρων ημών».

Ο Ύψιστος Παράδεισον έμψυχον, Παστάδα τε Αγνή χαριτόπλοκον, χρυσόμορφον Πορφύραν, καί Ουρανόν σε ανέδειξε.

Στερέωσον τόν νούν μου τρεπόμενον, τόν λογισμόν κλονούμενον έδρασον εν ασαλεύτω με πέτρα, τή σή σκέπη Μητροπάρθενε.

Τού Αγίου

Εικόνος χρυσής

Ξυρώ πειρασμών, περιπέπτωκα δεινώς κατακεντούμενος, καί πύλαις άδου προσεπέλασα, ταίς αθυμίαις βαλλόμενος, σώσόν με πρεσβείαις σου Μάκαρ, καί ανάστησον ψάλλοντα, Ευλογητός εί ό Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Αδύτου φωτός ταίς αϋλοις αστραπαίς περιλαμπόμενος, τούς εν τώ σκότει τών θλίψεων, κεκακωμένους εξάρπασον, καί πρός φωτισμόν ευφροσύνης, καθοδήγησον ψάλλοντας, Ευλογητός εί ο Θεός ό τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Δυσώπει Xριστόν, τόν Υιόν σου καί Θεόν Θεογεννήτρια, τούς πεπραμένους δεινοίς πταίσμασι, καί ταίς απάταις τού όφεως, αίματι αυτού τώ τιμίω, αναρρύσασθαι ψάλλοντας, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Έτερος τού Αγίου

Οί Παίδες ευσεβεία

Παντοίων χαλεπών τε νοσημάτων, ιατρός πανάριστος Πάτερ Νικόλαε, φανείς, τής ψυχής μου τήν ασθένειαν, ιασάμενος παράσχου ευρωστίαν βοάν, Ο τών Πατέρων, Θεός ευλογητός εί.

Ρυσάμενος τούς πάλαι στρατηλάτας, εκ θανάτου Άγιε τούτους διήγειρας, υμνείν, καί δοξάζειν τόν Σωτήρα Χριστόν, μετά πίστεως θερμής καί ανακράζειν σοι, Σέ ανευφημούμεν, σοφέ ώς ευεργέτην.

Σοφίας τώ κρατήρι πλησιάσας, μυστικώς τά χείλη σου Πάτερ Νικόλαε, κρουνούς αμβροσίας ένθεν ήντλησας, υπέρ μέλι καί κηρίον τοίς λαοίς εκβοών, Ο τών Πατέρων, Θεός ευλογητός εί.

Τριαδικόν

Τριάς σέ ανυμνούμεν τρισαγία, καί Mονάς τριλαμπεστάτη ομοούσιε, Πατήρ ο Υιός καί Πνεύμα Άγιον, εν οίς πάντες βαπτισθέντες αναμέλπομεν, Ο τών Πατέρων, Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Εκ πάντων δεχομένη τάς δεήσεις, Θεοτόκε πρέσβευε, τώ σώ Υιώ καί Θεώ, λυτρωθήναι τής κολάσεως, τούς τιμώντάς σε κυρίως καί κραυγάζοντας, Ο τών Πατέρων, Θεός ευλογητός εί.

Καταβασία

«Οι Παίδες ευσεβεία συντραφέντες, δυσσεβούς προστάγματος καταφρονήσαντες, πυρός απειλήν ουκ επτοήθήσαν, αλλ' εν μέσω τής φλογός, εστώτες έψαλλον, Ο τών Πατέρων Θεός ευλογητός εί».

Τής Θεοτόκου

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Oν φρίττουσιν Άγγελοι, καί πάσαι στρατιαί, ως Κτίστην καί Κύριον, υμνείτε Ιερείς, δοξάσατε Παίδες, ευλογείτε Λαοί, καί υπερυψούτε, είς πάντας τούς αιώνας».

Ως έμψυχος θάλαμος, καί έμπνους αλουργίς, χλαμύς αλουργόχροος, τώ πάντων Βασιλεί, εδείχθης Παρθένε, καί πορφύρα έξ ής, η σάρξ συνεξυφάνθη, τού θεανθρώπου Λόγου.

Συνέλαβες Άχραντε, τόν άπασαν δρακί, τήν κτίσιν συνέχοντα, ως Κτίστην καί Θεόν, αρρήτως αφράστως, δι' ημάς καθ' ημάς, βροτόν γεγονότα, καί ό ήν μή εκστάντα.

Τού Αγίου

Τόν εν καμίνω τού πυρός

Ως ευμενής καί συμπαθής, τούς εν βάθει πειρασμών περισχεθέντας, ελευθέρωσον μάκαρ, τών κατεχόντων δεινών, τήν λύσιν βραβεύων πρεσβείαις σου, ταίς πρός τόν Σωτήρα, Χριστόν Ιερομύστα.

Μυσταγωγός τών υπέρ νούν, τών Αγίων λειτουργός καί ουρανίων, χρηματίζων θεόφρον αρχιερεύς τε πιστός, πταισμάτων τήν άφεσιν αίτησαι, παρά τού Σωτήρος, ημών Ιεροφάντα.

Θεοτοκίον

Εξασθενεί μου νύν ό νούς, είς τά βάθη εμπεσων τής ατιμίας, ώς εντεύθεν ποικίλοις, περιπαρήναι κακοίς, αλλά σύ Παρθένε θεράπευσον, τώ τής απαθείας, φωτί περιβαλούσα.

Έτερος τού Αγίου

Θαύματος υπερφυούς

Τάγματα Πατριαρχών καί Αποστόλων, Ιερέων τε Μαρτύρων δήμοι, Προφητών ό σύλλογος, άπας δήμος τών Ασκητών, μακαρίζουσι τήν θείαν πολιτείαν σου, μεθ' ών καί ημείς παρακαλούμέν σε, Μή ελλίπης δυσωπών αεί τόν Κύριον, διαφυλαχθήναι, ημάς έκ πάσης βλάβης.

Ύψιστε Παμβασιλεύ μεγαλοκράτορ, ταίς ευχαίς τού Οσίου ποιμένος, τήν ζωήν ειρήνευσον, πάντων Λόγε Χριστιανών, χορηγών κατά βαρβάρων ευσεβεί βασιλεί, τήν νίκην καί τήν ισχύν δεόμεθα, ίνα πάντες αεί υμνώμεν τό κράτος σου, καί υπερυψώμεν, είς πάντας τούς αιώνας.

Φωτί ελλαμφθείς τώ απροσίτω Πάτερ, τάς ψυχάς τών εν θλίψει αυγάζεις, διαλύων άπαντα, ζόφον σκότους τών πειρασμών, απαστράπτων τε ακτίνας ευφροσύνης αεί, εν αίς τηλαγώς καταλαμπόμενοι, Ευλογείτω, βοώμεν η κτίσις τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, είς πάντας τούς αιώνας.

Τριαδικόν

Ζωήν καί ζωάς καί έν και τρία φώτα, τήν Τριάδα πιστώς ανυμνούμεν, πατρικαίς επόμενοι θείαις όντως ταίς διδαχαίς, τόν Πατέρα καί Υιόν καί Πνεύμα Άγιον, μεθ' ών ευσεβούντες αναμέλψωμεν, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Πράγματος ξενοπρεπούς η Βάτος τύπον, προεικόνισεν άχραντε Κόρη, καιομένη άφλεκτος, πάλαι ορειεντώ Σινά, τό Μυστήριον τού τόκου σου προγράφουσα, τό πύρ γάρ εν σοί τό τής θεότητος, ενοικήσαν, αλώβητόν σε τετήρηκε, διό σε υμνούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Καταβασία

«Θαύματος υπερφυούς η δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον, ου γάρ ούς εδέξατο φλέγει Νέους, ώς ουδέ πύρ τής θεότητος, Παρθένου ήν υπέδυ νηδύν, διό ανυμνούντες αναμέλψωμεν, Ευλογείτω η Κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τούς αιώνας».

Τής Θεοτόκου

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Τήν ζωοδόχον Πηγήν τήν αέναον, τήν φωτοφόρον Λυχνίαν τήν πάγχρυσον, τόν Ναόν τόν έμψυχον, τήν Σκηνήν τήν άχραντον, τού ουρανού καί τής γής τήν πλατυτέραν, τήν Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Ρείθρω τής σής με κατάρδευσον χάριτος, τών συμφορών τώ φλογμώ φλογιζόμενον, καί δεινώς τηκόμενον, Πηγή χαριτόβρυτε, τόν Ποταμόν η τεκούσα τών χαρίτων, εξ ού ο πίνων διψήσει ουδέποτε, Ως τού Νυμφίου ωραίόν τε θάλαμον, ως τού Δεσπότου Παλάτιον έμψυχον, ως Πορφύραν πάγχρυσον, καί τερπνόν Ανάκτορον, τού Χριστού Δέσποινα πάντων, καθικετεύοντά σε σώσόν με.

Τού Αγίου

Ανάρχου Γεννήτορος

Λαμπάσι τής χάριτος, θεόφρον φωτιζόμενος, καί φωστήρ ευσεβείας, σαφώς γενόμενος, τούς εν πειρασμοίς διασώζεις, τούς εν βυθώ θαλάσσης λυτρούσαι, καί τρέφεις λιμώττοντας, παραδόξως Παμμακάριστε.

Ο εν Παραδείσω, τής τρυφής νύν αυλιζόμενος, καί τήν άφραστον δόξαν τρανώς Θεώμενος, εκ τών ουρανίων αψίδων, τούς υμνητάς τούς σούς εποπτεύοις, παθών εκλυτρούμενος, θεοφόρε παμμακάριστε.

Θεοτοκίον

Σοφίαν καί δύναμιν, καί Λόγον ενυπόστατον, τού Πατρός Θεομήτορ, Αγνή γεγέννηκας, εκ τών σών αχράντων αιμάτων, τόν έαυτής ναόν προσλαβούσαν, καί τούτω καθ' ένωσιν, ενωθείσαν αδιάρρηκτον.

Έτερος τού Αγίου

Μυστήριον ξένον

Χορεύσατε πνεύματι, πάντες φιλέορτοι, ουρανοί ευφραίνεσθε, Όρη τε καί Bουνοί, Εκκλησίαι, καί Παρθένων, Ασκητών τε χοροί, φαιδρώς εν τή μνήμη τού Παμμάκαρος, εν ή συνελθόντες, τόν Σωτήρα μεγαλύνωμεν.

Ψαλάτωσαν ύμνοις, τά πέρατα άπαντα, εγκωμίων στέμμασι, πάντες τήν κορυφήν Νικολάου, τού θείου κοσμούντες σαφώς, τού θεράποντος Χριστού τού Θεού, δι' ού εκ παθών τε καί κινδύνων λυτρωθείημεν.

Ως άξιον δέχου, τόν ύμνον Νικόλαε, τού μικρού πονήματος, τούτου ώσπερ Χριστός, προσεδέξατο τής χήρας τά δύω λεπτά, μή βδελύξη τήν εγχείρησιν, Ποθών ού κομπάζων γάρ, Τρισμάκαρ κατετόλμησα.

Τριαδικόν

Ενίζεται ομοουσίω θελήματι, η Τριάς μερίζεται, πάλιν προσωπικώς αμερίστως, συντηρούσα τό κράτος αεί, ο Πατήρ, ο Υιός καί Πεύμα τό ζών, ο είς τρισυπόστατος Θεός, όν μεγαλύνομεν.

Θεοτοκίον

Διέσωσται πάσα, η κτίσις τώ τόκω σου, καί αφείλε Κύριος, θρήνον καί οδυρμόν, καί πάν δάκρυον, εκ παντός προσώπου Αγνή, Θεοτόκε παναμώμητε εν σοί, καί ημείς τάς οφειλάς αποδιδόαμεν.

Καταβασία

«Μυστήριον ξένον, ορώ καί παράδοξον! ουρανόν τό Σπήλαιον, θρόνον Χερουβικόν, τήν Παρθένον, τήν φάτνην χωρίον, εν ώ ανεκλήθη ο αχώρnτος, Χριστός ο Θεός, όν ανυμνούντες μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Τόν μέγαν αρχιποίμενα, καί Ιεράρχην άπαντες, τόν πρόεδρον τών Μυρέων, Νικόλαον ευφημούμεν, πολλούς γάρ άνδρας έσωσεν, αδίκως θνήσκειν μέλλοντας, καί Βασιλεί οπτάνεται, σύν Αβλαβίω κατ' όναρ, λύων τήν άδικον ψήφον.

Όμοιον

Μεγάλως σε εδόξασεν, έν θαύμασιν ο Κύριος, καί ζώντα καί μετά τέλος, Νικόλαε Ιεράρχα, τίς γάρ εξ όλης πίστεως, μόνον επεκαλέσατο, τό αγιόν σου όνομα, καί ούκ ευθύς εισηκούσθη, θερμόν προστάτην ευρών σε;

Θεοτοκίον

Σοφίαν ενυπόστατον, καί Λόγον υπερούσιον, καί ιατρόν τών απάντων, Χριστόν τεκούσα Παρθένε, τά έλκη καί τά τραύματα, τής ψυχής μου θεράπευσον, τά χαλεπά καί χρόνια, καί τής καρδίας μου παύσον, τάς απρεπείς ενθυμήσεις.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχ, δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Τής Εκκλησίας τά άνθη, περιϊπτάμενος, ως νεοττός τής άνω, καλιάς τών Αγγέλων, Νικόλαε τρισμάκαρ, κράζεις αεί, πρός τόν Θεόν υπέρ πάντων ημών, τών εν ανάγκαις κινδύνων καί πειρασμών, καί λυτρούσαι ταίς πρεσβείαις σου.

Τής ιεράς διπλοϊδος, τήν ωραιότητα, ταίς πρακτικαίς ειργάσω, αρεταίς λαμπροτέραν, Πάτερ θεοφόρε, όθεν ημίν, ιερουργείς τά τεράστια, τών αοιδίμων θαυμάτων ιερουργέ, τών δεινών ημάς λυτρούμενος.

Τών αθεάτων τά κάλλη, περιεχόμενος, τήν φοβεράν εκείνην, κατενόησας δόξαν, Άγιε αγίων, όθεν ημίν, τά ουράνια λόγια, τών αειζώων εκείνων θεωριών, αναγγέλλεις Ιερώτατε.

Ως εν ονείρω επέστης, τώ ευσεβεί Βασιλεί, καί τούς δεσμώτας Πάτερ, εκ θανάτου ερρύσω, πρέσβευε απαύστως, όπως καί νύν, ταίς ευχαίς σου ρυσθείημεν, εκ πειρασμών καί κινδύνων καί οδυνών, οι αξίως ευφημούντές σε.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Σαλπίσωμεν εν σάλπιγγι ασμάτων, σκιρτήσωμεν εόρτια, καί χορεύσωμεν αγαλλόμενοι, τή ετησίω πανηγύρει τού θεοφόρου Πατρός, Βασιλείς καί Άρχοντες συντρεχέτωσαν, καί τόν δι' Ονείρου φρικτής επιστασίας, Βασιλέα πείθοντα, αναιτίους κρατουμένους τρείς, απολύσαι στρατηλάτας, ανυμνείτωσαν, Ποιμένες καί Διδάσκαλοι, τόν τού καλού Ποιμένος, ομόζηλον Ποιμένα, συνελθόντες εύφημήσωμεν, οι εν νόσοις τόν ιατρόν, οι εν κινδύνοις τόν ρύστην, οι αμαρτωλοί τόν προστάτην, οι πένητες τόν θησαυρόν, οι εν θλίψεσι τήν παραμυθίαν, τόν συνοδίτην οι οδοιπόροι, οι εν θαλάσση τόν κυβερνήτην, οι πάντες τόν πανταχού θερμώς προφθάνοντα, μέγιστον Ιεράρχην, εγκωμιάζοντες ούτως είπωμεν, Πανάγιε Νικόλαε, πρόφθασον, εξελού ημάς τής ενεστώσης ανάγκης, καί σώσον τήν ποίμνην σου ταίς ικεσίαις σου.

Καί νύν… Θεοτοκίον ο αυτός

Σαλπίσωμεν εν σάλπιγγι ασμάτων, προκύψασα γάρ άνωθεν, η παντάνασσα Mητροπάρθενος, ταίς ευλογίαις καταστέφει τούς ανυμνούντας αυτήν, Βασιλείς καί Άρχοντες συντρεχέτωσαν, καί τήν Βασιλίδα κροτείτωσαν εν ύμνοις, Βασιλέα τέξασαν, τούς θανάτω κρατουμένους πρίν, απολύσαι φιλανθρώπως ευδοκήσαντα, Ποιμένες καί Διδάσκαλοι, τήν τού καλού Ποιμένος, υπέραγνον Μητέρα, συνελθόντες ευφημήσωμεν, τήν Λυχνίαν τήν χρυσαυγή, τήν φωτοφόρον Νεφέλην, τήν τών ουρανών πλατυτέραν, τήν έμψυχόν τε Κιβωτόν, τόν πυρίμορφον τού Δεσπότου θρόνον, τήν μανναδόχον χρυσέαν Στάμνον, τήν κεκλεισμένην τού Λόγου πύλην, τήν πάντων Χριστιανών τό καταφύγιον, άσμασι θεηγόροις, εγκωμιάζοντες ούτως είπωμεν, Παλάτιον τού Λόγου, αξίωσον τούς ταπεινούς ημάς, τής ούρανών Βασιλείας, ουδέν γάρ αδύνατον τή μεσιτεία σου.

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις.

Δίδοται καί Άγιον Έλαιον τοίς Aδελοίς, εκ τής κανδήλας, τού Αγίου, ψαλλομένων τών Ιδιομέλων.

Ήχος πλ. β' τού Σεργίου

Εύ δούλε αγαθέ, καί πιστέ εύ εργάτα τού αμπελώνος Χριστού, σύ καί τό βάρος τής ημέρας εβάστασας, σύ καί τό δοθέν σοι τάλαντον επηύξησας, καί τοίς μετά σέ ελθούσιν ουκ εφθόνησας, Διό πύλη σοι ουρανών ηνέωκται, είσελθε εις τήν χαράν τού Κυρίου σου, καί πρέσβευε υπέρ ημών, Άγιε Νικόλαε.

Ήχος πλ. δ'

Εις αίνον έδραμες τού Κυρίου Νικόλαε, εν τή προσκαίρω ζωή, καί αυτός σε εδόξασεν, εν τή επουρανίω, καί όντως ζωή, Διό παρρησίαν κεκτημένος πρός αυτόν, ικέτευε σωθήναι τάς ψυχάς ηιών.

Δόξα… ο αυτός

Των ανδραγαθημάτων σου, Όσιε Πάτερ, ο καρπός εφαίδρυνε τών πιστών τάς καρδίας, τίς γάρ ακούων τήν άμετρόν σου ταπείνωσιν, τήν υπομονήν ουκ εθαύμασε; τήν πρός τούς πένητας ιλαρότητα; θλιβομένων τό συμπαθές; πάντας θεοπρεπώς εδίδαξας, Ιεράρχα Νικόλαε, καί νύν τόν αμαράντινον αναδησάμενος στέφανον, πρέσβευε υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν…

Δέσποιvα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τών δούλων σου, καί λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης καί θλίψεως.

Εις τήν Λειτουργίαν, τά Τυπικά, καί από τού Κανόνος, Ωδή γ' καί ς'.