ΤΗ Γ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Προφήτου Σοφονίου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ’ Ο έξ υψίστου

Τόν σόν Προφήτην ως έμψυχον νεφέλην, έδειξας αθάνατε, ύδωρ αλλόμενον, εις ζωήν όντως αιώνιον, εξαποστείλας, τούτον πλουσίως, καί χαρισάμενος, Πνεύμα τό Πανάγιον καί Ομοούσιον, σοί τώ Πατρί παντοκράτορι, καί τώ Υιώ σου, τώ εκ τής σής ουσίας εκλάμψαντι, δι’ ού προείπε τήν σωτήριον, παρουσίαν Χριστού τού Θεού ημών, καί τοίς Έθνεσι πάσι, σωτηρίαν προεθέσπισεν.

Ο τήν ακτίνα τής θεαρχικωτάτης, αϊγλης εισδεξάμενος, νού καθαρότητι, καί θείων λόγων προήγορος, καί προσημάντωρ, καί υποφήτης θείος γενόμενος, στόμα θεοκίνητον, ώφθης τού Πνεύματος, τά παρ’ αυτού σοι δεικνύμενα, διαβιβάζων, καί σαφηνίζων τοίς πάσιν Έθνεσι, δοθησομένην σωτηρίαν, καί βασιλείαν Χριστού πανσεβάσμιε, όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Ο θεοπτία λαμπόμενος αξίως, καί προφητική θεωρία καί χάριτι, τετιμημένος θεόπνευστε, καί τής ενθέου, ηξιωμένος μακαριότητος, τή πρός τόν Πανάγαθον, νύν παρρησία σου, καί συμπαθεία χρησάμενος, καθικετεύων, μή διαλίπης υπέρ τών πίστει σε, ανευφημουντων καί τιμώντων σε, ως θεηγόρον σεπτόν καί θεόληπτον, εκ κινδύνων ρυσθήναι, καί σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον, όμοιον

Ίνα σου πάσι τό πλήθος τού ελέους, καί τής αγαθότητος, ανακαλύψης Αγνή, τό αδιόριστον πέλαγος, τάς αμαρτίας, τών οικετών σου πάσας εξάλειψον, έχεις γάρ Πανάμωμε, ως Μήτηρ ούσα Θεού, τήν εξουσίαν τής κτίσεως, καί διεξάγεις, πάντα ως θέλεις τή δυναστεία σου, καί γάρ η χάρις η τού Πνεύματος, τού Αγίου σαφώς κατοικούσα εν σοί, συνεργεί σοι εν πάσιν, αενάως Παμμακάριστε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Μή εποδύρου Μήτερ καθορώσα, αφθόρως όν έτεκες ξύλω κρεμάμενον, τόν εφ’ υδάτων κρεμάσαντα, τήν γήν ασχέτως, καί πόλου πλάτος λόγω τανύσαντα, καί γάρ αναστήσομαι καί δοξασθήσομαι, καί τά τού Άδου βασίλεια, συντρίψω σθένει, καί αφανίσω τούτου τήν δύναμιν, καί τής δουλείας έκλυτρώσομαι, τής αυτού τούς βροτούς ως φιλεύσπλαγχνος, καί Πατρί τώ ιδίω, προσαγάγω ως φιλάνθρωπος.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Απολυτίκιον Ήχος β’

Τού Προφήτου σου Σοφονίου τήν μνήμην, Κύριε εορτάζοντες, δι’ αυτού σε δυσωπούμεν, Σώσον τάς ψυχάς ημών.

Καί τά λοιπά τού Εσπερινού, καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν Στιχολογίαν οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Προφήτου, ού η ακροστιχίς.

Σοφονίου με κύδος αγλαϊζέτω. Θεοφάνους.

Ωδή α’ Ήχος πλ. β’

«Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Ισραήλ, εν αβύσσω ίχνεσι, τόν διώκτην Φαραώ, καθορών ποντούμενον, Θεώ επινίκιον ωδήν εβόα άσομεν».

Σέ δυσωπούμεν Προφήτα τώ τού Θεού, παρεστώτα βήματι, ικετεύειν εκτενώς, φωτισμόν δωρήσασθαι ημίν, τοίς εν πίστει τήν σεπτήν, υμνούσι μνήμην σου.

Όργανον θείον εδείχθης χωρητικόν, τών τού θείου Πνεύματος, φωτισμών καί δωρεών, Σοφονία πάνσοφε, διό, γεγηθότες οι πιστοί, σέ μακαρίζομεν.

Θεοτοκίον

Φαεινοτάταις ακτίσι πάσαν τήν γήν, ο εκλάμψας Ήλιος, εξ αγίας σου γαστρός, καταυγάζει Δέσποινα, δι’ ών, φωτισθέντες, σέ Θεού Μητέρα σέβομεν.

Ωδή γ’

«Ουκ έστιν άγιος ως σύ, Κύριε ό Θεός μου, ό υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου αγαθέ, καί στερεώσας ημάς έν τή πέτρα, τής ομολογίας σου».

Ο πάντα βλέπων ως Θεός, τών μελλόντων τήν γνώσιν, καί τών γενησομένων, τήν είδησίν σοι σαφή, προφαίνει θεοπρεπώς, καί δεικνύει, Μάκαρ αξιάγαστε.

Νευρώσας Μάκαρ σού τόν νούν, ευσεβεί παρρησία, τώ Πνεύματι τώ θείω, υπέκλινας σεαυτόν, καί γέγονας δεκτικός, τών εκείθεν, θείων επιλάμψεων.

Θεοτοκίον

Ιδού σε πάσαι γενεαί, μακαρίζουσι πίστει, τήν τόν άχραντον Λόγον, εν σώματι χρονικώς, τεκούσαν υπερφυώς, καί Παρθένον, πάλιν διαμείνασαν.

Ο Ειρμός

«Ουκ έστιν άγιος ως σύ, Κύριε ό Θεός μου, ό υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου αγαθέ, καί στερεώσας ημάς έν τή πέτρα, τής ομολογίας σου».

Κάθισμα Ήχος δ’ Θείας πίστεως

Θείαν έλλαμψιν εκ τού Κυρίου, εισδεξάμενος, τρανώς κηρύττεις, τόν Βασιλέα τής δόξης ελεύσεσθαι, εκ τής Σιών ανατέλλοντα λύτρωσιν, καί καταυγάζοντα κόσμου τοίς πέρασι, φώς αείζωον, αυτόν εκτενώς ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Θεία γέγονας σκηνή τού Λόγου, μόνη πάναγνε Θεοκυήτορ, τή καθαρότητι Αγγέλους υπεράρασα, τόν υπέρ πάντας εμέ γούν γενόμενον, ρερυπωμένον σαρκός πλημμελήμασιν, αποκάθαρον, πρεσβειών σου ενθέοις νάμασι, παρέχουσα σεπτή τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η αμίαντος αμνάς τού Λόγου, η ακήρατος Παρθενομήτωρ, εν τώ Σταυρώ θεασαμένη κρεμάμενον, τόν εξ αυτής ανωδίνως βλαστήσαντα, μητροπρεπώς θρηνωδούσα εκραύγαζεν, Οίμοι Τέκνον μου! πώς πάσχεις θέλων ρύσασθαι, παθών τής ατιμίας τόν άνθρωπον;

Ωδή δ’

«Χριστός μου δύναμις, Θεός καί Κύριος, η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώς, μέλπει ανακράζουσα, εκ διανοίας καθαράς, εν Κυρίω εορτάζουσα».

Ο πάντων Κύριος, ημίν επέφανε, κατά τήν προφητείαν Μάκαρ τήν σήν, πάντας προσκαλούμενος, πρός τήν επίγνωσιν αυτού, καί δουλείας ηλευθέρωσεν.

Υπό τής χάριτος, καταυγαζόμενος, προηγόρευσας λέγων υπό ζυγόν, ένα προσκυνούντας τελείν, τούς ελομένους τήν πίστιν, καί Κυρίω τούς λατρεύοντας.

Θεοτοκίον

Μαρία Πάναγνε, παθών τήν σύγχυσιν, τής εμής διανοίας καί πειρασμών, ζάλην διασκέδασον, τής απαθείας τήν πηγήν, ως τεκούσα Μητροπάρθενε.

Ωδή ε’

«Τώ θείω φέγγει σου Αγαθέ, τάς τών ορθριζόντων σοι ψυχάς, πόθω καταύγασον δέομαι, σέ ειδέναι Λόγε Θεόν, εκ ζόφου τών πταισμάτων ανακαλούμενον».

Εξ αδικίας πρός αρετήν, εκ τής τών παθών αιχμαλωσίας με, Μάκαρ επίστρεψον, ταίς σαίς ικεσίαις, Προφήτα ένδοξε, καί πρός φώς ευσεβείας, έργα κατεύθυνον.

Καταλαμπρύνας σου τήν ψυχήν, ταίς τών αρετών μαρμαρυγαίς, επιτηδείαν ανέδειξας, πρός τάς λαμπηδόνας, τού θείου Πνεύματoς, εξ ών καί προφητείας, χάριν επλούτησας.

Θεοτοκίον

Υποφωνούσι προφητικαί, ρήσεις Παναγία Παρθένε, διά συμβόλων τόν τόκον σου, ών νύν τάς εκβάσεις, ημείς Θεώμενoι, κυρίως Θεοτόκον, σέ καταγγέλλομεν.

Ωδή ς’

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι, Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου πολυέλεε».

Δεχόμενος Ένδοξε, τάς τού Πνεύματος αυγάς, διαφανές ως έσοπτρον, προφητείας ενθέου μαρμαρυγάς, τώ κόσμω εξήστραψας, ως παρόντα θεσπίζων τά εσόμενα.

Ο σός επεδήμησε, Βασιλεύς χαίρε Σιών, καί κατατέρπου βλέπουσα, καί τόν κόσμον εφώτισεν αστραπαίς, ιδίας θεότητος, καί δαιμόνων τήν πλάνην εθριάμβευσε.

Θεοτοκίον

Σαρκός τή παχύτητι, ενωθείς ο εκ Πατρός, μονογενής εν μήτρα σου, εις εκ δύω προήλθε δίχα φθοράς, τηρήσας αλώβητον, τήν σεμνήν παρθενίαν σου Πανύμνητε.

Ο Ειρμός

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι, Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου πολυέλεε».

Συναξάριον

Τή Γ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Προφήτου Σοφονίου.

Στίχοι

· Ο πρίν βοήσας τή Σιών, Χαίρε σφόδρα,

· Χαίρει, παραστάς τώ Θεώ, Σοφονίας.

· Φαίδιμος εν τριτάτη Σοφονίας ήτορ αφήκεν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Θεοδώρου, Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας.

Στίχοι

· Εν Πατριάρχαις καί Θεόδωρος μέγας,

· Κάν τοίς αθληταίς τοίς διά ξίφους μέγας.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Θεοδούλου, τού από Επάρχων.

Στίχοι

· Επαρχίαν γής ουρανών επαρχίας,

· Ο Θεόδουλος αντέδωκεν εμφρόνως.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ιωάννου, Επισκόπου Κολωνίας, τού Ησυχαστού.

Στίχοι

· Ούχ ησυχάζω, καί θανόντα γάρ στέφω,

· Τόν ησυχαστήν Ιωάννην τοίς λόγοις.

Τή αυτή ημέρα, οι άγιοι Αγάπιος, Σέλευκος, καί Μάμας, ξίφει τελειούνται

Στίχοι

· Τρείς άνδρες, Αγάπιος, Σέλευκος, Μάμας,

· Πόθω Πλάσαντος ηγάπησαν καί ξίφος.

Ο Όσιος Πατήρ ημών Θεόδουλος ο Κύπριος εν ειρήνη τελειούται.

Μνήμη τού αγίου Ιερομάρτυρος Γαβριήλ, τού Γάνου μέν όντος πρότερον Επισκόπου, ύστερον δ’ εν Προύση μαρτυρήσαντος κατά τό 1659 έτος.

Ο άγιος Νεομάρτυς Αγγελής, ο εν Χίω αθλήσας εν έτει 1813, ξίφει τελειούται.

Ταίς τών αγίων σου πρεσβείαις, ό Θεός, ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ’

«Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον ειργάσατο, Άγγελος τοίς οσίοις Παισί, τούς Χαλδαίους δέ καταφλέγον πρόσταγμα Θεού, τόν τύραννον έπεισε βοάν, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Ανατέταλκεν η μνήμη σου θεσπέσιε, κόσμω καθάπερ ήλιος, καταυγάζουσα Προφητείας χάριτι τής σής, συμφώνως τούς ψάλλοντας πιστούς, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Γονιμώτερος νεφέλης σύ δεικνύμενος, όμβρον θεογνωσίας ημίν, εξαπέστειλας, σωτηρίου Μάκαρ εκ πηγών, δι’ ών φωτιζόμεθα βοάν, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Λόγος πάλαι ο τό είναι παρασχόμενος, πάσι θείω βουλήματι, ανακαλέσασθαι βουληθείς τόν άνθρωπον Αγνή, τή σή κατεσκήνωσε γαστρί, Ευλογημένη η Θεόν κυήσασα.

Ωδή η’

«Εκ φλογός τοίς οσίοις δρόσον επήγασας, καί Δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς Χριστέ μόνω τώ βούλεσθαι, Σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας».

Ανακείμενος όλος τώ Παντοκράτορι, τής προνοίας τούς τρόπους μεμυσταγώγησαι, οικονομικώς, Έθνη νόμω παιδεύοντας, όθεν σε υμνούμεν, Προφήτα θεηγόρε.

Ικετήριον ύμνον Θεώ προσάγαγε, υπέρ τών σέ υμνούντων θεομακάριστε, καί τών πειρασμών, λύσον άρτι τόν τάραχον, ίνα σε υμνώμεν, Προφήτα θεορρήμον.

Θεοτοκίον

Ζωοδότην τεκούσα Θεόν καί Κύριον, τού θανάτου τήν ρύμην τήν ακατάσχετον, έστησας Αγνή, ταύτην απονεκρώσασα, όθεν σε υμνούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Εκ φλογός τοίς οσίοις δρόσον επήγασας, καί Δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς Χριστέ μόνω τώ βούλεσθαι, Σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ’

«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ού τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκωμένος, μεγαλύνοντες, σύν ταίς ουρανίαις στρατιαίς σε μακαρίζομεν».

Εν γή πραέων σύ κατεσκήνωσας, ένθα τελών, Αγγέλων εποπτεύεις λαμπρότητας, Σοφονία πάνσοφε, Προφήτα Θεού, πράος γεγενημένος, λάμπων τή χάριτι, όθεν γεγηθότες οι πιστοί, σέ μακαρίζομεν.

Τών σών προρρήσεων Παναοίδιμε, περιφανώς ορώντες γενομένην τήν έκβασιν, τήν δοθείσαν χάριν σοι θαυμάζομεν, καί τήν τής διανοίας σου καθαρότητα, καί τό τής ψυχής θεοειδές καταπληττόμεθα.

Θεοτοκίον

Ως σύ ουδείς ποτε κεχαρίτωται, εκ γενεών αρχαίων Θεομήτορ πανάχραντε, σύ γάρ μόνη τήν πασών ασύγκριτον, έσχες αγιωσύνην, καί καθαρότητα, όθεν υπεδέξω τόν Θεόν, εν σοί σαρκούμενον.

Ο Ειρμός

«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ού τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκωμένος, μεγαλύνοντες, σύν ταίς ουρανίαις στρατιαίς σε μακαρίζομεν».

Εξαποστειλάριον

Τοίς μαθηταίς συνέλθωμεν

Σύν ασωμάτοις τάξεσι, παρεστώς εν υψίστοις, τή απροσίτω Πάνσοφε, έν Τριάδι αμέσως, καί αστραπαίς ταίς εκείθεν, ελλαμπόμενος νέμοις, φώς νοητόν πρεσβείαις σου, τοίς εκ πόθου τελούσι, σού τήν σεπτήν, καί φαιδράν πανήγυριν, καί σέ μάκαρ, τοίς ύμνοις καταστέφουσι, Σοφονία Προφήτα.

Θεοτοκίον, όμοιον

Ο άνω δοξαζόμενος, ως Θεός υπ’ Αγγέλων, κόλπων πατρώων Άχραντε, μή εκστάς απορρήτως, τοίς κάτω συνανεστράφη, σύ δέ ταύτης υπήρξας, τής σωτηρίας πρόξενος, εξ αγνών σου αιμάτων, τούτω Αγνή, υπέρ λόγον σάρκα δανεισαμένη, όν αίτησαι τοίς δούλοις σου, λύσιν δούναι πταισμάτων.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου. Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.