ΤΗ Λ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Πατριαρχών Κωνσταντινοπόλεως, Αλεξάνδρου, Ιωάννου καί Παύλου τού νέου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Προδρόμου γ' καί τών Αγίων γ'.

Στιχηρά τού Προδρόμου

Ήχος δ'

Ο εξ υψίστου κληθείς

Ο Παλαιάς καί Καινής θείος μεσίτης, Προφήτης καί Πρόδρομος, Άγγελος ένσαρκος, παρανομίας ο έλεγχος, τής στειρευούσης, βλαστός νηδύος, στόμα πυρίπνοον, Ηρώδην διήλεγξας, άθεσμα πράττοντα, ο δέ μή φέρων τόν έλεγχον, αποτμηθήναι, τήν κεφαλήν σου διακελεύεται, καί προσηνέχθης ώσπερ έδεσμα, εγκρατείας τό θείον εντρύφημα, επί πίνακι πλέον, στηλιτεύων τόν ακόλαστον.

Εκ παρανόμου μητρός συνωθουμένη, θυγάτηρ παράνoμος, σού τήν αοίδιμον, καί τοίς Αγγέλοις αιδέσιμον, αιτείται κάραν, τούς γάρ ελέγχους ταύτης ουκ έφερεν, όθεν επί πίνακι, ταύτην προσφέρουσα, καί τοίς ποσίν άμα παίζουσα, τών δαιτυμόνων, τήν ευφροσύνην εις πένθος έτρεψεν, αλλ' επί πλέον διελέγχεις, ακολασίας τό μίσος μακάριε, τόν Χριστόν ικετεύων, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Βεβακχευμένος τή μέθη ο Ηρώδης, νόθοις επικλέπτεται, κατορχουμένης φωναίς, καί πρός τώ όρκω τόν άδικον, τεκταίνει φόνον, σού τού δικαίου Προφήτα ένδοξε, αλλά σου ο θάνατος, τοίς προθανούσι σαφώς, αθανασίαν εμήνυσε, καί γάρ εγένου, καί τοίς εν, Άδη κήρυξ πρωτάγγελος, τήν παρουοίαν τήν σωτήριον, προμηνύων Χριστού τού Θεού ημών, όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Στιχηρά τών Αγίων

Ήχος α'

Πανεύφημοι μάρτυρες

Παμμάκαρ Αλέξανδρε ποιμήν, Εκκλησίας γέγονας, ορθοδοξίας υπέρμαχος, Αρείου καθελών, τήν αλαζονείαν, προσευχαίς συντόνοις σου, τόν πάντων Λυτρωτήν εξαιτούμενος, καί νύν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Ιωάννη τίμιε σαρκός, τήν φθοράν εμίσησας, δι' εγκρατείας καί πίστεως, δι' αγρυπνίας τε, καί Ομολογίας, Άγγελος επίγειος, ευρέθης καί ουράνιος άνθρωπος, Xριστόν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Παύλου θείοις δόγμασι σαφώς, όντως επειθάρχησας, μεθ' ού εις τρίτον ανέδραμες, ουρανόν Όσιε, αρετών τώ ύψει, καί ήκουσας ρήματα, τά άρρητα καί θεία τού Πνεύματος, Παύλε μακάριε, ορθοδόξων βάσις άσειστε, τόν Σωτήρα απαύστως ικέτευε.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Γενεθλίων τελουμένων, τού αναιδεστάτου Ηρώδου, τής ασελγούς ορχηστρίδος, επληρούτο η διάθεσις τού όρκου, τού γάρ Προδρόμου η κεφαλή αποτμηθείσα, ως οψώνιον εφέρετο, επί πίνακι τοίς ανακειμένοις, Ώ συμποσίου μισητού, ανοσιουργήματος καί μιαιφονίας πλήρους! Αλλ' ημείς τόν Βαπτιστήν, ως εν γεννητοίς γυναικών μείζονα, επαξίως τιμώντες μακαρίζομεν.

Καί νύν...

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος δ'

Γενέσιον αθέμιτον, καί συμπόσιον αναιδέστατον, Ηρώδης απετέλεσεν, ακολασία γάρ γυναικεία θελγόμενος, καί ασεβεί θηλυμανία κεντούμενος, απέτεμε κεφαλήν Προδρομικήν, αλλ' ουκ εξέτεμε γλώσσαν Προφητικήν, ελέγχουσαν αυτού τήν παράνοιαν, Εξέχεεν αίμα αθώον, καλύψαι θέλων αμαρτίαν άθεσμον, αλλ' ουκ εν τούτω απέκρυψε φωνήν, βοώντος πάσι μετάνοιαν, Εκείνος μέν συνευφραίνετο φόνω, ημείς δέ συνεορτάσωμεν πόθω, τού Βαπτιστού Ιωάννου τήν μακαρίαν σφαγήν, προέλαβε γάρ εν Άδου τήν ζωήν κηρύξαι, τοίς εν σκότει καί σκιά θανάτου καθημένοις, τήν εξ ύψους ανατολήν, Χριστόν τόν Θεόν ημών, τόν μόνον πολυέλεον.

Καί νύν...

Εκ παντοίων κινδύνων τούς δούλους σου φύλατε, ευλογημένη Θεοτόκε, ίνα σε δοξάζωμεν, τήν ελπίδα τών ψυχών ημών.

Απολυτίκιον τού Προδρόμου

Ήχος β'

Μνήμη Δικαίου μετ' εγκωμίων, σοί δέ αρκέσει η μαρτυρία τού Κυρίου Πρόδρομε, ανεδείχθης γάρ όντως καί Προφητών σεβασμιώτερος, ότι καί εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τόν κηρυττόμενον, Όθεν τής αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω καί τοίς εν Άδη, Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τόν αίροντα τήν αμαρτίαν τού κόσμου, καί παρέχοντα ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα...

Τών Αγίων Ήχος δ'

Ο Θεός τών Πατέρων ημών ο ποιών αεί μεθ' ημών κατά τήν σήν επιείκειαν, μή αποστήσης τό έλεος σου αφ' ημών, αλλά ταίς αυτών ικεσίας , εν ειρήνη κυβέρνησον τήν ζωήν ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες, εις τής Οκτωήχου καί οι δύο παρόντες, τού Προδρόμου καί τών Αγίων.

Κανών τού Προδρόμου, ού η Ακροστιχίς.

Τόν θεομαρτύρητον Πρόδρομον μέλπω.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Ανοίξω τό στόμα μου τόν λύχνον τόν πάμφωτον, τής οικουμένης τόν κήρυκα, τόν θείον Απόστολον, καί υπηρέτην Χριστού, τίς ισχύσειεν, αξίως ευφημήσαι, τόν θεομαρτύρητον, Κυρίου Πρόδρομον.

Ο θείος ταξιαρχος, τών ασωμάτων Δυνάμεων, πρός θείον αφίκετο, ναόν Θεού Ιερόν, ευαγγέλια, κομίζων τώ πρεσβύτη, Κυρίου τόν Πρόδρομον, τέξη πρεσβύτατε.

Νηδύς ένδον έχουσα, στείρα καί γραύς τόν πανάριστον, Προφήτην καί Πρόδρομον, από κοιλίας μητρός, προσεκύνησε, Xριστόν, ώ ξένον θαύμα! γαστρί εμφερόμενον τής Θεομήτορος.

Θεοτοκίον

Θεού Αρχιστράτηγος, Παρθένε, έφη, Θεόνυμφε, πρός δρόμους πορεύθητι, τής Ελισάβετ σπουδή, καί γάρ έγκυον, ταύτην ευρούσα γνώση, όν περ καταγγέλλω σοι τόκον τόν άρρητον.

Κανών τών Αγίων

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Άσωμεν τώ Κυρίω

Τρίφωτος τών Πατέρων, σήμερον ανέτειλε διαύγεια, η πανένδοξος μνήμη, ή πιστώς εντρυφώντες χορεύσωμεν.

Έλυσας Ιεράρχα, τών Αιρετικών τά οχυρώματα, ευσεβεί παρρησία, καταγγείλας Τριάδα Αλέξανδρε.

Παύλω τώ θεσπεσίω, κοινωνήσας κλήσεως αοίδιμε, τών εκείνου εδείχθης, αρετών απεικόνισμα ένθεον.

Κάλαμός σου η γλώσσα, θεογραφικώς προαναδέδεικται, Πνεύματος Πάτερ θείου, Ιωάννη τήν πίστιν τρανώσασα.

Θεοτοκίον

Άσωμεν τώ Κυρίω, τώ εκ τής Παρθένου ευδοκήσαντι, σαρκωθήναι ασπόρως, εις ημών σωτηρίαν καί λύτρωσιν.

Τού Προδρόμου

Ωδή γ'

Τούς σούς υμνολόγους

Εκ στείρας τεχθείς ο Ιωάννης, τήν γλώτταν διέλυσε πατρός, εικότως καί γάρ πέφυκε, φωνή τού Λόγου εύηχος, καί ευλογών εφθέγγετο, Σύ μόνος Άγιος Κύριος.

Ουδέν τών παρόντων αγαπήσας, τήν έρημον τρέχων παροικείς, ως πόλιν θείω Πνεύματι, δυναμωθείς πανένδοξε, αϋλως δέ εβίωσας, ως Ηλιού ο θεσπέσιος.

Μή φέρων τού βίου τούς θορύβους, ως όρνις εμάκρυνας σοφέ, ερήμοις αυλιζόμενος, ευρές τε αναψύχοντα, τόν σώζοντά σε Κύριον, έκ καταιγίδος καί θλίψεως.

Θεοτοκίον

Απήλθε πρός οίκον Ελισάβετ, Παρθένος βαστάζουσα γαστρί, Θεόν Λόγον τόν άναρχον, αμφοίν ασπασαμένων δέ, γνούς παρευθύς ο Πρόδρομος, εκ τής γαστρός προσεκύνησεν.

Τών Αγίων

Σύ εί τό στερέωμα

Άριστα εποίμανας, τό τού δεσπότου σου ποίμνιον, Αρχιερεύ, όθεν αιωνίως, σέ δοξάζει Αλέξανδρε.

Ύδατα σωτήρια, διά τής γλώττης σου έβλυσας, τά ευσεβή, δόγματα σή ποίμνη, Ιωάννη μακάριε.

Παύλε παμμακάριστε, τής εκλογής τής τού σκεύους σε, ως φανέντα, κλήσει τε καί βίω, νύν τιμώμεν ομοίωμα.

Θεοτοκίον

Σέ πάντες κεκτήμεθα, καταφυγήν καί σκέπην ημών, Χριστιανοί, σέ δοξολογούμεν, ασιγήτως, Θεόνυμφε.

Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τόν πρόδρομον Χριστού, Βαπτιστήν καί Προφήτην, τιμήσωμεν πιστοί, καθαρώ συνειδότι, ως ένδοξον κήρυκα, μετανοίας διδάσκαλον, καί ως μάρτυρα, παναληθή τού Σωτήρος, τήν γάρ άνοιαν, τήν τού Ηρώδου ελέγξας, τήν κάραν εκτέμνεται.

Δόξα... Τών Αγίων

Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Πατέρων ή τρίφωτος, λαμπάς ανέλαμψε, πιστών τά συστήματα, καταφαιδρύνουσα, πρός θείαν επίγνωσιν, λύοντες τών αθέων, τήν ασέβειαν πάσαν, δόγμασι καί σοφία, καί πολλή παρρησία, Αλέξανδρος καί Ιωάννης ομού, καί Παύλος ο ένδοξος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ελπίς ακαταίσχυντε τών πεποιθότων εις σέ, η μόνη κυήσασα, υπερφυώς εν σαρκί, Χριστόν τόν Θεόν ημών, τούτον σύν Ιωάννη τώ Προδρόμω δυσώπει, δούναι τή οικουμένη, ιλασμόν τών πταισμάτων, καί πάσιν ημίν πρό τέλους βίου διόρθωσιν.

Τού Προδρόμου

Ωδή δ'

Τήν ανεξιχνίαστον

Ρίζας καί μελάγριον, όψον τερπνόν, ήσθιες μακάριε Πρόδρομε, καί τάς ακρίδας, εκ καμήλου δέ τριχών, στολήν επημφιέννυσο, υπέρ αλουργίδα βασίλειον.

Τόν δημιουργήσαντα λόγω τό πάν, πάσι γεωργόν μάκαρ ήγγειλας, ούτος γάρ εστιν, ο τό πτύον εν χειρί, κατέχων, καί τήν άλωνα, μάλα διακρίνων ως δίκαιος.

Ύπνον σοίς ουκ έδωκας μάκαρ σοφέ, όμμασιν ως άσαρκος ένδοξε, ούτε κροτάφοις, εις ανάπαυσιν σαρκός, εως ού ωκοδόμησας, οίκον σεαυτόν θείου Πνεύματος.

Θεοτοκίον

Ρήσις πέρας έλαβε τού Αββακούμ, επί σοί Παρθένε πανύμνητε, καί γάρ εξ όρους, κατασκίου ο Θεός εκ σού ήλθε σαρκούμενος, πλάνης τούς βροτούς εκλυτρούμενος.

Τών Αγίων

Εισακήκοα Κύριε

Εν δυσώδει διέρριψας, τόν κατά Ιούδαν τόπω προδότην Χριστού, τήν εκείνου γάρ Αλέξανδρε, αράν επαξίως εκληρώσατο.

Ως ελαία κατάκαρπος, εν τώ τού Θεού τεμένει ιστάμενος, τούς πιστεύοντας προσήγαγες, αυτώ Ιωάννη καρπόν ώριμον.

Ταπεινώσεως πτέρυξι, τάς τού δυσμενούς παγίδας εξέφυγες, όθεν Όσιε υψούμενος, ουρανοπολίτης Παύλε γέγονας.

Θεοτοκίον

Τήν Παρθένον υμνήσωμεν, τήν μετά τόν τόκον πάλιν Παρθένον αγνήν, ως κυήσασαν Χριστόν τόν Θεόν, τόν εκ πλάνης κόσμον λυτρωσάμενον.

Τού Προδρόμου

Ωδή ε'

Εξέστη τά σύμπαντα

Ισχύν θείου Πνεύματος, ενδεδυμένος ένδοξε, πάσιν ανεβόας τοίς παρούσι, Μετανοείτε, ιδού αξίνη σαφώς, τών δένδρων πρός ρίζαν κείται νύν, τέμνουσα τά άκαρπα, τά δ' εσθλά εκκαθαίρουσα.

Τήν γλώτταν ως σάλπιγγα, έχων Κυρίου Πρόδρομε, ευήχως εφώνεις τοίς παρούσιν, Εγώ εν ύδατι βαπτίζω υμάς, οπίσω μου δ' άλλος ισχυρός, βαπτίζων ελεύσεται, εν πυρί τε καί πνεύματι.

Ο θείος προέφησε Προφήτης, Ήξει Κύριος, Άγγελος αυτού δέ πρό προσώπου, στέλλεται τρίβους προετοιμάζων αυτού, ός σώσει λαόν τόν απειθή, καί κατασκευάσειεν, εις Θεού κλήρον άγιον.

Θεοτοκίον

Νηδύϊ φερόμενος, τή μητρική ο Πρόδρομος, τή παρθενική ως έγνω ένδον, τόν τούτου Κτίστην φρικτώς φερόμενον, Πνεύματι Αγίω φωτισθείς, ένδοθεν εσκίρτη σε, καί πεσών προσεκύνησεν.

Τών Αγίων

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Τόν Μητροφάνους θρόνον Αλέξανδρε, κατακοσμών, καί πρό θρόνου έλαμψας, εν Ιεράρχαις τοίς δόγμασι.

Σύ εν ποιμέσι μάκαρ διέπρεψας θαυμασίως, ώφθης εν Νικαία γάρ, μέσον Πατέρων αγλάϊσμα.

Τών λόγων σου η χάρις εστήριξεν, Εκκλησίαν, Ιωάννη, στύλον γάρ ορθοδοξίας σε έχομεν.

Θεοτοκίον

Παρθένον μετά τόκον υμνούμέν σε, Θεοτόκε, σύ γάρ τόν Θεόν Λόγον, σαρκί τώ κόσμω εκύησας.

Τού Προδρόμου

Ωδή ς'

Τήν θείαν ταύτην

Πρός σέ λαός πονηρότατος, αφίκετο πειράζων καί φάσκων σοι, Σύ εί ο Κύριος, αυτός δέ έφης, ουκ έγωγε, άλλος δ' εστίν ός ήξει, οπίσω πρώτός μου.

Ρευστής εγώ πέλω φύσεως, ός έρχεται δ' οπίσω μου άρρευστος, πέλει καί άχρονος, καί ποιητής πάσης κτίσεως, ού ουκ ισχύω λύσαι, ουδέ τά πέδιλα.

Ορώντες πάντες συνέτρεχον, πόρνοι τε καί τελώναι καί άσωτοι, καί εβαπτίζοντο, εκ σού Προφήτα πανένδοξε, τήν πρός Χριστόν πορείαν εκδιδασκόμενοι.

Θεοτοκίον

Δεινών παντοίων τούς δούλους σου, εξάρπασον Παρθένε Θεόνυμφε, τούς προσφυγόντας σου, υπό τήν σκέπην τήν άμαχον, καί τής φρικτής μελλούσης ρύσαι κολάσεως.

Τών Αγίων

Χιτώνα μοι παράσχου

Ανδρείως τού Χριστού προπολεμών Εκκλησίας έκτεινας, ευχής Πάτερ βέλεσι, τόν επώνυμον μανίας Ιερώτατε.

Ως κλήμα τής αμπέλου τής ζωής, Ιωάννη έντιμον, πλείστον εξήνθησας, τώ Δεσπότη σου καρπόν παμμακάριστε.

Η γείσθαι παρητήσω ευσεβώς, Βασιλίδος πόλεως, Εικόνων προσκύνησιν, αθετούσης παρανόμως Παύλε τίμιε.

Θεοτοκίον

Η μόνη διά λόγου εν σαρκί, τόν Λόγον κυήσασα, ρύσαι δεόμεθα, τών παγίδων τού εχθρού τάς ψυχάς ημών.

Ο Ειρμός

«Χιτώνά μοι παράσχου φωτεινόν, ο αναβαλλόμενος, φώς ως ιμάτιον, πολυέλεε Χριστέ ο Θεός ημών».

Κοντάκιον τού Προδρόμου

Ήχος πλ. α'

Η τού Προδρόμου ένδοξος απoτομή, οικονομία γέγονέ τις θεϊκή, ίνα καί τοίς εν' Άδη τού Σωτήρος κηρύξη τήν έλευσιν, θρηνείτω ούν Ηρωδιάς, άνομον φόνον αιτήσασα, ου νόμον γάρ τόν τού Θεού, ού ζώντα αιώνα ηγάπησεν, αλλ' επίπλαστον πρόσκαιρον.

Συναξάριον

Τή Λ' τού αυτού μηνός, μνήμη τών Αγίων Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξάνδρου, Ιωάννου καί Παύλου τού νέου.

Στίχοι

· Σχοίνους διαδράς Αλέξανδρε σαρκίου,

· Σχοίνισμα κλήρου χρηματίζεις Κυρίου.

· Σκυθρωπά τά πρόσωπα τής Εκκλησίας,

· Στέρησιν ου φέροντα τήν Ιωάννου.

· Δρόμους ο Παύλος εκλιπων τούς τού βίου,

· Εύρηκε παύλαν τών πόνον τών τού βίου.

· Τριττύς τή Τριάδι τριακοστή νύν πάρα έστη.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τού οσίου καί θαυματουργού Φαντίνου.

Στίχοι

· Καί γήν υπελθων θαυματουργός Φαντίνος,

· Άνωθεν ημίν μάννα θαυμάτων βρύει.

· Φαντίνος βιότου ανεχάζετο εν τριακοστή.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων δεκαέξ μαρτύρων τών θηβαίων.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Τού Προδρομου

Ωδή ζ'

Ουκ ελάτρευσαν

Ρωμαλέως τώ Ηρώδη ανθιστάμενος, ένδοξε Πρόδρομε, τούτον ελέγχεις βοών, Ουκ έξεστιν έχειν σε ευνήν ομαίμονος, ως αθέμιτον, ο δέ μή ανασχόμενος, τήν σήν κάραν αποτέμνει.

Οία ένδοξος Προφήτης πρό γεννήσεως, έγνως τόν Κύριον, καί ως αμνόν τού Θεού, τοίς πάσιν υπέδειξας, πρός θεοσέβειαν, έλκων άπαντας, αναβοάν πρός Κύριον, ο Θεός ευλογητός εί.

Μέλλων τέλος τό μακάριον εκδέχεσθαι, Πρόδρομε ένδοξε, σούς μαθητάς πρός Χριστόν, τόν Θεόν απέστειλας, επερωτών αυτόν, Σύ εί Κύριε, τού σώσαι ο ερχόμενος, ή έτερον προσδοκώμεν;

Ο Χριστός τοίς μαθηταίς προσαπεφθέγξατο, Άπιτε είπατε, τώ Ιωάννη, ιδού, νεκροί εξανίστανται, κωφοί ακούουσιν, εκκαθαίρονται λεπροί, καί ώσπερ έλαφος οι χωλοί περιπατούσιν.

Τών Αγίων

Οι εκ τής Ιουδαίας

Μυστιπόλος τής άνω, υπερθέου Τριάδος ώφθης πανένδοξε, αγνώς ταύτην λατρεύων, καί μέλπων ανενδότως, Ιεράρχα Αλέξανδρε, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Θησαυρον σε δογμάτων, καί πηγήν τών θαυμάτων, Χριστός ανέδειξε, πηγάζοντα τόν πλούτον, τόν τής θεογνωσίας, Ιωάννη τοίς κράζουσιν, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ως ισάγγελον βίον, κατά Παύλον τόν θείον, ως καί συνώνυμον, κτησαμένω παμμάκαρ, τόν πλούτόν σοι τών λόγων, Χριστός παρέχει άφθονον, Ευλογητός βοώντι, Χριστός εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Παρθενικής εκ νηδύος, σαρκωθείς επεφάνης, εις σωτηρίαν ημών, διό σου τήν Μητέρα, ειδότες Θεοτόκον, ευχαρίστως κραυγάζομεν, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Τού Προδρόμου

Ωδή η'

Παίδας ευαγείς

Νόμου Παλαιάς τε καί τής Νέας, Προφήτης καί Προφητών πάντων υπέρτερος, υπάρχεις πανεύφημε, ού γάρ έφυς κάλαμος, πνεύμασι ριπιζόμενος, αλλ' έστης άσειστος, Τόν Κύριον βοών ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Μαινόμενος οίστρω ο Ηρώδης, μαχλώσης Ηρωδιάδος τό θυγάτριον, βλέπων κατορχούμενον, έφησεν ο άθλιος, Ό μοι αιτήσης δίδωμι, έως ημίσεος, τής εμής βασιλείας μεθ' όρκου, κακείνο εξαιτείται, τήν κάραν τού Προδρόμου.

Είχε μέν φρουρά τόν Ιωάννην, Ηρώδην δέ πότος ευφραινόμενον, τότε ή πανάσεμνος, κόρη κατωρχήσατο, αρέσασα δέ είληφε, κάραν τήν πάντιμον, Προδρόμου καί αγίαν ως ταύτην, τή μητρί προσάξει, τιμαλφέστατον δώρον.

Θεοτοκίον

Λύτρωσαι τήν πόλιν σου Παρθένε, εκ πάσης απειλής τε καί κακώσεως, σεισμού καταπτώσεως, βαρβαρικής αλώσεως, καί φοβεράς κολάσεως, τού αιωνίου πυρός, σέ γάρ μετά Θεόν σωτηρίαν, άπαντες πλουτούμεν, Χριστιανοί Παρθένε.

Τών Αγίων

Τόν εκ Πατρός πρό αιώνων

Τόν δυσσεβή προσευχή τή παναλκεί σου, Άρειον κτείνας Αλέξανδρε θεόφρον, εν τοίς βεβήλοις τόποις, υβρίσαντα ημύνω, βροχίσας ως Ιούδαν.

Ο θεομάχος Χριστού χιτώνα ρήξας, ως ο προδότης πρηνής λακήσας μέσον, νύν θρηνεί εν Άδη, ψυχών αδίκων μόρον, θανάτω τώ δικαίω.

Εν εγκρατείαις ως άσαρκος εφάνης, εν αγρυπνίαις μικρού δείν καί αναίμων, καί εν διδασκαλίαις, πηγή τού Παραδείσου, παμμάκαρ, Ιωάννη.

Θεοτοκίον

Τόν ανερμήνευτον τόκον σου Μαρία, τίς μή υμνήσει βροτών χοροστασία; ότι παρθενεύεις πρό τόκου, καί εν τόκω αεί ευλογημένη.

Ο Ειρμός

«Τόν εκ Πατρός πρό αιώνων γεννηθέντα, καί εκ Μητρός επ' εσχάτων σαρκωθέντα, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τού Προδρόμου

Ωδή θ'

Άπας γηγενής

Πότος βδελυρός, καί δείπνος πανάσεμνος, όρχησις άτερπνος, έθελξαν τόν δείλαιον, μάλα πρός οίστρον ακολασίας δεινής, καί τής μαινάδος μίσθωμα, κάραν εκδίδωσι, τού Προδρόμου, ής ουδέ αντάξιος, κόσμος άπας, Φρικτόν τό μυστήριον!

Ώ πώς ο δεινός, Ηρώδης ουκ έφριξε, Κριτήν αλάθητον! αλλ' εν τή ψυχή αυτού, ένδον δολίως φόνον ενέτρεφε, τού Βαπτιστού, μαινόμενος, ως ελεγχόμενος, καί μή φέρων, ευκαιρίαν ήθελε, καί ευρών, αποτέμνει τόν δίκαιον.

Όντως από γής, εισέδυς εις Άγια, οίά περ Άγγελος, ως αγγελικώς εν γή, σοφέ βιώσας Κυρίου Πρόδρομε, τών υμνητών σου μέμνησο, άνωθεν ένδοξε, καί πταισμάτων, αίτησαι τήν άφεσιν, καί ειρήνην παράσχου καί έλεος.

Θεοτοκίον

Ω Θεού Υιέ, μακρόθυμε Κύριε καί πολυέλεε, τού σού Βαπτιστού λιταίς, καί ικεσίαις τής κυησάσης σε, καί πάντων τών Aγίων σου, σώσον τούς δούλους σου, καί χορήγει, άνωθεν τά τρόπαια, βασιλεύσιν ημών, ως φιλάνθρωπος.

Τών Αγίων

Σέ τήν απειρόγαμον

Έννομος γενόμενος, ο θείος όντως φοιτητής σου, καί σοίς ζωηφόροις λόγοις, πειθαρχήσας Αλέξανδρος, Ιεράρχης πεφηνώς, Κύριε όσιος πράος, σώφρων, νύν επαξίως μακαρίζεται.

Μύστης άκριβέστατος, γέγονας πόθω τών αρρήτων, ώ θεομακάριστε Πατήρ ημών, Ιωάννη πανόλβιε, καί μυσταγωγός τών μυστηρίων, καί κήρυξ δογμάτων θείων, καί λατρευτής Τριάδος ένδοξε.

Σέ τόν ανεξίκακον, Πάτερ, καί όσιον ποιμένα, άμεπτον σεπτόν αμιαντον, κήρυκά τε τής πίστεως, τής ορθοδοξίας τόν διδάσκαλον, άπαντες επαξίως συμφώνως, Παύλε μακαρίζομεν.

Θεοτοκίον

Άχραντε πανάμωμε, τό σκεύος τό τής ευωδίας, αίτησαι Xριστόν όν έτεκες, βασιλεί μέν τά τρόπαια, τώ φιλοχρίστω δέ λαώ, δούναι τήν άφεσιν τών πταισμάτων, σέ γάρ απαύστως μεγαλύνομεν.

Ο Ειρμός

«Σέ τήν απειρόγαμον, Θεού Μητέρα καί Παρθένον, σέ τήν υπέρ νούν κυήσασαν, διά λόγου τόν όντως Θεόν, τήν υψηλοτέραν τών αχράντων Δυνάμεων, ασιγήτοις δοξολογίαις μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Τοίς Μαθηταίς

Ηρώδης ο παράνομος, τού Προδρόμου τήν θείαν, καί ιεράν απέτεμε, κεφαλήν τούς ελέγχους, μή φέρων ταύτης, ο άφρων! θρηνείτω ούν ο άθλιος, άνομον φόνον πράξας, ημείς δέ νύν, τήν τιμίαν κάραν ύμνοις τιμώντες, τόν Βαπτιστήν γεραίρομεν, τού Χριστού επαξίως.

Θεοτοκίον

Ει καί ηττάται Πάναγνε, λογική πάσα φύσις, πρός εγκωμίων έπαινον, σού Θεόν τής τεκούσης, καί γάρ σαφώς υπερτέρα, πάσης κτίσεως πέλεις, αλλ' ούν τό κατά δύναμιν, ουκ απόβλητον πάντως, όθεν καμού, δέχου τόν βραχύτατον ύμνον, ώσπερ ο σός Υιός εδέξατο, τά λεπτά πρίν τής χήρας.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Πρόδρομε τού Σωτήρος, εί καί φόνω διέλυσεν ο Ηρώδης, σέ τόν τής αληθείας κήρυκα, αλλ' η τού στόματός σου φεγγοβόλος λαμπάς, καί τοίς εν, Άδη τό τής πίστεως φέγγος καλώς εδαδούχει, όθεν ικέτευε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Δέσποιvα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τών δούλων σου, καί λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης καί θλίψεως.

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.