ΤΗ ΚΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Αδριανού καί Ναταλίας.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν μάρτυσιν

Τήν υπέρτιμον άθλησιν, τά γενναία παλαίσματα, τών μαρτύρων ένδοξε θεασάμενος, αυτομολείς πρός τά σκάμματα, ανδρείω φρονήματι, αφειδήσας τής σαρκός, δι' αγάπην τήν ένθεον, όθεν ήνυσας, τούς γενναίους αγώνας, ταπεινώσας, τήν οφρύν τού αντιπάλου, Αδριανέ καρτερώτατε.

Ταίς ειρκταίς συγκλειόμενος, τοίς βουνεύροις τυπτόμενος, τοίς κλοιοίς αοίδιμε βαρυνόμενος, καί τοίς μοχλοίς συνθλιβόμενος, σύν πλείοσι μάρτυσι, σύν αυτοίς τών αγαθών, ουρανίων επέτυχες, επαλείφουσαν, τήν ομόζυγον έχων Ναταλίαν, τήν Θεώ πεποθημένην, Αδριανέ γενναιότατε.

Τόν Αδάμ η oμόζυγος, Παραδείσου εξώρισε, συμβουλία όφεως, Ναταλία δέ, Αδριανόν πρός Παράδεισον, πανσόφως εισήγαγεν, ιεραίς προσλαλιαίς, νουθετούσα διδάσκουσα, τά επίπονα, τής αθλήσεως φέρειν ουρανίους, αντιδόσεις προξενούντα, καί αιωνίζουσαν εύκλειαν.

Δόξα... Ήχος α'

Εφραίμ Καρίας

Ζήλος ανδρός ευσεβούς, είλκυσε γυναίκα θεοφιλή, πρός παραίνεσιν φαιδράν, Αδριανός γάρ ο πανάριστος, Ναταλίας τών ρημάτων υπαχθείς, αθλήσεως τόν δρόμον εκτετέλεκεν, Ώ γυναικός θεοφιλούς! ουχ ως γάρ Εύα τώ, Αδάμ ήνεγκε φθοράν, αλλά ζωήν άληκτον τώ συζύγω προεξένησε, Ταύτην σύν τώ ανδρί επαινούντες, βοήσωμεν Χριστώ, Δός ημίν βοήθειαν, ταίς πρεσβείαις τών Αγίων σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τών ουρανίων ταγμάτων

Εκ τής αγίας εικόνος τής σής Πανάχραντε, ιάσεις ιαμάτων, χορηγούνται αφθόνως, τοίς πίστει προσιούσιν, όθεν καμού, τάς ασθενείας επίσκεψαι, καί τήν ψυχήν μου ελέησον αγαθή, καί τό σώμά μου θεράπευσον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σέ τόν αμνόν καί ποιμένα επί τού ξύλου Σωτήρ, η σέ αγνώς τεκούσα, ως εώρα Θεέ μου, θρηνούσα ανεβόα, Τέκνον εμόν, φώς τού κόσμου γλυκύτατον, πώς επί ξύλου ορώ σε τού σταυρικού, ως κακούργον αναρτώμενον.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Πανεύφημοι μάρτυρες

Πορφύραν εξ αίματος τού σού, μάρτυς κατεφοίνιξας, στολήν μεθ' ής τώ Δεσπότη σου, ως η υπόσχεσις, νύν συμβασιλεύεις, άθλων ταίς λαμπρότησι, καί θείαις καλλοναίς σεμνυνόμενος, Xριστόν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς αγίοις αυτού ο Θεός Ισραήλ αυτός δώσει δύναμιν καί κραραίωσιν τώ λαώ αυτού ευλογητός ο Θεός.

Αδριανέ μάρτυς τάς οδούς, τών παθών εξέκλινας, τώ σωτηρίω αγόμενος, δρόμω πανεύφημε, καί πρός τάς αφθάρτους, μονάς κατεσκήνωσας, σύν πάσι τοίς Χριστώ πειθαρχήσασι, μεθ' ών ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Στίχ. Τοίς Αγίοις τοίς εν τή γή αυτού εθαυμάστωμεν πάντα τά θέλημα αυτού εν αυτοίς.

Ώ θαύμα καινόν καί αληθώς, μέγα καί παράδοξον! πώς Ναταλία η πάνσοφος, τόν ταύτης σύζυγον, πείθει υπομείναι, ξίφη κατατέμνοντα: τίς είδέ τι τοιούτον, τίς ήκουσεν, όν περ εκέκτητο, οφθαλμόν βίου πρός θάνατον, επεπόθει, προδούναι σωτήριον.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Ώ ζεύγος άμωμον, καί εκλεκτόν τώ Κυρίω! ώ πεποθημένη δυάς, καί πεφιλημένη Χριστώ, ωσυζυγία αρίστη καί μακαρία! Τίς ουκ εκπλαγή εν τούτω ακουτισθείς, τάς τούτων υπέρ άνθρωπον πράξεις! πώς τό θήλυ ηνδρίσατο κατά τού πικρού τυράννου, καί τόν ταύτης σύνευνον ενεύρωσε, μή υπενδούναι τοίς δεινοίς, αλλ' υπέρ τής πίστεως ελέσθαι, τό θανείν υπέρ τό ζήν, Ώ θεοπλόκων ρημάτων Ναταλίας τής σοφής! ώ παραινέσεων θείων, τούς ουρανούς διασχουσών, καί πρός αυτόν τόν θρόνον τού μεγάλου βασιλέως, Αδριανόν τόν ένδοξον γνώριμον καταστη σασών! Αλλ' ώ ξυνωρίς αγία, υπέρ ημών τώ Θεώ ικετεύσατε, τών εκ πόθου τελούντων τήν μνήμην υμών, πειρασμών ρυσθήναι καί πάσης θλίψεως.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης

Ορώσά σε σταυρούμενον, Χριστέ η σέ κυήσασα, ανεβόα, Τί τό ξένον ό ορώ, μυστήριον Υιέ μου: πώς επί ξύλου θνήσκεις, σαρκί κρεμάμενος ζωής χορηγέ:

Απολυτίκιον Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Αναφαίρετον όλβον ηγήσω, τήν σωτήριον πίστιν τρισμάκαρ, καταλιπών τήν πατρώαν ασέβειαν, καί τώ Δεσπότη κατ' ίχνος επόμενος, κατεπλουτίσθης ενθέοις χαρίσμασιν, Αδριανέ ένδοξε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγονται οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων ο παρών.

Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ως εν ηπείρω

Εν τή νυκτί με τού βίου ύπνω δεινώ συσχεθέντα πράξεσι, μετανοίας πρός τό φώς, ο Θεός εξέγειρον ευχαίς, τών μαρτύρων σου Χριστέ, ίνα δοξάζω σε.

Από χειλέων σταζόντων τόν γλυκασμόν τής ενθέου γνώσεως, γλυκανθείς Αδριανέ, τόν ιόν εξήμεσας τής πρίν αγνωσίας αληθώς θεομακάριστε.

Ανατολής λαμπροτέραν ηλιακής, τήν ψυχήν ως έχουσα, τής αθλήσεως πρός φώς, συνωθείς ομόζυγον τόν σόν, Ναταλία, γυναικών τό εγκαλλώπισμα.

Θεοτοκίον

Τόν σεαυτής δεξαμένη Δημιουργόν, ως αυτός ηθέλησεν, εξ ασπόρου σου γαστρός, υπέρ νούν σαρκούμενον Αγνή, τών κτισμάτων, αληθώς εδείχθης Δέσποινα.

Ωδή γ'

Ουκ έστιν Άγιος ως σύ

Δεσμά φυγών ειδωλικής, ματαιότητος μάρτυς, συνεδέθης τώ πόθω, τής αγάπης τού Χριστού, καί τοίς δεσμοίς τών αυτού, αθλοφόρων, χαίρων εκοινώνησας.

Μοχλώ τά σκέλη σιδηρώ, συνθλαττόμενοι πάντες, αθλοφόροι Κυρίου, ασεβείας τά οστά, υπομονής τώ μοχλώ, καί ανδρείας, όντως συνετρίψατε.

Πυρί αγάπης θεϊκής, τήν ψυχήν φλεγομένη, τού συζύγου εξήψας, τόν έρωτα εις Χριστόν, τόν πόθον τόν τής σαρκός Ναταλία, τέλεον μιμήσασα.

Θεοτοκίον

Τού θείου τόκου σου Αγνή πάσαν φύσεως τάξιν, υπερβαίνει τό θαύμα, Θεόν γάρ υπερφυώς, συνέλαβες εν γαστρί, καί τεκούσα, μένεις αειπάρθενος.

Ο Ειρμός

«Ουκ έστιν Άγιος ως σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου αγαθέ, καί στερεώσας ημάς, εν τή πέτρα τής ομολογίας σου».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν

Τών μαρτύρων τοίς πόνοις περιπλακείς, καί ανδρείως τή πίστει καθοπλισθείς, προθύμως ανέθηκας, σεαυτόν τώ Κυρίω σου, καί τού εχθρού κατέβαλες, τό θράσος τή χάριτι, Αδριανέ παμμάκαρ, Χριστού μάρτυς ένδοξε, όθεν Ναταλία, εναθλούντα ορώσα, επήλειφε λόγοις σε, σωτηρίοις πανεύφημε, Διά τούτο βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Παναγία Παρθένε Μήτηρ Θεού, τής ψυχής μου τά πάθη τά χαλεπά, θεράπευσον δέομαι, καί συγγνώμην παράσχου μοι, τών εμών πταισμάτων, αφρόνως ών έπραξα, τήν ψυχήν καί τό σώμα, μολύνας ο άθλιος, Οίμοι! τί ποιήσω, έν εκείνη τή ώρα, ηνίκα οι Άγγελοι, τήν ψυχήν μου χωρίζουσιν, εκ τού αθλίου μου σώματος: Τότε Δέσποινα, βοήθειά μου γενού, καί προστάτης θερμότατος, σέ γάρ έχω ελπίδα, ο δούλός σου άχραντε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν αμνόν καί ποιμένα καί λυτρωτήν, η αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ αδίκως υψούμενον, θρηνωδούσα εκραύγαζεν, ο μέν Κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις, διά σπλάγχνα ελέους, Μακρόθυμε Κύριε, τού ελέους η άβυσσος, καί πηγή αγαθότητος, σπλαγχνίσθητι καί δώρησαι ούν, τών πταισμάτων άφεσιν τοίς δούλοις σου, τοίς ανυμνούσί σου πίστει, τά θεία παθήματα.

Ωδή δ'

Χριστός μου δύναμις

Χριστόν οι μάρτυρες, ισχύν τιθέμενοι, τό ανίσχυρον θράσος τών διωκτών, όντως κατεπάτησαν, και τά βραβεία τής νίκης, ουρανόθεν εκομίσαντο.

Οικείοις αίμασι, στολήν εξύφανας, σεαυτώ αφθαρσίας αποβαλών, τής φθοράς τό ένδυμα, καί τώ Θεώ Αδριανέ, μετά δόξης νύν παρίστασαι.

Ιχώρσι πάντοθεν, περιρρεόμενον, τών Αγίων τό αίμα, μύρον Θεώ, όντως προσενήνεκται, τήν σηπεδόνα τής πλάνης, εκκαθαίρον κραταιότατα.

Δολίοις ρήμασιν, Αδάμ πεπλάνηται, τής συζύγου, τοίς σοίς δέ Αδριανός, πλάνης απαλλάττεται, καί πρός Παράδεισον χαρά, Ναταλία εισοικίζεται.

Θεοτοκίον

Ως όντως άφθεγκτα, καί ακατάληπτα, τά τής σής Θεοτόκε θεοπρεπούς, πέφυκε κυήσεως, τοίς επί γής καί ουρανού, αειπαρθένε μυστήρια.

Ωδή ε'

Τώ θείω φέγγει σου αγαθέ

Δεκάς διπλή η τών αθλητών, ούν απλή τριάδι τώ Χριστώ νύν συνδεόμενοι έλυσαν, δέσιν ασεβείας όντως ανίσχυρον, ισχύϊ τής Τριάδος οι γενναιότατοι.

Ήλιος ώσπερ μέσον εστώς, άστρων φαεινών, Αδριανέ τών σών συνάθλων απήστραψας, φέγγος ευσεβείας, τής ασεβείας αχλύν, διώξας καί φωτίσας κόσμου τά πέρατα.

Δρόσος ρημάτων σου τών σεπτών, ίαμα τών πόνων αληθώς, τού σού συζύγου γεγένηται, απογενομένων τή τών κρειττόνων στοργή, θεόφρον Ναταλία μαρτύρων σύσκηνε.

Θεοτοκίον

Τούς Θεοτόκον σε εκ ψυχής, Δέσποινα τού κόσμου αγαθή, υμνολογούντας διάσωσον, σέ γάρ προστασίαν ακαταμάχητον, κεκτήμεθα, τήν όντως Θεογεννήτριαν.

Ωδή ς'

Τού βίου τήν θάλασσαν

Χριστού κυβερνώμενοι, τή παλάμη αβλαβώς, τής αθεϊας πέλαγος, διήλθετε καί όρμω τώ γαληνώ, τής άνω λαμπρότητος, αθληταί τού Κυρίου προσωρμίσθητε.

Ως άνθη μυρίζουσι, τών αγώνων σου σοφέ, τά υπέρ φύσιν έπαθλα, καί γάρ Θεού εδείχθης, Αδριανέ, ευώδες θυμίαμα, τώ πυρί τών βασάνων πυρπολούμενος.

Τώ κάλλει τής πίστεως, η αγία σου ψυχή, ωραϊσμένη πάνσεμνε, καί τό κάλλος ζητούσα, ως αληθώς, Χριστού τό αμήχανον, Ναταλία τού πόθου ού διήμαρτες.

Θεοτοκίον

Η πάναγνος Δέσποινα, η τεκούσα τοίς βροτοίς, τόν κυβερνήτην Κύριον, τών παθών μου τόν άστατον καί δεινόν, κατεύνασον τάραχον, καί γαλήνην παράσχου τή καρδία μου.

Ο Ειρμός

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι, Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου Πολυέλεε».

Κοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Γυναικός θεόφρονος τούς θείους λόγους, εν Καρδία θέμενος, Αδριανέ μάρτυς Χριστού, εν τοίς βασάνοις προσέδραμες, σύν τή συζύγω τό στέφος δεξάμενος.

Ο Οίκος

Καιρός επέστη τοίς πιστοίς, χαρμόσυνος ημέρα, Αδριανού τού θείου ενθέως ευφρανθώμεν, αναβοώντες πρός αυτόν, Μάρτυς τού Κυρίου, ο τόν αγώνα τόν καλόν σαφώς αγωνισάμενος, καί στέφος ουρανόθεν δεξάμενος τής δικαιοσύνης, από πάσης επηρείας τού αλλοτρίου ημάς ρύσαι πάντας, ίασίν τε ψυχών καί τών σωμάτων εξαπόστειλον ημίν, καί τήν κηλίδα πάσαν τού νοός εκκάθαρον ουρανόθεν, σύν τή συζύγω τό στέφος δεξάμενος.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΣΤ' τού αυτού μηνός, μνήμη τών Αγίων μαρτύρων, Αδριανού καί Ναταλίας καί τής συνοδίας αυτών.

Στίχοι

· Αδριανού τέμνουσι χείρας καί πόδας

· Χείρες πονηρών, ών φονοδρόμοι πόδες.

· Εν τώ βίω σύνευνος, εν δέ τώ πόλω

· Αδριανώ σύσκηνος η Ναταλία.

· Αδριανός τμήθη χείρας πόδας εικάδι έκτη.

Τή αυτή ημέρα οι συναθλήσαντες τώ Αγίω Αδριανώ ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

· Τέμνουσιν ανδρών εικοσιτριών άκρα,

· Τά τετράκις τοσαύτα χείρας καί πόδας.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων μαρτύρων Αττικού καί Σισινίου καί τού Οσίου Πατρός ημών Ιβιστίωνος.

Στίχοι

· Συσταδιοδρομούσιν αθληταί δύο,

· Ξίφους δραμόντες στάδιον κουφοδρόμως.

· Ρυψθείς υσσώπω δακρύων, Ιβιστίων,

· Εύθυμος εις άδακρυ χωρείς χωρίον.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη ετέρου μάρτυρος Αδριανού.

Στίχοι

· Αδριανόν τμηθέντα κοσμήσει στέφος,

· Εν τή μεγίστη τών στεφάνων ημέρα.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τού Οσίου Ιωάσαφ, υιού Αβενήρ τού Βασιλέως.

Στίχοι

· Ζήλω τά βασίλεια Παμβασιλέως,

· Ώκησεν υιός γηϊνου βασιλέως.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Τιθόης εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ουκ είχεν, οίμαι, σάρκα Τιθόης όλως.

· Κάν είχε, τήξας, ουκ εά βρώσιν τάφω.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον

Ακαθαίρετοι ως πύργοι ανεδείχθητε, Σιών τής άνω μάρτυρες, εδαφίσαντες, ελεπόλεις πάσας τού εχθρού, μοχλώ τής αθλήσεως υμών, διό τιμώμεν ευσεβώς υμών τήν μνήμην αεί.

Βοηθός, Αδριανώ ή Ναταλία ως καί σύμψυχος, παρά Θεού δεδώρηται, ανελκύουσα, εμπαρέντα τούτον τώ βυθώ, τής πλάνης καί πείθουσα βοάν, Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Ως πολύτιμον θησαύρισμα τού μάρτυρος, τήν χείρα θησαυρίσασα, ου προέδωκας, σωφροσύνης σου τόν θησαυρόν, συλήσαι Τοίς σπεύδουσι Σεμνή, κυβερνωμένη τή χειρί τού τών απάντων Θεού.

Θεοτοκίον

Νεανίας τρείς η κάμινος ουκ έφλεξε, γέννησιν προτυπούσα τήν σήν, τό γάρ θείον πύρ σε μή φλέξαν, ώκησεν εν σοί, καί πάντας εφώτισε βοάν, Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Ωδή η'

Εκ φλογός τοίς Οσίοις

Τώ πυρί τών βασάνων ολοκαυτούμενοι, ασεβείας τήν φλόγα πάσαν εσβέσατε, αίμασιν υμών, αθλοφόροι κραυγάζοντες, Σέ υπερυψούμεν, Χριστέ εις τούς αιώνας.

Οι κρουνοί τών αιμάτων τών αθλοφόρων σου, ποταμοί ιαμάτων κόσμω γεγόνασι, θάλασσαν δεινών, παθημάτων ξηραίνοντες, ούς ανευφημούντες, Χριστέ σέ ευλογούμεν.

Γυναικός θαυμασίας τίς ου θαυμάσειε, το πρός Κύριον φίλτρον, όπως εμίσησεν, έρωτα σαρκός, καί τόν σύζυγον έπεισε, σέβειν καί δοξάζειν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Εκ φωτός φωτοδότην Λόγον συνέλαβες, καί τεκούσα αφράστως τούτον δεδόξασαι, Πνεύμα γάρ εν σοί, Κόρη θείον εσκήνωσεν, όν υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Εκ φλογός τοίς Οσίοις δρόσον επήγασας, καί Δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς, Χριστέ μόνω τώ βουλεσθαι, Σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Θεόν ανθρώποις

Μελών στρεβλώσεις δεινών επίτασις, ξίφος ου πύρ ού θάνατος, σαρκός ο επίκηρος, τού Χριστού τής αγάπης χωρίσαι υμάς, ένδοξοι αθλοφόροι, όλως ουκ ίσχυσεν, όθεν εις αιώνας, σύν αυτώ αεί ευφραίνεσθε.

Στρατός εχθροίς πάσιν απροσμάχητος, πόλις Θεού, καί κατωχυρωμένον βασίλειον, κεκλεισμένος Παράδεισος άσυλος, φάλαγξ τροπαιοφόρος, δήμος θεόλεκτος, στύλοι Εκκλησίας, αρραγείς μάρτυρες ώφθητε.

Λαμπάς θεόφωτος άστρα φαίνοντα, λύχνος ημίν τό φώς τής ευσεβείας πυρσεύοντες, τού ηλίου τής δόξης αυγάσματα, τέκνα τής ανεσπέρου μακαριότητος, μάρτυρες εδείχθητε, Χριστού σεβασμιώτατοι.

Πηγή ναμάτων πλήρης τού Πνεύματος, καί ποταμός ενθέων, χαρισμάτων πληρούμενος, καί κρατήρ αθλήσεως, προχέων κρουνούς, πέλαγος σωτηρίας, μάρτυρες ώφθητε, ζάλης πειρασμών, παντοδαπών ημάς λυτρούμενοι.

Χοροίς μαρτύρων Χριστού πανεύφημε, παρεστηκως τώ θρόνω, τού τών όλων δεσπόζοντος, τούς τελούντας σήν μνήμην περίσωζε, πίστει καί προθυμία, πάντων λυτρούμενος, τών παρενοχλούντων, πειρασμών ταίς ικεσίαις σου.

Θεοτοκίον

Νεκροίς ανάστασις νύν δεδώρηται, διά τής σής αφράστου, καί αρρήτου κυήσεως, Θεοτόκε πάνσεμνε, ζωή γάρ εκ σού, σάρκα περικειμένη, πάσιν εξέλαμψε, καί τό τού θανάτου, αμειδές σαφώς διέλυσεν.

Ο Ειρμός

«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ου τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ πάναγνε, ωράθη βροτοίς Λόγος σεσαρκωμένος, όν μεγαλύνοντες, σύν ταίς ουρανίαις, στρατιαίς σέ μακαρίζομεν».

Εξαποστειλάριον

Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν

Αδριανός ο πάνσοφος, καί αήττητος μάρτυς, ως αθλητών εδραίωμα, παρ' ημών δοξαζέσθω, σύν τή σεπτή Ναταλία, τούτοις τε συνεκλάμπει, μαρτύρων δήμος Άγιος, φάλαγξ τροπαιοφόρος, ών τήν λαμπράν, εκτελούντες μνήμην τούτους υμνούμεν, καί γάρ αυτοί πρεσβεύουσι, τώ Χριστώ υπέρ πάντων.

Θεοτοκίον

Σέ προστασίαν άμαχον, καί φρουράν Παναγία, καί σκέπην καί κραταίωμα, καί απόρθητον τείχος, καί αρραγή σωτηρίαν, καί οχύρωμα θείον, ο κόσμος άπας κέκτηται, έν ανάγκαις, ποικίλαις, Αλλ' ώ Θεού, τού παμβασιλέως Μήτηρ καί δούλη, σώζοις καμέ τόν δούλόν σου, εκ παντοίων κινδύνων.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τρία, δευτερούντες τό πρώτον.

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου

Αδριανέ γενναιότατε, τής τού Δεσπότου φωνής, πληρωτής εχρημάτισας, κοσμικήν τερπνότητα, αποθέμενος άπασαν, καί τόν Σταυρόν επ' ώμων αράμενος, τών παθών τούτου κοινωνός γέγονας, εν αμφοτέροις γάρ, ώφθης όντως δόκιμος, όθεν πιστοί, σήμερον γεραίρομεν, τήν θείαν μνήμην σου. (Δίς)

Αδριανέ καρτερώτατε, πελάγει τών αικισμών, συνεχώς κυματούμενος, πηδαλιουχούσάν σε, σού τήν σύνοικον έσχηκας, καί πρός γαλήνης, όρμον ιθύνουσαν, τή άνω πόλει προσεμβιβάζουσαν, εν ή πανεύφημε, μάρτυς αυλιζόμενος, υπέρ ημών, πρέσβευε δεόμεθα, τών ευφημούντων σε.

Μέχρι δεσμών καί στρεβλώσεων, καί τών μελών εκκοπής, καρτερώς ανθιστάμενοι, τάς ψυχάς τώ Κτίσαντι, αποδόντες ειλήφατε, τήν αιωνίαν όντως ανάπαυσιν, καί τήν αγήρω μακαριότητα, Ώ ής ετύχατε, θείας αντιδόσεως παρά Χριστού, μάρτυρες πανένδοξοι, σεβασμιώτατοι!

Δόξα... Ήχος β'

Ο πάντα προγινώσκων Κύριος, αρρήτω προμηθεία σε μάρτυς, ως εύκαρπον κλήμα προσήκατο, ξίφει μαρτυρίου ποικίλως τεμνόμενον, καρτερίας δαψιλούς επιφέροντα καρπούς, εξ ών τρέφονται πιστών καρδίαι, τών ευφημούντων σε πόθω, Αδριανέ ένδοξε.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ήχος β’

Τήν πάσαν ελπίδα μου εις σέ ανατίθημι, Μήτηρ τού Θεού, φύλαξόν με υπό τήν σκέπην σου.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.