ΤΗ ΙΘ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ανδρέου τού Στρατηλάτου καί τών σύν αυτώ δισχιλίων πεντακοσίων ενενήκοντα τριών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ' καί τού Αγίου γ'.

Στιχηρά τής Εορτής

Ήχος πλ. β'

Τριήμερος ανέστης Χριστέ

Ρημάτων τού σεπτού Γαβριήλ, τό Χαίρέ σοι βοώμεν αγνή μεμνημένοι, αλλ' ώ άχραντε σεμνή, καί Μήτηρ τού Κυρίου, πρός τούτον μεταστάσα, μνείαν ποιού τών ανυμνούντων σε.

Η άπειρος Σοφία Θεού, τόν οίκον εαυτής υπέρ νούν, Θεοτόκε, ωκοδόμησεν εκ σού, εν Πνεύματι Αγίω, καί νύν σε πρός αϋλους, σκηνάς μετέθηκε πανύμνητε.

Ικέτης νύν προσέρχομαι, σοί τή Μητρί τού πάντων Θεού, λυτρωθήναι, εκ παντοίων πειρασμών, αλλ' ώ Θεογεννήτορ, συνούσα τώ Υιώ σου, Χριστιανών τό γένος φύλαττε.

Τού Αγίου

Ήχος α'

Πανεύφημοι μάρτυρες

Ανδρείας υπόδειγμα δειχθείς, δήμον παρεθάρρυνας, καθυπεισδύναι τό στάδιον, τό τής αθλήσεως, οία στρατηγέτης, τούτου προηγούμενος, Ανδρέα αθλοφόρε πανόλβιε, πιστοίς δέ πάντοτε, ιαμάτων βρύεις νάματα, ουρανόθεν χάριν κομισάμενος.

Ανδρείας επώνυμος δειχθείς, ανδρικώς ηρίστευσας, τώ δυσμενεί συμπλεκόμενος, καί τούτον ώλεσας, Φαραώ ως άλλον, ρείθροις τών αιμάτων σου, βυθίσας πανστρατί αξιάγαστε, καί νύν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην καί τό μέγα έλεος.

Όπλον απροσμάχητον Σταυρόν, μάκαρ ενδυσάμενος, ως θυρεόν τε καί θώρακα, πίστιν ενδέδυσαι καί τοίς εναντίοις, ώφθης φοβερώτατος, τροπούμενος τά τούτων στρατεύματα, διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

'Οτε εξεδήμησας Θεοτόκε Παρθένε, πρός τόν εκ σού τεχθέντα αφράστως, παρήν Ιάκωβος ο αδελφόθεος, καί πρώτος Ιεράρχης, Πέτρος τε η τιμιωτάτη κορυφαία τών θεολόγων ακρότης, σύμπας ο θείος τών Αποστόλων χορός, εκφαντορικαίς θεολογίαις, υμνολογούντες, τό θείον καί εξαίσιον, τής Χριστού τού Θεού οικονομίας μυστήριον, καί τό ζωαρχικόν, καί θεοδόχον σου σώμα κηδεύσαντες, έχαιρον πανύμνητε, Ύπερθεν δέ αι πανάγιαι, καί πρεσβύταται τών Αγγέλων Δυνάμεις, τό θαύμα εκπληττόμεναι κεκυφυίαι αλλήλαις έλεγον, Άρατε υμών τάς πύλας, καί υποδέξασθε τήν τεκούσαν τόν ουρανού καί τής γής Ποιητήν, δοξολογίαις τε ανυμνήσωμεν τό σεπτόν καί άγιον σώμα, τό χωρήσαν τόν ημίν αθεώρητον καί Κύριον, Διόπερ καί ημείς, τήν μνήμην σου εορτάζοντες, εκβοώμέν σοι πανύμνητε, Χριστιανών τό κέρας ύψωσον, καί σώσον τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Πύλαι τών ουρανών, ανοίχθητε, ιδού γάρ, η τού Υψίστου Μήτηρ, η πάναγνος Παρθένος, θανούσα παραγίνεται.

Στίχ. Ανάστηθι Κύριε εις τήν ανάπαυσίν σου.

Η θροισται ο χορός, Μαθητών παραδόξως, εκ τών περάτων κόσμου, κηδεύσαί σου τό σώμα, τό θείον καί ακήρατον.

Στίχ. Ώμοσε Κύριος τώ Δαυϊδ αλήθειαν.

Πόλις νέα Σιών, χαίρε, ο Βασιλεύς σου, ελήλυθεν εν δόξη, μορφής τού θεανθρώπου, αϋλως ήν εμόρφωσεν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Δεύτε φιλεορτων τό σύστημα, δεύτε καί χορείαν στησώμεθα, δεύτε καταστέψωμεν άσματι τήν Εκκλησίαν, τή καταπαύσει τής Κιβωτού τού Θεού, Σήμερον γάρ ουρανός εφαπλοί τούς κόλπους, δεχόμενος τήν τετοκυίαν τόν έν πάσι μή χωρούμενον, καί η γή τήν πηγήν τής ζωής αποδιδούσα, τήν ευλογίαν στολίζεται καί ευπρέπειαν, Άγγελοι χοροστατούσι σύν Αποστόλοις, περιδεώς ενατενίζοντες εκ ζωής εις ζωήν μεθισταμένης, τής τεκούσης τόν αρχηγόν τής ζωής, Πάντες προσκυνήσωμεν αυτήν δεόμενοι, συγγενούς οικειότητος μή επιλάθη Δέσποινα, τών πιστώς εορταζόντων, τήν παναγίαν σου Κοίμησιν.

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Καθορώσαι αληθώς, αι τών Αγγέλων στρατιαί, τήν Μετάστασιν τήν σήν, άχραντε Μήτερ τού Θεού, ευλογημένη πανύμνητε Παναγία, έχοντες βουλήν τού τεχθέντος εκ σού, στίφος Μαθητών συναθροίσασαι, εν ευφροσύνη έφερον τό τίμιον, εις τόν Παράδεισον σώμά σου, Χριστόν υμνούσαι, τό ζωοδότην, όντα εις τούς αιώνας.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα όμοιον

Εν χερσί τού δι' ημάς, ενανθρωπήσαντος εκ σού, παραθεμένην τήν τήν ψυχήν, ως πλαστουργός σου καί Θεός, πρός τήν ακήρατον μετέστησεν ευφροσύνην, όθεν σε σεπτώς μακαρίζομεν, τήν μόνην καθαράν καί αμόλυντον, καί Θεοτόκον άπαντες κυρίως, ομολογούντες κραυγάζομεν, Χριστόν δυσώπει, πρός όν μετέστης, σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Είτα ο πρώτος Κανών τής Εορτής, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Υμνοις κροτώ σε, Ανδρέα στρατηλάτα. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος δ'

Θαλάσσης τό ερυθραίον

Υμνήσαι τήν ιεράν πανήγυριν, σού προθεμένου μου, φωτιστικαίς τού Πνεύματος αυγαίς, τήν ψυχήν μου καταύγασον, καί τήν αχλύν απέλασον, τής αγνωσίας μάρτυς ένδοξε.

Μαρτύρων περιφανώς λαμπρότητα, μάκαρ επλούτησας, ανδρειοφρόνως σθένει θεϊκώ, συμπατήσας τόν δόλιον, καί νικητής γενόμενος, μάρτυς Ανδρέα μεγαλώνυμε.

Νεκρώσας τά επί γής φρονήματα, μάρτυς πολύαθλε, τώ νεκρωθέντι Λόγω διά σέ, ανδρικώς ηκολούθη σας, καί πρός ζωήν ανώλεθρον, διά θανάτου μεταβέβηκας.

Θεοτοκίον

Ο σάρκα υπερβολή χρηστότητος, εκ σού πανάμωμε, είς σωτηρίαν πάντων τών πιστών, αληθώς ενδυσάμενος, Θεός ομού καί άνθρωπος, διπλούς ταίς φύσεσι γνωρίζεται.

Ωδή γ'

Ευφραίνεται επί σοί

Ιστίω τώ τού Σταυρού, τών πειρασμών διεκπερών πέλαγος, τούς δυσμενείς ένδοξε, ρείθροις σών αιμάτων εβύθισας.

Σκανδάλων τού πονηρού, καί τών εκείθεν μηχανών ύπερθεν, ως νικητής άριστος, μάρτυς χρηματίσας δεδόξασαι.

Κοσμούμενος ευπρεπεί, στεφάνω μάρτυς τώ Χριστώ πάντοτε, σύν εκλεκτοίς μάρτυσιν, εν αγαλλιάσει παρίστασαι.

Θεοτοκίον

Ρυόμενον τούς βροτούς, τής τυ ραννίδος τού εχθρού τέτοκας, τόν τού παντός κύριον, Δέσποινα Παρθένε Θεόνυμφε.

Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, Καί καταφυγή καί στρέωμα».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Ανδρεία τήν ψυχήν, κραταιούμενος μάρτυς, ηφάνισας εχθρού, τό ανίσχυρον θράσος, καί χαίρων ενήθλησας, καί Θεώ ευηρέστησας, όθεν άπαντες, τήν παναγίαν σου μνήμην, εορτάζομεν εν ευφροσύνη καρδίας, Ανδρέα πανόλβιε.

Δόξα... Καί νύν...

Ο πάντιμος χορός, τών σοφών Αποστόλων, ηθροίσθη θαυμαστώς, τού κηδεύσαι ενδόξως, τό σώμά σου τό άχραντον, Θεοτόκε Πανύμνητε, οίς συνύμνησαν, καί τών Αγγέλων τά πλήθη, τήν Μετάστασιν, τήν σήν σεπτώς ευφημούντες, ήν πίστει εορτάζομεν.

Ωδή δ'

Επαρθέντα σε ιδούσα

Ο χυρώτατον ως τείχος η Εκκλησία, σέ κεκτημένη πάνσοφε, εχθρών εναντίαις, προσβολαίς κραυγάζουσα, ακλόνητος σώζεται, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Τοίς ενθέοις υποδείγμασιν οχυρώσας τήν τών μαρτύρων φάλαγγα, οία στρατηγέτης, σώματος ως φθείρεσθαι, μακάριε μέλλοντος, φείδεσθαι μηδόλως παρέπεισας.

Ως ρομφαίαν οπλισάμενος τήν ανδρείαν, καί ώσπερ ξίφος δίστομον, Ανδρέα παμμάκαρ, τόν Σταυρόν τό τίμιον, εχθρούς εξηφάνισας, οία στρατηγός γενναιότατος.

Σέ τόν πρόμαχον τής πίστεως ευφημούμεν, ως αθλητήν αήττητον, καί επουρανίου, μέτοχον λαμπρότητος, καί κρήνην πηγάζουσαν, νάματα θαυμάτων τοίς χρήζουσιν.

Θεοτοκίον

Ευφημούμέν σε τό καύχημα τών μαρτύρων, καί τών πιστών διάσωσμα, πάσαι τών ανθρώπων, γλώσσαι παναμώμητε, Θεόν γάρ εκύησας, μείνασα Παρθένος αμόλυντος.

Ωδή ε'

Σύ Κύριέ μου φώς

Ανδρείας αληθούς, χρηματίσας επώνυμος, εδίωξας τούς εχθρούς σου, καί εις τέλος Ανδρέα, παμμάκαρ εξηφάνισας.

Νάματα τοίς πιστοίς, ιαμάτων εκάστοτε, πανεύφημε αναβλυζεις τήν σωτήριον χάριν, πλουτήσας τήν τού Πνεύματος,

Διέδραμεν εις γήν, επί πάσαν θεόπνευστε, τό κλέος σου τών θαυμάτων, καί σεπτής μαρτυρίας, τό φέγγος θεία χάριτι.

Θεοτοκίον

Ρομφαίαι τού εχθρού, νύν εις τέλος εξέλιπον, τεκούσης σου Θεοτόκε, τόν τή λόγχη τρωθέντα, καί κόσμον αναπλάσαντα.

Ωδή ς'

Θύσω σοι, μετά φωνής

Έθραυσας, τού πονηρού τά κέντρα τοίς πόνοις σου, καί πρός τήν άπονον δόξαν, μετετέθης χαίρων μάρτυς Ανδρέα, στρατηλάτα, μαρτυρικής τιμίας τε φάλαγγος.

Αίμασι, βραχυτάτοις ηλλάξω λαμπρότητα, διαιωνίζουσαν μάκαρ, καί χαράν μηδέποτε τελευτώσαν, καί στεφάνους, ουρανίους καί φέγγος ανέσπερον.

Στρατός σοι, πολυάριθμος μάρτυς συνήθλησε, καί τοίς χοροίς τών Αγγέλων, ηριθμήθη μάκαρ σύν σοί αξίως, γηθοσύνως, τώ Δεσπότη τών όλων παρίστασθαι.

Θεοτοκίον

Τέτοκας, απορρήτως Πατρός τόν συνάναρχον, ομοιωθέντα ανθρώποις, υπέρ νούν καί λόγον Θεογεννήτορ, όν δυσώπει, λυτρωθήναι κινδύνων τούς δούλους σου.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμονων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Συναξάριον

Τή ΙΘ' τού αυτού μηνός, μνήμη τού Αγίου μεγαλομάρτυρος Ανδρέου τού Στρατηλάτου, καί των σύν αυτώ τελειωθέντων δισχιλίων πεντακοσίων ενενήκοντα τριών.

Στίχοι

· Έστησε τμηθείς αιμάτων λίμνας όχλος,

· Σοί τώ παραστήσαντι λίμνας υδάτων.

· Εννεακαιδεκάτη τάμον Ανδρέου αυχένα λαμπρόν.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων μαρτύρων Τιμοθέου, Αγαπίου καί θέκλης.

Στίχοι

· Πυρείον η κάμινος, εν μέσω φέρον,

· Άρωμα Τιμόθεον εύοσμον μάλα.

· Αγάπιος τό δήγμα τού θηρός φέρει,

· Καί ψυχοδηκτης δάκνεται θήρ τήν καρδίαν.

· Έμοιγε κλήσις θέκλα, πατρίς Βιζύη.

· Γάζης τόπος θέατρον, άθλον θηρ δάκνων.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων μαρτύρων Ευτυχιανού τού στρατιώτου καί Στρατηγίου, διά πυρός τελειωθέντων.

Ο όσιος θεοφάνης ο νέος καί θαυματουργός, ο εν τώ όρει τής κατά Μακεδονίαν Ναούσης ασκήσας, ού καί τό λείψανον εν τή Ναούση ήδη εστίν, έν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ευτυχιανός καίεται, κρίνας μέγα

· Τήν καύσιν ευτύχημα, μικρόν τό πάθος.

· Ο Στρατήγιος, Χριστόν ως όπλον φέρων,

· Κατεστρατήγει καί πυράς διηρμένης.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Εν τή καμίνω

Ροαίς αιμάτων, πηγήν εκβλύσαι πεποίηκας, πάσαν νοσημάτων μάρτυς ως αληθώς, αλγηδόνα θεραπεύουσαν, τών προσιόντων σοι, εν αδιστάκτω πίστει θεόπνευστε.

Άγιον δήμον, τώ παναγίω Λόγω, μάρτυς σοφέ, όλον προσηγάγω αίματι τήν ζωήν, τήν αγήρω κληρωσάμενον, μεθών δυσώπησον, υπέρ ημών Χριστόν τόν Θεόν ήμων.

Τώ θείω λύθρω, τών σων αιμάτων χλαίναν σεαυτώ, μάρτυς πορφυρώσας, ταύτην τε στολισθείς, τών όλων βασιλεύοντι, συμβασιλεύεις νύν, νικητικώ στεφάνω κοσμούμενος.

Θεοτοκίον

Η τούς ανθρώπους, τώ υπέρ φύσιν θείω τόκω σου, Κόρη προφανώς θεώσασα ως Θεόν, απορρήτως σωματώσασα, ευλογημένη σύ έν γυναιξίν, υπάρχεις πανάμωμε.

Ωδή η'

Χείρας εκπετάσας Δανιήλ

Λεόντων αγρίων τάς ορμάς, επέσχες ένδοξε, στερροίς αγώσί σου, τυράννων άθεον φρύαγμα, θείω σθένει εταπείνωσας, καί νικητής πρός ουρανούς βοών ανέδραμες, Ευλογείτε πάντα τά έργα, Κυρίου τό Κύριον.

Αγίων λαμπρότητας ιδείν, Καί κατοικείν εν χαρά μάρτυς ηξίωσαι αγωνισάμενος άριστα, καί τελέσας τόν αγώνά σου, τή διά ξίφους εκτομή, καί νύν βοάς εν χαρά, Ευλογείτε πάντα τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.

Τώ θείω προστρέχοντες ναώ, θείου μάρτυρος, φώς κομιζόμεθα, τή θεία ψαύοντες πάντοτε, τών λειψάνων τούτου λάρνακι, αγιασμού παρεκτικήν, χάριν λαμβάνομεν, εκβοώντες, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Αγία Παρθένε η Θεόν, τόν υπεράγιον, αρρήτως τέξασα, όν οι πανάγιοι μάρτυρες, εν σταδίω ωμολόγησαν, αγιασμόν καί φωτισμόν, ημίν κατάπεμψον τοίς βοώσι, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε,

πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε πάντα τά έργα, Κυρίου τό Κύριον».

Ωδή θ'

Λίθος αχειρότμητος όρους

Ίδε φωταυγούς αθλοφόρου, μνήμη εξέλαμψε φωσφόρος, σκότος τών δαιμόνων μειούσα, πιστούς δέ πάντας καταφωτίζουσα, ταύτην λαμπρώς τελέσωμεν, τούτον αξίως μακαρίζοντες.

Ώφθης ώσπερ ήλιος μέγας, μέσον Ανδρέα τών συνάθλων, τούτους πρός ανέσπερον φέγγος, τής ουρανίου μάρτυς λαμπρότητος, καθοδηγών τώ λόγω σου, μεθ' ών σε πίστει μακαρίζομεν.

Σέ τόν φρυκτωρία θαυμάτων, πάσαν φωτίζοντα τήν κτίσιν, σέ τόν ακλινή στεφανίτην, τής Εκκλησίας στύλον γενόμενον, καί τών πιστών κραταίωμα, μάρτυς Ανδρέα μακαρίζομεν.

Ήνθησας λειμώνος εν μέσω, τών αθλοφόρων ώσπερ ρόδον, φέρων μυστικήν ευωδίαν, καί κατευφραίνων Πιστών τό πλήρωμα, καί τήν δυσώδει πάνσοφε, πλάνην διώκων θεία χάριτι.

Θεοτοκίον

Φέρουσα Χριστόν εν αγκάλαις, νεύματι φέροντα τά πάντα, τούτον εκδυσώπει χειρός με τού αλλοτρίου, ρύσασθαι Δέσποινα, τόν ορθοδόξω πίστει σε, ακαταπαύστως μεγαλύνοντα.

Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Τοίς μαθηταίς συνέλθωμεν

Ανδρέας ο πανευφημος, στρατηλάτης καί μάρτυς, Σταυρού τή θεία χάριτι, θράσος τύραννον είλε, καί στέφος ήρατο δόξης, τούτω δέ συνεκλάμπει, μαρτύρων δήμος ένθεος, φάλαγξ τροπαιοφόρος, συνασπισμός, αρραγής αήττητος, ών τήν μνήμην, φαιδρώς πανηγυρίζοντες, τόν Χριστόν ανυμνούμεν.

Καί τής Εορτής

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Μετά βροντής εν νεφέλαις, τούς Αποστόλους ο Σωτήρ, πρός τήν τεκούσαν εκπέμπει, πόθω κηδεύσοντας αυτήν, κατέρχεται δέ καί ούτος, δορυφορούντων Αγγέλων.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Ω τών υπερφυών, Αγνή σου μυστηρίων! τού Θεού γάρ ως μήτηρ, πρός τούτον Θεοτόκε, λαμπρώς νύν εξεδήμησας.

Στίχ. Ανάστηθι Κύριε εις τήν ανάπαυσίν σου.

Κλίμαξ πρός ουρανόν, ο τάφος τής πανάγνου, καί Θεοτόκου πέλει, ανάγων τούς υμνούντας, τήν θείαν αυτής Κοίμησιν.

Στίχ. Ώμοσε Κύριος τώ Δαυϊδ αλήθειαν.

Ότε πρός τόν εκ σού, τεχθέντα μετετέθης, συνήλθον εν νεφέλαις, τό σώμά σου κηδεύσαι, Παρθένε οι Απόστολοι.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Πάντες οι γηγενείς, προσδράμωμεν προθύμως, μετά τών ασωμάτων, κηδεύσαι τήν τεκούσαν, τόν Ποιητήν τής κτίσεως.

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες καί Απόλυσις.