ΤΗ ΙΗ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Φλώρου καί Λαύρου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ' καί τών Αγίων γ'.

Τής Εορτής

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Ουχ άρμα πυρίμορφον, τών από γής σε μετέστησεν, ως Ηλίαν τόν δίκαιον, αλλ' αυτός ο Ήλιος, τής δικαιοσύνης, εν χερσίν οικείαις, τήν παναγίαν σου ψυχήν, ως υπεράμωμον προσλαβόμενος, εν εαυτώ κατέπαυσε, καί παραδόξως σε Άχραντε, μεταστήσας ετίμησεν, εν χαρά υπέρ έννοιαν.

Δεύτε ώ φιλέορτοι, τής Θεομήτορος σήμερον, τήν αγίαν Μετάστασιν, φαιδρώς εορτάσωμεν, εν χερσί γάρ όντως, τού εξ ακηράτου, Πατρός εκλάμψαντος τό πρίν, καί επ' εσχάτων εκ τής νηδύος αυτής, τήν θείαν καί πανάχραντον, ψυχήν παρέθετο χαίρουσα, Ιησού τού Θεού ημών, καί πρεσβεύει σωθήναι ημάς.

Θαύμα φρικωδέστατον, η εν γαστρί τόν αχώρητον, Βασιλέα βαστάσασα, τάφω κατατίθεται, καί Αγγέλων δήμοι, σύν τοίς Αποστόλοις, φόβω κηδεύουσιν αυτής, τό θεοδόχον Σώμα καί τίμιον, καί τούτο δέ μετάρσιον, εις ουρανούς ανεβίβασεν, Ιησούς ο Υιός αυτής, καί Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Στιχηρά τών Αγίων

Όμοια

Λίθοι τελειότατοι, τώ μαρτυρίω τεμνόμενοι, καί ποιναίς λαξευόμενοι, οι Άγιοι ώφθησαν, οικοδομηθέντες, εις ναόν Κυρίου, καί τών ειδώλων τούς βωμούς, καί τά τεμένη κατεδαφίσαντες, Αυτούς ούν μακαρίσωμεν, ως Παραδείσου οικήτορας, ως ναού αναθήματα, ουρανίου υπάρχοντας.

Χάριν απαντλήσατε, καί φωτισμόν απαρύσασθε, ευφροσύνην καί έλεος, λειψάνοις προσψαύοντες, ιερών μαρτύρων, Φλώρου τε καί Λαύρου, εξ ών πηγάζει δαψιλώς, τών ιαμάτων θεία ενέργεια, καί τούτους μακαρίζοντες, ως τού Κυρίου θεράποντας, εκτενώς εκβοήσωμεν, ο Θεός ημών δόξα σοι.

Λάκκω συγκλειόμενοι, καί υπό γήν καλυπτόμενοι, απηνεία δικάζοντος, θείαις εισηγήσεσι, καί αποκαλύψει, Πνεύματος Αγίου, εφανερώθητε ημίν, ώσπερ αστέρες εναπαστράπτοντες, σημεία καί τεράστια, καί ιαμάτων χαρίσματα, αθλοφόροι αυτάδελφοι, τών Αγγέλων ομόσκηνοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Δεύτε ανυμνήσωμεν λαοί, τήν Παναγίαν Παρθένον αγνήν, εξ ής αρρήτως προήλθε, σαρκωθείς ο Λόγος τού Πατρός, κράζοντες καί λέγοντες, Ευλογημένη σύ εν γυναιξί, Μακαρία η γαστήρ, η χωρήσασα Χριστόν, Αυτού ταίς αγίαις χερσί, τήν ψυχήν παραθεμένη, πρέσβευε Άχραντε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Πύλαι τών ουρανών, ανοίχθητε, ιδού γάρ, η τού Υψίστου Μήτηρ, η πάναγνος Παρθένος, θανούσα παραγίνεται.

Στίχ. Ανάστηθι Κύριε εις τήν ανάπαυσίν σου.

Ήθροισται ο χορός, Μαθητών παραδόξως, εκ τών περάτων κόσμου, κηδεύσαί σου τό σώμα, τό θείον καί ακήρατον.

Στίχ. Ώμοσε Κύριος τώ Δαυϊδ αλήθειαν.

Ύμνον αι ουρανών, εξάρξατε Δυνάμεις, σύν τοίς εκ τών περάτων, τού Λόγου μύσταις άμα, τή μόνη Θεομήτορι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Δαυϊτικήν ωδήν σήμερον λαοί, άσωμεν Χριστώ τώ Θεώ, Απενεχθήσονται, φησί τώ Βασιλεί παρθένοι οπίσω αυτής, απενεχθήσονται εν ευφροσύνη καί αγαλλιάσει, η γάρ εκ σπέρματος Δαυϊδ, δι' ής ημείς εθεώθημεν, εν ταίς χερσί τού εαυτής Υιού καί Δεσπότου, ενδόξως καί υπέρ λόγον μετατίθεται, Ήν ως Μητέρα Θεού ανυμνούντες, βοώμεν καί λέγομεν, Σώσον ημάς, τούς ομολογούντάς σε Θεοτόκον, από πάσης περιστάσεως, καί λύτρωσαι κινδύνων τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Τή ενδόξω μνήμη σου ή οικουμένη, τώ αϋλω Πνεύματι, πεποικιλμένη νοερώς, έν ευφροσύνη κραυγάζει σοι, Χαίρε Παρθένε, Χριστιανών τό καύχημα.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Κελεύσει τού Κτίστου σου, τού γεννηθέντος εκ σού, νεφέλη συνήθροισας τούς Αποστόλους τήν σήν, ιδέσθαι Μετάστασιν, όθεν καί μετά δόξης, καί πολλής ευφροσύνης, εκήδευσαν ανυμνούντες, τό πανάχραντον σώμα, τής σής μακαριότητος, Μήτηρ Χριστού τού Θεού.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Είτα ο πρώτος Κανών τής Εορτής, καί τών Αγίων ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Τερπνήν ανυμνώ μαρτύρων ξυνωρίδα. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Αρματηλάτην Φαραώ

Ταίς φωταυγέσιν αστραπαίς τού Πνεύματος, περιλαμπόμενοι, τά ζοφερά νέφη, τής ψυχής μου λύσατε, τήν φωτοφόρον Άγιοι, καί σεπτήν υμών μνήμην, όπως υμνήσω γηθόμενος, μάρτυρες Χριστού γενναιότατοι.

Επί τήν πέτραν τής αμώμου πίστεως, οικοδομήσαντες, δι' αρετών θείων, εαυτούς μακάριοι, περικαλής εδείχθητε, καί τερπνότατος οίκος, εν ώ Πατήρ κατεσκήνωσε, καί Υίός καί Πνεύμα τό Άγιον.

Ριζοτομούντες τήν τής πλάνης άκανθαν, οι μεγαλώνυμοι, τώ τμητικώ λόγω, τής ενθέου πίστεως, καρδίας κατενέωσαν χερσωθείσας απάτη, καί καρποφόρους ανέδειξαν, πίστιν βλαστανούσας αμώμητον.

Θεοτοκίον

Παρθενικής από γαστρός εβλάστησας, ρίζα απότιστε, τόν φυτουργόν πάντων, άνθρωπον γενόμενον, καί πάθη υπομείναντα, όν ποθούντες οι θείοι, πιστώς ενήθλησαν μάρτυρες, άχραντε Παρθένε πανύμνητε.

Ωδή γ'

Ουρανίας αψίδος

Νόμον θείον πληρούντες, πανευκλεείς μάρτυρες, πένησι πλουσίως, τόν άρτον εχορηγήσατε, καί πρός ευσέβειαν, καθωδηγήσατε θείαν, σωτηρίας πρόξενοι, τούτοις γενόμενοι.

Ή δυάς η φωσφόρος, τών αθλητών λάμψασα, ταίς τών θαυμασίων ακτίσι, σκότος απήλασε, πλάνης πολύθεον, καί πλανωμένους πρός φέγγος, τής ενθέου πίστεως, πάντας ωδήγησε.

Νηπιάζοντα δήμον, πανευσεβώς μάρτυρες, θείαις υποθήκαις, πρός τρίβον ενθέου γνώσεως, καθωδηγήσατε, καί τούς βωμούς τών δαιμόνων, προσευχή μακάριοι, κατηδαφίσατε.

Θεοτοκίον

Απειρόγαμε Κόρη, δι' ής ημίν έλαμψε, Λόγος ο επέκεινα πάσης, αρχής νοούμενος, σώζε τήν πόλιν σου, καί πάσαν πόλιν καί χώραν, πάσης περιστάσεως, θεοχαρίτωτε.

Ο Ειρμός

«Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν

Τούς σοφούς αριστέας καί αθλητάς, εν ωδαίς κατα χρέος πάντες πιστοί, Φλώρον ευφημήσωμεν, καί τόν πάνσοφον Λαύρον, τόν γάρ Χριστόν εκήρυξαν, Θεόν προαιώνιον, καί τών ειδώλων τήν πλάνην, αθλήσει κατήργησαν, όθεν τούς τυράννους, καταισχύναντες πίστει, τής δόξης επέτυχον, τής αφθάρτου τή χάριτι, Διά τούτο βοήσωμεν, Πρεσβεύσατε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην υμών.

Δόξα... Καί νύν...

Τής Εορτής όμοιον

Η Θεόν συλλαβούσα άνευ σποράς, σαρκωθέντα τεκούσα δίχα φθοράς, τήν νέαν αμφιέννυσαι, αφθαρσίαν τού Πνεύματος, ως γάρ ζωής σύ Μήτηρ, καί πάντων Βασίλισσα, πρός τήν ζωήν μετέστης, Παρθένε τήν άϋλον, όθεν επαξίως, αληθώς ανεδείχθης, νεφέλη πηγάζουσα, τής ζωής ήμών νάματα, Θεομήτορ πανάμωμε, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, τήν θείαν σου Κοίμησιν.

Ωδή δ'

Σύ μου ισχύς Κύριε

Νεανικώς, τώ δυσμενεί συμπλεκόμενοι, οι γενναίοι, τούτον κατηδάφισαν, τώ τού Σταυρού, όπλω κραταιώς, καί τούς συντριβέντας, ευσεβώς μελωδούντας, Τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε.

Υπό Χριστού, λίθου τμηθέντος, ως γέγραπται, από όρους Κόρης τής θεόπαιδος, δυναμωθέντες πανευκλεώς, Άγιοι, ειδώλων τήν συντριβήν απειργάσασθε, καί ήρθητε πρός ύψος, εμφανές σωτηρίου, καί Αγγέλοις σαφώς ωμοιώθητε.

Μίαν αυγήν, τής τρισηλίου θεότητος, τοίς αθέοις, χαίρουσα κατήγγειλε, δυάς σεπτή, η τών αθλητών, Φλώρός τε καί Λαύρος, καί μαρτυρίου ποτήριον, εξέπιε προθύμως, τώ Χριστώ μελωδούσα, Τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε.

Νόμω Θεού, υποκλιθέντες υπέκλιναν, ανομούντας, τούτον μόνον σέβεσθαι, τή υπανοίξει τών Οφθαλμών, τάς τής διανοίας, αυτών οράσεις φωτίσαντες, οι μάρτυρες οι θείοι, οι φωστήρες οι δύο, οι τά πέρατα κόσμου φωτίζοντες.

Θεοτοκίον

Ως καθαράν, τών γενεών εξελέξατο, Θεοτόκε, σέ τήν αειπάρθενον, ο πλαστουργός πάντων καί Θεός, καί τήν σήν γαστέρα, παλάτιον απειργάσατο, αμόλυντον ο μόνος, Βασιλεύς τών αιώνων, καί εκ σού τοίς ανθρώποις επέφανε.

Ωδή ε'

Ίνα τί με απώσω

Μερισμόν ουχ υπέστη, θεία ξυνωρίς τών μαρτύρων αυτάδελφος, τή γάρ αμερίστω, καί Αγία Τριάδι πιστεύσασα, εν μιά ελπίδι, τούς μερισμώ πλάνης ατόπου, συσχεθέντας συνήψεν εν χάριτι.

Αληθείας σπαρτίω, τώ λαξευτηρίω τε τής θείας γνώσεως, τάς λιθώδεις φρένας, ευσεβώς αθλοφόροι λαξεύοντες, ναούς τής Τριάδος, πανευσεβώς ενθέω σθένει, απειργάσασθε λάμψει τού Πνεύματος.

Ριζοτόμοι κακίας, πάσης ανεδείχθητε μάρτυρες ένδοξοι, φυτουργοί δέ πάσης, ευσεβείας καί λόγοις καί πράγμασι, τόν εκφύντα κλάδον, τού Ιεσσαί εκ ρίζης θείας, εν αβάτοις καρδίαις φυτεύσαντες.

Θεοτοκίον

Τό πρό πάντων αιώνων, Κόρη αποκείμενον μέγα μυστήριον, όπερ ουκ εγνώσθη, γενεαίς προλαβούσαις πανάμωμε, διά σού εφάνη, Λόγος Πατρός ο πρό αιώνων, σαρκωθείς καί γενόμενος άνθρωπος.

Ωδή ς'

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Υπομονή ακλινεί, τούς ανομούντας τροπούμενοι, οι έννομοι αθληταί, Χριστού αξιέπαινον, τέλος απηνέγκαντο, μή καταχωσθέντες, ασεβείας ματαιότητι.

Ρομφαία τού δυνατού, αναδεικνύμενοι Πνεύματος, ετρώσατε δυσμενείς, ασάρκους μακάριοι, καί πάθος μακάριον, τού πλευράν τρωθέντος, ευσεβώς εξεικονίσατε.

Ως δύο περικαλείς, μαστοί αοίδιμοι ώφθητε, τής Εκκλησίας Χριστού, ού γάλα προχέοντες, αλλά χάριν άφθονον, καί σωτηριώδη, ιαμάτων αναβλύζοντες.

Θεοτοκίον

Νοσούσάν μου τήν ψυχήν, τή αμαρτία θεράπευσον, τόν ιατρόν τών ψυχών, κυήσασα Πάναγνε, όν οι θείοι μάρτυρες, καθομολογούντες, ιατροί παθών εδείχθησαν!

Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Συναξάριον

Τή ΙΗ' τού αυτού μηνός, μνήμη τών Αγίων μαρτύρων Φλώρου καί Λαύρου.

Στίχοι

· Δίψει τελευτής τής υπέρ Θεού Λόγου,

· Χωρούσι Φλώρος καί Λαύρος πρός τό φρέαρ

· Φλώρω άμ' όγδοάτη δεκάτη φρέαρ εισέδυ Λαύρος.

Τή αυτή ημέρα, η Αγία τών πενήτων πληθύς, η τά είδωλα συντρίψασα, πυρί ετελειώθη

Στίχοι

· Πένητες άνδρες πλούτον εύρον αθρόον,

· Τό σύντροφον δός, εις τό πύρ λελοιπότες.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων μαρτύρων Έρμου, Σεραπίωνος καί Πολυαίνου.

Στίχοι

· Έρμω βιαίως εν πέτραις συρομένω,

· Υπήρξε πέτρα προσφυγή λαγώ πόλος.

· Τόν εκ πέτρας πάνδεινον ελκυσμόν φέρει,

· Καί Σεραπίων, ο πλέον στερρός πέτρας.

· Ο Πολύαινος αίμα χεί συρείς πέτραις,

· Υπέρ Χριστού, χέαντος εκ πέτρας ύδωρ.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τής αγίας μάρτυρος Ιουλιανής πλησίον τού Στροβίλου, καί τού Αγίου μάρτυρος Λέοντος, ός ήθλησε παρά τήν θάλασσαν, πλησίον Μύρων τής Λυκίας.

Τή αυτή ημέρα, οι εν τή ερήμω τέσσαρες ασκηταί εν ειρήνη τελειούνται.

Στίχοι

· Αδελφότης τέθνηκεν ανδρών τεσσάρων,

· Τά κώλα θέντες εις ερημίαν μίαν.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών εν Αγίοις Πατέρων ημών, Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, Ιωάννου καί Γεωργίου.

Στίχοι

· Ο Γεώργιος «Ως κελεύεις Χριστέ μου»,

· Έφασκε θνήσκων «έρχομαι κληθείς άνω».

· Σκυθρωπά τά πρόσωπα τής Εκκλησίας, Στέρησιν ού φέροντα τήν Ιωάννου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Θεού συγκατάβασιν

Ξυλίνους λιθίνους τε, θεούς αθέων καταστρεψάμενοι, στήλας θεογνωσίας, Λαύρος καί Φλώρος οι μεγαλώνυμοι, τοίς μελωδούσιν εαυτούς ανέστησαν, Ευλογητός ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Υπάρχοντες έμπλεοι, πυρός τού θείου μάρτυρες Πνεύματος, τούς καμίνω βληθήναι, οσίους άνδρας, κατακριθέντας δεινώς, ταίς έπομβρίαις τών θείων ευχών υμών, διετηρήσατε ασινείς ένδοξοι μάρτυρες.

Νοσούσι τήν ίασιν, αδικουμένοις τήν απολύτρωσιν, κινδυνεύουσι πάσι, τήν σωτηρίαν αεί παρέχουσι, Φλώρος καί Λαύρος βοώντες οι μάρτυρες, Ευλογητός ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Ως ρόδον κοιλάδων σε, τού βίου Κόρη Θεός εκλέγεται, καί εν σοί κατοικήσας, σαρκί προήλθεν ευωδιάζων ημάς, θεογνωσίας πνοαίς παναμώμητε, τούς Θεοτόκον αεί ομολογούντάς σε.

Ωδή η'

Επταπλασίως κάμινον

Ρήματι ζώντι τρέφοντες, τάς ψυχάς παναοίδιμοι, τάς λιμώ τακείσας, σωτηρίου βρώσεως, πενήτων προμήθεια, καί ορφανών εδείχθητε, πάσιν επαρκούντες καί Χριστόν μελωδούντες, Οι παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ιερωτάτην έχοντες, καί ζωήν καί τελείωσιν, χρόνον επί μήκιστον, σοφοί κρυπτόμενοι, εκ γής ανεδόθητε, υπέρ αυγάς ηλίου ημίν, λάμψαντες ακτίνας παραδόξων θαυμάτων, τοίς πίστει μελωδούσιν, ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Δύο φωστή ρες ώφθητε, νοητώ στερεώματι, τώ τής Εκκλησίας, ιερώς εμπρέψαντες, καί πάσαν φωτίζετε, περιφανώς τήν κτίσιν αεί, θαυματοποιίαις, αθλοφόροι βοώντες, Οι παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Αγιωτέρα πέφυκας, τών Αγγέλων κυήσασα, Κόρη παναγία, τών Αγίων Άγιον, δι' οίκτον γενόμενον, όπερ εσμέν αφύρτως βροτόν, σώσαι τούς αυτόν αναβοώντας απαύστως. Οι παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τώ Δημιουργώ, καί Λυτρωτή ανεβόα, Οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Εξέστη επί τούτω ο ουρανός

Ιδού δή ανεβόα πάλαι Δαυϊδ, Τί καλόν καί τερπνόν καί σωτήριον, αλλ' ή σαφώς, θείους αδελφούς επί τό αυτό, τό κατοικείν εν πνεύματι, αγωνισαμένους περιφανώς, καί νίκην αραμένους, κατά τού διαβόλου, ούς επαξίως μακαρίσωμεν.

Ωραίοι απεφάνθητε οφθαλμοί, τής σεπτής Εκκλησίας εν χάριτι, καί οφθαλμούς πάλαι πηρωθέντας σκότει δεινώ, καί πρό θανάτου Άγιοι, καί μετά τό τέλος τό ιερόν, ηνοίξατε εις δόξαν, τού πάντων ευεργέτου, Φλώρε καί Λαύρε αξιάγαστοι.

Σημείοις εναργέσι καί φοβεροίς, ο Χριστός τήν ταφήν υμών Άγιοι, καί τήν σορόν, πάλαι ως προέφησε φανεροί, εν ή τά καρτερώτατα, σώματα κατέκειντο ιερώς, ακτίνας ιαμάτων, εκπέμποντα πλουσίως, καί ευωδίαν αξιέπαινον.

Η θεία καί φωσφόρος όντως δυάς, Λαύρε Φλώρε καλλίνικοι μάρτυρες, εν ουρανοίς, πάντοτε Τριάδι τή παντουργώ, παρεστηκότες λύτρωσιν, τών αμαρτημάτων καί τών δεινών, αιτήσασθε τοίς πίστει, υμών τήν θείαν μνήμην, επί τής γής πανηγυρίζουσι.

Θεοτοκίον

Φρικτή σου ή λοχεία Μήτηρ αγνή, ουρανών γάρ όν τρέμει τά τάγματα, Λόγον Θεού, άνθρωπον γενόμενον επί γής, υπερφυώς εκύησας, μείνασα παρθένος ώσπερ τό πρίν, διό σε Θεοτόκον, καί γλώσση καί καρδία, ομολογούντες μεγαλύνομεν.

Ο Ειρμός

«Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν».

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Ρωννύμεθα προσψαύοντες, τοίς ιεροίς πανόλβιοι, υμών λειψάνοις εν πίστει, κατ άμφω Λαύρε καί Φλώρε, Αλλ' ώ μεγαλομάρτυρες, μνείαν ημών πρός Κύριον, ποιείτε ώ παρίστασθε, τών τήν υμών εκτελούντων, λαμπράν καί πάμφωτον μνήμην.

Καί τής Εορτής

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Τών Αποστόλων ο δήμος, συναθροισθείς εν νεφέλαις, αξιοχρέως κηδεύει, τήν τού Κυρίου Μητέρα, παρόντος καί τού Σωτήρος, σύν μυριάσιν Αγγέλων.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων, Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Χαίρε Γεθσημανή, τό τέμενος τό θείον, τής μονής Θεοτόκου, έν ώπερ ανεκλίθη, απάντων ή Βασίλισσα.

Στίχ. Ανάστηθι Κύριε εις τήν ανάπαυσίν σου.

Η Μήτηρ Θεού, η μόνη Θεοτόκος, υπερευλογημένη, μεθίσταται ενδόξως, εκ γής πρός τά ουράνια.

Στίχ. Ώμοσε Κύριος τώ Δαυϊδ αλήθειαν.

Πάσαι τών ουρανών, υμνήσατε χορείαι, η γάρ Παρθένος Μήτηρ, μετέστη παραδόξως, εκ γής πρός τά ουράνια.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Τήν πάνσεπτόν σου Κοίμησιν, Παναγία Παρθένε αγνή, τών Αγγέλων τά πλήθη εν ουρανώ, καί ανθρώπων τό γένος επί τής γής μακαρίζομεν, ότι Μήτηρ γέγονας τού ποιητού τών απάντων Χριστού τού Θεού, Αυτόν ικετεύουσα, υπέρ ημών μή παύση δεόμεθα, τών εις σέ μετά Θεόν τάς ελπίδας θεμένων, Θεοτόκε Πανύμνητε καί απειρόγαμε.

Καί τά λοιπά τής τού Όρθρου Ακολουθίας, καί Απόλυσις.