ΤΗ ΙΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής εξ Εδέσσης ανακομιδής τής αχειροποιήτου Εικόνος τού Κυρίου ήμών Ιησού Χριστού, ήτοι τού Αγίου Μανδηλίου, καί τού Αγίου Μάρτυρος Διομήδους.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Αγίας Εικόνος τρία.

Ήχος β'

Ποίοις ευφημιών

Ποίοις οι γηγενείς όμμμιμασιν εποψόμεθά σου τήν εικόνα; ήν τά τών Αγγέλων στρατεύματα, βλέπειν αδεώς, ου δεδύνηνται, θεϊκώ φωτί αστραπτομένην, απαίρει γάρ από γής απίστων σήμερον, καί πόλιν πρός Βασιλίδα καί λαόν ευσεβή, επιδημεί θεία νεύσει, ής περ τή εισόδω, επευφραίνονται Βασιλείς, προσπίπτοντες ταύτη, μετά φόβου Χριστέ καί πίστεως.

Ποίαις οι χοϊκοί ψαύσομεν, τής Εικόνος σου Λόγε παλάμαις; οι ρερυπωμένοι τοίς πταίσμασι, τού αναμαρτήτου Θεού ημών; οι εν μολυσμοίς, τού απροσίτου; Καλύπτει τά Χερουβίμ τάς όψεις τρέμοντα, ού φέρει τά Σεραφίμ οράν τήν δόξαν σου, φόβω δουλεύει σοι κτίσις, Μή ούν κατακρίνης αναξίως σου τήν μορφήν, Χριστέ τήν φρικτήν, ασπαζομένους ημάς εκ πίστεως.

Πάλιν Δεσποτικής πάρεστι, πανηγύρεως θεία ημέρα, ο γάρ εν υψίστοις καθήμενος, νύν ημάς σαφώς επεσκέψατο, διά τής σεπτής αυτού Εικόνος, ο άνω τοίς Χερουβίμ ων αθεώρητος, οράται διά γραφής οίς περ ωμοίωται, Πατρός αχράντω δακτύλω, μορφωθείς αρρήτως, καθ' ομοίωσιν τήν αυτού, ήν πίστει καί πόθω, προσκυνούντες άγιαζόμεθα.

Καί τού Αγίου Τρία

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Ιατρεύειν παθήματα, φυγαδεύειν νοσήματα, απελαύνειν πνεύματα πονηρότατα, τή συνεργεία τού Πνεύματος, παμμάκαρ ηξίωσαι, αφανίσας ανδρικώς, τά εκείνων σεβάσματα, ταίς ενστάσεσι, τής αθλήσεως Μάρτυς στεφηφόρε, συμπολίτα τών Αγγέλων, τών αθλοφόρων ομόσκηνε.

Tόν αγώνα ηγώνισαι, καί τόν δρόμον ετέλεσας, καί τήν πίστιν ένδοξε συνετήρησας, καί πρός Θεόν προσεχώρησας βραβείον τά θαύματα, παρ' αυτού απολαβών, καί τής νίκης τόν στέφανον, τόν αμάραντον, ως αήττητος Μάρτυς ως τής άνω, βασιλείας κληρονόμος, υπέρ τού κόσμου δεόμενος.

Εν οδώ μαρτυρίου σου, ως εν πλούτω τερπόμενος, Διομήδης Κύριε τή βουλήσει σου, αυτού τό πνεύμα εις χείράς σου, Χριστέ παραδέδωκεν, εκτμηθείς τήν κεφαλήν, μετά τέλος μακάριον, καί γενόμενος, οδηγός αληθείας τοίς αθέοις, πηρωθείσι παραδόξως, καί διά πίστεως βλέψασι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Δεύτε τήν παγκόσμιον Κοίμησιν, τής παναμώμου Θεοτόκου εορτάσωμεν, σήμερον γάρ Άγγελοι πανηγυρίζουσι, τήν σεπτήν Μετάστασιν τής Θεομήτορος, καί πρός ευωχίαν ημάς τούς γηγενείς συγκαλούσι τού βοάν ασιγήτω φωνή, Χαίρε, η μεταστάσα από γής, καί πρός ουρανίους μονάς μετοικήσασα, Χαίροις η τών Μαθητών τόν χορόν, διά νεφέλης κούφης εις έν συναγαγούσα, Χαίροις η ελπίς καί προστασία ημών, Σέ γάρ Χριστιανών τό γένος, απαύστως μακαρίζομεν.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Δήμος τών Μαθητών, ήθροισται εκ περάτων, Γεθσημανή χωρίω, Μήτερ Θεού κηδεύσαι, τό θεοδόχον σώμά σου.

Στίχ. Ανάστηθι Κύριε εις τήν ανάπαυσίν σου.

Ω τών υπερφυών, Αγνή σου μυστηρίων! τού Θεού γάρ ως Μήτηρ, πρός τούτον Θεοτόκε, λαμπρώς νύν εξεδήμησας.

Στίχ. Ώμοσε Κύριος τώ Δαυϊδ αλήθειαν, καί ου μή αθετήσει αυτήν.

Κλίμαξ πρός ουρανόν, ο τάφος τής Παρθένου, καί Θεοτόκου πέλει, ανάγουσα τούς πίστει, αυτήν αεί δοξάζοντας.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Ότε πρός τόν εκ σού, τεχθέντα μετετέθης, συνήλθον εν νεφέλαις, τό σώμά σου κηδεύσαι, Παρθένε οι Απόστολοι.

Απολυτίκιον τής Αγίας Εικόνος

Ήχος β'

Τήν άχραντον Εικόνα σου, προσκυνούμεν αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν τών πταισμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός, βουλήσει γάρ ηυδόκησας σαρκί, ανελθείν εν τώ Σταυρώ, ίνα ρύση ούς έπλασας, εκ τής δουλείας τού εχθρού, όθεν ευχαρίστως βοώμέν σοι, Χαράς επλήρωσας τά πάντα, ο Σωτήρ ημών, παραγενόμενος εις τό σώσαι τόν κόσμον.

Καί τής Εορτής

Απολυτίκιον Ήχος α'

Εν τή Γεννήσει τήν παρθενίαν εφύλαξας, έν τή Κοιμήσει τόν κόσμον ού κατέλιπες Θεοτόκε, Μετέστης πρός τήν ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα τής ζωής, καί ταίς πρεσβείαις ταίς σαίς λυτρουμένη, εκ θανάτου τάς ψυχάς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Καθορώσαι αληθώς, αι τών Αγγέλων στρατιαί, τήν Μετάστασιν τήν σήν, άχραντε Μήτερ τού Θεού, ευλογημένη πανύμνητε Παναγία, έχοντες βουλήν, τού τεχθέντος εκ σού, στίφος Μαθητών συναθροίσασαι, έν ευφροσύνη έφερον τό τίμιον, εις τόν Παράδεισον σώμά σου, Χριστόν υμνούσαι, τόν ζωοδότην, όντα εις τούς αιώνας.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθισμα όμοιον

Εν χερσί τού δι' ημάς, ενανθρωπήσαντος εκ σού, παραθεμένην τήν ψυχήν, ως πλαστουργός σου καί Θεός, πρός τήν ακήρατον μετέστησεν ευφροσύνην, όθεν σε σεπτώς μακαρίζομεν, τήν μόνην καθαράν καί αμόλυντον, καί Θεοτόκον άπαντες κυρίως, ομολογούντες κραυγάζομεν, Χριστόν δυσώπει, πρός όν μετέστης, σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Οι Κανόνες τής Εορτής, τής Αγίας Εικόνος, καί τού Αγίου.

Ο Κανών τής Αγίας Εικόνος, ού η Ακροστιχίς.

Σής εκσφράγισμα Σώτερ όψεως σέβω. Γερμανού Πατριάρχου.

Ωδήα' Ήχος πλ. β'

Ως εν ηπείρω πεζεύσας

Σωματικώς μορφωθήναι το καθ' ημάς, ο τό πρίν ασώματος, ευδοκία πατρική, μή απανηνάμενος μορφής, εχαρίσατο ημίν θείον εκτύπωμα.

Η απαράλλακτος φύσις ο τού Πατρός, όρος ακριβέστατος, τήν βροτείαν υπελθών, σάρκα Ιδιώματα εν γή, καταλέλοιπεν ημίν εις ουρανούς ανελθών.

Σαλευομένην απάτη τού δυσμενούς, την κληρονομίαν σου, εδικαίωσας Χριστέ, τοίς σεπτοίς σου πάθεσιν αυτήν, εδραιώσας, καί μορφής τώ εκτυπώματι.

Θεοτοκίον

Εκ τών αγνών σου λαγόνων υπερφυώς, σάρκα δανεισάμενος, ο τό είναι παρασχών, πάσι Παναμώμητε βροτοίς, καθωράθη, ουκ εκστάς ού ήν τό πρότερον.

Κανών τού Αγίου

Ωδή α' Ήχος δ'

Ανοίξω τό στόμα μου

Φωτί αυγαζόμενος, τώ τρισηλίω διάλυσον, τόν ζόφον μακάριε τής αγνωσίας μου, τήν φωσφόρον σου, όπως υμνήσω μνήμην, καί τά κατορθώματα, τής πολιτείας σου.

Παθών ανεπίδεκτον, τόν λογισμόν εργασάμενος, δοχείον αοίδιμε, ώφθης τού Πνεύματος, καί ανέβλυσας, ιάσεων πελάγη, πάσαν κατακλύζοντα, νόσων επήρειαν.

Ζωής εφιέμενος, ατελευτήτου ποτήριον, θανάτου πανεύφημε, πιείν κατέσπευσας, καί επέτυχες, ως είδεν ο καλών σε, πρός στέφος αμάραντον, Μάρτυς αήττητε.

Θεοτοκίον

Η πόλις η έμψυχος, τού Βασιλέως πανύμνητε, η ξένην καί γέννησιν, καί θείαν κοίμησιν, επιδείξασα, τήν πόλιν σου εκ πάσης, σεισμού καταπτώσεως, δείξον αλώβητον.

Τής Αγίας Εικόνος

Ωδή γ'

Ουκ έστιν Αγιος ως σύ

Καταστολή τών αρετών, περιέδησας Σώτερ, τήν σεπτήν Εκκλησίαν, κινήσας βασιλικήν, καρδίαν συνασπισμόν, εκζητήσαι σού τό αφομοίωμα.

Συλήσαι θέλων τά καλά, καί χρόνω μειώσαι, ο τού φθόνου γεννήτωρ, χερσί βεβήλοις αυτά, περέδωκεν αναιδώς, αλλ' ηλέγχθη, μάτην λογιζόμενος.

Φαιδρώς ηγάλλετο ποτέ, ο Δαυϊδ προχορεύων, Κιβωτού τής αγίας, καί νύν ο σκήπτρα λαχών, ιθύνειν βασιλικά, πλέον χαίρει, θείω εκτυπώματι.

Θεοτοκίον

Ριζόθεν πάσαν εκτεμείν, τού προπάτορος θέλων, ο Υιός σου Παρθένε, φυείσαν παρακοήν, εκ τής γαστρός σου αγνή, προσλαμβάνει, όλον τό ανθρώπινον.

Τού Αγίου

Τούς σούς υμνολόγους

Αρρήτω καί θεία χειρουργία καθαίρων τά πάθη τών βροτών, πρός τού Θεού δεδώρησαι, πιστοίς ιατρός άριστος, καί πρεσβευτής θερμότατος, τών σέ τιμώντων πανόλβιε.

Οδόν μαρτυρίου σου δραμούμαι, καί σού εκμιμήσομαι στερρώς, τό πάθος τό εκούσιον, ο Μάρτυς ανεκραύγαζεν, επί σφαγήν ελκόμενος, πρός σέ τόν μόνον Θεόν ημών.

Ο ένδοξος Μάρτυς Διομήδης, ημάς συγκαλέσας μυστικώς, πρός ευωχίαν σήμερον, προτίθεται τούς άθλους αυτού, ως καρυκείαν άϋλον, δεύτε πιστοί απολαύσατε.

Θεοτοκίον

Τήν πόλιν σου ταύτην από πάσης, σεισμού καταπτώσεως Αγνή, ως σοί θεοχαρίτωτε, ανακειμένην λύτρωσαι, καί εν ειρήνη φύλαττε, καί ομονοία τήν ποίμνην σου.

Ο Ειρμός

«Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα καί άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, καί εν τή θεία δόξη σου, στεφάνων δόξης αξίωσον».

Κάθισμα τής Αγίας Είκόνος

Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Εδέσσης βασιλεύς, Βασιλέα τών όλων, ου σκήπτρα καί στρατόν, αλλά πλήθη θαυμάτων, τώ λόγω προφέροντα, επιγνούς σε ικέτευε, τόν θεάνθρωπον, τού πρός αυτόν αφικέσθαι, Εκμαγείον δέ, ως σού ορών ανεβόα, Θεός σύ καί Κύριος.

Δόξα... τού Αγίου Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Ιαμάτων τήν χάριν παρά Θεού, κομισάμενος Μάρτυς ώφθης σοφέ, κοινόν εργαστήριον, τών νοσούντων μακάριε, υπό Πνεύματος θείου, παρέχων ιάματα, τοίς προστρέχουσι πίστει, τή θεία εντεύξει σου, όθεν παραδόξως, καί δαιμόνων τά πλήθη, ελαύνεις εκάστοτε, ιατρέ αξιάγαστε, αθλοφόρε Διόμηδες, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Καί νύν... Τής Εορτής

Η Θεόν συλλαβούσα άνευ σποράς, σαρκωθέντα τεκούσα δίχα φθοράς, τήν νέαν αμφιέννυσαι, αφθαρσίαν τού Πνεύματος, ως γάρ ζωής σύ Μήτηρ, καί πάντων Βασίλισσα, πρός τήν ζωήν μετέστης, Παρθένε τήν άϋλον, όθεν επαξίως, αληθώς ανεδείχθης, νεφέλη πηγάζουσα, τής ζωής ημών νάματα, Θεομήτορ πανάμωμε, πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, τήν θείαν σου Κοίμησιν.

Τής Αγίας Εικόνος

Ωδή δ'

Χριστός μου δύναμις

Απανιστάμενον, τής πρός ανίσχοντα, καί πρός τήν ημετέραν τό ιερόν, Σώτερ εκμαγείόν σου, νύν ο θεόφρων Βασιλεύς, πλησιάσαν υποδέχεται.

Γλυκύ μέν ήλιος, αυγάζων όμμασι, γλυκυτέρα δέ όψις η σή Χριστέ, τού αφομοιώματος, ότι ο μέν τά αισθητά, αύτη δέ τά νοητά φωταυγεί.

Ισχύς εξέλιπεν, Ισμαηλίτιδος, δεξιάς, τώ γάρ όπλω τώ τού Σταυρού, πάσαν τήν περίβολον, ο κραταιόφρων Βασιλεύς, τήν αυτής εις γήν κατέβαλεν.

Θεοτοκίον

Συντηρηθήναί σου, τήν πόλιν Άχραντε, ασινή εξ εφόδου βαρβαρικής, πρέσβευε δεόμεθα, ίδε γάρ οία κατ' αυτής, οι αλάστορες τεκταίνουσιν.

Τού Αγίου

Tήν ανεξιχνίαστον

Λόγον θείας γνώσεως ως ποταμόν, φέρων εν καρδία κατέκλυσε, πλάνης χειμάρρους, καί ειδώλων τήν ισχύν, ολοτελώς εβύθισε, Μάρτυς Διομήδης ο ένδοξος.

Έλαμψεν ως ήλιος επί τής γής, αίγλη αρετών, τών θαυμάτων τε, περιουσία, καί εφώτισε πιστών, τά ευσεβή συστήματα, Μάρτυς Διομήδης ο πάνσοφος.

Τό μακαριώτατον τέλος ευρών, καί τής ποθουμένης σου έκπαλαι, δόξης αρρήτου, εν χαρά επιτυχών, τών σε τιμώντων μέμνησο, Μάρτυς αθλοφόρε πανόλβιε.

Θεοτοκίον

Ξένη σου η γέννησις ως η σεπτή, Κοίμησις εδείχθη Πανάμωμε, ευλογημένη, ήν η ποίμνη σου τιμά, βαρβαρικάς εκφεύγουσα, βλάβας τή θερμή προστασία σου.

Τής Αγίας Εικόνος

Ωδή ε'

Τώ θείω φέγγει σου

Μικρά σοι πόλις υποδοχήν, πρώην κατηυτρέπιζε Χριστέ, ήν η θαδδαίου επέλευσις, νόσων απαλλάττει, καί τής χειρός σου γραφήν, καί θείον απεικόνισμα τού προσώπου σου.

Αι τών χαρίτων σου δωρεαί, υπερεπληθύνθησαν Χριστέ, ά γάρ τό πρώην η Έδεσσα, εγκολπωσαμένη ενεκαυχήσατο, η Νέα δεχομένη Ρώμη αγάλλεται.

Θεοτοκίον

Στήσον Παρθένε τών δυσμενών, τάς επαναστάσεις τάς Πυκνάς, λύσον αυτών τά βουλεύματα, τή κληρονομία τή σή βοήθησον, οράς γάρ απειρήκαμεν ταίς κακώσεσιν.

Τού Αγίου

Εξέστη τά σύμπαντα

Άνευ ώφθης αίματος, Μάρτυς αξιοθαύμαστος, άνευ αλγηδόνων στεφανίτης, άνευ μωλώπων νικητής άριστος, στίφος δυσμενών καταβαλών, σού τοίς αγωνίσμασι, γενναιόφρον Διόμηδες.

Φώς σοι ανατέταλκεν, όντι δικαίω άσβεστον, τούτου τε η σύζυγος θεόφρον, σοί ευφροσύνη επηκολούθησεν, ως ευθείαν έχοντι ψυχήν, πάσι καθυπείκουσαν, τού Σωτήρος προστάγμασιν.

Φωτός υστερούνται μέν, τού σώματος οι τύραννοι, σού τήν κεφαλήν μετά τό τέλος αποτεμόντες, αλλά ψυχής τηλαυγώς, κόρας διανοίγονται Χριστώ, πίστει προσερχόμενοι, ώ παμμάκαρ Διόμηδες.

Θεοτοκίον

Προπύργιον έχουσα, η Βασιλίς τών πόλεων, σέ τήν Βασιλίδα καί Κυρίαν, τρέπει βαρβάρων τάς θηριώδεις ορμάς, ρύεται παντοίων πειρασμών, αύξει καί κρατύνεται, Θεομήτορ πανάμωμε.

Τής Αγίας Εικόνος

Ωδή ς'

Συνεσχέθη

Ωραιώθης, κάλλει παρά πάντας, Σώτερ τούς υιούς τών βροτών, κάν γάρ ουκ είδος είχες, ουδέ κάλλος εν καιρώ τού πάθους, αλλά τώ όντι πάντα κατεφώτιζες, καί δηλοί σου τής μορφής η θέα, ής τό Ομοίωμα, ράκει εκτυπωθέν, ώσπερ θησαυρός ημίν δεδώρηται.

Τής ισχύος, προσαφαιρεθείσα, τών Αγαρηνών η πληθύς, ώσπερ εξ αλλοφύλων, κιβωτόν, Ισραηλίτη νέω, τό τού προσώπου νύν προσέτι δέδωκεν, εκμαγείόν σου Χριστέ καί δόξαν, ήν προσεκτήσατο, ουδέ γάρ θεμιτόν, Άγια προσεπιρρίπτεσθαι.

Θεοτοκίον

Εκ χειρός σου, Σώτερ τής ισχύος, νύν υπεξέλιπον εγώ, αλλά τάς μάστιγάς σου, αποστήσας απ' εμού πρεσβείαις, τής απειράνδρως Λόγε κυησάσης σε, μή τώ κλύδωνι τής αμαρτίας καταποντίζεσθαι, καί δεινώς ναυτιάν, μόνε λυτρωτά εγκαταλίπης με.

Τού Αγίου

Τήν θείαν ταύτην

Τών σών αγώνων τοίς ρεύμασιν, εβύθισας εχθρόν τόν ασώματον, καί τών θαυμάτων σου, τή αναβλύσει εκπλύνεις παθών, πολυειδείς κηλίδας, αξιοθαύμαστε.

Ταίς θείαις αύραις κινούμενος, τή άνωθεν ροπή κυβερνώμενος, πρός γαληνότατον, όρμον ευθέτως κατήντησας, υπέρ ημών πρεσβεύων, Μάρτυς πανεύφημε.

Παθών πιστοί εκκαθαίρονται, αρρήτω χειρουργία σου ένδοξε, καί απελαύνεται, φάλαγξ δαιμόνων τή θεία σου, επιστασία Μάκαρ, αξιοθαύμαστε.

Θεοτοκίον

Εν σοί Παρθένε καυχώμεθα, εν σοί τών δυσχερών εκλυτρούμεθα, τή πεποιθήσει σου, επιδρομάς ου πτοούμεθα, τών δυσμενών βαρβάρων, οι ανυμνούντές σε.

Ο Ειρμός

«Τήν θείαν ταύτην καί πάντιμον, τελούντες Εορτήν οι θεόφρονες, τής Θεομήτορος, δεύτε τάς χείρας κροτήσωμεν, τόν εξ αυτής τεχθέντα, Θεόν δοξάζοντες».

Κοντάκιον τής Εορτής

Ήχος πλ. β' Αυτόμελον

Τήν εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον, καί προστασίαις αμετάθετον ελπίδα, τάφος καί νέκρωσις ουκ εκράτησεν, ως γάρ ζωής Μητέρα, πρός τήν ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΣΤ' τού αυτού μηνός, μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Διομήδους.

Στίχοι

· Ηθλησε καί ζών, καί θανών Διομήδης,

· Προαιρέσει ζών, καί νεκρός τομή κάρας.

· Έκτη καί δεκάτη νέκυς ετμήθη Διομήδους.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Χαιρήμων εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Λήξει βίου σου χαίρε, Χαιρήμων μάκαρ.

· Αρχήν γάρ είδες τής αμοιβής τών πόνων.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων τριακοντατριών μαρτύρων τών εκ Παλαιστίνης, ξίφει τελειωθέντων.

Στίχοι

· Στερρός στρατός τε καί συνασπισμός μέγας,

· Ξίφει πεσών, στράτευμα δαιμόνων πρέπει.

Τή αυτή ημέρα, ανάμνησις τής εισόδου τής αχειροτεύκτου Μορφής τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, εκ τής Εδεσσηνών πόλεως, εις ταύτην τήν θεοφύλακτον καί Βασιλίδα τών πόλεων ανακομισθείσης.

Στίχοι

· Εν σινδόνι ζών εξεμάξω σήν θέαν,

· Ο νεκρός εισδύς έσχατον τήν σινδόνα.

Εις τό Κεράμιον

· Αχειρότευκτον χειρότευκτος σόν τύπον.

· Φέρει κέραμος παντοτεύκτα χριστέ μου.

Ηκουσταί μοι τά περί σού καί τών σών ιαμάτων, τών άνευ φαρμάκων υπό σού γινομένων, ως γάρ λόγος, τυφλούς αναβλέπειν ποιείς, χωλούς περιπατείν κατασκευάζεις, λεπρούς καθαρίζεις, καί ακάθαρτα πνεύματα καί δαίμονας ελαύνεις, καί τους εν μακρονοσία βασανιζομένους θεραπεύεις, καί νεκρούς εγείρεις, καί ταύτα πάντα ακούσας περί σού, κατά νούν εθέμην τό έτερον τών δύο, ή ότι Θεού Υιός εί, ποιών ταύτα, ή Θεός, Διά τούτο τοίνυν γράψας εδεήθην σου σκυλήναι καί ελθείν πρός με, ίνα καί τό πάθος, ο έχω θεραπεύσης, καί μετ' εμού ενταύθα συνέση, καί γάρ ήκουσα, ότι καί οι Ιουδαίοι καταγογγύζουσί σου, καί βούλονται κακώσαί σε, Πόλις δέ σμικροτάτη μοι εστί καί σεμνή, ήτις αρκέσει αμφοτέροις ημίν τού κατοικείν εν ειρήνη.

Μακάριος εί, Αύγαρε, πιστεύσας εν εμοί καί μή εωρακώς με, γέγραπται γάρ περί εμού, τούς εωρακότας μή πιστεύειν εν εμοί, ίνα οι μή εωρακότες με, αυτοί πιστεύσωσι καί ζήσωνται, Περί δέ ού εγραψάς μοι ελθείν πρός σέ, δέον εστί πάντα δι' ά απεστάλην, πληρώσαί με, καί μετά τό πληρώσαι, αναληφθήναι πρός τόν αποστείλαντά με Πατέρα, καί επειδάν αναληφθώ, αποστελώ σοι ένα τών Μαθητών μου, ονόματι θαδδαίον, όστις καί τό πάθος σου θεραπευσει, καί ζωήν αιώνιον, σοί τε καί τοίς σύν σοί, καί ειρήνην παρέξει, καί ποιήσει τή πόλει σου τό ικανόν, πρός τό μηδένα τών εχθρών κατισχύσαι αυτής.

Τή αυτή ημέρα, ανάμνησιν ποιούμεθα τής περί ημάς τού Θεού μεγίστης καί ανυπερβλήτου φιλανθρωπίας, ήν εδείξατο τότε αποστρέψας μετ' αισχύνης τούς αθέους Αγαρηνούς, μεσιτεία τής Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, καί αειπαρθένου Μαρίας.

Τή αυτή η μέρα, η εν τώ ναώ τής Ζωοδόχου Πηγής εξάντλησις τού αγιάσματος, καί αύθις ανάδοσις.

Στίχοι

· Πηγή κενούται θαυματουργών υδάτων,

· Πληρουμένη δέ, θαυματουργεί καί πλέον.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη γίνεται τής καί μετά οικτιρμών επενεχθείσης ημίν εν τοίς καιροίς εκείνοις φοβεράς απειλής τού σεισμού, ού παρ' ελπίδα ελυτρώσατο ημάς ο φιλάνθρωπος Θεός.

Αυτώ η δόξα καί τό κράτος εις τούς αιώνας. Αμήν.

Τής Αγίας Είκονος

Ωδή ζ'

Οι παίδες εν Βαβυλώνι

Ρήματι μέν πάσαν νόσον, Λόγε Θεού εφυγάδευσας, επί γής ένδημών, αλλά θώκους πρός πατρικούς ανερχόμενος, διά τού Εκτυπώματος, θεραπεύεις τάς νόσους ημών.

Ο κτίσας λόγω τά πάντα, καί μορφωθείς τό αλλότριον, τής ιδίας μορφής, καταλέλοιπεν ημίν ιδιώματα, άπερ υποδεχόμενοι, εν χαρά ευφραινόμεθα.

Ψυχής έξ όλης ζητήσας, τής σής ιδέας εκσφράγισμα, ο πιστός Βασιλεύς ως εζήτησεν, ούτως έτυχε Κύριε, κατάλληλον ευράμενος, θείου πόθου τό πλήρωμα.

Θεοτοκίον

Ελύθη τής καταδίκης, τής παλαιάς τό ανθρώπινον, τή κυήσει τή σή, σέ γάρ μόνην πλατυτέραν ευράμενος, τών ουρανών Πανάμωμε, ο Θεός κατεσκήνωσεν.

Τού Αγίου

Ουκ ελάτρευσαν

Η τμηθείσα, κεφαλή σου φώς απήστραψε, τοίς ματαιόφροσιν, ήν ώσπερ ζώσαν ιδών, ηδέσθη ο τύραννος, νενεκρωμένος τόν νούν, ου συνήκε δέ, αναβοάν Πανένδοξε, ο Θεός ευλογητός εί.

Απεδύσω, τής νεκρώσεως αοίδιμε, χιτώνα δύσμορφον, αθανασίας στολήν, ωραίαν εν χάριτι, όθεν ενδέδυσαι τώ Δεσπότη σου, αναβοών γηθόμενος, ο Θεός ευλογητός εί.

Τώ πυρί, τής καρτερίας απετέφρωσας, υλώδη πλάνην εχθρών, θεολαμπής δέ αστήρ, εφάνης ιάσεων Μάρτυς αστράπτων βολάς, τοίς κραυγάζουσιν, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Η Βασίλισσα, τού κόσμου η κυήσασα, τόν Βασιλέα Χριστόν, ρύσαι φθοράς καί σεισμού, εθνών επηρείας τε, τήν βασιλεύουσαν πόλιν ψάλλουσαν, Ευλογητός Πάναγνε, ο καρπός τής σής κοιλίας.

Τής Αγίας Εικόνος

Ωδή η'

Νόμων πατρώων

Ώσπερ εν όψει, σέ τόν Κύριον, ελπίζων ενδημήσαι πάς ο τής πόλεως, λαός έκκριτος υπάντησιν, θαυμαστήν σοι ποιείται, Αρχιερέων θείον επαγόμενος χορόν, ών επ' ώμων οχούμενος, καί πρός κληρονομίαν, εισβαλών τήν οικείαν Οικτίρμον, εν τώ τής Μητρός σου, κατέπαυσας τεμένει.

Στόματα παίδων, τών ακάκων σε, πρός τήν προφητοκτόνον πόλιν οδεύοντα, υμνολόγουν, αλλ' η άνομος, συναγωγή Εβραίων, φονώσαν χείρα, ώπλιζε λυττώσα κατά σού, νύν δέ πόλις η έννομος, πανδημεί προχυθείσα, ως οίά σε τόν Κτίστην ορώσα, χαίρει δεχομένη τόν τύπον τής μορφής σου.

Θεοτοκίον

Σάρκα φορέσαι προελόμενος, τής τού Πατρός, μεγάλης βoυλής ο Άγγελος, εν νηδύϊ σου Πανάχραντε, ετελεσιουργήθη, καί σέ Μητέρα κάτω, απεγράψατο σεμνή, καί φθαρείσαν εκαίνισε τήν βροτείαν ουσίαν, όν πάντες ευλογούμεν ως Κτίστην, καί υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Τού Αγίου

Παίδας ευαγείς

Πόδες οι σεπτοί σου αθλοφόρε, πρός τρίβους τού μαρτυρίου κατηυθύνθησαν, εμπεριπατούσι δέ νύν επαγαλλόμενοι, εν χώρα ζώντων πάνσοφε, εν Παραδείσω τρυφής, διό καί συνελθόντες τιμώμεν, ανυμνολογούντες Χριστόν εις τούς αιώνας.

Επλάκη σοι στέφος αφθαρσίας, στερρώς αγωνισαμένω καί νικήσαντι, όφιν τόν αρχέκακον, Μάρτυς αξιάγαστε, καί αθλητών ομήγυρις σέ υπεδέξατο, Τόν Κύριον υμνείτε βοώντα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Θαυμάτων εκπέμπεις λαμπηδόνας, τήν θείαν ενδεδυμένος Μάρτυς δύναμιν, παύεις αρρωστήματα, λύεις τε νοσήματα, αποδιώκεις πνεύματα, τής πονηρίας βοών, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Πολλαίς προσβολαίς αμαρτημάτων, κλονούμενοι σού πρός τήν ακλόνητον, σκέπην καταφεύγομεν, Στήριξον τούς δούλους σου, κατά παθών ενίσχυσον, καί εκ σεισμού καί λιμού, εθνών επιδρομής τε παρθένε, ρύσαί σου τήν πόλιν, ως σοί ανακειμένην.

Ο Ειρμός

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τής Αγίας Εικόνος

Ωδή θ'

Ξενίας δεσποτικής

Έξεμηνε κατά σού, λαός ασύνετος Σώτερ, καί αντ' ευεργεσίας, σοί τά ανήκεστα, τολμηρώς επανετείνετο, αλλ' ημείς οι μακράν απωσθέντες, τοίς σοίς πάθεσι Σώτερ υιοθετήθημεν.

Βοήθειαν κατ' εχθρών, τοίς ευσεβέσι παράσχου, καί πιστοίς βασιλεύσιν, ότι τά σύμβολα τής σαρκός σου, ώσπερ άμαχον φρούριον, Δέσποτα κεκτημένοι, δι' αυτών αφορώσι τήν σωτηρίαν αυτών.

Θεοτοκίον

Ωράθη τοίς επί γής, σωματοφόρος ο Λόγος, διπλούς κατά τήν φύσιν εκ σού Πανάμωμε, αντιδόσει τής θεότητος, υποστάσει μιά αφύρτως, ενωθείς τώ φυράματι, όν δοξάζομεν.

Τού Αγίου

Άπας γηγενής

Εύρες αμοιβήν, καμάτων τήν άνω σοι, ετοιμασθείσαν τρυφήν, ένθα αυλιζόμενος, ωραϊσμένος μαρτυρι καίς καλλοναίς, κατατρυφάς τού Κτίστου σου τής ωραιότητος, ικετεύων, δούναι τοίς τιμώσί σε, ιλασμόν καί κακών απολύτρωσιν.

Στήλη αρετών, καί πίστεως έρεισμα, καί στύλος άσειστος, πύργος τε ακλόνητος, εδείχθης Μάρτυς τής Εκκλησίας Χριστού, καί ποταμός ιάσεων, αναβλυστάνων κρουνούς, ιατρείον, άμισθον τοίς πόθω σου, εκτελούσι τήν μνήμην Διόμηδες.

Έδυς από γής, ειδώλων τήν άθεον εξαφανίσας αχλύν, καί πρός τήν ανέσπερον, αυγήν μετήλθες τής αρχιφώτου ζωής, ής τάς εμφάσεις ένδοξε, πρώην εκέκτησο, ταίς εκείθεν, λάμψεσι λαμπόμενος, καί χαράς αϊδίου πληρουμενος.

Θεοτοκίον

Πόλις τού Θεού, αυτός ήν κατώκησεν, η όντως άσειστος, λύτρωσαι τήν πόλιν σου, σεισμού Παρθένε τής καταπτώσεως, βαρβαρικής αλώσεως, πυρός μαχαίρας εχθρών, από πάσης, Πάναγνε κακώσεως, τή θερμή πρός Θεόν παρρησία σου.

Ο Ειρμός

«Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι, λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δέ, αϋλων Νόων φύσις γεραιρουσα, τήν ιεράν πανήγυριν τής Θεομήτορος, καί βοάτω, Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε αγνή αειπάρθενε».

Εξαποστειλάριον τού Αγίου

Γυναίκες ακουτίσθητε

Ενθέως επορφύρωσας, μεγαλομάρτυς ένδοξε, τήν τού Χριστού Εκκλησίαν, τοίς τών αιμάτων σου ρείθροις, απάτην δέ κατέσβεσας, ειδωλικήν ψυχόλεθρον, Διόμηδες πανόλβιε, καί νύν πρεσβεύων μή παύση, υπέρ ημών τώ Κυρίω.

Καί τής Εορτής

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Τών Αποστόλων ο δήμος, συναθροισθείς εν νεφέλαις, αξιοχρέως κηδεύει, τήν τού Κυρίου Μητέρα, παρόντος καί τού Σωτήρος, σύν μυριάσιν Αγγέλων.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων, Στιχηρά Προσόμοια.

Τής Εορτής Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Ύμνοις σου τό σεπτόν, καί θεοδόχον σώμα, προπέμποντες οι θείοι, εβόων θιασώται, Πού νύν απαίρεις Δέσποινα;

Στίχ. Ανάστηθι Κύριε εις τήν ανάπαυσίν σου.

Δεύτε οι γηγενείς, στησώμεθα χορείαν, εξόδια βοώντες, επί τή Μεταστάσει, τής Θεοτόκου σήμερον.

Στίχ. Ώμοσε Κύριος τώ Δαυϊδ αλήθειαν.

Γή μέν τή σή ταφή, ευλόγηται Παρθένε, αήρ δέ τή ανόδω, ηγίασται τή ξένη, νόμω θανούσης φύσεως.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Έπρεπε τοίς αυτόπταις τού Λόγου καί υπηρέταις, καί τής κατά σάρκα Μητρός αυτού, τήν Κοίμησιν εποπτεύσαι, τελευταίον ούσαν επ' αυτή μυστήριον, ίνα μή μόνον τήν από γής τού Σωτήρος ανάβασιν θεάσωνται, αλλά καί τής τεκούσης αυτόν τή μεταθέσει μαρτυρήσωσι, Διό περ πάντοθεν, θεία δυνάμει παραιωθέντες, τήν Σιών κατελάμβανον, καί πρός ουρανόν επειγομένην, προέπεμπον τήν ανωτέραν τών Χερουβίμ, Ήν καί ημείς, σύν αυτοίς προσκυνούμεν, ως πρεσβεύουσαν υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.