ΤΗ Θ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Ματθία.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ' καί τού Αγίου γ'.

Στιχηρά τής Εορτής

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Τής παναγίας ενδόξου Μεταμορφώσεως, τήν εορτήν ποιούντες, τή παρούση ημέρα, Χριστόν δοξολογούμεν, τόν τήν ημών, τώ πυρί τής θεότητος, αναμορφώσαντα φύσιν, καί ως τό πρίν, αφθαρσία καταστράψαντα.

Επί τό άγιον όρος δεύτε ανέλθωμεν, καί τήν παμφαεστάτην, Μεταμόρφωσιν πίστει, κατίδωμεν Κυρίου, τούτω πιστώς, εκβοώντες καί λέγοντες, Σύ εί Θεός ημών μόνος, ο σαρκωθείς, καί θεώσας τό ανθρώπινον.

Αύτη εστίν η ημέρα η πανσεβάσμιος, καθ' ήν μεταμορφούται, ο Χριστός συμπαρόντων, Μωσέως καί Ηλία καί τών αυτού, Μαθητών εν τώ όρει Θαβώρ, φωνή δέ θεία προήλθεν, Ούτός εστιν, αληθώς ο εκλεκτός μου Υιός.

Στιχηρά τού Αγίου

Ήχος ο αυτός

Πανεύφημοι μάρτυρες

Ματθία μακάριε Εδέμ, νοητής εξέβλυσας, ως ποταμός προσκλυζόμενος, ενθέοις ύδασι, καί τήν γήν αρδείαις, μυστικαίς κατήρδευσας, καί ταύτην καρποφόρον ανέδειξας, διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Ματθία Απόστολε χορόν, θείον ανεπλήρωσας, εξ ού Ιούδας εκπέπτωκε, καί θείαις αστραπαίς, τών σοφών σου λόγων, σκότος απεδίωξας, τής ειδωλομανίας εν Πνεύματι, καί νύν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Ματθία θεόπνευστε τροχώ, τώ τού κόσμου έφαναν, αι αστραπαί τών δογμάτων σου, πάντας φωτίζουσαι, πάντας οδηγούσαι, θείαν πρός επίγνωσιν, δοχεία τού φωτός εργαζόμεναι, τούς πρίν καθεύδοντας, εν νυκτί τής ματαιότητος, καί εν σκότει, πάσης αθεότητος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Ο φωτί σου άπασαν, τήν οικουμένην αγιάσας, εις όρος υψηλόν μετεμορφώθης, Αγαθέ, δείξας τοίς Μαθηταίς σου τήν δυναστείαν σου, ότι κόσμον λυτρούσαι εκ παραβάσεως, διό βοώμέν σοι, Εύσπλαγχνε Κύριε, σώσον τάς φυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. β'

Αι Αγγελικαί

Λάμψας υπέρ νούν, εκ Παρθένου Παναγίας, Λόγε τού Θεού, τόν, Αδάμ όλον φορέσας, τήν πρίν αμαυρωθείσαν, φύσιν πάσαν ελάμπρυνας, θεία τής μορφής σου αλλοιώσει, μεταμορφωθείς επί τού όρους, Θαβώρ Δέσποτα, πρό τού τιμίου σου Σταυρού, Χριστέ ο Θεός ημών.

Στίχ. Σοί εισιν οι ουρανοί, καί σή εστιν η γή.

Όρος τό ποτέ, όν ζοφώδες καί καπνώδες, τίμιον ιδού, νύν καί άγιον υπάρχει, ο πρίν τόν Ισραήλ γάρ, οδηγήσας ως γέγραπται, στύλω πυριμόρφω καί νεφέλη, σήμερον εξέλαμψεν αρρήτως, υπέρ ήλιον, Χριστέ εν τούτω ως Θεός, φαιδρύνας τά σύμπαντα.

Στίχ. Θαβώρ καί Ερμών εν τώ ονόματί σου αγαλλιάσονται.

Νύν δουλοπρεπώς, συλλαλούντες τώ Δεσπότη, βλέπων ο Κηφάς, εν Θαβώρ τούς δύο άνδρας, Καλόν εστιν εβόα, ώδε είναι, ποιήσωμεν, τρείς σκηνάς εί θέλεις ανά μέρος, σοί Χριστέ Μωσεί τε καί Ηλία, τοίς οικέταις σου, όπερ ελάλει μή ειδώς, θάμβει γάρ συνείχετο.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Ο εν τώ όρει τώ Θαβώρ, μεταμορφωθείς εν δόξη Χριστέ ο Θεός, καί υποδείξας τοίς Μαθηταίς σου, τήν δόξαν τής σής θεότητος, καταύγασον καί ημάς, τώ φωτί τής σής επιγνώσεως, καί οδήγησον εν τή τρίβω τών εντολών σου, ως μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Τού Αποστόλου Ήχος γ’

Απόστολε Άγιε Ματθία, πρέσβευε τώ ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχάς ημών.

Kαί τής Εορτής

Απολυτίκιον Ήχος βαρύς

Μετεμορθώθης εν τώ όρει Χριστέ ο Θεός, δείξας τοίς Μαθηταίς σου τήν δόξαν σου, καθώς ήδυναντο, Λάμψον καί ημίν τοίς αμαρτωλοίς, τό φώς σου τό αϊδιον, πρεσβείαις τής Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Επί τό όρος τό Θαβώρ, μετεμορφώθης Ιησού, καί νεφέλη φωτεινή, εφηπλωμένη ως σκηνή, τούς Αποστόλους τής δόξης σου Κατεκάλυψεν, όθεν καί εις γήν εναπέβλεπον, μή φέροντες οράν τήν λαμπρότητα, τής απροσίτου δόξης τού προσώπου σου, τής θεϊκής υπεράγαθε, ο τότε τούτοις, τό φώς σου λάμψας, φώτισoν τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα όμοιον

Τή απροσίτω Ιησού, δόξη τού θείου σου φωτός, μεταμορφούμενος τοίς σοίς, έλαμψας θείοις Μαθηταίς, τώ Ιωάννη καί Πέτρω καί Ιακώβω, εξέστησας αυτούς, τή θεία χάριτι, φωνής γάρ πατρικής, αγαπητόν σε Υιόν, προσμαρτυρούσης ήκουον, καί είδον, τήν τού προσώπου σου δόξαν φρικτήν, Σωτήρ ο πάντας, θέλων σωθήναι, φώτισον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Είτα οι Κανόνες, ο πρώτος τής Εορτής καί τού Αγίου ούτος, ού η Ακροστιχίς.

Ύμνοις σε μέλπω Ματθία Χριστού φίλε.

Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Άσωμεν τώ Κυρίω

Ύμνοις σου τήν φωσφόρον, μέλποντα Ματθία νύν πανήγυριν, ουρανόθεν μοι αίγλην, σωτηρίας δοθήναι ικέτευε.

Μέγας ήλιος ώφθης, φωτί τώ μεγάλω αξιάγαστε, μεθ' ημών γενομένω, ομιλήσας αμέσως, Απόστολε.

Νόμοις τοίς τού Δεσπότου, Μάκαρ καθυπείκων τή σαγήνη σου, συλλαμβάνεις τής γλώττης, εκ βυθού αγνωσίας τά πέρατα.

Θεοτοκίον

Όλον με διασώζει, Λόγος ο υπέρθεος χρηστότητι, βουληθείς εκ γαστρός σου, σαρκωθήναι αγνή Μητροπάρθενε.

Ωδή γ'

Σύ εί τό στερέωμα

Ίσχυσας σθενούμενος, ζωαρχικώ σοφέ νεύματι, τού ισχυρού σκύλα διαρπάσαι, καί δουλώσαι τή χάριτι.

Στέργων τόν Διδάσκαλον, καθυπουργών αυτού νεύμασι, παντουργικοίς πλάνης διασώζεις, τούς βροτούς αξιάγαστε.

Σέ τόν δωδεκάριθμον, τών Μαθητών χορόν άγιον, τό παντουργόν, Πνεύμα συμπληρούντα, θεορρήμον εκλέγεται.

Θεοτοκίον

Έχων σε βοήθειαν, τών δυσμενών ορμάς Άχραντε, ού δειλιώ, έχων σε προστάτιν, τάς αυτών τρέπω φάλαγγας.

Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν

Ατραπαίς σου τών λόγων τών θεϊκών, καταφλέξας τήν πλάνην τήν πονηράν, πιστούς κατεφώτισας, ανυμνείν τήν εν σώματι, παρουσίαν Μάκαρ, τού πάντων δεσπόζοντος, καί αυτού τό πάθος τό θείον εζήλωσας, όθεν συνελθόντες, τήν αγίαν σου μνήμην, τελούμεν γηθόμενοι, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Ματθία Απόστολε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα... Καί νύν... Τής Εορτής

Ήχος δ' Επεφάνης σήμερον

Εορτή υπέρλαμπρος, η τού Δεσπότου, ήλθε, δεύτε άπαντες, επί τώ όρει νοερώς, προκαθαρθέντες ανέλθωμεν, τώ θαβωρίω Χριστόν εποψόμενοι.

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Μίαν φύσιν θεότητος, μίαν βασιλείαν καί κυριότητα, καταγγέλλων παμμακάριστε, τών εθνών αγέλας εσαγήνευσας.

Επεβίβασε Κύριος, σέ εν τή θαλάσση τού βίου πάνσοφε, ώσπερ, ίππον συνταράσσοντα, τής πολυθεϊας πικρά ύδατα.

Λόγω θείω ενέωσας, τάς κεχερσωμένας καρδίας πάνσοφε, κατασπείρας τήν ευσέβειαν, καί τής αληθείας τήν επίγνωσιν.

Θεοτοκίον

Παρθενίας κειμήλιον, καί τής αχωρήτου φύσεως σκήνωμα, τήν ψυχήν μου φωταγώγησον, τήν εσκοτισμένην πολλοίς πάθεσιν.

Ωδή ε'

Ίνα τί με απώσω

Ως πολύφορον κλήμα, η αληθινή σε εξέτεινεν άμπελος, γεωργούντα βότρυν, τόν προχέοντα οίνον σωτήριον, όν πιόντες Μάκαρ, οι συσχεθέντες αγνωσία, τής απάτης τήν μέθην απέρριψαν.

Μαθητών δωδεκάδος, ώφθης συμπληρών τόν χορόν τόν μακάριον, εξ ού ό προδότης, εαυτόν απορρίψας εκέρδησε, τήν Πικράν αγχόνην, κατά Χριστού επάρας πτέρναν, μυστολέκτα Ματθία Απόστολε.

Άλας θείον εβλήθης, Μάκαρ εις τόν κόσμον Ματθία Απόστολε, σηπεδόνα πλάνης, εκκαθαίρων νοστίμοις διδάγμασιν, εκδιώκων νόσους, καί απελαύνων μαλακίας, τών ψυχών καί τών σωμάτων πανεύφη με.

Θεοτοκίον

Τούς αμόρφους χιτώνας, καί τήν παλαιάν εξεδύσατο νέκρωσιν, ο Αδάμ Παρθένε, τώ αχράντω σου τόκω Θεόνυμφε, καί στολήν αγίαν, αληθινήν μετημφιέσθη, μηδαμώς ρυπουμένην παθήμασιν.

Ωδή ς'

lλάσθητί μοι Σωτήρ

Θεός εγένου θετός, ενώσει θεία θεούμενος, καί πρωτουργώς εκ Θεού, ακτίνας δεξάμενος, πιστούς κατεφώτισας, καί τήν γήν αχλύος, τών ειδώλων εξεκάθηρας.

Ιδού σοι υποχωρεί, τώ Μαθητή πάσα πρόρρησις, τών ιερών Προφητών, αυτόπτης εγένου γάρ, ού πάλαι προήγγειλαν, υπουργός Ματθία, μιμητής τε καί Απόστολος.

Θεοτοκίον

Αγίασμα νοητόν, καί άψαυστον ιλαστήριον, λυχνίαν χρυσοειδή, καί τράπεζαν έμψυχον, τό άρτον βαστάσασαν, τής ζωής Παρθένε, οι πιστοί σε ονομάζομεν.

Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Συναξάριον

Τή Θ' τού αυτού μηνός, μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Ματθία.

Στίχοι

· Εξήλθεν αρθείς, Ιούδος επί βρόχου,

· Εισήλθεν αρθείς, Ματθίας επί ξύλου.

· Ήρθη αμφ' ενάτη ξύλω ηϊθεος Ματθίας.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων δέκα μαρτύρων, τών διά τήν Αγίαν Εικόνα τού Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού τού Θεού, τήν εν τή Χαλκή πύλη, αθλησάντων, Ιουλιανού, Mαρκιανού, Ιωάννου, Ιακώβου, Αλεξίου, Δημητρίου, Φωτίου, Πέτρου, Λεοντίου, καί Μαρίας τής Πατρικίας.

Στίχοι

· Εχθρόν Θεού κτείναντες άνδρες εννέα,

· Φίλοι γίνονται τώ Θεώ διά ξίφους.

· Εμού τραχήλου Σώτερ αίμα προσδέχου,

· Μαρία φησίν, ως τό μύρον Μαρίας.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τής Αθλήσεως τού Αγίου μάρτυρος Αντωνίου.

Ο όσιος ημών Ψόης ευχόμενος τελειούται.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τής ευρέσεως τής αχειροποιήτου καί σεβασμίας Εικόνος τών Καμουλιανών, ήπερ εύρεσις συνεγράφη παρά τού εν Αγίοις Γρηγορίου Επισκόπου Νύσσης.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Παίδες Εβραίων εν καμίνω

Χύσιν εξήρανας απάτης, τή πλημμύρα σου τών λόγων τής σοφίας, καί χειμάρρους τρυφής, επότισας τούς πίστει, αναβοώντας ένδοξε, ο Θεός ευλογητός εί.

Ρώμη Θεού παντοδυνάμω, εξησθένησαν εχθρού μηχανουργίαι, πρό προσώπου τής σής, Απόστολε πορείας, καί διεθρύβη όρη τε, καί βουνοί τής αθεϊας.

Θεοτοκίον

Ίδε ήν έφησε Παρθένον, εν τώ Πνεύματι ο μέγας Ησαϊας, εν γαστρί τό Θεόν, συνέλαβε καί τίκτει, ώ μελωδούμεν, Κύριε, ο Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η'

Επταπλασίως κάμινον

Στόμα Θεού γενόμενος, εκ τού φάρυγγος ήρπασας, τού ανθρωποκτόνου, ούς δεινώς κατέπιε, καί βρώμα ειργάσατο, τής εαυτού κακίας σοφέ, καί διά λουτρού, αναγεννήσεως τούτους, προσήγαγες Κυρίω, μελωδούντας απαύστως, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Τούς τής απάτης άξονας, τής κακίας τά άρματα, άρμα γεγονώς, Θεού τού Λόγου ένδοξε, εις τέλος ελέπτυνας, ειδωλικούς, προρρίζους τε, στήλας καί ναούς θεία δυνάμει καθείλες, ναούς δέ τούς βοώντας, τής Τριάδος ειργάσω, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ολογικός επέφανεν, ουρανός διηγούμενος, τού μονογενούς, Θεού δόξαν τήν άρρητον, Ματθίας ο πάνσοφος, η αστραπή τού Πνεύματος ο σαγηνευτής, τών πλανωμένων ο λύχνος, τής θείας φωταυγίας, τών αρρήτων ο μύστης, αυτόν εν ευφροσύνη, υμνήσωμεν συμφώνως.

Θεοτοκίον

Υπερφυώς συνέλαβες, υπέρ λόγον εκύησας, τόν Δημιουργόν, τής ανθρωπίνης φύσεως, γενόμενον άνθρωπον, τόν τού Πατρός αχώριστον Δέσποινα αγνή, ώ μελωδεί πάσα κτίσις, οι παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τώ Δημιουργώ, καi Λυτρωτή ανεβόα, οι παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Εφριξε πάσα ακοή

Φίλον σε έφη ο Σωτήρ, τοίς αυτού καθυπουργούντα προστάγμασι, Μάκαρ Απόστολε, καί κληρονόμον τής βασιλείας αυτού, εν τή μελλούση φοβερά, ημέρα συγκάθεδρον, Ματθία πάνσοφε, δωδεκάδος Μαθητών τό συμπλήρωμα.

Ιστίω Μάκαρ τού Σταυρού, διελθων τήν αγριαίνουσαν θάλασσαν, τού βίου έφθασας, πρός τούς λιμένας τής αναπαύσεως, καί ακροτάτω εφετών, χαίρων νύν παρίστασαι, σύν Αποστόλων χορώ, δυσωπών υπέρ ημών τόν φιλάνθρωπον.

Λυχνία όντως χρυσαυγής, θρυαλλίδι τή τού Πνεύματος λάμπουσα, ώφθη η γλώσσά σου, καταπιμπρώσα έκφυλα δόγματα, κατασβεννύουσα σοφέ, τό πύρ τό αλλότριον, φώς απαστράπτουσα, τοίς εν σκότει αγνωσίας καθεύδουσιν.

Θεοτοκίον

Έπαυσας μόνη γυναικών, τήν αράν τών πρωτοπλάστων Θεόνυμφε, τόν απερίγραπτον, σαρκί τεκούσα περιγραφόμενον, εκαινοτόμησας θεσμούς φύσεως αμόλυντε, τά διεστώτα πρίν, παραδόξω μεσιτεία σου ήνωσας.

Ο Ειρμός

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο Ύψιστος, εκών κατήλθε μέχρι καί σώματος, Παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Τοίς μαθηταίς συνέλθωμεν

Ιούδας ο παράνομος, αυθαιρέτω τή γνώμη, απορραγείς εκπέπτωκε, δωδεκάδος τής θείας, τών Ιερών Αποστόλων, εκλογή δέ τή θεία, Ματθίας ο πανεύφημος, προκριθείς αντεισήχθη, ως Μαθητής, ως Χριστού Απόστολος, καί ως πάσαν, τήν γήν λαμπρύνας δόγμασι, τής Αγίας Τριάδος.

Καί τής Εορτής

Πρό τού Σταυρού σου Κύριε, Μαθητών τούς προκρίτους, λαβών μετεμορφώθης νύν, εν Θαβώρ τώ αγίω εν ώ Μωσής καί Ηλίας, παρειστήκεισαν τρόμω, δουλοπρεπώς σοι Δέσποτα, συλλαλούντες, μεθ' ών σε, Χριστέ Σωτήρ, σύν Πατρί καί Πνεύματι προσκυνούμεν, τόν εκ Παρθένου λάμψαντα, εις βροτών σωτηρίαν.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Εν ορειτώ Θαβώρ, η τής Τριάδος δόξα, αναφανδόν εγνώσθη, σού μεταμορφουμένου, Σωτήρ μου υπεράγαθε.

Στίχ. Σοί εισιν οι ουρανοί, καί σή εστιν η γή.

Νεφέλη φωτεινή, φαιδρώς εφαπλωθείσα, εν τή Μεταμορφώσει, κατέπληττε τούς θείους, τών Μαθητών ακραίμονας.

Στίχ. Θαβώρ καί Ερμων εν τώ ονόματί σου αγαλλιάσονται.

Ηλίας σύν Μωσεί, παρέστησάν σοι Λόγε, εν τή Μεταμορφώσει, Πατήρ δέ εμαρτύρει, εξ ουρανού φθεγγόμενος.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Είδον εν τώ Θαβώρ, Μωσής τε καί Ηλίας, τόν εκ Παρθένου Κόρης, Θεόν σεσαρκωμένον, βροτών εις απολύτρωσιν.

Καί η λοιπή ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.