ΤΗ Η' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Αιμιλιανού, Επισκόπου Κυζίκου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ' καί τού Αγίου γ'.

Τής Εορτής Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Σήμερον υπέδειξας, τήν σην θεότητα Κύριε, τοίς σεπτοίς Αποστόλοις σου, Μωσεί σύν Ηλία τε, ως Θεός τού νόμου, καί χάριτος πέλων, ο λυτρωσάμενος ημάς, έκ τού θανάτου νύν τής χειρώσεως, μεθ' ών σου τήν φιλάνθρωπον, οικονομίαν δοξάζομεν, Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Σήμερον εξέλαμψας, φωτοειδής υπέρ ήλιον, τηλαυγώς εν όρει Θαβώρ, δεικνύων τοίς φίλοις σου, ότι σύ υπάρχεις, απαύγασμα δόξης, ο τήν ουσίαν τών βροτών, δι' ευσπλαγχνίαν φορέσας Κύριε, διό σου τήν φιλάνθρωπον, οικονομίαν δοξάζομεν, Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Σήμερον αγάλλονται, οι επουράνιοι Άγγελοι, σύν βροτοίς εορτάζοντες, Χριστέ σου τήν έλλαμψιν, τήν φρικτήν καί θείαν, τήν εν θαβωρίω εν ώ παρέστησας Μωσήν, καί τόν Ηλίαν Σωτήρ φιλάνθρωπε, καί Πέτρον καί Ιάκωβον, καί Ιωάννην υμνούντάς σε, Ιησού Παντοδύναμε, ο Σωτήρ καί Θεός ημών.

Τού αγίου Ήχος ο αυτός

Ο εξ υψίστου κληθείς

Ο τήν Εικόνα Χριστού σαφώς τιμήσας, ότε τό λεόντειον θράσος εμαίνετο, καί τούς λαούς διεκλόνησεν, ανακαινίζον, τού Κοπρωνύμου άθεον αίρεσιν, τότε τούτο Πάνσοφε, σαφώς διήλεγξας, σή παρρησία χρησάμενος, συνηθροισμένης, Αρχιερέων τής συνελεύσεως, όθεν εγνώσθης γενναιότατος, στρατιώτης Χριστού παμμακάριστε, όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Ο ουρανίαις μοναίς ενωκισμένος, ότε τήν ατίθασον γνώμην καί άθεον, ο δυσσεβής ενεδείξατο, υπερορίαις, καταδικάσας τήν σήν στερρότητα, τότε τόν Παράδεισον, όθεν πεπτώκαμεν μόνην πατρίδα θεσπέσιε, σαφώς γινώσκων, μετ' ευφροσύνης χαίρων υπέμεινας, όθεν δικαίως τήν ακήρατον, ηξιώθης ζωήν κατοπτεύσαι Χριστόν, όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Πυρίνη γλώσση πανσόφως κεχρημένος, ότε μιξοβάρβαρον νόμον εθέσπισε, μή προσκυνείσθαι κελεύοντα, τήν σεβασμίαν, Χριστού Εικόνα Λέων ο τύραννος, τότε σύ τόν ένθεον νόμον αντέθηκας, ως διαβαίνει προσκύνησις, η τής εικόνος, ώς πού τις έφη πρός τό αρχέτυπον, καί τώ σώ λόγω ως εμβρόντητος, απεφάνθη ο θήρ ο δυσώνυμος, πανσεβάσμιε Πάτερ, θεορρήμον ιερώτατε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Ο πάλαι τώ Μωσεί συλλαλήσας, επί τού όρους Σινά διά συμβόλων, Εγώ ειμι, λέγων ο Ών, σήμερον επ' όρους Θαβώρ, μεταμορφωθείς επί τών Μαθητών, έδειξε τό αρχέτυπον κάλλος τής εικόνος, εν εαυτώ τήν ανθρωπίνην αναλαβούσαν ουσίαν, καί τής τοιαύτης χάριτος, μάρτυρας παραστησάμενος Μωϋσήν καί Ηλίαν, κοινωνούς εποιείτο τής ευφροσύνης, προμηνύοντας τήν ένδοξον διά Σταυρού, καί σωτήριον Ανάστασιν.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής.

Ήχος πλ. β'

Τριήμερος ανέστης Χριστέ

Μορφούμενος δι' οίκτον Χριστέ, Αδάμ τόν πρώτον άνθρωπον, εκ Παρθένου, ώφθης δεύτερος, Αδάμ, εν όρει δέ Σωτήρ μου, Θαβώρ μετεμορφώθης, παραγυμνών σου τήν θεότητα.

Στίχ. Σοί εισιν οι ουρανοί, καί σή εστιν η γή.

Εξέστησαν ορώντες τήν σήν, τής χάριτος οι πρόκριτοι, καί τού νόμου Mεταμόρφωσιν Χριστέ, εν όρει θαβωρίω, μεθ' ών σε προσκυνούμεν, σύν τώ Πατρί σου καί τώ Πνεύματι.

Στίχ. Θαβώρ καί Ερμων εν τώ ονόματί σου αγαλλιάσονται.

Λαμπρύνεται η κτίσις φαιδρώς, τή σή Μεταμορφώσει Χριστέ, ήν τοίς θείοις Αποστόλοις εν Θαβώρ, Μωσεί τε καί Ηλία, υπέδειξας Θεός ών, αρρήτως λάμψας υπέρ ήλιον.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Τήν σήν τού μονογενούς Υιού προορώμενος, εν Πνεύματι διά σαρκός, πρός ανθρώπους επιδημίαν, ο θεοπάτωρ Δαυϊδ, πόρρωθεν πρός ευφροσύνην συγκαλείται τήν κτίσιν, καί προφητικώς ανακράζει, Θαβώρ καί Ερμών εν τώ ονόματί σου αγαλλιάσονται, Εν τούτω γάρ επιβάς τώ όρει Σωτήρ, μετά τών Μαθητών σου, τήν αμαυρωθείσαν εν Αδάμ φύσιν, μεταμορφωθείς, απαστράψαι πάλιν πεποίηκας, μεταστοιχειώσας αυτήν, εις τήν σήν τής θεότητος, δόξαν τε καί λαμπρότητα, διό βοώμέν σοι, Δημιουργέ τού παντός, Κύριε δόξα σοι.

Απολυτίκιον τής Εορτής

Ήχος βαρύς

Μετεμορθώθης εν τώ όρει Χριστέ ο Θεός, δείξας τοίς Μαθηταίς σου τήν δόξαν σου, καθώς ήδυναντο, Λάμψον καί ημίν τοίς αμαρτωλοίς, τό φώς σου τό αϊδιον, πρεσβείαις τής Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Τήν τών βροτών εναλλαγήν, τήν μετά δόξης σου Σωτήρ, εν τή δευτέρα καί φρικτή, τής σής ελεύσεως δεικνύς, επί τού όρους Θαβώρ μετεμορφώθης, Ηλίας καί Μωσής συνελάλουν σοι, τούς τρείς τών Μαθητών συνεκάλεσας, οί κατιδόντες Δέσποτα τήν δόξαν σου, Ιtή αστραπή σου εξέστησαν, ο τότε τούτοις, τό φώς σου λάμψας, φώτισον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα όμοιον

Εν τώ όρει τώ Θαβώρ, μεταμορφούμενος Σωτήρ, τοίς προκρίτοις Μαθηταίς, δείξας τήν δόξαν σου Χριστέ, τό αναλλοίωτον ήστραψας τής θεότητος, Νεφέλη δέ φωτός, συνεκάλεσας, Ηλίαν καί Μωσήν συλλαλούντάς σοι, διό καί Πέτρος έλεγεν, Οικτίρμον, καλόν εστιν ώδε είναι σύν σοί, ο τότε τούτοις, τό φώς σου λάμψας, φώτισον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Είτα είς Κανών τής Εορτής, καί τού Αγίου ούτος, ού η Ακροστιχίς.

Τόν μέγαν Αιμιλιανόν εν άσμασιν έξοχα μέλπω.

Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος α'

Σού η τροπαιούχος

Ταίς υπερκοσμίαις συνοικών, ταξιαρχίαις θεόφρον μακάριε, τούς επιτελούντάς σου, χαρμονικώς τήν ποθητήν πανήγυριν, Πάτερ εποπτεύων, τής σωτηρίας αξίωσον.

Όλος τώ Δεσπότη συγκραθείς, καί τοίς εκείθεν αστράψας πυρσεύμασι, πάσαν κατεφώτισας, σαίς διδαχαίς θεοσεβή πανήγυριν, ως ιεροφάντωρ, φανείς θεόφρον θεόληπττε.

Νούν καθηγεμόνα τών παθών, δι' αρετής Ιεράρχα κατέστησας, οία δικαιότατος, διαιτητής τή τε ψυχή καί τώ σώματι, Πάτερ διανέμων, τοίς εκατέροις τά πρόσφορα.

Μύστης ακριβής τών υπέρ νούν, τής Εκκλησίας σαφώς προϊστάμενος, ώφθης παναοίδιμε, καί κραταιός τής αληθείας πρόμαχος, μύλας τών λεόντων, συνθλών καί φράττων τά στόματα.

Θεοτοκίον

Ένα εκατέραις ευσεβώς, τόν εκ γαστρός σου τεχθέντα γινώσκομεν, φύσεσι Πανάμωμε, Θεόν ομού υπερφυώς καί άνθρωπον, έχοντα τελείως εκάστης τά ιδιώματα.

Ωδή γ'

Ο μόνος ειδώς τής τών βροτών

Ικέτην θεόφρονα Χριστού, πιστοίς σε προβαλλόμεθα, τόν δι' αυτόν λαμπρώς αριστεύσαντα, καί τήν εικόνα τούτου τιμήσαντα, τού σεπτού κηρύγματος, καί τήν άνωθεν πίστιν φυλάξαντα.

Μαρτύρων στερρότητα δεικνύς, θεόφρον αξιάγαστε, τήν δυσσεβή οφρύν εξεφαύλισας, τής Εκκλησίας εκφανείς πρόβολος, αρραγής ακλόνητος, καί μεσίτης ένθεος, καρτερώς διελέγχων τούς άφρονας.

Τόν τής αιρέσεως πιών, εις κόρον ο παμπόνηρος, διδακτικώ σου λόγω διήλεγκται, φωτί γάρ σκότος εξαφανίζεται, καί γυμνούται πλάσματα, πονηρού βουλεύματος τής ενθέου σοφίας ταίς λάμψεσι.

Θεοτοκίον

Λαμπρά σε φωνή νύν εκ ψυχής, κυρίως Θεομήτορα, τήν τόν Θεόν τεκούσαν κηρύττομεν, σεσαρκωμένον εκ σού τόν άσαρκον, εν ημίν σκηνώσαντα, ού τροπήν δεξάμενον, ού φυρμώ συγχυθέντα Πανάμωμε.

Ο Ειρμός

«Ο μόνος ειδώς τής τών βροτών, ουσίας τήν ασθένειαν, καί συμπαθώς αυτήν μορφωσάμενος, περίζωσόν με εξ ύψους δύναμιν, τού βοάν σοι, Άγιος ο ναός ο έμψυχος, τής αφράστου σου δόξης Φιλάνθρωπε».

Κάθισμα τού Αγίου

Ήχος γ' Θείας πίστεως

Θείω Πνεύματι πεφωτισμένος, ανεκήρυξας εν παρρησία, ορθοδοξίας παμμάκαρ τά δόγματα, καί βασιλέα κατήσχυνας άνομον, υπερορίαις αδίκως στελλόμενος, Πάτερ Όσιε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Τής Εορτής

Ήχος γ' Τήν ωραιότητα

Τής θείας δόξης σου, όντως απαύγασμα, καθώς ηδύναντο, έδειξας Λόγε Θεού, τοίς Μαθηταίς σου εν Θαβώρ, όρει μεταμορφούμενος, οίς συνελλαμφθείημεν, καί ημείς οι υμνούντές σε, μόνε αναλλοίωτε, Ιησού παντοδύναμε, καί πίστει σοι συμφώνως βοώντες, Δόξα Χριστέ τή βασιλεία σου.

Ωδή δ'

Όρος σε τή χάριτι

Ίσχυσας οφρύν καταβαλείν τού αλάστορος, οικειωθείς δι' αρετής, παμμάκαρ Αιμιλιανέ, τώ πάντα ισχύοντι, καί δυνατώ έν τοίς πολέμοις πανόλβιε, καίνύν κραυγάζεις, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ανέτλης μακράς υπερορίας στελλόμενος, καρτερικός αναδειχθείς θεόφρον Αιμιλιανέ, τό πρίν προτερήμασιν, Αρχιερεύς, Ιερομάρτυς δέ ύστερον, αναδειχθείς θεοφόρε πανάριστε.

Νoμίμως εφάνης εκ παιδός ιερούμενος, ασκητικώς εκλαμπρυνθείς, τρισμάκαρ Αιμιλιανέ, τώ λόγω τής χάριτος, περιφραχθείς ιερομύστα θεσπέσιε, Θεώ κραυγάζων, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Ο πάσης επέκεινα νοούμενος κτίσεως, τής υπέρ νούν ζωαρχικής, θεοπλαστίας επί γής, εκτελών μυστήριον, παρθενικαίς ηγλαϊσμένην λαμπρότησι, τήν σήν γαστέρα κατώκησεν, Άχραντε.

Ωδή ε'

Θεός ών ειρήνης

Νοήσας προγνώσει, τή θεία Χριστός, τής μεγάλης ψυχής σου τήν πρόθεσιν, μεγάλοις προτερήμασιν, εκόσμησε σαφώς στολαίς Ιερωσύνης, αυτήν καταγλαϊσας, καί μαρτύρων έν άθλοις, Ιερομύστα πανσεβάσμιε.

Ελκύσας τήν χάριν, τού Πνεύματος πρίν, ποταμούς διδαγμάτων ανέβλυσας, Παμμάκαρ Ιερώτατε, τή ποίμνη τού Χριστού, όθεν καί τήν εικόνα, Χριστού τιμάν μαθόντες, τών Αγίων τε πάντων, τούς θεομάχους καταισχύνομεν.

Νεκρώσας σαρκός σου, τό φρόνημα πρίν, εν ασκήσεως πόνοις πανόλβιε, τή αίγλη τή τού Πνεύματος εζώωσας τόν νούν, όθεν δι' αμφοτέρων, εκλάμψας Ιεράρχα, Θεώ ευηρέστησας, Ιερομάρτυς αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Αγίων Αγία, Παρθένε αγνή, τών Αγίων τόν Άγιον τέτοκας, τόν πάντας αγιάζοντα, Χριστόν τόν λυτρωτήν, διό σε Βασιλίδα, καί Δέσποιναν τού κόσμου, ως τεκούσαν τόν Κτίστην, τών ποιημάτων μεγαλύνομεν.

Ωδή ς'

Σπλάγχνων Ιωνάν

Στήσαι βουληθείς, νομήν τής αιρέσεως, προθύμως χωρείς πρός τούς κινδύνους σοφέ, καί διήλεγξας παρρησία μεγάλη χρησάμενος, τήν γνώμην τού κρατούντος σύ τήν άθεον, πρώτος τού λαλείν αρξάμενος, ηθροισμένης Συνόδου θεόφρονος, Μόνου τού Χριστού, θερμώς ορεγόμενος, καί τούτου τυχείν θείας ελλάμψεως, εφιέμενος, Ιεράρχα Κυρίου θεόληπτε, μαρτύρων ενεδείξω τήν στερρότητα, λάμψας τό πρώην δι' ασκήσεως, καί διπλούς τούς στεφάνους κομίζη σαφώς.

Άνω σου τόν νoύν, Θεώ συγγινόμενον, καί θείαις αυγαίς, μάκαρ λαμπόμενον, έχων Όσιε, κούφως βίον διέπλεις τήν θάλασσαν, καί όρμοις ουρανίοις νύν καθώρμισαι, αύραις τού Αγίου Πνεύματος, κυβερνώμενος σθένει τού Πνεύματος.

Θεοτοκίον

Σώσαι τών βροτών, τήν φύσιν ως εύσπλαγχνος, φθαρείσαν Αγνή, φθόνω τού όφεως, ο υπέρθεος, ευδοκήσας τήν μήτραν σου ώκησε, καί σάρξ αναλλοιώτως εχρημάτισε, μόνην καθαράν ευράμενος, Θεοτόκε Παρθένε πανάχραντε.

Ο Ειρμός

«Σπλάγχνων Ιωνάν, έμβρυον απήμεσεν, ενάλιος θήρ οίον εδέξατο, τή Παρθένω δέ, ενοικήσας ο Λόγος, καί σάρκα λαβών, διελήλυθε φυλάξας αδιάφθορον, ής γάρ ουχ υπέστη ρεύσεως, τήν τεκούσαν κατέσχεν απήμαντον».

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Η' τού αυτού μηνός, μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Αιμιλιανού, Επισκόπου Κυζίκου, τού ομολογητού.

Στίχοι

· Ψυχής πολύν θείς Αιμιλιανός λόγον,

· Τής σαρκος ηλόγησεν άχρι καί τέλους.

· Ογδόη Αιμιλιανού οστέα δέξατ' άρουρα.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τού Αγίου Mύρωνος, Επισκόπου Κρήτης, τού θαυματουργού.

Στίχοι

· Μύρων ο θείος αρετής μύρου πνέων,

· Ευωδίας πρόσεισιν οσμή Κυρίω.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τού οσίου Πατρός ημών Θεοδώρου Ηγουμένου Ορόβων.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων μαρτύρων Ελευθερίου καί Λεωνίδου, διά πυρός τελειωθέντων.

Στίχοι

· Αμφοίν αθλητών, ου θυόντων τή πλάνη,

· Ποινήν κατακρίνουσιν οι πλάνοι φλόγα.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι δέκα ασκηταί, οι εξ Αιγύπτου, εν ειρήνη τελειούνται.

Στίχοι

· Βλαστήματα θνήσκουσιν Αιγύπτου δέκα,

· Πληγαίς εκείναις ισάριθμοι ταίς δέκα.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Σέ νοητήν Θεοτόκε κάμινον

Ιεραρχών, ευπρεπές αγλάϊσμα, Πάτερ υπήρχες αληθώς, βασιλεύσας γάρ τών παθών, πύργος ακαθαίρετος, ώφθης αξιάγαστε, τής Εκκλησίας καί πρόβολος, τόν αινετόν ανυμνών Θεόν τόν υπερένδοξον.

Νέος Δαυϊδ, ημίν αναδέδειξαι καί αλλοφύλους διδαχάς, τή σφενδονη καταβαλών, τών ευστοχωτάτων σου, λόγων παναοίδιμε, καί διδαγμάτων τοξεύμασι, τόν αινετόν ανυμνών, Θεόν καί υπερένδοξον.

Έστης λαμπρώς, Πάτερ επί βήματος, δικαστικού δία Χριστόν, καί τούς λόγους ώς εκ πηγής θείας ανεβλύστανες, πάσι γάρ εκήρυξας, τήν τών Εικόνων προσκύνησιν, σαφώς είδως διαβαίνειν, αυτήν πρός τό πρωτότυπον.

Θεοτοκίον

Ξενοπρεπώς, παρθενεύεις τίκτουσα, τόν τών απάντων Ποιητήν, τόν εν θρόνω χερουβικώ, επαναπαυόμενον, μόνη παμμακάριστε, Παρθενομήτορ πανύμνητε τόν αινετόν τών Πατέρων, Θεόν τόν υπερένδοξον.

Ωδή η'

Θαύματος υπερφυούς

Όλην νοητώ πυρί τήν φρυγανώδη, τής αιρέσεως έφλεξας ύλην, επικλήσει θεία τε ως Ηλίας, τούς Ιερείς, τής αισχύνης ξίφει Πνεύματος κατέσφαξας, καί νύν αναμέλπεις ευφραινόμενος, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν κυριον, καί υπερυψούτω εις πάντας τούς αιώνας.

Χάριτός τε καί δυνάμεως ενθέου, πεπλησμένος ωράθης Παμμάκαρ, σωφροσύνης κάλλει κεκοσμημένος, διαπρεπεί, ευσεβείας ανενδότως αντεχόμενος, μεθ' ής νύν τώ Δεσπότη παριστάμενος, Ευλογείτω η κτίσις κραυγάζεις τόν Κύριον, καί υπερυψούτω εις πάντας τούς αιώνας.

Άνωθεν τούς υμνητάς σου εποπτεύεις, Ιερώτατε Πάτερ θεόφρον, ευμαρίζων τρίβον ημίν ευθείαν, σαίς προσευχαίς, καί συντρίβων τών αιρέσεων φρυάγματα, ίνα γεγηθότες αναμέλπωμεν, Ευλογείτω ή κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Μώμος εν τώ κάλλει σου όλως ουκ έστι, σύ γάρ μόνη πανάχραντος ώφθης, εξ αιώνος Πάναγνε, παρθενίας μαρμαρυγαίς, Καταυγάσασα τόν κόσμον καί αγνείας φωτί, διό ανυμνούντές σε κραυγάζομεν, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Θαύματος υπερφυούς η δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον, ου γάρ ούς εδέξατο φλέγει Νέους, ως ουδέ πύρ τής θεότητος, Παρθένου ήν υπέδυ νηδύν, Διό ανυμνούντες αναμέλψωμεν, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Τύπον τής αγνής λοχείας σου

Εύρες τά τών πόνων έπαθλα, εν ουρανίοις θεοφόρε σκηνώμασιν, Αιμιλιανέ, νύν κατοικείν αξιούμενος, τών μαρτύρων σύν θείοις στρατεύμασιν, ως θείος Ιεράρχης, Ιερομάρτυς υπερθαύμαστος.

Λόγου καί σοφίας άριστε, κεκοσμημένος καθωράθης τοίς δόγμασιν, Αιμιλιανέ, διό Χριστός εστεφάνωσε, τήν τιμίαν σου κάραν πανόλβιε, καί νύν εκδυσωπείται, υπέρ ημών σού ικετεύοντος.

Πύλας ουρανίους Όσιε, αναπετάσας ο Δεσπότης εδέξατο, Αιμιλιανέ, τήν σήν ψυχήν αναψύξεως, καταπαύσας εν τόποις ως δίκαιος, καί νύν περιπολεύεις, περί τόν θρόνον τού Παντάνακτος.

Θεοτοκίον

Ω τών υπέρ νούν θαυμάτων σου! σύ γάρ Παρθένε μόνη πάναγνε Δέσποινα, πάσι δέδωκας, κατανοείν τό καινότατον, θαύμα παναγνε τής σής κυήσεως, διό άκαταπαύστως, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν.

Ο Ειρμός

«Tύπον τής αγνής λοχείας σου, πυρπολουμένη βάτος έδειξεν άφλεκτος, καί νύν καθ' ημών, τών πειρασμών αγριαίνoυσαν, κατασβέσαι αιτούμεν τήν κάμινον, ίνα σε Θεοτόκε, ακαταπαύστως μεγαλύνωμεν».

Εξαποστειλάριον

Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν

Ότε ο θήρ εφώρμησε, κατά τής Εκκλησίας, Λέων ο μιξοβάρβαρος ο ακόρεστος Άδης, μή προσκυνείσθαι κελεύσας, τάς πανσέπτους Εικόνας, τότε στερρώς διήλεγξας, μάκαρ Αιμιλιανέ, τήν βδελυράν, θεόμαχον αίρεσιν τού τυράννου, υφ' ού πικράς υπήνεγκας, εξορίας καί θλίψεις.

Τής Εορτής, όμοιον

Πρό τού Σταυρού σου Κύριε, Μαθητών τούς προκρίτους, λαβών με τεμορφώθης νύν, εν Θαβώρ τώ αγίω, εν ώ Μωσής καί Ηλίας, παρειστήκεισαν τρόμω, δουλοπρεπώς σοι Δέσποτα, συλλαλούντες, μεθ' ών σε, Χριστέ Σωτήρ, σύν Πατρί καί Πνεύματι προσκυνούμεν, τόν εκ Παρθένου λάμψαντα, εις βροτών σωτηρίαν.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων, Στιχηρά τής Εορτής Προσόμοια.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Έλαμψας Χριστέ, λευκός υπέρ χιόνα, τήν σήν παραγυμνών σου, τοίς Μαθηταίς ουσίαν, τής απροσίτου δόξης σου.

Στίχ. Σοί εισιν οι ουρανοί, καί σή εστιν η γή.

Είξε σών πρό ποδών, υψίδρομον ηλίου, σέλας Χριστέ Σωτήρ μου, δεικνύον σε Δεσπότην, καί Ποιητήν τής κτίσεως.

Στίχ. Θαβώρ καί Ερμων εν τώ ονόματί σου αγαλλιάσονται.

Δείξαι τοίς Μαθηταίς, θελήσαντος σήν δόξαν, σύν Μωϋσή Ηλία, εν όρει θαβωρίω, ως είδον Σώτερ έφριξαν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Τό άσχετον τής σής φωτοχυσίας, καί απρόσιτον τής θεότητος, θεασάμενοι τών Αποστόλων οι πρόκριτοι, επί τού όρους τής Μεταμορφώσεως, άναρχε Χριστέ, τήν θείαν ηλλοιώθησαν έκστασιν, καί νεφέλη περιλαμφθέντες φωτεινή φωνής ήκουον Πατρικής, βεβαιούσης τό μυστήριον τής σής ενανθρωπήσεως, ότι είς υπάρχεις καί μετά σάρκωσιν, Υιός μονογενής καί Σωτήρ τού κόσμου.

Καί τά λοιπά, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.