ΤΗ Ζ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Aγίου Οσιομάρτυρος Δομετίου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'.

Ήχος δ'

Ο εξ υψίστου κληθείς

Πρό τού τιμίου Σταυρού σου καί τού πάθους, λαβών ούς προέκρινας τών Ιερών Μαθητών, πρός τό Θαβώριον Δέσποτα, ανήλθες όρος, δείξαι θελήσας τούτοις τήν δόξαν σου, οί καί κατιδόντες σε μεταμορφούμενον, καί υπέρ ήλιον λάμψαντα, πρηνείς πεσόντες, τήν δυναστείαν σου κατεπλάγησαν, αναβοώντες, Σύ τό άχρονον, φώς υπάρχεις Χριστέ καί απαύγασμα, τού Πατρός, εί καί θέλων, σάρξ ωράθης αναλλοίωτος.

Ο πρό αιώνων υπάρχων Θεός Λόγος ο φώς ως ιμάτιον περιβαλλόμενος, μεταμορφούμενος έμπροσθεν, τών μαθητών σου, υπέρ τόν ήλιον Λόγε έλαμψας, Μωσής καί Ηλίας δέ, σοί παρειστήκεισαν, νεκρών καί ζώντων σε Κύριον, δηλοποιούντες, καί σού δοξάζοντες τήν απόρρητον, οικονομίαν καί τό έλεος, καί τήν πολλήν συγκατάβασιν, δι' ής έσωσας κόσμον, αμαρτίαις απολλύμενον.

Παρθενικής εκ νεφέλης σε τεχθέντα, καί σάρκα γενόμενον, καί πρός τό όρος Θαβώρ, μεταμορφούμενον Κύριε, καί τή νεφέλη, τή φωτεινή σε περικυκλούμενον, φωνή τού Γεννήτορος, αγαπητόν σε Υιόν, τών μαθητών συμπαρόντων σοι, σαφώς εδήλου, ως ομοούσιον καί ομόθρονον, όθεν ο Πέτρος εκπληττόμενος, Καλόν ώδέ εστιν είναι έλεγε, μή είδως ο ελάλει, Ευεργέτα πολυέλεε.

Tού Αγίου Προσόμοια γ'

Ήχος πλ. β'

Όλην αποθέμενοι

Όλην αποθέμενος, τήν μαγικήν γοητείαν, καί Περσών μιάσματα, καί τά μυσαρώτατα τερατεύματα, τώ Θεώ προσέδραμες, τή σοφή προνοία, κυβερνώντι τά ουράνια, ού τό ονόματι, αποστολικώς εθεράπευσας, αλόγων αρρωστήματα, καί τά τών ανθρώπων νοσήματα, τών προσερχομένων, προθύμως σοι θεράπον τού Χριστού, όν παρρησία δυσώπησον, υπέρ τών ψυχών ημών.

Όλην ανατέθεικας, τήν σήν ζωήν τώ Κυρίω, καί θερμώς εχώρησας, πρός τόν τής ασκήσεως δρόμον Όσιε, προσευχήν αθόλωτον, αγρυπνίαν πάννυχον, υμνωδίαν ακατάπαυστον, καί βίον άμεμπτον, καί αγγελικόν ενδεικνύμενος, εντεύθεν τήν ενέργειαν, τήν τών θαυμασίων επλούτησας, οίδε γάρ δοξάζειν, ο Κύριος τούς δούλους εαυτού, όν παρρησία δυσώπησον, υπέρ τών ψυχών ημών.

Όλην ενδυσάμενος, τήν τού Σταυρού πανοπλίαν, καί τόν αδιάρρηκτον, θυρεόν τής πίστεως περιθέμενος, φοβερός γέγονας, ταίς αντικειμέναις, τών Δαιμόνων παρατάξεσιν, ούς καί εδίωξας, μάστιγι τή πίστει χρησάμενος, καί θείαις επικλήσεσι, καί τούς οδοιπόρους διέσωσας, βλάβης τής εκείνων, Δομέτιε θεράπον τού Χριστού, όν παρρησία δυσώπησον, υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τής Εορτής

Ήχος πλ. β'

Προτυπών τήν Ανάστασιν τήν σήν, Χριστέ ο Θεός, τότε παραλαμβάνεις τούς τρείς σου Μαθητάς, Πέτρον καί Ιάκωβον καί Ιωάννην εν τώ Θαβώρ ανελθών, Σού δέ Σωτήρ μεταμορφουμένου, τό θαβώριον όρος φωτί εσκέπετο, οι Μαθηταί σου Λόγε, έρριψαν εαυτούς εν τώ εδάφει τής γής, μή φέροντες οράν τήν αθέατον μορφήν, Άγγελοι διηκόνουν φόβω καί τρόμω ουρανοί έφριξαν, γή ετρόμαξεν, ορώντες επί γής τής δόξης τόν Κύριον.

Είσοδος, Φώς ιλαρόν

Προκείμενον

Ήχος βαρύς

Ο Θεός ημών εν τώ ουρανώ καί έν τή γή πάντα όσα ηθέλησεν εποίησεν.

Στίχ. Εν εξόδω Ισραήλ εξ Αιγύπτου.

Στίχ. Η θάλασσα είδε καί έφυγεν.

Στίχ. Τί σοί εστι θάλασσα ότι έφυγες.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Σήμερον ο Χριστός, εν όρει Θαβωρίω, τήν τού Αδάμ αμείψας, αμαυρωθείσαν φύσιν, λαμπρύνας εθεούργησε.

Στίχ. Σοί εισιν οι ουρανοί, καί σή εστιν η γή.

Είδον εν τώ Θαβώρ, Μωσής τε καί Ηλίας, τόν εκ Παρθένου Κόρης, Θεόν σεσαρκωμένον, βροτών εις απολύτρωσιν.

Στίχ. Θαβώρ καί Ερμων εν τώ ονόματί σου αγαλλιάσονται.

Σήμα θεοπρεπές, θεότητος δεικνύει, πρό τού Σταυρού τοίς Μύσταις, ως ήλιος αστράψας, Χριστός εν όρει σήμερον.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Τής θεότητός σου Χριστέ, αμυδράν αυγήν παραγυμνώσας, τοίς συναναβάσί σοι επί τού όρους, τής υπερκοσμίου σου δόξης εποίησας κοινωνούς, όθεν ενθεαστικώς εκραύγαζον, Καλόν εστιν ημάς ώδε είναι, Μεθ' ών καί ημείς, σέ τόν μεταμορφωθέντα Σωτήρα Χριστόν, ανυμνούμεν εις τούς αιώνας.

Απολυτίκιον τής Εορτής

Ήχος βαρύς

Μετεμορθώθης εν τώ όρει Χριστέ ο Θεός, δείξας τοίς Μαθηταίς σου τήν δόξαν σου, καθώς ήδυναντο, Λάμψον καί ημίν τοίς αμαρτωλοίς, τό φώς σου τό αϊδιον, πρεσβείαις τής Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος δ' Επεφάνης σήμερον

Εορτή υπέρλαμπρος, η τού Δεσπότου, ήλθε, δεύτε άπαντες, επί τώ όρει νοερώς, προκαθαρθέντες ανέλθωμεν, τώ θαβωρίω Χριστόν εποψόμενοι.

Δόξα... Καί νύν... Το αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος δ' Κατεπλάγη Ιωσήφ

Τήν μεθέορτον πιστοί, ημέραν σήμερον φαιδρώς, τής ενδόξου καί φρικτής, Μεταμορφώσεως Χριστού, επιτελούντες βοήσωμεν ομοφρόνως, Τό φύραμα ημών, ανεμορφώσω Σωτήρ, τή θεία σου σαρκί, συναπαστράψας αυτώ, καί αποδούς τό πρώτιστον αξίωμα, τής αφθαρσίας ως εύσπλαγχνος, διό σε πάντες, δοξολογούμεν, τόν μόνον θεόν ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Είτα είς Κανών τής Εορτής, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Πρέσβυν σε Χριστώ προφέρω στεφηφόρε.

Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ως εν ηπείρω

Πρός τόν Θεόν εκδημήσας μαρτυρική, διαλάμπων χάριτι, τοίς υμνούσί σε Πιστώς, φωτοφόρον έμπνευσον αυγήν, ικετεύων τόν Χριστόν θεομακάριστε.

Ρήξας τούς βρόχους τής πλάνης ειλικρινώς, τώ Χριστώ προσέδραμες, διανοία καθαρά, τά Περσών σεβάσματα λιπών, καί τών Μάγων εκφυγών τήν αθεότητα.

Επιστημόνως σκοπήσας ως ου Θεός, ως κτιστός ο ήλιος, ως ουδέν τών ορατών, επί τόν αόρατον Θεόν, ωδηγήθης λογισμώ σοφώ χρησάμενος.

Θεοτοκίον

Σέ Παναγία Παρθένε τήν τόν Υιόν τού Θεού γεννήσασαν, γεγονότα καθ' ημάς, δι' ημάς κηρύττομεν αγνή, Θεομήτορα πιστοί καί μακαρίζομεν.

Ωδή γ'

Ουκ έστιν Άγιος ως σύ

Βεβαία πίστει στηριχθείς, ως ακλονητος πύργος, απερίτρεπτος ώφθης, ου λογοις τοίς μαγικοίς, ου γνώσεως Περσικής, γοητείαις περιεργαζόμενος.

Ιόν ψυχολεθρον φυγών, τού τή κτίσει λατρεύειν, καί τόν ήλιον σέβειν, τόν όντως όντα Θεόν, ως πάντων Δημιουργόν, ευσεβείας πόθω εξεζήτησας.

Ναμάτων θείων μετασχών, τής παλιγγενεσίας, τήν ψυχήν κατηυγάσθης, καί γέγονας αληθώς, υιός χάριτι Θεού, κληρονόμος θείων απολαύσεων.

Θεοτοκίον

Σοφία οίκον εαυτή, ωκοδόμησε θείον, υπέρ νούν τε καί λόγον, σκηνώσασα τήν αγνήν, γαστέρα σου τήν σεπτήν, καθαρθείσαν Πνεύματι Πανύμνητε.

Ο Ειρμός

«Ουκ έστιν Άγιος ως σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου αγαθέ, καί στε ρεώσας ημάς, εν τή πέτρα τής ομολογίας σου».

Κάθισμα Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Τήν ωραιότητα Χριστού επόθησας, καί δι' ασκήσεως πάθη ενέκρωσας, καί εναθλήσας καρτερώς, τήν πλάνην απετέφρωσας, Ένδοξε Δομέτιε, τών Αγγέλων συν, όμιλε, όθεν καί ιάσεων, ρείθρα βρύεις τοίς πίστει σου, τήν μνήμην επιτελούσι τήν θείαν, Μάρτυς αξιοθαύμαστε.

Δόξα... Καί νύν... Τής Εορτής

Τής θείας δόξης σου, όντως απαύγασμα, καθώς ηδύναντο, έδειξας Λόγε Θεού, τοίς μαθηταίς σου εν Θαβώρ, όρει μεταμορφούμενος, οίς συνελλαμφθείημεν, καί ημείς οι υμνούντές σε, μόνε αναλλοίωτε, Ιησού παντοδύναμε, εν πίστει σοι συμφώνως βοώντες, Δόξα Χριστέ τή βασιλεία σου.

Ωδή δ'

Χριστός μου δύναμις

Επέγνως ένδοξε, τό φύσει άγνωστον, λογικώς εκζητήσας καί ευρηκώς, τούτον επεπόθησας, καί προσεκύνησας χαρά, τήν αυτού μεγαλειότητα.

Χορεία σώφρονι, θερμώς προσέδραμες, μοναζόντων Αγίων καί αρετής, ζήλω πυρπολούμενος, επολιτεύσω καθαρώς, εν νηστείαις καί δεήσεσιν.

Ραδίως έλυσε, δεσμά τής φύσεως, ο θεόφρων σου πόθος καί τών παθών, έσβεσε τήν κάμινον, τώ δροσοβόλω φωτισμώ, τού Αγίου Πάτερ Πνεύματος.

Θεοτοκίον

Ισχύς μου πέφυκε, Θεός καί Κύριος, Θεοτόκε Παρθένε ο σαρκωθείς, Λόγος ο υπέρθεος, ακηράτου σου γαστρός, τήν ζωήν ημίν δωρούμενος.

Ωδή ε'

Τώ θείω φέγγει σου αγαθέ

Συνέσει θεία διαπρεπής, Μάκαρ πεφυκώς, τών ορωμένων απάντων προέκρινας, τήν τών αοράτων αϊδιότητα, τώ φέγγει τής αγνείας καταλαμπόμενος.

Τής θείας γευσάμενος αρετής, τό τής ησυχίας καί αναχωρήσεως έστερξας, τήν τής διανοίας ανεπιθόλωτον, κατάστασιν φυλάττων, Πάτερ Δομέτιε.

Ως όντως μέγα καί θαυμαστόν, τής επί τό κρείττον μεταβολής σου, τό πάνσοφον φρόνημα, τής γάρ τού Υψίστου χειρός αλλοίωσις, καί χάριτος τής θείας έργον εγένετο.

Θεοτοκίον

Παρθένος έμεινας ασινής, καί τά τών μητέρων, επιδεικνύεις πανάμωμε Δέσποινα, τή γάρ παρθενία τόκον συνήρμοσας, καί φέρεις αμφοτέρων τά ιδιώματα.

Ωδή ς'

Τού βίου τήν θάλασσαν

Ραγδαίως φερόμενον, τού εχθρού καί δυσμενούς, τόν πειρασμόν υπέμεινας, καί ποικίλως Παμμάκαρ δοκιμασθείς, τώ φθόνω μαχόμενος, νικητής ανεδείχθης αξιάγαστε.

Ο βίος σου ένθεος, η ζωή θεοειδής, καί φωτοφόρος γέγονε, τά τού κόσμου τερπνά γάρ καταλιπών, τήν θείαν ευπρέπειαν, εκαρπώσω θεόφρον καί τερπνότητα.

Σημεία καί τέρατα, ηξιώθης εκτελείν, υπερφυώς αοίδιμε, τή δυνάμει τή θεία καθοπλισθείς, καί έχων τήν άνωθεν, συνεργούσάν σοι χάριν αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Φωτός οικητήριον, καί νυμφών θεοπρεπής, τής υπέρ νούν σαρκώσεως, τού τών όλων Παρθένε Δημιουργού, σύ γάρ μόνη πέφυκας, αξιόθεον τούτου ενδιαίτημα.

Ο Ειρμός

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι, Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου Πολυέλεε».

Κοντάκιον τής Εορτής

Αυτόμελον Ήχος βαρύς

Επί τού όρους μετεμορφώθης, καί ως εχώρουν οι Μαθηταί σου τήν δόξαν σου, Χριστέ ο Θεός εθεάσαντο, ίνα όταν σε ίδωσι σταυρούμενον, τό μέν πάθος νοήσωσιν εκούσιον, τώ δέ κόσμω κηρύξωσιν, ότι σύ υπάρχεις αληθώς, τού Πατρός τό απαύγασμα.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Ζ' τού αυτού μηνός, μνήμη τού Αγίου Οσιομάρτυρος Δομετίου τού Πέρσου.

Στίχοι

· Υπέρ τά πάντα σοί συναθλείν εκ λίθων,

· Μύστας Πάτερ σούς, εξεπαίδευσας τάχα.

· Σύν δυσίν εβδομάτη Δομέτιος ελεύσθη μύσταις.

Ο όσιος Δομέτιος ο σημειοφόρος, ο εν τοίς ορίοις τής τού Φιλοθέου μονής ασκήσας, εν ειρήνη τελειούται.

Μνήμη τού οσίου καί θεοφόρου πατρός ημών Νικάνορος τού θαυματουργού, τού εν τώ τού Καλλιστράτου όρει αναλάμψαντος.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος, Ώρ εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Εκ γής απελθών, Ώρ εμός λέγει.

· Χάρις, Υπέρ τόν Ώρ πέφυκε τόν σόν, ώ Νόμε.

Τή αυτή ημέρα, οι Όσιοι μύριοι Ασκηταί οι θηβαίοι εν ειρήνη τελειούνται.

Στίχοι

· Γής εξελαύνεις, εις τό Δαυϊδ χρή λέγειν,

· Τό μυριοπλάσιον άρμα σου Λόγε.

Τή αυτή ημέρα, η Οσία Ποταμία η θαυματουργός ξίφει τελειούται.

Στίχοι

· Υπέρ Χριστού κτανθείσα θαυμαστή ξίφει,

· Χέει ποταμούς θαύμα των Ποταμία.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Νάρκισσος, Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ηδύ πνέων, Νάρκισσε, ναρκίσσου πλέον,

· Ευωδιάζεις τής Εδέμ τό χωρίον.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Αστέριος ο θαυματουργός ξίφει τελειούται.

Στίχοι

· Τράχηλον Αστέριος εκκοπείς ξίφει,

· Χοροίς αθλητών, οίον αστήρ εμπρέπει.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Σώζων, ο εκ Νικομηδείας, εις πύρ βληθείς, καί αβλαβής εξελθών, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Υπήρχεν άλλη σαλαμάνδρα πρός φλόγα,

· Σώζων ο Μάρτυς, ού τέλος πυρός δίχα.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Υπερέχιος εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Υπερέχιος, κάν τάφω κατεκρύβη,

· Πέφυκεν ίσος Τοις χοροίς τών Αγγέλων.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Aμήν.

Ωδή ζ'

Δροσοβολον μέν τήν κάμινον

Επί σέ Πάτερ η παμφωτος τού Πνεύματος, χάρις επανεπαύσατο, καί ενεργείας παραδόξους έδειξεν εν σοί, βοώντι καί ψάλλοντι πιστώς, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ρωμαλέω τώ φρονήματι διήνυσας, τόν δρόμον τής ασκήσεως, καί επί τέλει τών αγώνων, Μάρτυς αληθώς, εγένου κραυγάζων τώ Χριστώ, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ώσπερ παίδές σοι οι μύσται χρηματίσαντες, πατρί συνηγωνίζοντο, καί εν σπηλαίω καρτερούντες, ήθλησαν σύν σοί, συμφώνως κραυγάζοντες Χριστώ, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Σωτηρίας ως λιμένα σε πλουτήσαντες, ζάλης διασωζόμεθα, καί τήν ελπίδα τήν εις σέ ως άγκυραν ψυχών, κατέχοντες κράζομεν Χριστώ, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ωδή η'

Εκ φλογός τοίς Οσίοις

Τετρωμένος αγάπη Πάτερ τού κτίσαντος, τών κτισμάτων απώσω πάσαν προσπάθειαν, Πνεύματι Θεού, σαφώς κατευθυνόμενoς, όν υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Επιγείους φροντίδας αποσεισάμενος, ουρανίους ελπίδας Πάτερ επλούτησας, τήν εν τώ Χριστώ, μακαριότητα Όσιε, ής νύν απολαύεις εις πάντας τούς αιώνας.

Φωτοβόλους ακτίνας Πάτερ δεξάμενος, τού Αγίου καί θείου πάνσοφε Πνεύματος, οφθαλμοφανώς, τούτο Μάκαρ τεθέασαι, θείοις μυστηρίοις φρικτώς επιφοιτήσαν.

Θεοτοκίον

Η θεόφθογγος λύρα τού σού Προπάτορος, κιβωτόν σε αγίαν προδιετύπωσε, φέρουσαν Θεόν, σάρκα Αγνή φορέσαντα, όν υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Εκ φλογός τοίς Οσίοις δρόσον επήγασας, καί δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς, Χριστέ μόνω τώ βούλεσθαι, Σέ υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Θεόν ανθρώποις ιδείν

Φωτί αϋλω καταυγαζόμενος, φωτοειδής αξίως φωτοφόρε γεγένησαι, πολιτείαν άμεμπτον κτησάμενος, Πάτερ καί παναγίαν, νύν δέ παρίστασαι, πρέσβυς τώ Δεσπότη, καί Θεώ υπέρ τής ποίμνης σου.

Οι σοί αγώνες οι τής ασκήσεως, μαρτυρικοίς αγώσιν επαξίως εστέφθησαν, καί διπλούν τό έπαθλον απείληφας, τών ανδραγαθημάτων, ών επιδέδειξαι, καί τών αιωνίων, αγαθών εύρες πόλαυσιν.

Ρωσθείς δυνάμει θεία καί χάριτι, διαφανής τοίς πάσιν ανεδείχθης διδάσκαλος, ευσεβείας θαύμασι κοσμούμενος, πάντας υποστηρίζων, πάντας ιώμενος, τούς προσερχομένους, σοί πιστώς θεομακάριστε.

Θεοτοκίον

Εν σοί επράχθη τά υπέρ άνθρωπον, υπερφυή Πααρθένε Θεότοκε μυστήρια, τού Θεού γάρ γέγονας λοχεύτρια, φέρουσα εν αγκάλαις, καί διατρέφουσα, τόν ταίς ουρανίαις, στρατιαίς υμνολογούμενον.

Ο Ειρμός

«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ου τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκωμένος, όν μεγαλύνοντες, σύν ταίς ουρανίαις στρατιαίς σέ μακαρίζομεν».

Εξαποστειλάριον

Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν

Εκ Περσικής ορμώμενος, χώρας τής πυρσολάτρου, τή τού Χριστού προσέδραμες, εκ παιδός θεία πίστει, Δομέτιε θεοκήρυξ, όθεν Πάτερ εν ύμνοις, ως ασκητήν τιμώμέν σε, καί ως μάρτυρα θείον καί τών φρικτών, μυστηρίων ένθεον Ιερέα, καί πρέσβυν τών τελούντων σου, τήν σεβάσμιον μνήμην.

Τής Εορτής όμοιον

Πρό τού Σταυρού σου Κύριε, μαθητών τούς προκρίτους, λαβών μετεμορφώθης νύν, εν Θαβώρ τώ αγίω, εν ώ Μωσής καί Ηλίας, παρειστήκεισαν τρόμω, δουλοπρεπώς σοι Δέσποτα, συλλαλούντες, μεθ' ών σε, Χριστέ Σωτήρ, σύν Πατρί καί Πνεύματι προσκυνούμεν, τόν εκ Παρθένου λάμψαντα, εις βροτών σωτηρίαν.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Φύσιν τήν εξ Αδάμ, Χριστέ αμείψαι θέλων, εν όρει νύν απαίρεις Θαβώρ, παραγυμνώσων, τοίς μύσταις τήν θεότητα.

Στίχ. Σοί εισιν οι ουρανοί, καί σή εστιν η γή.

Ωφθης τό πρίν Χριστέ, Μωσεί τε καί Ηλία, εν γνόφω καί θυέλλη, καί αύρα λεπτοτάτη, νύν δέ φωτί τής δόξης σου.

Στίχ. Θαβώρ καί Ερμων εν τώ ονόματί σου αγαλλιάσονται.

Σέλας τό τριλαμπές, αστράψας απορρήτως, τής θεϊκής σου δόξης, Θαβώρ εν όρει Σώτερ, τήν σύμπασαν εφαίδρυνας.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Νόμου καί Προφητών σε Χριστέ, ποιητήν καί πληρωτήν εμαρτύρησαν, ορώντες έν τή νεφέλη Μωσής ο θεόπτης, καί Ηλίας ο έμπυρος αρματηλάτης, καί άφλεκτος ουρανοδρόμος, επί τής Μεταμορφώσεώς σου, Μεθ' ών καί ημάς, τού σού φωτισμού αξίωσον Δέσποτα, υμνείν σε εις τούς αιώνας.

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.