ΤΗ ΚΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος, Ιανουαρίου καί τών σύν αυτώ.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Ιερεύς εννομώτατος, αθλητής Ιερώτατος, ώ Ιανουάριε, εχρημάτισας, ουκ αλλοτρίω εν αίματι, οικείω δέ μάλιστα, εις αυτόν τόν ουρανόν, εισελθών, ένθα πρόδρομος, πάντων πέφυκεν, Ιησούς αενάως, τούτον Πάτερ, οπτανόμενος καί βλέπων, άπερ οι Άγγελοι βλέπουσι.

Καί δοράν αφαιρούμενος, καί πυρί προσριπτούμενος, καί θηρσί διδόμενος, Αξιάγαστε, καί φυλακαίς συγκλειόμενος, ημέραις εν πλείοσιν, αταπείνωτος τόν νούν, ρώμη θεία διέμεινας, καί ετέλεσας, τόν άγωνα νομίμως εναθλήσας, Ιερέ θαυματοφόρε, τών Ασωμάτων εφάμιλλε.

Δισιδέριον Πρόκουλον, Σώσσον, Φαύστον Ευτύχιον, και Ιανουάριον τόν αοίδιμον, καί τόν σοφόν Ακουτίωνα, συμφώνως τιμήσωμεν, ως σοφούς ιερουργούς, στεφηφόρους ως Mάρτυρας, ως τής Πόλεως, τής αγίας πολίτας πρεσβευτάς τε, τών αυτούς μακαριζόντων, αληθεστάτους υπάρχοντας.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν σκηνήν τήν αμόλυντον, τήν νεφέλην τήν έμψυχον, τόν ναόν τόν άγιον, τού Θεού ημών, τήν αδιάβατον γέφυραν, τήν στάμνον τήν πάγχρυσον, τήν αγίαν κιβωτόν, τήν μετάρσιον κλίμακα, τό ευρύχωρον, τού Δεσπότου χωρίον, τήν Παρθένον, καί Μητέρα τού Κυρίου, περιφανώς μακαρίσωμεν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα σε, επί ξύλου ως έβλεψεν, η Αμνάς η τέξασα, επωδύρετο, καί μητρικώς σοι εφθέγγετο, Υιέ ποθεινότατε, πώς εν ξύλω τού Σταυρού, ανηρτήθης μακρόθυμε; πώς τάς χείράς σου, καί τούς πόδας σου Λόγε, προσηλώθης, υπ' ανόμων καί τό αίμα, τό σόν εξέχεας Δέσποτα;

Απολυτίκιον Ήχος δ’

Καί τρόπων μέτοχος καί θρόνων διάδοχος, τών Αποστόλων γενόμενος, τήν πράξιν εώρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν, Διά τούτο τόν λόγον τής αληθείας Ορθοτομών, καί τή πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Ιανουάριε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι Κανόνες τής ημέρας, ως σύνηθες, καί τών Αγίων, ού η Aκροστιχίς.

Σύστημα τερπνόν Μαρτύρων επαινέσω.

Ο Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος δ' Ο Ειρμός

«Τριστάτας κραταιούς, ο τεχθείς εκ Παρθένου, απαθείας εν βυθώ, ψυχής τό τριμερές, καταπόντισον δέομαι, όπως σοι ως εν τυμπάνω, τή νεκρώσει τού σώματος, επινίκιον άσω μελώδημα».

Συνών ταίς στρατιαίς, τών αϋλων, Αγγέλων, καί μεθέξει φωτισμού, αδύτου τήν ψυχήν, Ιερώς φωτιζόμενος, φώτισόν μου τήν καρδίαν, τήν φωσφόρον σου σήμερον, εορτήν ευφημούντος μακάριε.

Υπήρξας εκ παιδός, ιερώτατος όλως, αρεταίς συναυξηθείς, καί χρίσμα ιερόν, ειληφώς ιεράτευσας, Όσιε λαόν ποιμάνας, μαρτυρίου δε αίματι, λαμπρυνθείς υπέρ ήλιον έλαμψας.

Στρατός φωτοειδής, ιερώτατος δήμος, συναλθεί σοι καρτερώς, σοφέ Ιερουργέ μεθ' ών πάσαν διέλυσας, όφεως μηχανουργίαν, υπομείνας πολύπλοκα, ρωμαλέω φρονήματι βάσανα.

Τοίς ίχνεσι Χριστού, τού μεγάλου καί πρώτου, αρχιποίμενος Σοφέ, επόμενος βαφαίς, μαρτυρίου εφαίδρυνας, σού τής αρχιερωσύνης, τήν στολήν, διά τούτό σε, διανοίας τιμώμεν ευθύτητι.

Ηχήσας ως βροντή, σού ο ένθεος λόγος, εμβροντήτους ακοάς, παράφρονος εχθρού, κατεπτόησεν ένδοξε, όθεν σε καθυποβάλλει, ανηκέστοις κολάσεσι, τώ πρός Κύριον φίλτρω πυρούμενον.

Θεοτοκίον

Μακάριος εστίν, ο λαός Θεοτόκε, ο δοξάζων σε Θεού, Μητέρα αψευδή, καί αεί μακαρίζων σε, άχραντε, καθώς προείπας, ιερώς προφητεύουσα, οπηνίκα Χριστόν ένδον έφερες.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Τόξον δυνατών ησθένησε, καί οι ασθενούντες, περιεζώσαντο δύναμιν, διά τούτο εστερεώθη, εν Κυρίω η καρδία μου».

Αίγλη τού Αγίου Πνεύματος, περιηνθισμένος, μέσον καμίνου εχόρευες, Νεανίας τούς πρίν οσίους, Παμμακάριστε μιμούμενος.

Τάξεις ιερών δυνάμεων, μέσον τής καμίνου, σύν σοί θεόφρον εχόρευον, μεθ' ών ύμνεις τόν Ευεργέτην, διαμένων ακατάφλεκτος.

Έχων τόν Χριστόν υπέρμαχον, μέσον τών τυράννων, εστώς απτόητος έμεινας, καί βασάνους καθυπομείνας, Μάρτυς ώφθης ενδοξότατος.

Θεοτοκίον

Ρήξον τάς σειράς Θεόνυνφε, τών αμαρτιών μου, η τά δεσμά διαρρήξασα, τά τού Άδου τώ τοκετώ σου, καί χαράς πάντα πληρώσασα.

Κάθισμα Ήχος δ'

Ο υψωθείς

Ιερωσύνης τήν στολήν επιχρώσας, ταίς τών αιμάτων σου βαφαίς λαμπροτέραν, περιφανώς απέδειξας θεράπον Χριστού, όθεν ανελήλυθας, εις μονάς αιωνίους, βρύων τοίς τιμώσί σε, ιαμάτων πελάγη, καί ικετεύων πάντοτε Θεόν, πάσι δοθήναι πταισμάτων συγχώρησιν.

Θεοτοκίον

Ου σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ειμή γάρ σύ προϊστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων, τίς δέ διεφύλαξεν, έως νύν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σού, σούς γάρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν εξ ανάρχου τού Πατρός γεννηθέντα, η επ' εσχάτων σε σαρκί τετοκυία, επί Σταυρού κρεμάμενον ορώσα Χριστέ, Οίμοι! ανεκραύγαζε, ποθεινότατον τέκνον, τί σοι ανταπέδωκε, τών Εβραίων ο δήμος; Αλλά ανάστηθι καί σώζε τούς εις σέ, πεπιστευκότας ως μόνος φιλάνθρωπος.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Δι' αγάπησιν Οικτίρμον τής σής εικόνος, επί Σταυρού σου έστης, καί ετάκησαν έθνη, σύ γάρ εί φιλάνθρωπε, ισχύς μου καί ύμνησις».

Πάντες Σώσσον τόν λευϊτην καί αθλοφόρον, τόν Ιερόν τε Φαύστον, Πρόκουλόν τε τόν μέγαν, καί τόν Δισιδέριον, συμφώνως τιμήσωμεν.

Νυσταγμόν τής ασεβείας Πρόκουλε Μάρτυς, σύ μή νυστάξας όλως, εγρηγόρσεσι θείαις, πάσαν κατεκοίμισας, αθέων κακόνοιαν.

Όλως θείαις ευτυχήσας καλών ιδέαις, καί μαρτυρίου φέγγει απαστράψας ωραίως, μέγιστε Ευτύχιε, Θεώ ευηρέστησας.

Νέον ώσπερ Δανιήλ σε, θηρών εν μέσω, σύν τοίς συνάθλοις σώζει, αβλαβή εκβληθέντα ώ Ιανουάριε, Χριστός ο Θεός ημών.

Θεοτοκίον

Μεγαλύνωμεν τήν μόνην ευλογημένην, δι' ής μεγάλως πάντας, επευλόγησεν όντως, ο πανυπεράγαθος, εκ ταύτης σαρκούμενος.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Σύ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Αίματι Ιερώ, τήν στολήν σου Πανόλβιε, ετέλεσας λαμπροτέραν, καί ναόν πρός τόν άνω, ως ιερεύς ελήλυθας.

Ρεύσαν επί τής γής, τό πολύτιμον αίμά σου, γεγένηται ιαμάτων ποταμός, παθημάτων, ξηραίνων Πάτερ ρεύματα.

Τόν άδικον κριτήν, τυφλωθέντα εντεύξει σου, εφώτισας ευσπλαγχνίαν, τού Δεσπότου τών όλων, μιμούμενος, πανόλβιε.

Θεοτοκίον

Υμνούμέν σε δι' ής, τοίς εν σκότει φώς άδυτον, ανέτειλε Θεοτόκε, ο τών όλων Δεσπότης, καί πόθω μακαρίζομεν.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Ήλθον εις τά βάθη τής θαλάσσης, καί κατεπόντισέ με, καταιγίς πολλών αμαρτημάτων, αλλ' ο Θεός, εκ φθοράς ανάγαγε, τήν ζωήν μου ως φιλάνθρωπος».

Ρήμασι σημεία θεωρήσας, δήμός σε παρανόμων, εργαζόμενον Ιερομύστα, τώ Ποιητή, εκ ψυχής προσέρχεται, παραδόξως φωτιζόμενος.

Ώφθης καί πρό τέλους Ιεράρχα, καί μετά θείον τέλος, εργαζόμενος πλήθος θαυμάτων, τήν δωρεάν, τού Αγίου Πνεύματος, από βρέφους κομισάμενος.

Νύν Ιερωτάτη συμφωνία, Φαύστον καί Σώσσον πάντες, Δισιδέριον σύν Ευτυχίω, καί τώ σοφώ Ακουτίω μέλψωμεν, καί Προκούλω τούς θεόφρονας.

Θεοτοκίον

Επ' ευεργεσία τών ανθρώπων, σών εξ αγνών αιμάτων, σεσωμάτωται ο Θεός Λόγος, όν εκτενώς, Θεομήτορ αίτησαι, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τό Μαρτυρικόν τού Ηχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΑ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος, Ιανουαρίου Επισκόπου, Προκούλου, Σώσσου καί Φαύστου Διακόνων, Δισιδερίου Αναγνώστου, Ευτυχίου καί Ακουτίωνος.

Στίχοι

· Τόν Ιανουάριον άνδρα γεννάδαν

· Απρίλιος μήν είδεν εκτετμημένον.

· Σύν τώ Προκούλω Σώσσον, αλλά καί Φαύστον,

· Πρό κουλεού κύψαντας έκτεινε ξίφος.

· Δισιδέριος τήν δέριν δούς τώ ξίφει,

· Τομήν υπέστη, καί παρέστη Κυρίω.

· Φωνής ακουτίσθητι τής, Ακουτίου,

· Λέγοντος, Ευτύχιε, συντμήθητί μοι,

· Ιανουαρίοιο κάρην τάμον εικάδι πρώτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Αλεξάνδρας τής βασιλίσσης.

Στίχοι

· Ήδει μενούσης πρόξενον λαμπηδόνος,

· Τήν εν ζόφω κάθειρξιν η Αλεξάνδρα.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Απολλώ, Iσαακίου, καί Κορδάτου, λιμώ καί ξίφει τελειωθέντων.

Στίχοι

· Λιμαγχόνην οίσαντες Αθληταί δύο,

· Ψυχοκτόνων φεύγουσι δαιμοναγχόνην.

· Ζωμούς χύτρας σής, τούς ιδρώτας Κορδάτε,

· Άλατι τμηθείς αιμάτων παραρτύεις.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Μαξιμιανού, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Στίχοι

· Μαξιμιανός, ουχ ο παμφάγος λύκος,

· Αλλ' ο τροφεύς τέθνηκε τής Εκκλησίας.

Τή αυτή ημέρα' Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Αναστασίου τού Σιναϊτου.

Στίχοι

· Αναστάσιος εν Σινά Μωσής νέος,

· Καί πρίν τελευτής τόν Θεόν βλέπειν έχει.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Νέοι τρείς εν Bαβυλώνι, πρόσταγμα τυραννικόν, εις φλήναψον θέμενοι, εν μέσω φλογός αωεβόων, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών».

Παϊδες θείους εμιμήσω, ανά μέσον τής φλογός, ώ Ιανουάριε, εν συγκαταβάσει, Αγγέλων περιχορεύων, καί ωδαίς μυστικαίς τόν Σωτήρα υμνών.

Άνοσον τόν λογισμόν σου, χάριτι θεία τηρών, καί πρό τής αθλήσεως, νόσους εθεράπευσας πάσας, ποιμήν καί μέγας, θαυματουργός γνωριζόμενος.

Ίστασο πρό τών βημάτων, Μάρτυς, τών τυραννικών, αθλών καρτερώτατα, καί τούς δυσσεβεϊς καταισχύνων, καί πλανηθείσιν άπασιν, υποδεικνύς τήν αλήθειαν.

Θεοτοκίον

Νέκρωσόν μου τάς κινήσεις, Άχραντε τάς τής σαρκός, ζωήν η κυήσασα, ζώωσον αγνή τήν ψυχήν μου, νεκρωμένην πάθεσι, καί πολλοίς αμαρτήμασιν.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Λυτρωτά τού παντός Παντοδύναμε, τούς εν μέσω φλογός ευ, σεβήσαντας, συγκαταβάς εδρόσισας, καί εδίδαξας μέλπειν, Πάντα τά έργα, ευλογείτε υμνείτε τόν Κύριον».

Ευφημείσθω ο μέγας νύν Πρόκουλος, καί σύν τώ Ευτυχίω Ακούτιος, ο θείος Δισιδέριος, Φαύστός τε καί Σώσσος ο γενναιόφρων, τού Σωτήρος οι ένδοξοι Μάρτυρες.

Σέ χορός Αθλοφόρων ο ένδοξος, κορυφαίον πλουτήσας επάτησεν, Ιερομύστα ένδοξε, κορυψάς τών δαιμόνων, καί αθεϊας, κορυψούμενον θράσος ηφάνισεν.

Ως οι Παίδες τό πύρ κατεπάτησας, καί θηρών τάς ορμάς εχαλίνωσας, ώς Δανιήλ πανάριστε, ώς δέ Παύλος τήν κάραν εναπετμήθης, ευσεβώς τελειώσας τόν δρόμον σου.

Θεοτοκίον

Οσκηνώσας αφράστως εν μήτρα σου, εαυτού οικητήριον έδειξε, σέ καθαρόν Πανάχραντε, ώ βοώμεν απαύστως, Πάντα τά έργα, ευλογείτε υμνείτε τόν Κύριον.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Εύα μέν τώ τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν εισωκίσατο, σύ δέ παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».

Ιανουαρίου τά σεπτά παλαίσματα, τούς αγώνας καί τά στίγματα, τήν μέχρις αίματος ανδρείαν, τούς πόνους καί τόν βίαιον θάνατον, θαυμάτων τε τό άπειρον πέλαγος, εν ευφροσύνη μεγαλύνωμεν.

Ωράθης εν ύψει τής σεπτής αοίδιμε, μαρτυρίας ώσπερ άδυτος ήλιος, θείους ως αστέρας, Μαρτύρων τήν πληθύν επαγόμενος, καί νύν φωταγωγείται τά πέρατα, άθλων μεγίστων ταίς λαμπρότησιν.

Η μέραν τελέσωμεν πιστοί εόρτιον, ευφημούντες Ακουτίωνα, Πρόκουλον Σώσσον καί τόν Φαύστον, Ευτύχιον σοφόν Δισιδέριον, καί τόν Ιανουάριον άσμασιν, ως υπέρ πάντων νύν πρεσβεύοντας.

Θεοτοκίον

Φωτός τού εν σοί μαρμαρυγαίς τυφλώττουσαν, τήν ψυχήν μου φωταγώγησον, καί χειραγώγησόν με Κόρη, οδούς σωτηριώδεις πορεύεσθαι, καί πλάνης εκφυγείν τά προσκόμματα, όπως εν, πίστει μακαρίζω σε.

Τό Φωταγωγικόν, τό Ιδιόμελον, καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.