ΤΗ ΙΗ' ΤOΥ ΑΥΤOΥ ΜΗΝOΣ

Μνήμη τού Oσίου Πατρός ημών Ιωάννου, μαθητού τού Αγίου Γρηγορίου τού Δεκαπολίτου.

ΕΙΣ ΤOΝ ΕΣΠΕΡΙΝOΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. β'

Όλην αποθέμενοι

Oρμάς τάς τού σώματος, καί τήν πικράν τυραννίδα, τών παθών εξέκλι νας, θείω φόβω Όσιε, κυβερνώμενος, καί Θεόν εύφρανας, αρετών κάλλεσιν, ωραϊσας τήν καρδίαν σου, καί νύν εσκήνωσας, ένθα τών Oσίων τά τάγματα, κατάλληλον τού πόθου σου, Πάτερ ευρηκώς τήν κατάπαυσιν, ένθα μνημονεύειν, ημών μή διαλίπης τών πιστώς, επιτελούντων τήν μνήμην σου, Ιωάννη Όσιε.

Θεόν εξεζήτησας, ανεπιστρόφω καρδία, μελέταις πτερούμενος, ιεραίς θεόπνευστε, καί ταίς νεύσεσι, πρός αυτόν πάντοτε, ολικώς κείμενος, πρός δέ τούτο επαλείφοντα, καί παρορμώντά σε, έσχες τόν εν κλήσει καί πράξεσι, Γρηγόριον τόν θαύμασι, καί τερατουργίαις εκλάμψαντα, ού ταίς φρυκτωρίαις, λαμπόμενος διήλθες αβλαβώς, τού ταπεινού τουτου σώματος, μάκαρ τό κλυδώνιον.

Oσίως εβίωσας, μή εσχηκώς, τάς φροντίδας, τού βίου ταίς κρείττοσιν, εργασίαις Όσιε καλλυνόμενος, αλλά πύρ άϋλον, εν καρδία φέρων, ησυχίαν εκαρτέρησας, παννύχοις στάσεσι, καί ταίς αγρυπνίαις προσκείμενος, ευτόνως καθαιρόμενος καί θεοειδής ενδεικνύμενος, όθεν μετά πόνους, τήν άπονον απείληφας τρυφήν, τοίς σέ τιμώσιν αιτούμενος, θείαν αγαλλίασιν.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Άσπιλε αμόλυντε, Μήτηρ Θεού Παναγία, Κόρη αειπάρθενε, Θεοτόκε Δέσποινα, πώς υμνήσω σε, τό Θεού σκήνωμα, ο μεμολυσμένος, τήν ψυχήν καί τήν διάνοιαν, πώς δέ τό μέγεθος σού τών θαυμασίων εξείποιμι, τήν χάριν καί τό έλεος, όπερ επιχέεις μοι πάντοτε; Φρίττων ούν προσπίπτω, καί κράζω σοι τό, Χαίρε ευλαβώς, χαίρε πιοτών παραμύθιον, τών παρακαλούντων σε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Πάθος τό εκούσιον, τού απαθούς καθορώσα, η αγνή καί άμωμος, μητρικώς ωδύρετο, καί εκραύγαζεν, Ώ φρικτόν θέαμα! πώς ο κτίσας πάντα, ορατά καί τά αόρατα, ο δόξης Κύριος, νύν καί Βασιλεύς προαιώνιος, αδίκως κατακέκριται, καί μετά κακούργων λελόγισται; Τά όρη καί νάπαι, σταλάξατέ μοι δάκρυον πικρόν, καί μονωθείσαν θρηνήσατε, τήν τόν Κτίστην τέξασαν.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ'

Εν σοί Πάτερ ακριβώς διεσώθη τό κατ' εικόνα, λαβών γάρ τόν Σταυρόν, ηκολούθησας τώ Χριστώ, καί πράττων εδίδασκες, υπεροράν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ, επιμελείσθαι δέ ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό καί μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Ιωάννη τό πνεύμά σου.

Καί απόλυσις

ΕΙΣ ΤOΝ OΡΘΡOΝ

Η Στιχολογία ώς συνήθως, καί οι Κανόνες τής ημέρας, κατά τήν τάξιν, καί τού Αγίου.

Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

O Ειρμός

«Αρματηλάτην Φαραώ εβύθισε, τερατουργούσα ποτέ, Μωσαϊκή ράβδος, σταυροτύπως πλήξασα, καί διελούσα θάλασσαν, Ισραήλ δέ φυγάδα, πεζόν οδίτην διέσωσεν, άσμα τώ Θεώ αναμέλποντα».

Τή τών παθών με τρικυμία πάντοτε, περιδονούμενον, καί λογισμών σάλω, νύν περικυκλούμενον, τή σή Πρεσβεία Όσιε, απαθείας πρός όρμον, πρός σωτηρίας λιμένα τε, μάκαρ, Ιωάννη κυβέρνησον.

Μετατεθείς τή προαιρέσει Όσιε, πρός ουρανόν αληθώς, αγγελικώς Πάτερ, επί γής εβίωσας, νεκρώσας σου τό φρόνημα, τής σαρκός εγκρατεία, δι' ής Θεού οικητήριον, ώφθης Ιωάννη θεσπέσιε.

Υπακοήν τήν ευπειθή κτησάμενος, καί τήν ταπείνωσιν, ώσπερ χρυσάς ταύτας, πτέρυγας εκέκτησο, δι' ών Πάτερ επέτασας, κοσμικών εκ σκανδάλων, πρός τόν Θεόν, όν εζήτησας, τόν από τής ζάλης σε σώσαντα.

Θεοτοκίον

O συνυπάρχων τώ Πατρί καί Πνεύματι, καί συναϊδιος, μονογενής Λόγος, εκ σού πεφανέρωται, επί τής γής ως άνθρωπος, Θεοτόκε Μαρία, καί κόσμον όλον διέσωσεν, αίνεσιν αυτώ αναπέμποντα.

Ωδή γ' O Ειρμός

«O στερεώσας καταρχάς, τούς ουρανούς εν συνέσει, καί τήν γήν επί υδάτων εδράσας, εν τή πέτρα με Χριστέ, τών εντολών σου, στήριξον, ότι ουκ έστι πλήν σου, Άγιος μόνε φιλάνθρωπε».

Νηφαλεότητι νοός, τών ουρανίων τά κάλλη, φανταζόμενος ουδόλως φροντίσιν, ενεπάρης υλικαίς, πτεροίς δέ κουφιζόμενος, ακτημοσύνης Πάτερ, όλος μετάρσιος γέγονας.

Τής ησυχίας ερασθείς, τού φιλησύχου ποιμένος, Γρηγορίου, Ιωάννη τρισμάκαρ, τάς εν βίω ταραχάς, προθύμως καταλέλοιπας, καί προσευχαίς απαύστοις, θείας γαλήνης τετύχηκας.

Εν ησυχία λογισμών, καταστορέσας τήν ζάλην, αταράχως σου τόν βίον διήλθες, κυβερνώμενος σοφέ, τή χάριτι τού Πνεύματος βεβιωκώς οσίως, ώ Ιωάννη θεόπνευστε.

Θεοτοκίον

Η πρός ημάς φωτιστική, τού βασιλεύοντος πάντων, τών αιώνων αδιόδευτος πύλη, σύ εδείχθης άληθώς, δι' ής αυτός διώδευσεν, εσφραγισμένην πάλιν, καταλιπών σε Πανάμωμε.

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Ενθάψας πονηράς, τών δαιμόνων ενέδρας, ασκήσεσι πολλαίς, καί δεήσεσι Πάτερ, νεκρός τάφω κείμενος, αδιάλυτος έμεινας, όθεν χαίροντες, τήν παναγίαν σου μνήμην, εορτάζομεν, εν ευφροσύνη καρδίας, Χριστόν μεγαλύνοντες.

Θεοτοκίον

Ευφραίνεται Πιστών, η πληθύς Θεοτόκε, τό όνομα τό σόν, καθ' εκάστην βοώσα, καί πόθω τάς υψώσεις σου, μεγαλύνουσα πάντοτε, σύ γάρ καύχημα, καί βοηθός καί προστάτις, ακαταίσχυντος, πάντων υπάρχεις Παρθένε, τών πίστει τιμώντων σε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η άσπιλος Αμνάς, τόν Αμνόν καθορώσα, νεκρόν επί Σταυρού, ηπλωμένον εβόα, Υιέ μου συνάναρχε, τώ Πατρί καί τώ Πνεύματι, τίς η άφατος, οικονομία σου αύτη; δι' ής έσωσας, τό τών αχράντων χειρών σου, σοφόν δημιούργημα.

Ωδή δ' O Ειρμός

«Σύ μου ισχυς, Κύριε, σύ μου καί δύναμις, σύ Θεός μου, σύ μου αγαλλίαμα, ο πατρικούς κόλπους μή λιπών, καί τήν ημετέραν, πτωχείαν επισκεψάμενος, διό σύν τώ Προφήτη, Αββακούμ σοί κραυγάζω, Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε».

Υπομονής, πέτρα εδείχθης Μακάριε, εναντίοις, κύμασιν εκάστοτε, προσρησσομένη καί μηδαμώς, τού τής ευσεβείας, σαλευομένη φρονήματος, διό σε ο Δεσπότης, ώς υπέρτιμον λίθον, θησαυροίς αιωνίοις απέθετο.

Σέ ο Πατήρ, τών οικτιρμών προσελάβετο, ως γνησίως, τούτον αγαπήσαντα, καί ταίς αυτού, Πάτερ εντολαίς, επηγρυπνηκότα, καί τοίς υιοίς συναρίθμιον, τής χάριτος ποιήσας, αϊδίου σε δόξης, Ιωάννη θεόφρον ηξίωσεν.

Τών αρετών, σύ αναβάς επί κλίμακος, είδες όντως, τήν ακατανόητον, δόξαν Θεού, καί καταυγασθείς, νούν καί τήν καρδίαν, τή θεία αίγλη τού Πνεύματος, ολόφωτος εδείχθης, ώσπερ ήλιος Πάτερ, καταλάμπων πολλούς εν τώ βίω σου.

Θεοτοκίον

Σύ αληθώς, τής σωτηρίας υπόθεσις, Θεομήτορ, μόνη εχρημάτισας, τώ Ποιητή καί Δημιουργώ, εκ τών σών αχράντων, αιμάτων σάρκα δανείσασα, δι' ής αι τού θανάτου, συνετρίβησαν πύλαι, καί ζωή τοίς ανθρώποις δεδώρηται.

Ωδή ε' O Ειρμός

«Ίνα τί με απώσω, από τού προσώπου σου τό φώς τό άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον, Αλλ' επίστρεψόν με, καί πρός τό φώς τών εντολών σου, τάς οδούς μου κατεύθυνον δέομαι».

Ώσπερ άκακον άρνα, χλόη τής ασκήσεως εντεθραμμένον σε, ο ποιμήν ο μέγας, εν αυλαίς αιωνίοις προσήκατο, Ιωάννη Μάκαρ, καί δεξιοίς αυτού προβάτοις, συναρίθμιον Όσιε έδειξεν.

Τής ημέρας τό βάρος, Πάτερκαί τόν καύσωνα στερρώς εβάστασας, αρετών τόν θείον, αμπελώνα καλώς εργασάμενος, όθεν τή εσπέρα, τής εκ τού βίου εκδημίας, τόν μισθόν εκομίσω επάξιον.

Εντολών θεμελίω, Πάτερ ωκοδόμησας, πύργον υψίκομον, δι' ού καί ανέπτης, πρός αυτό τών καλών τό ακρότατον, καί τόν όντως όντα, ψυχεραστήν ιδών ώς θέμις, ολοψύχως αυτώ ηκολούθησας.

Θεοτοκίον

Νεκρωθέντα Παρθένε, κέντρω παραβάσεως καί κατακείμενον, εξανάστησόν με, η ζωήν τήν αθάνατον τέξασα, τόν Σωτήρα τού κόσμου, καί Λυτρωτήν καί βασιλέα, καί πρός φώς καθοδήγησον άχραντε.

Ωδή ς' O Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Δακρύων σου σταλαγμοίς, παθών εξήρανας πέλαγος, καί πάσαν τού νοητού, εχθρού κατεπόντισας, ανίσχυρον δύναμιν, Ιωάννη Μάκαρ, τού Χριστού ενδυναμούντός σε.

Ως όβρυζόν σε χρουσόν, δοκιμασθέντα αοίδιμε, ασκήσεως τώ πυρί, Χριστός εναπέθετο, Βασιλεύς ο άφθαρτος, εν αφθάρτοις Πάτερ, θησαυροίς τής αιωνίου ζωής.

Ως κήπος πανευθαλής, εδείχθης όντως καί εύκαρπος, δακρύων τοίς οχετοίς, καλώς αρδευόμενος, καί μυρίπνουν Oσιε, τόν καρπόν τώ Κτίστη, Ιωάννη προσενήνοχας.

Θεοτοκίον

Τό σκήνωμα τού Θεού, τό θείον όντως καί πάνσεπτον, υμνήσωμεν ευσεβώς, Μαρίαν τήν άχραντον, Θεόν γάρ εχώρησεν, υποδεξαμένη, τόν αχώρητον καί άληπτον.

Τό Μαρτυρικόν τού Ήχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΗ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Oσίου Πατρός ημών Ιωάννου, μαθητού τού Αγίου Γρηγορίου τού Δεκαπολίτου.

Στίχοι

· Ιωάννη, σκίρτησον ως Ιωάννης,

· Oυ γαστρός εντός, αλλά τής Εδέμ ένδον.

· Oκτωκαιδεκάτη Ιωάννης νέκυς ώφθη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Σάββα τού Στρατηλάτου καί Γότθου.

Στίχοι

· Ύπελθε, Σάββα, φθαρτόν ηδέως ύδωρ,

· Ως άν πίνης άφθαρτον ηδονής ϋδωρ.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Κοσμά Επισκόπου Χαλκηδόνος.

Στίχοι

· Θραύσας βέλη σά, καί μεταστάς σου, βίε,

· Έξω βελών υπήρξε Κοσμάς, ώς λόγος.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Oσίας Μητρός ημών Αθανασίας τής θαυματουργού.

Στίχοι

· Αθανασίας τή κορυφή προσφέρω,

· Στέφανον αθάνατον διά τών λόγων.

Ταίς τών σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' O Ειρμός

«Oι εκ τής Ιουδαίας, καταντήσαντες Παίδες, εν Βαβυλώνι ποτέ, τή πίστει τής Τριάδος, τήν φλόγα τής καμίνου, κατεπάτησαν ψάλλοντες, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί».

Τήν δευτέραν Κυρίου, εννοών παρουσίαν, από βλεφάρων ψυχής, τόν ύπνον απεβάλου, Σοφέ τής αμελείας, καί αγρύπνως εκραύγαζες, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Απαλών εξ ονύχων, αγαθήν εξελέξω μερίδα Πάνσοφε, δουλεύειν τώ Κυρίω, εν φόβω τε τά τούτου, εκτελείν δικαιώματα, ο τών Πατέρων βοών, Θεός ευλογητός εί.

Μακρυνθείς τού σαρκίου, τών δεσμών Ιωάννη, ψυχής εφρόντισας, Κυρίω ελευθέρα, τή γνώμη εκδουλεύων, καί κραυγάζων εκάστοτε, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Η τού κόσμου Κυρία, η Θεόν σαρκωθέντα, ημίν κυήσασα, πολλαίς κυριευθείσαν, ατόποις άμαρτίαις, τήν ψυχήν μου διάσωσον, ευλογημένη Αγνή, ίνα σε μακαρίζω.

Ωδή η' O Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξεκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, Περισωθέντας τούτους ιδών, τόν Δημιουργόν, καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ως μηλωτήν τό χάρισμα, ευφυώς κληρωσάμενος, Πάτερ, Ιωάννη, τού κλεινού ποιμένος σου, εν τούτω διέρρηξας, τών ηδονών τό πέλαγος, καί διασωθείς, ακαταπόντιστος ώφθης, Αγγέλων συμπολίτης, σύν αυτοίς ανακράζων, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Τόν δι' ημάς πτωχεύσαντα, υπεράγαθον Κύριον, Πάτερ Ιωάννη, ευσεβώς μιμούμενος, πτηνών εν ισότητι, ακτημοσύνην ήσκησας, καί τών αγαθών, τών αιωνίων τόν πλούτον, εκτήσω αναμέλπων, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Η καθαρά τού Πνεύματος, τή ψυχή σου σκηνώσασα, χάρις καθαράν σοι, τήν καρδίαν έκτισε, καί πνεύμα εκαίνισεν, ευθές εν τοίς εγκάτοις σου, όθεν καί βιώσας, καθαρά πολιτεία, εβόας, Ιωάννη, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Αγιασθείσα Πνεύματι, Θεοτόκε πανάμωμε, όντως υπεδέξω, εν γαστρί τόν άναρχον, Υιόν καί αϊδιον, εν σοί αγνή σαρκούμενον, επ' ευεργεσία, τών εν πίστει βοώντων, Oι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, Καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί ή γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν».

Νεώσας τώ αρότρω τών προσευχών, Ιωάννη ψυχής σου τήν αύλακα, τών αρετών, ταύτη κατεβάλου τά ευσεβή, καί ζωηφόρα σπέρματα, όθεν ιαμάτων θεοπρεπών, εθέρισας τόν στάχυν, πολύχουν θεοφορε, δι' ού εκτρέφεις τους υμνούντάς σε.

Τόν δρόμον εκτελέσας ασκητικώς, καί τήν πίστιν τηρήσας Μακάριε, ως αληθώς, πλήρηςηλικίας πνευματικής, δικαιοσύνης στέφανον, είληφας θεόφρον παρά Χριστού, καί νύν επαναπαύη, σκηναίς φωτεινοτάταις, μετά Δικαίων παναοίδιμε.

Επέβης ώς εν άρματι αρετών, τώ τεθρίππω παμμάκαρ αιθέριος, εις ουρανούς, άλλος ως Κλίας Πάτερ σοφέ, καί συν Oσίοις ώκησας, σώμα τό πολύαθλον επί γής, λιπών τοίς σέ ποθούσι, ταμείον ιαμάτων, καί τών δαιμόνων ελατήριον.

Θεοτοκίον

Ριφθέντας ουρανίου διαγωγής, καί πεσόντας αθλίως είς θανατον, πάλιν ημάς, Μήτηρ γενομένη τού Λυτρωτού, ανεκαλέσω Πάναγνε, καί πρός τήν αρχαίαν παλινδρομείν, ηξίωσας πατρίδα, διό σε Θεομήτορ, ακαταπαύστως μεγαλύνομεν.

Τό Φωταγωγικόν τού Ήχου, τό Ιδιόμελον τής ημέρας, τό Μαρτυρικόν, η Α' Ώρα, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.