ΤΗ ΙΖ' ΤOΥ ΑΥΤOΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Συμεων τού εν Περσίδι, καί τών σύν αυτώ.

ΕΙΣ ΤOΝ ΕΣΠΕΡΙΝOΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Ήστραψεν ως ήλιος, η θεία μνήμη σου σήμερον, τούς πιστούς καταυγάζουσα, την κτίσιν φωτίζουσα, θείαις φρυκτωρίαις, Συμεών Παμμάκαρ, καί παθημάτων τήν αχλύν, καί τών δαιμόνων σκότος διώκουσα, διό σε μακαρίζομεν, καί ετησίως γεραίρομεν, ώς φωστήρα παγκόσμιον, πρεσβευτήν ώς θερμότατον.

Σοφώς αντικτώμενος, τών επί γής τά ουράνια, καί ρεόντων τά άρρευστα, φθαρτής δόξης άφθαρτον, αντημείψω χαίρων, βασάνων τε νέφους, καί αικισμών παντοδαπώς, τά υπέρ λόγον Θεού Βασίλειε, εν οίς καί αγαλλόμενος, συν τοίς συνάθλοις σου ένδοξε, υπέρ πάντων ικέτευε, τών πιστώς ευφημούντων σε.

Βέλει τώ τών λόγων σου, παρανομούντων συστήματα, Συμεών Μάρτυς έτρωσας, φωνήν όθεν έδωκαν ουρανών νεφέλαι, χοροί τών Aγγέλων, συνεπεκρότησαν λοιπόν, τών σών αγώνων τήν καρτερότητα, διό επαγαλλόμενοι, πάντες πιστώς εορτάζομεν, τήν αγίαν σου κοίμησιν, τόν Σωτήρα δοξάζοντες.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ τό καθαρώτατον, τού Βασιλέως παλάτιον, δυσωπώ πολυύμνητε, τόν νούν μου καθάρισον, τόν εσπιλωμένον, πάσαις αμαρτίαις, καί καταγώγιον τερπνόν, τής υπερθέου Τριάδος ποίησον, όπως τήν μεσιτείαν σου, καί τό αμέτρητον έλεος, μεγαλύνω σωζόμενος, ο αχρείος ικέτης σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρούμενον βλέπουσα, καί τήν πλευράν ορυττόμενον, υπό λόγχης η Πάναγνος, Χριστόν τόν φιλάνθρωπον, ύμνει τόν εκ σπλάγχνων, αυτής προελθόντα, καί τό μακρόθυμον αυτού, αποθαυμάζουσα ανεκραύγαζε, Τέκνον μου ποθεινότατον, μή επιλάθη τής δούλης σου, μή βραδύνης φιλάνθρωπε, τό εμόν καταθύμιον.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Τών αγίων Μαρτύρων τά κατορθώματα, ουρανών αι δυνάμεις υπερεθαύμασαν, ότι εν σώματι θνητώ τόν ασώματον εχθρόν, τή δυνάμει τού Σταυρού αγωνισάμενοι καλώς, ενίκησαν αοράτως, καί νύν πρεσβεύουσι τώ Κυρίω, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤOΝ OΡΘΡOΝ

Oι Κανόνες τής ημέρας, ώς σύνηθες, καί τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς.

Στέφω μάκαρ σε, Συμεών, μελωδίαις.

Ποίημα Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος πλ. α'

O Ειρμός

«Ίππον καί αναβάτην εις θάλασσαν Ερυθράν, ο συντρίβων πολέμους, εν υψηλώ βραχίονι, Χριστός εξετίναξεν, Ισραήλ δέ έσωσεν, επινίκιον ύμνον άδοντα».

Στέφανον αφθαρσίας αναδησάμενος, καί τώ θρόνω Κυρίου, Παμμάκαρ παριστάμενος, τούς πίστει τιμώντάς σου, τήν ψωσφόρον άθλησιν, ταίς ευχαίς σου αεί περίσωζε.

Τίμιον σκεύος ώφθης τού θείου Πνεύματος, Συμεών θεοφόρε, παρ' ού χρισθείς εποίμανας, λαόν περιούσιον, βακτηρία θείων δογμάτων, Μάρτυς εφ' ύδωρ γνώσεως.

Έλαμψας εν τώ κόσμω πράξει καί λόγω σοφέ, εν λαμπρότητι βίου, καί λαόν εποίμανας, επί χλόην Όσιε ζωηφόρον, όστις γεραίρει, Μάρτυς τήν θείαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Φέρεις χερσί Παρθένε τόν πάντα φέροντα, καί θηλάζεις ως βρέφος, τόν χορηγόν τού γάλακτος, αυτόν ούν ικέτευε, τόν λαόν σου άπαντα, οικτιρήσαι πιστώς υμνούντά σε.

Ωδή γ' O Ειρμός

«O πήξας επ' ουδενός, τήν γήν τή προστάξει σου, καί μετεωρίσας ασχέτως βρίθουσαν, επί τήν ασάλευτον Χριστέ, πέτραν τών εντολών σου, τήν Εκκλησίαν σου στερέωσον, μόνε αγαθέ καί φιλάνθρωπε».

Ωραίως τάς τής ψυχής, κινήσεις ποιούμενος, καί βαδίζων τρίβον τήν άνω φέρουσαν, πάσης ανοδίας πονηράς, εξέκλινας καί ήχθης, πρός τής ζωής τήν πύλην ένδοξε, πρός τήν αιωνίαν κατάπαυσιν.

Μακρύνας τόν λογισμόν, παθών τών τού σώματος, αναιμάκτους Πάτερ θυσίας ήνεγκας, Λόγω τώ τυθέντι δι' ημάς, καί τούτου καταγγέλλων, τήν υπέρ λόγον θείαν σάρκωσιν, τέθυσαι αρνίον ως άκακον.

Ανήχθης ως καθαρά, θυσία καί άμωμος, τή τού Θεού τραπέζη Μάκαρ αοίδιμε, καί ως ολοκαύτωμα δεκτόν, τυθείς εθελουσίως, υπέρ τής πίστεως εισδέδεξαι, δόξαν ευκλεή κλεϊζόμενος.

Θεοτοκίον

Κατάρας προγονικής, ημάς ηλευθέρωσας, ευλογίαις πάντας τόν στεφανώσαντα, Λόγον σωματώσασα Αγνή, αεί ευλογημένη, τών Αθλοφόρων εγκαλλώπισμα, καί αμαρτανόντων εξίλασμα.

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Ως ήλιος ημίν, η αγία σου μνήμη, ανέτειλε σοφέ, Συμεών Ιεράρχα, καί τών συμμαρτύρων σου, τούς πιστούς καταυγάζουσα, ήν περ σήμερον, επιτελούντες βοώμεν ικετεύσατε, υπέρ ημών Αθλοφόροι, τόν μόνον φιλάνθρωπον.

Θεοτοκίον

Μαρία τό σεπτόν, τού Δεσπότου δοχείον, ανάστησον ημάς, πεπτωκότας εις χάος, δεινής απογνώσεως, καί πταισμάτων καί θλίψεων, καί ανάγαγε, εκ ραθυμίας βαράθρων, τού δοξάζειν σε, παντελεήμον τήν μόνην, ελπίδα τών δούλων σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Oρώσά σε Xριστέ, η πανάμωμος Μήτηρ, νεκρόν επί Σταυρού, ηπλωμένον εβόα, Υιέ μου συνάναρχε, τώ Πατρί καί τώ Πνεύματι, τίς η άφατος, οικονομία σου αύτη; δι' ής έσωσας, τό τών αχράντων χειρών σου, σοφόν δημιούργημα.

Ωδή δ' O Ειρμός

«Tήν θείαν εννοήσας σου κένωσιν, προβλεπτικώς ο Αββακούμ, Χριστέ εν τρόμω εβόα σοι, Εις σωτηρίαν λαού σου, τού σώσαι τούς χριστούς σου ελήλυθας».

Αγόμενος δεσμώτης διέλυσας, τάς μηχανάς τού πονηρού, Ιερομύστα πανόλβιε, καί εναθλήσας γενναίως, στεφάνους αφθαρσίας απείληφας.

Ρημάτων σου βολίσι κατέτρωσας, Ιερομάρτυς Συμεών, παρανομούντων συστήματα, καί τώ πυρί τών αιμάτων, πολύθεον απάτην ενέπρησας.

Σταλάζουσιν οι πόνοι σου ίαμα, τοίς ασθενούσι τάς ψυχάς, τών Αποστόλων ομότροπος, σύ γάρ σαφώς ανεδείχθης, καί θείων Αθλοφόρων εφάμιλλος.

Θεοτοκίον

Εκ σού δικαιοσύνης ο Ήλιος, εξανατείλας υπέρ νούν, τήν οικουμένην εφώτισε, θεοχαρίτωτε Κόρη, καί πλάνης τόν χειμώνα διέλυσεν.

Ωδή ε' O Ειρμός

«O αναβαλλόμενος, φώς ως ιμάτιον, πρός σέ ορθρίζω, καί σοί κραυγάζω, Τήν ψυχήν μου φώτισον, τήν εσκοτισμένην, Χριστέ, ώς μόνος εύσπλαγχνος».

Στύλος καί εδραίωμα, τής Εκκλησίας Χριστού, οφθείς Παμμάκαρ τή σή αθλήσει, ακλινή ακράδαντον, ταύτην εις αιώνας, συντήρει μεσιτείαις σσυ.

Ύμνοις μακαρίζομεν, τήν πολιτείαν σου, τούς διωγμούς τε καί τάς ενστάσεις, Συμεών πανόλβιε, δι' ών ηξιώθης, τής μακαρίας λήξεως.

Μύρω θείας χρίσεως, ποιμήν γενόμενος, υπέρ τής ποίμνης ετύθης Μάκαρ, ως κριός επίσημος, καί τών πρωτοτόκων, τήν Εκκλησίαν εύφρανας.

Θεοτοκίον

Ευροιμί σε Δέσποινα, εξαιρουμένην με, εν ώρα δίκης, τής καταδίκης, ο Πιστώς δοξάζων σε, καί κολαστηρίων, ρυσθείην τών μεν όντων με.

Ωδή ς' O Ειρμός

«Μαινομένην κλύδωνι, ψυχοφθόρω Δέσποτα Χριστέ, τών παθών τήν θάλασσαν κατεύνασον, καί εκ φθοράς, ανάγαγέ με ως εύσπλαγχνος»,

Ώφθης θείας έμπλεως, θυμηδίας Μάκαρ Συμεών, διά ξίφους τέλος τό μακάριον, σύν εκατόν, δεξάμενος θείοις Μάρτυσι.

Νέοι καί πρεσβύτεροι, μονασταί τε καί Ιερουργοί, τόν καλόν αγώνα διανύσαντες, υπέρ Χριστού, καθάπερ άρνες ετύθητε.

Μακαρίως ζήσαντες, Αθλοφόροι τέλος αληθώς, εν Χριστώ ήνύσατε μακάριον, διά ξίφους τελειωθέντες γηθόμενοι.

Θεοτοκίον

Εκ σού ανατέταλκε, Παναγία ο Δημιουργός, καί ακτίσι θείας ε εν νυκτί, τής απιγνώσεως, τους γνωσίας εφώτισεν.

Τό Mαρτυρικόν τού Ηχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Tή ΙΖ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Συμεών, Επισκόπου Περσίδος, καί τών σύν αυτώ, Αυδελλά Πρεσβυτέρου, Γοθαζάτ, Φουσίκ, καί ετέρων χιλίων εκατόν πεντήκοντα.

Στίχοι

· Επίσκοπόν σε, Συμεών, εγώ μέγαν,

· Εκ δέ ξίφους μέγιστον αθλητήν έγνων.

· Άρκτου τό δεινόν Αυδελλάς έδυ στόμα,

· Βδέλλης απλήστου τού Σατάν φυγών στόμα.

· Επιτραπέντος τού θύειν ή τεθνάναι,

· Θανείν Γοθαζάτ είλετο τμηθείς ξίφει.

· Τό δέρμα Φουσίκ εκδεδάρθω μου λέγει,

· Χιτών υφανθείς τού Σατανά τή κρόκη.

· Τέμνουσιν ανδρών τριπλοπεντηκοντάδα,

· Τήν τριπρόσωπον προσκυνούσαν ουσίαν.

· Πίπτουσι Περσών αμφί χιλίους ξίφει,

· Ιδών έφης άν Παύλε, Μαρτύρων νέφος.

· Εβδομάτη Συμεών δεκάτη από αυχένα τμήθη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου μάρτυρος, Αδριανού τού νέου.

Στίχοι

· Αν ουκ έγνως τίς εστιν ο φλογός μέσον,

· Γνώση λαλούντος, Αδριανέ, καρτέρει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Αγαπητού, Πάπα Ρώμης.

Στίχοι

· Θνήσκων τί κράζεις; Σώτερ, ηγάπησά σε.

· Αλλ' ηγαπήθης, Αγαπητέ, καί πλέον.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' O Ειρμός

«Oυπερυψούμενος, τών Πατέρων Κύριος, τήν φλόγα κατέσβεσε, τούς Παίδας εδρόσισε, συμφώνως μελωδούντας, ο Θεός ευλογητός εί».

Λύχνος φαίνων γνώσεως, φώς εγνώσθης Όσιε, εν σκότει καθεύδουσιν, αγνοίας καί έλυσας, πυρσολατρών τό σκότος, εναθλήσας παραδόξως.

Ώφθης προηγούμενος, Αθλητών συστήματος, μεθ' ών τελειούμενος, ξίφει ανεκραύγαζες, Συμεών θεόφρον, ο Θεός ευλογητός εί.

Δήμον πολυάριθμον, Μαρτύρων τιμήσωμεν, σεπτώς συγκροτούμενον, διαφόρων πόλεων, ιερουργών ενθέων, μοναστών τε θεοφόρων.

Θεοτοκίον

Ίασαι Πανάμωμε, πάθη τής καρδίας μου, κόπασον τόν τάραχον, τόν νούν μου χειμάζοντα, καί σώσόν με βοώντα, ο Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η' O Ειρμός

«Σοί τώ παντουργώ, εν τή καμίνω Παίδες, παγκόσμιον πλέξαντες, χορείαν έμελπον, Πάντα τά έργα, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Άνθραξ νοητός, Συμεών δεδειγμένος, πυρί ουκ ελάτρευσας, Μακαριώτατε, ύλην Πικράν δέ, πολυθεϊας φλέξας, άδυτον πρός φέγγος, αξίως μετετέθης.

Ίασαι ημών, τάς ασθενείας Μάρτυς, τόν ζόφον απέλασον τών καρδιών ημών, καί αιωνίου ζωής, δείξον μετόχους, σαίς πρός τόν Δεσπότην, θεόφρον μεσιτείαις.

Στάζουσιν ημίν, οι σοί αγώνες Πάτερ, ψυχής αγαλλίασιν, καί απελαύνουσιν, πάθη ποικίλα, καί νόσους τών σωμάτων, τών προσερχομένων, πιστώς εν τή σορώ σου.

Θεοτοκίον

Ίνα τόν σεπτόν, σού προδηλώση τόκον, βάτος ακατάφλεκτος, ωράθη Πάναγνε, πύρ γάρ εν σπλάγχνοις, τό θείον δεξαμένη, όλως ουκ εφλέχθης, διό σε ανυμνούμεν.

Ωδή θ' O Ειρμός

«Ησαία χόρευε, η Παρθένος έσχεν εν γαστρί, καί έτεκεν υιόν τόν Εμμανουήλ, Θεόν τε καί άνθρωπον, Ανατολή όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, τήν Παρθένον μακαρίζομεν».

Ως δεκτόν θυμίαμα, προσηνέχθης τώ Παμβασιλεί, ώς σφάγιον Ιερόν ως περικαλές, σοφέ καλλιέρημα, ώσπερ μύρον, ώσπερ προσφορά, ρόδον ως εύσσμον, ως Μαρτύρων αγαλλίαμα.

Στήριγμα γενόμενος, Ιεράρχα, πάντων τών πιστών, ετύθης ώσπερ κριός, καί πρός νοητα, μετέβης βασίλεια, καί Βασιλεί πάντων καί Θεώ, χαίρων παρίστασαι, θεία δόξη αστραπτόμενος.

Η σεπτή παράταξις, τών Μαρτύρων μέσον ασεβών, κηρύξασα τόν Χριστόν, πλήθη δυσμενών, δαιμόνων ηφάνισε, καί στρατιαίς ταίς αγγελικαίς, όντως συνήφθησαν, θεία δόξη κλεϊζόμενοι.

Θεοτοκίον

Φανοτάταις λάμψεσι, παναγία Μήτηρ τού Θεού, καταύγασόν μου τόν νούν, σκότει χαλεπώ, αγνοίας κρατούμενον, όπως τυχών θείου φωτισμού, τά μεγαλείά σου καταγγέλλω αειπάρθενε.

Τό Φωταγωγικόν, τό Ιδιόμελον τής ημέρας, η Α' Ώρα, καί Απόλυσις.