ΤΗ ΙΣΤ' ΤOΥ ΑΥΤOΥ ΜΗΝOΣ

Μνήμη τών Αγίων μαρτύρων γυναικών, Αγάπης, Ειρήνης, καί Χιονίας.

ΕΙΣ ΤOΝ ΕΣΠΕΡΙΝOΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Πανεύψημοι Mάρτυρες

Παρθένοι νεάνιδες σεπτών, αρετών επώνυμοι, καί αρεταίς εκτρεφόμεναι, πρός τόν ακρότατον, ευσεβείας όρον, ανδρικώς εφθάσατε, καί νύν πρός ουρανόν ανεδράμετε, Χριστώ πρεσβεύουσαι, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Παρθένοι νεάνιδες σαφώς, Εύας τής προμήτορος, επιτηδείως κομίζεσθε, πόθον θεώσεως, ανενδότω νεύσει, πρός Θεόν θεούμεναι, καί θείας θεωρίας πληρούμεναι, καί νύν πρεσβεύσατε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Γενναίω φρονήματι Χριστόν, ως ενστερνισάμεναι, τόν ισχυρόν κατεπάτησαν, αι γενναιόφρονες, τόν τήν Εύαν πάλαι, δόλω απατήσαντα, καί τούτον κατά κράτος νικήσασαι, Χριστώ πρεσβεύουσι, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Νοσούσαν Πανύμνητε δεινώς, τήν ψυχήν μου πάθεσι, πονηροτάτοις θεράπευσον, η τόν ακέστορα, καί Σωτήρα πάντων, τόν Χριστόν κυήσασα, τόν πάσαν μαλακίαν ιώμενον, τόν τραυματίσαντα, διαβόλου τήν κακόνοιαν, καί θανάτου, ημάς απαλλάξαντα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σφαγήν σου τήν άδικον Χριστέ, η Παρθένος βλέπουσα, οδυρομένη εβόα σοι, Τέκνον γλυκύτατον, πώς αδίκως θνήσκεις; πώς τώ ξύλω κρέμασαι, ο πάσαν γήν κρεμάσας τοίς ύδασι; Μή λίπης μόνην με, ευεργέτα πολυέλεε, τήν μητέρα καί δούλην σου δέομαι.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Τά θαύματα τών αγίων σου Μαρτύρων, τείχος ακαταμάχητον ημίν δωρησάμενος, Χριστέ ο Θεός, ταίς αυτών ικεσίαις, βουλάς εθνών διασκέδασον, τής βασιλείας τά σκήπτρα κραταίωσον, ώς μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤOΝ OΡΘΡOΝ

Oι Κανόνες τής ημέρας, καί τών Αγίων, ού η Ακροστιχίς.

Χριστού προσοίσω Μάρτυσι θείον μέλος.

Ποίημα Ιωσήφ.

Ωδήα' Ήχοςπλ. δ'

O Ειρμός

«Άσωμεν τώ Κυρίω, τώ διαγαγόντι τόν λαόν αυτού, εν Ερυθρά θαλάσση, ότι μόνος ενδόξως δεδόξασται».

Χάριν μοί ουρανόθεν, Μάρτυρες Κυρίου νύν αιτήσασθε, τήν υμών ευφημούντι, επί γής φωτοφόρον πανήγυριν.

Ρήξασαι προσπαθείας, σαρκικής δεσμά εν θείω Πνεύματι, τώ Χριστώ αι Παρθένοι, συνεδέθησαν σθένει θεότητος.

Ίσχυσεν ο Βελίαρ, απατήσαι πρίν τήν Εύαν σεπταί Mάρτυρες, αλλά νύν κατησχύνθη, τοίς ποσίν υμών όντως πατούμενος.

Σώμασιν ηγνισμένοις, εκ Παρθένου Κόρης τόν εκλάμψαντα, θεραπεύσασαι Λόγον, αι Παρθένοι, σύν τούτω ευφραίνονται.

Θεοτοκίον

Τίκτεις ανερμηνεύτως, όν Πατήρ αρρεύστως απεγέννησε, καί μαζοίς διατρέφεις, τόν τά σύμπαντα τρέφοντα Δέσποινα.

Ωδή γ' O Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Όμβροις θείου Πνεύματος, καταρδευόμεναι στάχυας, μαρτυρικούς, θεία γεωργία, αι Παρθένοι εξήνθησαν.

Υπέρ τά ορώμενα, τά μή βλεπόμενα στέργουσαι, τούς ορατούς, καί τούς αοράτους, ετροπώσαντο δαίμονας.

Πύρ ουκ επτοήθητε, προσαναπτόμεναι Πνεύματος, θείω πυρί, όθεν ιαμάτων, θείαν δρόσον πηγάζετε.

Θεοτοκίον

Ρήξον τών πταισμάτων μου, δεινόν χειρόγραφον Δέσποινα, η τά δεσμά, λύσασα τού, Άδου, τή ασπόρω κυήσει σου.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Νυμφευθείσαι Κυρίω θεοπρεπώς, ώσπερ προίκα τό αίμα καί τήν αυτώ σφαγήν, προσηνέγκατε, αθληφόροι Νεάνιδες, καί νυμφώνος θείου, αξίως ετύχετε, φωτισμού αρρήτου, απαύστως πληρούμεναι, όθεν τήν αγίαν, καί σεπτήν υμών μνήμην, τελούντες εν πνεύματι, τόν Σωτήρα δοξάζομεν, καί πιστώς ανακράζομεν, Πρεσβεύσατε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην υμών.

Θεοτοκίον

Τήν Σοφίαν καί Λόγον εν σή γαστρί, συλλαβούσα αφλέκτως Μήτηρ Θεού, τώ κόσμω εκύησας, τόν τόν κόσμον συνέχοντα, καί εν αγκάλαις φέρεις, τόν πάντα βαστάζοντα, τόν τροφοδότην πάντων καί πλάστην τής κτίσεως, όθεν δυσωπώ σε, παναγία Παρθένε, Εν ώρα τής κρίσεως, όταν μέλλω παρίστασθαι, Πρό προσώπου τού Κτίστου μου, δώρησαί μοι τότε τήν σήν, φιλανθρώπως ταχινήν βοήθειαν, σέ γάρ έχω ελπίδα, ο ανάξιος δούλός σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, η Αμνάς θεωρούσα επί Σταυρού, ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς ανεκραύγαζεν, ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταυρωσιν, ήν περ υπομένεις, διά σπλάγχνα ελέους, Θεέ υπεράγαθε, ανεξίκακε Κύριε, Η πιστώς εκβοήσωμεν, Σπλαγχνίσθητι Παρθένε εφ' ημάς, καί πταισμάτων δώρησαι τήν άφεσιν, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, αυτού τά παθήματα.

Ωδή δ' O Ειρμός

«Εισακήκοα Κύριε, τής οικονομίας σου τό μυστήριον, κατενόησα τά έργα σου, καί εδόξασά σου τήν θεότητα».

Oι τού σώματος έρωτες, έρωτι τώ θείω υποχωρήσαντες, καταγώγια τού Πνεύματος, τάς Χριστού Παρθένους απειργάσαντο.

Συμφωνία θεόφρονι, τοίς υπεναντίοις αντιταξάμεναι, νίκην θείαν απηνέγκασθε, καί στεφάνων θείων η ξιώθητε.

Ο χορός ο μακάριος, τών αειπαρθένων πυρί οπτώμενος, ευωδία προσενήνεκται, τώ εκ τής Παρθένου ανατείλαντι.

Ιερώς ώσπερ άκακοι, ήγεσθε αμνάδες θύεσθαι πάνσεμνοι, ουκ ερίζουσαι, ου κράζουσαι, αλλά προαιρέσει θανατούμεναι.

Θεοτοκίον

Σωματούμενον Κύριον, έτεκες Κυρία πάσης τής κτίσεως, όν ικέτευε ρυσθήναί με, εχθρού Παναγία κυριεύοντος.

Ωδή ε' O Ειρμός

«Φώτισον ημάς, τοίς προστάγμασί σου Κύριε, καί τώ βραχίονί σου τώ υψηλώ, τήν σήν ειρήνην, παράσχου ημίν φιλάνθρωπε».

Ώρθρισαν Oμού, πρός Χριστόν τό φώς τό άδυτον, αι Παρθένοι αί θεόφρονες, καί υπέρ φέγγος, τού ηλίου κατηυγάσθησαν.

Μέλη ανδρικώς, εκδεδώκατε πρός βάσανα, βασανίσασαι τόν τύραννον, τή καρτερία, αξιάγαστοι τής πίστεως.

Άνθος ιερόν, τών Μαρτύρων ανεδείχθητε, ευωδίαν θείας γνώσεως, τή Εκκλησία διαπνέουσαι πανεύφημοι.

Ρήμασιν υμών, ο μεγάλαυχος πεφίμωται, καρτερία δέ νενίκηται, καί αφανεία, παρεπέμφθη παναοίδιμοι.

Θεοτοκίον

Τέλος μοι χρηστόν, προσγενέσθαι Κόρη πρέσβευε, όπως φύγω τάς μενούσας με, ατελευτήτους, τιμωρίας καί σωθήσομαι.

Ωδή ς' O Ειρμός

«Τήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε, καί δέομαι ως, Ιωνάς, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Υπέμειναν τής σαρκός τάς οδύνας, καί πυρός τάς Τιμωρίας ανδρείως, αι τού Χριστού, αθληφόροι καί νύμφαι, η Χιονία Αγάπη Ειρήνη τε, καί στέφανον τόν ευπρεπή, καί τήν άρρητον δόξαν απέλαβον.

Συρόμεναι επί γής ώσπερ λίθοι, κατεστρέψατε Παρθένοι τής πλάνης, οικοδομήν, πάσαν σθένει τού Λόγου, καί πρός ναόν ενεχθείσαι τόν άγιον, παρίστασθε περιχαρώς, τώ δεσπόζοντι πάσης τής Kτίσεως.

Ιάματα η σορός Xιονίας, καί Ειρήνης καί Αγάπης πηγάζει, εκ τών πηγών, αρδομένη πλουσίως, τού Παρακλήτου, καί παύει νοσήματα, ποτίζει δέ τών ευσεβώς, προσιόντων καρδίας εν χάριτι.

Θεοτοκίον

Νεκρώσεως δερματίνους χιτώνας, ο Αδάμ αποβαλων τή σαρκώσει, τού σού Υιού, Θεοτόκε Παρθένε, καταστολήν θείας δόξης ενδέδυται, δοξάζων σε περιχαρώς, ως Μητέρα Θεού παναμώμητον.

Τό Μαρτυρικόν τού Ηχου.

Σ υ ν α ξ α ρ ι ον

Τή ΙΣΤ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων γυναικών, Αγάπης, Ειρήνης καί Χιονίας.

Στίχοι

· Χιών τό πύρ ήν τή Χιονία τάχα,

· Oύ συμμετασχείν ηγάπησεν Αγάπη.

· Βέλος σε πέμπει πρός τόν ειρήνης τόπον,

· Αφ' αιμάτων σών εκμεθυσθέν Ειρήνη.

· Χιονίην τ' Αγάπην εκκαιδεκάτη κατέκαυσαν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Φήλικος Επισκόπου, Ιανουαρίου Πρεσβυτέρου, Φουρτουνάτου καί Σεπτεμίνου.

Στίχοι

· Τετράς αθλητών συγκεκομμένων ξίφει

· Νύν συγχορεύει μυριάσιν Αγγέλων.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Λεωνίδου, Xαρίσσης, Νίκης, Γαληνής, Καλλίδος, Νουνεχίας, Βασιλίσσης καί Θεοδώρας.

Στίχοι

· Κόλποις θαλάσσης εκδοθείς Λεωνίδης

· Φθάνει κολυμβών Αβραάμ κόλπων άχρι.

· Θάλασσαν η Χάρισσα φρίττειν ουκ έχω,

· Ήτις θάλασσαν προξενεί μοι χαρίτων.

· Bυθώ Γαληνή καί Νίκη βεβλημέναι,

· Nίκην εφεύρον καί γαλήνην εκ σάλου.

· Βυθός θαλάσσης λαμβάνει τήν Καλλίδα,

· Κάλλους ερώσαν ψυχεραστού Κυρίου.

· Ευρούσα κέρδος εκ βυθού σωτηρίαν

· Τό νουνεχές σου δεικνύεις, Νουνεχία.

· Γαστήρ θαλάσσης λαμβάνει κόρας δύο,

· Λίχνην φυγούσας, δυσσεβείας γαστέρα.

Tή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Ειρήνης.

Στίχοι

· Ειρηνικώς ζήσασα, Μάρτυς Ειρήνη,

· Oυκ ειρηνικώς, αλλ' εκ τού ξίφους θνήσκεις

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' O Ειρμός

«Παίδες Εβραίων εν καμίνω, κατεπάτησαν τήν φλόγα θαρσαλέως, καί εις δρόσον τό πύρ, μετέβαλον βοώντες, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας».

Θήρας αγρίους επιόντας, ου παφλάζουσαν ορμήν πυρός αστέκτου, ου μελών εκτομάς, ου πόνους πολυτρόπους, αί τού Χριστού νεάνιδες, εδειλίασαν εμφρόνως

Έχουσαι όμματα καρδίας, πρός τόν σώζοντα Θεόν καί Βασιλέα, αι Αμνάδες Χριστού, εχώρησαν πρός πάσαν, τού δυσμενούς παράταξιν, καί ενίκησαν ανδρείως.

Ίλεως έσο τοίς σοίς δούλοις, Υπεράγαθε πρεσβείαις Χιονίας, καί Ειρήνης σεμνής, καί τής σεπτής Αγάπης, αμαρτιών συγχώρησιν, δι' αυτών ημίν παρέχων.

Όλον τόν νούν πρός τόν νυμφίον, ανατείνασαι Χριστόν αι Αθληφόροι ως τρυφάς τάς πικράς, ηγήσαντο βασάνους, Ευλογητός εί κράζουσαι, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Νέκρωσον Άχραντε τήν ζώσαν, καί νεκρούσαν τήν ψυχήν μου αμαρτίαν, καί ζωής μετασχείν, αξίωσόν με θείας, η τήν χαράν κυήσασα, καί νεκρώσασα τόν όφιν.

Ωδή η' O Ειρμός

«Oι θεορρήμονες Παίδες εν τή καμίνω, σύν τώ πυρί καί τήν πλάνην, καταπατούντες υπέψαλλον Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Μεμυημέναι τά θεία παραδόξως, εν τώ καιρώ τών αγώνων, γνώμην ανδρείαν ανέλαβον, τού Χριστού αι Αμνάδες, στερρώς εναθλήσασαι.

Εσκοτισμένος τή μέθη ο διώκτης, τής ζοφεράς αμαρτίας, γέλωτ' οφλήσας εφαίνετο, αι Χριστoύ δέ Παρθένοι, ως φώς απεδείκνυντο.

Λύρα φωνούσα προφρόνως θείον μέλος, ομολογίας ενθέου, καί μαρτυρίας καί πίστεως, ανεδείχθητε όντως, παρθένοι Νεάνιδες.

O χυρωθείσαι τώ πόθω τού Δεσπότου, τά οχυρώματα πάντα, τού διαβόλου καθείλετε, Αθληφόροι Κυρίου, καί νύν μακαρίζεσθε.

Θεοτοκίον

Σύμβολα φέρουσα πάλαι τού σού τόκου, τούς νεανίας ου φλέγει, Παρθενομήτορ η κάμινος, ως ουδέ τήν νηδύν σου, τό πύρ τής θεότητος.

Ωδή θ' O Ειρμός

«Κυρίως Θεοτόκoν, σέ ομολογούμεν, οι διά σού σεσωσμένοι Παρθένε αγνή, σύν Ασωμάτοις χορείαις σέ μεγαλύνοντες».

Ιθύνθητε Παρθένοι, θείους πρός λιμένας, τή κυβερνήσει Χριστού τού Θεού ημών, τών πειρασμών παρελθούσαι άγρια κύματα.

Ως άστρα ώς λαμπάδες, φαίνουσαι Ειρήνη, σύν Χιoνία Αγάπη φωτίζουσι, τής Εκκλησιας πλουσίως άπαν τό πλήρωμα.

Συνήφθητε χορείαις, ταίς τών Ασωμάτων, τούς ασωμάτους εχθρούς μετά σώματος, περιφανώς, Αθληφόροι καταπαλαίσασαι.

Ηλίου λαμπροτέρα, φαίνουσα η μνήμη, ημών φωτίζει πιστών άπαν πλήρωμα, ήν ετησίως τιμώμεν Παρθενομάρτυρες.

Θεοτοκίον

Φιλάγαθε Παρθένε, τήν κεκακωμένην, τή αμαρτία ψυχήν μου αγάθυνον, η τόν πανάγαθον Λόγον αποκυήσασα.

Τό Φωταγωγικόν τού Ήχου, καί η λοιπή ακολουθία, ως σύνηθες, η Α' Ώρα, καί Απόλυσις.