ΤΗ ΙΔ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων, εκ τών εβδομήκοντα, Αριστάρχου, Πούδη καί Τροφίμου.

ΕΙΣ ΤΟN ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α' Πανεύφημοι Μάρτυρες

Λόγω θείας γνώσεως λαούς, αγνωσίας πάνσοφοι, ολοτελώς ελυτρώσασθε, καί προσηγάγετε, σεσωσμένους τούτους, Λόγω τώ εκλάμψαντι, Πατρός εξ αγεννήτου Απόστολοι, Αυτώ πρεσβεύσατε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Πούδην καί Αρίσταρχον σοφόν καί τόν θείον Τρόφιμον, τούς αληθείς χριστοκήρυκας, ανευφημήσωμεν, πλάνης γάρ χειμώνα, θέρμη θείας χάριτος, διέλυσαν, καί νύν πρός τό άδυτον, φέγγος εσκήνωσαν, αμοιβάς πόνων δρεψόμενοι, καί μεθέξει, αρρήτω θεούμενοι.

Παύλω εφεπόμενοι κλεινώ, διδασκάλω Ένδοξοι, πολλούς κινδύνους υπέστητε, ειρκτή κλειόμενοι, ομιλούντες πόνοις, ξίφει επί τέλει δέ, τμηθέντες κεφαλάς ενηθλήσατε, Χριστώ πρεσβεύσατε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χωρίον ευρύχωρον Θεού, ουρανών πλατύτερον, τόν σμικρυνθέντα τοίς πάθεσι, καί στενωθέντα με, πειρασμών εφόδοις, εν θλίψεσι πλάτυνον, καί εν στενοχωρίαις μεγάλυνον, προσηρεμούσά μοι, τά προσπίπτοντα Πανάμωμε, καθ' εκάστην, αύραις τής πρεσβείας σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ρομφαία διήλθεν, ώ Υιέ, η Παρθένος έλεγεν, επί τού ξύλου ως έβλεπε, Χριστόν κρεμάμενον, τήν εμήν καρδίαν, καί σπαράττει Δέσποτα, ως πάλαι Συμεών μοι προέφησεν, αλλ' εξανάστηθι, καί συνδόξασον αθάνατε, τήν Μητέρα, καί δούλην σου δέομαι.

Απολυτίκιον Ήχος γ'

Απόστολοι άγιοι, πρεσβεύσατε τώ ελεή μονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχη ταίς ψυχαίς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι Κανόνες της ημέρας, καί τών Αγίων, ού η Ακροστιχίς.

Θείοις Μαθηταίς θείον εξάδω μέλος.

Ποίημα Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ο Ειρμός

«Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Ισραήλ, εν αβύσσω, ίχνεσι, τόν διώκτην Φαραώ, καθορών ποντούμενον, Θεώ επινίκιον ωδήν, εβόα άσωμεν».

Θρόνω Θεού παρεστώτες ως λειτουργοί, ως αυτού διάκονοι, ως φωστήρες νοητοί, φωτισμόν αιτήσασθε ημίν, τοίς τιμώσι τήν υμών μνήμην Απόστολοι.

Επί τής γής ο δι' οίκτον επιφανείς, μαθητάς εκλέγεται, καί θεράποντας υμάς, σύν ετέροις πλείοσιν αυτού, καταγγέλλοντας Σοφοί, τό θείον βούλημα.

Ιερωτάτη χορεία τών Ιερών, Χριστού εβδομήκοντα, συνταγέντες Μαθητών, σύν τώ Παύλω άπασαν τήν γήν, διδαχών θείω φωτί καταλαμπρύνετε.

Ο Ιερώτατος Πούδης, Καί ο κλεινός, καί σοφός, Αρίσταρχος, σύν Τροφίμω φωταυγείς, ως αστέρες έλαμψαν εν γή, τόν τής πλάνης σκοτασμόν αποδιώκοντες.

Θεοτοκίον

Ίνα τούς κάτω τοίς άνω υπερβολή, ευσπλαγχνίας Άχραντε, νύν συνάψη ο Θεός, σάρκα προσελάβετο εκ σού, καί διέμεινεν ο ήν καί μετά σάρκωσιν.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Ουκ έστιν Άγιος ως σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου αγαθέ, καί στερεώσας ημάς, εν τή πέτρα τής Ομολογίας σου».

Συνόντες Παύλω τώ κλεινώ, σύν αυτώ πάντα κόσμον, ώς αστέρες ηλίω, περιήλθετε φωτί, κηρύγματος Ιερού, αγνωσίας σκότος απελαύνοντες.

Μεγάλοις πονοις τής σαρκός, τήν επίπονον ήραν, αμαρτίαν εκ μέσου, οι τού Λόγου Μαθηταί, τήν άπονον τοίς πιστοίς, εν υψίστοις λήξιν μνηστευόμενοι.

Αρρήτως όντα εκ Πατρός, εν αρχή Θεόν Λόγον, επί γής σαρκωθέντα, οι Απόστολοι σαφώς, κηρύττοντες τάς αρχάς, τού αιώνος τούτου εξεφαύλισαν.

Θεοτοκίον

Θηλάζεις γάλα τού παντός, τόν τροφέα τού κόσμου, γεννηθέντα αρρεύστως, εξ αχράντου σου γαστρός, καί συντριβέντας φθορά, τούς ανθρώπους πάλιν αναπλάσαντα.

Κάθισμα Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Τής αμπέλου κλήματα, τής ζωηφόρου, πεφυκότες βότρυας, εναποστάζοντας ημίν, οίνον ζωής προσηνέγκατε, ουρανομύσται, Κυρίου Απόστολοι.

Θεοτοκίον

Ρυπωθείσαν πάθεσι, τής αμαρτίας, τήν ψυχήν μου άχραντε, Θεογεννήτορ αγαθή, τή σή πρεσβεία καθάρισον, σύ γ άρ υπάρχεις, σωτήριος κάθαρσις.

Η Σταυροθεοτοκίον

Επί ξύλου βλέπουσα, προσηλωμένον, τόν Αμνόν η άμωμος, Αμνάς καί Μήτηρ καί αγνή, αναβοώσα εκραύγαζε, Λόγε, υμνώ σου τά θεία παθήματα.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Χριστός μου δύναμις, Θεός καί Κύριος, η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώς, μέλπει ανακράζουσα, εκ διανοίας καθαράς, εν Κυρίω εορτάζουσα».

Η υπερούσιος, τριάς ώς τρίφωτον, επανήψε λαμπάδα τούς Ιερούς, Πούδην τε καί Τρόφιμον, καί τόν Αρίσταρχον τήν γήν, θείω λόγω καταυγάζοντας.

Τού Παύλου ώφθητε, σοφοί συνέκδημοι, διωγμούς σύν εκείνω πολυειδείς, καί κινδύνους Ένδοξοι, διά τήν μέλλουσαν ζωήν, γεγηθότες υπομείναντες.

Αιμάτων ρεύμασι, καθηγιάσατε, πάσαν κτίσιν αθλούντες, τά εναγή, αίματα τοίς δαίμοσιν, επιφερόμενα, Χριστού, καταπαύσαντες Απόστολοι.

Θεοτοκίον

Ισχύς μου Άχραντε, καί καταφύγιον, καί απόρθητον τείχος, καί πρός Θεόν, πρέσβις χρηματίζουσα, αιωνιζούσης με φλογός, καί γεέννης ελευθέρωσον.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Τώ θείω φέγγει σου αγαθέ, τάς τών ορθριζόντων σοι ψυχάς, πόθω καταύγασον δέομαι, σέ ειδέναι Λόγε Θεού, τόν όντως Θεόν, εκ ζόφου τών πταισμάτων ανακαλούμενον».

Στήλας κατέαξαν καί ναούς, τούς ειδωλικούς οι ευκλεείς, οικοδομούντες εν χάριτι, ως σκηνήν πεσούσαν ταίς παραβάσεσι, καρδίας τών ανθρώπων οι θεοκήρυκες.

Θάλασσαν ίπποι πανευκλεείς, όντως χρηματίζοντες Θεού, τής αθείας ταράξαντες, τούς αποπνιγέντας εν ταύτη πρότερον, κηρύγματι τώ θείω ανεζωώσατε.

Επισκοπούμενοι πρός Θεού, θείαις επισκέψεσιν υμών, τούς εν οδύνη τυγχάνοντας, ειδωλομανίας καί κινδυνεύοντας, εσώσατε σωτήρες ημών γενόμενοι.

Θεοτοκίον

Ιερωτάτως ο Ιερός, πάλαι Ησαίας φωτισθείς, Πνεύματι θείω εβόησεν, ιδού η Παρθένος, έξει σαρκούμενον, Θεόν δι' ευσπλαγχνίαν τόν απερίληπτον.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι, Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου Πολυέλεε».

Ο πάνσοφος Τρόφιμος, καί Αρίσταρχος ομού, καί Πούδης ο θαυμάσιος, ώς μαθηταί τού Λόγου καί ιεροί, τού Παύλου συνέκδημοι, Ιεραίς μελωδίαις ευφημείσθωσαν.

Ναμάτων ανάπλεοι, τών τού Πνεύματος Σοφοί, ως αληθώς υπάρχοντες, πάσαν ψυχήν ηρδεύσατε διδαχαίς, εκ μέσου ποιήσαντες, τόν φλογμόν τής απάτης θεία χάριτι.

Ενούμενοι πνεύματι, μερισμόν ούδ εν αυτώ, τώ μερισμώ τού σώματος, εσχήκατε, ομού γάρ τάς κεφαλάς, σύν Παύλω τώ κήρυκι, απετμήθητε τούτω κλεϊζόμενοι.

Θεοτοκίον

Ξένη σου η σύλληψις, ξένη Κόρη καί φρικτή, η υπέρ νούν σου γέννησις, τούς ξενωθέντας πάντας από Θεού, αυτώ καταλλάττουσα, καί τό κάλλος τό πρώην απονέμουσα.

Το Μαρτυρικόν τού Ήχου.

Συναξάριον

Τή ΙΔ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων εκ τών εβδομήκοντα, Αριστάρχου, Πούδη καί Τριφίμου.

Στίχοι

· Τιμώ τόν Αρίσταρχον ως αριστέα,

· Καλώς αριστεύσαντα μέχρι καί ξίφους.

· Πού δή μετέστης, ως απετμήθης, Πούδη;

· Πού δή μετέστην, ή πρός άφθαρτον κλέος;

· Τρυφήν Τρόφιμος ουρανού ποθών άκρως,

· Τροφή προσήκται τώ τεθηγμένω ξίφει.

· Tή δεκάτη δέ μαθηταί απήραν καί γε τετάρτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Αρδαλίωνος τού Μίμου.

Στίχοι

· Νύν Μίμος όντως Αρδαλίων ή πάλαι.

· Μιμούμενος γάρ Μάρτυρας, τό πύρ στέγει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Θωμαϊδος.

Στίχοι

· Αιώνος ήρας τούδε τήν Θωμαϊδα,

· Τό τής Γραφής, μέλλοντος αιώνος Πάτερ.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Δροσοδόλον μέν τήν κάμινον ειργάσατο, Άγγελος τοίς οσίοις Παισί, τούς Χαλδαίους δέ καταφλέγον πρόσταγμα Θεού, τόν τύραννον έπεισε δοάν, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Ασεβείας κατεσβέσατε τήν κάμινον, όμβροις σεπτού κηρύγματος, ως Απόστολοι, ως δέ θείοι όντες, Αθληταί, αιμάτων ροαίς ειδωλικήν, ύλην εφλέξατε Σοφοί, όθεν δοξάζεσθε.

Διελθόντες ως υπόπτεροι γήν άπασαν, Απόστολοι πανεύφημοι, θείον κήρυγμα τών εθνών εσπείρατε ψυχαίς, ως άριστοι όντες γεωργοί, καί ώσπερ σίτον τώ Χριστώ, πάντας προσήξατε.

Ωραιώθητε ωραίοις υμών στίγμασιν, Αρίσταρχε καί Τρόφιμε, ελαμπρύνθητε υπέρ πάντα δόκιμον χρυσόν, σύν Πούδη τώ όντως θαυμαστώ, διά παντός υπέρ ημών, εκδυσωπούντες Χριστόν.

Θεοτοκίον

Μακαρία εξ Αγίου ώφθης Πνεύματος, Βουλής μεγάλης Άγγελον, σωματώσασα, τόν τούς θείους τούτους μαθητάς, τώ κόσμω ως θείας αστραπάς, εξαποστείλαντα Σεμνή, φωταγωγήσαι πιστούς.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Εκ φλογός τοίς Οσίοις δρόσον επήγασας, καί δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς, Χριστέ, μόνω τώ βούλεσθαι, Σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας».

Εκτεμόντες τάς ρίζας τής αθεότητος, τή δρεπάνη τή θεία κατεφυτεύσατε, πίστιν αληθή, καί τελείαν επίγνωσιν, ταίς τών ευσεβούντων, καρδίαις θεηγόροι.

Λόγω θείω καρδίας κατενεώσατε, καί τής γνώσεως σπόρον καταβαλόμενοι, άσταχυν Σοφοί, πολύχουν εθερίσατε, τών διασωθέντων, Απόστολοι τό πλήθος.

Οι ακλόνητοι στύλοι τής Εκκλησίας Χριστού, τής αμπέλου τής θείας οι θείοι βότρυες, οι τόν γλυκασμόν, τής ζωής αποστάζοντες, Αρίσταρχος καί Πούδης, καί Τρόφιμος τιμάσθω.

Θεοτοκίον

Συντριβείσαν Παρθένε τήν ανθρωπότητα, ανεκαίνισας όλην καινή λοχεία σου, φύσεως θεσμούς, υπέρ φύσιν καινίσασα, κεχαριτωμένη, Θεού τού ζώντος Μήτηρ.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ου τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκωμένος, όν μεγαλύνοντες, σύν ταίς ουρανίαις στρατιαίς σέ μακαρίζομεν».

Ισχύς αφήρηται τού αλάστορος, πέπτωκε δέ τό τούτου επαιρόμενον φρύαγμα, ασθενεία σαρκός γάρ οι Άγιοι, τούτω περιπλακέντες, έτρεψαν ώλεσαν, καί τής τυραννίδος τής αυτού πιστούς ερρύσαντο.

Ως χούν τήν πλάνην εξελεπτύνατε, πανευκλεείς φωστήρες οικουμένης Απόστολοι, καί Αγγέλων συμπολίται ώφθητε, μέλποντες σύν εκείνοις, Άγιος, Άγιος, Άγιος ο Πατήρ, καί ο Υιός, καί Πνεύμα Άγιον.

Σαρκός ιώμενοι αρρωστήματα, καί ψυχικά Απόστολοι Κυρίου νοσήματα, καί τελούντες εξαίσια θαύματα, πάντας τούς εν αγνοία προσεφειλκύσατε, γνώσεως πρός φώς αληθινόν, όθεν δοξάζεσθε.

Η θεία μνήμη υμών εκλάμψασα, τήν τού Χριστού φαιδρύνει Εκκλησίαν Απόστολοι, ην ταίς θείαις υμών παρακλήσεσι, ρύσασθε πάσης βλάβης τής τών αιρέσεων, σκέποντες απήμονα λαόν τόν ευσεβόφρονα.

Θεοτοκίον

Φλογός γεέννης με ελευθέρωσον, η υπέρ νούν τό πύρ αποτεκούσα τό άστεκτον, καί ψυχήν μου πρός πόθον επάναψον, άχραντε τού ελθόντος πύρ επιγνώσεως, Κόρη επί γής επιβαλείν, θεοχαρίτωτε.

Τό Φωταγωγικόν, καί η λοιπή Ακολουθία καί Απόλυσις.