ΤΗ Ι' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Τερεντίου, Πομπηϊου, Μαξίμου, Μακαρίου, Αφρικανού καί τών σύν αυτοίς.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Πολυώνυμον σύνταγμα, πολυποίκιλα βάσανα, Αθλητών υπέμεινε, καρτερώτατα, καί πρός τόν μόνον Θεόν ημών, μετέστη γηθόμενον, μυριάσιν Ιερών, Ασωμάτων αγάλλεσθαι, ώς τού δράκοντος, τάς πολλάς μυριάδας εκνικήσαν, τή ενστάσει τή γενναία, καί τή τού Πνεύματος χάριτι.

Ο περίδοξος Μάξιμος, καί ο μέγας Τερέντιος, ο κλεινός Πομπήϊος, καί Μακάριος, Αφρικανός ο θειότατος, τιμάσθωσαν άσμασι, σύν αυτοίς καί ο λοιπός, τών Μαρτύρων κατάλογος, οι τώ αίματι τώ οικείω τήν άνω βασιλείαν, ωνησάμενοι καί δόξης, αδιαδόχου πληρούμενοι.

Ου λιμός ουδέ κίνδυνος, ου ζωή ουδέ θάνατος, τής αγάπης Ένδοξοι τού ποιήσαντος, υμάς χωρίσαι κατίσχυσαν, διό εκληρώσασθε, βασιλείαν ουρανών, καί τρυφήν αδαπάνητον, καί μή λήγουσαν, μηδαμώς ευφροσύνην, Αλλ' αιτείσθε, καί ημίν αγαθοδότως, τόν ιλασμόν καί τό έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως πηγήν αγιάσματος, κιβωτόν σε ως πάγχρυσον, εν Αγίω Πνεύματι, απαστράπτουσαν, καθικετεύω καί δέομαι, τήν πάθεσιν έκδοτον, καί αθλίαν μου ψυχήν, φωταγώγησον Δέσποινα, ρυομένη με, τής πικράς τυραννίδος τών δαιμόνων, καί οδόν μοι σωτηρίας, παρεχομένη πρεσβείαις σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ως αμνόν σε ελκόμενον, πρός σφαγήν τήν εκούσιον, καθορώσα Δέσποτα η πανάμωμος, καί πολυϋμνητος Μήτηρ σου, εβόα δακρύουσα, τίς ο δρόμος ο ταχύς; πού απέρχη παμφίλτατε; συνδραμούμαί σοι, συνθανούμαί σοι Λόγε, μή εάσης, τήν ασπόρως σε τεκούσαν, μεμονωμένην καί άτεκνον.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Τών αγίων Μαρτύρων τά κατορθώματα, ουρανών αι δυνάμεις υπερεθαύμασαν, ότι εν σώματι θνητώ, τόν αόρατον εχθρόν τή δυνάμει τού Σταυρού, αγωνισάμενοι καλώς, ενίκησαν αοράτως, καί νύν πρεσβεύουσι τώ Κυρίω ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά την συνήθη Στιχολογίαν οι Κανόνες κατά τήν τάξιν.

Ο Κανών τών Αγίων, ού η Ακροστιχίς.

Πληθύς με σώζοις καλλινίκων Μαρτύρων. Ποίημα Ιωσήφ.

Ωδήα' Ήχος πλ. δ'

Ο Ειρμός

«Υγράν διοδεύσας ωσεί ξηράν, καί τήν Αιγυπτίαν, μοχθηρίαν διαφυγών, ο Ισραηλίτης ανεβόα, Τώ Λυτρωτή καί Θεώ ημών άσωμεν».

Πληθύς Αθλοφόρων πανευκλεών, Χριστόν εκδυσώπει, πλήθος έχοντα οικτιρμών, τά πλήθη μειώσαι τών κακών μου, όπως τήν σήν ευφημήσω πανήγυριν.

Λατρεύοντες ζώντι καί αληθεί, Θεώ Αθλοφόροι, τοίς αψύχοις σέβας θεοίς, ουδόλως ενείματε, καί ζώσα, τώ ζωοδότη θυσία προσήχθητε.

Η κύρωσαν δόγμα θεοστυγές, καί μέσον σταδίου, τεσσαράκοντα Αθληταί, εκήρυξαν Λόγον σαρκωθέντα, τόν αλογίας τόν κόσμον ρυσάμενον.

Θυμόν αλογώτατον δυσσεβούς, τυράννου γενναίως, απεκρούσαντο οι σοφοί, αγάπη τηρούμενοι τή θεία, καί πρός θυμόν κινηθέντες τόν δίκαιον.

Θεοτοκίον

Ύμνώ σε Παρθένε ότι Θεόν, πανύμνητε μόνη, εσωμάτωσας εκ τών σών, τιμίων αιμάτων Παναγία, καί υπέρ λόγον φρικτώς απεκύησας.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Στόμασιν εκήρυξαν, τοίς Ιεροίς αυτών Κύριον, οι Αθληταί, έναντι τυράννων, εναθλούντες στερρότατα.

Μίαν γνώμην έχοντες, οι Αθληταί θανείν είλοντο, διά Xριστόν, καί πολυθεϊας, πλάνην πάσαν επάτησαν.

Έλυσαν τόν σύνδεσμον, τής ματαιότητος δέσμιοι, διά Xριστόν, οι περί τόν θείον, γεγονότες Τερέντιον.

Θεοτοκίον

Σώσόν με κυήσασα τόν υπεράγαθον Κύριον, Μήτηρ αγνή, παύσον τής ψυχής μου, πολυτάραχον κλύδωνα.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εξ αιμάτων οικείων οι Αθληταί, εαυτοίς πορφυρίδα βάψαντες, νύν ωραίοι τοίς στίγμασι, τώ Χριστώ προσηνέχθησαν, τρισηλίου δόξης φωτί λαμπρυνόμενοι, καί ημάς φωτίζοντες, αυτούς μακαρίζοντας, όθεν τήν φωσφόρον, καί σεπτήν αυτών μνήμην, τελούντες λαμβάνομεν, ιαμάτων χαρίσματα, Οίς εν πίστει βοήσωμεν, Πρεσβεύσατε γενναίοι τώ Χριστώ, δωρηθήναι άφεσιν τοίς μέλπουσι, καί πιστώς εκτελούσι, τήν πάμφωτον μνήμην υμών.

Θεοτοκίον

Ο τών όλων Δεσπότης καί Ποιητής, εξ αχράντου σου μήτρας σάρκα λαβών, προστάτιν σε έδειξε, τών ανθρώπων πανάμωμε, διά τούτο πάντες, πρός σέ καταφεύγομεν, ιλασμόν πταισμάτων, αιτούμενοι Δέσποινα, καί αιωνιζούσης, λυτρωθήναι βασάνου, καί πάσης κακώσεως, τού δεινού κοσμοκράτορος, ίνα πίστει βοώμέν σοι, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς ανυμνούσί σε πόθω, καί πίστει πανύμνητε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Μαθητών υπεκρύβη φόβω χορός, οι γνωστοί δέ μακρόθεν ίστανται νύν, μόνη δέ συνέχομαι, καί τή λύπη τιτρώσκομαι, τήν σφαγήν σου τέκνον, ορώσα τήν άδικον, η Παρθένος έλεγε, τάς όψεις σπαράττουσα, Δεύρο πάσα κτίσις, νύν τώ τρόμω ληφθείσα, συνάλγησον, θρήνησον, τή Μητρί τού Κυρίου σου, καί σύν φόβω ανάκραξον, Δόξα σοι τώ πάντων Ποιητη, ότι θέλων πάσχεις υπεράγαθε, καί εκουσίως σταυρούσαι, τού σώσαι τόν άνθρωπον.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Εισακήκοα Κύριε, τής οικονομίας σου τό μυστήριον, κατενόησα τά έργα σου, καί εδόξασά σου τήν θεότητα».

Ωραιώθητε μάρτυρες, πόνων επιδόσεσι φαιδρυνόμενοι, υπέρ σάπφειρον χρυσίον τε, καρτεροίς αγώσιν ελαμπρύνθητε.

Ζωηφόρον ενέργειαν, εκ ζωαρχικής Τριάδος δεξάμενοι, πάντα πόνον, πάσαν νέκρωσιν, ψυχών καί σωμάτων απελαύνετε.

Ουκ αρνούμεθα Κύριον, δαίμοσιν αφρόνως ουκ επιθύομεν, οι θεόφρονες εκραύγαζον, ομιλούντες πόνοις καί κολάσεσιν.

Ιαμάτων χαρίσματα, χάριν αδαπάνητον, ρώσιν άπαυστον, αναβλύζοντες Μακάριοι, τών ανθρώπων πάθη θεραπεύετε.

Θεοτοκίον

Σέ πανάμωμε Δέσποινα, πειρασμοίς κυκλούμενος εις βοήθειαν, προσκαλούμαι, Σπεύσον σώσόν με, τόν Σωτήρα Λόγον η κυήσασα.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Ορθρίζοντες βοώμέν σοι Κύριε, Σώσον ημάς, σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν».

Καθείλετε τής πλάνης οχύρωμα, Αθλοφόροι, ταίς αναμοχλεύσεσι, τής καρτερίας πανεύφημοι.

Αιμάτων επιρροαίς ξηράναντες, τής απάτης, τόν βυθόν μακάριοι, πάσαν ψυχήν κατηρδεύσατε.

Λογίων τών ενθέων πληρούμενοι, Αθλοφόροι, τών σοφών ελύσατε, τήν αλογίαν εν Πνεύματι.

Θεοτοκίον

Λυτρούμενος επέφανεν Άχραντε, τούς ανθρώπους, εκ σού ο υπέρθεος, άνθρωπος Κόρη γενόμενος.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Τήν δέησιν, εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ άδη προσήγγισε, καί δέομαι ως Ιωνάς, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Ισχύϊ σου Ιησού νευρούμενοι, εξενεύρισαν εχθρού δυναστείαν, καί δυνατοί, ανεδείχθησαν όντως, δι' ασθενείας σαρκός προσπαλαίοντες, καί ρίψαντες τόν ισχυρόν, οι σεπτοί καί καλλίνικοι Μάρτυρες.

Νενίκηκας, τόν πολυμορφον όφιν, καί τήν τούτου τοίς ποσί σου συντρίψας, ώς αληθώς, κεφαλήν νικηφόρον, τή κορυφή σου διάδημα είληφας, Τερέντιε Μάρτυς Χριστού, τών αγίων Αγγέλων συμμέτοχε.

Ιάματα, η σορός τών Mαρτύρων, αναβλύζει, καί τά πάθη καθαίρει, καί τών ψυχών, αποπλύνει τόν ρύπον, καί τών δαιμόνων βυθίζει τάς φάλαγγας, απάντων δέ τών ευσεβών, τάς καρδίας αρδεύει τή χάριτι.

Θεοτοκίον

Κατάσκιον, προεώρα σε όρος, ο Προφήτης Αββακούμ Θεοτόκε, εκ σού Θεός, υπέρ λόγον προήλθε, σεσαρκωμένος, καί κόσμον διέσωσε, τώ κλύδωνι τής χαλεπής, αμαρτίας δεινώς συνεχόμενον.

Τό Μαρτυρικόν τού Ήχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Ι' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Τερεντίου, Αφρικανού, Μαξίμου, Πομπηϊου καί ετέρων τριάκοντα έξ, έτι δέ καί τών περί τόν μακάριον Ζήνωνα καί Αλέξανδρον καί Θεόδωρον.

Στίχοι

· Έπαθλα ποία τής τομής Τερεντίω;

· Ά μή προσέσχεν όψις, ούς ή καρδία.

· Ίδωμεν ούς τέμνουσιν αθλητάς, όσοι.

· Δεκάς τετραπλή, πρός δέ καί άλλοι μάλα.

· Ασφάραγον δεκάτη γε Τερέντιος εξυπεκάρθη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Οσίας Προφήτιδος Ολδάς.

Στίχοι

· Αφήκεν Ολδά πνεύμα μέλλοντα βλέπον,

· Η Πνεύματος γέμουσα θείου πυθία.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ιακώβου Πρεσβυτέρου, καί Αζά Διακόνου.

Στίχοι

· Τόν Ιάκωβον καί τετμημένον γράφω,

· Καί τής τομής φέροντα μισθόν τό στέφος.

· Τμηθείς ο Χριστού Λευϊτης, Αζά κάραν,

· Χριστού τόν εχθρόν Λευϊαθάν αισχύνει.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Παίδες Εβραίων εν καμίνω, κατεπάτησαν τήν φλόγα θαρσαλέως, καί εις δρόσον τό πύρ, μετέβαλον βοώντες, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας».

Ώτα ευήκοα πρός θείαν, αποπλήρωσιν Χριστού τών προσταγμάτων, κεκτημένοι Σοφοί, εμέλπετε Προθύμως, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Νόμους ενθέους Αθλοφόροι, αντεθήκατε προστάγμασιν ανόμων, κελευόντων Χριστόν αρνείσθαι, ώ βοώμεν, Ευλογητός εί Κύριε ο Θεός εις τούς αιώνας.

Μέλη ποιναίς εκδεδωκότες, απηρνήσασθε τό σώμα δι' αγάπην, τού οφθέντος εν γή, καί σάρκα ειληφότος, ώ μελωδείτε Μάρτυρες, ο Θεός ευλογητός εί.

Άνω τό όμμα διανοίας, ανατείναντες Γενναίοι τάς βασάνους, στερροτάτη ψυχή, ηνέγκατε βοώντες, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ρεύσαντας πάλαι τούς γεννάρχας, παραβάσεως ατόπου πλημμελεία, εν νηδύϊ Χριστόν, αρρεύστως συλλαβούσα, πρός τήν ζωήν ανήγαγες, τήν αρχαίαν Θεοτόκε.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύρρανος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τόν Δημιουργόν, καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τυραννικού πρό βήματος, ο θεόφρων Τερέντιος, σύν Αφρικανώ τε, Μάξιμος Πομπήϊος, ο θείος Μακάριος, καί ο κλεινός θεόδωρος, άμα τή λοιπή τών συμμαρτύρων χορεία, Χριστόν ομολογούσι, τόν Σωτήρα τών όλων, καί τούτου τή αγάπη, γενναίως εναθλούσιν.

Υπέρ Χριστού στρεβλούμενοι, καί βουνεύροις τυπτόμενοι, καί ανηλεώς, οι Αθληταί ξεόμενοι, τριβόλοις κεντούμενοι, καί τοίς θηρσί ριπτούμενοι, καί πυρακτωθείσιν, οβελίσκοις τά στέρνα, φλεγόμενοι εβόων, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ρήμα ζωής προφέροντες, οι καλλίνικοι Μάρτυρες, τεθανατωμένους, εν τή πλάνη έσωσαν, εχθρούς εθανάτωσαν, καί τού Χριστού τόν θάνατον, καί τά φωταυγή εξεικονίζοντες πάθη, βασάνοις πολυτρόποις, τό μακάριον τέλος, εδέξαντο υμνούντες, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ώσπερ κιθάρα εύρυθμος, κρουομένη τώ Πνεύματι, καί τάς διανοίας, τών πιστών ηδύνουσα, τετράριθμος πέφυκε, τών Αθλοφόρων θεία δεκάς, θείον κορυφαίον, κεκτημένη βοώντα, Τερέντιον τόν μέγαν, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, είς πάντας τούς αίωνας.

Θεοτοκίον

Νενεκρωμένην ζώωσον, πεπτωκυίαν ανάστησον, τετραυματισμένην, τήν ψυχήν μου ίασαι, τή λόγχη Πανάμωμε, τή κεντησάση θείαν πλευράν, τού εκ τής γαστρός σου, σαρκωθέντος Σωτήρος, όν Παίδες ευλογούσιν, Iερείς ανυμνούσι, λαοί υπερυψούσιν, είς πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο Ύψιστος, εκών κατήλθε μέχρι καί σώματος, παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Ίαμα βρύει η σορός, τών Μαρτύρων εκ πηγής θείου Πνεύματος, επαρδομένη αεί, προθύμως δεύτε απαρυσώμεθα, σώμα, καρδίαν καί ψυχήν, καθαγιαζόμενοι, καί τόν Σωτήρα Χριστόν, μεγαλύνοντες πιστώς φιλομάρτυρες.

Ως άνθη θεία τού αγρού, ώσπερ ρόδα μυστικά εξηνθήσατε, καί ευωδίας σεπτής, τήν Εκκλησίαν απεπληρώσατε, πλάνην δυσώδη τού εχθρού, μακράν απελαύνοντες, τή θεία χάριτι, Αθλοφόροι τού Χριστού αξιάγαστοι.

Σήμερον Μάξιμον πιστοί, καί Αλέξανδρον ομού καί Θεόδωρον, Ζήνωνα, Πομπήϊον, Αφρικανόν τε καί τόν Τερέντιον, σύν τοις λοιποίς συναθληταίς, πιστώς ευφημήσωμεν, καί μακαρίσωμεν, ανυμνούντες τά αυτών προτερήματα.

Ήγγικε, πρόσεχε ψυχή, η τού Κτίστου τελευταία επέλευσις, οι θρόνοι τίθενται, καί τό κριτήριον ήδη πάρεστιν, ο δέ Κριτής ως αγαθός, βοά, Ετοιμάσθητε, Σπεύσον ούν βόησον, τών Μαρτύρων σου λιταίς Σώτερ σώσόν με.

Θεοτοκίον

Φώτισον πύλη τού φωτός, τήν ψυχήν μου ταίς δειναίς αμαυρότησι, τών παραβάσεων, εσκοτισμένην καί κινδυνεύουσαν, καί τής ημέρας κοινωνόν, τής θείας ανάδειξον, όπως δοξάζω σε, προστασία τών Πιστών ακαταίσχυντε.

Τό Φωταγωγικόν τού Ήχου.

Καί η λοιπή Ακολουθία, καί Απόλυσις.