ΤΗ Η' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων εκ τών Εβδομήκοντα, Ηρωδίωνος, Αγάβου, Ρούφου, Ασυγκρίτου, Φλέγοντος καί Ερμού.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά τού Τριωδίου γ' καί τών Αποστόλων γ'.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Αετοί ως υπόπτεροι, πάσαν γήν διεδράμετε, τά σεπτά διδάγματα, κατασπείροντες, καί τά ζιζάνια τέμνοντες, τής πλάνης εν χάριτι, καί πολύχουν τόν καρπόν, γεωργούντες Πανεύφη μοι, όν κατέχουσι, νοηταί αποθήκαι, εις αιώνας, Γεωργώ τώ aθανάτω, περιφανώς

συντηρούμενον.

Ηρωδίωνα, Άγαβον, καί Ασύγκριτον, Ρούφόν τε, καί Ερμήν καί Φλέγοντα, μακαρίσωμεν, τά τής αμπέλου τυγχάνοντα, κατάκαρπα κλήματα, αποστάζοντα ημίν, γλυκασμόν τόν σωτήριον, τόν ευφραίνοντα, τάς διψώσας καρδίας τών εν πίστει, αληθεί τούτων τήν μνήμην, επιτελούντων τήν εύσημον.

Ουρανοί χρηματίσαντες, υψηλοί τήν διάνοιαν, δόξαν αναγγέλλετε, τού Θεού ημών, τού σαρκωθέντος θελήματι, θεόπται Απόστολοι, οδηγοί τών ευσεβών, Εκκλησίας θεμέλιοι, πύργοι άσειστοι, ευσεβείας λιμένες, απορρήτων, μυστηρίων υπηρέται, φωταγωγοί τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως Θεού Μήτηρ άφθορος, καί αγνή καί πανάμωμος, καί αγιωσύνη πάση ασύγκριτος, τόν εναγή καί ακάθαρτον, καί πάσης αισχρότητος, παρανόμου καί δεινής, ευρετήν εγχειρήσεως, μή απώση με, μή εάσης με όλως απολέσθαι, αλλά ρύσαι τών παθών με, καί επιστρέφοντα σώσόν με.

Η Σταυροθεοτοκίον

Πικροτάτως δακρύουσαν, καί θρηνούσάν σε πάναγνε, ελεήσας ώκτιρεν, ο εκ σπλάγχνων σου, σάρκα λαβών υπέρ έννοιαν, καί δρόσον ενστάξας σοι, επεφώνει ως Υιός, Παύσαι Μήτερ δακρύουσα, εί γάρ πέπονθα, εκουσίως Παρθένε, καί νεκρούμαι, αλλ' εγείρομαι δοξάσαι, τούς σέ σεπτώς μεγαλύνοντας.

Απολυτίκιον Ήχος γ'

Απόστολοι άγιοι πρεσβεύσατε τώ ελεή μονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχη ταίς ψυχαίς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, ο Κανών τών Αποστόλων, καί τά Τριώδια, κατά τήν τάξιν αυτών.

Ο κανών τών Αποστόλων, ού η Ακροστιχίς.

Αποστόλοις πλέξωμεν ένθεον μέλος. Ποίημα Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος γ' Ο Ειρμός

«Ο τά ύδατα πάλαι, νευματι Θείω εις μίαν, συναγωγήν συναθροίσας, καί τεμών θάλασσαν, Ισραηλίτη λαώ, ούτος ο Θεός ημών, δεδοξασμένος υπάρχει, αυτώ μόνω άσωμεν, ότι δεδόξασται».

Αποστόλων Αγίων, τήν παναγίαν συμφώνως, πανηγυρίσωμεν μνήμην, καί αυτούς μέλψωμεν, εν ευφροσύνη ψυχής, τόν γάρ υπεράγιον, καθικετεύουσι Λόγον, ιλασμόν δωρήσασθαι, ημίν καί έλεος.

Πολυθέου μανίας, τήν σηπεδόνα σοβούντες, τού λόγου άλατι θείω, τάς ψυχάς ένδοξοι, τάς μωρανθείσας ποτέ, πάσας υγιώσατε, καί σεσωσμένας τώ Κτίστη, πάντων παρεστήσατε, όθεν δοξάζεσθε.

Ο κλεινός Ηρωδίων, Ρούφος καί Αγαβος, Φλέγων, καί ο Ασύγκριτος άμα, καί Ερμής άσμασι μακαριζέσθωσαν, γνήσιοι γενόμενοι, τού Λυτρωτού ημών φίλοι, καί σοφοί Απόστολοι, καί θείοι κήρυκες.

Θεοτοκίον

Συμπαθής Θεοτόκε, τών Αποστόλων τό κλέος, τών Αθλοφόρων η δόξα, καί πιστών στήριγμα, στήριξον δέομαι, τόν περιτρεπόμενον, ταίς επηρείαις τού πλάνου, νούν μου καί σκοτούμενον, ταίς παραβάσεσιν.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Ο εκ μή όντων τά πάντα παραγαγών, τώ Λόγω κτιζόμενα, τελειούμενα Πνεύματι, Παντοκράτορ Ύψιστε, εν τή αγάπη τή σή στερέωσόν με».

Τής Εκκλησίας γενόμενοι οφθαλμοί, πολλών διηνοίξατε, οφθαλμούς ενοπτρίζεσθαι, κάλλος τό αμήχανον, θεοειδείς Μαθηταί Θεού τού Λόγου.

Οίκος Τριάδος εδείχθης φωτoειδής, Ρούφε παναοίδιμε, καί τώ λόγω τής χάριτος, ναούς κατηδάφισας, καί εδομήσω Κυρίω Εκκλησίας.

Λόγω σου θείω νεώσας Ρούφε σοφέ, καρδίας κατέσπειρας, τά σωτήρια δόγματα, καί πολύχουν άσταχυν, τήν τών σωθέντων, εδρέψω σωτηρίαν.

Θεοτοκίον

Ο κατ' ουσίαν υπάρχων τήν θεϊκήν, απρόσιτος Άχραντε, προσιτός μοι νύν γέγονε, καί σαρκός προσλήμματι, όλως ηνώθη δι' άκραν ευσπλαγχνίαν.

Kάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Ακτίνες νοητού, γεγονότες Ηλίου, φαιδρύνετε τήν γήν, ταίς τών λόγων ακτίσι, καί σκότος ελαύνετε, αγνωσίας εν χάριτι, όθεν σήμερον, εν τή φαιδρά υμών μνήμη, λαμπρυνόμενοι, φωτοειδείς θεηγόροι, υμάς μακαρίζομεν.

Θεοτοκίον

Εγγίζει ο Κριτής, επί θύραις τό τέλος, γρηγόρησον ψυχή, καί εκ βάθους καρδίας, στενάξασα βόησον, τή Μητρί τού Θεού ημών, Ελευθέρωσον, τών φοβερών με βασάνων, καί εν τόπω με, τής αναπαύσεως τάξον, πανάχραντε Δέσποινα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ως είδεν εν Σταυρώ, η Αμνάς σε τόν Άρνα, κρεμάμενον Χριστέ, τών κακούργων εν μέσω εβόα δακρύουσα, καί πικρώς ολολύζουσα, Τέκνον φίλτατον, τί τό ορώμενον ξένον; Μήτερ άνανδρε, ζωή παγκόσμιος τούτο, αντέφης, γνωσθήσεται.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Έθου πρός ημάς, κραταιάν αγάπησιν Κύριε, τόν μονογενή γάρ σου Υιόν, υπέρ ημών εις θάνατον δέδωκας, διό σοι κραυγάζομεν, ευχαριστούντες, Δόξα τή δυνάμει σου».

Ίαμα πιστοίς, διά γλώσσης θείον προσφέροντες, γήν τής ασεβείας πονηράν, καταστροφή Σοφοί παρεδώκατε, καί ωκοδομήσατε, ψυχάς εν πίστει, όθεν μακαρίζεσθε.

Ιθένος διά σού, Ηρωδίων μάκαρ ενδέδυται, πόλις τών Πατρών περιφανώς, πρώτος τόν θρόνον γάρ κατεκόσμησας, θείαις ελλαμπόμενος, φωτοχυσίαις, τού Αγίου Πνεύματος.

Πόλις τών Πατρών, πολιστήν σε μέγαν επλούτησε, μάκαρ Ηρωδίων αληθώς, πρός τήν Σιών τήν άνω μετάγοντα, ταύτην αληθέστατα, όθεν τιμά σε, θείοις μελωδήμασι,

Θεοτοκίον

Λόγω Ιερώ, τού Πατρός τόν Λόγον συνέλαβες, πάσης αλογίας τούς βροτούς, Θεογεννήτορ Κόρη λυτρούμενον, όθεν λόγοις πάντοτε, μεγαλοφώνως, θείοις σε δοξάζομεν.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Επί τής γής ο αόρατος ώφθης, καί τοίς βροτοίς εκών συνανεστράφης, ο ακατάληπτος, πρός σέ ούν ορθρίζοντες, ανυμνούμέν σε Φιλανθρωπε».

Επί τής γής τόν ελθόντα τού σώσαι, τό πλανηθέν, εκηρύξατε Λόγον, θείοι Απόστολοι, καί τής πλάνης άπαντας, τούς ανθρώπους ελυτρώσασθε.

Ξενοπρεπώς προφητείας σοι χάρις, παρά Θεού εξεχύθη πλουσίως, θεόφρον Άγαβε, προφωνείς γάρ δήλωσιν, τών μελλόντων εμφανέστατα.

Ώφθης ποτέ προσημαίνων τώ Παύλω, επιβουλήν καί δεσμά καί κακώσεις, Προφήτα Άγαβε, οπηνίκα χείράς σου, τή εκείνου ζωνη έδησας.

Θεοτοκίον

Μόνη εν γή τοκετόν έσχες ξένον, μόνον ημάς καταλλάσσοντα μόνω, τώ προανάρχω Πατρί, διά τούτο μόνην σε, ως Θεού Μητέρα σέβομεν.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Άβυσσος εσχάτη αμαρτιών, εκύκλωσέ με, καί εκλείπει τό πνεύμά μου, αλλ' εκτείνας Δέσποτα, σόν υψηλόν βραχίονα, ως τόν Πέτρον με, κυβερνήτα διάσωσον».

Έθετο λαμπάδας ως φωταυγείς, υμάς ο Λόγος, οικουμένην φωτίζοντας, καί τό σκότος λύοντας, θεοειδείς Απόστολοι, καί δεικνύοντας, τήν οδόν τήν σωτήριον.

Νέκρωσιν κηρύττων τού απαθούς, νενεκρωμένους, πρός ζωήν προσηγάγετο, ο σοφός Ασύγκριτος, Αποστόλων τό καύχημα, Υρκανίας τε, τό σοφόν περιτείχισμα.

Ευρέ σε Ασύγκριτε ποταμόν, ναμάτων πλήρη, Υρκανία τού Πνεύματος, καί σεπταίς αρδείαις σου, καταρδευθείσα ήνεγκεν, ωραιότατα, τώ Δεσπότη βλαστήματα.

Θεοτοκίον

Νόμου σε ετύπου η κιβωτός, τήν δεξαμένην νόμου θείου τό πλήρωμα, καί σαρκί κυήσασαν, καί μετά τόκον μείνασαν, αειπάρθενον, ώς πρό τόκου Θεόνυμφε.

Συναξάριον

Τή Η' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων εκ τών εβδομήκοντα, Hρωδίωνος, Αγάβου, Ρούφου, Φλέγοντος, Ασυγκρίτου καί Ερμού.

Στίχοι

· Ευαγγελίου τόν καλόν δραμών δρόμον,

· Ηρωδίων κάλλιστον ήρατο στέφος.

· Ψυχήν Αγάβου τού Προφηταποστόλου,

· Ο ψυχοσώστης προσκαλείται Δεσπότης.

· Σβέσας πλάνης φλέγουσαν ο Φλέγων φλόγα,

· Ούς Δαυίδ είπε, πύρ φλέγον, βλέπει Νόας.

· Παύλος καλεί σε, Ρούφ', Απόστολος μέγας.

· Εκλεκτόν όντως, ώ επαίνου αξίου!

· Ασύγκριτον δέ πάς επαινέσει μάλα.

· Τούτον γάρ ησπάσατο Παύλου τό στόμα.

· Ερμή θανόντι τώ μαθητή Κυρίου,

· Ερμώον έμπνουν εκ λόγων αναγλύφω.

· Ογδοάτη μετέβησαν Απόστολοι, αγγελέες τε.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Κελεστίνου Πάπα Ρώμης.

Στίχοι

· Τό χάσμα καί σέ παμμάκαρ, Κελεστίνε,

· Χορού διιστά μή μεμακαρισμένου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Τό πρίν εικόνι τή χρυσή, Περσικώ σεβάσματι, Παίδες ου προσεκύνησαν τρείς, υμνούντες εν μέσω τής καμίνου, Τών πατέρων ο Θεός ευλογητός εί».

Θεμελιώσαντες καλώς, εν πέτρα τής Πίστεως τών εθνών τά πληρώματα, λίθους πάλαι τούς σεβομένους μάτην, κατεφώτισαν σοφώς οι θεηγόροι.

Έφλεξας Φλέγον ιερέ, πυρί θείω άπασαν, τής απάτης τήν άκανθαν, καί καρδίας αθλίως εσβεσμένας, θέρμη Πνεύματος ανήψας αριδήλως.

Οι Μαραθώνος οικισταί, προστάτην σε μέγιστον, καί διδάσκαλον άριστον, καί φωστήρα καί ποδηγέτην σχόντες, Φλέγον ένδοξε, τιμώσί σε απαύστως.

Θεοτοκίον

Νέος Παράδεισος ημίν, ζωής ξύλον άχραντε, κεκτημένος γεγένησαι, ού η βρώσις, τούς βρώσει τεθνηκότας ανεζώωσεν, αγνή Θεογεννήτορ.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Βαβυλωνία κάμινος, τούς Παίδας ουκ έφλεξεν, ουδέ τής θεότητος τό πύρ, τήν Παρθένον διέφθειρε, διό μετά τών Παίδων πιστοί βοήσωμεν, Ευλογείτε, τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Μακαριζέσθω Άγαβος, Φλέγων καί Ασύγκριτος, Ρούφος καί Ερμής ο ευκλεής, καί Ηρωδίων σήμερον, τού Λόγου γεγονότες θείοι Απόστολοι, καί φωστήρες τού κόσμου, καί εθνών διδάσκαλοι.

Ερμής, ο παναοίδιμος, Δαλματίας γέγονε, πάσης οδηγός καί φωτισμός, εν ταύτη γάρ ως ήλιος πολύφωτος επέστη, τελών εξαίσια, καί φωτίζων Καρδίας, αβλεπτούσας πρότερον.

Λόγον ως λύχνον φαίνοντα, Ερμή φέρων ένδοξε, τούς εν τή νυκτί τών δυσχερών, καθημένους εφώτισας, Ιάσεις καί σημεία τελών δέ μέγιστα, εφειλκύσω πρός πίστιν, απίστων τό πλήρωμα.

Τριαδικόν

Οι τήν Τριάδα σέβοντες, Πατέρα δοξάσωμεν, Υιόν προσκυνήσωμεν πιστώς, καί Πνεύμα τό Άγιον, Τρισίν εν χαρακτήρι, μίαν θεότητα ηνωμένην τή φύσει, απλήν αδιαίρετον.

Θεοτοκίον

Σέ Προστασίαν έχομεν, Άχραντε οι δούλοί σου, καί πρός τόν Υιόν σου καί Θεόν, μεσίτιν ακαταίσχυντον, κινδύνων ημάς σώζε, καί πειρασμών σεμνή, ίνα πιστει καί πόθω, αεί σε δοξάζωμεν.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Τήν εν βάτω καί πυρί, προγραφείσαν εν Σινά τώ νομοθέτη Μωσή, καί τό θείον εν γαστρί, αφλέκτως συλλαβούσαν πύρ, τήν ολόφωτον καί άσβεστον λαμπάδα, τήν μόνην Θεοτόκον, εν ύμνοις τιμώντες μεγαλύνομεν».

Ιερώτατον χορόν, συστησώμεθα πιστώς, εν όμονοία ψυχής, μακαρίζοντες θερμώς, Ερμήν καί Ηρωδίωνα, Ρούφον, Άγαβον, Ασύγκριτόν τε τόν μέγαν, καί Φλέγοντα τόν θείον, τού Λόγου αυτόπτας χρηματίσαντας.

Ως ελαίαι μυστικαί, δεδειγμένοι αληθώς, οι θεηγόροι ημών, καθιλάρυναν ψυχάς, καί πρόσωπα εν χάριτι, καί ερρύσαντο αθέου δυναστείας, καί σκότους αγνωσίας, όθεν επαξίως μακαρίζονται.

Στεναγμών ημάς πολλών, καί δουλείας τού εχθρού, καί παλαιού πτερνιστού, ελυτρώσατε σοφοί, τού Λυτρωτού Απόστολοι, καί εδείξατε τάς τρίβους, τάς φερούσας ενθέω πεποιθήσει, πρός τήν Βασιλείαν τήν ουράνιον.

Η εξάφωτος λαμπάς, τών αγίων Μαθητών, ικέτευε εκτενώς, τήν Τρισήλιον αυγήν, φωτίσαι τάς ψυχάς ημών, τών τήν πάμφωτον τελούντων υμών μνήμην, καί ρύσασθαι εκ σκότους, καί τής αιωνίου κατακρίσεως.

Θεοτοκίον

Φλογοφόρος ώς λαβίς, υπεδέξω εν γαστρί, άνθρακα τόν νοητόν, καταφλέγοντα ημών, τά πάθη καί φωτίζοντα, τάς ψυχάς ημών καί λύοντα τό σκότος, τής ειδωλομανίας, άχραντε Παρθένε πολυϋμνητε.

Τό Φωταγωγικόν, τό Ιδιόμελον καί τά λοιπά, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.