ΤΗ ΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Ευτυχίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, Στιχηρά Προσόμοια, τού Τριωδίου γ' καί τού Αγίου γ'.

Ήχος πλ. δ'

Κύριε, ει καί κριτηρίω

Κύριε, σύ εν τώ λειμώνι τής θείας, τρυφής Ευτύχιον ήνθησας, νάμασι τής σής τε σοφίας, τούτον ενθέως κατήρδευσας, καί διά τούτο καρπούς, εξήνθησε τής γνώσεως, ευσεβεία κατευφραίνων, τούς πιστώς σε μεγαλύνοντας.

Κύριε, σύ ο εμβατεύων καρδίας, καί προγινώσκων τά κρύφια, σκεύος προϊδών εκλογής σου, τόν Ιεράρχην Ευτύχιον, τής Εκκλησίας τής σής, ποιμένα εγκατέστησας, διά τούτο ευσεβείας, επί χλόην ταύτην ίθυνεν.

Κύριε, σύ ο τόν σοφόν Ιεράρχην κατακοσμήσας τή χάριτι, καί Ιεραρχίας ποδήρει, καταφαιδρυνας ως εύσπλαγχνος, εν αρεταίς καί ημάς, ευχαίς αυτού καταύγασον, τού υμνείν σε ορθοδόξως, εν αγνεία καί σεμνότητι.

Δόξα... Καί νυν... Θεοτοκίον

Άχραντε, η τόν εν Αγίοις τεκούσα, αναπαυόμενον Κύριον, σύ με μολυνθέντα αθλίως, υπό παθών αποκάθαρον, καί τής αγνείας Οδούς, Οδήγησον πορεύεσθαι, σύ γάρ πάντων εί προστάτις, ακαταίσχυντος τών δούλων σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Κύριε, εί καί εν Σταυρώ τάς παλάμας, εθελουσίως ανέτεινας, αλλά πατρικήν ευδοκίαν, εκπληρών πάθος υφίστασαι, καί γάρ τού σώσαι βροτούς, ελήλυθας ώς εύσπλαγχνος, η πανάμωμος εβόα, Θεοτόκος, ήν δοξάζομεν.

Απολυτίκιον Ήχος δ’

Κανόνα πίστεως καί εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον ανέδειξέ σε τή ποίμνη σου η τών πραγμάτων αλήθεια, Διά τούτο εκτήσω τή ταπεινώσει τά υψηλά, τή πτωχεία τά πλούσια, Πάτερ Ιεράρχα Ευτύχιε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι Κανόνες τού Τριωδίου, κατά τήν τάξιν, καί τού Αγίου

Ο Κανών τού Αγίου, ού η' Ακροστιχίς, άνευ τών Θεοτοκίων.

Τόν θαυματουργόν Ευτύχιον θαυμάσω.

Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ο Ειρμός

«Ως ενηπείρω πεζεύσας ο Ισραήλ, εν αβύσσω ίχνεσι, τόν διώκτην Φαραώ, καθορών ποντούμεμενον, Θεώ, επινίκιον ωδήν, εβόα, άσωμεν».

Ταϊς αρεταίς ευτυχήσας καί λαμπρυνθείς, φωτοβόλοις λάμψεσι, χαρισμάτων τού Θεού, δυστυχίαις ρύσαί με παθών, ταίς πρεσβείαις σου Σοφέ, όπως υμνήσω σε.

Ουρανοφύτευτον κλήμα εν ταίς αυλαίς, τού Θεού εβλάστησας, ευθηνούμενον καρποίς, εναρέτων πράξεων ομού, καί θαυμάτων αληθώς, Πάτερ Ευτύχιε.

Νούν ηγεμόνα ποιήσας τής τών παθών, τυραννίδος Όσιε, κατεκράτησας, διό, απαθείας πτέρυξιν αρθείς, πρός αυτά τά τού Θεού ήχθης σκηνώματα.

Θεοτοκίον

Τόν εαυτής δεξαμένη Δημιουργόν, ώς αυτός ηθέλησεν, εξ ασπόρου σου γαστρός, υπέρ νούν σαρκούμενον Αγνή, τών κτισμάτων αληθώς εδείχθης Δέσποινα.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Ουκ έστιν Άγιος ώς σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών Πιστών σου αγαθέ, καί στερεώσας αυτούς, εν τή πέτρα, τής ομολογίας σου».

Αγίου γέγονας ναός, Πνεύματος θεοφόρε, σεαυτόν εκκαθάρας, τής ιλύος τών παθών, δι' εμμελείας πολλής, lεράρχα, ένδοξε Ευτύχιε.

Υιός ημέρας μετοχή, φρυκτωρίας αϋλου, ανεδείχθης καί φέγγει, ιαμάτων αψευδών, τήν αχλυώδη παθών, απελαύνεις, λώβην Παναοίδιμε.

Μαστούς θηλάσας εκ παιδός, εγκρατείας εις μέτρον, προσευχαίς αενάοις, ηλικίας τού Χριστού, κατήντησας αληθώς, Ιεράρχα, ένδοξε Ευτύχιε.

Ανοίξας στόμα τό σεπτόν, είλκυσας Πάτερ πνεύμα, καί ενέφραξας στόμα, αδικίαν εις αυτό, τό ύψος τής τού Θεού, μελετήσαν, πάνσοφε σαρκώσεως.

Θεοτοκίον

Τού θείου τόκου σου Αγνή, πάσαν φύσεως τάξιν, υπερβαίνει τό θαύμα, Θεόν γάρ υπερφυώς, συνέλαβες εν γαστρί, καί τεκούσα μένεις αειπάρθενος.

Κάθισμα Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Θείαν δύναμιν, ενδεδυμένος, απεγύμνωσας, ισχύν τού πλάνου, θαυματουργών θεοφόρε εξαίσια, απελαθείς δέ αδίκως τής ποίμνης σου, παλινδρομείς εις αυτήν δοξαζόμενος, Πάτερ Όσιε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Θείας φύσεως, ουκ εχωρίσθη, σάρξ γενόμενος, εν τή γαστρί σου, αλλά Θεός ενανθρωπήσας μεμένηκεν, ο μετά τόκον Μητέρα παρθένον σε, ώς πρό τού τόκου φυιλάξας Πανάμωμε, μόνος Κύριος, Αυτόν εκτενώς ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Θείας φύσεως, ου διηρέθης, κάν εκούσιον, υπέστης πάθος, αλλά σαρκί σταυρωθείς Υπεράγαθε, πάσαν κλονείς ως Θεός τήν υφήλιον, η Θεοτόκος εβόα δακρύουσα, ήν υμνήσωμεν ως μόνην Θεού γεννήτριαν, αιτούμενοι λαβείν τό μέγα έλεος.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Χριστός μου δύναμις, Θεός καί Κύριος, η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώς, μέλπει ανακράζουσα, εκ διανοίας καθαράς, εν Κυρίω εορτάζουσα».

Τή αίγλη Πάνσοφε, τής θείας χάριτος, ελλαμπόμενος πάσας αιρετικών, δόξας απημαύρωσας, καί κατεφαίδρυνας λαών, ορθοδόξων τά συστήματα.

Ου κατενάρκωσας, υπέρ τής Πίστεως, διωγμούς υπομένων, καί γάρ αυτόν, είχες συμμαχούντά σοι, τόν βλασφημούμενον Χριστόν Ιεράρχα πανσεβάσμιε.

Υψώσας έστησεν, εν πέτρα Κύριος, τής αυτού αληθείας της σής ψυχής, Πάτερ διαβήματα, καί υπεσκέλισεν εχθρών, επαιρόμενα φρονήματα.

Ρημάτων δύναμις, τών σών ανίσχυρον, εναντίων τό δόγμα καί τήν ισχύν, Πάτερ απειργάσατο, τού Ορθοδόξου δέ λαού, τείχος γέγονε καί στήριγμα.

Θεοτοκίον

Ως όντως άφθεγκτα, καί ακατάληπτα, τά τής σής Θεοτόκε θεοπρεπούς πέφυκε κυήσεως, τοίς επί γής καί ουρανού, αειπάρθενε μυστήρια.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Τώ θείω φέγγει σου αγαθέ, τάς τών ορθριζόντων σοι ψυχάς, πόθω καταύγασον δέομαι, σέ ειδέναι Λόγε Θεού, τόν όντως Θεόν, εκ ζόφου τών πταισμάτων ανακαλούμενος».

Γενναίως φέρων τόν χωρισμόν, ποίμνης τής λαχούσης σοι σοφέ, Πάτερ αδίκως εκβέβλησαι, αύθις δέ πρός ταύτην παλινδρομείς εν χαρά, μεγάλως υπό πάντων ανευφημούμενος.

Ουκ εν αινίγματι καθοράς, δόξαν ήν επόθησας Θεού, εκ βρέφους μάκαρ Ευτύχιε, πρόσωπον δέ μάλλον νυνί πρός πρόσωπον, λυθέντων τών εσόπτρων σαρκός, Πατήρ ημών.

Ναμάτων θείων σου η ψυχή, μάκαρ πληρωθείσα ποταμόν, τή Εκκλησία ανέβλυσεν, όντως διδαγμάτων σοφέ Ευτύχιε, καί ταύτης καταρδεύεις, Πάτερ τάς αύλακας.

Θεοτοκίον

Τούς Θεοτόκον σε εκ ψυχής, Δέσποι να τού κόσμου αγαθή, ομολογούντας διάσωσον, σέ γάρ προστασίαν ακαταμάχητον, κεκτήμεθα, τήν όντως Θεογεννήτριαν.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι, Ανάγαγε, εκ φθοράς την ζωήν μου Πολυέλεε».

Εν σοί κατεσκήνωσεν, η τριάς ώς καθαρώ, τής τών παθών συγχύσεως, καί χαρισμάτων έπλησεν αληθώς, θεόφρον Ευτύχιε, δι' ών άπασαν νόσον εκδιώκεις αεί.

Υψώθης κτησάμενος, εν καρδία αψευδώς, υψοποιόν ταπείνωσιν, καί τών δαιμόνων πάσας τάς μηχανάς, υφ' έν εταπείνωσας, Ιεράρχα Κυρίου παναοίδιμε.

Τού βίου τήν θάλασσαν, ακυμάντως διελθών, πρός τούς λιμένας έφθασας, τής βασιλείας Πάτερ τών ουρανών, Θεώ τά αγώγιμα, τής ψυχής διασώσας αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Η πάναγνος Δέσποινα, η τεκούσα τοίς βροτοίς, τόν κυβερνήτην Κύριον, τών παθών μου τόν άστατον καί δεινόν, κατεύνασον τάραχον, καί γαλήνην παράσχου τή καρδία μου.

Τό Μαρτυρικόν τού Ήχου.

Συναξάριον

Τή ΣΤ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Ευτυχίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Στίχοι

· Ευτύχιον θανόντα τιμών τοίς λόγοις,

· Εμαυτόν αυτός ευτυχέστατον κρίνω.

· Ψυχή Ευτυχίοιο πύλη πόλου οίγεται έκτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων εκατόν είκοσι Μαρτύρων τών εν Περσίδι.

Στίχοι

· Άν εξαριθμής ούς τό πύρ Πέρσας φλέγει,

· Εύροις έχοντας τετράκις τό τρίς δέκα.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής οσίας Πλατωνίδος.

Στίχοι

· Πόλου πλάτη φέρουσι τήν Πλατωνίδα,

· Ταίς αρεταίς λάμψασαν εις τά γής πλάτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων δύο Μαρτύρων τών εν Ασκάλωνι άχρις οσφύος χωσθέντων καί τελειωθέντων.

Στίχοι

· Ανηρότως σοι γή φύει καρπόν, Λόγε.

· Ο καρπός άνδρες, άχρις Οσφύος, δύο.

Ταίς αυτών αγίας πρεσβείας, ο Θεός, ελέησον ημάς. Άμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον ειργάσατο, Άγγελος τοίς οσίοις Παισί, τούς Χαλδαίους δέ καταφλέγον πρόσταγμα Θεού, τον τύραννον έπεισε βοάν, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Χιονώδη τήν ψυχήν Πάτερ κτησάμενος, τών αρετών λευκότητι, εξωμοίωσαι τοίς Αγγέλοις, όθεν σύν αυτοίς χορεύεις γηθόμενος βοών, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ιερείον ώσπερ άμωμον προσήγαγες, σαυτόν εκ βρέφους Όσιε, τώ Δεσπότη σου, ηδονών νεκρώσει αληθώς, διό αγαλλόμενος βοάς, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Οι κρουνοί σου τών δακρύων Πάτερ έσβεσαν, πυρκαϊάν σαρκός ηδονών, καί γεγόνασιν, ιαμάτων δρόσος τοίς πιστώς, κραυγάζουσι πάντοτε Χριστώ, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Σέ πανάμωμε καί Μήτηρ αειπάρθενε, έγνωμεν σωτηρίαν βροτοί, ο γάρ εν κόλποις τού Πατρός αχώριστος Υιός, εκ σού σεσωμάτωται, διό, ευλογημένη γενεαίς γενεών πέφηνας.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Εκ φλογός τοίς Οσίοις δρόσον επήγασας, καί Δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς Χριστέ, μόνω τώ βούλεσθαι, Σέ υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας».

Νυσταγμόν αμελείας αποκρουσάμενος, αρετών εμμελεία Πάτερ ηγρύπνησας, έως τού Θεού, Iακώβ ώφθης σκήνωμα, όν υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

θυρεώ ευσεβείας περισκεπόμενος, καί ώς δίστομον ξίφος αναλαβόμενος, δόγμα τό σεπτόν, πάσας όντως συνέκοψας, τών αιρετιζόντων τάς φάλαγγας θεόφρον.

Αναιμάκτους θυσίας Θεώ προσήγαγες, ταπεινώσει καρδίας, Πάτερ Ευτύχιε θύων διά σέ, τόν τυθέντα ως πρόβατον, όν υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Υφαιρέσει τού χείρονος ανυψούμενος, τοίς αύλοις, Αγγέλοις εξομοιούμενος, έτι τή σαρκί ενδημών εξεδήμησας, έρωτι ασχέτω, πρός όν Χριστόν επόθεις.

Θεοτοκίον

Εν τώ τίκτειν διέδρας ωδίνας Άχραντε, καί τεκούσα Παρθένος πάλιν διέμεινας, άπαντα γάρ δρά, Ιησούς ο Θεάνθρωπος, όν υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Είρμός

«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον όν ου τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκω μένος, όν μεγαλύνοντες, σύν ταίς ουρανίαις Στρατιαίς σέ μακαρίζομεν».

Μικρών τά μέγιστα αντικτώμενος, καί τών φθαρτών τά άφθαρτα καλώς αντωνούμενος, βασιλείαν ασάλευτον έλαβες, τής μη παρεχομένης δόξης επέτυχες, ταίς τών αρετών σου καλλοναίς ωραιζόμενος.

Αγνώς τόν βίον σου διετέλεσας, καί τής αγνής Παρθένου, λάτρις ώφθης Ευτύχιε, Ιεράρχης Θεού αληθέστατος, στύλος Ορθοδοξίας, έρεισμα πίστεως, τείχος τού λαού τού εκλεκτού θεομακάριστε.

Σαρκός τό φρόνημα καθυπέταξας, τώ λογισμώ, καί άσαρκος καθάπερ εν σώματι, επί γής εβίωσας Ευτύχιε, όθεν σύν ασωματοις, θείαις Δυνάμεσι, πάντων τώ Δεσπότη, καί Θεώ χαίρων παρίστασαι.

Ως φώς, ως όρθρος, ως, μέγας ήλιος, τοίς επί γής εξέλαμψας, θεόφρον Ευτύχιε, μεταστάς δέ πάλιν από γής πρός Θεόν, καί τάς φωτοχυσίας τούτου δεχόμενος, πάσιν επιπέμπεις, φωτισμόν τοίς ευφημούσί σε.

Θεοτοκίον

Ρωσθείς δυνάμει τή σή καί χάριτι, σοί τήν ωδήν προθύμως εκ καρδίας ανέθηκα, αλλά ταύτην πρόσδεξαι, Παρθένε αγνή, χάριν αντιδιδούσα, σού τήν πολύφωτον, εκ τών ακηράτων θησαυρών Θεομακάριστε.

Τό Φωταγωγικόν τού Ήχου, τό. Ιδιόμελον τής ημέρας, τό Μαρτυρικόν, καί η Α' Ώρα, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.