ΤΗ Ε' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Κλαυδίου, Διοδώρου, Ουϊκτωρος, Ουϊκτωρίνου, Παππίου, Νικηφόρου καί Σεραπίωνος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Τριωδίου γ' καί τών Αγίων γ'.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Οφθαλμούς εκκεντούμενοι, καί δακτύλους κοπτόμενοι, καί πλευράς ξεόμενοι, καί κρεμάμενοι, καί τά οστά συντριβόμενοι, καί ξίφει τεμνόμενοι, μεληδόν καί κεφαλήν, τού δολίου συντρίψαντες, ουκ ηρνήσασθε, τόν Σωτήρα τών όλων, ου ξοάνοις, επεθύσατε αλόγως, Μεγαλομαρτυρες ένδοξοι.

Σύν Κλαυδίω τιμήσωμεν, Νικηφόρον τόν ένδοξον, τόν σεπτόν Διόδωρον καί Ουϊκτωρα, Ουϊκτωρίνον Παππίαν τε, καί τόν Σεραπίωνα, τόν επτάριθμον χορόν, τό πανάγιον άθροισμα, τήν ολόκληρον, εκκλησίαν, τόν δήμον τόν απάσας, τών δαιμόνων μυριάδας, ξίφει ανδρείας συγκόψαντα.

Οι τό πάθος τό άγιον, τού Χριστού μιμησάμενοι, καί τή θεία χάριτι φυγαδεύοντες, πάθη ψυχής τε καί σώματος, οι στύλοι οι άσειστοι, οι φωστήρες τών πιστών, οι τόν δόλιον κτείναντες, οι πανεύδιοι, τών εν ζάλη λιμένες, οι τά άνω κατοικούντες επαξίως, μεγαλυνέσθωσαν Μάρτυρες.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν σκηνήν τήν αμόλυντον, τήν νεφέλην τήν έμψυχον, τόν ναόν τόν άγιον, τού Θεού ημών, τήν αδιάβατον γέφυραν, τήν στάμνον, τήν πάγχρυσον, τήν αγίαν κιβωτόν, τήν μετάρσιον κλίμακα, τό ευρύχωρον, τού Δεσπότου χωρίον, τήν Παρθένον, καί Μητέρα τού Κυρίου, περιφανώς μακαρίσωμεν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν αμνόν καί Ποιμένα σε, επί ξύλου ως έβλεψεν, η Αμνάς η τέξασα, επωδύρετο, καί μητρικώς σοι εφθέγγετο, Υιέ ποθεινότατε, πώς εν ξύλω τού Σταυρού, ανηρτήθης μακρόθυμε; πώς τάς χειράς σου, καί τούς πόδας σου Λόγε, προσηλώθης, υπ' ανόμων καί τό αίμα, τό σόν εξέχεας Δέσποτα;

Απολυτίκιον

Ήχος δ’ Ταχύ προκατάλαβε

Οι μάρτυρές σου Κύριε, εν τή αθλήσει αυτών, στεφάνους εκομίσαντο τής αφθαρσίας εκ σού τού Θεού ημών, σχόντες γάρ τήν ισχύν σου τούς τυράννους καθείλον, έθραυσαν καί δαιμόνων τά ανίσχυρα θράση, αυτών ταίς ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν οι Κανόνες τών Αγίων καί τού Τριωδίου εις τήν τάξιν αυτών.

Ο Κανών τών Αγίων, ού η Ακροστιχίς,

Τήν επτάριθμον Μαρτύρων Τιμώ χάριν.

Ποίημα Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος δ' Ο Ειρμός

«Θαλάσσης, τό Ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερήμω ετροπώσατο».

Τόν δρόμον, τόν ιερόν τελέσαντες, Άγιοι Μάρτυρες, στεφηφορούντες θρόνω τού Θεού, μετά δόξης παρίστασθε, φωτιστικαίς τού Πνεύματος, κόσμον ακτίσι καταυγάζοντες.

Η θεία, τών Αθλητών επτάριθμος, χορεία σήμερον, μεγαλυνέσθω, θείαις καλλοναίς, ιερώς εξαστράπτουσα, καί ασωμάτοις τάξεσιν, εν ουρανοίς νύν συγχρορεύουσα.

Νομίμως τό Mαρτυρίου στάδιον, διαδραμόντες Σοφοί, καί αικισμών παντοίων προσβολάς, ενεγκόντες, στερρότατα, τήν κληρουχίαν χαίροντες, τήν αιωνίζουσαν ειλήφατε.

Θεοτοκίον

Εν χρόνω, ο έξω χρόνων Κύριος, εκ σού σαρκούμενος, τά τών βροτών διέλυσεν Αγνή, πολυχρόνια πταίσματα, Όν εκτενώς ικέτευε, τού οικτειρήσαι τάς ψυχάς ημών.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή, καί στερέωμα».

Παντοίοις διά Χριστόν, προσομιλούντες αικισμοίς Άγιοι, υπέρ χρυσόν χάριτι, Πνεύματος Αγίου ηστράψατε.

Τού νώτου σου συντριβήν, Ουϊκτωρίνε, οφθαλμών στέρησιν, καί τών χειρών ένδοξε, Μάρτυς καί ποδών εκαρτέρησας.

Αγάπη τή εις Χριστόν, προσδεδεμένοι Αθληταί ένδοξοι, τού σκολιού δράκοντος, πάσας μηχανάς διελύσατε.

Θεοτοκίον

Ρυόμενον τούς βροτούς, αιχμαλωσίας νοητής τέτοκας, τόν τού παντός Κύριον, άχραντε Παρθένε πανύμνητε.

Κάθισμα Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Τούς πολυτρόπους αικισμούς ενεγκόντες, εν απτοήτω λογισμώ Αθλοφόροι, υπέρ ηλίου λάμπε τε φαιδρότητα, όθεν τήν φαιδράν υμών, εορτάζομεν μνήμην, πίστει ικετεύοντες, ταίς υμών μεσιτείαις, αμαρτημάτων λύτρωσιν λαβείν, καί αιωνίων καλών τήν απόλαυσιν.

Θεοτοκίον

Τών δωρεών σου τών σεπτών απολαύοντες, ου σιωπήσομεν υμνείν Θεοτόκε, τά σά ελέη πάντοτε οι δούλοί σου, κράζοντες καί λέγοντες, Παναγία Παρθένε, πάντας εξελού ημάς, εξ εχθρών αοράτων, καί αναγκών καί πάσης απειλής, σύ γάρ υπάρχεις ημών η αντίληψις.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ου φέρω βλέπειν σε Σταυρώ τεταμένον, Μήτηρ η σή Παμβασιλεύ ανεβόα, όν υπέρ φύσιν τέτοκα Υιόν καί Θεόν, οίδα γάρ σου Δέσποτα, τό φιλάνθρωπον οίδα, όπως πάσχεις ένεκα, τής βροτών σωτηρίας, αλλ' ούν ου σθένω Τέκνον μητρικάς, φέρειν οδύνας, Σταυρώ καθορώσά σε.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Επαρθέντα σε ιδούσα η Εκκλησία, επί Σταυρού τόν Ήλιον τής δικαιοσύνης, έστη εν τή τάξει αυτής, εικότως κραυγάζουσα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Ιοβόλον απερράπισας πονηρίαν, τού δυσμενούς εν χάριτι, Ούϊκτωρ θεόφρον, γλώσσαν αφαιρούμενος, πλευράς τε ξεόμενος, καί μαρτυρικώς κλεϊζόμενος.

θυρεώ τής ευσεβείας εμπεφραγμένος, τήν συντριβήν τού σώματος, Μάρτυς Νικηφόρε, σταθερώς υπήνεγκας, βοών τώ Δεσπότη σου, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Μεγαλύνων τόν τών όλων Θεόν προθύμως, Κλαύδιος ο πανάριστος, χείράς τε καί πόδας, αφαιρείται θλώμενος, τυράννου ώμότητι, λίθοις σιαγόνας γηθόμενος.

Ουκ επτήξατε Πανεύφημοι τρικυμίας, πολυειδείς κολάσεων, ου θάνατον δόξης, αιωνίου πρόξενον, εν πίστει κραυγάζοντες, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Νοερώς σε ο Προφήτης προεθεώρει, όρος Σεμνή κατάσκιον, εξ ού ο Δεσπότης, αληθώς επέφανε, σαρκός ομοιώματι, σώζων εκ φθοράς το ανθρώπινον.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Σύ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επι στρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Μεγάλοις αικισμοίς, ομιλήσας Διόδωρε, υπέφερες οβελίσκων, πυρακτώσεις, προθύμως, ανθράκων τε κατάφλεξιν.

Ασάλευτον τόν νούν, Σεραπίων διέμεινας, κρεμάμενος καί βασάνοις, ομιλών πολυτρόποις, καί ξίφει τελειούμενος.

Ρομφαίας τού εχθρού, ώ Παππία απήμβλυνας, ξεόμενος καί τοίς ήλοις, καθηλούμενος Μάρτυς, καί ύδασι ποντούμενος.

Θεοτοκίον

Τήν πτώσιν τών βροτών, επηνώρθωσας Δέσποινα, κυήσασα, Θεόν Λόγον, τόν τούς Κατερραγμένους επανορθούν δυνάμενoν.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Υμνείσθω, Σεραπίων καί θείος Διόδωρος, Ουϊκτωρίνoς, Παππίας, Νικηφόρος, Κλαύδιος καί Ουϊκτωρ, ώς τήν πλάνην, τού δολίου τελείως νικήσαντες.

Ρομφαίαι, στομωθείσαι ωράθητε Πνεύματι, καί διεκόψατε πάσας, τού εχθρού τάς φάλαγγας, Αθλοφόροι, ουρανίου, βασιλείας καλών απολαύοντες.

Ω θαύμα! πώς εις όλμον βληθέντες εθλάσθητε, καθάπερ σίτος Ουϊκτωρ, καί Ουϊκτωρίνε τή συντριβή τε, τών οστέων, τάς παγίδας εχθρού συνετρίψατε!

Θεοτοκίον

Νεύρωσον, τής ψυχής μου τόν τόνον Πανάμωμε, τή συνεχεί αμελεία, καί τή αμαρτία κεχαυνωμένον, ίνα πίστει, καί προθυμία μέλπω σε πάντοτε.

Τό Μαρτυρικόν του Ήχου.

Συναξάριον

Τή Ε' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Κλαυδίου, Διοδώρου, Ουϊκτωρος Ουϊκτωρίνου, Παππίου, Σεραπίωνος καί Νικηφόρου.

Στίχοι

· Σπεύδεις οκλάζων, Κλαύδιε, πρός σόν γόνυ,

· Τομή κεφαλής, πρός Θεού δραμεϊν γόνυ.

· Πέμπτη Κλαυδίου κεφαλήν τάμε χείρ φονόεσσα.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής οσίας Μητρός ημων Θεοδώρας τής εν Θεσσαλονίκη.

Στίχοι

· Θεσσαλονίκη, σχούσα καλά μυρία,

· Καί Θεοδώραν πλούτον άσυλον φέρεις.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Θεοδώρας καί Διδύμου.

Στίχοι

· Σύν τή συνάθλω, Δίδυμε, τμηθείς φλέγη,

· Φέρων σύν αυτή δίδυμον τιμωρίαν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Mάρτυρος θέρμου.

Στίχοι

· Θέρμην έρωτος ενθέου θέρμος φέρων,

· Θέρμην πυρός φλέγοντος ως ψύξιν κρίνει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων γυναικών κυρίας καί δούλης.

Στίχοι

· Εχρήν έπεσθαι κυρία τήν δουλίδα,

· Εκ γής ιούση πρός Θεόν διά ξίφους.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Πομπηϊου.

Στίχοι

· Ως ζών πρόβατον Πομπήϊε Κυρίου,

· Χέεις, αμελχθείς αυχένα ξίφει, γάλα.

Τή αυτή ημέρα, ό Άγιος Ζήνων πίσσαν χρισθείς, καί εις πύρ' βληθείς, καί δόρατι ένδον τής πυράς τρωθείς, τελειούται.

Στίχοι

· Άθλος τριπλούς Ζήνωνι, πίσσα, πύρ, δόρυ.

· Οίμαι, δι' ήν έπασχε ταύτα Τριάδα.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Μαξίμου καί Τερεντίου.

Στίχοι

· Ίσου μετέσχον καί στέφους, ως καί τέλους,

· Τερέντιος, Μάξιμος, οίς τομή τέλος.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων πέντε Μαρτύρων νεανίδων τών από Λέσβου.

Στίχοι

· Άθληφόρους τίθησι Λεσβίας κόρας,

· Μίαν, δύο, τρείς, τέσσαρας πέντε, ξίφος.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Εν τή καμίνω, Aβραμιαί οι παίδες τή Περσική, πόθω ευσεβείας μάλλον ή τή φλογί, πυρπολούμενοι εκραύγαζον, Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε».

Ταθείς Ουϊκτωρ, τάς πλευράς κατεξάνθης πανένδοξε, όλμω συνθλασθείς, καί γλώτταν δέ εκτμηθείς, αναμέλπων τετελείωσαι, Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Ισχύϊ Μάρτυς, τού θείου Πνεύματος Κλαύδιε, νώτου καί κοιλίας μάστιγας υποστάς, σιαγόνας συντριβόμενος, χείρας καί πόδας τε, προσαφηρέθης, υμνών τόν Κύριον.

Μεγαλοφρόνως, ώ Νικηφόρε δακτύλων στέρησιν, όντως υπομείνας Μάρτυς νεανικώς, συντριβήν τε παντός σώματος, νίκης διάδημα, φερωνυμία σύ αναδέδησαι.

Θεοτοκίον

Ως τού Υψίστου, θρόνον Παρθένε υψηλότατον, πάντες, καί χρυσήν λυχνίαν καί κιβωτόν, αγιάσματος υμνούμέν σε, Ευλογημένη σύ εν γυναιξί, βοώντες Πανάμωμε.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Χείρας ανυψούντες πρός Θεόν, θεομακάριστοι, σώζειν δυνάμενον, πόνους στρεβλώσεων φέροντες, πολυτρόπων υπεμείνατε, καί νικηφόροι πρός αυτόν βοώντες ήρθητε, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ανυμνολογήσωμεν πιστοί, Παππίαν σήμερον, καί Σεραπίωνα, καί τόν Διόδωρον, Κλαύδιον, Νικηφόρον καί Ουϊκτωρα, Ουϊκτωρίνόν τε ομού, Χριστού τούς Μάρτυρας, μελωδούντες, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ρεύσαντα τά αίματα υμών, Μεγαλομάρτυρες, τήν γήν ηγίασαν, τής απιστίας δέ έστησαν, θεία χάριτι τά ρεύματα, καί τών βοώντων τάς ψυχάς πλουσίως ήρδευσαν, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Τριαδικόν

Ιερολογίαις Ιεραίς, Πατέρα άναρχον, Υιόν συναναρχον, καί Πνεύμα Άγιον μέλψωμεν, ομοδύναμον θεότητα, ομοβασίλειον ζωήν, καί ανακράξωμεν, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Νοός ο φρικτός σου τοκετός, νικά κατάληψιν, Θεοχαρίτωτε, Θεός γάρ πέφυκεν άναρχος, χρονικήν αρχήν δεξάμενος, διά τό σώσαι τούς πιστώς αυτώ κραυγάζοντας, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ωδή θ' Ο Eιρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας ψύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Ίχνεσι σεπτών παθημάτων, ακολουθούντες, Αθλοφόροι, πάσαν υπεμείνατε πείραν, κολαστηρίων στερρώ φρονήματι καί ευκλεώς τεθνήξαντες, εις τούς αιώνας μακαρίζεσθε.

Ώσπερ προσφορά καί θυσία, ευωδεστάτη προσαχθέντες, τή επουρανίω τραπέζη, τών πρωτοτόκων κατεφαιδρύνατε, τήν Εκκλησίαν Μάρτυρες, υπέρ τόν ήλιον εκλάμποντες.

Σήμερον πιστοί συνελθόντες, Ουϊκτωρίνον τόν γενναίον, Κλαύδιον, Παππίαν τε θείον, Διόδωρόν τε καί Σεραπίωνα, καί τόν σοφόν Ουϊκτωρα, καί Νικηφόρον μακαρίσωμεν.

Η πλησιφαής υμών μνήμη, εξανατείλασα φωτίζει, πάσαν τού Χριστού Εκκλησίαν, σεπτοί οπλίται, εν ή πρεσβεύσατε, αμαρτημάτων άφεσιν, ημίν δοθήναι αξιάγαστοι.

Θεοτοκίον

Φέρουσα Χριστόν εν αγκάλαις, σάρκα θνητήν εκ σού λαβόντα, τούτον εκδυσώπει Παρθένε, αθανασίας τυχείν Πανάμωμε, τούς σέ πιστώς γεραίροντας, καί Θεοτόκον μεγαλύνοντας.

Τό Φωταγωγικόν, τό Ιδιόμελον, καί η Α' Ώρα, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.