ΤΗ Γ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί Ομολογητού Νικήτα, Ηγουμένου τής Μονής τού Μηδικίου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά τού Τριωδίου γ' καί τού Οσίου Προσόμοια γ'.

Ήχος β'

Ότε, εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Λόγω, κυβερνώμενος ψυχών, θείος οικονόμος εδείχθης, μυσταγωγός τε πιστός, σπέρματα σωτήρια καταβαλλόμενος, καί θερίζων τόν άσταχυν, πολύχουν θεόφρον, τούτον τώ Δεσπότη σου, φέρεις γηθόμενος, ώ νύν παριστάμενος μάκαρ, μέμνησο τής ποίμνης σου ταύτης, τής αεί τιμώσης σε θεόπνευστε.

Πράος, πεφυκώς καί προσηνής, τής Ορθοδοξίας τώ ζήλω, ώφθης μαχόμενος, πίστιν γάρ ώς θώρακα περιβαλλόμενος, καί ώς δόρυ εγκράτειαν, Νικήτα θεόφρον, άπασαν τήν βλάσφημον, αίρεσιν ήλεγξας, θείαν, τού Σωτήρος εικόνα, σέβων καί τιμών θεοφόρε, όροις πατρικοίς σαφώς επόμενος.

Ότε, εξορίαις σε πικραίς, καί σκοτεινοτάτοις εν τόποις, ο σκοτεινότατος, τύραννος κατέκλεισε θηρών ωμότητι, Παραδείσου τήν οίκησιν, εν νώ περιφέρων, χαίρων τε τώ πνεύματι, Πάτερ υπέμεινας, ού νύν, τήν ευπρέπειαν βλέπειν, όντως κατηξίωσαι μάκαρ, τά τών πόνων έπαθλα δρεπόμενος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Στένω, εκ βαθέων τής ψυχής, όταν εννοήσω μου Κόρη, τά πλημμελήματα, τύπτω δέ τό στήθός μου, κράζων τό, Ήμαρτον, καί προσπίπτω σοι Δέσποινα, ζητών μεταγνώναι, πάλιν δέ ηλίθιος ών, περιπείρομαι Οίμοι τή κακή συνηθεία, Ταύτης ούν με λύτρωσαι τάχει, καί πρός σωτηρίαν καθοδήγησον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σκότος, ένεδύσατο ποτέ, ήλιος όρών σε εν ξύλω, Σώτερ κρεμάμενον, έφριξαν δέ κάτωθι τά καταχθόνια, καί νεκροί εξανέστησαν, ερράγησαν πέτραι, καί τά επουράνια πάντα εξέστησαν, σού δέ τώ Σταυρώ παρεστώσα, έκλαιεν η άχραντος Κόρη, ανυμνολογούσά σε φιλάνθρωπε.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ’

Ορθοδοξίας οδηγέ, ευσεβείας διδάσκαλε καί σεμνότητος, τής οικουμένης ο φωστήρ, τών μοναζόντων θεόπνευστον εγκαλλώπισμα, Νικήτα σοφέ ταίς διδαχαίς σου πάντας εφώτισας, λύρα τού Πνεύματος, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η Στιχολογία, ώς σύνηθες. Οι Κανόνες τής ημέρας, καί τού Αγίου.

Ο Κανωντού Αγίου, ού η Ακροστιχίς (άνευ τών Θεοτοκίων).

Τόν σόν γεραίρω παμφαή βίον Πάτερ.

Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος β' Ο Ειρμός

«Εν βυθώ κατέστρωσε ποτέ, τήν Φαραωνίτιδα πανστρατιάν, η υπέροπλος δύναμις, σαρκωθείς ο Λόγος δέ, τήν παμμόχθηρον αμαρτίαν εξήλειψεν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

Τώ φωτί τής θείας αστραπής, Πάτερ αυγαζόμενος, σού τήν ζωήν τώ Θεώ καθιέρωσας, εκ παιδός ελόμενoς, παρθενίας τήν φωσφόρον λαμπρότητα, δι' ής ωμοιώθης, τή τών Ασωμάτων καθαρότητι.

Οδηγώ τώ θείω καί σεπτώ, Πνεύματι χρησάμενος, θεοειδεί τών μοναζόντων σχήματι, καθαρώς ωμίλησας, καί διέμεινας πολυφώτω πυρσούμενος, αίγλη θεοφόρε, βίον καθαρώτατον κτησάμενος.

Νευρωθείς δυνάμει τού Σταυρού, πάθη κατεμάρανας, τά τής σαρκός, καί τόν νούν κατελάμπρυνας, ώ Νικήτα πάνσοφε, τή μελέτη τών διδαγμάτων τού Πνεύματος, θείας θεωρίας, πλούτον αδαπάνητον καρπούμενος.

Σωφροσύνη μάκαρ λαμπρυνθείς, καί τή καθαρότητι, πρός ιεράν ανηνέχθης ακρότητα, τής ιερωσύνης γάρ, λαμπροτάτω κατεκοσμήθης ενδύματι, θείων μυστηρίων, Όσιε μεσίτης γνωριζόμενος.

Θεοτοκίον

Υπερτέρα πέφηνας Αγνή, πάσης αοράτου τε, καί ορατής Αειπάρθενε κτίσεως, τόν γάρ Κτίστην τέτοκας, ώς ηυδόκησε σαρκωθήναι εν μήτρα σου, Ώ σύν παρρησία, πρέσβευε σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Εξήωθησεν η έρημος, ωσεί κρίνον Κύριε, η τών εθνών στειρεύουσα, Εκκλησία τή παρουσία σου, εν ή εστερεώθη η καρδία μου».

Ουράνιον κτησάμενος, πολιτείαν ένδοξε, φωτοειδής καί έκλαμπρος, ευσεβείας φωστήρ γεγένησαι, διαπρέπων εωθέοις σου χαρίσμασι.

Νεκρώσας τά φρονήματα, τής σαρκός σου πάνσοφε, δι' αρετής εζώωσας, θεοφρόνως ψυχής τό έωθεον, καί ζωής τής αφθάρτου κατηξίωσαι.

Γηθόμενος διήνυσας, σού τόν βίον Όσιε, πεποικιλμένος κάλλεσι, καί ωραίοις πλουτών χαρίσμασιν, εν οίς εστερεώθη η καρδία σου.

Εξέλαμψας ώς ήλιος, μοναζόντων τάγμασι, ταίς αρεταίς κοσμούμενος, ώ Νικήτα θεόφρον Όσιε, διό σε γεγηθότες μακαρίζομεν.

Θεοτοκίον

Ως Μήτηρ κεκτημένη σύ, παρρησίαν Δέσποινα, πρός τόν Υιόν σου αίτησαι, επαμύναι λαώ καί ποίμνη σου, τών ανόμων δέ θραύσαι τά φρυάγματα.

Κάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Ηυλίσθης εν όρεσι, τής ησυχίας σοφέ, ετράφης εν πόλεσι, τής εγκρατείας σαφώς, υψώθης αμφοτέρωθεν, έλιπες χαμαιζήλου, ηδονής πολιτείαν, έφθασας ουρανίου, τήν μονήν κατοικίας, εν ή καθικετεύεις υπέρ ημών τόν Θεόν.

Θεοτοκίον

Πολλοίς πλημμελήμασιν, εγώ ο άσωτος, τόν νούν σκοτιζόμενος, επιβοώμαι τήν σήν, βεβαίαν αντίληψιν, Φώτισον Θεοτόκε, τής ψυχής μου τάς κόρας, λάμψον μοι μετανοίας, τό λαμπρότατον φέγγος, καί ένδυσόν με όπλα τού φωτός Πανάμωμε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρώ σε υψούμενον, ώς εθεάσατο, η άμωμος Μήτηρ σου, Λόγε Θεού μητρικώς, θρηνούσα εφθέγγετο, Τί τό καινόν καί ξένον, τούτο θαύμα Υιέ μου; πώς η ζωή τών όλων, ομιλείς τώ θανάτω; ζωώσαι τούς τεθνεώτας θέλων ως εύσπλαγχνος.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Ελήλυθας, εκ Παρθένου ού πρέσβυς, ουκ Άγγελος, αλλ' αυτός ο Κύριος, σεσαρκωμένος, καί έσωσας, όλον με τόν άνθρωπον, διό κραυγάζω σοι, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Ριζοτόμος, τών παθών θεοφόρε δεικνύμενος, ψυχής καθαρότητι, τών θεομάχων ανέσπασας, άπασαν ψυχόλεθρον, Ιερομύστα απάτην πανσεβάσμιε.

Αράμενος, τόν τής νίκης πανόλβιε στέφανον, σκηναίς ουρανίοις νύν, επαναπαύη μακάριε, πάθη τιναξάμενος, καί τήν απάθειαν Πάτερ ενδυσάμενος.

Ιερείον, ώσπερ άμωμον Πάτερ τόν βίον σου, Χριστώ προσενήνοχας, θείας αγάπης ανάπλεων, καί τώ τής ασκήσεως, ωραϊζόμενον κάλλει παμμακάριστε.

Ρητορείας, ψυχοφθόρου Παμμάκαρ αιρέσεως, τρανώς εξεφαύλισας, Χριστού τιμών θείαν μόρφωσιν, καί τής Θεομήτορος, καί τών Αγίων απάντων Ιερώτατε.

Θεοτοκίον

Σέ λιμένα, σωτηρίας καί τείχος ακράδαντον, Θεοτόκε Δέσποινα, πάντες πιστοί επιστάμεθα, σύ γάρ ταίς πρεσβείαις σου, εκ τών κινδύνων λυτρούσαι τάς ψυχάς ημών.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Μεσίτης Θεού, καί ανθρώπων γέγονας, Χριστέ ο Θεός, διά σού γάρ Δέσποτα, τήν πρός τόν αρχίφωτον Πατέρα σου, εκ νυκτός αγνωσίας, προσαγωγήν εσχήκαμεν».

Ως πράος εν γή, τών πραέων ώκησας, Νικήτα σοφέ, μαχητής γενόμενος, υπέρ αληθείας παναοίδιμε, καί τής ομολογίας, στέφει λαμπρώς κοσμούμενος.

Πρός ένθεον φώς, νύν μετέστης Όσιε, φωτός γεγονώς, υιός ενδιάθετος, εν αγαλλιάσει καί τερπνότητι, σύν χοροίς τών Αγγέλων, χαρμονικώς γηθόμενος.

Αφράστου τρυφής, Παραδείσου γέγονας νύν μέτοχος, λιμήν γάρ πανεύδιος, τοίς χειμαζομένοις αναδέδειξαι, καί λιμώττουσι μάκαρ, διατροφεύς γεγένησαι,

Θεοτοκίον

Δυσώπει τόν σόν, Υιόν καί Κύριον Παρθένε αγνή, αιχμαλώτοις λύτρωσιν, τοίς εξ εναντίας περιστάσεως, επί σοί πεποιθόσιν, ειρηνικήν δωρήσασθαι.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Μακαρίων ελπίδων επέτυχες, Πάτερ παμμακάριστε, μακαριότητος, δεσποτικής γενόμενος, κληρονόμος καί θείας ελλάμψεως.

Φωτοφόρους λαμπάδας κατέχων διπλάς, τής Ομολογίας σου, καί τής ασκήσεως, εις ουρανούς εχώρησας, θεοφόρε Νικήτα πανάριστε.

Απολαύων αλήκτου καί θείας τρυφής, εν επουρανίοις νύν Πάτερ σκηνώμασιν, υπέρ ημών δυσώπησον, τόν τών όλων Δεσπότην καί Κύριον.

Θεοτοκίον

Απειράνδρως Παρθένε εκύησας, καί διαιωνίζεις παρθένος εμφαίνουσα, τής αληθούς θεότητος, τού Υιού καί Θεού σου τά σύμβολα.

Τό Μαρτυρικόν τού Ήχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Γ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Νικήτα τού Ομολογητού, Ήγουμένου τής Μονής τού Μηδικίου.

Στίχοι

· Ρυσθείς βίου Νικήτας, ως στρουθός πάγης,

· Πτεροίς νοητοίς ίπταται πρός τόν πόλον.

· Νικήταν καλέουσι τρίτη επί δώρα θεοίο.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού οσίου Πατρός ημών Ιωσήφ τού Υμνoγράφου.

Στίχοι

· Ζώντος Θεού σύ θείος υμνητής Πάτερ,

· Εγώ δέ σού θανόντος uμνητής νέος.

Tή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Ελπιδηφόρου.

Στίχοι

· Ξίφους αληθής μάρτυς Ελπιδηφόρος,

· Θεόν φέρει άψευστον ευελπιστίαν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Δίου.

Στίχοι

· Βαλών κεράμω δυσσεβής Δίου κάραν,

· Ως σκεύος αυτήν συντρίβει κεραμέως.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Βυθονίου.

Στίχοι

· Ο Βυθόνιος εις βυθόν βεβλημένος,

· Τήν κλήσιν εύρεν εις προφητείαν τέλους.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Γαλύκου.

Στίχοι

· Δηχθείς οδούσι Γάλυκος τών θηρίων.

· Θηρός νοητού τούς οδόντας συντρίβει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ιλλυριού, τού εν τώ όρει τού Μυρσιώνος.

Στίχοι

· Εκ Μυρσιώνος, Ιλλυριέ, πρός πόλον,

· ουχ ως ο Χριστός εξ Ελαιώνος φέρη.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Αντίθεον πρόσταγμα παρανομούντος, τυράννου μετάρσιον, τήν φλόγα ανερρίπισε, Χριστός δέ εφήπλωσε θεοσεβέσι Παισί, δρόσον τήν τού Πνεύματος, ο ών ευλογημένος καί υπερένδοξος».

Η σή επιείκεια διαφερόντως, εις χούν εταπείνωσε τυράννου τήν ωμότητα, συντόνοις δεήσεσι τούτον νεκρώσασα, οίδε γάρ τό θέλημα ποιείν τών φοβουμένων αυτόν ο Κύριος.

Βροντή τών δογμάτων σου, καί η φωσφόρος, αστραπή τού βίου σου, τόν κόσμον κατεφαίδρυνε, πιστούς καταυγάζουσα θεοφεγγέσι πυρσοίς, λόγοις τε καί πράξεσι φαιδραίς, Ιερομύστα θεομακάριστε.

Ισχύι νευρούμενος τού Παρακλήτου, δαιμόνων τάς φάλαγγας καί βρόχους τών αιρέσεων, θεόφρον διέφυγες καί πρός ουράνιον, ύψος ανελήλυθας, χοροίς τών Ασωμάτων νύν αυλιζόμενος.

Θεοτοκίον

Αγίων Αγίαν σε κατανοούμεν, ώς μόνην κυήσασαν, Θεόν τόν αναλλοίωτον, Παρθένε αμόλυντε, Μήτηρ ανύμφευτε, πάσι γάρ επήγασας πιστοίς, τήν αφθαρσίαν τώ θείω τόκω σου.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Κάμινος ποτέ, πυρός εν Βαβυλώνι, τάς ενεργείας διεμέριζε, τώ θείω προστάγματι, τούς Χαλδαίους Καταφλέγουσα, τούς δέ Πιστούς δροσίζουσα, κράζοντας, Ευλογείτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον».

Όλην υπερβάς, τήν αίσθησιν Τρισμάκαρ, τώ νοητώ νύν προσωμίλησας, φωτί πανσεβάσμιε, θεοπτίας αξιούμενος, καί φωτισμού πληρούμενος, κράζων, Υπερυψούτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον.

Νέκρωσιν παθών, σαφώς ενδεδυμένος, πρός ζωηφόρον επεδήμησας, χορείαν Πανόλβιε, ευσεβεία πυρπολούμενος, καί αρεταίς λαμπόμενος, κράζων, Υπερυψούτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον.

Πάσαν αρετήν, εκ βρέφους εξασκήσας, επί τώ τέλει τών αγώνων σου, στεφάνω κοσμούμενος, τών χαρίτων αναδέδειξαι, καί τό βραβείον είληφας, ψάλλων, Υπερυψούτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον.

Ανωθεν ημάς, νύν εποπτεύεις Πάτερ, τώ σώ Δεσπότη παριστάμενος, Νικήτα φερώνυμε, παρρησία πολλή χρώμενος, καί ψυχικήν αιτούμενος, ένδοξε σωτηρίαν, ιεροφάντορ τή Ποίμνη σου.

Θεοτοκίον

Σύ τόν τού Πατρός, αχώριστον εν μήτρα, θεανδρικώς πολιτευσάμενον, ασπόρως συνέλαβες, καί αφράστως απεκύησας, Θεογεννήτορ άχραντε, όθεν σε σωτηρίαν, πάντων ημών επιστάμεθα.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν τά εσκορπισμένα, διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

Τής θείας λαμπρότητος, ως καθαρός ηξίωσαι, αρετών ταίς ιδέαις εξαστραπτόμενος, καί ομολογίας στεφάνω, διαπαντός εκλελαμπρυσμένος, διό τήν πανένδοξον, εορτήν σου νύν γεραίρομεν.

Εμφρόνως μακάριε, σού τήν ζωήν διήνυσας, προσταγαίς τού Σωτήρος διευθυνόμενος, νύν δέ τής σκιάς παρηγμένης, περιχαρώς ζωής αιωνίου, αξίως τετυχηκας, θεορρήμον Ιερώτατε,

Ρεόντων οξύτατα, παρέδραμες τόν τάραχον, γαληνώ δέ Νικήτα τής βασιλείας Χριστού, χαίρων προσωρμίσθης λιμένι, πρός όν ημάς οδήγησον Πάτερ, τούς σέ μακαρίζοντας, καί τήν μνήμην σου γεραίροντας.

Θεοτοκίον

Ως πόκος Πανάμωμε, τόν όμβρον τόν ουράνιον, εν γαστρί δεξαμένη, ημίν εκτέτοκας, τόν τήν αμβροσίαν διδούντα, πάσι βροτοίς αυτόν προσκυνούσι, καί σέ τήν πανύμνητον, Θεοτόχον μεγαλύνουσι.

Τό Φωταγωγικόν, καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ώς σύνηθες, καί Απόλυσις.