ΤΗ Α' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής Οσίας Μητρός ημών Μαρίας τής Αιγυπτίας.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν τού Τριωδίου γ' καί τής Αγίας Προσόμοια γ'.

Ήχος πλ. β' Όλην αποθέμενοι

Σέ μέν διεκώλυε, τής τών σεπτών εποπτείας, μολυσμών τών πρότερον, τό επισυρόμενον μιαντήριον, η δέ σή αίσθησις, καί τών σοί θεόφρον, πεπραγμένων η συνείδησις, τήν πρός τά κρείττονα, σοί επιστροφήν ενειργάσατο, εικόνι γάρ προσβλέψασα, τής ευλογημένης θεόπαιδος, πάντων καταγνούσα, πταισμάτων σου πανεύφημε τών πρίν, εν παρρησία τό τίμιον, Ξύλον προσεκύνησας.

Τόπους προσκυνήσασα, περιχαρώς τούς αγίους, αρετής εφόδιον, σωτηριωδέστατον ένθεν είληφας, καί φαιδρώς έδραμες, τήν καλήν πορείαν, καί τό ρείθρον εκπεράσασα, τό Ιορδάνειον, τό τού Βαπτιστού ενδιαίτημα, προθύμως Κατεσκήνωσας, καί τήν τών παθών αγριότητα, διά πολιτείας, ημέρωσας λεπτύνασα σαρκός, δι' εγκρατείας αείμνηστε, Μήτερ τά οιδήματα.

Έρημον οικήσασα, τών σών παθών τάς εικόνας, ευσεβώς απειλήψας, τό θεοειδέστατον εξεικόνισμα, εν ψυχή γράψασα, αρετών ιδέαις, καί τοσούτον υπερέλαμψας, ως καί τοίς ύδασι, κούφως επιβαίνειν τοίς ίχνεσι, καί γήθεν υπεραίρεσθαι, εν ταίς πρός Θεόν σου εντεύξεσι, καί νύν παρρησία, πανένδοξε Μαρία τώ Χριστώ, παρισταμένη δυσώπησον, υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ο γάμος ηυτρέπισται, τού ουρανίου Νυμφίου, οι κήρυκες κράζουσι, τί βραδύνεις μέλαινα, εκουσίως ψυχή; ρυπαρά πάντα σου, αληθώς υπάρχει, ασελγείαις τά ιμάτια, καί πώς ταλαίπωρε, μέλλεις εισελθείν, δεύρο πρόσπεσον, πρό τέλους εκ καρδίας σου, τή Αειπαρθένω κραυγάζουσα, Υσσώπω Πρεσβείας ραντίσασα καθάρισον Αγνή, καί τού νυμφώνος αξίωσον, όπως μεγαλύνω σε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Κρίσιν Ισραήλ κριταί, θανατηφόρον κριθήναι, σέ Υιέ κατέκριναν, ως κριτόν σε στήσαντες, επί βήματος, τόν νεκρούς κρίνοντα, καί τούς ζώντας Σώτερ, καί Πιλάτω παριστώσί σε, καί κατακρίνουσι, πρό τής δίκης, φεύ! οι παράνομοι, καί βλέπουσα τιτρώσκομαι, καί συγκατακρίνομαι Κύριε όθεν καί προκρίνω, θανείν υπέρ τό ζήν, εν στεναγμοίς, η Θεοτόκος εκραύγαζε, μόνε πολυέλεε.

Εάν δέ τύχη εν Σαββάτω, λέγε τά εξής Ιδιόμελα.

Δόξα... Ήχος β'

Τά τής ψυχής θηρεύματα, καί τά πάθη τής σαρκός, τώ ξίφει τής εγκρατείας έτεμες, τά τής εννοίας εγκλήματα, τή σιγή τής ασκήσεως απέπνιξας, καί ρείθροις τών δακρύων σου, τήν έρημον άπασαν κατήρδευσας, καί εβλάστησας ημίν τής μετανοίας καρπούς, διό σου τήν μνήμην Οσία εορτάζομεν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ότε, εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Στένω, εκ βαθέων τής ψυχής, όταν εννοήσω μου Κόρη, τά πλημμελήματα, τύπτω δέ τό στήθός μου, κράζων τό, Ήμαρτον, καί προσπίπτω σοι Δέσποινα, ζητών μεταγνώναι, πάλιν δέ ηλίθιος ών περιπείρομαι, Οίμοι τή κακή συνηθεία! Ταύτης ούν με λύτρωσαι τάχει, καί πρός σωτηρίαν καθοδήγησον.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ'

Εν σοί μήτερ ακριβώς, διεσώθη τό κατ' εικόνα, λαβούσα γάρ τόν Σταυρόν, ηκολούθησας τώ Χριστώ, καί πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ, επιμελείσθαι δέ ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό καί μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Οσία Μαρία τό πνεύμά σου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής ημέρας καί τής Αγίας.

Ο Κανών τής Αγίας, ού η Ακροστιχίς,

Αθλ' αρετής Μαρίης αγλαόφρονος άσμασι μέλπω.

Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχοςβ' Ο Ειρμός

«Εν βυθώ κατέστρωσε ποτέ, τήν Φαραωνίτιδα πανστρατιάν, η υπέροπλος δύναμις, σαρκωθείς, ο Λόγος δέ, τήν παμμόχθηρον αμαρτίαν εξήλειψεν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

Αγλαϊας τής πλησιφαούς, καί τής φωτοδότιδος μαρμαρυγής, νύν ευρούσα τήν έλλαμψιν, τήν ψυχήν μου δέομαι φωταγώγησον, σκοτισθείσαν τοίς πάθεσι, σού ταίς ικεσίαις, ένδοξε Μαρία ταίς πρός Κύριον.

Θανατούσα πάλαι τήν ψυχήν, υπό τής τού όφεως επιβουλής, καί παραλόγοις πράξεσιν, εγκατολισθαίνουσα, καί πρός βάραθρον απωλείας εμπίπτουσα, τά κρείττονα είλου, καί τών επικήρων κατεφρόνησας.

Λογισμοίς ατόποις εμπαθώς, χραίνουσα τό πρότερον, τό ευγενές τής ψυχής καί αδούλωτον, καί τό δυσωδέστατον, περιβόλαιον τής φθοράς περιφέρουσα, τής ακαταλήπτου δόξης, ημνημόνεις τού Ποιήσαντος.

Ακρασία τρέφουσα τόν νούν, καί τή ματαιότητι τών ηδονών, τούς εραστάς φαυλίζουσα, μετουσίας κρείττονος, απετείχισας σεαυτήν, Αξιάγαστε, αντιβαλλομένη, πάσης αμαρτίας τήν θρασύτητα.

Θεοτοκίον

Ρυπωθέντα πάθεσι τόν νούν, καί τοίς παραπτώμασι, μωλωπισθέντα καί δεινώς κλονούμενον, η τήν ενυπόστατον, καί ζωήρυτον αφθαρσίαν κυήσασα, Κεχαριτωμένη, κάθαρον καί ρύσαι τών πταισμάτων με.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Εν πέτρα με τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ' εχθρούς μου, ηυφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν, Ουκ έστιν άγιος ώς ο Θεός ημών, καί Ουκ έστι δίκαιος πλήν σου Κύριε».

Επτερώθης τώ πόθω τώ υπερθέω, καί δόξης φθειρομένης απορραγείσα, προσήγγισας κραυγάζουσα τώ Δεσπότη, Ουκ έστιν άγιος ώς ο Θεός ημών, καί Ουκ έστι δίκαιος πλήν σου Κύριε.

Τώ ξύλω προσελθούσα τής αμαρτίας, καί γνώσιν μυηθείσα θανατηφόρον, προσέδραμες τώ ξύλω τώ ζωηφόρω, Χριστώ κραυγάζουσα, Σύ εί Θεός ημών, καί Ουκ έστι δίκαιος πλήν σου Κύριε.

Ηράσθης τής αρρήτου φωτοχυσίας, καί πάντων τών προσκαίρων υπεριδούσα, ανέδραμες πρός άυλον θεωρίαν, εν πίστει κράζουσα, Σύ εί Θεός ημών, καί Ουκ έστι δίκαιος πλήν σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Συνήφθημεν τώ τόκω σου Θεοτόκε, ταίς θείαις τών Αγγέλων χοροστασίαις, τόν Κτίστην γάρ συνέλαβες απορρήτως, καί εσωμάτωσας τόν ακατάληπτον, όθεν Θεοτόκον σε πάντες σέβομεν.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τά σκιρτήματα πάντα τά τής σαρκός, χαλινώσασα πόνοις ασκητικοίς, ανδρείον απέδειξας, τής ψυχής σου τό φρόνημα, τόν γάρ Σταυρόν ποθήσασα, Κυρίου θεάσασθαι, Ιερώς αοίδιμε, τώ κόσμω εσταύρωσαι, όθεν καί πρός ζήλον, αγγελικής πολιτείας, προθύμως διήγειρας, σεαυτήν παμμακάριστε, Διά τούτο γεραίρομεν, τήν μνήμην σου Μαρία πιστώς, τών πταισμάτων άφεσιν αιτούμενοι, τού δωρηθήναι πλουσίως, ημίν ταίς πρεσβείαις σου.

Θεοτοκίον

Εις ιλύν ενεπάγην αμαρτιών, καί ουκ έστιν υπόστασις εν εμοί, δεινώς γάρ κατεπόντισε, καταιγίς τών πταισμάτων με, αλλ' η τεκούσα Λόγον, τόν μόνον φιλάνθρωπον, επ' εμέ επίβλεψον, Παρθένε καί ρύσαί με, πάσης αμαρτίας, καί παθών ψυχοφθόρων, καί πάσης κακώσεως, τού δεινού πολεμήτορος, ίνα ψάλλω γηθόμενος, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς καταφεύγουσι πίστει, τή σκέπη σου Άχραντε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν αμνόν καί ποιμένα καί Λυτρωτήν, η αμνάς θεωρούσα επί Σταυρού, αδίκως κρεμάμενον, θρηνωδούσα εκραύγαζεν, Οίμοι φίλτατον τέκνον! τί τούτο τό μέγιστον, καί φρικτόν καί ξένον, ο βλέπω μυστήριον; κόπτομαι τά σπλάγχνα, καί στενάζειν ου σθένω, καί φέρειν ου δύναμαι, καθοράν σε νεκρούμενον, αλλά Δέσποτα Κύριε, οίκτειρον Μητρός στεναγμούς, καί χαράς με έπλησον, ώς έφησας, εξαναστάς εκ τού τάφου, ώς Θεός παντοδύναμος.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Υμνώ σε, ακοήν γάρ Κύριε, εισακήκοα καί εξέστην, έως εμού ήκεις γάρ, εμέ ζητών τόν πλανηθέντα, διό τήν πολλήν σου αγαθότητα, τήν εις εμέ δοξάζω πολυέλεε».

Μετήχθης, εκ πατρίδος ένδοξε, τή Προνοία πλωϊζομένη, πρός γήν τώ σώ έρωτι, Σιωνιτών Οσία Μήτερ, εν ή διά τής εξαγορεύσεως, τών πεπραγμένων εύρες τήν διάλυσιν.

Αδήλως, ωθουμένη ένδοξε, καί βελτίονος εποπτείας, μή προσεχώς βλέπουσα, τήν άφραστον φωτοδοσίαν, τόν νούν επιστάτην καταστήσασα, τής αδηλίας έγνως τά απόκρυφα.

Ρωσθείσα, σωτηρίω χάριτι, καί τήν θείαν καί φωτοφόρον, κατιδούσα έλλαμψιν, τά όμματα καί τήν καρδίαν, Σταυρώ τώ πανσέπτω προσεπέλασας, καί σωτηρίας ένθεν εκοινώνησας.

Ιδούσα, τό φωτοειδέστατον, τής Παρθένου καί Θεοτόκου, χαρμονικώς ίνδαλμα, προσέδραμες μετά δακρύων, αυτή τάς συνθήκας Παμμακάριστε, παραθεμένη πάσης τής βιώσεως.

Θεοτοκίον

Ηνώθη, απορρήτω νεύματι, ασυγκρίτω τε προμηθεία, ουσιωδώς Πάναγνε, καί όλον με ανακαινίζει, εκ σού σαρκοφόρος προερχόμενος, ο ουσιώσας άπαντα βουλήματι.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Ο φωτισμός, τών εν σκότει κειμένων, η σωτηρία, τών απεγνωσμένων Χριστέ Σωτήρ μου πρός σέ ορθρίζω, Βασιλεύ τής ειρήνης, φώτισόν με τή επιλάμψει σου, άλλον γάρ εκτός σου Θεόν ουκ επίσταμαι».

Συμβολικώς, εκδημούσα τού βίου, καί πρός τήν θείαν, κατεπειγομένη τής απαθείας, τρίβον θεόφρον, διαβέβηκας πόθω, Ιορδάνου τά περιβόητα νάματα, καί δόξης αρρήτου τετύχηκας.

Αρρενωπόν, τήν ψυχήν κεκτημένη πρός τούς αγώνας, ώρμησας αθλούσα διαφερόντως, τών εναντίων, τήν δυσκάθεκτον πλάνην, καρτερούσα νεανικώτατα, τό τής εγκρατείας Μαρία αγλάϊσιμα.

Γνώμη στερρά, εκτινάξασα Μήτερ τήν γυναικείαν, φύσιν καί τά πάθη δι' εγκρατείας, σύ λουσαμένη, ως εν θείω λειμώνι, εν ερήμω περιπολεύουσα, έχαιρες ορώσα τό κάλλος τού Κτίστου σου.

Λόγοις ο πρίν, υποφθείρας τήν Εύαν έν Παραδείσω, καί τής αϊδίου τρυφής εκείνης, εξοστρακίσας, μηχαναίς πολυτρόποις, νύν πατείται καί καταβέβληται, τοίς ανδρικωτάτοις σου Μήτερ παλαίσμασιν.

Θεοτοκίον

Ανατολήν, τού Ηλίου τής δόξης, καί φωτοφόρον, όχημα Παρθένε τού Βασιλέως εν ώ επέβη, ο Υιός τού Υψίστου, κιβωτόν τε τής αγαθότητος, φέρουσαν εν κόσμω Χριστόν επιστάμεθα.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Ολοτρόπως εθέλχθης τώ έρωτι, τής επιφανείας Χριστού Παμμακάριστε, καί τών παθών τήν έφοδον, απεκρούσω ρωσθείσα τώ Πνεύματι.

Φαιδρυνθείσα τώ κάλλει τών έργων σου, τάς επαναστάσεις τού σκότους διέλυσας, καί τών εχθρών τά πρόσωπα, απημαύρωσας πόνοις ασκήσεως.

Ρωμαλέως τό όμμα ητένιζες, επικαλουμένη τήν μόνην Πανάμωμον, καί πρός αυτήν εκάστοτε, προσεπερειδομένη Πανεύφημε.

Θεοτοκίον

Ουρανών ανεδείχθης υπέρτερος, θρόνος Παναμώμητε τού Βασιλεύοντος, σωματικώς χωρήσασα, τής αυτού θεαρχίας τό πλήρωμα.

Κοντάκιον Ήχος γ'

Η Παρθένος

Η πορνείαις πρότερον, μεμεστωμένη παντοίαις, Χριστού νύμφη σήμερον, τή μετανοία εδείχθης, Αγγέλων τήν πολιτείαν επιποθούσα, δαίμονας, Σταυρού τώ όπλω καταπατούσα, διά τούτο βασιλείας, εφάνης νύμφη Μαρία πάνσεμνε.

Ο Οίκος

Τήν αμνάδα Χριστού καί θυγατέρα άσμασιν ευφημούμέν σε νύν, Μαρία παναοίδιμε, τήν τών Αιγυπτίων μέν αναφανείσαν θρέμμα, τήν πλάνην δέ τούτων πάσαν φυγούσαν, καί καλώς προσενεχθείσαν τή Eκκλησία βλάστημα τίμιον, δι' εγκρατείας καί δεήσεως, ασκήσασα υπέρ μέτρον τής ανθρωπίνης φύσεως, διό καί υψώθης εν Χριστώ διά βίου καί πράξεως, βασιλείας ουρανού φανείσα νύμφη, Μαρία πάνσεμνε.

Τό παρόν Kοντάκιον καί ο Οίκος τής Αγίας, ει τύχη εν τή Τεσσαρακοστή, ου λέγονται, ειμή εν Σαββάτω ή Κυριακή, ειδ' ού, τό Μαρτυρικόν τού τυχόντος Ήχου.

Συναξάριον

Τή Α' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής οσίας Μητρός ημών Μαρίας τής Αιγυπτίας.

Στίχοι

· Απήρε πνεύμα, σάρξ απερρύη πάλαι.

· Τόν όστινον γή κρύπτε νεκρόν Μαρίας.

· Πρώτη Απριλίου Μαρίη θάνεν εύχος ερήμου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί Ομολογητού Μακαρίου, Ηγουμένου τής Πελεκητής.

Στίχοι

· Ο Μακάριος μακαριστός εν βίω,

· Μακαρίως νύν γή ενοικεί Μακάρων.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών αγίων Μαρτύρων Γεροντίου καί Βασιλείδου.

Στίχοι

· Σύν Βασιλείδη Γερόντιος εκ ξίφους,

· Γερών μετέσχε παμβασιλέως Λόγου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού αγίου καί δικαίου Άχαζ.

Στίχοι

· Άχαζ Θεού πέφυκεν εστώς πλησίον,

· Άχαζ, ός είπεν, Ου Θεόν μου πειράσω.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδη ζ' Ο Ειρμός

«Εικόνος χρυσής, εν πεδίω Δεειρά λατρευομένης, οι τρείς σου Παίδες κατεφρόνησαν, αθεωτάτου προστάγματος, μέσον δέ πυρός εμβληθέντες, δροσιζόμενοι έψαλλον, Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών».

Νικήσαι ζητών, ο αλάστωρ πάσαν γήν, αντενικήθη, υπό γυναίου ο καυχώμενος, καί φρυαττόμενος άμετρα, καί νενεκρωμένος οράται ο νεκρώσας τόν άνθρωπον, καί τής τρυφής τής ζωηράς αποβαλλόμενος.

Ο θρέψας ποτέ, παραδόξως τόν λαόν εν τή ερήμω ούτος θεόφρον σοί γεγένηται αναψυχή καί παράκλησις, τρέφων απορρήτω δυνάμει, καί ποτίζων κραυγάζουσαν, Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Σταυρώ κραταιώς, πεφραγμένη τών παθών τάς τρικυμίας, απετινάξω ώσπερ θάλασσαν, θεοπτικώς διατέμνουσα, τής επαγγελίας πρός γήν δέ, απαθώς διαβαίνουσα, κληροδοσίαν κατοικείς τήν αδιάρρευστον.

Απείροις ορμαίς, τό εδραίον καί στερρόν τής καρτερίας σου, καταπαλαίσαι ο επίβουλος, τών ευσεβών ου κατίσχυσεν, όθεν τής αυτού απωλείας, κατεπαίρου κραυγάζουσα, Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Σαρκούται εκ σού, Μητροπάρθενε σεμνή ο ακατάληπτος, καί αναπλάττει εν τή μήτρα σου, ώς αγαθός τό ανθρώπινον, όθεν τών φρικτών ώς μεσίτιν, ανυμνούντές σε λέγομεν, Ευλογημένη η Θεόν σαρκί κυήσασα.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ώς Κύριον, καί υπερυψούτε αυτόν εις τούς αιώνας».

Μαρμαρυγαίς τών αρετών ακτινοφωτοειδώς ηγλαϊσμένος, εις τόν σύμπαντα κόσμον, διαπεφοίτηκε νύν, ο φθόγγος τών κατορθωμάτων σου, όθεν σου τήν μνήμην πιστώς δοξολογούμεν.

Ανεκλαλήτου τής χαράς, ο θεόφρων Ζωσιμάς κατηξιώθη, σέ σαφώς εν ερημω τετηρηκώς καί βοών, Υμνείτε τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε αυτόν εις τούς αιώνας.

Συμμετασχούσα τών γερών, καί τής θείας αμοιβής ηξιωμένη, θεοφόρε εμνήσθης, τού Ζωσιμά τής ορμής, καί τούτω συμψάλλουσα έλεγες, Σέ υπερυψούμεν Χριστέ είς τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ίνα τόν άνθρωπον Σωτήρ, εξαρπάσης ο Θεός τού βροτοκτόνου, σαρκοφόρος ωράθης, επί τής γής άληθώς, φυλάξας αγνήν τήν τεκούσάν σε, όθεν σε υμνούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Η τόν πρό ηλίου φωστήρα, τόν Θεόν εξανατείλαντα, σωματικώς ημίν επιδημήσαντα, εκ λαγόνων παρθενικών, αφράστως σωματώσασα, ευλογημένη Πάναγνε, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Μακαριωτάτης καί θείας, ηξιώθης μεταστάσεως, τών μυστηρίων πόθω κοινωνήσασα, καί τής αίγλης τής φωταυγούς, πλησθείσα Παμμακάριστε, καί τής αφράστου χάριτος, ηξιωμένη τού Νυμφίου σου.

Επί τών υδάτων αβρόχως, θεοφόρε επιβέβηκας, τής εκδημίας γνούσα τό απόρρητον, καί μετέστης τών επί γής, τό κάλλος τό αμήχανον, καταλαβούσα πάνσεμνε, καί τήν τερπνότητα τού Κτίστου σου.

Λαμπαδηφορούσα, καί καθωραϊσμένη τή λαμπρότητι, τών αρετών τόν θρόνον τού Παντάνακτος, εποπτεύεις καί τής αυτού, γλυκείας ωραιότητος, κατατρυφάς θεόληπτε, μετά δικαίων συγχορεύουσα.

Πόνων καί καμάτων πλουσίως, απολαύοντες τά έπαθλα, παρά Θεού Μαρία σύν θεόφρονι, Ζωσιμά άπασιν ημίν, καί νύν αυτόν εξιλεώσασθε, τήν τών πταισμάτων άφεσιν, παρασχεθήναι ταίς ψυχαίς ήμών.

Θεοτοκίον

Ώφθης ανωτέρα απάντων, ποιημάτων Κόρη Δέσποινα, ώς τόν Δεσπότην πάντων εν κοιλία σου, υπέρ λόγον σωματικώς, βαστάσασα καί γάλακτι, μητροπρεπώς θηλάσασα, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν.

Η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, η Α' Ώρα καί Απόλυσις.